ბიბლიური ჭეშმარიტება რუმინეთში გავიგე
მოგვითხრო გოლდი რომოშენმა
ათას ცხრაას სამოცდაათ წელს პირველად მოვინახულე ნათესავები, რომლებიც თითქმის 50 წელი არ მენახა. ხალხი მძიმე კომუნისტურ რეჟიმში ცხოვრობდა და გაუთავებლად მომიწოდებდნენ, ფრთხილად ვყოფილიყავი იმასთან დაკავშირებით, თუ რას ვამბობდი. შემდეგში, როცა მშობლიური სოფლის სახელმწიფო დაწესებულებაში წარვდექი, მოხელემ დაჟინებით მომთხოვა, დაუყოვნებლივ დამეტოვებინა ქვეყანა. ვიდრე ავხსნიდე, თუ რატომ, ნება მიბოძეთ, მოგითხროთ, როგორ გავიგე რუმინეთში ბიბლიური ჭეშმარიტება.
დავიბადე 1903 წლის 3 მარტს სოფელ ორტელეკში, რომელიც რუმინეთის ჩრდილო-დასავლეთით, ქალაქ ზალეუს მახლობლად, მდებარეობს. ჩვენ მშვენიერ მიდამოში ვცხოვრობდით. წყალი და ჰაერი სუფთა იყო. მოგვყავდა საკუთარი საკვები და მატერიალურად არაფერი გვაკლდა. ჩემს ბავშვობაში ქვეყანაში მშვიდობა სუფევდა.
ხალხი ძალიან რელიგიური იყო. ფაქტობრივად, ჩვენი ოჯახი სამ სხვადასხვა რელიგიას ეკუთვნოდა. ჩემი ერთი ბებია ორთოდოქსი კათოლიკე იყო, მეორე — ადვენტისტი, მშობლები კი — ბაპტისტები. რადგანაც არც ერთ მათ რელიგიას არ ვეთანხმებოდი, ოჯახი მეუბნებოდა, ათეისტი გახდებიო. „თუ ერთი ღმერთია, — ვფიქრობდი მე, — ოჯახში სამი კი არა, ერთი რელიგია უნდა იყოს“.
მე მაშფოთებდა ის, რასაც რელიგიაში ვხედავდი. მაგალითად, საეკლესიო გადასახადის ასაკრეფად მღვდელი სახლებში მიდიოდა. როცა ხალხს მისაცემი ფული არ ჰქონდა, სანაცვლოდ მათ საუკეთესო შალის საბნებს იღებდა. კათოლიკურ ეკლესიაში ვუყურებდი მარიამის გამოსახულების წინაშე სალოცავად დაჩოქილ ბებიას. „რა საჭიროა გამოსახულების წინაშე ლოცვა?“ — ვფიქრობდი მე.
შფოთიანი დრო
მამა 1912 წელს შეერთებულ შტატებში გაემგზავრა, რათა ვალის გასასტუმრებლად ფული ეშოვა. არცთუ ისე დიდი ხნის შემდეგ ომმა იფეთქა და ჩვენი სოფლის მამაკაცები საბრძოლველად წავიდნენ — დარჩნენ მხოლოდ ქალები, ბავშვები და მოხუცი მამაკაცები. ჩვენი სოფელი დროებით უნგრეთის მმართველობას დაექვემდებარა, მაგრამ დაბრუნდნენ რუმინელი ჯარისკაცები და დაიბრუნეს სოფელი. მათ გვიბრძანეს, დაუყოვნებლივ დაგვეტოვებინა იქაურობა. მაგრამ ოთხთვალაზე ბარგისა და პატარების მოთავსების სიჩქარესა და არეულობაში მე ჩამოვრჩი. მე ხომ ხუთი ბავშვიდან ყველაზე უფროსი ვიყავი.
