თავი 23

მისიონერები ხელს უწყობენ მსოფლიო საქმის წინსვლას

მსოფლიო მასშტაბით ღვთის სამეფოს შესახებ გაცხადებაში მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანეს გულმოდგინე მისიონერებმა, რომლებიც მზად იყვნენ, იქ ემსახურათ, სადაც საჭიროება მოითხოვდა.

მისიონერებს უკვე მანამდე გზავნიდნენ სხვა ქვეყნებში, სანამ ბიბლიისა და ტრაქტატების საზოგადოება „საგუშაგო კოშკი“ დააარსებდა სკოლას, რომლის მიზანიც მისიონერების მომზადება იქნებოდა. ორგანიზაციის პირველი პრეზიდენტი ჩარლზ ტეიზ რასელი მიხვდა, რომ სხვა ქვეყნებში სასიხარულო ცნობის საქადაგებლად საჭირონი იყვნენ გამოცდილი ადამიანები, რომლებიც დაიწყებდნენ იქ ქადაგებას და შემდეგ ხელმძღვანელობას გაუწევდნენ ამ საქმეს. ამ მიზნით მან ადოლფ ვებერი გაგზავნა ევროპაში, ევანდერ კოუარდი — კარიბის კუნძულებზე, რობერტ ჰოლისტერი — აზიაში, ჯოზეფ ბუთი კი — აფრიკის სამხრეთ ნაწილში. სამწუხაროდ, აღმოჩნდა, რომ ბუთს პირადი ინტერესები უფრო ამოძრავებდა, ამიტომ 1910 წელს უილიამ ჯონსტონი შოტლანდიიდან ნიასალენდში (ახლანდელი მალავი) გაგზავნეს, სადაც ყველაზე მეტად იგრძნობოდა ბუთის უარყოფითი გავლენა. ამის შემდეგ ძმა ჯონსტონს დურბანში (სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკა) საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ ფილიალის ჩამოყალიბება დაავალეს; მოგვიანებით ის ავსტრალიის ფილიალის ზედამხედველად მსახურობდა.

პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ ჯოზეფ რუტერფორდმა უფრო მეტი მისიონერი გაგზავნა სხვადასხვა ქვეყანაში, მაგალითად ტომას უალდერი და ჯორჯ ფილიპსი — ბრიტანეთიდან სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკაში, უილიამ ბრაუნი, რომელიც ტრინიდადში მსახურობდა — დასავლეთ აფრიკაში, ჯორჯ იანგი — კანადიდან სამხრეთ ამერიკასა და ევროპაში, ხუან მუნისი — თავიდან ესპანეთში, შემდეგ კი — არგენტინაში, ჯორჯ რაიტი და ედვინ სკინერი — ინდოეთში, რომლებსაც შეურთდნენ კლოდ გუდმენი, რონ ტიპინი და სხვები. ისინი ნამდვილი პიონერები იყვნენ, რომლებიც ისეთ ტერიტორიებზე ქადაგებდნენ, სადაც სასიხარულო ცნობა ცოტამ თუ იცოდა ან საერთოდ არ იყო ნაქადაგები და მტკიცე საძირკველს უყრიდნენ მომავალ ორგანიზაციულ ზრდას.

მისიონერული სული სხვებსაც აღძრავდა, საქადაგებლად სხვა ქვეყნებში წასულიყვნენ. მათ შორის იყვნენ ქეით გოესი და მისი ქალიშვილი მარიონი, რომლებმაც წლების მანძილზე გულმოდგინედ იმსახურეს კოლუმბიასა და ვენესუელაში; ასევე ჯოზეფ დოს სანტოსი, რომელიც ჰავაიდან სამქადაგებლო მოგზაურობაში წავიდა და 15 წელი ფილიპინებზე იმსახურა; აგრეთვე ფრანკ რაისი, რომელიც ავსტრალიიდან სატვირთო გემით ჩავიდა კუნძულ იავაზე (ამჟამად ეკუთვნის ინდონეზიას), რათა იქ სასიხარულო ცნობის ქადაგება წამოეწყო.

თუმცა 1942 წელს დაიგეგმა ისეთი სკოლის დაფუძნება, რომლის კურსიც სპეციალურად იქნებოდა შედგენილი იმ მამაკაცებისა და ქალების მოსამზადებლად, რომლებსაც მისიონერული მსახურების სურვილი ექნებოდათ მსოფლიოს იმ ნაწილში, სადაც ამის საჭიროება იყო.

სკოლა „გალაადი“

მეორე მსოფლიო ომი ჯერ კიდევ არ იყო დასრულებული და ადამიანური თვალსაზრისით არაპრაქტიკული ჩანდა სამეფოს შესახებ ქადაგების საქმის გაფართოების დაგეგმვა საზღვარგარეთ. მიუხედავად ამისა, 1942 წლის სექტემბერში იეჰოვას მოწმეების ორი ძირითადი იურიდიული კორპორაციის დირექტორებმა, რომლებიც იეჰოვაზე იყვნენ მინდობილნი, მოიწონეს ნეითან ნორის წინადადება, დაეარსებინათ სკოლა და-ძმების მისიონერული და სხვა სპეციალური მსახურებისთვის მოსამზადებლად. ამ სკოლას ეწოდა «„საგუშაგო კოშკის“ ბიბლიური ინსტიტუტი „გალაადი“». მოგვიანებით მას სახელი შეუცვალეს და უწოდეს «„საგუშაგო კოშკის“ ბიბლიური სკოლა „გალაადი“». სწავლა უფასო იყო და სტუდენტებს სწავლის პერიოდში ორგანიზაცია უზრუნველყოფდა საცხოვრებლითა და საკვებით.

სხვებთან ერთად სასწავლო კურსის შესადგენად მიიწვიეს ალბერტ შრედერი, რომელსაც ბრუკლინში ორგანიზაციის მთავარი სამმართველოს სამსახურებრივ განყოფილებაში მუშაობისა და დიდ ბრიტანეთში ფილიალის ზედამხედველობის უკვე დიდი გამოცდილება ჰქონდა. ის 17 წელი მსახურობდა სკოლის მდივნად და მასწავლებლად. ამ ხნის მანძილზე მან თავისი დადებითი განწყობით, თავგანწირვის სულითა და ყურადღებიანობით თავი შეაყვარა სტუდენტებს. 1974 წელს ის ხელმძღვანელი საბჭოს წევრი გახდა და მომდევნო წელს სასწავლო კომიტეტში დანიშნეს.

ძმა შრედერმა და სხვა მასწავლებლებმა (მაქსველ ფრენდი, ედუარდო კელერი და ვიქტორ ბლეკველი) შეადგინეს ხუთთვიანი სასწავლო კურსი, რომელშიც ძირითადი ყურადღება ექცეოდა ბიბლიისა და თეოკრატიული ორგანიზაციის, აგრეთვე ბიბლიური სწავლებების, ორატორული ხელოვნების, სამქადაგებლო მსახურების, მისიონერული მსახურების, რელიგიის ისტორიის, ღვთის კანონის, მთავრობის წარმომადგენლებთან ურთიერთობის, საერთაშორისო სამართლის, დოკუმენტაციის წარმოებისა და უცხო ენის შესწავლას. წლების მანძილზე სასწავლო გეგმა იცვლებოდა, თუმცა ბიბლიის შესწავლასა და სამქადაგებლო საქმიანობას ყოველთვის პირველი ადგილი ეკავა. კურსის მიზანი იყო სტუდენტების რწმენის გაძლიერება და იმ სულიერი თვისებების განვითარებაში დახმარების გაწევა, რომლებიც მათ მისიონერული მსახურების დროს სირთულეების დაძლევაში დაეხმარებოდა. ყურადღება მახვილდებოდა იეჰოვასადმი სრულ მინდობასა და ერთგულებაზე (ფსალმ. 146:1—6; იგავ. 3:5, 6; ეფეს. 4:24). სტუდენტებს არ აძლევდნენ მზა პასუხებს ყველა კითხვაზე, არამედ ასწავლიდნენ გამოკვლევას და ეხმარებოდნენ იმის გაგებაში, თუ რატომ სწამთ იეჰოვას მოწმეებს ესა თუ ის საკითხი და რატომ მოქმედებენ ამა თუ იმ სახით. ისინი სწავლობდნენ იმ პრინციპების დანახვას, რომლებითაც შეეძლოთ ეხელმძღვანელათ. ამგვარად ეყრებოდა საფუძველი მომავალ ზრდას.

პირველი კლასის მომავალ სტუდენტებს მოსაწვევები 1942 წლის 14 დეკემბერს გაუგზავნეს. შუა ზამთარში ამ კლასის 100 სტუდენტი ჩავიდა საუთ-ლანსინგში (ნიუ-იორკის შტატის ჩრდილოეთი ნაწილი), სადაც სკოლა მდებარეობდა. ისინი ძალიან მონდომებულები იყვნენ და ცოტას ნერვიულობდნენ კიდეც. მათი მთავარი საზრუნავი სწავლა იყო, თუმცა ისიც ძალიან აინტერესებდათ, სკოლის დამთავრების შემდეგ რომელ ქვეყანაში გაგზავნიდნენ.

1943 წლის 1 თებერვალს, სკოლის გახსნის პირველ დღეს, ძმა ნორმა თავის მოხსენებაში თქვა: «თქვენ მიიღებთ დამატებით მომზადებას იმ საქმის შესასრულებლად, რომელსაც აკეთებდნენ მოციქული პავლე, მარკოზი, ტიმოთე და სხვები, რომლებიც სამეფოს შესახებ ცნობის საქადაგებლად რომის იმპერიის ყველა ნაწილში მოგზაურობდნენ. ისინი ღვთის სიტყვით უნდა გაძლიერებულიყვნენ. მათ ზუსტად უნდა სცოდნოდათ ღვთის განზრახვები. ბევრ ადგილას მათ მარტოს უწევდათ ამა ქვეყნის ძლიერთა წინააღმდეგ დგომა. შეიძლება თქვენც იგივე გელოდებათ, მაგრამ ღმერთი ძალას მოგცემთ ამისთვის.

ბევრი ადგილია, სადაც სამეფოს შესახებ დიდი მასშტაბით არ ყოფილა ნაქადაგები. იქ მცხოვრებ ხალხს რელიგიები სიბნელეში ამყოფებენ. იმ ქვეყნებიდან ზოგში, სადაც მოწმეები ცოტანი არიან, შეიმჩნევა, რომ გულწრფელი ადამიანები სიხარულით ისმენენ და, თუ სათანადო დასწავლება ექნებოდათ, ისინი სიამოვნებით შეუერთდებოდნენ უფლის ორგანიზაციას. თუ მეტი მუშა მიიღებდა მსახურებაში მონაწილეობას, ასობით და ათასობით ადამიანი გამოეხმაურებოდა სასიხარულო ცნობას. უფლის წყალობით, ამ მუშების რიცხვი გაიზრდება.

ამ ინსტიტუტის მიზანი არ არის, რომ თქვენ რელიგიური მსახურის წოდება მოგენიჭოთ. თქვენ უკვე ხართ მსახურები და არაერთი წელია აქტიურად ასრულებთ ამ საქმეს . . . ინსტიტუტის სწავლების კურსი განსაკუთრებულ მიზანს ემსახურება, რათა უფრო დახელოვნებულად იმსახუროთ იქ, სადაც გაემგზავრებით . . .

თქვენი ძირითადი საქმე არის სამეფოს შესახებ სასიხარულო ცნობის კარდაკარ ქადაგება, როგორც ამას იესო და მოციქულები აკეთებდნენ. იმ ადამიანებთან, ვინც მოგისმენთ, დაგეგმეთ განმეორებითი მონახულება, დაიწყეთ ბიბლიის შესწავლა და დიდ თუ პატარა ქალაქებში ჩამოაყალიბეთ კრებები. თუმცა მხოლოდ კრების ჩამოყალიბებით კი ნუ დაკმაყოფილდებით, არამედ დაეხმარეთ მათ ღვთის სიტყვის გაგებაში, გააძლიერეთ ისინი, დროდადრო მოინახულეთ და დაეხმარეთ მათ სამსახურებრივი შეხვედრების ჩატარებასა და ორგანიზაციულ საკითხებში. როდესაც ისინი სულიერად გაძლიერდებიან და დამოუკიდებლად შეძლებენ თავიანთი ტერიტორიის დამუშავებას, შეგიძლიათ სხვა ქალაქებში გადახვიდეთ სამეფოს შესახებ ცნობის საქადაგებლად. დროდადრო შეიძლება დაგჭირდეთ იქ დაბრუნება, რათა აღაშენოთ ისინი რწმენაში და დაეხმაროთ სწავლებების სწორად გაგებაში. ასე რომ, იზრუნეთ უფლის „სხვა ცხვარზე“ და ნუ მიატოვებთ მათ (იოან. 10:16). თქვენი უმთავრესი საქმე გულწრფელი ადამიანების დახმარებაა. გამოავლინეთ ინიციატივა და, ამავე დროს, ეძებეთ ღვთის ხელმძღვანელობა».a

ხუთი თვის შემდეგ პირველი კლასის სტუდენტებმა დაასრულეს სპეციალური სწავლების კურსი. მათ მიიღეს ვიზები, მოაგვარეს გამგზავრებასთან დაკავშირებული საკითხები და დაიწყეს ლათინური ამერიკის ცხრა ქვეყანაში გადასვლა. ამ კურსის დასრულებიდან სამ თვეში სკოლა „გალაადის“ კურსდამთავრებული პირველი მისიონერები შეერთებული შტატებიდან კუბაში გადავიდნენ. 1992 წლისთვის 110-ზე მეტი ქვეყნიდან ჩასულმა 6 500-ზე მეტმა ადამიანმა გაიარა სწავლების ეს კურსი, რის შემდეგაც 200-ზე მეტ ქვეყანასა და კუნძულთა ჯგუფზე მსახურობდნენ.

