მე კმაყოფილება ვპოვე ღმერთისადმი სამსახურში
გვიამბო ჯოშუა ტონგოანამ
1942 წელი დაბნეულობის წელი იყო ჩემს ცხოვრებაში, ამ დროს მე ვეცნობოდი მეშვიდე დროის ადვენტისტებისა და საგუშაგო კოშკის საზოგადოების მიერ გამოცემულ ლიტერატურას. ძველ დროში მცხოვრებ ისრაელთა მსაგავსად, „ვკოჭლობდი ორივე ფეხით“ (3 მეფეთა 18:21).
მეშვიდე დღის ადვენტისტები მიგზავნიდნენ დაბეჭდილ ლექციებს, სახელწიდებით „წინასწარმეტყველების ხმა“. მე მსიმოვნებდა მათ კითხვებზე პასუხის გაცემა და თუ გავივლიდი ყველა ტექსტს, დამპირდნენ, რომ მომცემდნენ ლამაზ მოწმობას, მაგრამ შევნიშნე, რომ ისევე, როგორც „წინასწარმეტყველების ხმა“, ასევე საგუშაგო კოშკის საზოგადოების პუბლიკაციები, იგზავნებოდა სამხრეთაფრიკულ ქალაქ კეიპტაუენიდან. მაშინ კი გავიფიქრე: „იცნობს თუ არა ეს ორი ორგანიზაცია ერთმანეთს? არის თუ არა მათი სწავლებები ერთმანეთთან შეთანხმებული? თუ არა და რომელია მათ შორის მართალი?“
ეს საკითხი რომ გამომერკვია, ორივე ორგანიზაციაში გავაგზავნე ერთი და იგივე შინარსიის წერილი. მაგალითად, საგუშაგო კოშკის საზოგადოებას მივწერე: „იცნობთ თუ არა თქვენ „წინასწარმეტყველების ხმასთან“ დაკავშირებულ ადამიანებს და რისი თქმა შეგიძლიათ მათი სწავლებების შესახებ?“ გავიდა მცირე დრო და ორივე ჯგუფისაგან მივიღე პასუხი. საგუშაგო კოშკის საზოგადოებისაგან გამოგზავნილ წერილში ნათქვამი იყო, რომ მათ იციან „წინასწარმეტყველების ხმის“ შესახებ, მაგრამ ისეთი სწავლებით, როგორიცაა, სამება და დედამიწაზე ქრისტეს ხორციელად დაბრუნება, არ არის ბიბლიაზე დაფუძნებული. ამავე დროს მასში მითითებული იყო წერილების ის ადგილები, რომლებიც ადასტურებდნენ ასეთი სწავლების სიცრუეს (იოანე 14:19, 28).
„წინასწარმეტყველების ხმა“ პასუხად მხოლოდ იმას იძლეოდა, რომ ისინი იცნობდნენ „საგუშაგო კოშკის ხალხს“, მაგრამ არ ეთანხმებიან მათ მოძღვრებებს. სხვა არავითარი საფუძველი არ არის მოყვანილი. ამიტომ, მე საგუშაგო კოშკის საზოგადოების სასარგებლოდ გამოვიტანე არჩევანი. ეს საზოგადოება არის კანონიერი წარმომადგენლობა, რომლითაც იეჰოვას მოწმეები სარგებლობენ. მე უკვე 50 წელია დაკავშირებული ვარ იეჰოვას მოწმეებთან და დღეს ძალიან ბედნიერად ვგრძნობ თავს იმის გამო, რომ მაშინ სწორი არჩევანი გავაკეთე.
რელიგიური წარსული
დავიბადე 1912 წელს, სამხრეთ აფრიკის ქალაქ პიტერსბურგის სამხრეთით განლაგებულ სოფელ მაკანიეში. იმ ხანებში მაკანიე იმყოფებოდა ანგლიკანური ეკლესიის რელიგიური კონტროლის ქვეშ და ამიტომაც გავხდი ამ ეკლესიის წევრი. ათი წლისა ვიყავი, როცა ჩვენი ოჯახი გადასახლდა იმ მხარეში, სადაც გავლენა ჰქონდა ბერლინის ლუთერანულ მისიონერულ ეკლესიას და ჩემი მშობლები ამ ეკლესიის წევრები გახდნენ მალე. მეც შემეძლო ლიტურგიაში მონაწილეობა, მიმეღო სეფისკვერი და მომესვა ერთი ყლუპი ღვინო, მაგრამ ეს არ აკმაყოფილებდა ჩემს სულიერ მოთხოვნილებებს.
