ასაკი

ადამიანის არსებობის პერიოდის გამოხატვა წლებით, თვეებითა და დღეებით; ადამიანის ასაკის გამოსახატავად ებრაულ ენაში გამოიყენებოდა იდიომა, რომელიც სიტყვასიტყვით ნიშნავდა „ამდენი და ამდენი წლით ძედ ყოფნას“. ამგვარად, იოსებზე ნათქვამია, რომ ის ას ათი წლის ძე იყო, როცა მოკვდა, ანუ „ას ათი წლის ასაკში“ მოკვდა (დბ. 50:26). ასაკი ზოგჯერ მოწიფულობის მაჩვენებელიცაა. ებრაული სიტყვა სევ ან სევაჰ (ასაკი; სიბერე) მომდინარეობს ფუძიდან, რომელიც ნიშნავს გაჭაღარავებას. ის აგრეთვე ითარგმნება როგორც ჭაღარა (1სმ. 12:2; იგ. 20:29). ხანდაზმულობასა და ასაკში შესვლასთან დაკავშირებული რამდენიმე ებრაული სიტყვა მომდინარეობს არსებითი სახელიდან ზაკან, რაც ნიშნავს წვერს (ლვ. 19:27). ბერძნული სიტყვა ჰელიკიას ძირითადი მნიშვნელობაა „სიცოცხლის ხანგრძლივობა“ ან „ასაკი“, თუმცა ის აგრეთვე შეიძლება მიუთითებდეს ფიზიკურ ზრდაზე ან ზომაზე (მთ. 6:27; ინ. 9:21; ლკ. 2:52; 19:3). ბერძნულ წერილებში აგრეთვე გვხვდება სიტყვები გერას („სიბერე“; ლკ. 1:36), პრესბიტეს („ხნიერი კაცი“; ფლმ. 9) და პრესბიტის („ხანში შესული ქალი“; ტიტ. 2:3). ბოლო ორი სიტყვა ენათესავება სიტყვა პრესბიტეროსს, რაც უფროსი ასაკის მამაკაცს ან უხუცესს ნიშნავს (იხ. უხუცესი).

კანონის თანახმად, 20 წლის ასაკში კაცები მზად იყვნენ ლაშქარში გასასვლელად (რც. 1:3). დაბადებიდან უსინათლო მამაკაცი, რომელიც იესომ განკურნა, სულ მცირე 20 წლისა იყო. იუდეველებს, რომლებიც მასზე კითხვებს სვამდნენ, მისმა მშობლებმა უთხრეს: „მას ჰკითხეთ; პატარა აღარ არის, თავის თავზე თვითონ ილაპარაკოს“ (ინ. 9:21, 23). სარაზე ბიბლიაში ნათქვამია, რომ შვილის გასაჩენად „ხანგადასული იყო“, რადგან თითქმის 90 წელს იყო მიტანებული (ებ. 11:11).

ასაკი განსაზღვრული იყო ტაძარში სავალდებულო მსახურების დასაწყებად და დასასრულებლად. ზოგის აზრით, რიცხვების 4:3, 30, 31-სა და 8:24—26-ს შორის შეუსაბამობაა, რადგან მეოთხე თავში ნათქვამია, რომ ლევიანები მსახურებას 30 წლიდან იწყებდნენ, მერვე თავში კი ნათქვამია, რომ 25 წლიდან. მაგრამ, როგორც ჩანს, აქ მსახურების ორ სფეროზეა ლაპარაკი. ზოგი რაბინული წყაროს თანახმად, ლევიანები 25 წლიდან იწყებდნენ კარავში მსახურებას, თუმცა მსუბუქ სამუშაოს ასრულებდნენ, შემდეგ კი 30 წლიდან შედარებით მძიმე საქმეს აკეთებდნენ. ამ წყაროებში აღნიშნულია, რომ რიცხვების 4:47-ში მოხსენიებული „მძიმე მსახურება“ და „ტვირთის ტარება“ არ გვხვდება რიცხვების 8:24-ში, სადაც მსახურების დასაწყებად დადგენილი ასაკი 25 წელია. სხვა წყაროებში ნავარაუდებია, რომ 30 წლიდან ზემოთ მომსახურე ლევიანებს ევალებოდათ კარვისა და მისი მოწყობილობის გადატანა, 25-დან 30 წლამდე ლევიანებს კი — მხოლოდ დაბანაკების ადგილას დადგმულ კარავში მსახურება. ამ შეხედულების მომხრეებს მიზეზად ის მოჰყავთ, რომ 30 წლის ასაკში ადამიანს მეტი ძალა, მოწიფულობა და განსჯის უნარი აქვს. სეპტუაგინტა 25 წელს ასახელებს, როგორც რიცხვების 4:3-ში, ისე 8:24-ში. მოგვიანებით, დავითის დროს, კარავში, შემდეგ კი ტაძარში მსახურებას ლევიანები უკვე 20 წლიდან იწყებდნენ (1მტ. 23:24—32; შდრ. აგრეთვე ეზრ. 3:8).

ლევიანები სავალდებულო მსახურებას 50 წლის ასაკში წყვეტდნენ. რიცხვების 8:25, 26 იმაზე მიუთითებს, რომ ამ ასაკში ლევიანებს ისევ შეეძლოთ სხვა ლევიანების დახმარება, თუმცა უშუალოდ მათ არაფერს ავალებდნენ და არც არანაირ ვალდებულებას აკისრებდნენ. ვარაუდობენ, რომ მსახურების შეწყვეტის მიზეზი მხოლოდ ასაკი კი არ იყო, არამედ ისიც, რომ დავალებების შემსრულებლები ძალიან ბევრნი არ ყოფილიყვნენ. ლევიანებისთვის დადგენილი ასაკობრივი შეზღუდვა არ ვრცელდებოდა მღვდელმთავარზე, რომელიც ამ წმინდა მსახურებას სიკვდილამდე ან იქამდე ასრულებდა, სანამ შეეძლო (რც. 35:25). როცა ღმერთმა ისრაელის პირველი მღვდელმთავარი აარონი მსახურებისთვის დანიშნა, ის 80 წელს იყო გადაცილებული და თითქმის 40 წელი იმსახურა (გმ. 7:7; რც. 33:39).