ძმა ნორი დიდ ინტერესს ავლენდა მისიონერების საქმიანობისადმი თავისი სიცოცხლის ბოლომდე, სკოლა „გალაადის“ დაფუძნებიდან 34 წლის მანძილზე. თუ შესაძლებელი იყო, თითოეულ კლასს სწავლის პერიოდში რამდენჯერმე ინახულებდა, ლექციებს კითხულობდა და თან ხელმძღვანელი საბჭოს სხვა წევრებიც მიჰყავდა სტუდენტებთან სასაუბროდ. როდესაც სკოლა „გალაადის“ კურსდამთავრებულებმა საზღვარგარეთ დაიწყეს მსახურება, ის პირადად ინახულებდა მისიონერთა ჯგუფებს, ეხმარებოდა პრობლემებთან გამკლავებაში და ამხნევებდა მათ. მისიონერთა ჯგუფების გაზრდის შემდეგ მან დანიშნა გამოცდილი ძმები, რათა რეგულარულად მიექციათ ყურადღება ყველა მისიონერისთვის, მიუხედავად იმისა, თუ სად მსახურობდნენ ისინი.

ისინი განსხვავდებიან სხვა მისიონერებისგან

ადამიანთა მატერიალურ მოთხოვნილებებზე რომ იზრუნონ, ქრისტიანული სამყაროს მისიონერები ხსნიან საავადმყოფოებს, ლტოვილთა და ობოლთა თავშესაფრებს. მათ თავი ღარიბების დამცველთა როლში გამოჰყავთ, აწყობენ რევოლუციებს და მონაწილეობენ პარტიზანულ ომებში. მათგან განსხვავებით, სკოლა „გალაადის“ კურსდამთავრებული მისიონერები ხალხს ბიბლიას ასწავლიან. ნაცვლად იმისა, რომ ეკლესიები აშენონ და ხალხს ელოდონ, როდის მივლენ ამ ეკლესიებში, მოწმეები კარდაკარ დადიან, რათა იპოვონ სიმართლეს მოწყურებული ადამიანები და ასწავლონ მათ.

იეჰოვას მოწმე მისიონერები მტკიცედ იცავენ ღვთის სიტყვას და აჩვენებენ ხალხს, თუ რატომ გადაჭრის მხოლოდ ღვთის სამეფო კაცობრიობის პრობლემებს (მათ. 24:14; ლუკ. 4:43). ქრისტიანული სამყაროს მისიონერებისა და მოწმე მისიონერების საქმიანობას შორის სხვაობა აშკარად დაინახა პიტერ ვანდერჰეგენმა, როცა 1951 წელს მსახურებისთვის ინდონეზიაში მიემგზავრებოდა. მასთან ერთად სატვირთო გემზე მხოლოდ ბაპტისტი მისიონერი მგზავრობდა. ძმა ვანდერჰეგენი მასთან სამეფოს შესახებ სასიხარულო ცნობაზე საუბარს შეეცადა, მაგრამ ბაპტისტმა მისიონერმა ნათლად გააგებინა, რომ მისი მთავარი საზრუნავი ტაივანზე მყოფი ჩან კაიშის მხარდაჭერა იყო, რომელიც კუნძულზე ძალაუფლების დაბრუნებას ცდილობდა.

მიუხედავად ამისა, ბევრმა სხვა ადამიანმა დააფასა ღვთის სიტყვაში ჩაწერილი ცნობა. ბარანკილიაში (კოლუმბია) ოლაფ ოლსონმა უქადაგა ანტონიო კარვახალინოს, რომელიც ერთ-ერთი პოლიტიკური მოძრაობის აქტიური მხარდამჭერი იყო. ძმა ოლსონმა არც მისი მხარე დაიკავა და არც სხვა პოლიტიკური იდეოლოგია დაიცვა. ნაცვლად ამისა, მან ანტონიოსა და მის დას ბიბლიის უსასყიდლოდ შესწავლა შესთავაზა. ანტონიო მალევე მიხვდა, რომ როგორც კოლუმბიაში, ისე მთელ მსოფლიოში მცხოვრები გაჭირვებული ხალხის ერთადერთი იმედი ღვთის სამეფო იყო (ფსალმ. 72:1—4, 12—14; დან. 2:44). ანტონიო და მისი დები ღვთის გულმოდგინე მსახურები გახდნენ.

ის ფაქტი, რომ იეჰოვას მოწმე მისიონერებს საერთო არაფერი აქვთ ქრისტიანული სამყაროს რელიგიებთან, კიდევ ერთხელ კარგად გამოჩნდა როდეზიაში (ახლანდელი ზიმბაბვე) მომხდარი შემთხვევის დროს. როდესაც დონალდ მორისონი მსახურების დროს ქრისტიანული სამყაროს ერთ-ერთ მისიონერთან მივიდა სახლში, ამ მისიონერმა დაიჩივლა, რომ მოწმეები დადგენილ საზღვრებს არ იცავდნენ. რას გულისხმობდა ის? იმას, რომ ქრისტიანული სამყაროს რელიგიებმა როდეზია დაინაწილეს და შეთანხმდნენ, რომ თავიანთ საქმიანობას მხოლოდ მათთვის გამოყოფილ ტერიტორიაზე შეასრულებდნენ. იეჰოვას მოწმეები მათ მსგავსად ვერ მოიქცეოდნენ, რადგან იესომ იწინასწარმეტყველა, რომ სამეფოს შესახებ ცნობა მთელ მსოფლიოში უნდა ექადაგათ, რასაც ქრისტიანული სამყარო ნამდვილად არ აკეთებდა. იეჰოვას მოწმე მისიონერებს გადაწყვეტილი ჰქონდათ, დამორჩილებოდნენ იესოს და საფუძვლიანად შეესრულებინათ ეს საქმე.

ამ მისიონერებს სხვა ქვეყნებში იმიტომ გზავნიდნენ, რომ ისინი სხვებს მომსახურებოდნენ და არა პირიქით. მათ არაერთი სახით გახადეს ცხადი, რომ ამას მთელი გულით ცდილობდნენ. სულიერი დახმარების სანაცვლოდ მატერიალური დახმარების (ოღონდ არა გამოძალვით) მიღებაში ცუდი არაფერია. ალასკაზე მცხოვრები ხალხის გულს ჭეშმარიტება რომ შეხებოდა, ჯონ ერიკეტი და ჰერმონ ვუდარდი იმ დასკვნამდე მივიდნენ, რომ მათ გარკვეული დრო უნდა გამოეყოთ სამუშაოსთვის, რათა პავლეს მსგავსად, პირადი მოთხოვნილებები დაეკმაყოფილებინათ (1 კორ. 9:11, 12; 2 თეს. 3:7, 8). მათი მთავარი საქმე სასიხარულო ცნობის ქადაგება იყო. მაგრამ როდესაც ადგილობრივები სტუმართმოყვარეობას გამოავლენდნენ, მოწმეები ხალხს საოჯახო საქმეების გაკეთებაში ეხმარებოდნენ, მაგალითად სახურავის შეკეთებაში. როდესაც გემით ერთი ადგილიდან მეორეზე გადადიოდნენ, მგზავრებს ტვირთის გადმოზიდვაში ეხმარებოდნენ. ხალხი მალევე მიხვდა, რომ ეს მისიონერები არ ჰგავდნენ ქრისტიანული სამყაროს სამღვდელოებას.

ზოგ ქვეყანაში დასარჩენად და იქ სასიხარულო ცნობის გასავრცელებლად იეჰოვას მოწმე მისიონერებისთვის აუცილებელი იყო გარკვეული დროით მუშაობის დაწყება. ჯესი კანტუელი კოლუმბიაში პოლიტიკური მდგომარეობის შეცვლამდე და რელიგიური აკრძალვების დასრულებამდე უნივერსიტეტის სამედიცინო ფაკულტეტზე ინგლისურ ენას ასწავლიდა. ამის შემდეგ მას შეეძლო თავისი გამოცდილება იეჰოვას მოწმეთა კრებებში სრული დროით მიმომსვლელ ზედამხედველად მსახურებისას გამოეყენებინა.

ბევრ ქვეყანაში მისიონერები თავიდან ტურისტულ ვიზას იღებდნენ, რომელიც მათ ქვეყანაში ერთი ან რამდენიმე თვით დარჩენის შესაძლებლობას აძლევდა. შემდეგ მათ უნდა დაეტოვებინათ ქვეყანა და ახლიდან შესულიყვნენ. ისინი ამას მანამდე აკეთებდნენ, სანამ იქ ცხოვრებისთვის საჭირო დოკუმენტებს არ მიიღებდნენ. მისიონერებს მთელი გულით სურდათ ამ ქვეყნებში მცხოვრები ხალხის დახმარება.

ეს მისიონერები საკუთარ თავს ადგილობრივ ადამიანებზე უკეთესებად არ თვლიდნენ. ჯონ კატფორთი, რომელიც თავიდან კანადაში სკოლის მასწავლებელი იყო, მოგვიანებით მიმომსვლელ ზედამხედველად მსახურობდა; ის ინახულებდა მოწმეთა კრებებს და ცალკეულ მოწმეებს ისეთ დაშორებულ ტერიტორიაზე, როგორიც პაპუა-ახალი გვინეაა. ჯონი მათთან ერთად ჯდებოდა იატაკზე, მათთან ერთად ჭამდა და იატაკზე დაგებულ ჭილოფზე იძინებდა. ის სიხარულით თანამშრომლობდა მათთან მსახურებაში. ხალხი გაოცებული იყო მისი საქციელით, რადგან ყველამ კარგად იცოდა, რომ ქრისტიანული სამყაროს მისიის ევროპელ მოძღვრებს ადგილობრივებისგან თავი ყოველთვის შორს ეჭირათ; მრევლთან ურთიერთობა მათ მხოლოდ შეხვედრებზე ჰქონდათ, მაგრამ არასოდეს ჭამდნენ მათთან ერთად.

ის ადამიანები, რომლებსაც მოწმეები უქადაგებდნენ, გრძნობდნენ მისიონერებისა და იმ ორგანიზაციის მხრიდან გულწრფელ ინტერესს, რომელიც ამ მისიონერებს ამა თუ იმ ქვეყანაში გზავნიდა. თავმდაბალმა აფრიკელმა ჟუან მანკოკამ, რომელიც პორტუგალიის დასავლეთ აფრიკაში (ახლანდელი ანგოლა) სადამსჯელო კოლონიაში იხდიდა სასჯელს, საზოგადოება „საგუშაგო კოშკს“ გაუგზავნა წერილი. ორგანიზაციამ კი მისთვის სულიერი დახმარების გასაწევად იქ მისიონერი გაგზავნა. მოგვიანებით მანკოკამ ამ ვიზიტის შესახებ თქვა: „ეჭვი აღარ მეპარებოდა, რომ ეს ჭეშმარიტი ორგანიზაცია იყო, რომელსაც ღმერთი უჭერდა მხარს. ვერასოდეს ვიფიქრებდი და ვერც ვერასდროს დავიჯერებდი, რომ რომელიმე რელიგიური ორგანიზაცია ანაზღაურების გარეშე შორეული ქვეყნიდან გამოგზავნიდა მისიონერს მხოლოდ იმიტომ, რომ მოენახულებინა უბრალო ადამიანი, რომელმაც წერილი დაწერა“.

საცხოვრებელი პირობები და წეს-ჩვეულებები

ხშირად, საცხოვრებელი პირობები იმ ქვეყნებში, სადაც მისიონერებს გზავნიდნენ, ისეთი კარგი არ იყო, როგორიც მათ ქვეყნებში. 1947 წლის დასაწყისში, როდესაც რობერტ კირკი ბირმაში (ახლანდელი მიანმა) ჩავიდა, ჯერ კიდევ იგრძნობოდა მსოფლიო ომის კვალი და მხოლოდ რამდენიმე სახლში იყო ელექტროენერგია. ბევრ ქვეყანაში მისიონერებმა ნახეს, რომ სარეცხს ადგილობრივები სარეცხი მანქანის ნაცვლად ხელით რეცხავდნენ დაფაზე ან ქვებზე მდინარის პირას. მაგრამ ისინი იმისთვის ჩავიდნენ იქ, რომ ხალხისთვის ბიბლიური ჭეშმარიტება ესწავლებინათ, ამიტომ შეეგუვნენ ადგილობრივ პირობებს და მსახურებით დაკავდნენ.

