„სიცოცხლეზე მეტია შენი წყალობა“
მოგვითხრო კალვინ ჰ. ჰოლმესმა
იდგა 1930 წლის დეკემბერი; ის-ის იყო ძროხების წველას მოვრჩი და მამაც დაბრუნდა მეზობლისგან. ჯიბიდან ლურჯი წიგნი ამოიღო და თქვა, რომ ვიმენმა მათხოვაო. წიგნი საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ მიერ იყო გამოცემული და ასე იყო დასათაურებული: „ხსნა“. ის იშვიათად თუ კითხულობდა რამეს, ამ წიგნს კი გვიან ღამემდე თვალი ვერ მოსწყვიტა.
მოგვიანებით მამამ ითხოვა იმავე გამომცემლების მიერ გამოცემული სხვა წიგნებიც: „სინათლე“ და „შერიგება“. მან იპოვა დედაჩემის ძველი ბიბლია და ნავთის ლამპის შუქზე გვიანობამდე კითხულობდა. მამა ძალიან შეიცვალა. იმ ზამთარს დედას, ჩემს სამ დასა და მე საათობით გველაპარაკებოდა ხოლმე ძველებური, შეშის გახურებული ღუმლის გვერდით.
მამამ გვითხრა, რომ ამ წიგნების გამომცემლები ბიბლიის მკვლევარებად არიანო ცნობილი და, როგორც ისინი ამბობენ, „უკანასკნელ დღეებში“ ვცხოვრობთო (2 ტიმოთე 3:1–5). მან აგვიხსნა, რომ ქვეყნიერების განადგურებისას დედამიწა არ განადგურდებოდა, არამედ ღვთის სამეფოს მმართველობის დროს სამოთხედ გადაიქცეოდა (2 პეტრე 3:5–7, 13; გამოცხადება 21:3, 4). ამან ნამდვილად დამაინტერესა.
როცა რამეს ერთად ვაკეთებდით, მამა ყოველთვის მესაუბრებოდა. კარგად მახსოვს, სიმინდს ვარჩევდით და მაშინ მითხრა, რომ ღმერთს იეჰოვა ერქვა. ამგვარად, 1931 წლის გაზაფხულზე, როცა მხოლოდ 14 წლისა ვიყავი, დავიკავე იეჰოვასა და მისი სამეფოს მხარე. სახლის უკან, ვაშლის ბებერი ხეების ბაღში, ვილოცე იეჰოვას მიმართ და აღვუთქვი, რომ მარადიულად ვემსახურებოდი. მე უკვე შეძრული ვიყავი ჩვენი დიდებული ღვთის წყალობით (ფსალმუნი 62:4).
ჩვენ ვცხოვრობდით ფერმაში, რომელიც სენტ-ჯოზეფიდან (მისური, აშშ) დაახლოებით 30 კილომეტრით იყო დაშორებული, კანზას-სიტიდან კი 65 კილომეტრზე ნაკლებით. მამაჩემი ხის ქოხში დაიბადა, რომელიც ჩემმა დიდმა პაპამ მე-19 საუკუნის დასაწყისში ააშენა ფერმაში.
მსახურებისთვის მომზადება
1931 წლის ზაფხულში მთელმა ოჯახმა რადიოში მოვისმინეთ საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ მაშინდელი პრეზიდენტის ჯოზეფ რუტერფორდის საჯარო მოხსენება, სათაურით „სამეფო — მსოფლიოს იმედი“, რომელიც კოლუმბუსში (ოჰაიო, აშშ) წარმოთქვა კონგრესზე. მოხსენებით აღფრთოვანებული ვიყავი და მამას სიხარულით შევუერთდი ნაცნობებთან ამ მნიშვნელოვანი საჯარო მოხსენების ბროშურის გავრცელებაში.
1932 წლის გაზაფხულზე პირველად დავესწარი იეჰოვას მოწმეების შეხვედრას. მეზობელმა მე და მამა დაგვპატიჟა მიმომსვლელი ზედამხედველის, ჯორჯ დრაპერის, მოხსენების მოსასმენად სენტ-ჯოზეფში. როცა ჩავედით, კრება უკვე დიდი ხნის დაწყებული იყო და მხარბეჭიანი ჯ. დ. დრაიერის უკან დავჯექი, რომელმაც მომავალში ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი როლი შეასრულა.
