Ինչո՛ւ միմիայն հրաշքները բաւարար չեն հաւատք կերտելու համար

ԿԸ ՏԵՍՆԵՄ՝ կը հաւատամ. այս է շատերուն տեսակէտը։ Ոմանք կ’ըսեն թէ Աստուծոյ կը հաւատան, եթէ՝ ան ինքզինք հրաշքով մը յայտնէ։ Թերեւս այս է պարագան, բայց այսպիսի համոզում մը հարազատ հաւատքի կ’առաջնորդէ՞։

Նկատի առէք Իսրայելացի Կորխի, Դաթանի եւ Աբիրոնի պարագան։ Աստուածաշունչը կ’ըսէ որ անոնք Աստուծոյ ահարկու հրաշքները՝ Եգիպտոսի վրայ եկած տասը պատուհասները, Կարմիր Ծովէն Իսրայելացիներու փախուստը եւ Եգիպտացի Փարաւոնին եւ անոր զինուորական ուժին բնաջնջումը՝ տեսան։ (Ելից 7։19–11։10. 12։29-32. Սաղմոս 136։15) Կորխ, Դաթան եւ Աբիրոն Սինա Լերան վրայ Եհովայի երկնքէն խօսիլն ալ լսեցին։ (Բ. Օրինաց 4։11, 12) Սակայն, այս հրաշքները տեղի ունենալէն քիչ ետք, այս երեք մարդիկը Եհովայի եւ իր նշանակած ծառաներուն դէմ ըմբոստութիւն հրահրեցին։—Թուոց 16։1-35. Սաղմոս 106։16-18

Շուրջ 40 տարիներ ետք, Բաղաամ անունով մարգարէ մըն ալ հրաշքի մը ականատես եղաւ։ Հրեշտակային միջամտութիւնն անգամ զինք ետ չկեցուց Աստուծոյ թշնամիներուն՝ Մովաբացիներուն՝ կողմնակից ըլլալէ։ Հակառակ այս հրաշքին, Բաղաամ գնաց եւ Եհովա Աստուծոյ ու Իր ժողովուրդին դէմ դիրք բռնեց։ (Թուոց 22։1-35. Բ. Պետրոս 2։15, 16) Բաղաամի հաւատքի պակասը սակայն, ոչինչ է բաղդատած՝ Յուդա Իսկարիովտացիի պարագային հետ։ Հակառակ անոր որ Յիսուսի հետ սերտ ընկերակցութիւն ունէր եւ շարք մը արտակարգ հրաշքներու ականատես եղած էր, Յուդան մատնեց Քրիստոսը, երեսուն կտոր արծաթի փոխարէն։—Մատթէոս 26։14-16, 47-50. 27։3-5

Հրեայ կրօնական առաջնորդներն ալ Յիսուսի բազմաթիւ հրաշքներէն տեղեակ էին։ Ղազարոսը յարուցանելէ ետք, անոնք նոյնիսկ ընդունեցին՝ «Այս մարդը շատ հրաշքներ կ’ընէ»։ Բայց յարուցանուած Ղազարոսին տեսքը իրենց սրտերը կակուղցուց եւ իրենց հաւատք տուա՞ւ։ Ո՜չ։ Ընդհակառակը, անոնք ծրագրեցին սպաննել թէ՛ Յիսուսը եւ թէ Ղազարոսը։—Յովհաննու 11։47-53. Յովհաննու 12։10

Նոյնիսկ Աստուծոյ ուղղակի միջամտութիւնը այդ ամբարիշտ մարդոց հաւատք չտուաւ։ Երբ Յիսուս առիթով մը տաճարին շրջապատին մէջ կը գտնուէր, բարձրաձայն աղօթեց. «Հա՛յր, փառաւորէ քու անունդ»։ Եհովա երկնքէն պատասխանեց. «Փառաւորեցի ալ՝ ու նորէն պիտի փառաւորեմ»։ Բայց այս հրաշալի դէպքը ներկայ գտնուողներուն սրտերուն մէջ հաւատք չյառաջացուց։ Աստուածաշունչը կ’ըսէ. «Թէպէտ այնքան հրաշքներ ըրած էր անոնց առջեւ, բայց անոնք չէին հաւատար իրեն»։—Յովհաննու 12։28-30, 37. բաղդատել՝ Եփեսացիս 3։17։