იყო ისეთი შემთხვევებიც, როცა სხვა ქვეყანაში ჩასულ მისიონერებს არავინ ხვდებოდა და საცხოვრებელი ადგილი თავად უნდა მოეძებნათ. 1943 წელს კუბაში ჩასულ ჩარლზ ეიზენჰაუერს და 11 მოწმეს პირველ ღამეს იატაკზე ეძინათ. მეორე დღეს მათ იყიდეს საწოლები და ვაშლის ყუთებისგან გააკეთეს კარადები ჭურჭლისა და ტანსაცმლის შესანახად. მისიონერთა თითოეული ჯგუფი იეჰოვაზე იყო მინდობილი და ლიტერატურის გავრცელებით მიღებული შესაწირავებისა და საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ მიერ სპეციალური პიონერებისთვის გამოყოფილი მცირე თანხით ცდილობდა ბინის ქირის გადახდას, საკვების ყიდვასა და სხვა ხარჯების დაფარვას.

ზოგჯერ საჭმლის მომზადება დამოკიდებულების შეცვლას მოითხოვდა. იქ, სადაც მისიონერებს მაცივარი არ ჰქონდათ, აუცილებელი იყო ყოველდღე ბაზარში სიარული. ბევრ ქვეყანაში, გაზის ან ელექტროღუმლის ნაცვლად, მოსახლეობა საჭმელს ნახშირზე ან კოცონზე ამზადებდა. ლიბერიაში ჯორჯ და უილა მეი უოტკინზების ღუმელი მხოლოდ სამი ქვისგან შედგებოდა, რომლებზეც რკინის ჩაიდანი იდგმებოდა.

რის თქმა შეიძლებოდა წყალზე? თავის ახალ სახლზე ინდოეთში რუთ მაკეიმ თქვა: „ასეთი სახლი არასდროს მინახავს. სამზარეულოში არ არის ნიჟარა, მხოლოდ ონკანი დგას კედლის კუთხეში, რომლის წინაც ბეტონის პატარა ზოლია შემოვლებული, რათა წყალი იატაკზე არ გადმოიღვაროს. წყალი გრაფიკით მოდის, ამიტომ საჭიროა მისი მომარაგება“.

ადგილობრივი პირობები მისიონერებისთვის უჩვეულო იყო, ამიტომ ზოგიერთი მათგანი მსახურების დასაწყისში სხვადასხვა დაავადებით ავადმყოფობდა. რასელ იეიტსი, რომელიც 1946 წელს კიურასაოში ჩავიდა, არაერთხელ დაავადდა დიზენტერიით. მაგრამ ერთხელ ადგილობრივმა ძმამ ისე მხურვალედ ილოცა და მადლობა გადაუხადა იეჰოვას მისიონერებისთვის, რომ მათ წასვლა ფიქრადაც აღარ მოსვლიათ. ზემო ვოლტაში (ახლანდელი ბურკინა-ფასო) ჩასულ ბრაიან და ელკე უაიზებს მკაცრი კლიმატი დახვდათ, რომელიც მათ ჯანმრთელობაზე აისახა. ისინი უნდა შეგუებოდნენ დღის მანძილზე 43-გრადუსიან სიცხეს. მათი მსახურების პირველ წელს ძლიერი სიცხისა და მალარიის გამო ელკე კვირების მანძილზე ავადმყოფობდა. მომდევნო წელს მწვავე ჰეპატიტმა ბრაიანი ხუთი თვით მიაჯაჭვა საწოლს. მაგრამ მალე მათ იმდენად ბევრი და კარგი ბიბლიის შესწავლა დაიწყეს, რომ ძლივს ასწრებდნენ შესწავლების ჩატარებას და მათთვის ყურადღების მიქცევას. სიმტკიცის შენარჩუნებაში მათ ამ ადამიანების სიყვარული და იმის გაცნობიერება დაეხმარა, რომ თავიანთ მსახურებას ისინი დიდ პატივად და კარგი მომზადების საშუალებად თვლიდნენ იმ დავალებების შესასრულებლად, რომლებსაც იეჰოვა მათ მომავალში მისცემდა.

გადიოდა წლები და ახალ მისიონერებს, რომლებიც სხვა ქვეყნებში ჩადიოდნენ, ან ადგილობრივი მოწმეები ხვდებოდნენ, ან მანამდე ჩასული მისიონერები. ზოგიერთ მათგანს ისეთ ქვეყნებში ნიშნავდნენ, სადაც დიდი ქალაქები საკმაოდ თანამედროვე იყო. 1946 წლიდან საზოგადოება „საგუშაგო კოშკი“ უკვე ცდილობდა, რომ თითოეულ მისიონერულ ჯგუფს ჰქონოდა შესაფერისი საცხოვრებელი ადგილი, აუცილებელი ავეჯი და თანხა საკვებისთვის, რაც იმის საშუალებას აძლევდა მათ, რომ მთელი ყურადღება სამქადაგებლო საქმიანობაზე გადაეტანათ.

ბევრ ქვეყანაში მისიონერებს მგზავრობა მოთმინების ფასად უჯდებოდათ. პაპუა-ახალ გვინეაში წვიმის შემდეგ მისიონერ დებს ნივთები ზურგჩანთით მიჰქონდათ ხოლმე და ბუჩქებს შორის სლიპინა საცალფეხო ბილიკზე მიდიოდნენ, რომელიც იმდენად ტალახიანი იყო, რომ ზოგჯერ ფეხსაცმელი სძვრებოდათ. სამხრეთ ამერიკაში არაერთ მისიონერს უწევდა ანდებში ვიწრო სახიფათო გზებზე ავტობუსით მგზავრობა. შეუძლებელია იმის დავიწყება, როცა ავტობუსი, რომელშიც ზიხარ, მთის კიდეზე უჯებირო გზას მიუყვება, მოსახვევში გზას უთმობს საპირისპირო მიმართულებით მოძრავ სატვირთო მანქანას და გვერდის ავლის დროს ისეთი გრძნობა გეუფლება, თითქოს ავტობუსი უფსკრულში უნდა გადაიჩეხოს!

ზოგიერთ ქვეყანაში პოლიტიკური გადატრიალება ჩვეულებრივი მოვლენა იყო. თუმცა იეჰოვას მოწმე მისიონერებს ყოველთვის ახსოვდათ იესოს სიტყვები, რომ მისი მოწაფეები ქვეყნიერების ნაწილი არ იქნებოდნენ, ამიტომ ასეთ კონფლიქტებში მისიონერები ნეიტრალიტეტს ინარჩუნებდნენ (იოან. 15:19). ისინი მიხვდნენ, რომ მათივე უსაფრთხოებისთვის უკეთესი იქნებოდა, თუ ცნობისმოყვარენი არ იქნებოდნენ. ხშირად უკეთესი იყო, სიტუაციის განმუხტვამდე საერთოდ არ გამოსულიყვნენ ქუჩაში. ვიეტნამში ცხრა მისიონერი საიგონის (ახლანდელი ხოშიმინი) ცენტრში ცხოვრობდა, როცა ქალაქში ომი დაიწყო. ისინი ხედავდნენ, როგორ ცვიოდა ბომბები, ქალაქი ცეცხლის ალში იყო გახვეული და ათასობით ადამიანი სიცოცხლის გადასარჩენად გარბოდა. მაგრამ მისიონერებმა იცოდნენ, რომ ისინი იეჰოვას მიერ იყვნენ გაგზავნილი ჭეშმარიტებასმოწყურებული ადამიანებისთვის სიცოცხლის მომცემი ცოდნის გადასაცემად, ამიტომ იეჰოვასთან ეძებდნენ თავშესაფარს.

შედარებით მშვიდობიან პერიოდშიც კი მისიონერებისთვის რთული იყო აზიის ქალაქების ზოგ ნაწილში მსახურება. ლაჰორის (პაკისტანი) ღარიბი უბნის ვიწრო ქუჩებში უცხოელის გამოჩენაც კი საკმარისი იყო ჭუჭყიანი და მოუწესრიგებელი ბავშვების ყურადღების მისაპყრობად. ისინი მისიონერს კარდაკარ დაჰყვებოდნენ, ყვიროდნენ, ერთმანეთს ხელს ჰკრავდნენ და ხშირად სახლებში უვარდებოდნენ მათ, ვისთანაც მოწმე შედიოდა. მალე მთელმა ქუჩამ იცოდა, რა ღირდა ჟურნალები და რომ უცხოელი ხალხს „ქრისტიანებად აქცევდა“. ამ დროს აუცილებელი იყო იქაურობის დატოვება. როცა მოწმე ტერიტორიას ტოვებდა, ბავშვები მას ყვირილით, ტაშით და ქვების სროლითაც კი აცილებდნენ.

ადგილობრივი წეს-ჩვეულებები ხშირად მისიონერებისგან ცვლილებების მოხდენას მოითხოვდა. იაპონიაში მათ ისწავლეს, რომ სახლში შესვლამდე ფეხსაცმელი შესასვლელში უნდა დაეტოვებინათ. ასევე შეძლებისდაგვარად უნდა შეგუებოდნენ ბიბლიის შესწავლის დროს იატაკზე დაბალ მაგიდასთან ჯდომას. აფრიკის ზოგიერთ ნაწილში შეურაცხყოფად ითვლებოდა რაიმეს მარცხენა ხელით შეთავაზება. აგრეთვე მისიონერებმა გაიგეს, რომ მსოფლიოს ამ ნაწილში უზრდელობა იყო მისვლის მიზეზის თქმა მანამდე, სანამ მობინადრეს არ მოიკითხავდნენ, არ გაიგებდნენ ჯანმრთელობის მდგომარეობას და არ უპასუხებდნენ ისეთ კითხვებს, როგორიცაა: რამდენი შვილი გყავთ? საიდან ჩამოხვედით? და ასე შემდეგ. ბრაზილიაში მისიონერებმა გაიგეს, რომ კარზე დაკაკუნების ნაცვლად მათ ჭიშკართან ტაში უნდა შემოეკრათ.

ლიბანში მისიონერები განსხვავებულ წეს-ჩვეულებებს შეხვდნენ. კრების შეხვედრებზე მხოლოდ რამდენიმე ძმას მიჰყავდა ცოლი და ქალიშვილები. ქალები, რომლებიც კრებას ესწრებოდნენ, ყოველთვის ცალკე სხდებოდნენ. მისიონერებმა, რომლებმაც ეს ჩვეულება არ იცოდნენ, კრების პირველივე შეხვედრაზე დიდი გაუგებრობა გამოიწვიეს. ცოლ-ქმარი წინა რიგში ერთად დაჯდა, ხოლო დაუქორწინებელი დები იქ დასხდნენ, სადაც თავისუფალი ადგილი იპოვეს. მაგრამ შეხვედრის დასრულების შემდეგ ქრისტიანულ პრინციპებზე მსჯელობამ სიტუაცია განმუხტა (შეადარეთ კანონის 31:12; გალატელების 3:28). ეს საკითხი პრობლემას აღარ წარმოადგენდა. კრების შეხვედრებზე უფრო მეტ ძმას მოჰყავდა ცოლი და ქალიშვილები. ისინი მისიონერ დებს კარდაკარ მსახურებაშიც უერთდებოდნენ.

ახალი ენის სწავლით გამოწვეული სირთულეები

1949 წელს მარტინიკაზე ჩასულმა მისიონერთა პატარა ჯგუფმა კარგად არ იცოდა ფრანგული ენა, თუმცა მათ ესმოდათ, რომ ხალხს სჭირდებოდა სამეფოს შესახებ ცნობის მოსმენა. ისინი მტკიცე რწმენით შეუდგნენ კარდაკარ მსახურებას და ცდილობდნენ, ბიბლიიდან რამდენიმე მუხლი ან პუბლიკაციიდან რომელიმე აზრი ამოეკითხათ. თანდათანობით მისიონერების ფრანგული გაუმჯობესდა.

მისიონერებს სურდათ ადგილობრივ მოწმეებსა და დაინტერესებულებს დახმარებოდნენ, თუმცა ხშირად მათ უფრო სჭირდებოდათ დახმარება ენის სწავლაში. ტოგოში ჩასულმა მისიონერებმა გაიგეს, რომ ტოგოს ძირითადი ენის, ევეს გრამატიკა საკმაოდ განსხვავდებოდა ევროპული ენებისგან და სიტყვის მნიშვნელობა ხმის ტონალობის ცვლასთან ერთად იცვლებოდა. მაგალითად, როდესაც ორასოიან სიტყვა ტო-ს მაღალი ტონალობით წარმოთქვამენ, ის შეიძლება ნიშნავდეს ყურს, მთას, მამამთილს, სიმამრს ან ტომს, დაბალი ტონალობით კი ნიშნავს ხარს. მისიონერებს, რომლებიც ვიეტნამში მსახურობდნენ, ისეთი ენის სწავლა მოუწიათ, რომელსაც ექვსი ტონალობა ჰქონდა და ერთ სიტყვას სხვადასხვა მნიშვნელობა ენიჭებოდა.

