Vitnað fyrir lífvarðarsveitinni

Ferðalúnir hermenn eru á leið inn í Rómaborg með hóp af föngum. Þetta er árið 59 e.Kr. Þeir ganga inn um borgarhlið sem nefnist Porta Capena. Höll Nerós keisara gnæfir efst á Palatínhæð. Hennar er gætt af sveit lífvarða sem fela sverð sín undir skikkjunni.a Júlíus hundraðshöfðingi fer með fangana fram hjá Forum Romanum og sem leið liggur upp á Vimínalhæð. Þeir ganga með fram garði þar sem standa fjölmörg ölturu helguð rómverskum guðum, og síðan fram hjá stórum velli sem notaður er til hersýninga og þjálfunar.

Páll postuli er einn fanganna. Nokkrum mánuðum áður hefði engill Guðs birst honum þar sem hann var á skipi í ólgusjó og sagt við hann: „Fyrir keisarann átt þú að koma.“ (Post. 27:24) Er stundin nú runnin upp? Meðan hann horfir í kringum sig í höfuðborg Rómaveldis verður honum eflaust hugsað til þess sem Drottinn Jesús sagði við hann í Antoníusarturninum í Jerúsalem. „Vertu hughraustur!“ sagði Jesús. „Svo sem þú hefur vitnað um mig í Jerúsalem eins ber þér og að vitna í Róm.“ – Post. 23:10, 11.

Páll nemur ef til vill staðar og virðir fyrir sér lífvarðarhöllina, Castra Praetoria. Þetta er stórt og mikið virki með háum múrum úr rauðum tígulsteini. Ofan á múrnum eru turnar og brjóstvörn. Virkið er aðsetur lögreglu borgarinnar og lífvarðarsveitarinnar sem gætir keisarans. Í lífverðinum eru 12 sveitirb og þar eru að auki nokkrar borgarsveitir. Virkið rúmar þúsundir hermanna, þar á meðal riddaralið. Lífvarðarhöllin minnir fólk á vald keisarans. Lífvarðarsveitin ber einnig ábyrgð á föngum frá skattlöndum Rómar og því fer Júlíus með hópinn inn í Rómaborg. Að baki er nokkurra mánaða háskalegt ferðalag en nú er hann loksins kominn með fangana á áfangastað. – Post. 27:1-3, 43, 44.

POSTULINN PRÉDIKAR „TÁLMUNARLAUST“

Páll hafði séð sýnir á leiðinni til Rómar þar sem hann fékk að vita að öll áhöfnin myndi lifa af skipbrot. Hann var bitinn af eitruðum höggormi en varð ekki meint af. Hann læknaði sjúka á eynni Möltu og heimamenn álitu hann vera guð. Vera má að fréttir af þessum atburðum hafi verið á sveimi meðal lífvarðarins og þar voru menn hjátrúarfullir.

Bræður frá Róm höfðu komið til móts við Pál „allt til Appíusartorgs og Þríbúða“. (Post. 28:15) En hann var fangi. Hvernig gat hann boðað fagnaðarerindið í Róm eins og hann langaði til? (Rómv. 1:14, 15) Sumir telja að farið hafi verið með fangana til foringja lífvarðarins. Sé það rétt hefur Páll líklega verið leiddur fyrir Afranius Burrus en hann mun hafa gengið keisaranum næstur að völdum.c En það eru ekki hundraðshöfðingjar sem gæta Páls heldur einn óbreyttur hermaður úr lífvarðarsveitinni. Páli er leyft að leigja sér eigið húsnæði, taka á móti gestum og prédika fyrir þeim „tálmunarlaust“. – Post. 28:16, 30, 31.

PÁLL VITNAR FYRIR HÁUM OG LÁGUM

Burrus kann að hafa spurt Pál um mál hans, annaðhvort í búðum lífvarðarins eða í höllinni, áður en hann leggur málið fyrir Neró. Páll grípur þetta einstaka tækifæri til að „vitna bæði fyrir háum og lágum“. (Post. 26:19-23) Við vitum ekki hvort Burrus mat Pál sekan eða saklausan en honum er að minnsta kosti hlíft við fangavist í búðum lífvarðarins.d

Leiguhúsnæði Páls var nægilega rúmgott til að hann gæti tekið á móti „helstu mönnum Gyðinga“ og vitnað fyrir þeim. Auk þess komu „mjög margir til hans þar sem hann dvaldi“. Hermennirnir, sem gæta Páls, komast ekki hjá því að heyra hann vitna fyrir Gyðingum „frá morgni til kvölds“ um ríki Guðs og Jesú. – Post. 28:17, 23.

Skipt er daglega um vörð í höllinni á áttundu stundu dags. Páll fær líklega nýjan fangavörð á hverjum degi. Þau tvö ár, sem hann er í haldi, heyra hermenn hann lesa fyrir bréfin til safnaðanna í Efesus, Filippí og Kólossu og til kristinna Hebrea. Þeir sjá hann skrifa með eigin hendi bréf til trúbróður síns sem heitir Fílemon. Meðan Páll er fangi liðsinnir hann strokuþrælnum Onesímusi. Hann kallar hann ,barnið sitt sem hann hafi getið í fjötrum sínum‘ og sendir hann aftur til húsbónda síns. (Fílem. 10) Páll sýnir eflaust einnig áhuga á vörðunum sem gæta hans. (1. Kor. 9:22) Við getum séð hann fyrir okkur spyrja hermann um hlutverk hinna ýmsu hluta herklæðanna sem hann ber og nota síðan upplýsingarnar sem efni í prýðisgóða líkingu. – Ef. 6:13-17.

„AÐ TALA ORÐ GUÐS ÓTTALAUST“

Þeir sem búa í lífvarðarhöllinni hafa tengsl út um allt Rómaveldi og jafnframt við keisarann og heimili hans sem er æði fjölmennt. Þarna eru skyldmenni keisarans, þjónar og þrælar, og sumt af þessu fólki tekur kristna trú. Fangavist Páls er því „fagnaðarerindinu til eflingar“, bæði meðal lífvarðarsveitarinnar og annarra. (Fil. 1:12, 13; 4:22) Með því að boða trúna með djörfung er Páll trúsystkinum sínum í Róm hvatning til að „tala orð Guðs óttalaust“. – Fil. 1:14.

Boðun Páls í Róm er okkur einnig hvatning til að boða orðið hvort sem aðstæður eru góðar eða ekki. (2. Tím. 4:2) Sumir á meðal okkar eiga ekki heimangengt, eru á elliheimili, spítala eða sitja jafnvel í fangelsi vegna trúarinnar. Hverjar sem aðstæður okkar eru getum við gripið tækifærið og boðað þeim trúna sem koma til okkar í sjúkravitjun eða til að veita ýmiss konar þjónustu. Þegar við vitnum hugrökk eftir því sem tækifæri gefst sjáum við með eigin augum að „orð Guðs verður ekki fjötrað“. – 2. Tím. 2:8, 9.