1933 წლის სექტემბერში მე და მამა კანზას-სიტიში დავესწარით კონგრესს, სადაც პირველად ვცადე საჯაროდ ქადაგება. მამამ სამი ბროშურა მომცა და მასწავლა, რაც უნდა მეთქვა: „მე ვარ იეჰოვას მოწმე და ვქადაგებ კეთილ ცნობას ღვთის სამეფოს შესახებ. უეჭველია, რადიოში მოგისმენიათ მოსამართლე რუტერფორდისთვის. მის მოხსენებებს ყოველკვირეულად 300-ზე მეტი რადიოსადგური გადმოსცემს“. შემდეგ ბროშურას ვთავაზობდი. იმ საღამოს, როცა ფერმაში დავბრუნდით და ძროხებს ვწველიდი, ვფიქრობდი, რომ ეს დღე დაუვიწყარი იყო ჩემს ცხოვრებაში.
მალე ზამთარი გამკაცრდა და სახლიდან გასვლა გაჭირდა. მაგრამ ერთ მშვენიერ დღეს ძმა დრაიერი გვეწვია მეუღლესთან ერთად და შაბათ საღამოს ღამისთევით დამპატიჟეს თავისთან. მართლა ღირდა 10 კილომეტრის გავლა დრაიერების სახლამდე, რადგან მეორე დღეს მათთან ერთად ვიქადაგე და დავესწარი „საგუშაგო კოშკის“ შესწავლას სენტ-ჯოზეფში. მას შემდეგ თითქმის ყოველ კვირას დავდიოდი საქადაგებლად. ფასდაუდებელი იყო ის, რაც ძმა დრაიერმა მასწავლა და მირჩია.
როგორც იქნა, 1935 წლის 2 სექტემბერს კანზას-სიტიში ჩატარებულ კონგრესზე იეჰოვასადმი მიძღვნის ნიშნად წყალში მოვინათლე.
საქმიანობა, რომელიც მთელი ცხოვრება გაგრძელდა
1936 წლის დასაწყისში წერილობით განვაცხადე სურვილი პიონერად (სრული დროით მსახური) მსახურების შესახებ და მეც იმათ სიაში აღმოვჩნდი, ვინც პიონერ-პარტნიორებს ეძებდნენ. მალე ქალაქ არვადადან (უაიომინგი, აშშ) ძმა ედვარდ სტედის წერილი მივიღე. ის მიხსნიდა, რომ ინვალიდის ეტლს იყო მიჯაჭვული და დახმარება სჭირდებოდა, რომ პიონერად ემსახურა. მე დაუფიქრებლად დავეთანხმე მის წინადადებას და 1936 წლის 18 აპრილს პიონერად დავინიშნე.
ძმა სტედთან გადასვლის წინ დედაჩემი ცალკე მელაპარაკა და მკითხა: „შვილო, დარწმუნებული ხარ შენს არჩევანში?“
„სხვაგვარად სიცოცხლეს აზრი არ ექნებოდა“, — ვუპასუხე მე. მივხვდი, რომ იეჰოვას წყალობა ყველაფერზე მნიშვნელოვანი იყო.
ტედთან (როგორც ჩვენ ვეძახდით ძმა სტედს) პიონერად მსახურებამ ბევრი კარგი რამ მასწავლა. ის ძალიან გულმოდგინე იყო და ძალიან მიმზიდველად ქადაგებდა. მაგრამ წერისა და საუბრის მეტი თითქმის არაფრის გაკეთება შეეძლო. ის რევმატოიდული ართრიტით იყო დაავადებული. მე ადრე ვდგებოდი, ვბანდი, წვერს ვპარსავდი, საუზმეს ვუმზადებდი და ვაჭმევდი. შემდეგ ვაცმევდი და მსახურებისთვის ვამზადებდი. იმ ზაფხულს უაიომინგისა და მონტანას შტატებში ვმსახურობდით პიონერებად და ღამეს გარეთ ვათენებდით. ტედს ეძინა სატვირთო მანქანაში სპეციალურად შედგმულ კაბინაში, მე კი — საძილე ტომარაში პირდაპირ მიწაზე. იმავე წლის შემოდგომაზე სამხრეთისკენ გადავინაცვლე, რათა ტენესის, არკანზასა და მისისიპის შტატებში გამეგრძელებინა პიონერული მსახურება.
