ყოველთვის იმას ვფიქრობ, თუ რით ვასიამოვნო იეჰოვას

მოგვითხრო თეოდორ ნიროსმა

უცებ საკნის კარი გაიღო და ოფიცერმა დაიძახა: „რომელია ნიროსი?“. როდესაც თავი წარვუდგინე, მიბრძანა: „ადექი, სიკვდილით უნდა დაგსაჯოთ“. ეს მოხდა 1952 წელს კორინთის (საბერძნეთი) სამხედრო ბანაკში ყოფნისას. რატომ ეკიდა ბეწვზე ჩემი სიცოცხლე? სანამ ამას აგიხსნიდეთ, ნება მიბოძეთ, ცოტა რამ ჩემი წარსულიდან მოგითხროთ.

დაახლოებით 1925 წელს მამაჩემი ბიბლიის მკვლევარებს (ასე ერქვათ მაშინ იეჰოვას მოწმეებს) შეხვდა. ის მალე შეუერთდა მათ და რწმენა თავის რვავე და-ძმას გაუზიარა. ყველა მათგანმა მიიღო ბიბლიური ჭეშმარიტება. მათთან ერთად მისმა მშობლებმაც დაიწყეს შესწავლა. შემდეგ მამაჩემი დაქორწინდა. 1929 წელს კი მე დავიბადე აგრინიოში (საბერძნეთი).

ის დრო მართლაც საშინელი იყო საბერძნეთისთვის! ჯერ გენერალ მეტაქსასის საშინელი დიქტატურა, შემდეგ 1939 წელს მეორე მსოფლიო ომის დაწყება, რასაც მალე ნაცისტების მიერ ქვეყნის ოკუპაცია მოჰყვა. ავადმყოფობა და შიმშილი მძვინვარებდა. გვამები პატარა ურიკებით გადაჰქონდათ. მსოფლიოში არსებული უბედურება აშკარად მიუთითებდა, რომ საჭირო იყო ღვთის სამეფო.

მიძღვნის შემდეგ

1942 წლის 20 აგვისტოს, სალონიკის გარეთ კრების ჩასატარებლად შევიკრიბეთ. ჩვენმა თავმჯდომარე ზედამხედველმა ინგლისის სამხედრო თვითმფრინავებისკენ აგვახედა, რომლებიც ქალაქს ბომბავდნენ და აღნიშნა, რომ დაცულნი ვიყავით, რადგან ვემორჩილებოდით მოწოდებას, ‘ნუ მიატოვებთ თქვენს შესაკრებელს’ (ებრაელთა 10:25). მაშინ ზღვის სანაპიროზე შევიკრიბეთ, სადაც სხვებთან ერთად მეც უნდა მოვნათლულიყავი. როდესაც წყლიდან ამოვედით, ერთ მწკრივად დავდექით და ჩვენმა ქრისტიანმა და-ძმებმა ასეთი გადაწყვეტილების მიღებისთვის სიმღერა მოგვიძღვნეს. რა დაუვიწყარი დღე იყო!

ამის შემდეგ მალევე, როდესაც მე და ერთი ბიჭი კარდაკარ ვქადაგებდით, პოლიციელებმა დაგვაკავეს და პოლიციის განყოფილებაში წაგვიყვანეს. იქ კომუნისტებად შეგვრაცხეს, და ხაზგასმით აღნიშნეს, რომ ჩვენი სამქადაგებლო მსახურება აკრძალული იყო; გვცემეს და გვითხრეს: „იეჰოვა და სტალინი ერთი და იგივეა, თქვე იდიოტებო!“

მაშინ საბერძნეთში სამოქალაქო ომი მძვინვარებდა და ანტიკომუნისტური მოძრაობა ძლიერდებოდა. მეორე დღეს ბორკილდადებულები საკუთარი სახლების წინ საპარადო მარშით ჩაგვატარეს, თითქოს ბოროტმოქმედები ვყოფილიყავით. ამის გარდა, არაერთი გამოცდა გადავიტანე.

