Áskorunin að feta í hans fótspor

„Til þessa eruð þér kallaðir. Því að Kristur leið einnig fyrir yður og lét yður eftir fyrirmynd, til þess að þér skylduð feta í hans fótspor.“ — 1. PÉTURSBRÉF 2:21.

1, 2. (a) Hvað getur verið mikil áskorun og hvers vegna er hún áhugaverð fyrir kristna menn? (b) Hvaða spurningum er varpað hér fram?

HEFUR þú nokkurn tíma gengið eftir sendinni sjávarströnd eða snæviþökktum vegi og hrifist af fótsporum einhvers annars sem gekk þar á undan þar? Reyndir þú kannski að fara nákvæmlega í spor hans? Þá hefur þú komist að raun um að það er ekki auðvelt. Í rauninni er býsna erfitt að feta nákvæmlega í fótspor annars manns — hvort heldur bókstaflega eða táknrænt. Og þó höfum við, með því að kalla okkur kristna, látið í ljós löngun okkar til að gera það, til að feta nákvæmlega í fótspor Krists.

² Ert þú fús til að leggja á þig allt sem þarf til að taka þeirri áskorun? Ert þú staðráðinn í að gera það, hvað sem það kostar? Ef svo er mun þér ganga betur að feta táknrænt í fótspor Krists, ef þú skilur til fulls hve erfitt er að feta bókstaflega í fótspor annars manns.

Lærðu að aðlaga þig

3. Hvers vegna virðist það í fyrstu óeðlilegt að feta í fótspor einhvers annars?

³ Hver maður hefur sitt sérkennandi göngulag. Skreflengdin er breytileg frá manni til manns og svo eru menn misjafnlega útskeifir eða innskeifir. Sumir eru hvorugt og hjá sumum vísar annar fóturinn meira út eða inn en hinn. Sérð þú í hverju vandinn er fólginn? Til að feta nákvæmlega í fótspor annars manns verður þú að samstilla skreflengd þína og fótastellingu hans. Í fyrstu getur þér fundist það óeðlilegt en það er nauðsynlegt. Hjá því verður ekki komist.

4. Hvers vegna er það sérstök áskorun að feta í fótspor Jesú?

⁴ Táknrænt talað má segja að göngulag Krists hafi verið einstætt, því að hann var eini fullkomni maðurinn meðal samtíðarmanna sinna, „þekkti ekki synd.“ (2. Korintubréf 5:21) Með því að menn eru að eðli til ófullkomnir syndarar er það ekki eðlilegt göngulag að feta í fótspor Jesú. Páll minnti kristna menn í Korintu á það og sagði: „Því að enn þá eruð þér holdlegir menn. Fyrst metingur og þráttan er á meðal yðar, eruð þér þá eigi holdlegir og hegðið yður á manna hátt?“ Tilhneiging til að metast og þrátta, „holdsins verk,“ er eðlileg fyrir ófullkomna menn, en Jesús gekk veg kærleikans og „kærleikurinn öfundar ekki . . . hann reiðist ekki.“ Það að feta í fótspor Krists er því meiri áskorun heldur en værum við beðin að feta í fótspor einhvers ófullkomins manns. — 1. Korintubréf 3:3; 13:4, 5; Galatabréfið 5:19, 20; sjá einnig Efesusbréfið 5:2, 8.

5, 6. (a) Hvers vegna hefur mörgum mistekist að feta í fótspor Krists og hvaða ráð gaf Páll þar af leiðandi? (b) Hvernig er fólk hvatt til að feta í fótspor Krists núna og með hvaða árangri?

⁵ Auk ófullkomleika getur fáfræði um vilja Guðs einnig komið í veg fyrir að maður feti í fótspor Krists. Páll áminnti þannig kristna menn í Efesus um að þeir ‚mættu ekki framar hegða sér eins og heiðingjarnir hegða sér. Hugsun þeirra er allslaus, skilningur þeirra blindaður og þeir eru fjarlægir lífi Guðs vegna vanþekkingarinnar, sem þeir lifa í, og síns harða hjarta.‘ — Efesusbréfið 4:17, 18.

