ჩვენმა მშობლებმა გვასწავლეს ღვთის სიყვარული

მოგვითხრო ელისაბედ ტრეისიმ

შეიარაღებულმა მამაკაცებმა, რომლებიც იმ დილით ჩვენ საწინააღმდეგოდ ბრბოს მიუძღოდნენ, ახლა დედ-მამა ავტომობილიდან გადაიყვანეს. მე და ჩემი და ავტომობილში მარტონი დავრჩით და ვფიქრობდით, ვიხილავდით თუ არა ოდესმე ჩვენს მშობლებს. რა იყო ამ უსიამოვნო შემთხვევის მიზეზი, რომელიც 1941 წელს სელმას (ალაბამა, აშშ) მახლობლად მოხდა? და რა კავშირი აქვს მშობლებისგან ნასწავლს ამ შემთხვევასთან?

მამაჩემი, დიუი ფაუნტენი, ჯერ კიდევ ჩვილი იყო, როდესაც მშობლები დაეღუპა. ის ნათესავებმა აღზარდეს ტეხასის ფერმაზე. მოგვიანებით მამა ნავთობის მოპოვების რეგიონში წავიდა სამუშაოდ. 1922 წელს, 23 წლის ასაკში, ის დაქორწინდა ვინიზე, მომხიბლავ ახალგაზრდა ტეხასელზე, და დაბინავებისა და ოჯახის ზრდასთან დაკავშირებით გეგმების შედგენა დაიწყო.

ტეხასის აღმოსავლეთით, ტყიან ადგილას, პატარა ქალაქ გარიზონის მახლობლად, მან სახლი ააშენა. აქ სხვადასხვა მოსავალი მოჰყავდა, ბამბისა და მარცვლეულის ჩათვლით. ყველანაირი შინაური ცხოველიც მოაშენა. დროთა განმავლობაში შვილებიც გავჩნდით — 1924 წლის მაისში დიუი უმცროსი, 1925 წლის დეკემბერში ედვინა, და 1929 წლის ივნისში — მე.

ბიბლიური ჭეშმარიტების სწავლა

დედ-მამა ფიქრობდა, რომ ესმოდათ ბიბლია, რადგან „ქრისტეს ეკლესიას“ მიეკუთვნებოდნენ. მაგრამ, 1932 წელს, მას შემდეგ, რაც ჯ. ვ. კუკმა ბიძაჩემს, მონრო ფაუნტენს, დაუტოვა საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ მიერ გამოცემული წიგნები „ხსნა“ და „მთავრობა“, ძია მონროს ძლიერ სურდა, ნასწავლი ჩემი მშობლებისთვის გაეზიარებინა, ხშირად მოდიოდა საუზმის დროს, კითხულობდა სტატიას „საგუშაგო კოშკიდან“ და შემდეგ „შემთხვევით“ სტოვებდა ჟურნალს. მოგვიანებით დედ-მამა კითხულობდა მას.

ერთ კვირა დილას ბიძაჩემმა მამა მეზობლის სახლში ბიბლიის შესასწავლად დაპატიჟა. ის არწმუნებდა, რომ მ-რ. კუკი ყველა მის კითხვას ბიბლიიდან უპასუხებდა. შესწავლიდან დაბრუნებისას მამამ აღელვებულმა გვითხრა: „ყველა ჩემს შეკითხვაზე მივიღე პასუხები და სხვა ბევრი რამეც გავიგე! ვფიქრობდი, რომ ყველაფერი ვიცოდი, მაგრამ როდესაც მ-რ. კუკმა აგვიხსნა ბიბლიის თვალსაზრისი ჯოჯოხეთზე, სულზე, დედამიწასთან დაკავშირებით ღვთის განზრახვასა და იმაზე, თუ როგორ განახორციელებს მას ღვთის სამეფო, ვიგრძენი, რომ, ფაქტობრივად, არაფერი მცოდნია ბიბლიის შესახებ!“

ჩვენი სახლი, ასე ვთქვათ, თავშეყრის ადგილი იყო. ჩვენთან ხშირად იკრიბებოდნენ ნათესავები და მეგობრები. ისინი ტკბილეულსა და ბატიბუტს ამზადებდნენ, მღეროდნენ, დედაჩემი კი ფორტეპიანოზე უკრავდა. თანდათანობით ამ შეხვედრებმა გზა გაუხსნა ბიბლიურ საკითხებზე მსჯელობას. თუმცაღა ჩვენ, ბავშვებს, არ შეგვეძლო ყველაფრის გაგება, რაზეც მსჯელობდნენ, მაგრამ ჩვენი მშობლების დიდი სიყვარული ღვთისა და ბიბლიის მიმართ იმდენად აშკარა იყო, რომ ყველას მსგავსი სიყვარული განგვივითარდა.