Ինչո՛ւ Հրաշքները Հաւատք Չկերտեցին

Հրաշքներ տեսնելով հանդերձ, ի՞նչպէս կարելի է հաւատքի պակաս ունենալ։ Հրեայ կրօնական առաջնորդներուն կողմէ Յիսուսի մերժուիլը մասնաւորաբար անհասկնալի է, երբ նկատի առնէք որ ան իր ծառայութիւնը սկսած ժամանակ, հրեայ ժողովուրդը, որպէս ամբողջութիւն, «կը սպասէր» «Քրիստոսը»։ (Ղուկաս 3։15) Սակայն, հարցը այն էր որ անոնք ի՛նչ կ’ակնկալէին։ Բառարանագիր Վայն կը մէջբերէ Աստուածաշունչի հանրածանօթ ուսումնականի մը խօսքերը, թէ Հրեաներուն միտքը պաշարուած էր Մեսիայի մը գաղափարով, որ իրենց «աշխարհային յաղթանակ» եւ «նիւթական բարգաւաճութիւն» պիտի բերէր։ Հետեւաբար, անոնք պատրաստուած չէին խոնարհ, քաղաքականութեամբ չզբաղող Նազովրեցի Յիսուսի մը համար, որ իրենց մէջ յայտնուեցաւ Հ.Դ. 29–ին, որպէս ճշմարիտ Մեսիան։ Իսկ կրօնական առաջնորդները վախցան որ Յիսուսի ուսուցումները պիտի յեղաշրջէին առկայ վիճակը եւ իրենց կարկառուն դիրքերը՝ վտանգէին։ (Յովհաննու 11։48) Անոնց կանխայղացուած գաղափարներն ու անձնասիրութիւնը զիրենք կուրցուցին Յիսուսի հրաշքներուն իմաստին նկատմամբ։

Հրեայ կրօնական առաջնորդներն եւ ուրիշներ հետագային մերժեցին այն հրաշալի փաստը, թէ Յիսուսի հետեւորդները աստուածային հաճութիւնը կը վայելէին։ Օրինակ, երբ իր առաքեալները ի ծնէ կաղ մարդ մը բժշկեցին, հրէական բարձրագոյն ատեանի զայրացած անդամները հարցուցին. «Ի՞նչ ընենք այս մարդոց. վասն զի Երուսաղէմի բոլոր բնակիչներուն յայտնի է թէ ասոնց ձեռքով երեւելի հրաշք մը եղաւ ու մենք չենք կրնար ուրանալ։ Միայն թէ ժողովուրդին մէջ ա՛լ աւելի չտարածուելու համար՝ սաստիկ սպառնալիք ընենք անոնց, որ այն անունով անգամ մըն ալ չըլլայ որ մարդու բան խօսին»։ (Գործք 3։1-8. 4։13-17) Բացայայտ է, որ այս հոյակապ հրաշքը այդ մարդոց սրտին մէջ հաւատք կերտած կամ յառաջացուցած չէր։

Շատեր փառասիրութեան, հպարտութեան ու ագահութեան պատճառաւ իրենց սրտին դուռը փակած են։ Երեւութապէս այս եղած ըլլալու էր Կորխի, Դաթանի եւ Աբիրոնի պարագան, որոնց մասին նախապէս խօսեցանք։ Իսկ ուրիշներուն արգելք եղած են նախանձը, վախը եւ ուրիշ բազմաթիւ վնասակար կեցուածքներ։ Մեր ուշադրութեան կը յանձնուին նաեւ անհնազանդ հրեշտակները, դեւերը, որոնք ժամանակ մը ուղղակի Աստուծոյ երեսը տեսնելու առանձնաշնորհումը ունէին։ (Մատթէոս 18։10) Անոնք Աստուծոյ գոյութեան վրայ չեն կասկածիր։ Արդարեւ, «դեւերն ալ կը հաւատան եւ կը սարսափին»։ (Յակոբու 2։19) Այսուհանդերձ՝ Աստուծոյ վրայ հաւատք չունին։