რწმენის გამოცდები სკოლაში

1944 წლის დამდეგს ჯერ ისევ სკოლაში ვსწავლობდი; ნაცისტები სალონიკის ოკუპაციას განაგრძობდნენ. ერთ დღეს სკოლაში ბერძენმა მართლმადიდებელმა მღვდელმა, ჩვენი სკოლის მოძღვარმა, მითხრა, რომ შემამოწმებდა. „ეს მართლმადიდებელი ქრისტიანი არ არის“, — თქვეს ბავშვებმა.

„მაშ ვინ არის?“ — იკითხა მოძღვარმა.

„იეჰოვას მოწმე ვარ“, — ვუპასუხე მე.

„მგელი ცხვრებს შორის“, — დაიყვირა მან, ხელი მტაცა და სახეში სილა გამაწნა.

„როგორ შეიძლება მგელს ცხვარმა სცემოს?“ — გავიფიქრე ჩემთვის.

რამდენიმე დღის შემდეგ, როდესაც დაახლოებით 350 მოსწავლე სადილისთვის მაგიდას მივუსხედით, მასწავლებელმა თქვა: „ნიროსი ილოცებს“. მე გავიმეორე ეგრეთ წოდებული „მამაო ჩვენო“, ლოცვა, რომელსაც იესო თავის მიმდევრებს ასწავლიდა და რომელიც მათეს 6:9–17-ია ჩაწერილი. ეს არ მოეწონა მას და გაბრაზებით მკითხა: „რატომ ილოცე ასე?“

„იმიტომ რომ იეჰოვას მოწმე ვარ“, — ვუპასუხე მე. მანაც ხელი მტაცა და ლოყაში გამარტყა. იმავე დღეს მოგვიანებით სხვა მასწავლებელმა თავის კაბინეტში გამომიძახა და მითხრა: „კარგია, მაგრად ჩაეჭიდე ნიროს შენს რწმენას და ფარ-ხმალს ნუ დაყრი“. იმ საღამოს მამამ გამამხნევა მოციქულ პავლეს სიტყვებით: „ყველა, ვისაც სურს ქრისტე იესოში იცხოვროს ღვთისმოსაობით, დევნილი იქნება“ (2 ტიმოთე 3:12).

როდესაც სკოლა დავამთავრე, რაიმე პროფესია უნდა ამერჩია. საბერძნეთში სამოქალაქო ომი მძვინვარებდა. მე ქრისტიანულ ნეიტრალიტეტს მტკიცედ ვიცავდი (ესაია 2:4; მათე 26:52). ბოლოს, 1952 წლის დამდეგს, 20 წლით მომისაჯეს თავისუფლების აღკვეთა, რადგან საბერძნეთის ისტორიის იმ მძიმე პერიოდში სამხედრო სამსახურში მონაწილეობის მიღებაზე უარი განვაცხადე.

ქრისტიანული ნეიტრალიტეტის გამოცდა

მესოლონგიონისა და კორინთის სამხედრო ბანაკებში ყოფნისას, შესაძლებლობა მქონდა ოფიცრებისთვის ამეხსნა, რომ ბიბლიით განსწავლული სინდისი ნებას არ მრთავდა, ჯარისკაცი გავმხდარიყავი და მხარი დამეჭირა პოლიტიკური მოძრაობისთვის. „მე უკვე იესოს ჯარისკაცი ვარ“, — ავუხსენი და მე-2 ტიმოთეს 2:3 წავუკითხე. როდესაც მთხოვეს, კიდევ ერთხელ დავფიქრებულიყავი, ვუპასუხე, რომ გადაწყვეტილება ნაუცბადევად კი არ მქონდა მიღებული, არამედ სერიოზული დაფიქრების შემდეგ. ვიცოდი, რომ მიძღვნის თანახმად ღვთის ნება უნდა შემესრულებინა.