⁶ Í gegnum prédikun Guðsríkis eru menn hvattir til að hætta að ganga á þann hátt sem þeim er eðlilegt, fáfróðir um tilgang Guðs, í andlegu myrkri og láta stjórnast af tilfinningalausu hjarta sem keppir að fánýtum markmiðum. Þeir eru hvattir til að reyna að líkja eftir hinu fullkomna fordæmi Krists, ‚lifa í honum,‘ og ‚hertaka hverja hugsun til hlýðni við Krist.‘ (Kólossubréfið 2:6, 7; 2. Korintubréf 10:5) Fólk, sem er fúst til að taka þessari áskorun, er stefnufast í trú sinni. Þegar það venst því að ganga þann veg, sem Kristur gekk, verður það smám saman auðveldara fyrir það.

7. Hvernig getum við treyst að það sé hægt að feta í fótspor Jesú, enda þótt það virðist oft erfitt?

⁷ Þetta er þó oft erfitt verkefni. Munurinn á fullkomnum manni og ófullkomnum er mikill. Ófullkomnir menn þurfa því að gera miklar breytingar ef þeir ætla að reyna að fylgja fullkomnu fordæmi. Arfgengir eiginleikar og umhverfi geta valdið því að menn eiga miserfitt með að samlaga sig hinum kristna lífsvegi. En Jehóva fullvissar okkur um að hver sem sé í raun fús til að leggja sig fram geti gert það. „Allt megna ég fyrir hjálp hans, sem mig styrkan gjörir,“ sagði Páll postuli. (Filippíbréfið 4:13; sjá einnig 2. Korintubréf 4:7; 12:9.) Hið sama gildir um alla kristna menn.

Vertu gaumgæfinn

8, 9. (a) Hvers vegna er óskipt athygli og alger einbeiting nauðsynleg til að þræða fótspor annars manns? (b) Hvaða ráð Biblíunnar munu koma í veg fyrir að við reikum burt frá fótsporum Jesú?

⁸ Við getum ekki fetað í bókstafleg fótspor nema gefa því nákvæmar gætur hvar við stígum niður fæti. Ef augun fara að horfa á eitthvað annað, til dæmis það sem er að gerast í kringum okkur, er óhjákvæmilegt að við stígum rangt spor fyrr eða síðar. Nema því aðeins að við gefum því óskipta athygli og einbeitum okkur af öllu afli munum við víkja frá þeim fótsporum sem við ættum að fylgja. Því er nauðsynlegt að vera alltaf á varðbergi, einkum ef skyndilegur hávaði eða aðrar óvæntar truflanir verða sem gætu dregið athygli okkar frá því verki sem fyrir liggur. — Samanber Jobsbók 18:10, 11.

⁹ Þetta gildir einnig á táknrænan hátt um þá sem feta í fótspor Jesú. Jesús hvatti fylgjendur sína til að hafa nákvæmar gætur á sjálfum sér til að hjörtu þeirra ‚þyngdust ekki við át og drykkju og áhyggjur lífsins.‘ (Lúkas 21:34) Satan notar þessar daglegu truflanir til að reyna að fá okkur til að taka augun af fótsporum Jesú. Hann er eldsnöggur að notfæra sér óvæntar kringumstæður, svo sem andstöðu, veikindi eða fjárhagsleg skakkaföll, til að fá okkur til að missa jafnvægið. Til að tryggja að við ‚berumst ekki afleiðis‘ verðum við að „gefa því enn betur gaum, er vér höfum heyrt,“ með öðrum orðum að láta augun einblína enn fastar á fótspor Krists en fyrr. — Hebreabréfið 2:1; sjá einnig 1. Jóhannesarbréf 2:15-17.

Ekki víkja af leið

10. (a) Hvaða hætta er á ferðum þegar mismunandi slóðir skerast? (b) Hvers vegna hefur það alvarlegar afleiðingar andlega að feta í röng fótspor?