Ճշմարիտ Հաւատքին Իմաստը

Հաւատքը՝ համոզումէն աւելի է։ Անիկա հրաշքով մը պատճառուած ժամանակաւոր զգացական հակազդեցութենէն աւելի է։ Եբրայեցիս 11։1–ը կ’ըսէ. «Արդ՝ հաւատքը յուսացուած բաներուն հաստատութիւնը ու չերեւցած բաներուն ապացոյցն է»։ Հաւատք ունեցող անհատ մը իր սրտին մէջ համոզուած է թէ ի՛նչ որ Եհովա Աստուած կը խոստանայ, կարծես արդէն կատարուած է։ Մանաւանդ որ չերեւցած բաներուն անհերքելի ապացոյցը այնքան զօրաւոր է, որ ըսուած է թէ հաւատքը ինքնին այդ ապացոյցին համազօր է։ Այո, հաւատքը ապացոյցի վրայ հիմնուած է։ Իսկ անցեալին, հրաշքները իրենց դերը ունեցան հաւատք զարգացնելու կամ կերտելու մէջ։ Յիսուսի կողմէ կատարուած նշանները ուրիշներ համոզելու ծառայեցին թէ ի՛նք էր խոստացեալ Մեսիան։ (Մատթէոս 8։16, 17. Եբրայեցիս 2։2-4) Նմանապէս, հրաշալի բուժումներու եւ լեզուներ խօսելու նման սուրբ հոգիին կամ գործօն ոյժին հրաշալի պարգեւները կ’ապացուցանէին, որ Հրեաները այլեւս Եհովայի հաճութիւնը չունէին, այլ, իր հաճութիւնը կը հանգչէր իր Որդւոյն՝ Յիսուս Քրիստոսի կողմէ հաստատուած քրիստոնէական ժողովքին վրայ։—Ա. Կորնթացիս 12։7-11

Հոգիին հրաշալի պարգեւներուն մաս կը կազմէր մարգարէանալու կարողութիւնը։ Երբ անհաւատներ ասիկա տեսան, անոնցմէ ոմանք մղուեցան Եհովան պաշտել, ըսելով. «Իրաւցընէ Աստուած ձեր մէջ է»։ (Ա. Կորնթացիս 14։22-25) Սակայն, Եհովա Աստուծոյ նպատակը չէր որ հրաշքները քրիստոնէական պաշտամունքին անբաժան մէկ մասը ըլլային։ Հետեւաբար, Պօղոս առաքեալ գրեց. «Եթէ մարգարէութիւններ ըլլան՝ պիտի խափանին, եթէ լեզուներ՝ պիտի դադարին»։ (Ա. Կորնթացիս 13։8) Բացայայտօրէն, այս հրաշքները առաքեալներուն եւ այդ պարգեւները ստացած անհատներուն մահով՝ վերջ գտան։

Ուրեմն, մարդիկ այլեւս հաւատքի հիմ մը պիտի չունենայի՞ն։ Այդ չէր պարագան, քանի որ Պօղոս ըսաւ. «Սակայն [Աստուած] ինքզինք առանց վկայութեան չթողուց, բարերարութիւնով երկնքէն մեզի անձրեւներ ու պտղաբեր եղանակներ տալով, կերակուրներով եւ ուրախութիւնով մեր սրտերը լեցնելով»։ (Գործք 14։16) Արդարեւ, իրենց մտքերն ու սրտերը զիրենք շրջապատող իրողութիւններու հանդէպ բանալու պատրաստակամ եղող պարկեշտ անհատներու համար, Եհովա Աստուծոյ «աներեւոյթ բաները աշխարհի սկիզբէն ստեղծուածներովը կ’իմացուին, կը տեսնուին, այսինքն իր մշտնջենաւոր զօրութիւնը ու աստուածութիւնը, որպէս զի [անոնք որ Աստուած կ’ուրանան] անպատասխանի մնան»։—Հռովմայեցիս 1։20

Պարզապէս Աստուծոյ գոյութեան համոզուած ըլլալը բաւարար չէ։ Պօղոս յորդորեց. «Մի՛ կերպարանիք այս աշխարհին կերպարանքովը, հապա ձեր մտքին նորոգութիւնովը նորոգուեցէ՛ք, որպէս զի քննէք թէ ի՞նչ է Աստուծոյ կամքը, որ բարի ու հաճելի եւ կատարեալ է»։ (Հռովմայեցիս 12։2) Ասիկա կարելի է ընել Սուրբ Գրութիւնները ժրաջանօրէն սերտելով, այս պարբերաթերթին նման քրիստոնէական գրականութիւններու միջոցաւ։ Աստուծոյ Խօսքին՝ Աստուածաշունչին, ճշգրիտ գիտութեան վրայ հիմնուած հաւատքը՝ տկար կամ մակերեսային չէ։ Անոնք որոնք ըմբռնած են Աստուծոյ կամքը եւ հաւատքով զայն կը կատարեն, Աստուծոյ սրբազան ծառայութիւն կը մատուցանեն։—Հռովմայեցիս 12։1

