შური (II)

წუხილი, სინანული სხვისი ქონების, კეთილდღეობის, წარმატების, მდგომარეობისა და რეპუტაციის გამო. შურიანს სწადია ის, რაც სხვას აქვს და მიაჩნია, რომ სხვას არ უნდა ჰქონდეს ის, რისი ქონაც თავად სურს. ებრაული კინʼაჰ კონტექსტის შესაბამისად შეიძლება აღნიშნავდეს მოშურნეობას, რისხვას, განსაკუთრებული ერთგულების მოთხოვნას, ეჭვიანობასა და შურს (2მფ. 19:31; ფს. 79:5; რც. 25:11; 5:14; იობ. 5:2), ბერძნული ფთონოს კი ყოველთვის უარყოფით ელფერს ატარებს და შურის მნიშვნელობით იხმარება (რმ. 1:29).

ადამიანის ცოდვილ ბუნებას შური ახასიათებს (იაკ. 4:5). შური ხშირად სიძულვილს წარმოშობს. მაგალითად, როცა ფილისტიმელებს ისაკის სიმდიდრე შეშურდათ, გაბოროტებულებმა ჭები, საიდანაც საქონელს არწყულებდნენ, მიწით ამოავსეს. ბოლოს ფილისტიმელთა მეფემ ისაკს თავისი მიწის დატოვება მოსთხოვა (დბ. 26:14—16, 27). კორახს, დათანსა და აბირამს მოსესა და აარონის საპატიო მდგომარეობა შეშურდათ, რაც ღვარძლიან სიტყვიერ დაპირისპირებაში გამოვლინდა (რც. 16:1—3; ფს. 106:16—18). უფროსი მღვდლები და იუდეველი უხუცესები შურით ივსებოდნენ, როცა იესოს ქადაგებაზე ხალხის გამოხმაურებას ხედავდნენ. შურმა ისინი იქამდე მიიყვანა, რომ ღვთის ძე პილატეს გადასცეს, რათა ამ უკანასკნელს მისთვის სასიკვდილო განაჩენი გამოეტანა (მთ. 27:1, 2, 18; მრ. 15:10).

შურის გაჩენის მიზეზი შეიძლება გახდეს ის სწავლებები, რომლებიც იესო ქრისტეს სწავლებებს ეწინააღმდეგება. მათი გამავრცელებლების მიზანი პირველ რიგში საკუთარი იდეების დამკვიდრებაა და არა ღვთის განდიდება. ეს წარმოშობს შურს, რაც თავის მხრივ ჭეშმარიტი ქრისტიანების ცუდ შუქში წარმოჩენასა და ცილისწამებაში, მათი შრომისა და სასიკეთო გავლენის გაუფასურებაში გამოიხატება (1ტმ. 6:3, 4). პავლე მოციქულს დავა უწევდა მათთან, ვისაც არასწორი მოტივები ჰქონდა და შურით აღვსილი ქადაგებდა ქრისტეს. ისინი პავლეს შურის თვალით უყურებდნენ, ამიტომ მიზნად ჰქონდათ დასახული მისი რეპუტაციის შელახვა, მისი მოციქულობის ეჭვქვეშ დაყენება და დაპატიმრებული მოციქულის სულიერად გატეხვა. პავლეს კრიტიკით მათ საკუთარი თავის წარმოჩენა სურდათ, რაც დასახული მიზნის მიღწევაში დაეხმარებოდათ (ფლ. 1:15—17).

შური სახიფათოა. ისინი, ვინც თაღლითობითა და ძალადობით აღწევენ თავიანთ მიზნებს, შეიძლება მდიდრულად და უსაფრთხოდ ცხოვრობდნენ და კარგი ჯანმრთელობაც ჰქონდეთ. ასეთებს თითქოს სიკვდილშიც უმართლებთ — მშვიდად, ტანჯვა-წამების გარეშე კვდებიან. დუხჭირი ცხოვრებით გატანჯულ ზოგ ღვთის მსახურს შეიძლება ბოროტების შეშურდეს და ფსალმუნმომღერალ ასაფის მსგავსად დაავიწყდეს, რაოდენ დიდი პატივია ღვთის ნების შესრულება (ფს. 73:2—14). წმინდა წერილი არაერთხელ გვაფრთხილებს, არ გვშურდეს ბოროტების და არ ვიაროთ მათი გზებით, რადგან უმართლობის ჩამდენთა ცხოვრება ბალახივითაა, მცხუნვარე მზეზე უმალ რომ ხმება (ფს. 37:1, 2). როგორი წარმატებულიც უნდა იყვნენ ისინი, ვინც მიზანს ძალადობით აღწევს, იეჰოვასთვის საძულველი და დაწყევლილი არიან (იგ. 3:31—33). მათ არა აქვთ მომავალი (იგ. 23:17, 18; 24:1, 19, 20).

შურიანი ადამიანის მწარე ხვედრის შესახებ ერთი იგავი ამბობს: „შურიანი [სიტყვასიტყვით ცუდი, ბოროტი] თვალის მქონე კაცი გამდიდრებას ესწრაფვის, ის კი არ იცის, სიდუხჭირეში რომ აღმოჩნდება“ (იგ. 28:22). შურის თვალით მომზირალს მართლაც სიდუხჭირე ელის და თუ ეცდება, სწორი პრინციპების დარღვევის ხარჯზე თავისი ცხოვრების დონე მისას გაუთანაბროს, ვისიც შურს, ზნედაცემული გახდება. ასეთმა სიმდიდრე რომც მოიპოვოს, ვერ გაიხარებს, რადგან სიკვდილის დროს ყველაფერი უკან დარჩება და აღმოჩნდება, რომ ამაოდ ისწრაფოდა გამდიდრებისკენ. იესომ „შურიანი [სიტყვასიტყვით ბოროტი] თვალი“ იმ ბოროტებას შორის მოიხსენია, რომლებიც შიგნიდან გამოდის და ბილწავს ადამიანს (მრ. 7:22, 23).

შური ხორცის იმ საძაგელ საქმეებს განეკუთვნება, რომლებიც ხელს უშლის კაცს ღვთის სამეფოს დამკვიდრებაში (გლ. 5:19—21). ისინი, ვინც შურს არ იშლიან, „სიკვდილს იმსახურებენ“ (რმ. 1:29, 32). საბედნიეროდ, ღვთის სულის დახმარებით შურის დაძლევა შესაძლებელია (გლ. 5:16—18, 25, 26; ტიტ. 3:3—5; 1პტ. 2:1).