შეიძლება თუ არა საჯაროდ წარმოთქმული ლოცვის აუდიო ან ვიდეოჩანაწერის გაკეთება?

ზოგი ქრისტიანი ასეთ ჩანაწერებს არ აკეთებს. მაგრამ ბიბლია არაფერს ამბობს ლოცვების წერილობითი თუ სხვა სახის ჩანაწერის გაკეთების საწინააღმდეგოდ (2 მატ. 33:18).

ქრისტიანმა შეიძლება ჩაიწეროს კრების შეხვედრა იმ მიზნით, რომ მოგვიანებით მოუსმინოს ან მოასმენინოს მათ, ვინც ვერ შეძლო შეხვედრაზე დასწრება. ასეთი ჩანაწერის გაკეთებისას ზოგი ქრისტიანი ჩაწერას იწყებს ლოცვის წარმოთქმის შემდეგ და წყვეტს ბოლო ლოცვის წარმოთქმამდე.

ისინი შეიძლება ფიქრობენ, რომ, ძირითადად, ლოცვის დანიშნულება ვინმესთვის რამეს სწავლა არ არის. ლოცვა არის ქრისტიანის საუბარი ღმერთთან, რომელსაც დამსწრეები ისმენენ და თანხმობის ნიშნად „ამინს“ ამბობენ. გარდა ამისა, მან, ვინც კრების შეხვედრას იწერს, იცის, რომ ჩაწერილი ლოცვა პირდაპირ წარმოთქმული ლოცვა არ არის, და მოგვიანებით ამ ჩანაწერის მოსმენისას არ იტყვის „ამინს“.

მაგრამ საინტერესოა, რომ ბიბლიაში მრავალი ლოცვაა ჩაწერილი (დაბ. 24:10—14; მათ. 26:36—39; იოან. 11:41, 42; 17:1—26; საქ. 4:23—30). ამ ლოცვების კითხვისას, ჩვენ არ ვფიქრობთ, რომ „ამინი“ უნდა ვთქვათ (რომ. 8:26, 27).

რა თქმა უნდა, ეს ლოცვები ბიბლიის ნაწილია; და ეს იმიტომ, რომ ღმერთს სურდა ასე (2 ტიმ. 3:16). ზოგს შეიძლება ლოცვის ჩანაწერისდამი სხვანაირი დამოკიდებულება ჰქონდეს, ვიდრე ბიბლიაში ჩაწერილი ლოცვებისადმი. აქედან გამომდინარე, ვინაიდან არ არსებობს არანაირი მოთხოვნა ლოცვის ჩანაწერის აკრძალვასთან დაკავშირებით, თითოეულ ქრისტიანს შეუძლია პირადად გადაწყვიტოს, ჩაიწერს თუ არა საჯაროდ წარმოთქმულ ლოცვებს. არ არსებობს არანაირი ბიბლიური საფუძველი, რომ ლოცვების ჩაწერა არ შეიძლება.