¹⁰ Á mannmargri sjávarströnd geta verið fótspor eftir allmarga í rökum sandinum og sum geta legið skáhallt eða þvert á þau sem við fylgjum. Mörg geta, að minnsta kosti fljótt á litið, verið áþekk að sjá. Þá er þýðingarmikið að við séum viss um að við fylgjum þeim réttu! Að öðrum kosti gætum við látið blekkjast til að fara í ranga átt. Í andlegum skilningi gæti það haft alvarlegustu afleiðingar. Orðskviður veitir okkur aðvörun sem sýnir hve hættulegt er að fylgja fótsporum sem geta virst vera hin réttu. Hann aðvarar: „Margur vegurinn virðist greiðfær, en endar þó á helslóðum.“ — Orðskviðirnir 16:25.

11. Hvaða aðvörun gaf Páll frumkristnum mönnum og hverjum nú á tímum gaf hann fordæmi?

¹¹ Vegna þessarar hættu, sem er mjög svo raunveruleg, fann Páll sig knúinn til að aðvara bræður sína í frumkristna söfnuðinum: „Mig furðar, að þér svo fljótt látið snúast frá honum, sem kallaði yður í náð Krists, til annars konar fagnaðarerindis . . . heldur eru einhverjir að trufla yður og vilja umhverfa fagnaðarerindinu um Krist. En þótt jafnvel vér eða engill frá himni færi að boða yður annað fagnaðarerindi en það, sem vér höfum boðað yður, þá sé hann bölvaður.“ (Galatabréfið 1:6-9) Í samræmi við fordæmi Páls aðvarar hið stjórnandi ráð votta Jehóva nú á dögum okkur við fráhvarfsmönnum og falsbræðrum sem skilja eftir sig fölsuð fótspor ef svo má að orði komast. Sannkristnir menn vilja ekki víkja af þeirri braut sem Kristur markaði þeim að bendingu Guðs. — Sálmur 44:19.

12. (a) Hvernig getur 2. Tímóteusarbréf 1:13 hjálpað okkur að forðast það að villast á fótsporum? (b) Hvað einkennir annars konar fagnaðarerindi?

¹² Við forðumst að láta leiða okkur afvega ef við höfum nánar gætur á þeim einkennum sem fótspor Krists bera. Nákvæm þekking á Jesú, á kenningum hans og því hvernig kristni söfnuðurinn starfar hjálpar okkur að þekkja ‚fyrirmynd heilnæmu orðanna‘ sem verndar okkur fyrir þeim sem „vilja umhverfa fagnaðarerindinu um Krist.“ (2. Tímóteusarbréf 1:13) Annars konar svonefnt fagnaðarerindi — sem er í reynd fölsuð fótspor — samrýmist ekki þeirri fyrirmynd sannleikans. Það umhverfir henni, gerir myndina óskýra. Í stað þess að skýra undirstöðusannindi og meginreglur Biblíunnar andmælir það þeim. Í stað þess að hvetja okkur til aukinna starfa í þjónustu Jehóva hvetur það til þess að við hægjum á okkur. Boðskapur þess er ekki jákvæður og miklar ekki nafn Jehóva og skipulag; hann er neikvæður, fullur af aðfinnslum og gagnrýni. Þetta eru sannarlega ekki þau fótspor sem við viljum fylgja.

Haltu hæfilegum hraða

13. Hvernig er gönguhraði tengdur því að feta í fótspor annars?

¹³ Þegar við göngum ræðst skreflengdin að nokkru leyti af gönguhraðanum. Skreflengdin er yfirleitt meiri þegar við göngum hratt en minni þegar við göngum hægt. Það er því auðveldara fyrir okkur að feta í bókstafleg fótspor annars manns ef við samstillum okkur gönguhraða hans. Eins verðum við að ganga álíka hratt og leiðtogi okkar, Jesús Kristur, ef við viljum feta farsællega í táknræn fótspor hans.

14. (a) Á hvaða vegu gæti okkur mistekist að halda sama gönguhraða og Jesús? (b) Hvers vegna er heimskulegt að reyna að fara hraðar en hinn „trúi og hyggni þjónn“?

