Նոր ուխտի միջոցաւ աւելի մեծ օրհնութիւններ

«Յիսուս . . . լաւագոյն ուխտի մը միջնորդ է»։—ԵԲՐԱՅԵՑԻՍ 8։6

1. Եդեմի մէջ խոստացուած ‘կնոջ սերունդը’ ո՞վ էր, եւ անոր գարշապարը ի՞նչպէս խայթուեցաւ։

ԱԴԱՄՆ ու Եւան մեղանչելէն ետք, Եհովա վճիռ մը արձակեց Եւան խաբող Սատանայի դէմ, ըսելով. «Քու ու կնոջ մէջտեղ, քու սերունդիդ ու անոր սերունդին մէջտեղ թշնամութիւն պիտի դնեմ։ Ան քու գլուխդ պիտի ջախջախէ եւ դուն անոր գարշապարը պիտի խայթես»։ (Ծննդոց 3։15) Երբ Յիսուս Յորդանան Գետին մէջ մկրտուեցաւ Հ.Դ. 29–ին, Եդեմի մէջ խոստացուած Սերունդը ի վերջոյ յայտնուեցաւ։ Հ.Դ. 33–ին տանջանքի ցիցի վրայ իր մահուամբ, այդ վաղեմի մարգարէութեան մէկ մասը կատարուեցաւ։ Սատանան Սերունդին ‘գարշապարը խայթած’ էր։

2. Յիսուսի խօսքերուն համաձայն, իր մահը ի՞նչպէս մարդկութեան օգտին ծառայեց։

² Թէեւ այդ վէրքը չափազանց ցաւ պատճառեց, բայց բարեբախտաբար մնայուն չէր։ Յիսուս մեռելներէն յարուցուեցաւ որպէս անմահ հոգի մը եւ երկինք իր Հօրը քով բարձրացաւ, ուր իր թափուած արեան արժէքը մատուցանեց «շատերու համար փրկանք» ըլլալու։ Այս կերպով իր իսկ խօսքերուն ճշմարիտ ըլլալը փաստուեցաւ. «Պէտք է որ Որդին մարդոյ բարձրանայ, որպէս զի ամէն ո՛վ որ անոր հաւատայ՝ չկորսուի, հապա յաւիտենական կեանք ունենայ։ Վասն զի Աստուած այնպէս սիրեց աշխարհը, մինչեւ իր միածին Որդին տուաւ, որպէս զի ամէն ո՛վ որ անոր հաւատայ՝ չկորսուի, հապա յաւիտենական կեանք ունենայ»։ (Մատթէոս 20։28. Յովհաննու 3։14-16. Եբրայեցիս 9։12-14) Յիսուսի մարգարէութեան մէջ, նոր ուխտը գլխաւոր դերը կը խաղայ։

Նոր Ուխտը

3. Նոր ուխտին ի զօրու ըլլալը ե՞րբ յայտնի եղաւ։

³ Իր մահուընէ քիչ առաջ, Յիսուս իր հետեւորդներուն ըսաւ որ իր թափուած արիւնը ‘[նոր] ուխտի արիւնն’ է։ (Մատթէոս 26։28, ՆԱ. Ղուկաս 22։20) Իր երկինք համբառնալէն տասը օր ետք, նոր ուխտին ի զօրու ըլլալը յայտնի եղաւ, երբ Երուսաղէմի վերնատան մը մէջ հաւաքուած շուրջ 120 աշակերտներուն վրայ սուրբ հոգին թափուեցաւ։ (Գործք 1։15. 2։1-4) Այս 120 աշակերտները նոր ուխտին մէջ բերելը ցոյց տուաւ որ «առաջին» ուխտը՝ Օրէնքի ուխտը՝ այլեւս անվաւեր եղած էր։—Եբրայեցիս 8։13