ბოლოს მომისაჯეს იძულებითი სამუშაო. 20 დღის განმავლობაში დღეგამოშვებით მშიერი უნდა დავრჩენილიყავი და საკნის ცემენტის იატაკზე დამეძინა, რომლის ფართობიც 2 კვადრატული მეტრიც არ იყო. ამ საკანში ორი სხვა მოწმეც იყო. სწორედ ამ საკანში შემოვიდა ოფიცერი და დასახვრეტად გამიყვანა.

„არაფრის თქმა არ გინდა?“ — მკითხა მან.

„არა“, — ვუპასუხე მე.

„არ გინდა მისწერო ოჯახს?“

„არა, —კვლავ ვუპასუხე, — მათ უკვე იციან, რომ აქ შეიძლება მომკლან“.

შიდა ეზოში შემიყვანეს და მიბრძანეს, კედელს მივყუდებოდი. შემდეგ, იმის ნაცვლად, რომ ჯარისკაცებისთვის ებრძანა ცეცხლი გაეხსნათ, ოფიცერმა ბრძანა: „წაიყვანეთ“. ეს ყოველივე ჩემი სიმტკიცის გამოსაცდელად გაითამაშეს.

მოგვიანებით კუნძულ მაკრონისოსზე გადამიყვანეს, სადაც ნება არ დამრთეს, ბიბლიის გარდა სხვა ლიტერატურა მქონოდა. დაახლოებით 500 ბოროტმოქმედისგან განცალკევებით 13 მოწმე პატარა სახლში შეგვყარეს. ლიტერატურა როგორღაც მაინც აღწევდა ჩვენამდე. მაგალითად, ერთხელ მთელი ყუთი „ლუკუმია“ (ყველასთვის საყვარელი კანფეტი) გამომიგზავნეს. ციხის ზედამხედველებს ისე ძალიან უნდოდათ „ლუკუმია“, რომ ვერც კი დაინახეს შიგნით დამალული ჟურნალი „საგუშაგო კოშკი“. ერთმა მოწმემ თქვა: «ჯარისკაცები „ლუკუმიას“ შეექცნენ, ჩვენ კი „საგუშაგო კოშკს“!».

იმ დროს ახლად გამოცემულმა წიგნმაც „რა მოუტანა რელიგიამ კაცობრიობას?“ მოაღწია ჩვენამდე და მოწმე პატიმარი, რომელმაც ინგლისური იცოდა, გვითარგმნიდა. აგრეთვე ერთად ვსწავლობდით „საგუშაგო კოშკს“ და ჩუმად ვატარებდით კრების შეხვედრებს. ციხე სკოლად მიგვაჩნდა, სადაც შესაძლებლობა გვქონდა სულიერად გავძლიერებულიყავით. ყველაზე მეტად კი ის გვახარებდა, რომ ჩვენი უმწიკვლო ცხოვრებით იეჰოვას გულს ვახარებდით.

ბოლო ციხე, სადაც გადამიყვანეს, აღმოსავლეთ პელოპონესში, ქალაქ ტირინთაში, მდებარეობდა. აქ შევამჩნიე გუშაგი, რომელიც ყურადღებით მაკვირდებოდა, როდესაც ახალგაზრდა პატიმარს ბიბლიას ვასწავლიდი. რა საოცარი იყო, როდესაც რამდენიმე წლის შემდეგ სალონიკში ამ გუშაგს შევხვდი! მაშინ ის უკვე მოწმე იყო. მოგვიანებით, მისი ვაჟიც ციხეში მოხვდა, არა როგორც გუშაგი, არამედ, როგორც პატიმარი. ისიც იმავე მიზეზით დააპატიმრეს, რითაც მე.

განახლებული მოღვაწეობა განთავისუფლების შემდეგ

20 წლის ნაცვლად, მხოლოდ 3 წელი დავყავი საპატიმროში. განთავისუფლების შემდეგ ათენში ცხოვრება გადავწყვიტე. მაგრამ მალე პლევრიტით დავავადდი და იძულებული ვიყავი, სალონიკში დავბრუნებულიყავი. ორი თვე საწოლს ვიყავი მიჯაჭვული. მოგვიანებით შევხვდი მშვენიერ გოგონას, კულას, და 1959 წლის დეკემბერში დავქორწინდით. 1962 წელს მან პიონერად დაიწყო მსახურება. სამი წლის შემდეგ მეც შევძელი მასთან ერთად პიონერული მსახურება.

