ᲬᲘᲗᲔᲚᲘ ᲖᲦᲕᲐ

ზღვა, რომელიც ერთმანეთისგან ყოფს ჩრდილო-აღმოსავლეთ აფრიკასა და არაბეთის ნახევარკუნძულს. მასში გვხვდება ორი ესტუარი, რომლებიც სუეცის ყურისა და აკაბის ყურის სახელებითაა ცნობილი. თანამედროვე მონაცემების მიხედვით, წითელი ზღვის სიგრძე დაახლ. 2 250 კმ-ს შეადგენს, მაქსიმალური სიგანე — თითქმის 355 კმ-ს, ხოლო საშუალო სიღრმე — დაახლ. 610 მ-ს. წითელ ზღვას „დიდი რიფტული ხეობის“ სახელით ცნობილი ერთ-ერთი უმსხვილესი რღვევის ხაზის ნაწილი უკავია. სწრაფი აორთქლების გამო ამ ზღვის წყალი საკმაოდ მლაშეა. ძლიერი ქარების, ქარის მიმართულების მოულოდნელი ცვლილებებისა და დიდი წყალქვეშა რიფების გამო წითელ ზღვაზე ნავიგაცია ხომალდებისთვის საკმაოდ სახიფათოა. აღმოსავლეთი სანაპიროს გასწვრივ მაღალი მთაგრეხილია წამომართული, ხოლო დასავლეთ სანაპიროზე უმეტესად კლდოვანი პლატოები და დაბალი გორაკებია გავრცელებული.

არსებობს ვარაუდი, რომ გამოთქმებში, რომლებიც ნათარგმნია როგორც „წითელი ზღვა“, იგულისხმებოდა როგორც თავად წითელი ზღვა, ისე ჩრდილოეთში არსებული მისი ორი ესტუარიდან ერთ-ერთი (გმ. 10:19; 13:18; რც. 33:10, 11; მსჯ. 11:16; სქ. 7:36). სწორედ წითელი ზღვის წყალი გააპო იეჰოვამ სასწაულებრივად, რათა ისრაელს მშრალად გაევლო ფსკერზე, ხოლო დადევნებული ფარაონი და მისი ჯარი ჩაეხრჩო ამ ზღვაში (გმ. 14:21—15:22; კნ. 11:4; იეს. 2:10; 4:23; 24:6; ნემ. 9:9; ფს. 106:7, 9, 22; 136:13, 15). ბიბლიის იმ მონაკვეთებში, სადაც ეს ამბავია მოთხრობილი, გამოყენებულია ებრაული სიტყვა ჲამ (ზღვა) ან გამოთქმა ჲამ-სუფ (ზღვა, რომელსაც ლერწამი ან ლელქაში მოედო). ჲამ-სუფის პირდაპირი მნიშვნელობიდან გამომდინარე, ზოგი მეცნიერი ამტკიცებს, რომ ისრაელმა უბრალოდ ჭაობიანი ადგილი გადაკვეთა, როგორიცაა, მაგალითად, მწარე ტბების რეგიონი, და არა უშუალოდ წითელი ზღვა (ანუ მისი დასავლეთი ესტუარი, სუეცის ყურე, სადაც, ზოგის აზრით, ისრაელმა ერმა გადაკვეთა წითელი ზღვა). თუმცა აღსანიშნავია წყლის სიღრმეც, რადგან მან დაფარა ფარაონის ჯარი (გმ. 14:28, 29). ეს ვერანაირად ვერ მოხდებოდა უბრალოდ ჭაობიან ადგილას. მსგავსი რამ რომ შეუძლებელი იქნებოდა, ამ აზრს აგრეთვე მხარს უჭერს საქმეების 7:36 და ებრაელების 11:29, სადაც იგივე მოვლენის აღწერისას გამოყენებულია ბერძნული გამოთქმა ერითრა′თალასა, რაც ნიშნავს „წითელ ზღვას“ (იხ. ᲒᲐᲛᲝᲡᲕᲚᲐ). ისტორიკოსმა ჰეროდოტემაც (ძვ. წ. V საუკუნე) იგივე ბერძნული გამოთქმით მოიხსენია არა ჭაობი ან წყლის მცირე საცავი, არამედ „ინდოეთის ოკეანე, რომლის შემადგენლობაშიც შედის წითელი ზღვა“ (A Greek-English Lexicon, ჰ. ლიდელი და რ. სკოტი, გადამუშავებულია ჰ. ჯოუნზის მიერ, ოქსფორდი, 1968, გვ. 693; იხ. ᲤᲘ-ᲰᲐᲮᲘᲠᲝᲗᲘ).

ედომისთვის გამოტანილ განაჩენში ნახსენებია, რომ ედომის დაცემას მოჰყვებოდა ყვირილის ხმა, რომელსაც წითელ ზღვასთანაც კი გაიგონებდნენ (იერ. 49:21). და ეს გასაგებიცაა, რადგან ედომის ტერიტორიის სამხრეთი კიდე ესაზღვრებოდა წითელ ზღვას (1მფ. 9:26) ანუ ზღვის ჩრდილო-აღმოსავლეთ ესტუარს — აკაბის ყურეს. ისრაელის საზღვარიც ამ წერტილამდე მოდიოდა (გმ. 23:31).