სიფხიზლე

ბერძნული ზმნა ნეფო და ზედსართავი სახელი ნეფალიოს, ძირითადად, აღნიშნავს ადამიანის მდგომარეობას, როდესაც ის ალკოჰოლის ზემოქმედების ქვეშ არ იმყოფება. თუმცა ეს სიტყვები წმინდა წერილებში უმეტესად გადატანითი მნიშვნელობით გამოიყენება და სიფხიზლისა და ზომიერების მნიშვნელობას ატარებს. მონათესავე სიტყვა ეკნეფო, რაც, ძირითადად, გამოფხიზლებას ნიშნავს, გვხვდება ბერძნულ სეპტუაგინტაში, კერძოდ დაბადების 9:24-ში, სადაც ვკითხულობთ: „ნოე გამოფხიზლდა ღვინისგან“. იგივე სიტყვაა გამოყენებული იოელის 1:5-ში (სეპტუაგინტა), რომელშიც წინასწარმეტყველი სულიერად მთვრალ ისრაელებს გამოღვიძებისკენ მოუწოდებს, და აბაკუმის 2:19-შიც (სეპტუაგინტა), სადაც წინასწარმეტყველი უბედურებას უწინასწარმეტყველებს მათ, „ვინც ხის ნაჭერს ეუბნება, გაიღვიძეო“.

ქრისტიანულ კრებაში ზედამხედველად მსახურებისთვის საჭირო მოთხოვნების ჩამოთვლისას მოციქულმა პავლემ აღნიშნა, რომ ზედამხედველი „უნდა იყოს ... ზომიერი“ (ბერძ. ნეფალიოს). ეს იმას ნიშნავს, რომ მან არ უნდა დალიოს ღვინო გადაჭარბებული რაოდენობით, ვინაიდან, როგორც პავლემ აღნიშნა, ზედამხედველი „არ უნდა იყოს ლოთი“. თუმცა სიტყვა ნეფალიოს მხოლოდ სასმლის ზომიერად მიღებასთან დაკავშირებით არ გამოიყენება, ის იმასაც გულისხმობს, რომ ზედამხედველს უნდა ჰქონდეს საღი აზროვნება და სხვა საკითხებშიც, მაგალითად საუბრებში თუ ქცევებში, გაწონასწორებული უნდა იყოს (1ტმ. 3:2, 3).

პავლე კრებაში ქალებსაც იგივე რჩევას აძლევს და ამბობს, რომ ისინი „სერიოზულები უნდა იყვნენ, არ უნდა იყვნენ ცილისმწამებლები, არამედ ზომიერები და ერთგულები“ (1ტმ. 3:11). ამავეს ურჩევს პავლე ხანში შესულ ძმებსა და დებს. ხანში შესული დები სამაგალითოები უნდა იყვნენ, რომ „ჭკუა დაარიგონ ახალგაზრდა ქალებს“, რათა ისინი კარგი ცოლები, დედები და ქმრების მორჩილები იყვნენ (ტიტ. 2:2—5).

კორინთის კრებას, რომელშიც ზოგი ცრუ სწავლებას ავრცელებდა და კრებას თავის გავლენაში აქცევდა, პავლე მოციქულმა მისწერა: „ნუ შეცდებით. ცუდი საზოგადოებანი ხრწნიან კარგ ჩვევებს. გამოფხიზლდით [ეკნეფოს ერთ-ერთი ფორმა], რომ სიმართლით მოიქცეთ, და ნუ შესცოდავთ, რადგან ზოგიერთს არა აქვს ცოდნა ღვთის შესახებ. ამას თქვენ შესარცხვენად ვამბობ“ (1კრ. 15:33, 34). მათ სულიერად უნდა გამოეღვიძათ და მიეტოვებინათ ცრუ სწავლება, რომელსაც კრების ზოგიერთი წევრი შეცდომაში შეჰყავდა და რომელიც მათ სულიერ ჯანმრთელობასა და სიცოცხლესაც კი უქმნიდა საფრთხეს (1კრ. 11:30). პავლემ მსგავსი სიტყვები მანამდე თესალონიკელებსაც მისწერა, ვისზეც გავლენას ახდენდნენ ზოგიერთები, რომლებიც იმას ავრცელებდნენ, რაც მოციქულების სწავლებას არ შეესაბამებოდა. პავლემ თქვა, რომ „იეჰოვას დღე“ მოულოდნელად მოვიდოდა, თუმცა არა ჭეშმარიტი და ერთგული ქრისტიანების გასანადგურებლად. ამიტომ მათ არ უნდა ჩასძინებოდათ, არამედ უნდა ეფხიზლათ (1თს. 5:2—6, 8).

პავლემ ტიმოთეც გააფრთხილა მოსალოდნელი განდგომილების შესახებ, რომელიც ჭეშმარიტი ქრისტიანების ერთგულებას საფრთხეს შეუქმნიდა. ტიმოთეს, როგორც ზედამხედველს, განსაკუთრებით უნდა ეფხიზლა ყველაფერში, მოეთმინა ბოროტება, ეკეთებინა მახარობლის საქმე და ყოველმხრივ შეესრულებინა თავისი მსახურება (2ტმ. 4:3—5). ფხიზლად ყოფნა ტიმოთეს იმის გაცნობიერებაში დაეხმარებოდა, რომ მალე პავლე სიცოცხლეს დაასრულებდა და ვერც თავად იცხოვრებდა მარადიულად, ამიტომ რაც მას ჰქონდა ნასწავლი, ის ერთგული ძმებისთვის უნდა გადაეცა, რათა მათ, თავის მხრივ, სხვებისთვის ესწავლებინათ (2ტმ. 2:2). ამგვარად, კრება იქნებოდა „ჭეშმარიტების სვეტი და საყრდენი“ და წინ აღუდგებოდა მოსალოდნელ განდგომილებას (1ტმ. 3:15).

პეტრე მოციქულმაც იცოდა, რომ ვერც თვითონ და ვერც სხვა მოციქულები დიდხანს ვეღარ იცოცხლებდნენ (2პტ. 1:14) და ვეღარ შეაკავებდნენ ეშმაკის მიერ აგორებულ განდგომილების ტალღას. ამიტომ მან ქრისტიანებს მოუწოდა, ჩასჭიდებოდნენ ხსნას, რომელსაც იესო ქრისტეს მეშვეობით მიიღებდნენ; მათ ყველაფერში უნდა ეფხიზლათ და ჰქონოდათ იმ წყალობის იმედი, რომელიც მათდამი გამოვლინდებოდა იესო ქრისტეს გამოცხადებისას (1პტ. 1:13). მათ ესმოდათ, რომ მძიმე დროში ცხოვრობდნენ, და ვინაიდან ქვეყნიერება სულ უფრო მეტად დევნიდა მათ, სიფხიზლე უნდა შეენარჩუნებინათ და არ უნდა უგულებელეყოთ ლოცვა, რათა განსაცდელების გადასატანად საჭირო ძალა მიეღოთ (1პტ. 4:7). სიფხიზლე მათ კიდევ იმიტომ უნდა გამოევლინათ, რომ სატანა მბრდღვინავი ლომივით დაძრწოდა და ეძებდა, ვინ გადაეყლაპა; ამიტომ ეშმაკისთვის წინააღმდეგობა რომ გაეწიათ, მათ სიფხიზლე, დაკვირვებულობა და თავშეკავება სჭირდებოდათ (1პტ. 5:8, 9).