Շուտով՝ առանց պատերազմի աշխարհ մը

ՃԻՄ ՓՐԻՆՍ՝ բրիտանացի երիտասարդ զինուոր մը, 24 Դեկտեմբեր 1914–ին, սահմանի անտիրական–հողին վրայ գնաց, Գերմանացի հետեւակ զինուորի մը հետ խօսելու համար։ «Ես Սաքսոնիացի եմ։ Դուն Անգլօ–Սաքսոն ես։ Մենք ինչո՞ւ կր կռուինք», հարցուց Գերմանացին։ Տարիներ ետք, Փրինս խոստովանեցաւ. «Տակաւին այդ հարցումին պատասխանը չեմ գիտեր»։

1914–ին, հոյակապօրէն մէկ շաբաթ Բրիտանացի եւ Գերմանացի բանակներուն զինուորները իրարու հետ եղբայրացան, ոտնագնդակ խաղցան եւ նոյնիսկ Ծնունդի նուէրներ փոխանակեցին։ Անշուշտ, այդ զինադադարը պաշտօնական չէր։ Զօրավարները չուզեցին որ իրենց բանակները երեւան հանեն որ «թշնամին» պատերազմի քարոզչութեամբ նկարագրուած կատաղի ճիւաղ մը չէ։ Հետագային Բրիտանացի զինուոր Ալպըրթ Մորէն ըսաւ. «Եթէ զինադադարը շաբաթ մը եւս շարունակուէր, շատ դժուար պիտի ըլլար պատերազմը վերսկսիլ»։

Այդ ինքնաբուխ զինադադարը ցոյց կու տայ որ նոյնիսկ շատ մը մարզուած զինուորներ խաղաղութեան կը տենչան, քան թէ՝ պատերազմի։ Պատերազմին սարսափները ճանչցած շատ մը զինուորներ կը հաստատեն Սպանական առածին ճշմարտութիւնը. «Պատերազմի թող երթայ ա՛ն որ չի գիտեր թէ պատերազմը ի՛նչ է»։ Եթէ հանրութեան մէջ համաշխարհային փորձագիտանք մը կատարուէր, անկասկած պիտի յայտնէր որ ջախջախիչ մեծամասնութիւնը խաղաղութիւնը կը նախընտրեն։ Բայց խաղաղութեան այս տիեզերական ցանկութիւնը ինչպէ՞ս կրնայ նպաստել առանց պատերազմի աշխարհի մը։

Պատերազմը մէջտեղէն վերցուելէ առաջ, մարդոց կեցուածքը պէտք է փոխուի։ Միացեալ Ազգերու Դաստիարակչական, Գիտական եւ Մշակութային Կազմակերպութեան սահմանադրութիւնը կը նշէ. «Քանի որ պատերազմները մարդոց մտքերուն մէջ կը սկսին, ուրեմն, մարդոց մտքերուն մէջ է որ խաղաղութեան պաշտպանութիւնը պէտք է կերտուի»։ Սակայն, մարդկային արդի ընկերութիւնը, ուր անվստահութիւնն ու ատելութիւնը բարձունքի հասած են, փոխանակ աւելի խաղաղ ըլլալու, աւելի վայրագ կը դառնայ։

Այսուհանդերձ, Աստուած ինք խոստացած է որ օր մը խաղաղութիւնը արդարամիտ անհատներուն մտքերուն վրայ պիտի դրոշմուի։ Իր Եսայի մարգարէին միջոցով, ան ըսաւ. «Ան [Աստուած] հեթանոսներուն մէջ դատաստան պիտի տեսնէ եւ շատ ժողովուրդներ պիտի յանդիմանէ։ Անոնք իրենց սուրերէն խոփեր եւ իրենց նիզակներէն յօտոցներ պիտի շինեն։ Ազգ ազգի վրայ սուր պիտի չվերցնէ եւ ա՛լ պատերազմ պիտի չսորվին»։—Եսայեայ 2։4

Մտքին մէջ Խաղաղութիւն Յառաջացնել

Մտածելակերպի այսպիսի նկատելի փոփոխութիւն մը կարելի՞ է։ Արդեօք օր մը մարդիկ, փոխանակ պատերազմը փառաւորելու, խաղաղութիւնը պիտի պահպանե՞ն։ Վոլֆկանկ Գուսէրոյի օրինակը նկատի առէք։ 1942–ին, Նացիները գլխատեցին 20 տարեկան այս Գերմանացին, քանի որ ան չէր ուզեր ‘պատերազմ սորվիլ’։ Ան ինչո՞ւ նախընտրեց մեռնիլ։ Ան սուրբ գրային կարգ մը սկզբունքներ արձանագրած էր. «Ընկերդ սիրես քու անձիդ պէս» եւ «Բոլոր սուր առնողները՝ սուրով պիտի կորսուին»։ (Մատթէոս 22։39. 26։52) Ապա ան շեշտակի հարցուց. «Մեր Ստեղծիչը այս բոլորը ծառերո՞ւն համար գրեց»։

