მკითხველთა შეკითხვები

არის თუ არა ქრისტიანთათვის მართებული ნადირობა ან თევზაობა?

ადამიანები განსხვავებულად რეაგირებენ კითხვაზე ნადირობის შესახებ. ამის ქვეშ ხშირად იგულისხმება ღრმა გრძნობები. ამიტომ ქრისტიანებმა უნდა გაიგონ, თუ რას ფიქრობს ამაზე იეჰოვა ღმერთი, რა შეგვიძლია გავიგოთ ბიბლიიდან, და როგორ გამოვიყენოთ ეს ჩვენს ცხოვრებაში.

ღმერთმა ადამიანებს დაუმორჩილა ცხოველები, როგორც „გარეული“, ასევე „შინაური“. თავდაპირველად ადამიანებს არ ჰქონდათ ღმერთისაგან ნებართვა. ასევე შესაძლოა, არავითარი ფიზიკური მოთხოვნილება — მოეკლათ ცხოველები, რათა გამოეყენებინათ საჭმელად (დაბადება 1:24 [აე], 29,30). ხოლო წარღვნის შემდეგ დართო ღმერთმა ადამიანს უფლება ეჭამა ცხოველის ხორცი, ოღონდ იმ შემთხვევაში, როცა შესაბამისი სახით დაიღვრებოდა „მისი სული, ანუ მისი სისხლი“ (დაბადება 9:3, 4). ეს შეიძლება ყოფილიყო შინაური, ან გარეული ცხოველის ხორცი.

ისრაელიანებს მოშენებული ჰყავდათ ცხოველები, ცხვარი და მსხვილფეხა პირუტყვი, რომლებიც შეიძლებოდა დაეკლათ საჭმელად, როცა კი მოისურვებდნენ ხორცის ჭამას. ისინი ასევე ნადირობდნენ და თევზაობდნენ, რათა მოეპოვებინათ საჭმელი (მეორე რჯული 12:20–24; 14:4–20). ეს შეთანხმებულია ღმერთის გამოთქმებთან იმის შესახებ, რომ ის „გამოგზავნის უამრავ მეთევზეებს მათ [მის მსახურთა] დასაჭერად და ურიცხვ მონადირეს მათ ჩამოსარეკად“ (იერემია 16:16). მოგვიანებით, იესომ თავის მოციქულთა რიცხვში ჩართო მეთევზეები და რამოდენიმეჯერ თავად იესო ხელმძღვანელობდა თევზჭერას (მათე 4:18–22; 17:27; ლუკა 5:2–6; იოანე 21:4–7).

როცა ხნიერმა პატრიარქმა ისააკმა მოითხოვა გემრიელი ხორციანი საჭმელი, მისი ძე იაკობი, მზად იყო დაეკლა ორი თიკანი მისთვის საჭმლის მოსამზადებლად, მაგრამ, ესავმა მოკლა გარეული ცხოველი, რათა მიეტანა მამისათვის ნანადირევი. ყურადღება მიაქციე იმას, რომ თუმცა მათ ჰქონდათ შინაური ცხოველის ხორცი, ისააკმა მოითხოვა ნანადირევი. ასევე იმაზეც გაამახვილე ყურადღება, რომ ორივე ძმამ მოკლა ცხოველი, არა თავისთვის საჭმელად, არამედ სხვისთვის (დაბადება 27:1–19).

შეიძლებოდა ცხოველების მოკვლა არა მხოლოდ საჭმელად, არამედ მათი ტყავიდან ტანსაცმლის დასმზადებლად (მეოთხე მეფეთა 1:8; მარკოზი 1:6; ებრაელთა 11:37). ასევე, იმ უწმინდური ცხოველების ტყავიდან, რომელთაც ისრაელები არ ჭამდნენ, ამზადებდნენ დამცველ საფარველს და ჭურჭლებს (გამოსვლა 39:33, 34; რიცხვნი 24:7,აე; მსაჯულნი 4:19; ფსალმუნი 55:9, აე).

ღმერთის მოთხოვნილებას — დაეღვარათ დახოცილი ცხოველების სისხლი — უნდა შეეხსენებინა მონადირეებისათვის, რომ ცხოველთა სიცოცხლე ღმერთისაგან არის და მას უპასუხისმგებლოდ არ უნდა მოეპყრონ, არამედ პატივისცემით (ლევიანნი 17:13). ნებროთი ხოცავდა ცხოველებს და შეიძლება ამაყობდა კიდეც მონადირის ხელოვნებით, თუ რამდენი ნადირი ჰყადა დახოცილი, ნებროთი „ძლიერი მონადირე იყო უფლის წინაშე [ძლიერი მონადირე იყო იეჰოვას საწინააღმდეგოდ]“ (დაბადება 10:9).

