ეფექტური შეგონება

ქრისტიან უხუცესებს უნდა შეეძლოთ „ჯანსაღი სწავლებით დარიგება“ (ტიტ. 1:9). ზოგჯერ მათ ამის გაკეთება ძალიან რთულ სიტუაციებში უხდებათ. რჩევების მიცემა აუცილებლად ბიბლიური მითითებების შესაბამისად უნდა ხდებოდეს. უხუცესებმა ყურად უნდა იღონ შემდეგი მოწოდება: „მთელი გულმოდგინებით . . . შეაგონე“ (1 ტიმ. 4:13). მართალია, ეს გაკვეთილი უშუალოდ მათ ეხება, ვინც უხუცესია ან ამისაკენ ისწრაფვის, მაგრამ შეგონება ზოგჯერ მშობლებსაც უწევთ შვილების აღზრდისას და მათაც, ვინც ბიბლიის შესწავლას ატარებს. ასეთ შემთხვევებშიც ამ გაკვეთილში მოცემული პრინციპებით ვხელმძღვანელობთ.

როდის არის საჭირო შეგონება. იმისათვის, რომ განვსაზღვროთ, როდის არის საჭირო შეგონება, მოდი გამოვიკვლიოთ ბიბლიაში ჩაწერილი შემთხვევები. მოციქულმა პეტრემ უხუცესებს — ღვთის სამწყსოს მწყემსებს — შეაგონა, რომ სერიოზულობით მოკიდებოდნენ თავიანთ პასუხისმგებლობას (1 პეტ. 5:1, 2). პავლემ ტიტეს ურჩია, შეეგონებინა ყმაწვილკაცები, რათა „საღად მოაზროვნეები“ ყოფილიყვნენ (ტიტ. 2:6). მანვე თანაქრისტიანებს მოუწოდა, ‘ყველას ერთი და იგივე ელაპარაკათ’ და მორიდებოდნენ იმათ, ვინც ძმებს შორის განხეთქილებას იწვევდა (1 კორ. 1:10; რომ. 16:17; ფილ. 4:2). მართალია, პავლემ შეაქო თესალონიკეს კრების წევრები კარგი საქმეებისთვის, რომლებსაც ისინი აკეთებდნენ, მაგრამ შეაგონა კიდეც, რომ ნასწავლი მაქსიმალურად გამოეყენებინათ (1 თეს. 4:1, 10). პეტრე თანაქრისტიანებს მოუწოდებდა: „ერიდეთ ხორციელ სურვილებს“ (1 პეტ. 2:11). იუდამ იცოდა, რომ უღმერთოებს, რომლებიც თავაშვებულ ცხოვრებას მიჰყვებოდნენ, ძმებზე ზეგავლენის მოხდენა შეეძლოთ; ამიტომაც შეაგონებდა, ‘ებრძოლათ რწმენისთვის’ (იუდ. 3, 4). ქრისტიანებს, მთლიანობაში, უნდა შეეგონებინათ ერთმანეთი, რომ არც ერთი მათგანი ცოდვის მაცდუნებელ ძალას არ გაეჯიუტებინა (ებრ. 3:13). პეტრე იმ იუდეველებს, რომლებსაც ჯერ კიდევ არ სწამდათ იესო, შეაგონებდა: „თავი დააღწიეთ ამ უკუღმართ თაობას“ (საქ. 2:40).

რომელი თვისებების გამომუშავებაა საჭირო ასეთ სიტუაციებში შესაგონებლად? როგორ უნდა მოიქცე, რომ შეგონება დამაჯერებლად და სერიოზულად ჟღერდეს, მაგრამ, ამავე დროს, არც მკაცრად და უხეშად გამოგივიდეს?

„სიყვარულით“. თუ „სიყვარულით“ არ შევაგონებთ, ნათქვამი შეიძლება მკაცრი გამოგვივიდეს (ფლმ. 9). ცხადია, თუ შექმნილი სიტუაცია გადაუდებელ მოქმედებას მოითხოვს, მომხსენებლის გამოსვლაში ეს უნდა გამოჩნდეს. თუ ასეთ შემთხვევაში ის ძალიან რბილად ილაპარაკებს, შეიძლება მსმენელს ეგონოს, რომ მომხსენებელი დარწმუნებული არ არის თავის ნათქვამში. ამავე დროს, მოწოდება მთელი სერიოზულობითა და გაგებით უნდა იყოს წარმოთქმული. სიყვარულით გაკეთებული მოწოდება უფრო მეტად აღძრავს მსმენელს მოქმედებისკენ. პავლე და მისი თანამსახურები სიყვარულით ზრუნავდნენ თესალონიკელებზე. ის მათ სწერდა: „კარგად იცით, რომ როგორც მამა შვილებს, ისე შეგაგონებდით თითოეულ თქვენგანს“ (1 თეს. 2:11). იმდროინდელი ქრისტიანი ზედამხედველები ძმებს სიყვარულით ეპყრობოდნენ. შენი შეგონებაც მსმენელისადმი გულწრფელი ინტერესით უნდა იყოს ნაკარნახევი.

