თავშესაფარი ქალაქები

იეჰოვას კანონი, რომელიც სისხლის სიწმინდეს ეხებოდა, საკმაოდ არაორაზროვანი იყო. ადამიანის დაღვრილი სისხლი ბილწავდა მიწას, რომელზეც ისრაელის ძეები ცხოვრობდნენ და იეჰოვა მკვიდრობდა. ამ დანაშაულის გამოსყიდვა მხოლოდ მკვლელის სისხლის დაღვრით შეიძლებოდა (დბ. 9:5, 6; რც. 35:33, 34). ამიტომ სისხლის ამღებს უნდა მოეკლა მკვლელი და ამგვარად შური ეძია მოკლულის სისხლისთვის, რითაც შესრულდებოდა კანონი „სიცოცხლე სიცოცხლის სანაცვლოდ“ (გმ. 21:23; რც. 35:21). მაგრამ როგორ უნდა მოქცეოდნენ მას, ვისაც უნებლიეთ შემოაკვდებოდა ვინმე, მაგალითად, თუ ხის ჭრისას ცული ტარს გასძვრებოდა, მის მოძმეს მოხვდებოდა და მოკლავდა? (კნ. 19:4, 5). იეჰოვას უნებლიე მკვლელებისთვის კანონით გათვალისწინებული ჰქონდა ექვსი თავშესაფარი ქალაქი, სადაც ისინი დაცულნი იქნებოდნენ სისხლის ამღებისგან (რც. 35:6—32; იეს. 20:2—9).

ქალაქების მდებარეობა. სიკვდილამდე მოსემ იორდანეს აღმოსავლეთით სამი თავშესაფარი ქალაქი აირჩია. პირველი იყო ბეცერი, რომელიც სამხრეთით, რეუბენის ტომის კუთვნილ ზეგანზე, მკვდარი ზღვის ჩრდილოეთ სანაპიროს აღმოსავლეთით მდებარეობდა. მეორე იყო გალაადში გადის ტერიტორიაზე მდებარე რამოთი. იგი ისრაელის აღმოსავლეთ ტერიტორიის ცენტრალურ ნაწილში მდებარეობდა. მესამე იყო ბაშანის გოლანი, ჩრდილოეთით, მენაშეს ტერიტორიაზე (კნ. 4:43; იეს. 21:27, 36, 38). მას შემდეგ, რაც ისრაელები იორდანეს დასავლეთ მხარეს გადავიდნენ, იესო ნავეს ძემ კიდევ სამი თავშესაფარი ქალაქი გამოყო. ესენი იყო: სამხრეთით, იუდას ტერიტორიაზე მდებარე ხებრონი, ეფრემის მთიანი მხარის ცენტრალურ ნაწილში მდებარე შექემი და ჩრდილოეთით მდებარე კედეში ნაფთალის ტერიტორიაზე, რომელსაც მოგვიანებით გალილეის მხარეს უწოდებდნენ (იეს. 21:13, 21, 32). ექვსივე ლევიანთა ქალაქი იყო. მათგან ერთში, ხებრონში, მღვდლები მკვიდრობდნენ. ეს ქალაქები წმინდად შერაცხეს, რადგან მათ თავშესაფარი ქალაქების სტატუსი ჰქონდა (იეს. 20:7).

სამართალწარმოება. თავშესაფარ ქალაქში გაქცეულს თავისი საქმე უნდა წარედგინა კარიბჭესთან მსხდომი უხუცესების წინაშე, რომლებიც ვალდებულნი იყვნენ, შეეფარებინათ ის. ამ შესაძლებლობით განზრახ მკვლელობის ჩამდენს რომ არ ესარგებლა, თავშესაფარ ქალაქში გაქცევის შემდეგ მკვლელი უნდა წარმდგარიყო სასამართლოს წინაშე იმ ქალაქის კარიბჭესთან, რომლის დაქვემდებარებაშიც მკვლელობის ადგილი შედიოდა. თუ განზრახ მკვლელობაში არ დაედებოდა ბრალი, მას თავშესაფარ ქალაქში დააბრუნებდნენ. ის მხოლოდ იმ შემთხვევაში იქნებოდა დაცული, თუ მთელი ცხოვრება ან მღვდელმთავრის სიკვდილამდე ამ ქალაქში დარჩებოდა. გადაწყვეტილების შეცვლა არანაირი გამოსასყიდით არ შეიძლებოდა (რც. 35:22—29, 32; იეს. 20:4—6). როგორც იოაბის შემთხვევიდან გამოჩნდა, მკვლელს იეჰოვას წმინდა სამსხვერპლოც ვერ დაიხსნიდა (გმ. 21:14; 1მფ. 1:50; 2:28—34. იხ. სისხლის ამღები).

აშკარად დიდი სხვაობაა იეჰოვას მიერ კანონით გათვალისწინებულ თავშესაფარ ქალაქებსა და წარმართულ თუ ქრისტიანული სამყაროს ტაძრებს შორის, რომლებსაც საუკუნეების განმავლობაში უდანაშაულოებთან ერთად ბოროტმოქმედებიც აფარებდნენ თავს. ისრაელში თავშესაფარი ქალაქები მხოლოდ უნებლიე მკვლელობის ჩამდენთათვის იყო გათვალისწინებული და ისიც გარკვეული პირობით. ეს ღონისძიება ყველას შეახსენებდა, რომ სიცოცხლე წმინდა იყო.

[რუკა]

თავშესაფარი ქალაქები

დიდი ზღვა

კედეში

გოლანი

შექემი

რამოთი

მდინარე იორდანე

ბეცერი

ხებრონი

მარილოვანი ზღვა