ქრისტიანს შეიძლება განევითარებინა მსგავსი დამპყრობლური გრძნობა ნადირობისას, ცხოველების ხოცვისას და თევზჭერის დროს. მრავალმა მონადირემ და მეთევზემ გულდასმით შეამოწმა თავისი გული და აღმოაჩინა, რომ შეპყრობილია „შოვნის სიხარულით“. ასეთი აღძვრა კავშირშია ცხოველთა სიცოცხლის პასუხისმგებლობის უარყოფასთან. როდესაც ნებადართულია ნადირობა და თევზაობა (როცა მსხვერპლი გამოიყენება საჭმელად ან სხვა მართებული მიზნისთვის), ამის გაკეთება არასწორი იქნებოდა თუ ქრისტიანი გამოავლენდა ნებროთის სულს. მაგრამ ნადირობასთან და ნანადირევთან დაკავშირებული აღმძვრელი გრძნობის გარდა არსებობს საშიშროება.

1984 წლის, 1 თებერვლის „საგუშაგო კოშკი“ განიხილებოდა, თუ რატომ არ ატარებენ და რატომ არ ინახავენ ჭეშმარიტი ქრისტიანები ცეცხლსასროლ იარაღს თავდაცვის მიზნით, ან სხვა ადამიანების წინააღმდეგ გამოსაყენებლად (16—19 გვერდები). ამ რჩევა-დარიგებამ აღძრა ზოგიერთი ქრისტიანი, შეენახა თუ არა სახლში სანადირო იარაღიც კი. არაერთმა ქრისტიანმა გადაწყვიტა მოეშორებინა თავიდან იარაღი ან არ დაედო იგი გამოსაჩენ ადგილზე, იქ სადაც ხელმისაწვდომი იქნებოდა სხვებისათვის. ასე რომ, ეს ქრისტიანები არ შექმნიდნენ ისეთ შთაბეჭდილებას, რომ ამაყობენ თავიანთი იარაღით და არც იმედებს ამყარებენ მასზე. გარდა ამისა, ტრაგედიის თავიდან აცილება შეიძლება იმ შემთხვევაში, თუ საერთოდ მოიშორებენ იარაღს თავიდან ან არ დადებენ სხვებისათვის ადვილად ხელმისაწვდომ და გამოსაჩენ ადგილზე. ასეთ შემთხვევაში ეს მომაკვდინებელი იარაღი არ ჩავარდება ბავშვების ხელში, რომლებიც შემთხვევით დაჭრიდნენ ან მოკლავდნენ ვინმეს. ცეცხლსასროლი იარაღი ასევე არ მოხვდებოდა იმის ხელში, ვინც არაჩვეულებრივად შეშინებული ან დათრგუნულია (შეადარე იგავნი 22:3).

ზოგიერთ ქრისტიანს, შესაძლოა მოსწონს რომელიმე ნანადირევის ან თევზის გემო და ასეთი საჭმელის მოპოვების ყველაზე პრაქტიკული საშუალებაა — წასვლა სანადიროდ ან სათევზაოდ. სხვებს კი მოსწონთ ის, რომ ნადირობასთან ერთად ტყეში შეიძლება დატკბე სუფთა ჰაერით, დაისვენო მცირე ხნით, ან გახალისდე ბუნების წიაღში. ბიბლია არაფერს ამბობს ამის წინააღმდეგ, ამიტომ საჭირო არ არის გავასამართლოთ სხვები იმის გამო, თევზაობენ და ნადირობენ თუ არა ისინი. ისააკისა და მისი ვაჟების მაგალითიც გვიჩვენებს, რომ საჭიროა არ არის სერიოზული კითხვის დასმა თუ ვინ შეჭამს ნანადირევს ან თევზს (მათე 7:1–5; რომაელთა 14:4).

ეტყობა, პეტრე მოციქული ძალიან იყო მიდრეკილი თევზჭერისაკენ, როცა მაგალითისათვის გამოიყენა მის გვერთით დაწყობილი რამოდენიმე თევზი, მკვდრეთით აღმდგარი იესო დაეხმარა მას გარკვეულიყო თავის გრძნობებში, რაც შეეხება თევზსა და მის ჭერას, იესომ ჰკითხა: „სიმონ იოანესავ, ამათზე მეტად გიყვარვარ?“ (იოანე 21:1–3, 9–15; იხილე 1989 წლის 1 სექტემბრის „საგუშაგო კოშკი“ გვ. 23 [რუსული ჟურნალი]). ასევე ქრისტიანმაც, რომელიც კეთილი სინდისით წყვეტს, თევზაობას და ნადირობას უნდა განსაზღვროს თავისი უპირატესობები. მაგალითად, რას გააკეთებდა ის იმ შემთხვევაში, თუ ნადირობისა და თევზჭერის სეზონი იწყება მაშინ, როცა დანიშნულია კრების შეხვედრები? ან მისი საუბარი შეიძლება გვიჩვენებს, რომ ის ამაყობს მონადირისა და მებადურის ხელოვნებით? რა კარგია, როცა მოწიფულ ქრისტიანს, თუ ის არჩევს ნადირობას თუ თევზაობას, შეუძლია დამაჯერებლად თქვას: „დიახ, უფალო, შენ იცი, რომ მიყვარხარ [ამ საქმიანობაზე მეტად]“ (იოანე 21:16).