¹⁴ Ef við höldum ekki svipuðum hraða og Kristur getur það merkt annað af tvennu. Annaðhvort reynum við að fara hraðar, að hlaupa á undan ‚hinum trúa og hyggna þjóni‘ sem Jesús notar til að fullgera tilgang Jehóva, eða drögumst aftur úr í því að fylgja leiðbeiningum ‚þjónsins.‘ (Matteus 24:45-47) Sem dæmi um hið fyrrnefnda má nefna að einstaka kristinn maður hefur á árum áður orðið óþolinmóður út af kenningalegum eða skipulagslegum breytingum eða aðlögun sem honum fannst nauðsynleg og löngu tímabær. Hann varð óánægður vegna þess að honum fannst hlutirnir ekki ganga nógu hratt fyrir sig og dró sig úr félagi við þjóna Jehóva. Það er heimskulegt og skammsýnt! Oft hefur það sem slíkir menn gerðu veður út af verið leiðrétt síðar — þegar Jehóva áleit það tímabært. — Orðskviðirnir 19:2; Prédikarinn 7:8, 9.

15. Hvernig voru Davíð konungur og Jesús gott fordæmi í því að halda réttum gönguhraða?

¹⁵ Hið viturlega er að bíða eftir að Jehóva láti til sín taka í stað þess að reyna að stjórna því á hvaða hraða hlutirnir skuli gerast. Davíð konungur til forna gaf okkur rétt fordæmi. Hann neitaði að gera samsæri gegn Sál konungi í því skyni að heimta konungdóminn áður en tími Jehóva var kominn til að gefa honum hann. (1. Samúelsbók 24:1-15) Á viðlíka hátt gerði ‚sonur Davíðs,‘ Jesús, sér ljóst að hann yrði að bíða þess að fá að fullu konungdóm sinn á himnum. Hann þekkti spádóminn sem átti við hann: „Sest þú mér til hægri handar, þá mun ég leggja óvini þína sem fótskör að fótum þér.“ Þegar því hópur Gyðinga vildi „taka hann með valdi til að gjöra hann að konungi“ dró hann sig í skyndingu í hlé. (Matteus 21:9; Sálmur 110:1; Jóhannes 6:15) Um 30 árum síðar var Jesús enn að bíða eftir konungdómi sínum að sögn Hebreabréfsins 10:12, 13. Í raun beið hann í næstum 19 aldir áður en hann var settur í hásæti sem réttmætur konungur Guðsríkis við stofnsetningu þess árið 1914.

16. (a) Lýstu með dæmi hvernig við gætum gengið hægar en okkur ber. (b) Hver er tilgangurinn með langlyndi Jehóva og hvers vegna ættum við að forðast að misnota okkur það?

¹⁶ Ef við höldum ekki réttum gönguhraða getur það líka verið á hinn veginn, það er að segja að við hægjum á okkur og drögumst aftur úr. Þegar því orð Guðs gefur til kynna að við þurfum að gera breytingar í lífi okkar, gerum við þær þá án tafar? Hugsum við kannski sem svo að úr því að Guð er þolinmóður getum við frestað slíkum breytingum þar til síðar, í von um að þær verði auðveldari þá? Að vísu er Jehóva þolinmóður en það er ekki í þeim tilgangi að við getum leyft okkur að vera slök í því að gera nauðsynlegar breytingar. Þess í stað er hann „langlyndur við yður, þar eð hann vill ekki að neinir glatist, heldur að allir komist til iðrunar.“ (2. Pétursbréf 3:9, 15) Það er því miklu betra að líkja eftir sálmaritaranum sem sagði: „Ég hefi flýtt mér og eigi tafið að varðveita boð þín.“ — Sálmur 119:60.

17. Hvaða samband hefur réttur gönguhraði við prédikun Guðsríkis og hvaða spurningar ættum við því að spyrja okkur?

¹⁷ Það að dragast aftur úr gæti líka tengst prédikun okkar um Guðsríki. Samkvæmt 25. kafla hjá Matteusi er Jesús núna að dæma mannkynið og skilja ‚sauðina‘ frá ‚höfrunum.‘ Það er gert að mestu leyti með prédikun ‚þessa fagnaðarerindis um ríkið.‘ (Matteus 24:14; 25:31-33; Opinberunarbókin 14:6, 7) Tíminn, sem er tekinn frá til að ljúka þessu aðgreiningarstarfi, er af nauðsyn takmarkaður. (Matteus 24:34) Eftir því sem líður á þann tíma megum við búast við að Jesús hraði starfinu. Í því kemur hann fram sem verkfæri Guðs sem lofar í sambandi við það starf: „Ég, [Jehóva], mun hraða því, þegar að því kemur.“ (Jesaja 60:22) Sem samverkamenn Guðs er feta gaumgæfilega í fótspor sonar hans, aukum við hraðann í prédikun okkar um Guðsríki að því marki sem aðstæður okkar og biblíuleg ábyrgð leyfir? Skýrslur um þjónustuna á akrinum gefa til kynna að milljónir votta Jehóva geri það!

