ისრაელის მეზობელი ქვეყნები

ღვთის მიერ მიცემულ მიწაზე ცხოვრებისას ისრაელი აღმოჩნდა ისეთი ერების გარემოცვაში, რომლებიც ცრუ ღმერთებს ეთაყვანებოდნენ. ისრაელები გამოსულები იყვნენ ეგვიპტიდან, სადაც ცხოველებს აღმერთებდნენ. ახლა მათ აღმოსავლეთით და სამხრეთ-აღმოსავლეთით მდებარეობდა ამონი, მოაბი და ედომი, რომელთა მოსახლეობაც მათი შორეული ნათესავები, თუმცა კერპთაყვანისმცემლები იყვნენ. დასავლეთით მთელი სანაპირო ზოლი დაკავებული ჰქონდათ ფილისტიმელებს, რომლებიც მრავალ ღმერთს სცემდნენ თაყვანს. ისრაელის ჩრდილოეთით სანაპირო ზოლზე სახლობდნენ ფინიკიელები, რომელთა რელიგიურ რიტუალებს შორის იყო სოდომია, ზოოფილია და ბავშვების მსხვერპლშეწირვა. სირიელთა რელიგიისთვის დამახასიათებელი იყო მათი ქალღმერთების შიშველი გამოსახულებების წარმოდგენა, რომელთა პოზებიც ხაზს უსვამდა მათ სექსუალურობას. იეჰოვას კეთილგანწყობა რომ არ დაეკარგათ, ისრაელი ერი გამოყოფილი უნდა დარჩენილიყო მეზობელი ერებისგან.

ისრაელის დასაცავად იეჰოვამ მათ მოსეს კანონი მისცა, რომელიც მათსა და გარშემო მცხოვრებ ერებს შორის აღმართულ ერთგვარ კედელს წარმოადგენდა (ეფ. 2:14). მათ კავშირი არ უნდა დაემყარებინათ ამ ერებთან, არ უნდა დაქორწინებულიყვნენ მათზე და არც მათი რელიგიური წეს-ჩვეულებებისთვის მიებაძათ (2მტ. 16:7; 2მფ. 17:13—15). ისრაელი იმ შემთხვევაში დარჩებოდა წმინდა ერი, თუ დაემორჩილებოდა ღვთის ამ მითითებებს.

თუმცა, თუ ისრაელის გარშემო მცხოვრები ერებიდან ვინმე ჭეშმარიტი ღმერთის, იეჰოვას, თაყვანისმცემლობას მოისურვებდა, მისთვის ბარიერი არ არსებობდა. ასეთებს უნდა მიეტოვებინათ კერპთაყვანისმცემლობა და იეჰოვას თაყვანისმცემლები გამხდარიყვნენ. „ღმერთი მიუკერძოებელია“ (სქ. 10:34). იეჰოვა იმიტომ ზრუნავდა იმაზე, რომ ისრაელი მეზობლად მცხოვრები ერებისგან გამოყოფილი დარჩენილიყო, რომ შეესრულებინა თავისი განზრახვა, რომლის თანახმადაც ის საბოლოოდ „დედამიწის ყველა ერს“ აკურთხებდა (დბ. 22:18).