შამუა

[შემაიას შემოკლებული ფორმა, რომელიც ნიშნავს: იეჰოვა ისმენს].

1. თავკაცი რეუბენის ტომიდან, რომელიც მოსემ აღთქმული მიწის დასაზვერავად გაგზავნა; ზაქურის ვაჟი. ის სხვა ცხრა მზვერავთან ერთად ისრაელს თავისი ლაპარაკით გულს უცრუებდა და იმის რწმენას ურყევდა, რომ იეჰოვა ქანაანიდან მათ მტრებს მოაშორებდა (რც. 13:2—4, 28, 29).

2. დავითისა და ბათ-შებას ერთ-ერთი ვაჟი, შესაბამისად, მეფე სოლომონის ალალი ძმა (2სმ. 5:13, 14; 1მტ. 14:3, 4). ერთგან ის შიმეად იხსენიება (1მტ. 3:5).

3. ლევიანი იედუთუნის ხაზით, რომლის ვაჟი ან შთამომავალი, აბდა, ბაბილონში გადასახლების შემდეგ იერუსალიმში ცხოვრობდა (ნემ. 11:17). 1 მატიანის 9:16-ში ის შემაიად მოიხსენიება.

4. მღვდელი, ბილგას საგვარეულოს თავკაცი, მღვდელმთავარ იეშუას მემკვიდრის, იოიაკიმის დროს (ნემ. 12:12, 18).