სხვა ოჯახებშიც ტარდებოდა ყოველკვირეული ბიბლიური საუბრები, რომელთა დროსაც, ჩვეულებრივ, „საგუშაგო კოშკის“ ბოლო ნომრის თემა განიხილებოდა. როდესაც შეხვედრები მეზობელ ქალაქებში, აპელბის და ნაკოდოჩეზში, ტარდებოდა, როგორღაც ვსხდებოდით პატარა მანქანაში და, წვიმისა თუ პაპანაქების მიუხედავად, იქითკენ მივემგზავრებოდით.

ნასწავლის გამოყენება

მშობლებს დიდი დრო არ დასჭირვებიათ იმის დასანახად, რომ საჭირო იყო მოქმედება. ღვთის სიყვარული სხვებისთვის ნასწავლის გაზიარებას მოითხოვდა (საქმეები 20:35). მაგრამ რწმენის საჯაროდ გაცხადება რთულ ამოცანას წარმოადგენდა, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ ჩვენი მშობლები ბუნებით მორცხვი, მორიდებული ადამიანები იყვნენ. მაგრამ ღვთისადმი სიყვარულმა აღძრა ისინი ამ ნაბიჯის გადასადგმელად და ეს დაეხმარა მათ, ჩვენთვის ჩაეგონებინათ, ვყოფილიყავით იეჰოვაზე ბოლომდე მინდობილი. მამა იტყოდა ხოლმე: „იეჰოვა მიწათმოქმედებისგანაც ამზადებს მქადაგებლებს!“. 1933 წელს, იეჰოვასადმი მიძღვნის ნიშნად დედ-მამა მოინათლა პატარა ტბორში ჰენდერსონის (ტეხასი) მახლობლად.

1935 წლის დასაწყისში მამამ მარადიულ სიცოცხლესთან დაკავშირებული ქრისტიანული იმედის თაობაზე მთელი რიგი კითხვებით წერილობით მიმართა საზოგადოება „საგუშაგო კოშკს“ (იოანე 14:2; 2 ტიმოთე 2:11, 12; გამოცხადება 14:1, 3; 20:6). მან პასუხი პირადად ჯოზეფ ფ. რუტერფორდისგან, საზოგადოების მაშინდელი პრეზიდენტისგან, მიიღო. მის კითხვებზე პასუხების გაცემის ნაცვლად ძმა რუტერფორდმა მამა მაისის თვეში იეჰოვას მოწმეების კონგრესზე დასასწრებად მიიწვია ვაშინგტონში.

„შეუძლებელია! — ფიქრობდა მამა, — ჩვენ 26 ჰექტარ მიწაზე ბოსტნეული გვაქვს დათესილი. ამ დროს მოსავალია ასაღები და ბაზარზეა გასატანი“. მაგრამ, ამის შემდეგ, მალე მოხდა წყალდიდობა, რომელმაც წალეკა ის, რითაც თავს იმართლებდა — მოსავალი გინდა, თუ ღობე და ხიდები. ამიტომ, შევუერთდით კონგრესზე წამსვლელ სხვა მოწმეებს და დაქირავებული სკოლის ავტობუსით, ჩრდილო-აღმოსავლეთისკენ მიმავალ 1 600 კილომეტრიან გზას დავადექით.

კონგრესზე დედ-მამას გული უფანცქალებდა იმ ნათელი განმარტების მოსმენისას, თუ ვინ წარმოადგენს ‘უამრავ ხალხს’, რომელიც „დიდ გასაჭირს“ გადაურჩება (გამოცხადება 7:9, 14). იმ დროიდან, მთელი სიცოცხლის მანძილზე მშობლებისთვის დედამიწაზე სამოთხეში მარადიულად ცხოვრების იმედი ძლიერი სტიმული იყო. ისინი გვამხნევებდნენ შვილებს, მტკიცედ ჩავჭიდებოდით „ჭეშმარიტ სიცოცხლეს“, რაც იეჰოვას მიერ შემოთავაზებულ დედამიწაზე მარადიულ სიცოცხლეს ნიშნავს (1 ტიმოთე 6:19; ფსალმუნი 36:29; გამოცხადება 21:3, 4). მიუხედავად იმისა, რომ მხოლოდ ხუთი წლის ვიყავი, ჩემს ოჯახთან ერთად ამ სასიხარულო ღონისძიებაზე დასწრებამ ნამდვილი სიამოვნება მომანიჭა.