ედნა უოტერფოლს, რომელიც პერუში დანიშნეს, დიდხანს ახსოვდა ის პირველი სახლი, რომელშიც ესპანურად ქადაგება სცადა. ის ისე ნერვიულობდა, რომ ცივმა ოფლმა დაასხა. მან ენის ბორძიკით გააკეთა გაზეპირებული შეთავაზება, ასაკოვან ქალბატონს ჟურნალი მისცა და შეუთანხმდა ბიბლიის შესწავლაზე. უცბად, ამ ქალბატონმა გამართული ინგლისურით უთხრა: „ძალიან კარგი. დავიწყებ ბიბლიის შესწავლას ესპანურ ენაზე და შენც ენის სწავლაში დაგეხმარები“. გაოცებულმა ედნამ ჰკითხა: „თქვენ ინგლისური იცით და ამდენ ხანს ჩემს დამტვრეულ ესპანურს ისმენდით?!“. „ეს თქვენთვის იყო კარგი“, — მიუგო ქალმა. და ეს მართლაც ასე იყო. ედნა მალევე მიხვდა, რომ უცხო ენის სწავლის დროს აუცილებელია ამ ენაზე საუბარი.

ჯორჯ ფრედიანელი, რომელიც იტალიაში მსახურობდა, ცდილობდა იტალიურად ელაპარაკა, მაგრამ მიხვდა, რომ მისი ნათქვამი ხალხს არ ესმოდა (რადგან ინგლისურ სიტყვებს იტალიური აქცენტით ამბობდა). ამ პრობლემის გადასაჭრელად მან გადაწყვიტა, კრებებში წარმოსათქმელი მოხსენებები სიტყვა-სიტყვით დაეწერა და შემდეგ იქიდან წაეკითხა. მაგრამ მისი მოხსენებების დროს დარბაზში ბევრს ეძინებოდა. ამიტომ ის აღარ იყენებდა ჩანაწერებს, თავისი სიტყვებით გადმოსცემდა მოხსენებას და მსმენელს სთხოვდა, საჭიროების შემთხვევაში მისთვის სიტყვები შეეხსენებინათ. ხალხს აღარ ეძინებოდა, ძმა კი თავის იტალიურს აუმჯობესებდა.

მისიონერებს ახალი ენის შესწავლაში რომ დახმარებოდნენ, სკოლა „გალაადის“ პირველივე კლასების სასწავლო პროგრამაში ჩართეს ისეთი ენების შესწავლის კურსი, როგორიცაა ესპანური, ფრანგული, იტალიური, პორტუგალიური, იაპონური, არაბული და ურდუ. წლების მანძილზე იქ 30-ზე მეტი ენა ისწავლებოდა. მაგრამ ვინაიდან ერთი და იმავე კლასის კურსდამთავრებულებს არ გზავნიდნენ იმ ქვეყნებში, რომლებშიც მათ მიერ ნასწავლ ენაზე ლაპარაკობდნენ, სკოლაში შეწყვიტეს ენების სწავლება. ნაცვლად ამისა, ორგანიზაციამ მიიღო ზომები, რომ სხვა ქვეყანაში ჩასულ მისიონერებს ადგილზე შესძლებოდათ ენის ინტენსიურად შესწავლა. პირველ თვეს ისინი ენის შესწავლას დღეში 11 საათს უთმობდნენ; მომდევნო თვეს ნახევარ დროს სახლში მეცადინეობდნენ, მეორე ნახევარში კი ნასწავლს მსახურებაში იყენებდნენ.

გამოცდილებამ აჩვენა, რომ მისიონერებს მსახურება ყველაზე მეტად ეხმარებოდა ენის სწავლაში. ამიტომ ორგანიზაციამ ცვლილებები მოახდინა. ახლად დანიშნულ მისიონერებს, რომლებმაც ადგილობრივი ენა არ იცოდნენ, პირველი სამი თვის მანძილზე დღეში ოთხი საათი უნდა ემეცადინათ მასწავლებელთან და მაშინვე გამოეყენებინათ ნასწავლი ადგილობრივებთან ქადაგების დროს.

მისიონერთა ბევრი ჯგუფი ერთობლივი ძალებით ცდილობდა ენის ცოდნის გაუმჯობესებას. ყოველ დილას საუზმის დროს ისინი არჩევდნენ 20-მდე სიტყვას და შემდეგ ამ სიტყვებს შეძლებისდაგვარად იყენებდნენ მსახურებაში.

ადგილობრივი ენის შესწავლა აუცილებელია ხალხის ნდობის მოსაპოვებლად. ზოგ ადგილას უცხოელებს არ ენდობიან. ჰიუ და კეროლ კორმიკანებმა ქორწინებამდეც და ქორწინების შემდეგაც იმსახურეს აფრიკის ხუთ ქვეყანაში და კარგად იციან აფრიკელებსა და ევროპელებს შორის არსებული უნდობლობის შესახებ. მაგრამ ისინი ამბობენ: „ადგილობრივ ენაზე ლაპარაკი მალევე აქარწყლებს უნდობლობას. უფრო მეტიც, ისინიც კი, ვინც ადგილობრივებისგან არ ისმენენ სასიხარულო ცნობას, სიამოვნებით გვისმენენ, იღებენ ლიტერატურას და სწავლობენ ბიბლიას, როცა ხედავენ, რომ მათ ენაზე საუბარს ძალისხმევას ვახმართ“. შედეგად, ძმა კორმიკანმა ხუთი ენა ისწავლა, და კორმიკანმა კი — ექვსი.

რა თქმა უნდა, ახალი ენის შესწავლას სირთულეებიც ახლავს. პუერტო-რიკოში ერთი ძმა მობინადრეებს ბიბლიის ცნობის მოკლე ჩანაწერების მოსმენას სთავაზობდა, მაგრამ როცა მობინადრე ეტყოდა „კომო ნო“, ხურავდა თავის პატეფონს და სხვა კართან მიდიოდა, რადგან ფიქრობდა, რომ უარს ეუბნებოდნენ. ასე გრძელდებოდა გარკვეულ ხანს, სანამ არ გაიგო, რომ ეს სიტყვები ნიშნავდა: „რატომაც არა!“. ზოგჯერ კი მისიონერებს არ ესმოდათ, რომ მობინადრეები უარს ეუბნებოდნენ და განაგრძობდნენ მათთან ქადაგებას. შედეგად, ზოგმა მობინადრემ, ვინც კარგად იყო განწყობილი, ჭეშმარიტება გაიგო.

მისიონერებს კურიოზული შემთხვევებიც ჰქონდათ. ლესლი ფრენკსი, რომელიც სინგაპურში მსახურობდა, ცდილობდა ერთმანეთში არ არეოდა სიტყვები ქოქოსი (კელაპა) და თავი (კეპალა), ბალახი (რუმპუტ) და თმა (რამბუტ). სამოაში ერთ მისიონერს სიტყვები აერია და ადგილობრივს ჰკითხა: „როგორ არის შენი წვერი?“ (მას წვერი არ ჰქონდა), მაშინ როცა უნდა ეკითხა, როგორ იყო მისი მეუღლე. ეკვადორში ავტობუსის მძღოლმა მოულოდნელად დაძრა ავტობუსი, ზოლა ჰოფმანმა წონასწორობა დაკარგა და ერთ კაცს კალთაში ჩაუჯდა. შეცბუნებულმა სცადა, კაცისთვის ბოდიში მოეხადა. მაგრამ ბოდიშის მოხდის ნაცვლად უთხრა: „კონ სუ პერმისო“ (თქვენის ნებართვით). კაცმა ხუმრობით მიუგო: „ბრძანდებოდეთ, ქალბატონო!“, რაზეც მთელმა ავტობუსმა სიცილი დაიწყო.

მიუხედავად ამისა, მისიონერების მცდელობამ კარგი შედეგი გამოიღო. ლოის დაიერმა, რომელიც იაპონიაში 1950 წელს ჩავიდა, გაიხსენა ძმა ნორის რჩევა: „გააკეთეთ ყველაფერი, რაც შეგიძლიათ, და მაშინაც კი, თუ შეგეშლებათ, არ გაჩერდეთ, მაინც გააკეთეთ რამე!“. ისიც და სხვებიც ზუსტად ასე იქცეოდნენ. მომდევნო 42 წლის მანძილზე მისიონერებმა, რომლებიც იაპონიაში მსახურობდნენ, საკუთარი თვალით ნახეს, როგორ გადააჭარბა ერთი მუჭა მაუწყებლების რიცხვმა 170 000-ს და ზრდა ისევ გრძელდებოდა. მათი ძალისხმევა დაჯილდოვდა, რადგან ხელმძღვანელობისთვის იეჰოვას მიმართავდნენ და მზად იყვნენ მოქმედებისთვის!

ახალ ტერიტორიებზე გადასვლა

ბევრ კუნძულსა და კუნძულთა ჯგუფზე სკოლა „გალაადის“ კურსდამთავრებულმა მისიონერებმა ან საფუძველი ჩაუყარეს სამეფოს შესახებ სამქადაგებლო საქმიანობას, ან ხელი შეუწყვეს სხვების მიერ წამოწყებული საქმის გაფართოებას. სომალიში, სუდანში, ლაოსსა და მსოფლიოს ბევრ კუნძულთა ჯგუფზე სასიხარულო ცნობა მისიონერებმა, როგორც ჩანს, პირველებმა იქადაგეს.

ისეთ ქვეყნებში, როგორიცაა ბოლივია, დომინიკელთა რესპუბლიკა, ეკვადორი, სალვადორი, ჰონდურასი, ნიკარაგუა, ეთიოპია, გამბია, ლიბერია, კამბოჯა, ჰონკონგი, იაპონია და ვიეტნამი, ადრეც იყო ნაქადაგები. მაგრამ ამ ქვეყნებში მისიონერების ჩასვლამდე არც ერთი იეჰოვას მოწმე არ იყო, რომელთა შესახებაც ორგანიზაციას ანგარიში მიეწოდებოდა. სადაც შესაძლებელი იყო, მისიონერები სისტემატურად ამუშავებდნენ ქვეყნის ტერიტორიას და ქადაგება მათ ძირითადად დიდი ქალაქებიდან დაიწყეს. წიგნების დამტარებლებისგან განსხვავებით ისინი უბრალოდ არ უტოვებდნენ ხალხს ლიტერატურას. მისიონერები განმეორებით აკითხავდნენ დაინტერესებულებს, ბიბლიის შესწავლას უტარებდნენ და ეფექტურ მქადაგებლებად გახდომაში ეხმარებოდნენ.

სხვა ქვეყნებში მისიონერების ჩასვლამდე დაახლოებით ათი ან ხშირ შემთხვევაში უფრო ნაკლები სამეფოს მაუწყებელი იყო. ასეთი ქვეყნები იყო კოლუმბია, გვატემალა, ჰაიტი, პუერტო-რიკო, ვენესუელა, ბურუნდი, სპილოს ძვლის ნაპირი (ახლანდელი კოტ-დ’ივუარი), კენია, მავრიკი, სენეგალი, სამხრეთ-დასავლეთი აფრიკა (ახლანდელი ნამიბია), ცეილონი (ახლანდელი შრი-ლანკა), ჩინეთი, სინგაპური და კუნძულთა არაერთი ჯგუფი. მისიონერებმა ადგილობრივ მოწმეებს მსახურებაში გულმოდგინების მაგალითი მისცეს, დაეხმარნენ შესაძლებლობების გაუმჯობესებაში, ჩამოაყალიბეს კრებები და ძმებს მხარში ედგნენ, რომ საკუთარ თავზე პასუხისმგებლობები აეღოთ. ხშირად ისინი ისეთ ტერიტორიებზეც იწყებდნენ ქადაგებას, სადაც მანამდე არავის უქადაგია.

მისიონერების დახმარებით მოწმეების რიცხვმა ზრდა დაიწყო. ამ ქვეყნებიდან უმეტესობაში დღეს ათასობით იეჰოვას მოწმე მსახურობს. ზოგ ქვეყანაში ათი ათასი ან ასი ათასზე მეტი ადამიანი განადიდებს იეჰოვას.

ზოგი სიამოვნებით ისმენდა

ბევრგან მისიონერები ხვდებოდნენ ისეთ ადამიანებს, რომლებსაც ძალიან სურდათ ჭეშმარიტების გაგება. როდესაც სკოლა „გალაადის“ პირველი კურსდამთავრებულები ტედ და დორის კლაინები 1947 წელს ვირჯინის კუნძულებზე ჩავიდნენ, იმდენ ხალხს უნდოდა ბიბლიის შესწავლა, რომ ხშირად ისინი შუაღამემდე მსახურობდნენ. ძმა კლაინის პირველ მოხსენებას, რომელიც მან ქალაქ შარლოტა-ამალიას სავაჭრო მოედანზე წარმოთქვა, ათასი კაცი ესწრებოდა.