იყავი ტაქტიანი. ეცადე, რომ ის, ვისაც შეაგონებ, შენ წინააღმდეგ არ განაწყო. ამავე დროს, თავი არ დაზოგო იმისათვის, რომ მსმენელს „ღვთის ყველა განზრახვაზე“ მოუთხრო (საქ. 20:27). მადლიერი ადამიანი არც გაგინაწყენდება და მას არც ნაკლებად ეყვარები იმის გამო, რომ გულწრფელად მოუწოდე, სწორად მოქცეულიყო (ფსალმ. 141:5).

ხშირად, სასარგებლოა, თუ შეგონებამდე გულწრფელად შეაქებ ადამიანს რაიმე კონკრეტული საქმისთვის. იფიქრე ძმების მიერ გაკეთებულ კარგ საქმეებზე, რომლებიც იეჰოვას სიამოვნებს. მაგალითად, მათ საქმეებში გამოვლენილ რწმენაზე; სიყვარულზე, რომელიც მათ გულმოდგინებისკენ აღძრავს; აგრეთვე, განსაცდელებისას გამოვლენილ მათ სიმტკიცეზე (1 თეს. 1:2—8; 2 თეს. 1:3—5). შექებით ძმები იგრძნობენ, რომ მათ აფასებენ და უგებენ. ამის შემდეგ ისინი უფრო ადვილად მიიღებენ შეგონებას.

„მთელი სულგრძელობით“. შეგონება „მთელი სულგრძელობით“ უნდა ხდებოდეს (2 ტიმ. 4:2). რა იგულისხმება ამაში? სულგრძელობა უსამართლობისა თუ პროვოკაციის მოთმინებით ატანასაც ნიშნავს. სულგრძელი ადამიანი იმედოვნებს, რომ მსმენელი მის რჩევებს გაითვალისწინებს. როცა ადამიანი შეგონების დროს ასეთ სულისკვეთებას ავლენს, არავინ იფიქრებს, რომ ის ცუდი თვალით უყურებს მსმენელს. შენი და-ძმები ცდილობენ, შეძლებისდაგვარად საუკეთესოდ ემსახურონ იეჰოვას. თუ ისინი დაინახავენ, რომ დარწმუნებული ხარ ამაში, უფრო მეტად მოინდომებენ კარგის კეთებას (ებრ. 6:9).

„ჯანსაღი სწავლებით“. როგორ შეუძლია უხუცესს „ჯანსაღი სწავლებით“ შეგონება? სწავლების დროს ის „სარწმუნო სიტყვას უნდა იყოს ჩაჭიდებული“ (ტიტ. 1:9). არ გამოთქვა საკუთარი მოსაზრებები. დაე, შენს მოწოდებას ღვთის სიტყვამ შემატოს ძალა. ბიბლიის საფუძველზე განსაზღვრე, რის თქმა არის საჭირო. გახსოვდეს, რა სარგებლობა მოაქვს ბიბლიური რჩევების გათვალისწინებას მოცემულ საკითხთან დაკავშირებით. აგრეთვე გაითვალისწინე, რა შედეგები მოჰყვა ღვთის სიტყვის უგულებელყოფას წარსულში და რა შეიძლება მოჰყვეს მომავალში. ამ ფაქტების გამოყენებით დაარწმუნე მსმენელი, რომ აუცილებელია სათანადო ზომების მიღება.

გარკვევით აუხსენი მსმენელებს, რა უნდა გააკეთონ და როგორ. აშკარად უნდა ჩანდეს, რომ შენი მსჯელობა მტკიცედ არის ბიბლიაზე დაფუძნებული. თუ მოცემულ საკითხთან დაკავშირებული გადაწყვეტილების გამოტანისას წმინდა წერილები გარკვეულ თავისუფლებას იძლევა, აჩვენე მათ ამ თავისუფლების საზღვრები. დასკვნაში ჩართე დამამთავრებელი მოწოდება, რომელიც უფრო მეტად აღძრავს მსმენელს მოქმედებისკენ.

„სიტყვაში სითამამე“. ეფექტური შეგონებისთვის მომხსენებელს „სიტყვაში . . . სითამამე“ უნდა ჰქონდეს (1 ტიმ. 3:13). რა შემთხვევაში შეძლებს ადამიანი თამამად ლაპარაკს? თუკი მისი „კარგი საქმეების მაგალითი“ ეთანხმება იმას, რისკენაც ძმებს მოუწოდებს (ტიტ. 2:6, 7; 1 პეტ. 5:3). თუ ეს ასეა, მსმენელები მიხვდებიან, რომ ის, ვინც მათ შეაგონებს, თავადვე იქცევა ამ მოწოდების თანახმად. შედეგად, ისინი დაინახავენ, რომ შეუძლიათ მიჰბაძონ მის რწმენას, რადგან ის ქრისტეს ჰბაძავს (1 კორ. 11:1; ფილ. 3:17).

ღვთის სიტყვაზე დაფუძნებულ და სიყვარულით მიცემულ შეგონებას კარგი შედეგები მოაქვს. ისინი, ვისაც შეგონება ევალება, უნდა ცდილობდნენ, კარგად გაართვან თავი ამ პასუხისმგებლობას (რომ. 12:8).