კონგრესიდან დაბრუნების შემდეგ კვლავ შევუდექით ხვნა-თესვას და მოგვიანებით ისეთი უხვი მოსავალი ავიღეთ, როგორიც არასოდეს გვქონია. ამან ნამდვილად დაარწმუნა დედ-მამა იმაში, რომ იეჰოვასადმი სრული ნდობა დაუჯილდოებელი არასოდეს დარჩება. მათ გადაწყვიტეს, ყოველთვიურად თითოეულს 52 საათი გაეტარებინა მსახურებაში და სამქადაგებლო საქმიანობის ამ სპეციალურ ფორმას მიჰყვეს ხელი. და შემდეგ, როდესაც მომდევნო თესვის სეზონი დადგა, გაყიდეს ყველაფერი, მამამ 6x2, 4-მეტრიანი ტრეილერი ხუთივესთვის საცხოვრებლად მოაწყო, იყიდა სრულიად ახალი ორკარიანი ფორდ სედანი და ტრეილერს მიაბა. ბიძაჩემმაც იგივე გააკეთა.

ჭეშმარიტების სწავლება ჩვენთვის

1936 წლის ოქტომბერში ჩვენმა მშობლებმა პიონერობა (სრული დროით მსახურება) დაიწყეს. მთელი ოჯახით დავიწყეთ ქადაგება აღმოსავლეთ ტეხასის რაიონებში, სადაც სამეფოს ცნობა იშვიათად აღწევდა. თითქმის ერთი წლის მანძილზე ადგილიდან ადგილზე გადავდიოდით, მაგრამ საერთო ჯამში, ასეთი ცხოვრება ჩვენ ნამდვილად გვსიამოვნებდა. დედა და მამა თავიანთი სიტყვითა და მაგალითით გვასწავლიდნენ, ვყოფილიყავით იმ პირველი ქრისტიანების მსგავსნი, რომლებმაც საკუთარი თავი ბიბლიური ჭეშმარიტების სხვებისათვის გაზიარებას მიუძღვნეს.

ბავშვები განსაკუთრებით დედით ვიყავით აღტაცებული მისი მსხვერპლის — საკუთარ სახლზე უარის თქმის გამო. თუმცა არსებობდა ერთი რამ, რისი დატოვებაც მას არ შეეძლო — ეს იყო საკერავი მანქანა. ეს ბრძნულიც იყო. დედას კერვა ეხერხებოდა და ის ყოველთვის კარგად ჩაცმულებს გვატარებდა. ყოველ კონგრესზე ჩვენ ახალი, მიმზიდველი ტანისამოსი გვეცვა.

კარგად მახსოვს გერმან ჯ. ჰენშელსა და მის ოჯახთან შეხვედრა. ისინი საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ დიდი ავტომობილით დადიოდნენ, ჩერდებოდნენ მჭიდროდ დასახლებულ ადგილას, ხალხს მოკლე ლექციის ჩანაწერს ასმენინებდნენ და შემდგომი ინფორმაციის მიწოდების მიზნით პირადად ინახულებდნენ. ჩემი ძმა, დიუი, მეგობრობდა გერმანის ვაჟთან, მილტონთან, რომელიც მაშინ მოზარდი იყო. ამჟამად მილტონი საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ პრეზიდენტია.

1937 წელს კოლუმბუსში (ოჰაიო) ჩატარებულ კონგრესზე მოინათლა ედვინა, დედ-მამას კი სპეციალურ პიონერებად შესთავაზეს მსახურება. იმ დროს ასეთი მსახურება თვეში არანაკლებ 200 საათის ქადაგებას მოიცავდა. როდესაც უკან ვიხედები, ვხვდები, რამდენად დამეხმარა დედის შესანიშნავი მაგალითი იმაში, რომ ქრისტიანულ დანიშნულებებში ჩემი მეუღლისთვის მხარი დამეჭირა.

როდესაც მამა რომელიმე ოჯახთან ბიბლიის შესწავლას იწყებდა, მათი შვილებისთვის კარგი მაგალითის მისაცემად ბავშვები თან მივყავდით. ის ბიბლიურ მუხლებს გვაკითხებდა და ზოგიერთ ძირითად კითხვაზე პასუხს გვაცემინებდა. შედეგად, ბევრი ახალგაზრდა, ვისაც ვასწავლიდით, დღემდე ერთგულად ემსახურება იეჰოვას. ნამდვილად, მშობლებმა მტკიცე საფუძველი ჩაუყარეს ღვთისადმი ჩვენს მუდმივ სიყვარულს.