1937 წლის სექტემბერში კოლუმბუსში პირველად დავესწარი დიდ კონგრესს. კონგრესზე გვითხრეს, რომ სამქადაგებლო მსახურების გაძლიერების მიზნით დაგვეწყო ფონოგრაფების გამოყენება. ფონოგრაფის გამოყენებას „ჩართვა“ დავარქვით. ერთხელ თვის ბოლოს მქონდა 500-ზე მეტი „ჩართვა“ და მყავდა 800-ზე მეტი მსმენელი. აღმოსავლეთ ტენესის, ვირჯინიისა და დასავლეთ ვირჯინიის მრავალ ქალაქში ქადაგების შემდეგ სპეციალურ პიონერად დამნიშნეს, ამავე დროს, ზონის მსახურის (ასე ეწოდებოდათ მაშინ მიმომსვლელ ზედამხედველებს) მოვალეობაც უნდა შემესრულებინა.
ვინახულებდი კრებებსა და კრებას მოწყვეტილ ჯგუფებს დასავლეთ ვირჯინიაში, თითოეულ კრებაში ორიდან ოთხი კვირის განმავლობაში ვრჩებოდი და ვხელმძღვანელობდი სამქადაგებლო მსახურებაში. შემდეგ, 1941 წლის იანვარში, ზონის მსახურად დავინიშნე. იმ დროისთვის დედაჩემმა და სამმა დამ: კლარამ, ლოისმა და რუთმაც სამეფოს დაუჭირეს მხარი. ასე რომ, იმ ზაფხულს მთელი ოჯახი დავესწარით სენტ-ლუისში ჩატარებულ დიდ კონგრესს.
კონგრესის დამთავრებიდან ცოტა ხნის შემდეგ ზონის მსახურებს შეგვატყობინეს, რომ 1941 წლის ნოემბრის ბოლოდან ასეთი სახის მსახურება გაუქმდებოდა. მომდევნო თვეში ამერიკის შეერთებული შტატები II მსოფლიო ომში ჩაება. მე სპეციალურ პიონერად დავინიშნე, რაც ნიშნავდა, რომ თვეში 175 საათი უნდა მექადაგა.
განსაკუთრებული მსახურება
1942 წლის ივლისში მივიღე წერილი, რომელშიც მეკითხებოდნენ, შემეძლო თუ არა საზღვარგარეთ მსახურება. ჩემი დადებითი პასუხის შემდეგ მიმიწვიეს ბეთელში, იეჰოვას მოწმეთა მსოფლიო მთავარ სამმართველოში ბრუკლინში (ნიუ-იორკი). ერთდროულად დაახლოებით 20 დაუქორწინებელი ძმა მიგვიწვიეს.
ნეიტან ჰ. ნორმა, საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ მაშინდელმა პრეზიდენტმა, აგვიხსნა, რომ სამქადაგებლო მსახურება განელდა და ჩვენ გვასწავლიდნენ კრებების სულიერად გაძლიერებას. „ჩვენ მარტო კრებაში არსებული პრობლემები კი არ გვაინტერესებს, — გვითხრა მან, — არამედ ის, თუ თქვენ რა გააკეთეთ მათ მოსაგვარებლად“.
ბეთელში ყოფნის დროს ფრედერიკ ფრენცმა, რომელიც ძმა ნორის შემდეგ დაინიშნა პრეზიდენტად 1977 წელს, წარმოთქვა მოხსენება, რომელშიც თქვა: „II მსოფლიო ომი დამთავრდება და სამქადაგებლო საქმიანობას ფართოდ გაეხსნება გზა. უეჭველია, ჯერ კიდევ მილიონები შემოვლენ იეჰოვას ორგანიზაციაში!“ ამ მოხსენებამ სრულიად შემიცვალა თვალსაზრისი. როცა დაგვანაწილეს, გავიგე, რომ ჩემს მოვალეობაში შედიოდა ტენესისა და კენტუკის შტატების ყველა კრების მონახულება. ჩვენ თანამორწმუნეთა მსახურები გვეწოდებოდა, რაც მოგვიანებით სარაიონო ზედამხედველებად შეიცვალა.