1949 წელს ჯოზეფ მაკგრაფი და სირილ ჩარლზი ტაივანში, ამის ტომით დასახლებულ ტერიტორიაზე დანიშნეს. ისინი ჩალით გადახურულ მიწურ სახლში ცხოვრობდნენ, მაგრამ მათთვის მთავარი ხალხის დახმარება იყო. ამის ტომიდან ზოგს უკვე ჰქონდა „საგუშაგო კოშკის“ ლიტერატურა; მათ მოსწონდათ, რასაც ამ პუბლიკაციებიდან იგებდნენ და სასიხარულო ცნობას სხვებსაც უზიარებდნენ. ახლა მისიონერებს მათ სულიერ წინსვლაზე უნდა ეზრუნათ. მოწმეებს უთხრეს, რომ ჭეშმარიტებით 600 ადამიანი იყო დაინტერესებული, მაგრამ შეხვედრებს, რომლებსაც ისინი სოფლებში ატარებდნენ, მთლიანობაში 1 600 ადამიანი ესწრებოდა. ამ თავმდაბალ ხალხს სწავლის წყურვილი ჰქონდა, თუმცა ბევრი რამ საფუძვლიანად არ იცოდნენ. ძმები მოთმინებით შეუდგნენ მათ სწავლებას და, ხშირად, ერთი საკითხის კითხვა-პასუხებით განხილვას თითოეულ სოფელში რვა ან მეტ საათს ანდომებდნენ. ისინი ასევე დაეხმარნენ 140 ადამიანს, რომლებმაც კარდაკარ ქადაგების სურვილი გამოთქვეს. მისიონერების სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა! მაგრამ მყარი სულიერი ზრდისთვის გასაკეთებელი ჯერ კიდევ ბევრი იყო!

დაახლოებით 12 წლის შემდეგ სკოლა „გალაადის“ კურსდამთავრებული მისიონერები, ჰარვი და კეთლინ ლოგანები, რომლებიც იაპონიაში მსახურობდნენ, დანიშნეს ამის ტომის და-ძმების დასახმარებლად. ძმა ლოგანი დიდი ხნის მანძილზე ეხმარებოდა მათ ძირითადი ბიბლიური სწავლებების, პრინციპებისა და ორგანიზაციული საკითხების გაგებაში. და ლოგანი ყოველდღე მსახურობდა ამის ტომის დებთან და მსახურების შემდეგ ბიბლიის ძირითად სწავლებებს განიხილავდა მათთან. 1963 წელს საზოგადოება „საგუშაგო კოშკმა“ მსოფლიო მასშტაბით მიმდინარე კონგრესების დროს ორგანიზება გაუწია სოფელ შოუ-ფენგში კონგრესის ჩატარებას, რომელსაც ადგილობრივ მოწმეებთან ერთად 28 ქვეყნიდან ჩასული დელეგატებიც ესწრებოდნენ. ამან კარგი საფუძველი ჩაუყარა მომავალ ზრდას.

ორი მისიონერი, ჰარი არნოტი და იენ ფერგიუსონი, 1948 წელს ჩავიდა ჩრდილოეთ როდეზიაში (ახლანდელი ზამბია). იმ დროისთვის იქ აფრიკელი მოწმეების 252 კრება ფუნქციონირებდა, მაგრამ ახლა ყურადღება მიაქციეს იმ ევროპელებსაც, რომლებიც სპილენძის მაღაროებში სამუშაოდ იყვნენ ჩასულები. მათთან ქადაგებას საოცარი გამოხმაურება მოჰყვა. გავრცელდა დიდი რაოდენობით ლიტერატურა; ისინი, ვინც ბიბლიას სწავლობდნენ, სწრაფად იზრდებოდნენ სულიერად. იმ წელს აქტიური მოწმეების რიცხვი 61 პროცენტით გაიზარდა.

ბევრ ადგილას ბიბლიის შესწავლის მსურველები იმდენად ბევრნი იყვნენ, რომ მისიონერები ვეღარ ასწრებდნენ შესწავლების ჩატარებას, ამიტომ დაინტერესებულებს მოცდა უწევდათ. ზოგჯერ შესწავლას ესწრებოდნენ ნათესავები, მეზობლები და მეგობრები. ზოგი მანამდეც კი რეგულარულად ესწრებოდა სამეფო დარბაზში კრების შეხვედრებს, სანამ მისიონერები მათთან შესწავლის დაწყებას შეძლებდნენ.

თუმცა სხვა ქვეყნებში მისიონერების დიდი ძალისხმევის მიუხედავად, მკა ნაყოფიერი არ იყო. ჯერ კიდევ 1953 წელს საზოგადოება „საგუშაგო კოშკმა“ მისიონერები აღმოსავლეთ პაკისტანში (ახლანდელი ბანგლადეში) გაგზავნა, რომლის მოსახლეობაც 1992 წლისთვის 115 000 000-ს აჭარბებდა და, ძირითადად, მუსლიმანებისა და ინდუსებისგან შედგებოდა. ხალხის დახმარებას დიდი ძალისხმევა მოხმარდა. მიუხედავად ამისა, 1992 წლისთვის ამ ქვეყანაში მხოლოდ 42 ადამიანი განადიდებდა იეჰოვას. თუმცა ასეთ ტერიტორიებზე მისიონერებისთვის ძალიან ძვირფასია თითოეული ადამიანი, რომელიც ჭეშმარიტებას იღებს, რადგან ასეთი ხალხი იქ იშვიათია.

სიყვარულით ეხმარებიან თანაქრისტიანებს

მისიონერების ძირითადი საქმე ღვთის სამეფოს შესახებ სასიხარულო ცნობის ქადაგებაა. ქადაგების გარდა, ისინი ადგილობრივ მოწმეებს სულიერ წინსვლაში ეხმარებიან. მისიონერები მათთან მსახურებაში თანამშრომლობენ და რთულ სიტუაციებთან გასამკლავებლად რჩევებს აძლევენ. მისიონერებზე დაკვირვებით, ადგილობრივმა მოწმეებმა ისწავლეს, როგორ ემსახურათ უფრო ორგანიზებულად და როგორ გამხდარიყვნენ უკეთესი მასწავლებლები. და-ძმები კი მისიონერებს, თავის მხრივ, ადგილობრივ წეს-ჩვეულებებთან შეგუებაში დაეხმარნენ.

1948 წელს პორტუგალიაში ჩასულმა ჯონ კუკმა ორგანიზება გაუწია კარდაკარ სისტემატურ ქადაგებას. ქადაგების დიდი სურვილის მიუხედავად, ადგილობრივ მოწმეებს ჯერ კიდევ ბევრის სწავლა სჭირდებოდათ. მოგვიანებით ჯონმა თქვა: „არასოდეს დამავიწყდება ალმადაში დებთან ჩემი პირველი მსახურება. ისინი ექვსივენი ერთად მივიდნენ მობინადრის კართან. წარმოიდგინეთ, ექვსი ქალი დგას კართან და ერთი მათგანი ქადაგებს! მაგრამ თანდათანობით ყველაფერი გამოსწორდა“.

მისიონერების მიერ გამოვლენილმა გაბედულებამ სიმტკიცე შეუნარჩუნა ქარზურგა კუნძულებზე მცხოვრებ მოწმეებს, რომ არ შეშინებოდათ მოწინააღმდეგეების. მისიონერების რწმენა ესპანელ ძმებს კარდაკარ მსახურების დაწყებაში დაეხმარა, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი კათოლიკურ ქვეყანაში ფაშისტური რეჟიმის ქვეშ ცხოვრობდნენ. მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ მისიონერებმა, რომლებიც იაპონიაში მსახურობდნენ, ტაქტიანობის კარგი მაგალითი მისცეს მოწმეებს. ნაცვლად იმისა, რომ გამუდმებით ესაუბრათ ეროვნული რელიგიის დაცემაზე (როცა იაპონიის იმპერატორმა გამოაცხადა, რომ ღვთაება არ იყო), მათ შემოქმედისადმი რწმენის დამაჯერებელი არგუმენტები მოჰყავდათ.

ადგილობრივი მოწმეები აკვირდებოდნენ მისიონერებს და ნანახი მათზე ღრმა კვალს ტოვებდა ისე, რომ ხშირად მისიონერები ამას ვერც კი ამჩნევდნენ. ტრინიდადში მრავალი წლის შემდეგაც კი იხსენებდნენ შემთხვევებს, რომლებშიც ჩანდა მისიონერების თავმდაბლობა, სირთულეების ასატანად მზადყოფნა და, ცხელი ამინდების მიუხედავად, მსახურებაში გულმოდგინება. კორეაში მცხოვრებ მოწმეებზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა მისიონერების თავგანწირვის სულმა, რომლებიც ათი წლის მანძილზე არ გადიოდნენ ქვეყნიდან თავიანთი ოჯახების მოსანახულებლად, რადგან ადგილობრივი მთავრობა მხოლოდ განსაკუთრებულ შემთხვევებში იძლეოდა ქვეყანაში კიდევ ერთხელ შესვლის უფლებას.

სკოლა „გალაადში“ სწავლის პერიოდში თუ მისი დასრულების შემდეგ, მისიონერების უმეტესობამ კარგად იცოდა, როგორ ფუნქციონირებდა იეჰოვას ხილული ორგანიზაციის მთავარი სამმართველო. მათ ახლო ურთიერთობა ჰქონდათ ხელმძღვანელი საბჭოს წევრებთან. მოგვიანებით მისიონერები ადგილობრივ მოწმეებსა და დაინტერესებულებს უყვებოდნენ, თუ როგორ ფუნქციონირებს ორგანიზაცია და, თავის მხრივ, როგორ აფასებდნენ მას. მისიონერების მხრიდან იმ თეოკრატიული სტრუქტურის დაფასება, რომლითაც ორგანიზაცია ხელმძღვანელობს, ხშირად მნიშვნელოვან როლს თამაშობდა ადგილობრივების სულიერ ზრდაში.

ბევრ ქვეყანაში მისიონერების ჩასვლამდე არც ერთი კრება არ ფუნქციონირებდა. ამიტომ მათ ორგანიზება გაუწიეს კრების შეხვედრებს და პროგრამის უმეტეს ნაწილს თავად ატარებდნენ, სანამ სხვა ძმები უფრო უნარიანები არ გახდებოდნენ. მისიონერები გამუდმებით ამზადებდნენ მათ კრებაში პასუხისმგებლობების ასაღებად (2 ტიმ. 2:2). თავიდან შეხვედრები მისიონერთა სახლში ტარდებოდა, მოგვიანებით კი — სამეფო დარბაზებში.

იქ, სადაც კრებები ტარდებოდა, მისიონერებს დიდი წვლილი შეჰქონდათ იმაში, რომ შეხვედრები უფრო საინტერესო და სასარგებლო ყოფილიყო. და-ძმები აფასებდნენ მათ კარგად მომზადებულ კომენტარებს და ცდილობდნენ, მიებაძათ მათთვის. სკოლა „გალაადში“ მიღებულ ცოდნას ისინი კრებაში საჯარო მოხსენებებით გამოსვლის დროს და მოწმეების სასწავლებლად იყენებდნენ, რითაც კარგ მაგალითს აძლევდნენ ძმებს და მათ ორატორული ხელოვნების დაუფლებაშიც ეხმარებოდნენ. ისეთ ქვეყნებში, სადაც ადამიანები უდარდელები არიან და პუნქტუალურობას დიდ მნიშვნელობას არ ანიჭებენ, მისიონერებმა მოწმეებს კრების შეხვედრების დროულად დაწყებისა და მასზე დროულად მისვლის აუცილებლობა დაანახვეს.

ზოგან, არსებული ვითარებიდან გამომდინარე, მისიონერები ხედავდნენ, რომ ხალხს დახმარება სჭირდებოდა, რათა ბოლომდე გაეგოთ, რამდენად მნიშვნელოვანი იყო იეჰოვას სამართლიანი ნორმების დაცვა. მაგალითად, ბოტსვანაში მისიონერებმა დაინახეს, რომ ზოგიერთი და ბოროტი თვალისგან დასაცავად ძველებურად უკეთებდა ბავშვს თასმას ან ავგაროზს, რადგან ბოლომდე ვერ აცნობიერებდნენ, რომ ეს ცრურწმენასა და ჯადოქრობასთან იყო დაკავშირებული. პორტუგალიაში მისიონერები ისეთ შემთხვევებს წააწყდნენ, რომლებიც განხეთქილებას იწვევდა. მისიონერების მოთმინებამ, სიყვარულმა და საჭიროების შემთხვევაში სიმტკიცემ გააუმჯობესა მოწმეების სულიერი მდგომარეობა.

ფინეთში ზედამხედველებად დანიშნულმა მისიონერებმა დიდი დრო და ძალისხმევა მოახმარეს ადგილობრივი ძმების დახმარებას, რომ პრობლემების დროს ბიბლიური პრინციპებით ეხელმძღვანელათ და ღვთის მოსაწონი გადაწყვეტილებები მიეღოთ. არგენტინაში მათ ძმებს დოკუმენტაციის წარმოება ასწავლეს და დაანახვეს, რამდენად მნიშვნელოვანი იყო დოკუმენტების წესრიგში ქონა და გეგმის შედგენა. გერმანიაში იმ ერთგულ ძმებს, რომლებიც საკონცენტრაციო ბანაკებში თავის გადასარჩენად იბრძოდნენ და გარკვეულწილად მკაცრი ხასიათი განუვითარდათ, მისიონერები დაეხმარნენ, ღვთის ფარის მწყემსვის დროს იესოს მსგავსად მეტად გამოევლინათ რბილი ხასიათი (მათ. 11:28—30; საქ. 20:28).