მე გავიქეცი მეზობელ მოხუც კაცთან, რომელიც ჩამორჩა და მან მითხრა: „სახლში წადი. ჩაკეტე კარი და არავინ შეუშვა“. მე მაშინვე დავემორჩილე. სიჩქარეში დარჩენილი ცოტა ქათმის წვნიანისა და ტოლმის ჭამის შემდეგ საწოლთან დავიჩოქე და ვილოცე. მალე ღრმად ჩამეძინა.
თვალი რომ გავახილე, გათენებული იყო და ვთქვი: „ოჰ, გმადლობთ, ღმერთო! ცოცხალი ვარ!“ კედლები ნატყვიარებით იყო სავსე, რადგან მთელი ღამე სროლა იყო. როცა დედამ გაიგო, რომ მეორე სოფელში მათთან ერთად არ ვიყავი, ახალგაზრდა ჟორჟ რომოშენი გამოგზავნა, რომელმაც მომძებნა და თან წამიყვანა. არც ისე დიდი ხნის შემდეგ შევძელით მშობლიურ სოფელში დაბრუნება და ცხოვრების გაგრძელება.
ბიბლიის შესწავლის ძლიერი სურვილი
დედაჩემს უნდოდა, რომ ბაპტისტად მოვნათლულიყავი, მაგრამ მე არ მინდოდა ეს, რადგან არ შემეძლო იმის დაჯერება, რომ მოსიყვარულე ღმერთი მარადიულად აწამებდა ადამიანებს ჯოჯოხეთში. ახსნის მცდელობით დედამ მითხრა: „აბა, თუ ცუდები არიან?!“ მე კი ვუპასუხე: „თუ ცუდები არიან, დახოცე, მაგრამ ნუ აწამებ მათ. მე ძაღლსა და კატასაც კი არ დავუწყებდი წამებას“.
მახსოვს, რომ გაზაფხულის ერთ მშვენიერ დღეს, როცა 14 წლის ვიყავი, დედამ ძროხები წამაყვანინა საძოვრად. ტყის მახლობლად მდინარის ნაპირზე ბალახზე რომ ვიყავი წამოწოლილი, შევხედე ცას და ვთქვი: „ღმერთო, ვიცი, რომ მანდა ხარ; მაგრამ მე არ მომწონს არც ერთი ეს რელიგია. შენ ერთი კარგი რელიგია უნდა გქონდეს“.
ნამდვილად მჯერა, რომ ღმერთმა ისმინა ჩემი ლოცვა, რადგანაც 1917 წლის ზაფხულშივე ბიბლიის ორი მკვლევარი (იეჰოვას მოწმეები მაშინ ასე იწოდებოდნენ) მოვიდა ჩვენს სოფელში. ისინი წიგნების დამტარებლები, ანუ სრული დროით მსახურები, იყვნენ და ბაპტისტების ეკლესიაში იმ დროს მოხვდნენ, როცა მსახურება მიმდინარეობდა.
რუმინეთში ბიბლიური ჭეშმარიტება ვრცელდება
რამდენიმე წლით ადრე, 1911 წელს, კაროლ საბო და იოსიფ კისი, რომლებიც შეერთებულ შტატებში ბიბლიის მკვლევარები გახდნენ, რუმინეთში დაბრუნდნენ ბიბლიის ჭეშმარიტების შემოსატანად. ისინი დასახლდნენ ტირგუ-მურეშში, ჩვენი სოფლიდან სამხრეთ-აღმოსავლეთით 160 კილომეტრზე ნაკლებ მანძილზე. რამდენიმე წელიწადში ნამდვილად ასობით ადამიანი გამოეხმაურა სამეფოს ცნობას და ხელი მოჰკიდა ქრისტიანულ მსახურებას (მათე 24:14).