სკოლაში რვაწლიანი სწავლების შემდეგ, მამაჩემმა გამაგზავნა კილნერტონის პედაგოგიურ ინსტიტუტში, სადაც სამ წელიწადს ვსწავლობდი. 1935 წელს მივიღე მასწავლებლის პროფესიის მოწმობა. იმ მასწავლებლებს შორის, რომლებთანაც ვმსახურობდი, იყო ახალგაზრდა ქალი სახელად კაროლინა. ჩვენ დავქორწინდით და მოგვიანებით შეგვეძინა ქალიშვილი, რომელსაც სახელად დავარქვით დამარისი. რამდენიმე წლის შემდეგ მე გავხდი უფროსი მასწავლებელი სეხლალის სკოლაში, სოფელ მამატშაში. სკოლას აკონტროლებდა რეფორმატორული ჰოლანდიური ეკლესია, რის გამოც ჩვენ გავხდით ამ ეკლესიის წევრები და მუდავ ვესწრებოდით იქ ჩატარებულ მსახურებას. ამას იმიტომ ვაკეთებდით, რომ ეს მოდაში იყო, მაგრამ იგი მე არ მაკმაყოფილებდა.
შემომაბრუნებელი პუნქტი
1942 წლის ერთ-ერთ კვირა დღეს, მაშინ როცა ჩვენ ვსწავლობდით ეკლესიის ჰიმნებს, კარებში გამოჩნდა ერთი თეთრკანიანი მამაკაცი; მას ხელში ეკავა საგუშაგო კოშკის საზოგადოების მიერ გამოცემული სამი წიგნი: „შემოქმედება“, „გამართლება“ და „მომზადება“. გავიფიქრე, რომ ეს წიგნები დაამშვენებდნენ ჩემი წიგნების თაროს და ამიტომ ვიყიდე ისინი სამ შილინგად. მოგვიანებით გავიგე, რომ ეს მამაკაცი, რომელსაც სახელად ერქვა ტინი ბეზაიდენხოუტი, ყოფილა იმ რაიონში იეჰოვას ერთ-ერთი მოწმე. როცა ტინი მეორედ მოვიდა, მან თან მოიტანა ფონოგრაფი და მოგვასმენინა მოსამართლე რუტერფორდის ზოგიერთი ლექცია. მე ძალიან მომეწონა ლექცია, სახელწოდებით „მარყუჟი და სიცრუე“, მაგრამ კაროლინასა და ჩემს დას პრისილას, რომელიც ჩვენთან ცხოვრობდა, არ მოეწონათ ეს ლექცია. ხოლო როდესაც მესამედ გვესტუმრა ტინი, მომცა ფონოგრაფი, რომ ჩემი მეგობრისთვისაც მომესმენინებინა ფირფიტები.
ერთხელ ვათვალიერებდი წიგნის „შემოქმედება„-ს გვერდებს და ამ წიგნში ვიხილე „თუ სად იმყოფებიან მკვდრები?“ მისი წაკითხვა იმ იმედით დავიწყე, რომ გავიგებდი იმ სიხარულის შესახებ, რომლებსაც თითქოს განიცდიდნენ განსვენებულთა სულები ზეცაში. მაგრამ ჩემი მოლოდინის საწინააღმდეგოდ, წიგნში ნათქვამი იყო, რომ მკვდრები იმყოფებიან სამარხებში და არაფერი იციან. ამის დასამტკიცებლად მოყვანილი იყო ისეთი მუხლები ბიბლიიდან, როგორიცაა: ეკლესიასტე 9:5,10. კიდევ ერთ თავს, რომელიც ვიხილე, ეწოდებოდა „მკვდრების გაცოცხლება“ და მასში მოყვანილი იყო მუხლები იოანე 5:28, 29 მტკიცებებმა, მკვდრები რომ უგონოდ იმყოფებიან და მოელიან აღდგომას, ძალიან დამაკმაყოფილა.