ზოგიერთი მისიონერის პასუხისმგებლობაში შედიოდა მთავრობის წევრებთან შეხვედრა, მათ მიერ დასმულ კითხვებზე პასუხის გაცემა და იეჰოვას მოწმეების საქმიანობის კანონით აღიარებისთვის განცხადებების წერა. მაგალითად, თითქმის ოთხი წლის მანძილზე ძმა ჯოლიმ, რომელიც ცოლთან ერთად კამერუნში მსახურობდა, არაერთხელ სცადა ორგანიზაციის საქმიანობისთვის კანონით აღიარების მოპოვება. ის ხშირად ესაუბრებოდა საფრანგეთისა და აფრიკის ოფიციალურ პირებს. საბოლოოდ, მთავრობის შეცვლის შემდეგ, მოწმეებმა მოიპოვეს კანონით აღიარება. იმ დროისთვის კამერუნში მოწმეები უკვე 27 წლის მანძილზე ქადაგებდნენ და მათი რიცხვი 6 000-ს აჭარბებდა.

მიმოსვლითი მსახურების დროს წამოჭრილი სირთულეები

ზოგი მისიონერი მიმომსვლელ ზედამხედველად დანიშნეს. ეს განსაკუთრებით ავსტრალიაში გახდა საჭირო, რადგან მეორე მსოფლიო ომის დროს ძმები ქვეყნიური სამუშაოთი უფრო იყვნენ დაინტერესებულნი, ვიდრე სამეფოს ინტერესებით, რაც არაგონივრული იყო. დროთა განმავლობაში მდგომარეობა გამოსწორდა და 1947 წელს, ძმა ნორის ვიზიტის დროს, ყურადღება მიექცა სამეფოს შესახებ ცნობის ქადაგების პირველ ადგილზე დაყენების აუცილებლობას. სკოლა „გალაადის“ კურსდამთავრებული სარაიონო და საოლქო ზედამხედველების ენთუზიაზმი, კარგი მაგალითი და სწავლების მეთოდები ავსტრალიელ მოწმეებს ნამდვილი სულიერი ატმოსფეროს შექმნაში დაეხმარა.

მიმოსვლითი მსახურება ხშირად ძმებისგან ძალისხმევასა და საშიშ სიტუაციებთან გამკლავებას მოითხოვდა. უოლეს ლივერანსს დაშორებულ ვოლკანში (ბოლივია) მცხოვრები მაუწყებლების ერთი ოჯახი რომ მოენახულებინა, ორივე მიმართულებით თაკარა მზეში ფეხით უნდა გაევლო 90-კილომეტრიანი გზა, რომელიც ზღვის დონიდან დაახლოებით 3 400 მეტრის სიმაღლის ქვა-ღორღიან და გახრიოკებულ მთაზე გადიოდა. მას თან მიჰქონდა საძილე ტომარა, საკვები, წყალი და ბიბლიური ლიტერატურა. ფილიპინებზე კრებებს რომ მომსახურებოდა, ნილ კალევეის ხშირად უწევდა სოფლის ავტობუსით მგზავრობა, რომელიც არა მარტო ხალხით, არამედ შინაური ცხოველებითა და პროდუქტებით იყო გაჭედილი. ინდოეთში რიჩარდ კატერილმა იმ დროს დაიწყო მიმოსვლითი მსახურება, როცა რელიგიური სიძულვილის ნიადაგზე იქ ათასობით ადამიანს კლავდნენ. იმ რაიონში გამგზავრებამდე, სადაც არეულობა იყო, რკინიგზის სადგურის მოლარე ცდილობდა, ძმისთვის იქ წასვლა გადაეფიქრებინა. უმეტესობისთვის ეს მგზავრობა კოშმარად იქცა, მაგრამ არა ძმა კატერილისთვის, რადგან იმდენად უყვარდა თავისი სულიერი ძმები, რომ მისთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა, სად ცხოვრობდნენ ისინი და რომელ ენაზე ლაპარაკობდნენ. ის იეჰოვაზე იყო მინდობილი და ასე მსჯელობდა: „თუ იეჰოვა ინებებს, ჩავალ“ (იაკ. 4:15).

მისიონერები სხვებს სრული დროით მსახურებისკენ აღძრავენ

მისიონერების გულმოდგინებამ აღძრა ბევრი, ვისაც ასწავლიდნენ, რომ მიებაძათ მათი მაგალითისთვის და სრული დროით მსახურება დაეწყოთ. იაპონიაში, სადაც 168 მისიონერი მსახურობდა, 1992 წლისთვის 75 956 პიონერი იყო; იაპონელი მაუწყებლების 40 პროცენტზე მეტი სრული დროით მსახურების სხვადასხვა სფეროში იღებდა მონაწილეობას. სამხრეთ კორეაშიც მსგავსი მდგომარეობა იყო.

სკოლა „გალაადში“ სწავლების კურსის გასავლელად ბევრი სრული დროით მსახური მიიწვიეს იმ ქვეყნებიდან, სადაც მაუწყებლებთან მოსახლეობის კარგი შეფარდება იყო, რის შემდეგაც ისინი სხვა ქვეყნებში გაგზავნეს მსახურებისთვის. სწავლების კურსი გაიარა ბევრმა მისიონერმა შეერთებული შტატებიდან და კანადიდან, დაახლოებით 400-მა — ბრიტანეთიდან, 240-ზე მეტმა — გერმანიიდან, 150-ზე მეტმა — ავსტრალიიდან, 100-ზე მეტმა — შვედეთიდან, აგრეთვე მოწმეებმა — ახალი ზელანდიიდან, დანიიდან, ნიდერლანდიდან, ფინეთიდან, ჰავაიდან და სხვა ქვეყნებიდან. ზოგმა ქვეყანამ, რომლებსაც მისიონერები ეხმარებოდნენ, მოგვიანებით თავად გაგზავნა მისიონერები სხვა ქვეყნებში.

მზარდი ორგანიზაციის მოთხოვნილებების დაკმაყოფილება

ორგანიზაციის ზრდასთან ერთად მისიონერები დამატებით პასუხისმგებლობებს იღებდნენ საკუთარ თავზე. მათგან ბევრი უხუცესის ან მომსახურის მოვალეობას ასრულებდა კრებებში, რომელთა ჩამოყალიბებაშიც თავად მიიღეს მონაწილეობა. ზოგ ქვეყანაში ისინი პირველი სარაიონო და საოლქო ზედამხედველები იყვნენ. ზრდა გრძელდებოდა, ამიტომ ორგანიზაციამ ახალი ფილიალების გახსნა დაიწყო და ფილიალის საქმიანობასთან დაკავშირებული პასუხისმგებლობები მისიონერებს მიანდო. ზოგ შემთხვევაში იმ მისიონერებს, ვინც ენა კარგად იცოდა, ბიბლიური ლიტერატურის თარგმნასა და შესწორებაში დახმარებას სთხოვდნენ.

მისიონერებს განსაკუთრებით ახარებდათ ის, რომ პასუხისმგებლობებს იღებდნენ ისინი, ვისაც ღვთის სიტყვას ასწავლიდნენ ან ის ძმები, რომელთა სულიერ ზრდაშიც გარკვეული წვლილი ჰქონდათ შეტანილი. პერუში ერთ მისიონერ ცოლ-ქმარს, ძალიან ახარებდა იმის დანახვა, რომ მათი ბიბლიის შემსწავლელები სპეციალურ პიონერებად მსახურობდნენ, ახალ კრებებს აძლიერებდნენ და დაუმუშავებელ ტერიტორიებზე ქადაგებდნენ. ძმა, რომელსაც შრი-ლანკაში მისიონერები ასწავლიდნენ ბიბლიას, მოგვიანებით ამ ქვეყნის ფილიალის კომიტეტის წევრი გახდა. მსგავსი სიხარული სხვა მისიონერებმაც განიცადეს.

მაგრამ ისინი წინააღმდეგობებსაც ხვდებოდნენ.

წინააღმდეგობების პირისპირ

იესომ თავის მიმდევრებს უთხრა, რომ მის მსგავსად მათაც განდევნიდნენ (იოან. 15:20). ვინაიდან მისიონერები, ჩვეულებრივ, საზღვარგარეთიდან ჩადიოდნენ, ქვეყანაში სასტიკი დევნების დაწყება მათთვის ხშირად დეპორტირებას ნიშნავდა.

1967 წელს სონია ჰაიდოსტიანი და მისი მშობლები ჰალაბში (სირია) დააპატიმრეს. ისინი ხუთ თვეს ისხდნენ ციხეში, რის შემდეგაც ქვეყნიდან გააძევეს და არაფრის წაღების უფლება არ მისცეს. გერმანელი და მარგარიტა კენიგერი მადაგასკარზე დანიშნეს; დეპორტაციებმა მას კენიაში, დაჰომეასა (ბენინი) და ზემო ვოლტაში (ბურკინა-ფასო) მსახურების შესაძლებლობა მისცა. დომინიკ პიკონი და მისი მეუღლე ელზა 1957 წელს ქადაგების გამო გააძევეს ესპანეთიდან, 1962 წელს — პორტუგალიიდან, 1969 წელს კი — მაროკოდან. თუმცა გაძევებამდე თითოეულ ქვეყანაში მათ ბევრის გაკეთება მოასწრეს. მათ უქადაგეს ხელისუფლების წარმომადგენლებს, მაგალითად მაროკოში — ეროვნული უსაფრთხოების თანამშრომლებსა და უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეს, ქალაქ ტანჟერში — პოლიციის უფროსს, ტანჟერსა და რაბატში კი — შეერთებული შტატების კონსულებს.

ქვეყნიდან მისიონერების გაძევებით იეჰოვას მოწმეების საქმიანობა არ შეჩერებულა, როგორც ამას ხელისუფლების ზოგი წარმომადგენელი ელოდა. ჩათესილი ჭეშმარიტების მარცვლები ხშირად ზრდას განაგრძობდა. მაგალითად, ოთხი მისიონერი რამდენიმე თვე მსახურობდა ბურუნდიში, სანამ 1964 წელს მთავრობამ მათ ქვეყნის დატოვება არ აიძულა. ერთ-ერთ მათგანს მიმოწერა ჰქონდა თავის დაინტერესებულთან, რომელმაც შეატყობინა, რომ 26 ადამიანს ასწავლიდა ბიბლიას. გარდა ამისა, ბურუნდიში აქტიურად მსახურობდა ტანზანიელი მოწმე, რომელიც არც ისე დიდი ხნის წინ გადავიდა იქ. მოწმეების რიცხვი თანდათანობით იზრდებოდა და სამეფოს შესახებ ცნობას ბურუნდიში უკვე ასობით ადამიანი ქადაგებდა.

სხვა ქვეყნებში მისიონერების დეპორტირებამდე მთავრობის წარმომადგენლები ძალას მიმართავდნენ, რათა ყველანი მათ მოთხოვნებს დამორჩილებოდნენ. 1963 წელს გბარნგაში (ლიბერია) ჯარისკაცებმა ალყაში მოაქციეს 400 მამაკაცი, ქალი და ბავშვი, რომლებიც იქ კონგრესს ესწრებოდნენ. მათ ისინი სამხედრო ნაწილში წაიყვანეს, ემუქრებოდნენ, ურტყამდნენ და, მიუხედავად მათი ეროვნებისა თუ რელიგიური მრწამსისა, აიძულებდნენ, რომ ლიბერიის დროშისთვის სალამი მიეცათ. დაპატიმრებულთა შორის იყვნენ მილტონ ჰენშელი ამერიკის შეერთებული შტატებიდან და რამდენიმე მისიონერი, მათ შორის ჯონ შარუკი კანადიდან. სკოლა „გალაადის“ ერთი კურსდამთავრებული კომპრომისზე წავიდა, თანაც ეს მისთვის პირველი შემთხვევა არ იყო (რასაც მალავდა); უეჭველია, რომ მისმა საქციელმა უბიძგა კონგრესზე მყოფ სხვა მოწმეებს, კომპრომისზე წასულიყვნენ. ამ შემთხვევიდან გამოჩნდა, ვის ეშინოდა ღვთისა და ვის — ადამიანების (იგავ. 29:25). შედეგად, მთავრობამ ყველა მოწმე მისიონერს ქვეყნის დატოვება მოსთხოვა, თუმცა იმავე წელს მოგვიანებით პრეზიდენტის ბრძანებულებით მათ ქვეყანაში დაბრუნების უფლება მისცეს.

ხშირად, მისიონერების წინააღმდეგ მთავრობის მიერ გატარებული ზომები სამღვდელოების ზეწოლის შედეგი იყო. ზეწოლა, ძირითადად, ფარულად მიმდინარეობდა. სხვა შემთხვევებში ყველამ კარგად იცოდა, ვინ იდგა ამ წინააღმდეგობების უკან. ჯორჯ კოივისტოს არასდროს დაავიწყდება ის დილა, როდესაც მსახურებაში პირველად გავიდა მედელინში (კოლუმბია). მოულოდნელად გამოჩნდა სკოლის მოსწავლეების ჯგუფი, რომლებმაც ქვები და მიწის გოროხები დაუშინეს. ერთმა ქალმა, რომელსაც ის მანამდე არასდროს ენახა, სახლში შეიფარა ჯორჯი, ხის დარაბები დახურა და განუწყვეტლივ ბოდიშებს უხდიდა ბრბოს საქციელის გამო. როდესაც პოლიცია მივიდა, ზოგმა მასწავლებელი დაადანაშაულა, რომ ბავშვები სკოლიდან გაუშვა. მაგრამ ერთმა დაიძახა: „არა, ეს მღვდლის ბრალია! ის რუპორით მოუწოდებდა მასწავლებლებს, გაეშვათ ბავშვები, რომ მათ ქვები დაეშინათ პროტესტანტებისთვის“.