4. Հին ուխտը ձախողութի՞ւն մըն էր. բացատրեցէք։

⁴ Արդեօք հին ուխտը ձախողութի՞ւն մը եղած էր։ Բնա՛ւ երբեք։ Բայց քանի որ անիկա փոխարինուած էր, ուրեմն մարմնաւոր Իսրայէլը այլեւս Աստուծոյ սեպհական ժողովուրդը չէր։ (Մատթէոս 23։38) Որովհետեւ Իսրայէլ անհնազանդ գտնուած եւ Եհովայի Օծեալը մերժած էր։ (Ելից 19։5. Գործք 2։22, 23) Օրէնքը փոխարինուելէն առաջ սակայն, անիկա շատ բաներ իրագործած էր։ Դարեր շարունակ, անոր միջոցաւ անհատներ կրնային Աստուծոյ մօտենալ եւ սուտ կրօնքէն պաշտպանուիլ։ Անիկա նոր ուխտին նախաշուքը կը պարունակէր. կրկնակի զոհերը մարդուն ցոյց կու տային որ մեղքէն ու մահէն փրկուելու անհրաժեշտ կարիքը ունէր։ Արդարեւ, Օրէնքը «մեր դաստիարակը եղաւ՝ մեզ Քրիստոսին բերելու»։ (Գաղատացիս 3։19, 24. Հռովմայեցիս 3։20. 4։15. 5։12. Եբրայեցիս 10։1, 2) Այսուհանդերձ, նոր ուխտին միջոցաւ էր որ Աբրահամի խոստացուած օրհնութիւնները լիովին պիտի իրագործուէին։

Ազգեր կ’Օրհնուին Աբրահամի Սերունդով

5, 6. Աբրահամական ուխտին բուն հոգեւոր կատարման մէջ, ո՞վ է Աբրահամի Սերունդը, եւ ո՞ր ազգը իր միջոցաւ առաջին օրհնուողը եղաւ։

⁵ Եհովա Աբրահամի խոստացաւ. «Երկրի բոլոր ազգերը քու սերունդովդ պիտի օրհնուին [«իրենք զիրենք պիտի օրհնեն», ՆԱ]։ (Ծննդոց 22։18) Հին ուխտին ներքեւ, բազմաթիւ հեզ օտարականներ Իսրայէլի՝ Աբրահամի ազգային սերունդին՝ հետ ընկերակցելով օրհնուեցան։ Սակայն, բուն հոգեւոր կատարման մէջ, Աբրահամի Սերունդը միայն մէկ կատարեալ մարդ էր։ Պօղոս ասիկա բացատրեց, երբ ըսաւ. «Արդ՝ խոստումները Աբրահամին ու անոր սերունդին եղան. քանզի չըսեր. ‘Եւ քու սերունդներուդ’, որպէս թէ շատերու համար, հապա որպէս թէ մէկի համար ‘Եւ քու սերունդիդ’, որ Քրիստոս է»։—Գաղատացիս 3։16

⁶ Այո, Յիսուս Աբրահամի Սերունդն է, եւ Անոր միջոցաւ ազգեր այնպիսի օրհնութիւն մը կը ստանան որ մարմնաւոր Իսրայէլի ունեցած որե՛ւէ բանէն գերիվեր էր։ Ճիշդ է որ այս օրհնութիւնը առաջին ստացող ազգը եղաւ Իսրայէլը։ Հ.Դ. 33–ի Պէնտէկոստէէն անմիջապէս վերջ, Պետրոս առաքեալ Հրեայ խումբի մը ըսաւ. «Դուք էք մարգարէներուն որդիները եւ այն ուխտին, որ Աստուած մեր հայրերուն հետ ըրաւ ու ըսաւ Աբրահամին. ‘Քու սերունդովդ պիտի օրհնուին երկրի բոլոր ազգերը’։ Աստուած իր Որդին յարուցանելով՝ առաջ ձեզի ղրկեց զանիկա, որպէս զի ձեզ օրհնէ, ամէն մէկդ ձեր չարութիւններէն դարձնելով»։—Գործք 3։25, 26

7. Ո՞ր ազգերը Յիսուսի՝ Աբրահամի Սերունդին՝ միջոցաւ օրհնուեցան։

⁷ Անկէ անմիջապէս ետք, օրհնութիւնը հասաւ Սամարացիներուն ու ապա հեթանոսներուն։ (Գործք 8։14-17. 10։34-48) Հ.Դ. 50-52–ի միջեւ, Պօղոս Փոքր Ասիոյ Գաղատացի Քրիստոնեաներուն գրեց. «Գիրքը նախապէս գիտնալով թէ Աստուած հեթանոսները հաւատքով կ’արդարացնէ, կանուխէն աւետիս տուաւ Աբրահամին՝ թէ ‘Քեզմով պիտի օրհնուին բոլոր ազգերը’։ Ուստի անոնք որ հաւատքէն են, կ’օրհնուին հաւատացեալ Աբրահամին հետ»։ (Գաղատացիս 3։8, 9. Ծննդոց 12։3) Թէեւ Գաղատիոյ Քրիստոնեաներէն շատեր «հեթանոսներ» էին, բայց իրենց հաւատքին շնորհիւ՝ Յիսուսի միջոցով օրհնուեցան։ Ի՞նչ կերպով։

