Jakob fékk arfinn

Ísak var 40 ára þegar hann giftist Rebekku. Hann elskaði hana mjög mikið. Þau eignuðust tvo syni – tvíbura.

Eldri strákurinn hét Esaú en sá yngri Jakob. Esaú fannst gaman að vera úti og hann var góður veiðimaður. En Jakobi fannst gott að vera heima.

Á þessum tíma fékk elsti sonurinn mest af landinu og peningunum þegar pabbinn dó. Það var kallað arfur. Í fjölskyldu Ísaks var það að eiga þátt í loforðunum sem Jehóva hafði gefið Abraham líka hluti af arfinum. Esaú hugsaði ekki mikið um þessi loforð en Jakob vissi að þau voru mjög mikilvæg.

Dag einn kom Esaú mjög þreyttur heim eftir langan dag á veiðum. Hann fann ilminn af góða matnum sem Jakob var að elda og sagði: ‚Ég er að deyja úr hungri! Gefðu mér af þessari rauðu kássu.‘ Jakob sagði: ‚Ég skal gera það. En lofaðu mér fyrst að ég fái arfinn þinn.‘ Esaú sagði: ‚Mér er alveg sama um arfinn! Þú mátt eiga hann. Mig langar bara að borða.‘ Var þetta gáfulegt af Esaú? Nei, það var það ekki. Esaú gaf eitthvað mjög dýrmætt bara fyrir skál af kássu.

Þegar Ísak var orðinn mjög gamall var kominn tími til að hann myndi blessa elsta son sinn. En Rebekka hjálpaði Jakobi, yngri syninum, að fá blessunina. Þegar Esaú komst að því varð hann bálreiður og ætlaði að drepa tvíburabróður sinn. Ísak og Rebekka vildu vernda Jakob. Þau sögðu við hann: ‚Farðu og vertu hjá Laban, bróður mömmu þinnar, þangað til Esaú jafnar sig.‘ Jakob hlustaði á foreldra sína og flúði til að bjarga lífi sínu.