ამპარტავნობა

გადაჭარბებული სიამაყე, კადნიერება, დიდგულობა, მედიდურობა, ქედმაღლობა. ამპარტავნობა თავმდაბლობის საპირისპიროა. „ამპარტავნად“ და „ამპარტავნობად“ ნათარგმნი ბერძნული და ებრაული სიტყვები, ძირითადად, საკუთარი თავის წარმოჩენას, ამაღლებასა და ვინმესთვის თავის გადამეტებას ნიშნავს. ამპარტავანს თავი სხვებზე უკეთესი ჰგონია, რის გამოც ის სხვებს აგდებულად და უდიერად ეპყრობა და ხშირად იმაზე მეტ პატივისცემასა და ყურადღებას ითხოვს, ვიდრე იმსახურებს.

მომდინარეობს გულიდან. ამპარტავნობა მანკიერი თვისებაა, რომელიც ადამიანის შინაგანი ბუნების მაჩვენებელია. იესო ქრისტემ ამპარტავნობა მოიხსენია მკვლელობასთან, ქურდობასთან, მკრეხელობასა და სხვა ბოროტ საქმეებთან ერთად და აღნიშნა, რომ ეს ყველაფერი „შიგნიდან ანუ ადამიანის გულიდან გამოდის“ (მრ. 7:21, 22). იესოს დედამ, მარიამმა იეჰოვას შესახებ თქვა: „აქეთ-იქით ფანტავს, ვისაც ამპარტავნული ზრახვები აქვს გულში“ (ლკ. 1:51). ლოცვაში დავითმა იეჰოვას უთხრა: „ჩემი გული არ გაამპარტავნებულა“ (ფს. 131:1; ეს. 9:9; დნ. 5:20).

ერთ დროს ღვთის თავმდაბალ მსახურს შეიძლება გული გაუამპარტავნდეს და ამის მიზეზი სიმდიდრის მოხვეჭა, ძალაუფლების მოპოვება, კარგი გარეგნობა, წარმატება, სიბრძნე ან სხვების მხრიდან მიღებული ქება-დიდება გახდეს. სწორედ ეს დაემართა იუდას მეფე უზიას. ის კარგი მმართველი იყო და მრავალი წლის განმავლობაში იეჰოვაც აკურთხებდა (2მტ. 26:3—5). ბიბლიაში ვკითხულობთ: „როგორც კი გაძლიერდა, გადიდგულდა თავისდა დასაღუპავად; უორგულა იეჰოვას, თავის ღმერთს, და შევიდა იეჰოვას ტაძარში, რათა საკმევლის სამსხვერპლოზე საკმეველი ეკმია“ (2მტ. 26:16). ღმერთს მმართველი კლასი გამიჯნული ჰყავდა სამღვდელოებისგან და ისრაელის მეფეებისთვის ნაბრძანები ჰქონდა, მღვდლების საქმეებში არ ჩარეულიყვნენ, მაგრამ უზია მღვდლების უფლებამოსილებაში მაინც შეიჭრა.

მართალია, ხიზკია კარგი მეფე იყო, მაგრამ მის ცხოვრებაში ისეთი დროც იყო, როცა გული გაუამპარტავნდა. მისი განწყობა მის ქვეშევრდომებსაც გადაედოთ. ხიზკიამ არ დააფასა, რომ მისი მმართველობა იეჰოვას წყალობით იყო წარმატებული. როგორც მემატიანე გვამცნობს, „ხიზკიას არაფერი გაუკეთებია გამოვლენილი სიკეთის სანაცვლოდ, რადგან გადიდგულდა. ამიტომ რისხვა აღიძრა მის წინააღმდეგ და იუდასა და იერუსალიმის წინააღმდეგ“. საბედნიეროდ, ის დროულად მოეგო გონს. ბიბლიაში ვკითხულობთ: „თავი დაიმდაბლა გადიდგულებულმა ხიზკიამ, მანაც და იერუსალიმის მკვიდრებმაც, ამიტომ აღარ დასტყდომიათ თავს იეჰოვას რისხვა ხიზკიას დროს“ (2მტ. 32:25, 26; შდრ. ეს. 3:16—24; ეზკ. 28:2, 5, 17).

ღმერთი ეწინააღმდეგება ამპარტავნებს. ამპარტავნობა მხოლოდ ალალი ადამიანებისთვის არ არის მიუღებელი, ამპარტავნებს თვით იეჰოვა ღმერთი ეწინააღმდეგება (იაკ. 4:6; 1პტ. 5:5). ამპარტავნობა უგუნურება და ცოდვაა (იგ. 14:3; 21:4). იეჰოვა ამპარტავნებს დაამცირებს (2სმ. 22:28; იობ. 10:16; 40:11; ფს. 18:27; 31:18, 23; ეს. 2:11, 17). თუ ასეთი ადამიანი დროულად არ მოეგება გონს, დაღუპვა არ ასცდება. მოაბელები ღმერთსა და მის ხალხს გაუმედიდურდნენ, რის გამოც განადგურდნენ კიდეც (ეს. 16:6; 25:10, 11; იერ. 48:29). იეჰოვამ არც გაამპარტავნებული და გაკადნიერებული ისრაელის ათტომიანი სამეფო დაინდო (ეს. 9:8—12).

გული დაიცავით ამპარტავნობისგან. დიდი სიფრთხილეა საჭირო, რომ ამპარტავნობამ გულში არ გაიდგას ფესვი, განსაკუთრებით მაშინ, როცა წარმატებას მივაღწევთ, დავწინაურდებით ან რაიმე პასუხისმგებლობას მივიღებთ. უნდა გვახსოვდეს, რომ „სიამაყე წინ უძღვის დაცემას, ამპარტავნობის სული — წაბორძიკებას“ (იგ. 16:18). თუ ამპარტავნობას გასაქანს მივცემთ, იეჰოვამ შეიძლება „უკუღმართი გონებისთვის“ გადაცემულებს მიგვაკუთვნოს და სიკვდილის ღირსად ჩაგვთვალოს (რმ. 1:28, 30, 32). სიფრთხილე განსაკუთრებით „ბოლო დღეებშია“ საჭირო, რადგან, როგორც მოციქულმა პავლემ თქვა, ამპარტავნობა ამ ძნელად ასატან დროში მცხოვრებთა ერთ-ერთი დამახასიათებელი თვისება იქნებოდა (2ტმ. 3:1, 2).

ღმერთს რომ ვასიამოვნოთ, პირფერობას უნდა მოვერიდოთ, რადგან ის სხვების გაამპარტავნებას უწყობს ხელს. „იგავებში“ ნათქვამია: „კაცი, რომელიც თავის მოძმეს ეპირფერება, ფეხებთან ბადეს უშლის მას“ (იგ. 29:5). პირფერობით მხოლოდ მოყვასს კი არ დავღუპავთ („პირფერი ბაგეები დამამხობელია“; იგ. 26:28), ღვთის გულისწყრომასაც დავიტეხთ თავს. მოციქული პავლე ყველანაირად ცდილობდა, თავი აერიდებინა პირფერობისა და ამპარტავნობისთვის (1თს. 2:5, 6).