1965 წლის იანვარში მივიღეთ დანიშვნა სარაიონო მსახურებაზე. კრებები უნდა მოგვენახულებინა და სულიერად გაგვეძლიერებინა. იმ ზაფხულს პირველად დავესწარით საოლქო კონგესს ვენაში (ავსტრალია). ეს სრულიად განსხვავდებოდა იმ შეკრებებისგან, რომლებსაც საბერძნეთში აკრძალვის გამო ჩუმად ვმართავდით ტყეში. 1965 წლის ბოლოსთვის ათენში იეჰოვას მოწმეების ფილიალში მიგვიწვიეს. მაგრამ ჩემი ზოგიერთი ნათესავის ავადმყოფობის გამო იძულებულები გავხდით, 1967 წელს სალონიკში დავბრუნებულიყავით.

ოჯახზე ზრუნვასთან ერთად აქტიურ მონაწილეობას ვღებულობდით სამქადაგებლო მსახურებაში. ერთხელ, როდესაც ჩემს ბიძაშვილ კოსტასს ვესაუბრებოდი, აღვუწერე ღვთის დიდებული ორგანიზაცია და იქ გამეფებული სიყვარული, ერთიანობა და ცოცხალი ღმერთისადმი მორჩილება. მან მითხრა, ეს ყველაფერი ძალიან კარგი იქნებოდა, ღმერთი რომ არსებობდესო. დამთანხმდა, გამოგვეკვლია, არსებობდა თუ არა ღმერთი. იქვე ვახსენე, რომ 1969 წლის აგვისტოში ნიურნბერგში (გერმანია) იეჰოვას მოწმეების საერთაშორისო კონგრესს უნდა დავსწრებოდით. მკითხა, შეეძლოთ თუ არა წამოსულიყოვნენ თვითონ და მისი მეგობარი ალეკო, რომელსაც ბიბლიას ვასწავლიდით.

ნიურნბერგში გამართული კონგრესი შთამბეჭდავი იყო. კონგრესი გაიმართა უზარმაზარ სტადიონზე, სადაც ჰიტლერმა სამხედრო გამარჯვება იზეიმა. კონგრესს 150 000-ზე მეტი დელეგატი ესწრებოდა. მთელ ღონისძიებას აშკარად იეჰოვას სული ხელმძღვანელობდა. ამის შემდეგ, კოსტასი და ალეკო მალე მოინათლნენ. ახლა ორივე უხუცესებად მსახურობენ და მათი ოჯახის წევრებიც იეჰოვას მოწმეები არიან.

ერთ დაინტერესებულ ქალბატონთან დავიწყე შესწავლა. მისმა მეუღლემ განაცხადა, რომ ჩვენი რწმენის გამოკვლევა სურდა, და შემდეგ მალევე მაცნობა, რომ დებატებისთვის მოწვეული ჰყავდა ბერძენი მართლმადიდებელი თეოლოგი ვინმე მისტერ საკოსი. მამაკაცს სურდა ორივე ჩვენგანისთვის რამდენიმე შეკითხვა დაესვა. მისტერ საკოსი მღვდელთან ერთად მოვიდა. მასპინძელმა თქვა: „პირველად მინდა, მისტერ საკოსს დავუსვა სამი შეკითხვა“.

მამაკაცმა ხელში აიღო ბიბლიის თარგმანი, რომელსაც ჩვენ მსჯელობისას ვიყენებდით და თქვა: „პირველი შეკითხვა — ეს ნამდვილი ბიბლიაა თუ მხოლოდ მოწმეების?“ მისტერ საკოსმა უპასუხა, რომ ეს ავტორიტეტული თარგმანი იყო და აგრეთვე იეჰოვას მოწმეები „ბიბლიის მოყვარულებად“ დაახასიათა.