მისიონერებს სიმამაცე და ადამიანებისადმი სიყვარული სჭირდებოდათ. ელფრიდე ლერი და ილზე უნტერდერფერი ავსტრიაში, გასტაინის ველზე დანიშნეს. მოკლე დროში მათ გაავრცელეს დიდი რაოდენობით ბიბლიური ლიტერატურა იმ ადამიანებს შორის, ვინც სულიერს იყო მოწყურებული. სამღვდელოებას ეს შეუმჩნეველი არ დარჩენია. მღვდლები აქეზებდნენ სკოლის მოსწავლეებს, რომ ქუჩაში ეყვირათ მისიონერებისთვის, მათ წინ წასულიყვნენ და მოსახლეობა გაეფრთხილებინათ, რომ მათთვის არ მოესმინათ. ხალხს შეეშინდა. მაგრამ დების მიერ გამოვლენილი სიყვარულისა და შეუპოვრობის წყალობით, რამდენიმე ადამიანმა ბიბლიის შესწავლა დაიწყო. როდესაც ორგანიზება გაუწიეს ბიბლიურ თემაზე საჯარო მოხსენების წაკითხვას, მღვდლის თანაშემწე გამომწვევად იდგა შეხვედრის ადგილის წინ. მაგრამ როცა მისიონერები ხალხის შესახვედრად ქუჩაში გავიდნენ, ის სადღაც გაუჩინარდა. შემდეგ პოლიციელთან ერთად დაბრუნდა იმ იმედით, რომ შეხვედრას ჩაშლიდა. მაგრამ არაფერი გამოუვიდა. დროთა განმავლობაში იმ ტერიტორიაზე შესანიშნავი კრება ჩამოყალიბდა.

ეკვადორში იბარას მახლობლად მდებარე ქალაქებში უნ რაუნჰოლმსა და ჯულია პარსონზს არაერთხელ დაესხა თავს მღვდლებისგან წაქეზებული ბრბო. გამოჩნდებოდნენ თუ არა დები ქალაქ სან-ანტონიოში, მღვდლები მაშინვე ხმაურს ტეხდნენ, ამიტომ დებმა გადაწყვიტეს, რომ სხვა ქალაქში — ატუნტაკში ექადაგათ. მაგრამ ერთ დღეს შეშფოთებულმა შერიფმა სთხოვა და რაუნჰოლმს, რომ ქალაქი დაუყოვნებლივ დაეტოვებინათ. „მღვდელი თქვენ წინააღმდეგ დემონსტრაციის მოწყობას აპირებს, მე კი საკმარისი ხალხი არა მყავს, რომ დაგიცვათ“, — უთხრა მან. და რაუნჰოლმს დღემდე კარგად ახსოვს, რაც მაშინ მოხდა: «უკან ბრბო მოგვყვებოდა! ხალხის წინ ვიღაც ვატიკანის თეთრ-ყვითელ დროშას აფრიალებდა, მღვდელი კი ხმამაღლა გაიძახოდა: „გაუმარჯოს კათოლიკურ ეკლესიას!“, „ძირს პროტესტანტები!“, „გაუმარჯოს ქალწულ მარიამს!“, „გაუმარჯოს აღსარებას!“. მღვდლის ამ შეძახილებს ბრბო სიტყვა-სიტყვით იმეორებდა». შემდეგ ორმა მამაკაცმა მოწმეებს პროფკავშირის შენობაში თავის შეფარება შესთავაზა. იქ მისიონერებმა უქადაგეს მათ, ვინც მომხდარით დაინტერესდა. დებმა გაავრცელეს მთელი ლიტერატურა, რაც თან ჰქონდათ.

კურსები განსაკუთრებული საჭიროებების დასაკმაყოფილებლად

სკოლა „გალაადის“ კურსდამთავრებული პირველი მისიონერების სხვადასხვა ქვეყანაში დანიშვნის შემდეგ წლების მანძილზე იეჰოვას მოწმეთა ორგანიზაცია საოცარი სისწრაფით იზრდებოდა. 1943 წელს, როცა ეს სკოლა გაიხსნა, მხოლოდ 129 070 მოწმე ქადაგებდა 54 ქვეყანაში (1990-იანი წლების პოლიტიკური რუკის თანახმად 103 ქვეყანაში). 1992 წლისთვის 4 472 787 მოწმე ქადაგებდა 229 ქვეყანასა და კუნძულთა ჯგუფებზე. ზრდასთან ერთად იცვლებოდა ორგანიზაციის მოთხოვნილებებიც. ფილიალები, რომლებიც მანამდე რამდენიმე კრებაში გაერთიანებულ 100-მდე მოწმეს ზედამხედველობდნენ, ახლა უკვე ათიათასობით მოწმის საქმიანობას ხელმძღვანელობდნენ და მათგან ბევრი მქადაგებლებისთვის ადგილობრივად ბეჭდავდა ლიტერატურას.

ცვლილებების შედეგად გამოწვეული საჭიროებების დასაკმაყოფილებლად სკოლა „გალაადის“ დაარსებიდან 18 წლის შემდეგ ორგანიზაციის მსოფლიო მთავარ სამმართველოში გაიხსნა ათთვიანი კურსი იმ ძმებისთვის, რომლებიც საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ ფილიალებში პასუხისმგებლობების მძიმე ტვირთს ატარებდნენ. ზოგს მანამდე ჰქონდა გავლილი სკოლა „გალაადის“ ხუთთვიანი კურსი, ზოგს კი არა. სწავლების ეს სპეციალური კურსი თითოეულ მათგანს დაეხმარებოდა თავის საქმეში. იმ საკითხების განხილვა, თუ როგორ შეიძლებოდა სხვადასხვა სიტუაციასთან გამკლავება და ბიბლიური პრინციპების თანახმად ორგანიზაციული საჭიროებების დაკმაყოფილება, აერთიანებდა ძმებს. სწავლის პერიოდში ისინი მუხლ-მუხლ განიხილავდნენ მთელ ბიბლიას, სწავლობდნენ რელიგიის ისტორიას, დეტალურად განიხილავდნენ ფილიალის, ბეთელის სახლისა და სტამბის ფუნქციონირებას; მათ ეძლეოდათ მითითებები, თუ როგორ გაეწიათ ზედამხედველობა მსახურებისთვის, როგორ ჩამოეყალიბებინათ ახალი კრებები და დაემუშავებინათ ახალი ტერიტორიები. ეს კურსები (ბოლოს შემცირდა რვა თვემდე) 1961—1965 წლებში ტარდებოდა მსოფლიო მთავარ სამმართველოში, ბრუკლინში (ნიუ-იორკი). ბევრ კურსდამთავრებულს გზავნიდნენ ისევ იმ ქვეყნებში, სადაც ადრე მსახურობდნენ, ზოგი კი სხვა ქვეყნებში დანიშნეს, სადაც დიდ წვლილს შეიტანდნენ სამქადაგებლო საქმიანობაში.

1976 წლის პირველი თებერვლიდან ორგანიზაციის ფილიალებში გატარდა ახალი ღონისძიება იმ მიზნით, რომ მომზადებულიყვნენ მომავალი ზრდისთვის, რომელსაც ბიბლიური წინასწარმეტყველების თანახმად ელოდნენ (ეს. 60:8, 22). ნაცვლად იმისა, რომ თითოეული ფილიალისთვის ზედამხედველობა გაეწია ერთ ზედამხედველს თანაშემწესთან ერთად, ხელმძღვანელი საბჭო თითოეული ფილიალის კომიტეტში დანიშნავდა სამ ან მეტ გამოცდილ ძმას. დიდი ფილიალების კომიტეტებში ძმების რაოდენობა შეიძლებოდა შვიდამდე გაზრდილიყო. ამ ძმების მოსამზადებლად ბრუკლინში (ნიუ-იორკი) ტარდებოდა „გალაადის“ სპეციალური ხუთკვირიანი კურსი. 1977—1980 წლებში სწავლების ეს სპეციალური კურსი მსოფლიო მთავარ სამმართველოში გაიარა 14-მა კლასმა, რომლებშიც მთელი მსოფლიოს მასშტაბით ფილიალების კომიტეტების წევრები სწავლობდნენ. ეს კურსები აერთიანებდა ორგანიზაციას და აუმჯობესებდა ფილიალების საქმიანობას.

სკოლა „გალაადი“ განაგრძობდა მათ სწავლებას, ვისაც სრული დროით მსახურების მრავალწლიანი გამოცდილება ჰქონდა, აგრეთვე ვისაც სურდა და შესაძლებლობაც ჰქონდა, რომ საზღვარგარეთ ემსახურა. თუმცა უფრო მეტი ხალხი იყო საჭირო. ამ მიზნით სკოლა „გალაადის“ რამდენიმე კლასი ჩატარდა სხვადასხვა ქვეყანაში. შედეგად, მოწმეებს სკოლის გასავლელად აღარ სჭირდებოდათ ინგლისური ენის სწავლა. 1980—1981 წლებში მექსიკაში „გალაადის კულტურის სკოლაში“ სწავლების კურსი მიმდინარეობდა ესპანურენოვანი მოწმეებისთვის, რომლებმაც მსახურება დაიწყეს ცენტრალურ და სამხრეთ ამერიკაში, სადაც ძალიან სჭირდებოდათ დახელოვნებული მქადაგებლები. 1981—1982, 1984 და 1992 წლებში სკოლა „გალაადის“ კლასები ჩატარდა გერმანიაშიც. კურსდამთავრებულები გაგზავნეს აფრიკაში, აღმოსავლეთ ევროპაში, სამხრეთ ამერიკაში და სხვადასხვა კუნძულზე. გარდა ამისა, 1983 წელს კლასები ჩატარდა ინდოეთშიც.

მისიონერები ადგილობრივ გულმოდგინე მოწმეებთან ერთად აფართოებდნენ სამეფოს შესახებ ქადაგების საქმიანობას, რის შედეგადაც იეჰოვას მოწმეების რიცხვი სწრაფად გაიზარდა და ახალი კრებები ჩამოყალიბდა. 1980—1987 წლებში კრებების რიცხვი მთელ მსოფლიოში 27 პროცენტით გაიზარდა და შეადგინა 54 911. ზოგ ადგილას ბევრი ესწრებოდა კრების შეხვედრებს და მონაწილეობდა სამქადაგებლო მსახურებაში, თუმცა ძმების უმეტესობა გამოუცდელი იყო. სასწრაფოდ საჭირონი იყვნენ გამოცდილი ქრისტიანი ძმები, რომლებიც სულიერ მწყემსებად და მასწავლებლებად იმსახურებდნენ და სამქადაგებლო საქმიანობას უხელმძღვანელებდნენ. ამიტომ 1987 წელს ხელმძღვანელმა საბჭომ დააარსა მსახურებაში დახელოვნების სკოლა, რომელიც სკოლა „გალაადის“ ბიბლიური საგანმანათლებლო პროგრამის ნაწილი იქნებოდა. ამ რვაკვირიანი სწავლების კურსის დროს დიდი ყურადღება ექცევა ბიბლიის ინტენსიურ შესწავლას და თითოეული ძმის სულიერ წინსვლას. სკოლაში განიხილება ორგანიზაციული და სამართლებრივი საკითხები, აგრეთვე უხუცესებისა და მომსახურეების პასუხისმგებლობები; გარდა ამისა, ძმებს ასწავლიან ორატორულ ხელოვნებას. ახალი სკოლა ხელს არ უშლიდა მისიონერების მომზადებას, რადგან გაკვეთილები სხვა შენობებში და სხვა ქალაქებში ტარდებოდა. ამ სკოლის კურსდამთავრებულები აკმაყოფილებენ სხვადასხვა ქვეყანაში არსებულ მნიშვნელოვან სულიერ მოთხოვნილებებს.

შედეგად, „საგუშაგო კოშკის“ ბიბლიური სკოლა „გალაადის“ ფართომასშტაბიანი დასწავლება ფეხდაფეხ მისდევს სწრაფად მზარდი საერთაშორისო ორგანიზაციის საჭიროებებს.

„მე წავალ! მე გამგზავნე!“

მისიონერები ესაია წინასწარმეტყველის მსგავს სულისკვეთებას ავლენენ. როდესაც იეჰოვამ ესაიას სპეციალური მსახურების შესაძლებლობა მისცა, მან მიუგო: „მე წავალ! მე გამგზავნე!“ (ეს. 6:8). მზადყოფნის სულმა აღძრა ათასობით ახალგაზრდა კაცი თუ ქალი, რომ დაეტოვებინათ ჩვეული გარემო, ნათესავები და ღვთის ნების შესასრულებლად წასულიყვნენ იქ, სადაც ამის საჭიროება იყო.