ჩემი მოვალეობის შესრულება დავიწყე 1942 წლის 1 ოქტომბრიდან, როცა სულ 25 წლისა ვიყავი. იმ დროისთვის ზოგიერთ კრებამდე მხოლოდ ფეხით ან ცხენით თუ შეიძლებოდა მისვლა. ზოგჯერ მასპინძლის ოჯახსა და მე ერთ ოთახში გვეძინა.
1943 წლის ივლისში, გრინვილის (ტენესი, აშშ) კრების მონახულებისას, მიმიწვიეს საგუშაგო კოშკის ბიბლიური სკოლა „გალაადის“ მეორე კლასში. „გალაადში“ ვისწავლე იმის ნამდვილი მნიშვნელობა, თუ რას ნიშნავდა „მეტი გულისყურით ვიყოთ მოსმენილისადმი“ და ‘მუდამ ვიუხვოთ უფლის საქმეში’ (ებრაელთა 2:1; 1 კორინთელთა 15:58). ხუთმა თვემ სწრაფად გაირბინა და დადგა 1944 წლის 31 იანვარი, გამოსაშვები დღე.
კანადასა და ბელგიაში
რამდენიმე ჩვენგანი კანადაში დაგვნიშნეს, სადაც იეჰოვას მოწმეების საქმიანობას აკრძალვა ახალი მოხსნილი ჰქონდა. მე მიმომსვლელ ზედამხედველად დავინიშნე, რაც საკმაო მგზავრობას მოითხოვდა, რადგან ზოგიერთი კრება ერთმანეთისგან ძალიან შორს იყო. მიმოსვლითი მსახურებისას დიდი ინტერესით ვისმენდი შემთხვევებს, თუ როგორ მიმდინარეობდა კანადაში სამქადაგებლო მსახურება აკრძალვის პერიოდში (საქმეები 5:29). ბევრისგან მოვისმინე ეგრეთ წოდებული კამპანიის შესახებ, რომლის განმავლობაშიც მხოლოდ ერთ ღამეში თითქმის ყველა კართან მთელს კანადაში ბროშურები იყო ჩამორიგებული. ძალიან სასიხარულო იყო იმის გაგება, რომ 1945 წლის მაისში ევროპაში ომი დამთავრდა.
იმ ზაფხულს, როცა ერთი პატარა ქალაქ ოსაჯის (სასკაჩევანის პროვინცია, აშშ) კრებაში ვმსახურობდი, ძმა ნორის წერილი მივიღე. ის მწერდა: „გთავაზობ ბელგიაში წასვლას. . . იმ ქვეყანაში ბევრი საქმეა. ის ომმა გააპარტახა და ძმებს დახმარება სჭირდებათ და კარგი იქნება, თუ ამერიკელს გავაგზავნით, რომ საჭირო დახმარება აღმოუჩინოს და ანუგეშოს“. მე დაუყოვნებლივ შევატყობინე, რომ საწინააღმდეგო არაფერი მქონდა.
1945 წლის ნოემბერში ერთი ელზასელი მოხუცებული ძმა, ჩარლზ აიხერი, ბრუკლინის ბეთელში ფრანგულს მასწავლიდა. აგრეთვე გავიარე სწრაფი კურსი ფილიალისთვის ზედამხედველობის გაწევასთან დაკავშირებით. ევროპაში გამგზავრებამდე ოჯახი და მეგობრებიც მოვინახულე სენტ-ჯოზეფში.
11 დეკემბერს ნიუ-იორკიდან „კუინ ელიზაბეთით“ გავემგზავრე და ოთხდღიანი მგზავრობის შემდეგ ჩავედი საუთჰემპტონში (დიდი ბრიტანეთი). ერთი თვე საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ ფილიალში დავრჩი, სადაც დამატებითი სწავლება მივიღე. ამის შემდეგ, 1946 წლის 15 იანვარს, ლა-მანშის სრუტის გავლით ოსტენდეში (ბელგია) გადავედი. იქიდან მატარებლით ბრიუსელში გავემგზავრე, სადაც ბეთელის მთელი ოჯახი რკინიგზის სადგურში დამხვდა.
