ჩვენ არასოდეს ვწყვეტთ ქადაგებას
1. საიდან ვიცით, რომ პირველი საუკუნის მქადაგებლები არასდროს წყვეტდნენ ქადაგებას?
1 პირველი საუკუნის გულმოდგინე მქადაგებლები სასიხარულო ცნობას ყველგან დაუღალავად ქადაგებდნენ (საქ. 5:42). ძნელი წარმოსადგენია, რომ მათ კარდაკარ მსახურებისას გზაში შემხვედრი ხალხისთვისაც არ ექადაგათ. არც იმის შესაძლებლობას გაუშვებდნენ ხელიდან, რომ მსახურების შემდეგ საყიდლებზე წასულებს ბაზარში ექადაგათ. იესოს მსგავსად, ისინი არასდროს წყვეტდნენ ქადაგებას (მარ. 6:31—34).
2. რა ნიშნავს, ვატაროთ სახელი „იეჰოვას მოწმეები“?
2 ყოველთვის მზადმყოფნი. ჩვენ იეჰოვას მოწმეები ვართ, რაც მხოლოდ იმას კი არ განსაზღვრავს, თუ რას ვაკეთებთ, არამედ იმას, თუ ვინ ვართ (ეს. 43:10—12). ამიტომ ყოველთვის მზად ვართ, სხვების წინაშე „დავიცვათ“ ჩვენი იმედი მაშინაც კი, როცა კარდაკარ არ ვქადაგებთ (1 პეტ. 3:15). ვფიქრობთ წინასწარ, რომ შეიძლება მოგვიწიოს არაფორმალურად ქადაგება და ვემზადებით იმისათვის, თუ რა ვთქვათ? თან ვატარებთ ლიტერატურას, რომ მივცეთ მათ, ვინც ინტერესს გამოავლენს? (იგავ. 21:5). მარტო კარდაკარ ვქადაგებთ, თუ მდგომარეობის შესაბამისად, ყველგან ვავრცელებთ სასიხარულო ცნობას?
3. რატომ არ უნდა მივიჩნიოთ უმნიშვნელოდ ქუჩებში, ავტოსადგომებზე, პარკებში თუ საქმიან ტერიტორიებზე ქადაგება?
3 „სახალხოდ“ ქადაგება. ჩვენ ვქადაგებთ ქუჩებში, ავტოსადგომებზე, პარკებში, საქმიან ტერიტორიებზე და სხვაგან. არის ასეთი მსახურება უჩვეულო, უცნაური ან არასავალდებულო? მოციქულმა პავლემ თქვა, რომ ქადაგებდა როგორც „სახალხოდ“, ისე კარდაკარ (საქ. 20:20). კარდაკარ ქადაგება არის ძირითადი და ყველაზე ეფექტური საშუალება სამეფოს შესახებ ცნობის გასავრცელებლად. მაგრამ პირველი საუკუნის მქადაგებლები სახლებზე კი არ იყვნენ კონცენტრირებული, არამედ ადამიანებზე. ისინი ხელიდან არ უშვებდნენ შესაძლებლობას, რომ ჭეშმარიტებაზე ელაპარაკათ სახალხოდ, არაფორმალურად და კარდაკარ. ჩვენც მსგავსი განწყობა უნდა გვქონდეს, რომ ყოველმხრივ შევასრულოთ ჩვენი მსახურება (2 ტიმ. 4:5).