1942 წელს გავწყვიტე კავშირი „წინასწარმეტყველების ხმასთან“ და სხვებთან დავიწყე საუბარი იმის შესახებ, რასაც ვიგებდი საგუშაგო კოშკის საზოგადოების პუბლიკაციებიდან. ერთ-ერთი პირველი გამოეხმაურა ჩემი მეგობარი ჯუდა ლეტსუალო, რომელიც ჩემი თანაკურსელი იყო კილნერტონის პედაგოგიურ ინსტიტუტში.
მე და ჯუდამ 51 კილომეტრი გავიარეთ ველოსიპედით, რომ პიტერსბურგში დავსწრებოდით აფრიკელი მოწმეების კონგრესს. მოგვიანებით, მეგობრები პიტერსბურგიდან ხშირად ჩამოდიოდნენ მამატშუში, რომ დამხმარებოდნენ ჩემს მეზობლებთან სამეფოს შესახებ კეთილი ცნობის ქადაგებაში. შედეგად, 1944 წლის დეკემბერში, პიტერსბურგში გამართულ სხვა კონგრესზე მე მოვინათლე იეჰოვასადმი ჩემი მიძღვნის სიმბოლოდ.
გამომეხმაურა ჩემი ოჯახი და სხვები
კაროლინა, პრისილა და ჩემი ქალიშვილი დამარისი, განაგრძობდნენ სიარულს რეფორმატორულ ჰოლანდიურ ეკლესიაში. შემდეგ მოხდა დიდი უბედურება. კაროლინამ შვა ჩემი მეორე შვილი — შესახედაობით ჯანსაღი ბიჭუნა, რომელსაც სემუელემ დავარქვით. მაგრამ მოულოდნელად იგი ავად გახდა და მოკვდა. ოდნავაც არ ანუგეშეს კაროლინა მეგობრებმა ეკლესიიდან, რომლებიც ეუბნებოდნენ, რომ ასეთი იყო ღმერთის სურვილი ჰყოლოდა მათი შვილი ზეცაში. მწუხარებით აღვსილი კაროლინა მუდამ სვამდა კითხვებს: „კი მაგრამ, რატომ წაიყვანა ღმერთმა ჩემი ძე?“
როცა იეჰოვას მოწმეებმა პიტერბურგში მოისმინეს ჩვენი მწუხარების ამბავი, ისინი მოვიდნენ ჩვენთან და გვანუგეშეს ღმერთის სიტყვაზე დაფუძნებით. მოგვიანებით, კაროლინამ მითხრა: „იმას, რასაც ბიბლია ამბობს სიკვდილზე, მკვდრებსა და მკვდრეთით აღდგომის იმედზე, გააჩნია აზრი და მე ძალიან დამამშვიდა ამან. ჩემი სურვილია მოვხვდე ახალ ერაში და უკან დამიბრუნდეს ჩემი ბიჭი“.
კაროლინამ შეწყვიტა ეკლესიაში სიარული და 1946 წელს მოინათლნენ ის, პრისილა და ჯუდა. შემდეგ ჯუდა მალე გაემგზავრა მახლობელ სოფელში სამქადაგებლო საქმის გასახსნელად და იგი დღემდე სრული დროით მსახურობს პიონერად.
ჯუდას გამგზავრების შემდეგ მე ერთადერთი მონათლული მამაკაციღა დავრჩი ჩვენს მხარეში და უნდა მეზრუნა ჩვენს კრებაზე ბოჰინში. შემდეგ ჩვენს ტერიტორიაზე გადმოვიდა გრეისლი მახლატი, რომელიც მოგვიანებით პრისილაზე დაქორწინდა. ყოველ კვირას მე და გრეისლი მორიგელბით გამოვდიოდით ხოლმე მოხსენებებით ადგილობრივ, ჩრდილოეთ სოტოს ენაზე. ბიბლიური ლიტერატურა რომ ხალხისათვის ხელმისაწვდომი ყოფილიყო, საზოგადოებამ მთხოვა გადამეთარგმნა ლიტერატურა ჩრდილოეთ სოტოს ენაზე. მე დიდ კმაყოფილებას მგვრიდა იმის ხილვა, თუ როგორ სარგებლობდნენ ამ ლიტერატურით.
