უკვდავება

 ბერძნული სიტყვა ათანასია შედგება სიტყვა „სიკვდილის“ (თანატოს) ერთ-ერთი ფორმისა და უარყოფითი თავსართისგან (ა-). ეს სიტყვა მიუთითებს ისეთ სიცოცხლეზე, რომელიც უსასრულო და მოუსპობელია (1კრ. 15:53, 54; 1ტმ. 6:16). ბერძნული სიტყვა აფთარსია, რომელიც უხრწნელობას ნიშნავს, იმის აღსაწერად გამოიყენება, რაც არ ექვემდებარება ლპობას, ხრწნასა და განადგურებას (რმ. 2:7; 1კრ. 15:42, 50, 53; ეფ. 6:24; 2ტმ. 1:10).

მართალია, ებრაულ წერილებში არ გვხვდება სიტყვები „უკვდავი“ და „უკვდავება“, მაგრამ მათში ნათლად არის ნაჩვენები, რომ იეჰოვა ღმერთი, ყოველგვარი სიცოცხლის წყარო, არ კვდება ანუ უკვდავია (ფს. 36:7, 9; 90:1, 2; აბკ. 1:12). ამ ფაქტს მოციქულმა პავლემაც გაუსვა ხაზი და ღმერთს „მარადიულობის მეფე, უხრწნელი“ უწოდა (1ტმ. 1:17).

როგორც განხილულია სტატიაში სული (I), ებრაული წერილებიდან ნათლად ჩანს, რომ ადამიანი ბუნებით უკვდავი არ არის. ბევრგან წერია, რომ ადამიანის სული (ებრ. ნეფეშ) კვდება, საფლავს უახლოვდება და ნადგურდება (დბ. 17:14; იეს. 10:32; იობ. 33:22; ფს. 22:29; 78:50; ეზკ. 18:4, 20). ქრისტიანულ-ბერძნული წერილებიც ეთანხმება ამ აზრს და არაერთ მუხლში მოიხსენიებს, რომ სული (ბერძ. ფსიქე) კვდება (მთ. 26:38; მრ. 3:4; სქ. 3:23; იაკ. 5:20; გმც. 8:9; 16:3). ასე რომ, ქრისტიანულ-ბერძნული წერილები არც ეჭვქვეშ აყენებს და არც ცვლის ებრაულ წერილებში მოცემულ სწავლებას, რომლის თანახმადაც ადამიანის სული მოკვდავია. თუმცა ქრისტიანულ-ბერძნული წერილებიდან ვიგებთ, რომ ღმერთს განზრახული აქვს, უკვდავება უბოძოს თავის ზოგ მსახურს.

რატომ არის ნათქვამი იესოზე, რომ „მხოლოდ ის არის უკვდავი“?

პირველი, ვისზეც ბიბლია ამბობს, რომ უკვდავების ძღვენი მიიღო, იესო ქრისტეა. იესო მხოლოდ მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ გახდა უკვდავი, როგორც ეს რომაელების 6:9-ში ჩაწერილი ღვთივშთაგონებული სიტყვებიდან ჩანს: „მკვდრეთით აღმდგარი ქრისტე აღარ კვდება, სიკვდილი აღარ ბატონობს მასზე“ (შდრ. გმც. 1:17, 18). 1 ტიმოთეს 6:15, 16-ში იესოს „მეფეთა მეფე და უფალთა უფალი“ ეწოდება და სხვა მეფეთა და მმართველთაგან სწორედ იმით განსხვავდება, რომ „მხოლოდ ის არის უკვდავი“. სხვა მეფეები და მმართველები მოკვდავები არიან. ეს ისრაელის მღვდელმთავართა შემთხვევაშიც ასე იყო. მაგრამ განდიდებულ იესოს, ღვთის მიერ მელქისედეკის წესით დანიშნულ მღვდელმთავარს, „მოუსპობელი სიცოცხლე“ აქვს (ებ. 7:15—17, 23—25).

„მოუსპობლად“ ნათარგმნი ბერძნული სიტყვა აკატალიტოს სიტყვასიტყვით დაუშლელს ნიშნავს. ეს სიტყვა შედგება უარყოფითი თავსართისა (ა-) და დაშლის გამომხატველი სიტყვისგან, რომელიც იესომ იერუსალიმის ტაძრის დანგრევაზე საუბრისას გამოიყენა (მთ. 24:1, 2). პავლემაც ეს სიტყვა მოიხსენია, როცა ქრისტიანების მიწიერი „კარვის“ ანუ მათი ფიზიკური სხეულების დაშლაზე ლაპარაკობდა (2კრ. 5:1). ამგვარად, მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ იესოსთვის ბოძებული უკვდავება მხოლოდ უსასრულო სიცოცხლეს კი არა, უხრწნელობასა და მოუსპობლობას ნიშნავს.

ზეციერი სამეფოს მემკვიდრეთა უკვდავება. ქრისტეს ზეციერ თანამმართველ ცხებულ ქრისტიანებს (1პტ. 1:3, 4) ღმერთი ჰპირდება, რომ ქრისტესთან მისი აღდგომის მსგავსებითაც გაერთიანდებიან (რმ. 6:5). თავიანთი უფლისა და მეთაურის მსგავსად, ქრისტიანული კრების ცხებული წევრები, რომლებიც სიკვდილამდე ერთგულები რჩებიან, სულიერი სიცოცხლისთვის აღდგებიან და უკვდავებას მიიღებენ. ამგვარად, მოკვდავი შეიმოსება უკვდავებით (1კრ. 15:50—54). როგორც იესოს შემთხვევაში, მათთვისაც უკვდავება უბრალოდ მარადიულ სიცოცხლეს ან სიკვდილისგან გათავისუფლებას არ ნიშნავს. მოციქული პავლე მათთვის ბოძებულ უკვდავებას უხრწნელობას უკავშირებს, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ ქრისტეს ეს თანამემკვიდრენიც „მოუსპობელი სიცოცხლის ძალას“ მიიღებენ (1კრ. 15:42—49). „მათზე ძალაუფლება არა აქვს მეორე სიკვდილს“ (გმც. 20:6; იხ. უხრწნელობა).

ზეციერი სამეფოს მემკვიდრეების უკვდავება განსაკუთრებით იმიტომ არის აღსანიშნავი, რომ სულიერი სხეულების მიუხედავად ღვთის ანგელოზებიც კი არ არიან უკვდავები. ამაზე მოწმობს ღვთის მოწინააღმდეგე სატანისა და იმ ანგელოზებისთვის გამოტანილი სასიკვდილო განაჩენი, რომლებიც სატანის გზას დაადგნენ, „არ შეინარჩუნეს თავიანთი თავდაპირველი მდგომარეობა და მიატოვეს მათთვის განკუთვნილი სამკვიდრო“ (იუდ. 6; მთ. 25:41; გმც. 20:10, 14). ასე რომ, ღვთის ძის ზეციერი სამეფოს თანამემკვიდრეებისთვის „მოუსპობელი სიცოცხლის“ მიცემა (ებ. 7:16) ღვთის მხრიდან მათთვის უდიდესი ნდობის გამოცხადებაა (იხ. ზეცა, ცა [გზა ზეციერი ცხოვრებისკენ]; სიცოცხლე).