ჰოდა, იმას ვამბობდი, რომ, როცა ბიბლიის ორი ახალგაზრდა მკვლევარი ჩვენს სოფელ ორტელეკში არსებულ ბაპტისტების ეკლესიაში მოვიდა, ჟორჟ რომოშენი, თუმცა სულ მხოლოდ 18 წლის იყო, უძღვებოდა მსახურებას და ცდილობდა რომაელთა 12:1-ის მნიშვნელობის ახსნას. დასასრულს, ერთ-ერთი ახალგაზრდა წიგნების დამტარებელი წამოდგა და თქვა: „ძმებო, მეგობრებო, რის თქმა უნდოდა პავლე მოციქულს ამით?“
როგორი აღფრთოვანებული ვიყავი მისი მოსმენით! მე ვფიქრობდი: „ამ მამაკაცებმა ბიბლიის ახსნა უნდა იცოდნენ“. დამსწრეთა უმეტესობა კი ყვიროდა: „ცრუ წინასწარმეტყველებო! გიცნობთ, ვინცა ხართ!“ ამას დიდი ხმაური მოჰყვა. მაგრამ ჟორჟის მამა წამოდგა და თქვა: „გაჩუმდით ყველა! რა სულია ეს — სული, რომელიც სიმთვრალიდან მოდის? ამ მამაკაცებს თუ რაღაც აქვთ ჩვენთვის სათქმელი, თქვენ კი არ გინდათ მოსმენა, ჩემს სახლში ვეპატიჟები მათ. ყველა, ვისაც მოსვლა უნდა, მობრძანდეს“.
მე აღელვებული გავიქეცი სახლში და დედაჩემს მოვუყევი, რაც მოხდა. მე ერთ-ერთი იმათგანი ვიყავი, ვინც რომოშენების სახლში მიწვევას გამოეხმაურა. როგორი აღფრთოვანებული ვიყავი იმ საღამოს, როცა ბიბლიიდან გავიგე, რომ ცეცხლოვანი ჯოჯოხეთი არ არსებობს და როცა საკუთარ რუმინულ ბიბლიაში ვნახე ღვთის სახელი, იეჰოვა! წიგნების დამტარებლებმა ზომები მიიღეს, რომ ბიბლიის მკვლევარებს ყოველ კვირა დღეს მოვენახულებინეთ რომოშენების სახლში. მეორე ზაფხულს, 15 წლის ასაკში, მე მოვინათლე იმის სიმბოლოდ, რომ იეჰოვას მივუძღვენი თავი.
დროთა განმავლობაში, პროდენებისა და რომოშენების თითქმის მთელმა ნათესაობამ მიიღო ბიბლიური ჭეშმარიტება და სიცოცხლე იეჰოვას მიუძღვნეს. ჩვენი სოფლიდან ბევრმა სხვამაც გააკეთა ეს, ახალგაზრდა წყვილის ჩათვლით, რომელთა სახლიც ადრე ბაპტისტების ეკლესიად გამოიყენებოდა. მოგვიანებით მათ ის ბიბლიის მკვლევარებისთვის შესასწავლად საჭირო შეხვედრების ადგილად გადააკეთეს. ბიბლიური ჭეშმარიტება ახლომდებარე სოფლებში სწრაფად გავრცელდა და 1920 წლისთვის რუმინეთში დაახლოებით სამეფოს 1 800 მაუწყებელი იყო!
შეერთებული შტატებისკენ
ჩვენ გვწყუროდა, რომ, რაც გავიგეთ, გაგვეზიარებინა მამაჩემისთვის, პეტერ პროდენისთვის. მაგრამ, ჩვენდა გასაოცრად, სანამ ჩვენ შევძლებდით მიწერას, მისგან მივიღეთ წერილი, რომელშიც გვატყობინებდა, რომ იეჰოვას მონათლული მსახური გახდა. ის ბიბლიის მკვლევარებთან ერთად სწავლობდა აკრონში (ოჰაიო) და სურდა, რომ ყველა შევერთებოდით შეერთებულ შტატებში. მაგრამ დედამ რუმინეთში დარჩენა არჩია. ამგვარად, 1921 წელს მამაჩემის მიერ გამოგზავნილი ფულით შევუერთდი მას აკრონში. ჟორჟ რომოშენი და მისი ძმა უკვე ერთი წელი იყო, რაც შტატებში გადასახლდნენ.