გაძლიერებული საქმიანობა ომის შემდეგ
მე ზედამხედველობა უნდა გამეწია სამეფოს საქმისთვის იმ დროს, როცა ჯერ არც კი ვიცოდი ენა. დაახლოებით ექვს თვეში დავეუფლე სასაუბრო ფრანგულს. ჩემთვის დიდი პატივი იყო მათთან ერთად მსახურება, რომლებიც სიცოცხლეს საფრთხეში იგდებდნენ, რათა ექადაგათ ნაცისტური ოკუპაციის ხუთწლიან პერიოდში. ზოგიერთები სულ ახალი გათავისუფლებულები იყვნენ საკონცენტრაციო ბანაკებიდან.
ძმები ძალიან მონდომებულები იყვნენ საქმისთვის ბოლომდე გაეწიათ ორგანიზაცია და ბიბლიური ჭეშმარიტებით მოწყურებული ადამიანების წყურვილი მოეკლათ. ასე რომ, დავგეგმეთ კონგრესების ჩატარება და მიმომსვლელი ზედამხედველების მიერ კრებების მონახულება. ჩვენც გვქონდა გამამხნევებელი შეხვედრები ნეიტან ნორთან, მილტონ ჰენშელთან, ფრედერიკ ფრენცთან, გრანტ სუიტერთან და ჯონ ბუთთან — ბრუკლინში არსებული მთავარი სამმართველოს ყველა წარმომადგენელთან. იმ პერიოდებში ვმსახურობდი სარაიონო და საოლქო ზედამხედველად და ფილიალის კოორდინატორად. 1952 წლის 6 დეკემბერს, ბელგიაში თითქმის შვიდი წლის მსახურების შემდეგ, დავქორწინდი ემილია ვანოფსლაუხზე; ისიც საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ ფილიალში მსახურობდა ბელგიაში.
რამდენიმე თვის მოგვიანებით, 1953 წლის 11 აპრილს, გამომიძახეს პოლიციის ადგილობრივ სამმართველოში და გამომიცხადეს, რომ ჩემი ბელგიაში ყოფნა საშიშროებას უქმნიდა ქვეყნის უსაფრთხოებას. ბრალდება სახელმწიფო საბჭოში გავასაჩივრე და პასუხს ლუქსემბურგში ველოდებოდი.
1954 წლის თებერვალში ბელგიის სახელმწიფო საბჭომ მხარი დაუჭირა დადგენილებას, თითქოს ჩემი ბელგიაში ყოფნა საფრთხეს უქმნიდა ქვეყანას. მიზეზად ის დაასახელეს, რომ ბელგიაში ჩემი ჩასვლის შემდეგ მოწმეების რიცხვი ძალიან გაიზარდა — 1946—1953 წლებში 804-დან 3 304-მდე, რაც ბელგიის უსაფრთხოებას დაემუქრა. რადგან ბევრმა ახალგაზრდა მოწმემ ქრისტიანულ ნეიტრალიტეტს დაუჭირა მხარი. ამრიგად, მე და ემილია დაგვნიშნეს შვეიცარიაში, სადაც სარაიონო ზედამხედველად ვმსახურობდი ქვეყნის ფრანგულად მოლაპარაკე ნაწილში.
1959 წელს სამხრეთ ლანსინგში (ნიუ-იორკი, აშშ) დაარსდა სამეფო მსახურების სკოლა (სწავლების გაძლიერებული კურსი ქრისტიანი უხუცესებისთვის). მე მიმიწვიეს, რათა მოვმზადებულიყავი და შემდეგ ამ სკოლის კლასებისთვის მესწავლებინა ევროპაში. ამერიკაში ყოფნის დროს ოჯახიც მოვინახულე სენტ-ჯოზეფში. ამ დროს ჩემი საყვარელი დედა ბოლოჯერ ვნახე. ის გარდაიცვალა 1962 წლის იანვარში; მამა 1955 წლის ივნისში დამეღუპა.