Չեն Տեսներ՝ Բայց կը Հաւատան

Թովմաս առաքեալ դժուարութիւն ունեցաւ հաւատալու թէ Յիսուս մեռելներէն յարուցուած էր։ «Եթէ իր ձեռքերուն վրայ բեւեռներուն նշանը չտեսնեմ ու մատս բեւեռներուն տեղը չխոթեմ եւ իմ ձեռքս անոր կողը չխոթեմ՝ չեմ հաւատար», ըսաւ Թովմաս։ Ուրիշ առիթով մը, երբ Յիսուս մարմին մը հագաւ, որու վրայ ցցահանութեան վէրքեր կային, Թովմաս դրական կերպով ընդառաջեց այս հրաշքին։ Սակայն Յիսուս ըսաւ. «Երանի՜ անոնց, որ տեսած չեն ու կը հաւատան»։—Յովհաննու 20։25-29

Ներկայիս, միլիոնաւոր Եհովայի Վկաներ ‘հաւատքով կը քալեն ու ո՛չ թէ երեւոյթով’։ (Բ. Կորնթացիս 5։7) Թէեւ անոնք Աստուածաշունչին մէջ արձանագրուած հրաշքները չեն տեսած, բայց հաստատօրէն կը հաւատան որ անոնք տեղի ունեցած են։ Վկաները կը հաւատան Աստուծոյ եւ իր Խօսքին։ Իր հոգւոյն օգնութեամբ, անոնք Աստուածաշունչի ուսուցումները եւ անոր գլխաւոր բնաբանը կը հասկնան, որ է Եհովա Աստուծոյ գերիշխանութեան ջատագովումը՝ իր երկնային Թագաւորութեան միջոցաւ։ (Մատթէոս 6։9, 10. Բ. Տիմոթէոս 3։16, 17) Այս անկեղծ Քրիստոնեաները իրենց կեանքին մէջ Աստուածաշունչի իմաստուն խրատները գործադրելով՝ մեծապէս կ’օգտուին։ (Սաղմոս 119։105. Եսայեայ 48։17, 18) Անոնք կ’ընդունին այն անհերքելի ապացոյցը թէ Աստուածաշունչի մարգարէութիւնները մեր ժամանակը կը բնորոշեն որպէս «վերջին օրեր» եւ կը հաւատան որ Աստուծոյ խոստացած նոր աշխարհը մօտ է։ (Բ. Տիմոթէոս 3։1-5. Մատթէոս 24։3-14. Բ. Պետրոս 3։13) Անոնց համար, Աստուծոյ գիտութիւնը ուրիշներուն հետ բաժնելը ուրախութիւն է։ (Առակաց 2։1-5) Անոնք գիտեն որ Աստուած փնտռողներ միմիայն Սուրբ Գրութիւնները ուսումնասիրելով է որ իրապէս կրնան գտնել զինք։—Գործք 17։26, 27

Նախորդ յօդուածին մէջ յիշուած Ալպէրը կը յիշէ՞ք։ Հրաշքի համար իր աղօթքը անպատասխան մնալէն քանի մը օր ետք, Եհովայի Վկայ տարեց կին մը իրեն այցելեց եւ սուրբ գրային կարգ մը գրականութիւններ ձգեց։ Անկէ ետք Ալպէր տան սուրբ գրային ձրի ուսումնասիրութիւն մը ընդունեց։ Երբ ան Աստուածաշունչի պատգամին աւելի ընտելացաւ, իր յուսախաբութիւնը ցնծութեան փոխուեցաւ։ Ան գիտակցեցաւ որ վե՜րջապէս Աստուած գտած էր։

Աստուածաշունչը կը յորդորէ. «Տէ՛րը փընտռեցէք, քանի որ անիկա կը գտնուի. զանիկա՛ կանչեցէք, քանի որ անիկա մօտ է»։ (Եսայեայ 55։6) Ասիկա կրնաք ընել, ոչ թէ Աստուծմէ հրաշք մը սպասելով հիմա, այլ իր Խօսքին մասին ճշգրիտ գիտութիւն ստանալով։ Ասիկա անհրաժեշտ է, քանի որ միմիայն հրաշքները բաւարար չեն հաւատք կերտելու համար։