8. Պօղոսի օրուան Քրիստոնեաներուն համար, Աբրահամի Սերունդով օրհնուած ըլլալը ի՞նչ կը բովանդակէր, եւ վերջապէս քանի՞ հոգի այս օրհնութիւնը կը ստանայ։

⁸ Առանց նկատի առնելու Գաղատացի Քրիստոնեաներուն ծագումը, Պօղոս անոնց ըսաւ. «Ապա եթէ դուք Քրիստոսինն էք, ուրեմն Աբրահամին սերունդն էք ու խոստումին նայելով՝ ժառանգորդներ»։ (Գաղատացիս 3։29) Այդ Գաղատացիներուն համար, Աբրահամի Սերունդին միջոցով օրհնուիլ կը նշանակէր նոր ուխտին մասնակից, ինչպէս նաեւ, Յիսուսի հետ ժառանգակիցներ ըլլալ, Յիսուսի հետ Աբրահամի սերունդը կազմելով։ Մենք վաղեմի Իսրայէլի բնակչութիւնը չենք գիտեր։ Միայն գիտենք որ անիկա «ծովուն եզերքը եղող աւազին չափ շատ» էր։ (Գ. Թագաւորաց 4։20) Սակայն, գիտենք թէ հոգեւոր սերունդին մէջ Յիսուսի ընկերակցողներուն վերջնական թիւը ի՛նչ է. 144,000։ (Յայտնութիւն 7։4. 14։1) Այս 144,000–ի անդամները «ամէն ցեղէ ու լեզուէ եւ ժողովուրդէ ու ազգէ» եկած են եւ տակաւին ուրիշներուն աբրահամական ուխտին օրհնութիւնները մատակարարելու մէջ իրենց մասնակցութիւնը կը բերեն։—Յայտնութիւն 5։9

Կատարուած Մարգարէութիւն մը

9. Նոր ուխտին մէջ եղողները Եհովայի օրէնքը ի՞նչպէս իրենց սրտին մէջ ունին։

⁹ Երբ Երեմիա նոր ուխտը նախագուշակեց, ան ըսաւ. «Իսրայէլի տանը հետ ընելու ուխտս ասիկա է. ‘Իմ օրէնքս անոնց ներսիդին պիտի դնեմ ու զանիկա անոնց սրտին վրայ պիտի գրեմ’»։ (Երեմեայ 31։33) Նոր ուխտի մէջ գտնուողներուն ուշագրաւ յատկութիւնն է սէրէ մղուած Եհովայի ծառայել։ (Յովհաննու 13։35. Եբրայեցիս 1։9) Եհովայի օրէնքը անոնց սրտին մէջ գրուած է եւ բոլոր սրտով կը տենչան իր կամքը կատարել։ Ճիշդ է որ վաղեմի Իսրայէլի մէջ կարգ մը հաւատարիմ անհատներ Եհովայի օրէնքը չափէ դուրս սիրեցին։ (Սաղմոս 119։97) Բայց շատ շատեր ասիկա չըրին. այսուհանդերձ անոնք ազգին մէկ մասը մնացին։ Նոր ուխտին մէջ ոե՛ւէ մէկը չի կրնար մնալ, եթէ Աստուծոյ օրէնքը իր սրտին մէջ գրուած չունենայ։

10, 11. Եհովա ի՞նչպէս նոր ուխտի մէջ եղողներուն ‘Աստուածը եղած է’, եւ ի՞նչպէս ամէնքը պիտի գիտնան զինք։

¹⁰ Նոր ուխտին մէջ եղողներուն Եհովա նաեւ ըսաւ. «Ես անոնց Աստուած պիտի ըլլամ եւ անոնք ինծի ժողովուրդ պիտի ըլլան»։ (Երեմեայ 31։33) Անցեալին, Իսրայէլի մէջ շատեր ազգերուն չաստուածները պաշտեցին, բայց Իսրայելացիներ մնացին։ Նոր ուխտի հիման վրայ, Եհովա հոգեւոր ազգ մը՝ «Աստուծոյ Իսրայէլ»ը մէջտեղ բերաւ, որպէսզի մարմնաւոր Իսրայէլին տեղը առնէ։ (Գաղատացիս 6։16. Մատթէոս 21։43. Հռովմայեցիս 9։6-8) Բայց ոե՛ւէ մէկը չի կրնար հոգեւոր նոր ազգին մէջ մնալ, եթէ դադրի մի՛միայն Եհովան պաշտելէ։