1961 წლის მარტში პარიზში დაიწყო სამეფო მსახურების სკოლა და დადგა ჩვენი გამგზავრების დრო. სკოლის კურსის გასავლელად ჩამოვიდნენ საოლქო და სარაიონო ზედამხედველები, კრების ზედამხედველები და სპეციალური პიონერები საფრანგეთიდან, ბელგიიდან და შვეიცარიიდან. თითო კლასის სწავლების პროგრამა 4 კვირა გრძელდებოდა და შემდგომი 14 თვის განმავლობაში 12 კლასს ვუხელმძღვანელე. შემდეგ, 1962 წლის აპრილში, გავიგეთ, რომ ემილია ფეხმძიმედ იყო.
ახალ პირობებთან შეგუება
ჩვენ დავბრუნდით ჟენევაში, სადაც გვქონდა მუდმივად ცხოვრების ნებართვა. მიუხედავად ამისა, არც ისე ადვილი იყო საცხოვრებელი ადგილის პოვნა, რადგანაც ქვეყანაში ბინების ნაკლებობა იყო. არც სამუშაოს შოვნა იყო ადვილი. როგორც იქნა, ვიშოვე სამუშაო დიდ უნივერმაღში ჟენევის ცენტრში.
26 წელი სრული დროით მსახურებაში გავატარე, ამიტომ ჩვენი შეცვლილი პირობები საკმაო შეგუებას მოითხოვდა. უნივერმაღში 22 წელი ვმუშაობდი, რის წყალობითაც აღვზარდეთ ჩვენი ორი ქალიშვილი, ლოისი და იუნისი, და ჩვენს ოჯახს შესაძლებლობა ჰქონდა, სამეფოს ინტერესები ყოველთვის პირველ ადგილზე დაეყენებინა (მათე 6:33). 1985 წლიდან პენსიაში გასვლის შემდეგ სარაიონო ზედამხედველის დამხმარედ ვმსახურობდი.
ემილიას ძალიან სუსტი ჯანმრთელობა აქვს, მაგრამ მსახურებაში შეძლებისდაგვარად ყველაფერს აკეთებს. ლოისი დაახლოებით ათი წელი მსახურობდა პიონერად. რამხელა სიხარული იყო მასთან ერთად 1993 წელს მოსკოვში, სულიერ ნადიმზე, ენით აუწერელ საერთაშორისო კონგრესზე, დასწრება! ცოტა ხნის შემდეგ, ლოისი შვებულების გასატარებლად სენეგალში (აფრიკა) გაემგზავრა, საიდანაც ვეღარ დაბრუნდა, ოკეანეში დაიხრჩო ცურვის დროს. ძალიან მანუგეშა აფრიკელი ძმებისა და მისიონერების სიყვარულმა და გულკეთილობამ, როცა სენეგალში ჩავედი, რათა მეზრუნა ლოისის დაკრძალვაზე. მთელი გულით ვნატრობ იმ დროის დადგომას, როცა მას ვნახავ მკვდრეთით აღდგომისას! (იოანე 5:28, 29).
მადლიერი ვარ და ვხარობ, რომ თითქმის 50 წლის განმავლობაში გვერდიდან არ მომშორებია ერთგული და მოსიყვარულე თანამგზავრი. დარდისა და მწუხარების მიუხედავად, იეჰოვას წყალობა ყოველთვის მალამოსავით ეცხებოდა გულს და სიცოცხლეს აზრს აძლევდა. გულით მსურს, შევუერთდე ფსალმუნმომღერალს, რომელიც ჩვენი ღმერთის, იეჰოვას, შესახებ ამბობს: „რადგან სიცოცხლეზე მეტია შენი წყალობა, ჩემი ბაგენი გაქებენ შენ“ (ფსალმუნი 62:4).
[სურათი 26 გვერდზე]
სამქადაგებლო მსახურების გაძლიერების მიზნით ფონოგრაფებს ვიყენებდით.
[სურათი 26 გვერდზე]
ჩემი მშობლები (1936 წ.).
[სურათი 26 გვერდზე]
ქუჩაში დამოწმება (ბელგია, 1948 წ.).