დასაშვებია თუ არა ქრისტიანებისთვის, დალიონ საკუთარი შარდი, როგორც სამედიცინო ან ჯანმრთელობის გასაუმჯობესებელი საშუალება?

¹ საუკუნეების განმავლობაში ადამიანმა ჯანმრთელობის გასაუმჯობესებელ ურიცხვ დიეტასა თუ სამკურნალო საშუალებას მიმართა. ზოგი სტანდარტული მედიცინის ნაწილია. სხვები — ხალხური მედიცინის ნაწილი, მეცნიერულ საფუძვლებზე (1 ტიმ. 5:23). კიდევ სხვები იდიოსინკრაზიებს იწვევს და ყოველგვარ ფიზიკურ სარგებლობას არის მოკლებული. ყოველმა ქრისტიანმა პირადად უნდა გადაწყვიტოს, როგორ მოიქცეს, მაგრამ ბრძნულია, განავითარო გონივრულობა და სიფრთხილე მკურნალობის საკითხებში (იაკ. 3:17; შეადარე 1995 წლის 1 მაისის „საგუშაგო კოშკი“, გვ. 15, 16).

² ზოგი ამტკიცებს, რომ შარდის სმა ჯანმრთელობისთვის კარგია. მაგრამ ქრისტიანების უმრავლესობა შარდსა და განავალს (საკუთარსაც კი) მიიჩნევს ორგანიზმის მიერ გამოყოფილ უსარგებლო ნივთიერებებად, რომელიც უნდა მოიშორო და არ მიიღო. იესომ თქვა, რომ „რაც პირში შედის, მუცელს გაივლის და გარეთ გამოდის“. ეს იყო ღვთის მიერ ისრაელისათვის მიცემულ კანონებში, რომლებიც მოითხოვდა, რომ ადამიანის ექსკრემენტები სათანადოდ მოშორებულიყო; ამ ნივთიერებების მიწაში ჩაფვლა ჰიგიენურობას წარმოადგენდა და ღვთის ხალხის ბანაკის წმინდად შენარჩუნებას ეხმარებოდა (მათ. 15:17; რჯლ. 23:12–14).

³ რასაკვირველია, ქრისტიანები ფრთხილად უნდა იყვნენ, რომ არაფერმა გაიტაცოს ისინი, ჯანმრთელობის შენარჩუნებამაც კი, რომელიც დაფუძნებულია არსებულ „დასაბუთებაზე“ (იგავნი 14:15). იმის ნაცვლად, რომ ასეთი საკითხებით იყვნენ მოცულნი, ისინი კონცენტრაციას აკეთებენ გადამრჩენ მსახურებაზე. მათ შეგნებული აქვთ იმ პირადი საკითხების თავიდან აცილების ფასი, რომელიც შეიძლება, სხვებს უცნაურად ეჩვენოთ და, რომლებსაც შეუძლია, დაბრკოლება წარმოშვას (2 კორ. 6:3; 7:1).