¹¹ Եհովա նաեւ ըսաւ. «Անոնց պզտիկէն մինչեւ մեծը ամէնքը զիս պիտի ճանչնան»։ (Երեմեայ 31։34) Իսրայէլի մէջ, շատեր պարզապէս անտեսեցին Եհովան, ուղղակիօրէն ըսելով. «Տէրը ո՛չ բարիք պիտի ընէ եւ ո՛չ չարիք»։ (Սոփոնեայ 1։12) Եհովան անտեսող կամ անոր մաքուր պաշտամունքը ապականող ոե՛ւէ մէկը չի կրնար Աստուծոյ Իսրայէլին մաս կազմել։ (Մատթէոս 6։24. Կողոսացիս 3։5) Հոգեւոր Իսրայելացիները «իրենց Աստուածը ճանչցող ժողովուրդ» մըն են։ (Դանիէլ 11։32) Անոնց համար ‘միակ ճշմարիտ Աստուծոյ մասին գիտութիւն ստանալը’ հաճոյք է։ (Յովհաննու 17։3) Յիսուսը ճանչնալը Աստուծոյ մասին իրենց գիտութիւնը կը խորացնէ, քանի որ Յիսուս բացառիկ կերպով «պատմեց» կամ բացատրեց Աստուծոյ մասին։—Յովհաննու 1։18. 14։9-11

12, 13. (ա) Եհովա ի՞նչ հիման վրայ նոր ուխտի մէջ եղողներուն մեղքերը կը ներէ։ (բ) Մեղքերը ներելու առնչութեամբ, նոր ուխտը ի՞նչպէս հին ուխտէն գերակայ է։

¹² Վերջապէս, Եհովա խոստացաւ. «Անոնց անօրէնութիւնը պիտի ներեմ ու ա՛լ անոնց մեղքը պիտի չյիշեմ»։ (Երեմեայ 31։34բ) Մովսիսական Օրէնքը հարիւրաւոր գրաւոր կանոններ կը բովանդակէր, որոնց պէտք էր հնազանդէին Իսրայելացիները։ (Բ. Օրինաց 28։1, 2, 15) Բոլոր անոնք որոնք Օրէնքը կը բեկանէին, իրենց մեղքերը քաւելու համար զոհեր կը մատուցանէին։ (Ղեւտացւոց 4։1-7. 16։1-31) Հրեաներէն շատեր սկսան հաւատալ որ Օրէնքին համաձայն գործեր կատարելով կրնային արդարանալ։ Սակայն Քրիստոնեաները կը գիտակցին որ բնաւ չեն կրնար իրենց գործերով արդարութիւն շահիլ։ Անոնք չեն կրնար չմեղանչել։ (Հռովմայեցիս 5։12) Նոր ուխտին ներքեւ, Աստուծոյ առջեւ արդար կեցուածք մը կարելի է ունենալ միմիայն Յիսուսի զոհագործութեան հիման վրայ։ Սակայն, այսպիսի կեցուածք մը Աստուծմէ պարգեւ մը, ողորմութիւն մըն է որու արժանի չենք։ (Հռովմայեցիս 3։20, 23, 24) Եհովա տակաւին իր ծառաներէն հնազանդութիւն կը պահանջէ։ Պօղոս կ’ըսէ որ նոր ուխտին մէջ եղողները «Քրիստոսին օրէնքին տակ» են։—Ա. Կորնթացիս 9։21

