სექტა

სექტად ნათარგმნი ბერძნული ჰერესის, რომლისგანაც წარმოდგება სიტყვა „ერესი“, ნიშნავს არჩევას (ლვ. 22:18, LXX) ან რჩეულს და, აქედან გამომდინარე, „სხვებისაგან გამოყოფილ ჯგუფს [სექტა ან პარტია], რომელიც საკუთარ დოგმატებს თუ პრინციპებს მისდევს“ (Thayer’s Greek-English Lexicon of the New Testament, 1889, გვ. 16). „სექტა“ იუდაიზმის ორი ძირითადი განშტოების — ფარისევლებისა და სადუკეველების მიმართ გამოიყენება (სქ. 5:17; 15:5; 26:5). პირველ საუკუნეში ქრისტიანობას, როგორც ჩანს, იუდაიზმის განშტოებად მიიჩნევდნენ და ამიტომ ეძახდნენ სექტას ან „ნაზარეთელთა სექტას“ (სქ. 24:5, 14; 28:22).

ქრისტიანობის ფუძემდებელი, იესო ქრისტე თავისი მიმდევრების ერთიანობისთვის ლოცულობდა (ინ. 17:21). მოციქულებიც უაღრესად იყვნენ დაინტერესებული ქრისტიანული კრების ერთსულოვნებით (1კრ. 1:10; იუდ. 17—19). რწმენის საკითხში აზრთა სხვადასხვაობა ცხარე კამათის, განხეთქილებისა და მტრობის მიზეზი შეიძლებოდა გამხდარიყო (შდრ. სქ. 23:7—10). ასე რომ, სექტანტობას, როგორც ხორცის საქმეს, ქრისტიანები უნდა მორიდებოდნენ (გლ. 5:19—21). მათ მიეცათ გაფრთხილება, არ გამხდარიყვნენ სექტანტური იდეების გამავრცელებლები და არ აჰყოლოდნენ ცრუმასწავლებლებს (სქ. 20:28; 2ტმ. 2:17, 18; 2პტ. 2:1). ტიტესთვის მიწერილ წერილში პავლე მითითებას იძლევა იმის თაობაზე, რომ სექტანტური იდეების გამავრცელებელი ორი გაფრთხილების შემდეგ უნდა უარეყოთ, რაც, როგორც ჩანს, კრებიდან მის გარიცხვას ნიშნავდა (ტიტ. 3:10). ღვთისმოსაწონი და ერთგული ქრისტიანები ხელს არ უწყობდნენ კრებაში განხეთქილებას და არ ემხრობოდნენ არც ერთ ჯგუფს. პავლე ალბათ მათ გულისხმობდა, როცა კორინთელ ქრისტიანებს სწერდა: „თქვენ შორის სექტებიც უნდა იყოს, რათა მოსაწონნი გამოჩნდნენ“ (1კრ. 11:19).