როცა გემით ელისის კუნძულზე მივედი (ნიუ-იორკი), ემიგრაციის საკითხებთან დაკავშირებულმა ოფიციალურმა წარმომადგენელმა არ იცოდა, ინგლისურად როგორ ეთარგმნა ჩემი სახელი, ავრელია, ამიტომ მითხრა: „შენა ხარ გოლდი“. იმ დროიდან ეს ჩემი სახელია. ცოტა ხნის შემდეგ, 1921 წლის 1-ლ მაისს, მე და ჟორჟ რომოშენი დავქორწინდით. დაახლოებით ერთი წლის მოგვიანებით მამა რუმინეთში დაბრუნდა და 1925 წელს აკრონში ჩემი უმცროსი და, მერი, ჩამოიყვანა. შემდეგ მამა რუმინეთში დაბრუნდა, რათა დედასთან და ოჯახის დანარჩენ წევრებთან ერთად ყოფილიყო.
ჩვენი მსახურების დასაწყისი შტატებში
ჟორჟი იეჰოვას ძალიან ერთგული, მიძღვნილი მსახური იყო. 1922—1932 წლების შუალედში შეგვეძინა ოთხი საყვარელი ასული — ესთერი, ენი, გოლდი ელიზაბეტი და ირენი. აკრონში ჩამოყალიბდა რუმინულ ენოვანი კრება და თავიდან შეხვედრები ჩვენს სახლში ტარდებოდა. დროთა განმავლობაში, ყოველ ექვს თვეში ჩვენი კრების მოსანახულებლად ჩამოდიოდნენ წარმომადგენლები ბრუკლინში (ნიუ-იორკი) არსებული ბიბლიის მკვლევარების მსოფლიო მთავარი განყოფილებიდან და ჩვენთან რჩებოდნენ.
მრავალ კვირა დღეს მთლიანად სამქადაგებლო საქმიანობას ვუძღვნიდით. ჩვენ ვამზადებდით წიგნების ჩანთებსა და სადილს, ვსვამდით ჩვენს გოგონებს ძველებური მოდელის „ფორდ-T“-ში და სოფლის ტერიტორიაზე ქადაგებაში ვატარებდით დღეს. შემდეგ, საღამოს, „საგუშაგო კოშკის“ შესწავლას ვესწრებოდით. ჩვენს გოგონებს შეუყვარდათ სამქადაგებლო საქმე. 1931 წელს მე კოლუმბუსში (ოჰაიო) ვიყავი, როცა ბიბლიის მკვლევარებმა მიიღეს განმასხვავებელი სახელი — იეჰოვას მოწმეები.
ჩემთვის საჭირო გამოსწორება
რამდენიმე წლის მოგვიანებით გავნაწყენდი ჯოზეფ ფ. რუტერფორდზე — საგუშაგო კოშკის, ბიბლიისა და ტრაქტატების საზოგადოების მაშინდელ პრეზიდენტზე. ახალ მონათლულ ძმას მიაჩნდა, რომ ძმა რუტერფორდი უსამართლოდ მოეპყრო მას, რადგან არ მოუსმინა. მეგონა, რომ ძმა რუტერფორდი ცდებოდა. ერთ კვირა დღეს ჩემი და მერი და მისი მეუღლე დენ პესტრუი გვესტუმრნენ. სადილობის შემდეგ დენმა თქვა: „მოდი, შეხვედრაზე წასასვლელად მოვემზადოთ“.
„ჩვენ აღარ დავდივართ შეხვედრებზე, — ვუთხარი მე. — ძმა რუტერფორდზე ვართ განაწყენებულები“.
დენმა ხელები ზურგს უკან შემოიწყო და დაიწყო წინ და უკან სიარული, შემდეგ კი თქვა: „იცნობდი ძმა რუტერფორდს, როცა ინათლებოდი?“
„რასაკვირველია, არა, — ვუპასუხე მე. — როგორც იცი, რუმინეთში მოვინათლე“.