¹³ Հետեւաբար, Քրիստոնեաներուն համար մեղքերու զոհ մը գոյութիւն ունի, բայց Օրէնքի ուխտին ներքեւ կատարուած զոհերէն շատ աւելի արժէքաւոր։ Պօղոս գրեց. «Ամէն քահանայ [Օրէնքի ուխտին ներքեւ] ամէն օր իր պաշտօնին մէջ կը կենայ եւ նոյն զոհերը շատ անգամ կը մատուցանէ, որոնք երբեք չեն կրնար մեղքերը ջնջել. բայց ասիկա [Յիսուս] մէկ զոհ մատուցանելով մեղքերու համար, մշտնջենապէս Աստուծոյ աջ կողմը նստաւ»։ (Եբրայեցիս 10։11, 12) Քանի որ նոր ուխտին մէջ գտնուող Քրիստոնեաները հաւատք կ’ընծայեն Յիսուսի զոհագործութեան, Եհովա զանոնք արդար կը յայտարարէ, առանց մեղքի, եւ այս կերպով իր հոգեւոր որդիները ըլլալու ի վիճակի կ’ըլլան։ (Հռովմայեցիս 5։1. 8։33, 34. Եբրայեցիս 10։14-18) Երբ մարդկային անկատարութեան պատճառաւ մեղանչեն, կրնան Եհովայի ներողամտութիւնը հայցել, եւ Յիսուսի զոհագործութեան հիման վրայ Եհովա կը ներէ անոնց։ (Ա. Յովհաննու 2։1, 2) Բայց եթէ անոնք ընտրեն կամայականօրէն մեղանչել, իրենց արդար կեցուածքը եւ նոր ուխտին մասնակից ըլլալու իրենց առանձնաշնորհումը կը կորսնցնեն։—Եբրայեցիս 2։2, 3. 6։4-8. 10։26-31

Հին եւ Նոր Ուխտը

14. Օրէնքի ուխտը ի՞նչ թլփատութիւն կը պահանջէր, իսկ՝ նոր ուխտը ի՛նչ։

¹⁴ Հին ուխտին տղամարդիկը թլփատուած էին, որպէս Օրէնքի ներքեւ ըլլալու նշան մը։ (Ղեւտացւոց 12։2, 3. Գաղատացիս 5։3) Քրիստոնէական ժողովքը սկսելէն ետք, ոմանք խորհեցան որ Հրեայ չեղող Քրիստոնեաներն ալ պէտք է թլփատուին։ Բայց Երուսաղէմի առաքեալներն ու երէցները, Աստուծոյ Խօսքով եւ սուրբ հոգիով առաջնորդուած, ըմբռնեցին որ ասիկա անհրաժեշտ չէր։ (Գործք 15։1, 5, 28, 29) Քանի մը տարիներ ետք, Պօղոս ըսաւ. «Հրեայ չէ ան որ դուրսէն է եւ թլփատութիւն չէ այն որ դուրսէն՝ մարմնով է. հապա ա՛ն Հրեայ է որ ներսէն է եւ իսկական թլփատութիւնը՝ սրտին թլփատութիւնն է հոգիով ու ո՛չ թէ գրով»։ (Հռովմայեցիս 2։28, 29) Բառացի թլփատութիւնը՝ մարմնաւոր Հրեաներուն պարագային անգամ՝ այլեւս արժէք մը չունէր Եհովայի աչքին։ Քանի որ նոր ուխտի մէջ գտնուողներուն ո՛չ թէ մարմինը, հապա սիրտը պէտք էր թլփատուէր։ Իրենց մտքին, ցանկութիւններուն եւ մղումներուն մէջ որեւէ բան որ Եհովայի աչքին անմաքուր էր՝ պէ՛տք էր կտրուէր։a Շատեր ներկայիս կենդանի վկայութիւն մըն են որ սուրբ հոգին զօրութիւն ունի այս կերպով անհատներուն մտածելակերպը փոխելու։—Ա. Կորնթացիս 6։9-11. Գաղատացիս 5։22-24. Եփեսացիս 4։22-24

15. Թագաւորութեան իշխանութեան հարցով ի՞նչ կրնանք ըսել մարմնաւոր Իսրայէլի եւ Աստուծոյ Իսրայէլին մասին։

¹⁵ Օրէնքի ուխտի կարգադրութեան ներքեւ, Եհովա էր Իսրայէլի Թագաւորը եւ ժամանակի ընթացքին ան Երուսաղէմի մէջ մարդկային թագաւորներուն միջոցաւ իր գերիշխանութիւնը բանեցուց։ (Եսայեայ 33։22) Եհովա, Աստուծոյ Իսրայէլին՝ հոգեւոր Իսրայէլին՝ ալ Թագաւորն է, եւ Հ.Դ. 33–էն ի վեր, ան իշխած է Յիսուս Քրիստոսի միջոցով, որու «իշխանութիւն տրուեցաւ երկնքի ու երկրի մէջ»։ (Մատթէոս 28։18. Եփեսացիս 1։19-23. Կողոսացիս 1։13, 14) Ներկայիս, Աստուծոյ Իսրայէլը Յիսուսը կ’ընդունի որպէս 1914–ին հաստատուած Աստուծոյ երկնային Թագաւորութեան Թագաւորը։ Յիսուս վաղեմի Իսրայէլի Եզեկիա, Յովսիա եւ ուրիշ հաւատարիմ թագաւորներէն շա՜տ աւելի լաւ Թագաւոր մըն է։—Եբրայեցիս 1։8, 9. Յայտնութիւն 11։15

