ხედავთ დღეს სიფხიზლის აუცილებლობას?

საშიშროების დროს სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხი სიფხიზლეზეა დამოკიდებული. ამის თვალსაჩინო მაგალითს ორ ვულკანურ კუნძულზე მომხდარი შემთხვევა წარმოადგენს.

1902 წლის 8 მაისს კარიბიის კუნძულ მარტინიკაზე მოხდა მონტან-პელეს ამოფრქვევა, რაც მე-20 საუკუნეში ყველაზე კატასტროფული ვულკანური ამოფრქვევა იყო. მან შეიწირა ამ ვულკანის ძირში მდებარე ქალაქ სენ-პიერის თითქმის მთელი მოსახლეობა, რომელიც 30 000-ს შეადგენდა.

1991 წლის ივნისში ვულკან პინატუბოს ამოფრქვევა ამ საუკუნეში მომხდარი ერთ-ერთი უდიდესი ამოფრქვევა იყო. ის მოხდა ფილიპინების მჭიდროდ დასახლებულ ტერიტორიაზე და 900 ადამიანის სიცოცხლე იმსხვერპლა. მაგრამ ამ ამოფრქვევის დროს ათასობით ადამიანს გადარჩენაში ორი რამ დაეხმარა: 1) სიფხიზლის გამოვლენა საშიშროების დროს და 2) გაფრთხილების თანახმად მოქმედებისთვის მზადყოფნა.

სათანადო მოქმედებას გადარჩენა მოჰყვა

ვულკანი პინატუბო ასობით წლის განმავლობაში მიძინებული იყო, ხოლო 1991 წლის აპრილში შეინიშნა ამოფრქვევის წინამორბედი ნიშნები. ვულკანის კონუსიდან დაიწყო ორთქლისა და გოგირდოვანი ანჰიდრიდის გამოყოფა. ადგილობრივმა მოსახლეობამ არაერთხელ იგრძნო მიწის რყევა და შენიშნა მთის წვერიდან ავისმომასწავებლად ამობურცული მყარი ლავა. ფილიპინების ვულკანოლოგიისა და სეისმოლოგიის ინტიტუტის მეცნიერებმა დიდი სიფხიზლე გამოავლინეს და დროზე გააფრთხილეს ოფიციალური პირები, რომ გონივრული იქნებოდა, ახლომახლო ქალაქებიდან და სოფლებიდან 35 000 მოსახლის ევაკუაცია გაეკეთებინათ.

გასაგებია, რომ ხალხს არ სურდა მშობლიური კერის უმიზეზოდ დატოვება, მაგრამ მათი სიჯიუტე დაძლეულ იქნა ვიდეოფილმის საშუალებით, რომელშიც თვალნათლივ იყო ნაჩვენები ვულკანური ამოფრქვევის საშიშროება. ხალხის ევაკუაცია მართლაც დროულად მოხდა. ორი დღის შემდეგ მძლავრი აფეთქების შედეგად ატმოსფეროში 8 კუბური კილომეტრი ფერფლი ამოიტყორცნა. ტალახის ღვარებმა, ანუ ლაჰარებმა, მოგვიანებით ასობით ადამიანი იმსხვერპლა. მაგრამ ათასები გადარჩნენ და ეს იმის წყალობით მოხდა, რომ ხალხი გამოაფხიზლეს და საშიშროება დაანახვეს, ხოლო ისინი ამ გაფრთხილების შესაბამისად მოიქცნენ.

ადამიანების გამოწვეულ კატასტროფებში გადარჩენა

ახ. წ. პირველ საუკუნეში იერუსალიმში მცხოვრებ ქრისტიანებსაც უნდა გადაეწყვიტათ, დაეტოვებინათ თუ არა სახლები. ახ. წ. 66 წელს ქალაქიდან გაქცევამ ისინი განადგურებისგან იხსნა, რასაც ვერ გადაურჩნენ ახ. წ. 70 წელს იერუსალიმში მყოფი და პასექის დღესასწაულზე იქ ჩასული სხვა იუდეველები. ქალაქში (გალავნის შიგნით) პასექის აღსანიშნავად მილიონზე მეტი იუდეველი იყო თავმოყრილი, როდესაც რომაელთა ჯარებმა მათ გადარჩენის ყოველგვარი გზა გადაუჭრეს. შიმშილობამ, ძალაუფლებისთვის შინაომებმა და რომაელების სასტიკმა შემოტევებმა მილიონზე მეტი სიცოცხლე იმსხვერპლა.

ამ კატასტროფას, რომელმაც რომის წინააღმდეგ იუდეველთა აჯანყება ჩაახშო, წინ უძღოდა გაფრთხილება. რამდენიმე ათწლეულის წინ იესო ქრისტემ იწინასწარმეტყველა, რომ იერუსალიმს ალყაში მოაქცევდნენ. მან თქვა: „როცა იხილავთ იერუსალიმს ლაშქრით გარშემორტყმულს, მაშინ იცოდეთ, რომ მოახლოვდა მისი აოხრება. მაშინ იუდეაში მყოფნი მთებში გაიხიზნონ; ვინც იერუსალიმშია, გარეთ გავიდეს; ვინც სოფლად არის, ნუღარ შევა მასში“ (ლუკა 21:20, 21). აქ ყველაფერი გასაგებად იყო ნათქვამი და იესოს მიმდევრები ამას სერიოზულად მოეკიდნენ.

მეოთხე საუკუნის ისტორიკოსი ევსები კესარიელი გვამცნობს, რომ მთელ იუდეაში ქრისტიანები იესოს გაფრთხილების თანახმად მოიქცნენ. როდესაც რომაელებმა ახ. წ. 66 წელს ალყა მოხსნეს იერუსალიმის, მრავალი ებრაელი ქრისტიანი წარმართულ ქალაქ პელაში (რომის პროვინცია პერეაში) გადავიდა. მაგრამ ფხიზლად ყოფნითა და იესოს გაფრთხილების თანახმად მოქმედებით ისინი გადაურჩნენ შემთხვევას, რომელიც „მთელ ისტორიაში უსაშინელეს ალყად“ არის აღწერილი.

დღესაც მსგავსი სიფხიზლეა საჭირო. აგრეთვე საჭიროა განსაკუთრებული მოქმედება. თუ რატომ, განხილული იქნება მომდევნო სტატიაში.

[საავტორო უფლება 3 გვერდზე]

Godo-Foto, West Stock