საჯარო მოხსენებების ჩვენეული კომპანიისთვის ვიყიდეთ ფონოგრაფი დიდი რუპორით, რომ მოესმინათ ჩვენს ტერიტორიაზე ბიბლიური ლექციები. ერთი ადგილიდან მეორე ადგილზე ამ მძიმე მოწყობილობის გადასაზიდად დროებითი ხმარებისათვის ავიყვანეთ ვირებზე შებმული საზიდი, რის გამოც ჩვენმა მეზობლებმა შეგვარქვეს „ვირებზე ამხედრებული ადამიანები ეკლესიიდან“.
ჩვენი პატარა კრება სულ უფრო იზრდებოდა. ბოლოს და ბოლოს ჩემი ორი უფროსი და, და მათი ქმრები გახდნენ იეჰოვას მოწმეები. ისინი სიკვდილამდე ერთგულები დარჩნენ იეჰოვა ღმერთის. ბოჰინში (რომელსაც ახლა მპოხოდივე ეწოდება) კრების მრავალი წევრიც შევიდა სრულიდროით სახარებისეულ მსახურებაში და ზოგიერთი მათგანი დღესაც ამ სამსახურს ეწევა. ამჟამად, ამ გაფანტული სოფლების ფართო რაიონში ორი კრებაა და 70-ზე მეტი მაუწყებელი აქტიურად არის დაკავებული სამქადაგებლო საქმიანობით.
ახალი სამოღვაწეო ასპარეზი
1949 წელს თავი დავანებე სკოლაში მასწავლებლად სამსახურს და გავხდი საერთო პიონერი. ჩემი პირველი მოვალეობა ის იყო, მივსულიყავი იმ შავკანიან მუშებთან, რომლებიც ტრანსვაალეში ვაალვატერის მახლობლად ცხოვრობდნენ ფერმებში, რომელთა მესაკუთრენიც თეთრები იყვნენ. ფერმების ზოგიერთი მფლობელი მხარს უჭერდა იმ ხანად მოწონებულ აპარტეიდის პოლიტიკას და დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ შავკანიანებს თეთრკანიანებთან შედარებით უნდა ეღიარებინათ თავიანთი ეგრეთწოდებული უფრო დაბალი მდგომარეობა და უნდა მომსახურებოდნენ თეთრკანიან ბატონებს. ამიტომ, როცა ვუქადაგებდი შავკანიან მუშებს, ზოგიერთი შეცდომით მთვლიდა დაუმორჩილებლობის მქადაგებლად. ზოგიერთი კომუნიტობაშიც მდებდა ბრალს და დახვრეტით მემუქრებოდა.
ამ სიტუაციის შესახებ ვაცნობე საგუშაგო კოშკის საზოგადოების ფილიალის ბიუროს და მალე სხვა დანიშნულება მომცეს — სოფლის ტიპის დასახლებაში, რომელსაც ეწოდება დაიუელსკლუფი. დაახლოვებით ამავე დროს, ჩემმა ცოლმაც თავი დაანება მასწავლებლად მუშაობას და შემომიერთდა პიონერულ მსახურებაში. ერთხელ, 1950 წელს, შუადღისას, დავბრუნდით სმქადაგებლო მსახურებიდან. შინ დაგვხვდა დიდი კონვერტი, რომელშიც იდო საზოგადოებისაგან გამოგზავნილი წერილი. ჩვენდა გასაოცრად, მასში ეწერა, რომ მეპატიჟებოდნენ მიმოსვლითი ზედამხედველის მოვალეობის შესრულების შესასწავლად. სამი წლის განმავლობაში ვაკითხავდით სამხრეთ აფრიკის ტერიტორიაზე განლაგებულ კრებებს, ხოლო შემდეგ, 1953 წელს დავინიშნეთ ლესოტოში, სამხრეთ აფრიკის შუაგულში განლაგებულ ქვეყანაში, რომელსაც არ ჰქონდა ზღვისკენ გასასვლელი.