Աստուածաշունչին մէջ արձանագրուած Աստուծոյ Խօսքը «զօրեղ» է եւ այս երիտասարդ Եհովայի Վկային մղեց որ խաղաղութեան ետեւէ ըլլայ, հետեւանքը ի՛նչ որ ալ ըլլայ։ (Եբրայեցիս 4։12. Ա. Պետրոս 3։11) Բայց Վոլֆկանկ Գուսերոն միակը չէր որ խաղաղութեան ետեւէ եղաւ։ Գանվէյ Իր գրքին (The Nazi Persecution of the Churches 1933-45) մէջ Նացիական պաշտօնական արխիւներէն կը մէջբերէ, վկայելով որ Եհովայի Վկաները, որպէս ամբողջութիւն մը, մերժեցին զէնք բարձրացնել։ Ինչպէս կը նշէ Գանվէյ, այսպիսի քաջարի կեցուածք բառին բուն առումով իրենց մահուան վճիռը ստորագրել կը նշանակէր։

Ներկայիս ալ Եհովայի Վկաները կը շարունակեն խաղաղութեան ետեւէ ըլլալ, առանց ցեղի կամ ազգի խտրականութեան։ Ինչո՞ւ։ Քանի որ Աստուածաշունչէն սորված են որ Աստուծոյ ճշմարիտ ծառաները իրենց սուրերը խոփեր պէտք է ընեն։ Ալէխանտրօ, Արժանթինցի երիտասարդ մը, որ 1987–ին Իսրայէլ գաղթեց, կրնայ անձամբ վկայել այս առնչութեամբ։

Երեք տարի, Ալէխանտրոն Իսրայէլի մէջ հանրակացարանի մը մէջ ապրեցաւ, մինչ կը շարունակէր իր համալսարանական ուսումը եւ տարբեր պանդոկներու եւ ճաշարաններու մէջ կ’աշխատէր։ Այս միջոցին, ան սկսաւ Աստուածաշունչը կարդալ, կեանքին նպատակը փնտռելով։ Մանաւանդ ան կը տենչար աշխարհ մը տեսնել, ուր մարդիկ կարենային խաղաղութիւն եւ արդարութիւն վայելել։ Ալէխանտրոն Հրեաներուն եւ Արաբներուն հետ կ’աշխատէր եւ Հրեայ մը ըլլալով կողմնակցութիւն չէր ըներ։

1990–ին, Եհովայի Վկաներուն հետ Աստուածաշունչը ուսումնասիրող բարեկամ մը զինք Հայֆայի մէջ մէկ օրուան համաժողովի մը հրաւիրեց։ Համաժողովին 600 Հրեաներ եւ Արաբներ ուրախութեամբ իրար խառնուած տեսնելով, ան հիացաւ ու ինքն իրեն ըսաւ. ‘Ասիկա ապրելու շիտակ կերպն է’։ Վեց ամսուան մէջ ինքն ալ Վկայ մը եղաւ եւ հիմա իր ժամանակին գլխաւոր մասը կ’անցնէ ուրիշներուն քարոզելով Աստուածաշունչի խաղաղութեան պատգամը։

Աստուած Ի՛նչպէս Խաղաղութիւն Պիտի Բերէ

Այս յուզիչ օրինակները ներկայ աշխարհին մէջ բացառութիւններ են եւ ոչ թէ ընդհանրութիւններ։ Թէեւ ներկայ աշխարհը շրթներով խաղաղութեան կը ծառայէ, բայց պատերազմի սերմերը կը ջրէ։ Պիտի ուզէի՞ք փողոցի մը մէջ ապրիլ, ուր բնակիչները իրենց եկամուտին 7–16 առ հարիւրը զինուելու եւ տունը պահպանելու համար կը վատնեն։ Իրականութեան մէջ ազգերը ա՛յս է որ կ’ընեն այս վերջին տարիներուն, իրենց զինուորական մսխումներով։ Զարմանալի չէ որ Եսայիի մարգարէութեան համաձայն, մարդկութիւնը, որպէս ամբողջութիւն մը, բնաւ իրենց սուրերը խոփերու պիտի չվերածեն, մինչեւ որ Աստուած ‘շատ ժողովուրդներ յանդիմանէ’։ Ան ինչպէ՞ս պիտի ընէ ասիկա։