როდესაც გავიზარდეთ, ჩემს ძმას გაუჭირდა ასეთ სივიწროვეში ორ უმცროს დასთან ერთად ცხოვრება. ამიტომ, 1940 წელს მან დაგვტოვა და სხვა მოწმესთან ერთად დაიწყო პიონერული მსახურება. მოგვიანებით ის დაქორწინდა ოდრი ბარონზე. ასე რომ, ოდრიმაც ბევრი რამე ისწავლა ჩვენი მშობლებისგან და დიდად შეიყვარა ისინი. მას შემდეგ, რაც 1944 წელს ქრისტიანული ნეიტრალიტეტის გამო ჩემი ძმა ციხეში ჩასვეს, ოდრი დროებით ჩვენთან ვიწრო ტრეილერში გადმოვიდა საცხოვრებლად.

1941 წელს სენტ-ლუისში (მისური) ჩატარებულ დიდ კონგრესზე ძმა რუტერფორდმა პირდაპირ მიმართა 5-დან 18 წლამდე ასაკის ბავშვებსა და მოზარდებს, რომლებიც წინ, სპეციალურ სექტორში, ისხდნენ. ედვინა და მე ვუსმენდით მის მშვიდ, მკაფიო ხმას; ის გვაგონებდა მოსიყვარულე მამას, რომელიც თავის შვილებს არიგებს შინ. ძმა რუტერფორდი ამხნევებდა მშობლებს: „დღეს იესო ქრისტე კრებს ხალხს, რომელთანაც კავშირი დადო, და განსაკუთრებულ ყურადღებას იმაზე ამახვილებს, რომ მშობლებმა შვილებს სიმართლის გზით სიარული ასწავლონ“. მან დასძინა: „აღზარდეთ ისინი შინ და ასწავლეთ მათ ჭეშმარიტება!“ საბედნიეროდ, ჩვენი მშობლები ასეც იქცეოდნენ!

ამ კონგრესზე მივიღეთ ახალი ბროშურა „იეჰოვას მსახურები დაცული არიან“, რომელიც განიხილავდა სასამართლო შემთხვევებს, სადაც იეჰოვას მოწმეებმა გაიმარჯვეს. მათს რიცხვში შეერთებული შტატების უზენაეს სასამართლოში მოპოვებული გამარჯვებებიც შედიოდა. ჩვენ ერთად შევისწავლეთ ეს ბროშურა. მაშინ არ ვიცოდით, რომ ამან მოგვამზადა იმისათვის, რაც რამდენიმე კვირის შემდეგ სელმაში (ალაბამა) მოხდა.

გაშმაგებული ბრბო სელმაში

სტატიის თავში აღწერილ შემზარავ შემთხვევამდე, შერიფს, ქალაქის მერსა და პოლიციის უფროსს დილით მამამ გადასცა წერილის რამდენიმე ეგზემპლარი, სადაც მოხსენიებული იყო ჩვენი კონსტიტუციური უფლება, კანონის მფარველობით გვემსახურა. მიუხედავად ამისა მათ ქალაქიდან ჩვენი განდევნა გადაწყვიტეს.

მოსაღამოებისას ხუთი შეიარაღებული მამაკაცი მოვიდა ჩვენს ტრეილერთან და დედა, ჩემი და და მე მძევლებად აგვიყვანეს. რაიმე დანაშაულებრივის მოსაძებნად მათ ყველაფერი გაჩხრიკეს. მამა გარეთ იყო. მათ თავიანთი პისტოლეტები დაუმიზნეს და უბრძანეს, ტრეილერი ავტომობილთან მიება. ამ დროს არ შემშინებია. იმდენად სასაცილოდ ჩანდა ამ მამაკაცების აზრი, თითქოს საშიშნი ვიყავით, რომ მე და ჩემი და ავხითხითდით. მაგრამ მამის მეყსეულმა გამოხედვამ მალევე გამოგვაფხიზლა.