მსახურება ლესოტოსა და ბოტსვანაში
როდესაც ჩვენ დავიწყეთ მსახურება ლესოტოში, ხმები დადიოდა იმის შესახებ, რომ უცხო ქვეყნის წარმომადგენლები ხშირად ხდებოდნენ რიტუალური მკვლელობის მსხვერპლი. ეს მე და ჩემს ცოლსაც გვაღელვებდა, მაგრამ სამხრეთ სოტოს ენაზე მოსაუბრე ჩვენი ძმების სიყვარული და სტუმართმოყვარეობა დაგვეხმარა მალე დაგვევიწყებინა ასეთი შიში.
იმისათვის, რომ მოვმსახურებოდი კრებებს ლესოტოში, მალუთის მთებში, ჩვეულებრივ იქ ჩავდიოდი თვითმფრინავით, ხოლო ჩემი ცოლი კი ჩემს დაბრუნებამდე განაგრძობდა პიონერულ მსახურებას ამ მხარეში მდებარე დაბლობ რაიონებში. მთებში გზა რომ არ ამრეოდა, მეგობრები თავაზიანად მაცილებდნენ ერთი კრებიდან მეორეში.
ერთხელ, მითხრეს, რომ მომდევნო კრებაში მისაღწევად ჩვენ ცხენებზე ამხედრებულებს უნდა გადაგველახა ნარინჯისფერი მდინარე. დამარწმუნეს, შენი ცხენი მშვიდია, მაგრამ ამასთანავე გამაფრთხილეს, რომ სწრაფი და ძლიერი დინებისას ცდილობს ჩვეულებრივ თავიდან მოიცილოს ტვირთი. მე ვღელავდი, ვინაიდან არც კარგი ცხენოსანი ვიყავი და არც კარგი მოცურავე. მალე მდინარის გადალახვისას, წყალმა უნაგირის დონემდე მიაღწია. მე ისე მეშინოდა, რომ აღვირს ხელი გავუშვი და ცხენის ფაფარს ჩავეჭიდე. ეჰ, მართლაც, როგორი შვება ვიგრძენი მაშინ, როცა მშვიდობიანად გადავედით მეორე ნაპირზე!
იმ ღამეს არ დამეძინა, რადგან ცხენით მგზავრობის შედეგად მთელი სხეული მტკიოდა, მაგრამ ღირდა ყოველივე ამ უსიამოვნების გადატანა, ვინაიდან მეგობრებმა დიდი მადლიერება გამოიჩინეს ჩვენი ამ მონახულების გამო. როცა დავიწყე მიმოსვლითი საქმიანობა ლესოტოში, იქ იყო 113 მაუწყებელი. ახლა ეს რიცხვი გაიზარდა 1 649-მდე.
1956 წელს ჩვენ მივიღეთ ახალი სამქადაგებლო დანიშნულება — პროტექტორატი ბეჩუანალენდი, რომელსაც ახლა ბოტსვანა ეწოდება. ბოტსვანა — ბევრად უფრო დიდი ქვეყანაა და უნდა დაგვეფარა დიდი მანძილები, რომ ვწვეოდით ყველა მაუწყებელს. ჩვენ ან მატარებლით ვმგზავრობდით და ან ღია სატვირთო ავტომანქანით. მასში არ იყო დასაჯდომი და ამიტომ ვისხედით მანქანის იატაკზე, ჩვენს ტვირთთან ერთად. ხშირად დამტვრიანებულები და დაღლილ-დაქანცულები ვაღწევდით დანიშნულების ადგილამდე: ჩვენი ქრისტიანი ძმები ყოველთვის გულთბილად გვხვდებოდნენ და მათი ბედნიერი სახეები გვახალისებდა.