Forðastu sjálfsöryggi, berstu gegn kjarkleysi

18. Hvers vegna gæti maður fengið óhóflegt sjálfstraust og hvernig varar Biblían við þeirri hættu?

¹⁸ Því lengur sem við fetum í fótspor annars manns, þeim mun tamara verður það okkur. Ef við verðum hins vegar sinnulaus munum við fyrr eða síðar misstíga okkur. Þegar við fetum í táknræn fótspor Jesú verðum við því að horfast í augu við það hversu hættulegt er að treysta um of á sjálfan sig, styrk sinn og hæfileika, að láta okkur finnast sem við höfum náð tökum á fullkomnu göngulagi hans. Reynsla Péturs, sem frá er sagt í Lúkasi 22:54-62, er tímabær aðvörun þar að lútandi. Hún undirstrikar sannleiksgildi orðanna í 1. Korintubréfi 10:12 þar sem segir: „Sá, er hyggst standa, gæti því vel að sér, að hann falli ekki.“

19. (a) Hvað hendir sérhvern kristinn mann af og til? (Jakobsbréfið 3:2) (b) Hvernig ber okkur að líta á orð Páls í Rómverjabréfinu 7:19, 24?

¹⁹ Sökum ófullkomleika mun sérhver kristinn maður misstíga sig af og til. Frávikið getur verið svo lítið að aðrir taki tæpast eftir því eða svo augljóst að allir sjái það. Hvort heldur er getum við leitað hughreystingar í heiðarlegri játningu Páls: „Hið góða, sem ég vil, gjöri ég ekki, en hið vonda, sem ég vil ekki, það gjöri ég.“ (Rómverjabréfið 7:19, 24) Að sjálfsögðu má ekki nota þessi orð sem afsökun fyrir rangri breytni. Þau eru hvatning guðræknum kristnum mönnum í baráttu sinni við ófullkomleikann, hjálp til að halda áfram af þrautseigju að feta í hin fullkomnu fótspor Jesú.

20. (a) Hvernig hjálpa Orðskviðirnir 24:16 okkur í kapphlaupinu um lífið? (b) Hvað ættum við að vera ráðin í að gera?

²⁰ „Sjö sinnum fellur hinn réttláti og stendur aftur upp,“ segja Orðskviðirnir 24:16. Enginn ætti að finna hjá sér löngun til að gefast upp í kapphlaupinu um lífið. Þetta kapphlaup er eins og maraþonhlaup, prófraun á úthald okkar, ekki stutt hundrað metra spretthlaup. Ef spretthlauparinn misstígur sig eru allar líkur á að hann falli úr keppni. En maraþonhlauparinn hefur tækifæri til að ná sér aftur á strik og ljúka hlaupinu, jafnvel þótt hann hrasi. Ef þú hrasar og það kemur þér til að hrópa: „Ég aumur maður,“ þá skalt þú muna að þú hefur enn tíma til að ná þér aftur á strik. Þú hefur tækifæri til að vera aftur samstíga leiðtoga þínum, Jesú Kristi. Það er engin ástæða til að örvænta, engin ástæða til að gefast upp! Vertu staðráðinn í að taka farsællega þeirri áskorun að ‚feta nákvæmlega í fótspor Jesú‘ með Guðs hjálp. — 1. Pétursbréf 2:21.

Hvers vegna verða kristnir menn að . . .

◻ læra að aðlaga sig?

◻ vera mjög gaumgæfnir?

◻ hafa í huga fyrirmynd sannleikans?

◻ halda réttum gönguhraða?

◻ forðast óhóflegt sjálfstraust?

◻ berjast gegn kjarkleysi?

[Mynd á blaðsíðu 23]

Með því að hafa augun á markinu getur hinn réttláti risið á fætur á ný.