16. Աստուծոյ Իսրայէլին քահանայութիւնը ի՞նչպիսին է։

¹⁶ Իսրայէլ ո՛չ միայն թագաւորութիւն մըն էր, այլ նաեւ օծեալ քահանայութիւն մը։ Հ.Դ. 33–ին, Աստուծոյ Իսրայէլը մարմնաւոր Իսրայէլին տեղը առաւ, եւ Եհովայի «ծառան» կամ «վկան» եղաւ։ (Եսայեայ 43։10) Այնուհետեւ, Եսայեայ 43։21–ի եւ Ելից 19։5, 6–ի մէջ արձանագրուած Իսրայէլի ըսուած Եհովայի խօսքերը Աստուծոյ հոգեւոր Իսրայէլին կը կիրարկուէին։ Այլեւս Աստուծոյ հոգեւոր ազգը «ընտիր ցեղ մը . . . թագաւորական քահանայութիւն, սուրբ ազգ, սեփական ժողովուրդ մը»ն էր, որպէսզի ‘հռչակէր Եհովայի առաքինութիւնները’։ (Ա. Պետրոս 2։9) Աստուծոյ Իսրայէլի մէջ գտնուողներուն բոլորը՝ այրեր թէ կիներ՝ հաւաքական քահանայութիւն մը կը կազմեն։ (Գաղատացիս 3։28, 29) Որպէս Աբրահամի Սերունդին երկրորդական մասը, անոնք ալ հիմա կ’ըսեն. «Ո՛վ ազգեր, անոր ժողովուրդին հետ ուրախացէ՛ք»։ (Բ. Օրինաց 32։43) Տակաւին երկրի վրայ գտնուող հոգեւոր Իսրայէլի անդամները, կը կազմեն «հաւատարիմ ու իմաստուն ծառան»։ (Մատթէոս 24։45-47) Միայն անոնց հետ ընկերակցելով է որ կարելի է Աստուծոյ ընդունելի սրբազան ծառայութիւն մատուցանել։

Աստուծոյ Թագաւորութիւնը՝ Վերջնական Կատարումը

17. Նոր ուխտին մէջ եղողները ի՞նչ ծնունդ կ’ունենան։

¹⁷ Հ.Դ.Ա. 1513–էն ետք ծնած Իսրայելացիները, իրենց ծնունդէն Օրէնքի ուխտին մէջ եկան։ Անոնք որ Եհովա կ’առնէ իր նոր ուխտին մէջ, անոնք ալ ծնունդ մը կ’ունենան, իրենց պարագային հոգեւոր ծնունդ մը։ Յիսուս այս մասին խօսեցաւ Փարիսեցի Նիկոդէմոսի, երբ ըսաւ. «Ճշմարիտ ճշմարիտ կ’ըսեմ քեզի. ‘Եթէ մարդ մը նորէն չծնանի, չի կրնար Աստուծոյ թագաւորութիւնը տեսնել’»։ (Յովհաննու 3։3) Հ.Դ. 33–ի Պէնտէկոստէին, 120 աշակերտները առաջին անկատար մարդիկն էին որ այս փորձառութիւնը ունեցան։ Նոր ուխտին ներքեւ արդար յայտարարուելով, անոնք սուրբ հոգին ստացան, որպէս իրենց արքայական ժառանգութեան «գրաւական»ը։ (Եփեսացիս 1։14) Անոնք ‘հոգիէն ծնան’, Աստուծոյ որդեգիրները ըլլալու համար եւ այսպիսով Յիսուսի եղբայրները ըլլալով՝ «Քրիստոսին ժառանգակիցներ» եղան։ (Յովհաննու 3։6. Հռովմայեցիս 8։16, 17) Անոնց ‘նորէն ծնած’ ըլլալը, հոյակապ ակնկալութիւններու դուռ բացաւ։

18. Նորէն ծնիլը ի՞նչ հոյակապ օրհնութիւններու դուռ կը բանայ նոր ուխտի մէջ եղողներուն առջեւ։