Հարցերը շտկելու գլխաւոր միջոցն է Եհովա Աստուծոյ Թագաւորութիւնը։ Դանիէլ մարգարէն նախագուշակեց որ «երկնքի Աստուածը ուրիշ թագաւորութիւն մը պիտի հանէ, որ յաւիտեան պիտի չաւերուի»։ Ան շարունակեց ըսել որ այս թագաւորութիւնը «այս բոլոր թագաւորութիւնները [աշխարհային կառավարութիւնները] պիտի փշրէ ու պիտի հատցնէ ու ինք յաւիտեան պիտի մնայ»։ (Դանիէլ 2։44) Այս խօսքերէն կը հասկնանք որ Աստուծոյ Թագաւորութիւնը ամբողջ երկիրը իր հսկողութեան տակ պիտի առնէ։ Թագաւորութիւնը ազգային սահմանները մէջտեղէն վերցնելով, զանոնք անգործնական պիտի դարձնէ։ Ասկէ զատ, քանի որ անոր հպատակները «Տէրոջմէն սորված պիտի ըլլան», անոնց խաղաղութիւնը «շատ պիտի մեծնայ»։ (Եսայեայ 54։13) Անոր համար Յիսուս մեզի սորվեցուց որ Աստուծմէ խնդրենք. «Քու թագաւորութիւնդ գայ»։—Մատթէոս 6։10

Կրօնական Արգելքները Վերցնել

Խաղաղութեան վտանգող կրօնական արգելքներն ալ պիտի վերցնէ Աստուած։ Կրօնքը պատմութեան ամենէն երկար զինեալ պայքարին ետին եղած է. Խաչակրութիւնը, կամ «Սուրբ Պատերազմը», որ 1095–ին Ուրպանոս Բ. Պապին կողմէ սկսաւ։a Մեր դարուն, կղերները մեծ դեր խաղցած են, պատերազմներուն թիկունք կանգնելու համար ժողովուրդը սիրաշահելու, նոյնիսկ ամենէն աշխարհիկ բնոյթ ունեցող պատերազմներուն համար։

Ա. Աշխարհամարտի ընթացքին անուանական Քրիստոնեայ եկեղեցիներուն ակնարկելով, պատմաբան Փոլ Ճոնսըն գրեց. «Կղերները անկարող էին եւ ընդհանրապէս չէին ուզեր Քրիստոնէական հաւատքը ազգայնականութենէն առաջ դնել։ Շատեր դիւրին ճամբան ընտրեցին, Քրիստոնէութիւնը հայրենասիրութեան հետ համեմատեցնելով։ Ամէն դաւանանքի պատկանող Քրիստոնեաներու քաջալերութիւն տրուեցաւ որ իրենց Փրկչին անունով իրար սպաննեն»։

Կրօնքը աւելի պատերազմը հրահրած է քան խաղաղութիւն սնուցանած։ Իրապէս, Աստուածաշունչը սուտ կրօնքը կը նկարագրէ որպէս «պոռնիկ», որ աշխարհի կառավարիչներուն հետ կը քծնի։ (Յայտնութիւն 17։1, 2) Երկրի վրայ բոլոր սպաննուածներուն թափուած արեան համար Աստուած զինք գլխաւոր յանցապարտը կը նկատէ։ (Յայտնութիւն 18։24) Հետեւաբար, Եհովա Աստուած խաղաղութեան այս արգելքը մի անգամ ընդ միշտ մէջտեղէն պիտի վերցնէ։—Յայտնութիւն 18։4, 5, 8

Նոյնիսկ քաղաքականութեան եւ սուտ կրօնքի նման բաժանող տարրերուն մէջտեղէն վերցուելով, խաղաղութիւնը բնաւ պիտի չապահովուի առանց մեծագոյն ռազմամոլին՝ Բանսարկու Սատանային՝ անէացումին։ Ասիկա երկրի վրայ ամբողջական խաղաղութիւն բերելու համար Աստուծոյ Թագաւորութեան ընելիք վերջին պարտականութիւնը պիտի ըլլայ։ Աստուածաշունչի Յայտնութիւն գիրքը կը բացատրէ որ Սատանան պիտի ‘բռնուի’ եւ ‘կապուի’ ու ‘անդունդը ձգուի’, որպէսզի «ա՛լ չմոլորեցնէ ազգերը»։ Որմէ ետք ան ամբողջովին պիտի բնաջնջուի։—Յայտնութիւն 20։2, 3, 10

Պատերազմին վերջ դնելու Աստուածաշունչի խոստումը պարապ երազ մը չէ։ Խաղաղութեան համար Եհովա Աստուծոյ կարգադրութիւնը արդէն գործի լծուած է։ Իր Թագաւորութիւնը երկնքի մէջ հաստատուած է եւ կազմ ու պատրաստ է համերկրային խաղաղութիւն ապահովելու համար յաւելեալ քայլեր առնելու։ Մինչ այդ, միլիոնաւոր Եհովայի Վկաներ, որոնք այս երկնային կառավարութեան թիկունք կը կանգնին, սորված են խաղաղութեամբ ապրիլ։

Որոշ է ուրեմն որ լուրջ պատճառներ ունինք հաւատալու որ պատերազմները անխուսափելի չեն։ Տակաւին աւելի լաւը, կրնանք ակնկալութեամբ սպասել ա՛յն օրուան, երբ Եհովա պատերազմը յաւիտեան պիտի դադրեցնէ։ (Սաղմոս 46։9) Ան հոգ պիտի տանի որ մօտ ատենէն առանց պատերազմի աշխարհ մը գոյանայ։

[Ստորանիշ էջ 6]