Դժուար ժամանակներ տարեցներուն համար

ՄԱՄԱ ՕՆԻԱՆ, 68 տարեկան տարեց կին մըն է, որ կ’ապրի Արեւմտեան Ափրիկէի գլխաւոր քաղաքներէն մէկուն մէջ։ Երբ երիտասարդ էր, ան կ’երազէր որ իր ծերութեան տարիները պիտի անցընէր հանդարտ միջավայրի մէջ, զաւակներով եւ թոռներով շրջապատուած։ Բայց հակառակը, ան իր օրերը կ’անցընէ կիզիչ արեւուն տակ, խմելիք պաղ ջուր ծախելով։ Ան հազիւ կ’ապրուի իր շահած պզտիկ գումարով։ Իր երկու զաւակները հեռաւոր երկիր մը կ’ապրին եւ երկար ատենէ դրամ չեն ղրկած իրեն։

Անցեալին, Ափրիկէի մէջ տարեցները շատ կը մեծարուէին։ Անոնք իրենց փորձառութեան եւ գիտութեան, ինչպէս նաեւ ասոնց ընկերակցող իմաստութեան եւ դատողութեան համար կը յարգուէին։ Անոնք իրենց թոռները մեծցնելու կ’օգնէին։ Երիտասարդներ անոնց խրատը եւ հաւանութիւնը կը փնտռէին։ Մարդիկ Աստուածաշունչի հետեւեալ խրատին համաձայն կ’ապրէին. «Մազը ճերմկածին առջեւ ոտքի ելի՛ր եւ ծերը պատուէ՛»։—Ղեւտացւոց 19։32

Ժամանակները փոխուած են։ Աղքատութիւնը, սղաճումը, անգործութիւնը եւ դէպի քաղաքներ հսկայական գաղթը պատճառ եղած են որ տարեցներէն շատեր իրենք իրենց գլխուն ճարին նային։ Հէլփ–Էյճ Քենիա կազմակերպութեան տնօրէնը՝ Քամիլէս Վէր, կ’ըսէ. «Տարեցներուն օգնելու եւ հոգ տանելու աւանդութիւնը երթալով կ’անտեսուի»։

Անշուշտ, ընտանեկան կապերու տկարանալը միայն ափրիկեան երկիրներու յատուկ չէ։ Ճափոնի մասին խօսելով, Կարտիան Ուիքլի (Անգլերէն) կը տեղեկագրէ. «Որդիական սէրը ճափոնական արժանիքներու հիմնաքարն էր, որ աւանդուած էր Կոմփիւկիոսականութենէն, բայց անիկա անհետացաւ քաղաքայնացման եւ ընտանեկան կապերու տկարացման պատճառաւ. ներկայիս, Ճափոնցիներու 85 առ հարիւրը կը մահանան հիւանդանոցներու կամ ծերանոցներու մէջ»։

Ինչ որ ալ ըլլայ պարագան, անոնք որոնք անկեղծօրէն կը փափաքին Աստուած հաճեցնել, կը ջանան իրենց ծնողները պատուել։ Անոնք Աստուածաշունչի խրատին կ’անսան. «Պատուէ՛ քու հայրդ ու մայրդ . . . որպէս զի քեզի աղէկ ըլլայ ու երկար կեանք ունենաս երկրի վրայ»։ (Եփեսացիս 6։2, 3) Թէեւ միշտ դիւրին չէ պատուել տարեց ծնողները ու անոնց հոգ տանիլ, բայց անիկա ճոխ վարձատրութիւններ կը բերէ։