¹⁸ Երբ նոր ուխտին միջնորդութիւն կ’ընէր, Յիսուս իր հետեւորդներուն հետ յաւելեալ ուխտ մըն ալ ըրաւ, ըսելով. «Ես կ’ուխտեմ ձեզի թագաւորութիւն մը, ինչպէս իմ Հայրս ինծի թագաւորութիւն մը տալ ուխտեց»։ (Ղուկաս 22։29) Այս Թագաւորութեան ուխտը Դանիէլ 7։13, 14, 22, 27–ի մէջ արձանագրուած հոյակապ տեսիլքին ճամբան կը հարթէ։ Դանիէլ տեսաւ որ «Յաւիտեան Կենդանի» եղողը՝ Եհովա Աստուած՝ թագաւորական հեղինակութիւն տուաւ «որդի մարդոյ նման մէկ»ուն։ Ապա Դանիէլ տեսաւ որ ‘սուրբերը թագաւորութիւնը կ’առնեն’։ «Որդի մարդոյ նման մէկը» Յիսուս է, որ 1914–ին, Եհովա Աստուծմէ երկնային Թագաւորութիւնը ստացաւ։ «Սուրբերը» հոգիէն օծուած իր աշակերտներն են, որոնք իր հետ այդ Թագաւորութեան մասնակից կ’ըլլան։ (Ա. Թեսաղոնիկեցիս 2։12) Ի՞նչպէս։

19, 20. (ա) Նոր ուխտի մէջ եղողներուն համար, Աբրահամի տուած Եհովայի խոստումը վերջնական ի՞նչ փառաւոր կատարում մը պիտի ունենայ։ (բ) Ուրիշ ի՞նչ հարց պիտի քննենք։

¹⁹ Այս օծեալները իրենց մահուընէ ետք, Յիսուսի նման կը յարուցանուին որպէս անմահ հոգեղէն արարածներ, որպէսզի երկնքի մէջ իր հետ ծառայեն որպէս թագաւորներ եւ քահանաներ։ (Ա. Կորնթացիս 15։50-53. Յայտնութիւն 20։4, 6) Ի՜նչ փառաւոր յոյս մը։ Անոնք ‘երկրի վրայ պիտի թագաւորեն’ եւ ոչ թէ միայն Քանանու երկրին վրայ։ (Յայտնութիւն 5։10) Անոնք ‘իրենց թշնամիներուն քաղաքները պիտի ժառանգե՞ն’։ (Ծննդոց 22։17) Այո, ասիկա վճռականօրէն պիտի ըլլայ, երբ անբարեացակամ կրօնական պոռնիկին՝ Մեծն Բաբելոնի՝ կործանման ականատես ըլլան եւ երբ այս յարուցեալ օծեալները Յիսուսի հետ «երկաթէ գաւազանով» ազգերը հովուելու եւ Սատանայի գլուխը ջախջախելու մէջ իրենց մասնակցութիւնը բերեն։ Այս կերպով, անոնք Ծննդոց 3։15–ի մարգարէութեան վերջին մանրամասնութեան կատարման մէջ բաժին բերած պիտի ըլլան։—Յայտնութիւն 2։26, 27. 17։14. 18։20, 21. Հռովմայեցիս 16։20

²⁰ Բայց տակաւին կրնաք հարց տալ. Աբրահամական ուխտը եւ նոր ուխտը միայն 144,000 հաւատարիմ անհատնե՞ր կը բովանդակեն իրենց մէջ։ Ո՛չ. ուրիշներ որոնք ուղղակիօրէն այս ուխտերուն մէջ չեն, անոնց միջոցաւ պիտի օրհնուին, ինչպէս նկատի պիտի առնենք յաջորդ յօդուածով։

[Ստորանիշ]

Կը Յիշէ՞ք

◻ Նոր ուխտին ի զօրու ըլլալը առաջին անգամ ե՞րբ տեսնուեցաւ։

◻ Հին ուխտով ի՞նչ կատարուեցաւ։

◻ Աբրահամի Սերունդը գլխաւորաբար ո՞վ է, եւ ազգերը ի՞նչ համեմատութեամբ կ’օրհնուին այդ սերունդին միջոցաւ։

◻ 144,000–ին համար, աբրահամական ուխտին եւ նոր ուխտին վերջնական կատարումը ի՞նչ է։