„რატომ მოინათლე?“ — მკითხა მან.
„რადგანაც გავიგე, რომ იეჰოვა არის ჭეშმარიტი ღმერთი, და მინდოდა, მიმეძღვნა სიცოცხლე, რათა მისთვის მემსახურა“, — ვუპასუხე მე.
„ეს არასოდეს დაივიწყო! — მითხრა მან. — რას იზამდი, ძმა რუტერფორდს რომ ჭეშმარიტება მიეტოვებინა, შენც მიატოვებდი?“
„არასოდეს, არასოდეს!“ — ვუთხარი მე. ეს ჩემს გულს შეეხო და ვთქვი: „ყველა გაემზადოს შეხვედრაზე წასასვლელად“. და იმ დროიდან მოყოლებული აღარ გავჩერებულვართ. როგორი მადლიერი ვიყავი იეჰოვასი ჩემი სიძის მიერ მოსიყვარულე გამოსწორებისთვის!
ეკონომიკური კრიზისისთვის თავის გართმევა
ოცდაათიანი წლების ეკონომიკური კრიზისის პერიოდი სასტიკი დრო იყო. ერთ დღეს ჟორჟი სახლში ძალიან დამწუხრებული მოვიდა სამუშაოდან და შემატყობინა, რომ რეზინის ფაბრიკაში სამსახურიდან დაითხოვეს. „ნუ წუხხარ, — ვუთხარი მე. — ზეცაში მდიდარი მამა გვყავს და ის არ მიგვატოვებს“.
იმავე დღეს ჟორჟი მეგობარს შეხვდა, რომელსაც დიდი კალათა სოკოები ჰქონდა. როცა ჟორჟმა გაიგო, სად მოაგროვა მისმა მეგობარმა ისინი, სახლში ბუშელი სოკოებით დაბრუნდა. შემდეგ მან ჩვენი დარჩენილი სამი დოლარით პატარა კალათები იყიდა. „ეს რა გააკეთე, — ვკითხე მე, — როცა პატარა გოგონები გვყავს, რომელთაც რძე ესაჭიროებათ?“
„ნუ წუხხარ — მიპასუხა მან. — მხოლოდ ის გააკეთე, რასაც გეტყვი“. შემდეგი რამდენიმე კვირის განმავლობაში სახლში პატარა ფაბრიკა გვქონდა გახსნილი — ვასუფთავებდით და ვფუთავდით სოკოებს. ჩვენ ვყიდიდით მათ მდიდრულ რესტორნებში და დღეში სახლში მოგვქონდა 30–40 დოლარი — მაშინ ეს სიმდიდრე იყო ჩვენთვის. ფერმერმა, რომელმაც ნება დაგვრთო, მის საძოვარზე მოგვეგროვებინა სოკოები, თქვა, რომ 25 წელი ცხოვრობდა იქ და არასოდეს ენახა ამდენი სოკო. არცთუ ისე დიდი ხნის შემდეგ ჟორჟი ისევ მიიწვიეს რეზინის ფაბრიკაში.
რწმენის შენარჩუნება
ათას ცხრაას ორმოცდასამ წელს ლოს-ანჯელესში (კალიფორნია) გადავედით, ოთხი წლის შემდეგ კი ელსინორეში დავსახლდით. იქ საბაყლო მაღაზია გავხსენით და მთელი ჩვენი ოჯახი რიგრიგობით შეუდგა მუშაობას. იმ დროს ელსინორე მხოლოდ პატარა ქალაქი იყო დაახლოებით 2 000-იანი მოსახლეობით და ქრისტიანული შეხვედრებისთვის მეორე ქალაქში გვიწევდა წასვლა 30 კილომეტრის მანძილზე. როგორ გამიხარდა 1950 წელს ელსინორეში პატარა კრების ჩამოყალიბება! ახლა იმავე მხარეში 13 კრებაა.