ბევრი მისიონერის ოჯახური მდგომარეობა შეიცვალა. ზოგი, ვისაც შვილები ეყოლა, დარჩნენ იმავე ქვეყანაში, იშოვეს სამუშაო და კვლავაც თანამშრომლობდნენ კრებასთან. სხვები მრავალწლიანი მისიონერული მსახურების შემდეგ დაბრუნდნენ სამშობლოში მოხუცი მშობლების მოსავლელად ან სხვა მიზეზით. მაგრამ ისინი დიდ პატივად თვლიდნენ, რომ იმდენი წელი იმსახურეს მისიონერებად, რამდენიც შეძლეს.

სხვებისთვის მისიონერული მსახურება ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი გახდა. ამის გამო მათ ბევრ რთულ სიტუაციასთან მოუწიათ გამკლავება. ოლაფ ოლსონი, რომელიც მრავალი წლის მანძილზე სიამოვნებით მსახურობდა კოლუმბიაში მისიონერად, ამბობს: „ყველაზე რთული მსახურების პირველი წელი იყო“. და ეს იმიტომ, რომ მას უჭირდა ახალ ენაზე თავისი აზრების თავისუფლად გამოთქმა. მან დასძინა: „თუ გამუდმებით ვიფიქრებდი ჩემს ქვეყანაზე, ბედნიერი არ ვიქნებოდი, მაგრამ მე მტკიცედ გადავწყვიტე, რომ სულითა და გულით კოლუმბიაში ვყოფილიყავი, დავმეგობრებოდი ადგილობრივ და-ძმებს, რაც შეიძლება მეტი დრო გამეტარებინა მსახურებაში და მალე ეს ქვეყანა ჩემთვის საკუთარი სახლივით გახდა“.

მისიონერები არ ტოვებენ თავიანთ მსახურებას, მიუხედავად იმისა, რომ ყოველთვის იდეალური საცხოვრებელი პირობები არა აქვთ. ნორმან ბარბერმა, რომელიც 1947 წლიდან სიცოცხლის ბოლომდე, 1986 წლამდე, ბირმასა (ახლანდელი მიანმა) და ინდოეთში მსახურობდა, თქვა: „თუკი ადამიანს ახარებს ის, რომ იეჰოვა იყენებს, მისთვის მნიშვნელობა არ ექნება, სად იმსახურებს . . . გულწრფელად რომ ვთქვა, ტროპიკული კლიმატი ჩემთვის საცხოვრებლად იდეალური კლიმატი არ არის; და არც ტროპიკებისთვის ჩვეულ ცხოვრების წესს ავირჩევდი. მაგრამ არსებობს ამ წვრილმანებზე უფრო მნიშვნელოვანი საკითხებიც. სულიერად ღარიბი ადამიანების დახმარება იმდენად დიდი პატივია, რომ შეუძლებელია ამის სიტყვებით გადმოცემა“.

სხვა ბევრი მისიონერიც იზიარებს ამ აზრს და ასეთ თავგანწირვის სულს დიდი წვლილი შეაქვს იესოს წინასწარმეტყველების შესრულებაში, რომლის თანახმადაც აღსასრულის დადგომამდე სამეფოს შესახებ სასიხარულო ცნობას იქადაგებდნენ მთელ მსოფლიოში ყველა ხალხისთვის დასამოწმებლად (მათ. 24:14).

[სქოლიო]

[ჩანართი 523 გვერდზე]

ყურადღება მახვილდებოდა იეჰოვასადმი სრულ მინდობასა და ერთგულებაზე

[ჩანართი 534 გვერდზე]

მათ კარგი იუმორის გრძნობა ეხმარებოდა!

[ჩანართი 539 გვერდზე]

მოთმინება, სიყვარული და საჭიროების შემთხვევაში სიმტკიცე

[ჩანართი 546 გვერდზე]

„სულიერად ღარიბი ადამიანების დახმარება იმდენად დიდი პატივია, რომ შეუძლებელია ამის სიტყვებით გადმოცემა“

[ჩარჩო 533 გვერდზე]

სკოლა „გალაადის“ კლასები

1943—1960 წლები: სკოლა საუთ-ლანსინგში (ნიუ-იორკი). ამ სკოლამ გამოუშვა 35 კლასი, რომლებშიც სწავლობდა 3 639 მოწმე 95 ქვეყნიდან. მათგან უმეტესობა მისიონერებად დანიშნეს. ამ სკოლაში სწავლობდნენ სარაიონო და საოლქო ზედამხედველები, რომლებიც შეერთებულ შტატებში მსახურობდნენ.

1961—1965 წლები: სკოლა ბრუკლინში (ნიუ-იორკი). 5 კლასში ისწავლა 514-მა მოწმემ, რომლებიც გაგზავნეს ქვეყნებში, სადაც საზოგადოება „საგუშაგო კოშკს“ ფილიალები ჰქონდა; უმეტესობა მათგანს ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობები ჩააბარეს. აქედან ოთხი კლასის სწავლების კურსი 10 თვეს გრძელდებოდა, ერთის კი — 8 თვეს.

1965—1988 წლები: სკოლა ბრუკლინში (ნიუ-იორკი). 45 კლასში 2 198-მა სტუდენტმა ოცკვირიანი კურსი გაიარა; უმეტესობა მათგანი მისიონერად დანიშნეს.

1977—1980 წლები: სკოლა ბრუკლინში (ნიუ-იორკი). ეს იყო ხუთკვირიანი „გალაადის“ კურსი ფილიალების კომიტეტების წევრებისთვის. ჩატარდა სულ 14 კლასი.

1980—1981 წლები: „მექსიკის გალაადის კულტურის სკოლა“. მოიცავდა ათკვირიან კურსს; ჩატარდა სამი კლასი; 72 ესპანურენოვანი კურსდამთავრებული მზად იყო ლათინურ ამერიკაში მსახურებისთვის.

1981—1982, 1984, 1992 წლები: სკოლა „გალაადის“ კლასები გერმანიაში; იყო ათკვირიანი კურსი; ჩატარდა ოთხი კლასი; სწავლობდა 98 გერმანულენოვანი მოწმე ევროპის ქვეყნებიდან.

1983, 1984 წლები: კლასები ინდოეთში; ათკვირიანი კურსი ჩატარდა ინგლისურად; ორ ჯგუფში სწავლობდა 46 მოწმე.

1987 წლიდან: მსახურებაში დახელოვნების სკოლა. რვაკვირიანი კურსი ტარდება მსოფლიოს სხვადასხვა ნაწილში. 1992 წელს კურსდამთავრებულები უკვე მსახურობდნენ საზღვარგარეთ 35-ზე მეტ ქვეყანაში.

1988 წლიდან: სკოლა უოლკილში (ნიუ-იორკი). ოცკვირიანი კურსი მისიონერების მოსამზადებლად. 1992 წლისთვის დაგეგმილი იყო მისი პატერსონში (ნიუ-იორკის შტატი), „საგუშაგო კოშკის“ საგანმანათლებლო ცენტრში გადატანა, როდესაც მისი მშენებლობა დასრულდებოდა.

[ჩარჩო 538 გვერდზე]

მისიონერები სხვადასხვა ქვეყნიდან

სკოლა „გალაადში“ სხვადასხვა ეროვნების მოწმეები სწავლობდნენ, ისინი მსოფლიოს 110-ზე მეტი ქვეყნიდან იყვნენ ჩასული.

პირველი საერთაშორისო ჯგუფი მეექვსე კლასი იყო, რომელიც 1945—1946 წლებში ჩატარდა.

ორგანიზაციამ თხოვნით მიმართა ამერიკის შეერთებული შტატების მთავრობას, რომ უცხოელი მოწმეებისთვის, რომლებიც სკოლა „გალაადში“ იყვნენ მიწვეულნი, მიეცათ არაიმიგრაციული სტუდენტური ვიზები. პასუხად შეერთებული შტატების განათლების სამინისტრომ ოფიციალურად აღიარა, რომ სკოლა „გალაადის“ სწავლება არაფრით ჩამოუვარდებოდა პროფესიული კოლეჯებისა თუ სხვა სასწავლო დაწესებულებების სწავლებას. შედეგად, 1953 წლიდან მოყოლებული შეერთებული შტატების კონსულებს ყველა ქვეყანაში „საგუშაგო კოშკის“ ბიბლიური სკოლა „გალაადი“ ოფიციალურად დადგენილი სასწავლო დაწესებულებების სიაში აქვთ შეტანილი. სკოლა „გალაადზე“ საუბარი იყო აგრეთვე 1954 წლის 30 აპრილს გამოცემულ ნაშრომში სათაურით „იუსტიციის მინისტრისა და გენერალური პროკურორის მიერ აღიარებული სასწავლო დაწესებულებები“.

[სურათი 522 გვერდზე]

სკოლა „გალაადის“ პირველი კლასის კურსდამთავრებულები

[სურათი 524 გვერდზე]

ალბერტ შრედერი განიხილავს კარვის დეტალებს მათთან, ვინც სკოლა „გალაადის“ კურსს გადის

[სურათი 525 გვერდზე]

მაქსველ ფრენდი სკოლა „გალაადის“ ამფითეატრში კითხულობს ლექციას

[სურათები 526 გვერდზე]

სკოლა „გალაადის“ კურსდამთავრებულებთან გამომშვიდობება ამაღელვებელი იყო და ტარდებოდა

. . . ზოგი დიდ კონგრესებზე (ნიუ-იორკი, 1950 წელი)

. . . ზოგი სკოლის ტერიტორიაზე (ძმა ნორი სიტყვით გამოდის სკოლის ბიბლიოთეკის წინ, 1956 წელი)

[სურათები 527 გვერდზე]

სკოლა „გალაადის“ ტერიტორია საუთ-ლანსინგში (ნიუ-იორკის შტატი) 1950-იან წლებში

[სურათი 528 გვერდზე]

ჰერმონ ვუდარდი (მარცხნივ) და ჯონ ერიკეტი (მარჯვნივ) ალასკაზე მსახურების დროს

[სურათი 529 გვერდზე]

ჯონ კატფორთი თვალსაჩინო მაგალითებით ასწავლის პაპუა- ახალ გვინეაში

[სურათი 530 გვერდზე]

მისიონერები ირლანდიაში, საოლქო ზედამხედველთან ერთად, 1950 წელი

[სურათი 530 გვერდზე]

კურსდამთავრებული მისიონერები მსახურებისთვის აღმოსავლეთში მიემგზავრებიან, 1947 წელი

[სურათი 530 გვერდზე]

ზოგი მისიონერი და მათი თანამსახურები იაპონიაში, 1969 წელი

[სურათები 530 გვერდზე]

მისიონერები ბრაზილიაში, 1956 წელი

 . . . ურუგვაიში, 1954 წელი

 . . . იტალიაში, 1950 წელი

[სურათი 530 გვერდზე]

სკოლა „გალაადის“ კურსდამთავრებული ოთხი პირველი მისიონერი იამაიკაზე

[სურათი 530 გვერდზე]

პირველი მისიონერული სახლი სოლზბერიში (ახლანდელი ჰარარე, ზიმბაბვე), 1950 წელი

[სურათი 530 გვერდზე]

მალკოლმ ვიგო (სწავლობდა სკოლა „გალაადში“ 1956—1957 წლებში) მეუღლესთან, ლინდა ლუისთან ერთად მსახურობდა მალავიში, კენიასა და ნიგერიაში

[სურათი 530 გვერდზე]

რობერტ ტრეისი (მარცხნივ) და ჯესი კანტუელი (მარჯვნივ) ცოლებთან ერთან მისიონერული მსახურების დროს კოლუმბიაში, 1960 წელი

[სურათი 532 გვერდზე]

ენის შესასწავლი გაკვეთილები მისიონერთა სახლში (კოტ-დ’ივუარი)

[სურათი 535 გვერდზე]

ტედ და დორის კლაინები 1947 წელს ვირჯინის კუნძულებზე (შეერთებული შტატები) ჭეშმარიტებასმოწყურებულ ბევრ ადამიანს შეხვდნენ

[სურათი 536 გვერდზე]

ჰარვი ლოგანი (ცენტრში) ამი მოწმეებთან ერთად სამეფო დარბაზის წინ, 1960-იანი წლები

[სურათი 540 გვერდზე]

ვიქტორ უაიტი, სკოლა „გალაადის“ კურსდამთავრებული საოლქო ზედამხედველი სიტყვით გამოდის ფილიპინებზე, 1949 წელი

[სურათი 542 გვერდზე]

მარგარიტა კენიგერი ბიბლიის შესწავლას ატარებს ბურკინა-ფასოში

[სურათი 543 გვერდზე]

უნ რაუნჰოლმს, რომელიც 1958 წლიდან მისიონერად მსახურობს, ეკვადორში არაერთხელ დაესხა თავს მღვდლებისგან წაქეზებული ბრბო

[სურათები 545 გვერდზე]

მსახურებაში დახელოვნების სკოლა

პირველი კლასი, კორაოპოლისი (პენსილვანიის შტატი, აშშ), 1987 წელი (ზემოთ)

მესამე კლასი, მანჩესტერი (დიდი ბრიტანეთი), 1991 წელი (მარჯვნივ)