მამაკაცმა განაგრძო: „მეორე შეკითხვა — არიან იეჰოვას მოწმეები ზნეობრივი ადამიანები?“ ფაქტია, მას აინტერესებდა, თუ როგორ ადამიანებთან დაიწყო მისმა მეუღლემ ურთიერთობა. თეოლოგმა მოწმეებს ჭეშმარიტად ზნეობრივი ადამიანები უწოდა.

„მესამე შეკითხვა, — განაგრძო მან, — უხდიან იეჰოვას მოწმეებს ხელფასს?“ „არა“, — უპასუხა თეოლოგმა.

„გავიგე, რაც მაინტერესებდა და გადაწყვეტილება მივიღე“, — დაასრულა მამაკაცმა. მან განაგრძო ბიბლიის შესწავლა და მალევე მოინათლა.

აზრით აღსავსე ცხოვრება

1976 წლის იანვარში კვლავ დავიწყე სარაიონო ზედამხედველად მსახურება. დაახლოებით ექვსი წლის შემდეგ საბერძნეთში ქუჩაში ქადაგება დავიწყეთ. 1991 წლის ოქტომბერში მე და ჩემმა მეუღლემ სპეციალურ პიონერებად დავიწყეთ მსახურება. რამდენიმე თვის შემდეგ გულის ოპერაცია გავიკეთე, რამაც, საბედნიეროდ, წარმატებით ჩაიარა. ახლა საკმაოდ კარგი ჯანმრთელობა მაქვს და კვლავაც ვმონაწილეობ სრული დროით სამქადაგებლო მსახურებაში. აგრეთვე სალონიკის ერთ-ერთ კრებაში უხუცესად ვმსახურობ და ვმუშაობ საავადმყოფოებთან საურთიერთო კომიტეტში, რომ დავეხმარო მათ, ვისაც სამედიცინო დახმარება ესაჭიროებათ.

როდესაც ჩემს განვლილ ცხოვრებას ვიხსენებ, ვხვდები, თუ რამდენად სასიამოვნოა იმის კეთება, რაც ჩვენს ზეციერ მამას სიამოვნებს. მიხარია, რომ დიდი ხნის წინ გამოვეხმაურე მის რჩევას — „შვილო, იყავი ბრძენი, გული გამიხარე; და მეც პასუხს გავცემ ჩემს მაგინებელს“ (იგავნი 27:11). მართლაც, ძალიან მახარებს იმის ხილვა, რომ მთელ მსოფლიოში იზრდება გულწრფელ ადამიანთა რიცხვი, რომლებიც იეჰოვას ორგანიზაციაში ერთიანდებიან. ნამდვილად დიდი უპირატესობაა, რომ მონაწილეობა მიიღო ბიბლიის ჭეშმარიტების მეშვეობით ხალხის განთავისუფლებაში და ასეთი სახით გზა გაუხსნა სამართლიან ახალ ქვეყნიერებაში მარადიული სიცოცხლისკენ (იოანე 8:32; 2 პეტრე 3:13).

ჩვენ ყოველთვის ვცდილობთ, წავახალისოთ იეჰოვას ახალგაზრდა მსახურები, რომ მიზნად დაისახონ სრული დროით მსახურება და თავიანთი დრო და ძალები იეჰოვას მიუძღვნან. ჭეშმარიტად, იეჰოვაზე მინდობა და მისი გულის გახარება უდიდესი სიხარულისა და კმაყოფილების მომტანია.

[სურათები 21 გვერდზე]

(მარცხნიდან მარჯვნივ)

მსახურება ბეთელის სამზარეულოში 1965 წელს

საჯარო მოხსენება 1970 წელს, როდესაც ქადაგება აკრძალული იყო.

მეუღლესთან ერთად 1959 წელს.

[სურათი 23 გვერდზე]

ჩემს მეუღლე კულასთან ერთად.