ათას ცხრაას ორმოცდაათ წელს ჩვენმა ქალიშვილმა, გოლდი ელიზაბეტმა (რომელსაც ახლა მრავალი ბეტად იცნობს), სამხრეთ ლანსინგში (ნიუ-იორკი) დაამთავრა საგუშაგო კოშკის ბიბლიური სკოლა გალაადი და მისიონერის დანიშნულება მიიღო ვენესუელაში. 1955 წელს ჩვენი ყველაზე უმცროსი ქალიშვილი, ირენი, მოხარული იყო, რომ მისი მეუღლე მიიწვიეს, ემსახურა მიმომსვლელ მსახურად სარაიონო საქმეში. მოგვიანებით, 1961 წელს, სამხრეთ ლანსინგში (ნიუ-იორკი) სამეფო მსახურების სკოლაზე დასწრების შემდეგ ისინი ტაილანდში გაიგზავნენ. ზოგჯერ ისე ძალიან მენატრებოდნენ ჩემი ქალიშვილები, რომ ვტიროდი, მაგრამ შემდეგ ვფიქრდებოდი: „ისინი იმას აკეთებენ, რაც მინდოდა, რომ გაეკეთებინათ“. ასე რომ, დავავლებდი ხოლმე ხელს ჩემს წიგნების ჩანთას და სამქადაგებლო საქმიანობაში გავდიოდი. სახლში ყოველთვის გახარებული ვბრუნდებოდი.
ათას ცხრაას სამოცდაექვს წელს ჩემს საყვარელ მეუღლეს, ჟორჟს, დამბლა დაეცა. მის მოვლაში ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული პრობლემების გამო ვენესუელადან დაბრუნებული ბეტი მეხმარებოდა. მომდევნო წელს ჟორჟი დაიღუპა და მე ვნუგეშობდი იმ ფაქტით, რომ ის იეჰოვას ერთგული დარჩა და ზეციერი ჯილდო მიიღო. მოგვიანებით ბეტი მსახურებისთვის ესპანეთში წავიდა, სადაც სამეფოს მაუწყებლების უფრო დიდი მოთხოვნილება იყო. ჩემი უფროსი ქალიშვილი, ესთერი, კიბოთი დაავადდა და 1977 წელს დაიღუპა, 1984 წელს კი ენი მოკვდა ლეიკოზით. თითოეული იეჰოვას ერთგული მსახური იყო მთელი სიცოცხლე.
ენის სიკვდილის დროისთვის ბეტი და ირენი დაბრუნდნენ საზღვარგარეთიდან, სადაც სამქადაგებლო დანიშნულებით იყვნენ. ისინი მეხმარებოდნენ ხოლმე თავიანთი დების მოვლაში, ამიტომ ყველას დიდად გვეტკინა გული. რაღაც დროის შემდეგ ჩემს გოგონებს ვუთხარი: „კარგი, საკმარისია! ჩვენ სხვებს ვანუგეშებთ ძვირფასი ბიბლიური აღთქმებით. ახლა საკუთარი თავი უნდა ვინუგეშოთ. სატანას სურს, დაგვაკარგვინოს იეჰოვას მსახურებასთან დაკავშირებული სიხარული, მაგრამ ჩვენ არ შეგვიძლია მისთვის ამის უფლების მიცემა“.
ჩვენი ერთგული ოჯახი რუმინეთში
დაუვიწყარი იყო ჩემსა და ჩემი დის, მერის, მიერ 1970 წელს რუმინეთში ნათესავების მონახულება. ჩვენი ერთ-ერთი და მომკვდარიყო, მაგრამ შევძელით გვენახა ჩვენი ძმა ჯონი და ჩვენი და ლოდოვიკა, რომლებიც ჯერ კიდევ სოფელ ორტელეკში ცხოვრობდნენ. ჩვენი მონახულების დროისთვის დაიხოცნენ მშობლები, რომლებიც ბოლომდე იეჰოვას ერთგულები იყვნენ. ბევრი გვეუბნებოდა, რომ მამა კრების საყრდენი იყო. რუმინეთში ახლა რამდენიმე მისი შვილთაშვილიც კი იეჰოვას მოწმეა. აგრეთვე მოვინახულეთ ბევრი ნათესავი ჩემი მეუღლის მხრიდან, რომლებიც ურყევად იდგნენ ბიბლიურ ჭეშმარიტებაში.