იმ დროს ბოტსვანაში აკრძალული იყო საზოგადოების პუბლიკაციები და ამიტომ კარდაკარ მსახურებისას ვიჩენდით წინდახედულებას და ქადაგების დროს არ ვიყენებდით საზოგადოების ლიტერატურას. ერთხელ, როცა ჩვენ ვმუშაობდით სოფელ მაპაშალელეს მახლობლად, დაგვაკავეს და დაგვაპატიმრეს. ჩვენს დასაცავად ბიბლიიდან ამოვიკითხეთ მათე 28:19, 20, სადაც ნათქვამია იმ მოვალეობაზე, რომელიც ჩვენ მოგვეცა. თუმცა, ამან შთაბეჭდილებაც კი მოახდინა ზოგიერთ ადვოკატზე, სასამართლოს თავჯდომარემ მაინც ბრძანა ადგილობრივი მოწმეების გაშოლტვა. შემდეგ, ჩვენდა გასაოცრად, მღვდელი შეევედრა სასამართლოს თავჯდომარეს ყოფილიყო ჩვენდამი მოწყალე და არ დავესაჯეთ. სასამართლოს თავჯდომარე დასთანხმდა და ჩვენ გაგვათავისუფლეს.
მიუხედავად დევნისა და ლიტერატურის აკრძალვისა, სამეფოს საქმე პროგრესირებას აგრძელებდა. ჩვენი იქ ჩასვლის დროს ბოტსვანაში იყო 154 მაუწყებელი. სამი წლის შემდეგ, როცა მოიხსნა აკრძალვა ეს რიცხვი გაიზარდა 192-მდე. დღეს ამ ქვეყანაში ქადაგებს იეჰოვას 777 მოწმე.
სწავლებასა და თარგმნასთან დაკავშირებული სამუშაო
დროთა განმავლობაში მე მასწავლებლად დამნიშნეს სამეფო მსახურების სკოლაში, რომელიც განკუთვნილი იყო ქრისტიანი უხუცესებისათვის. მოგვიანებით, უპირატესობა მქონდა პედაგოგად ვყოფილიყავი პიონერული მსახურების სკოლაში. აგრეთვე, ჩემს ცოლთან ერთად პერიოდულად ვმსახურობდი სამხრეთ აფრიკის ფილიალში. ყოველთვის ვეხმარებოდი ჩვენებს მთარგმნელობით საქმიანობაში, ხოლო კაროლინა კი საქმიანობდა სამზარეულოში.
ერთხელაც, 1969 წელს, ფილიალის ზედამხედველი, ფრანც მიულერი მოვიდა ჩემთან და მითხრა: „ძმაო ტორგოანა, მინდა თქვენს მეუღლესთან ერთად შემოხვიდეთ ჩემთან კაბინეტში“. თავის კაბინეტში მან გვითხრა, რომ არჩეული ვიყავით კონგრესის „მშვიდობა დედამიწაზე“ დელეგატებად, რომელიც გაიმართა ლონდონში, 1969 წელს. ინგლისელმა და შოტლანდიელმა ძმებმა სიყვარულით აღსავსე სტუმართმოყვარეობით მიგვიღეს და ეს დაგვეხმარა კიდევ უფრო მეტად დაგვეფასებინა ჩვენი მსოფლიო ძმობა.
სრული დროით სამქადაგებლო მსახურებაში, გასული ოთხი ათწლეულის განმავლობაში კაროლინა იყო ჩემი ერთგული თანამგზავრი. ჩვენ ერთად განვიცადეთ ბევრი სიხარული, და მწუხარებაც არა ერთხელ შეგვხვედრია. თუმცა, ორი შვილი დავკარგეთ, ჩვენი ქალიშვილი — დამარისი, გახდა იეჰოვას კარგი მოწმე და ისიც სამხრეთ აფრიკის ფილიალში მონაწილეობას ღებულობდა მთარგმნელობით საქმიანობაში.
ჯანმრთელობის გამო ჩვენ მეტად აღარ შეგვიძლია მიმოსვლით სამსახურში მონაწილეობა და ამიტომ, ბოლო რამოდენიმე წელი პიტერსბურგის მახლობლად მდებარე აფრიკულ ქალაქ სეშეხოს კრებაში ვმსახურობთ სპეციალურ პიონერებად. მე თავმჯდომარე ზედამხედველად ვმსახურობ. ბიბლიაში ნათქვამია, რომ არის „სისავსე სიხარულისა [იეჰოვას] სახის წინაშე“ და მე ვპოვე სიხარული და კმაყოფილება იმით, რომ ვემსახურებოდი ღმერთს სამხრეთ აფრიკიში (ფსალმუნი 15:11).
[სურათი 26 გვერდზე]
დამოწმება სამხრეთ აფრიკის ქალაქ სეშეჰოში.