ათას ცხრაას სამოცდაათ წელს რუმინეთი ნიკოლაე ჩაუშესკუს მძიმე კომუნისტურ რეჟიმში იმყოფებოდა და იეჰოვას მოწმეებს სასტიკად დევნიდნენ. ჩემი ძმის, ჯონის, ვაჟმა, ფლორემ, აგრეთვე ჩემმა სხვა ნათესავებმა ქრისტიანული რწმენისთვის მრავალი წელი გაატარეს საკონცენტრაციო ბანაკებში და იგივე გადაიტანა ჩემი მეუღლის პირველმა ბიძაშვილმა, გაბორ რომოშენმა. გასაკვირი არაა, რომ, როცა ნიუ-იორკში იეჰოვას მოწმეთა მთავარი განყოფილებისთვის წერილების გადაცემას გვანდობდნენ, რუმინელი ძმები ამბობდნენ, რომ ვერ მოისვენებდნენ, ვიდრე არ გაიგებდნენ, რომ მშვიდობით გავედით ქვეყნიდან!
როცა დავინახეთ, რომ ვიზებს ვადა გასდიოდა, ორტელეკის სახელმწიფო დაწესებულებაში წავედით. პარასკევი დღის ნაშუადღევი იყო და ადგილზე მხოლოდ მორიგე მოხელე დაგვიხვდა. როცა გაიგო, ვის სანახავად ვიყავით, და რომ ჩვენი ძმისშვილი საკონცენტრაციო ბანაკში იყო ნამყოფი, თქვა: „ქალბატონებო, დაუყოვნებლივ გაემგზავრეთ აქედან!“
„მაგრამ დღეს არც ერთი მატარებელი არ გადის“, — უპასუხა ჩემმა დამ.
„მნიშვნელობა არა აქვს, — მომთხოვნი ტონით თქვა მან. — წადით ავტობუსით. წადით მატარებლით. წადით ტაქსით. წადით ფეხით. მხოლოდ წადით აქედან რაც შეიძლება სწრაფად!“
წასვლა რომ დავაპირეთ, უკან გამოგვიძახეს და შეგვატყობინეს, რომ უგანრიგო სამხედრო მატარებელი მოდიოდა 18.00 საათისთვის. როგორი სასწაულებრივი აღმოჩნდა ეს! ჩვეულებრივ მატარებელზე საბუთებს რამდენჯერმე შეგვიმოწმებდნენ, მაგრამ, რადგანაც ამ მატარებლით სამხედრო პერსონალი მგზავრობდა და ვაგონში მხოლოდ ორი მოქალაქე ვიყავით, არავის მოუთხოვია ჩვენი პასპორტები. მათ შეიძლება ეგონათ, რომ რომელიმე ოფიცრების ბებიები ვიყავით.
მეორე დილას ტიმიშოარაში ჩავედით და ნათესავის მეგობრის დახმარებით შევძელით ვიზების შოვნა. მომდევნო დღეს ქვეყნიდან უკვე გასულები ვიყავით. სახლში ჩვენს ურყევად ერთგულ ქრისტიან რუმინელ ძმებსა და დებზე ბევრი მოსიყვარულე და დაუვიწყარი მოგონებით დავბრუნდით.
რუმინეთში სტუმრობიდან მომდევნო წლებში რკინის ფარდის მიღმა ძალიან ცოტას ვიგებდით სამქადაგებლო საქმიანობის შესახებ. მიუხედავად ამისა, დარწმუნებული ვიყავით, რომ ჩვენი ქრისტიანი ძმები და დები ღვთის ურყევად ერთგულები დარჩებოდნენ — რაც არ უნდა მომხდარიყო. და, უეჭველია, მათ ასეც გააკეთეს! რა სასიხარულო იყო იმის გაგება, რომ 1990 წლის აპრილში იეჰოვას მოწმეები კანონით იქნენ აღიარებული როგორც რელიგიური ორგანიზაცია! მომდევნო ზაფხულს აღგვაფრთოვანა ცნობებმა რუმინეთში ჩატარებული კონგრესების შესახებ. რვა ქალაქში 34 000-ზე მეტი დამსწრე იყო და 2 260 მოინათლა! ახლა რუმინეთში 35 000-ზე მეტი ადამიანი მონაწილეობს სამქადაგებლო საქმეში, გასულ წელს კი ქრისტეს სიკვდილის გახსენების საღამოს 86 034 ადამიანი დაესწრო.
ჭეშმარიტება ჯერ კიდევ ძვირფასია ჩემთვის
რამდენიმე წელიწადი შევწყვიტე გახსენების საღამოზე სიმბოლოების მიღება. მე ვუყურებდი მეტად გამოცდილ ძმებს, რომლებიც არ მონაწილეობდნენ, და ვმსჯელობდი: „რატომ უნდა ებოძებინა იეჰოვას ჩემთვის უპირატესობა, ვყოფილიყავი მისი ძის თანამემკვიდრე ზეცაში, როცა სხვები ასეთი კარგი მომხსენებლები არიან?“ მაგრამ, როცა არ ვმონაწილეობდი, ძლიერ წუხილს ვგრძნობდი. ისე ვიყავი, თითქოს რაღაცას უარვყოფდი. ბევრი სწავლისა და ლოცვის შემდეგ კვლავ დავიწყე მონაწილეობის მიღება. დამიბრუნდა მშვიდობა და სიხარული, და აღარასოდეს მივუტოვებივარ.
თუმცა მხედველობა ხელს არ მიწყობს, რომ წავიკითხო, ყოველდღე ვუსმენ ბიბლიისა და ჟურნალების — „საგუშაგო კოშკი“ და „გამოიღვიძეთ!“ — ჩანაწერებს. აგრეთვე ჯერ კიდევ ვმონაწილეობ სამქადაგებლო საქმეში. ჩვეულებრივ, ყოველთვიურად 60–100 ჟურნალს ვავრცელებ, გასული წლის აპრილში კი, როცა ჟურნალ „გამოიღვიძეთ!“-თან დაკავშირებით სპეციალური კამპანია გვქონდა, 323 ჟურნალი გავავრცელე. ჩემი ქალიშვილების დახმარებით შემიძლია აგრეთვე მონაწილეობის მიღება თეოკრატიული სამსახურის სკოლაში. ბედნიერი ვარ, რომ შემიძლია სხვების გამხნევება განვაგრძო. სამეფო დარბაზში თითქმის ყველა ბებოს მეძახის.
როცა ვიხსენებ 79-ზე მეტ წელიწადს, რაც იეჰოვას მიძღვნილ მსახურად ვმსახურობ, ყოველდღე მადლობას ვუხდი მას, რომ ნება დამრთო გამეგო მისი ძვირფასი ჭეშმარიტება და გამომეყენებინა სიცოცხლე მის მსახურებაში. ძალიან მადლიერი ვარ, რომ ჩემი თვალით ვიხილე ბიბლიის სასწაულებრივი წინასწარმეტყველებების შესრულება, რომლებიც წინასწარმეტყველებდა ამ უკანასკნელ დღეებში ღვთის ცხვრისმაგვარი ადამიანების შეკრებას (ესაია 60:22; ზაქარია 8:23).
[სურათი 23 გვერდზე]
ჩემი და და მამა (ფეხზე რომ დგანან), მე, ჟორჟი და ჩვენი ქალიშვილები, ესთერი და ენი.
[სურათი 24 გვერდზე]
ჩემს ქალიშვილებთან, ბეტთან და ირენთან, ირენის მეუღლესთან და მათ ორ ვაჟთან ერთად, რომლებიც ერთგულად ემსახურებიან იეჰოვას.