როდესაც გასამგზავრებლად მზად ვიყავით, მამაკაცებმა მოინდომეს, რომ მე და ედვინა თავიანთი ავტომობილით წავეყვანეთ. მაგრამ მამამ მტკიცე უარი უთხრა. „სანამ ცოცხალი ვარ, ამას ვერ იზამთ!“, განაცხადა მან. ხანმოკლე კამათის შემდეგ, ჩვენ ერთად მგზავრობის ნება დაგვრთეს, ხოლო შეიარაღებული მამაკაცები თავიანთი ავტომობილით მოგვყვებოდნენ. როცა ქალაქს 25 კილომეტრით დავშორდით, გვანიშნეს, შევჩერებულიყავით გზატკეცილის ნაპირზე და დედ-მამა წაიყვანეს. მამაკაცები რიგრიგობით ცდილობდნენ მათ გადარწმუნებას: „დაანებეთ თავი ამ რელიგიას. დაბრუნდით ფერმაზე და წესიერად აღზარდეთ თქვენი გოგონები!“ მამა ცდილობდა მათთან მსჯელობას, მაგრამ ამაოდ.

ბოლოს ერთმა მამაკაცმა თქვა: „წადით და, თუ ოდესმე დაბრუნებულხართ დალასში, სათითაოდ დაგხოცავთ!“

შვებით ამოვისუნთქეთ, რადგან კვლავ ერთად ვიყავით და გზას გავუდექით. საღამოთი რამდენიმე საათის შემდეგ შევჩერდით. ჩვენ ჩაწერილი გვქონდა ამ მამაკაცების ავტომობილის ნომერი და მამამ სასწრაფოდ შეატყობინა ყველაფერი საზოგადოება „საგუშაგო კოშკს“. რამდენიმე თვის შემდეგ მამაკაცების ვინაობა დაადგინეს და დააპატიმრეს.

მისიონერულ სკოლა „გალაადში“

1946 წელს ედვინა მიიწვიეს „საგუშაგო კოშკის“ ბიბლიურ სკოლა „გალაადის“ მე-7 კლასში სამხრეთ ლანსინგში (ნიუ-იორკი). ერთ-ერთმა ინსტრუქტორმა, ალბერტ შრედერმა, მისი შესანიშნავი თვისებების შესახებ ახსენა თავის ყოფილ პარტნიორთან პიონერულ მსახურებაში, ბილ ელროდთან, რომელიც მაშინ მსახურობდა ბეთელში, ბრუკლინში (ნიუ-იორკი) არსებულ იეჰოვას მოწმეების მსოფლიო მთავარ განყოფილებაშიa. ედვინა და ბილი გააცნეს ერთმანეთს და მას შემდეგ, რაც ედვინამ დაამთავრა „გალაადი“, დაახლოებით ერთ წელიწადში, ისინი დაქორწინდნენ. მათ მრავალი წელი გაატარეს სრული დროით მსახურებაში, მათ შორის ხუთი წლის მანძილზე ერთად მსახურობდნენ ბეთელში. ერთხელაც, 1959 წლის ერთ დღეს ძმა შრედერმა „გალაადის“ 34-ე კლასში გამოაცხადა, რომ მისი ძვირფასი მეგობარი ტყუპების, გოგო-ბიჭის, მამა გახდა.

1947 წლის მიწურულს, ჩემს მშობლებთან ერთად მერიდიანში (მისისიპი) მსახურების დროს, სამივემ მივიღეთ მიწვევა „გალაადის“ მე-11 კლასში დასასწრებად. გაოცებული ვიყავით, რადგან მოთხოვნების თანახმად ჩემი მოწვევა ჯერ ადრე იყო, ხოლო დედ-მამის — გვიანი. მაგრამ გამონაკლისი დაიშვა და ჩვენ წილად გვხვდა გაძლიერებული ბიბლიური სწავლების კურსის გავლა.

მისიონერული მსახურება ჩემს მშობლებთან

ჩვენი მისიონერული დანიშნულება იყო კოლუმბია (სამხრეთ ამერიკა). სწავლებიდან ერთ წელზე მეტი დრო გავიდა, სანამ 1949 წლის დეკემბერში ჩვენ ჩავედით ბოგოტაში, მისიონერთა სახლში, სადაც სამი სხვა მისიონერი უკვე ცხოვრობდა. თავდაპირველად მამა ფიქრობდა, რომ გაცილებით იოლი იქნებოდა ხალხისთვის ინგლისური ესწავლებინა, ვიდრე თავად მას ესწავლა ესპანური! დიახ, სირთულეები იყო, მაგრამ იყო დიდი კურთხევებიც! 1949 წელს კოლუმბიაში ასზე ნაკლები მოწმე იყო, ხოლო ამჟამად იქ 100 000-ზე მეტია!

ბოგოტაში ხუთი წლის მსახურების შემდეგ დედ-მამა გააგზავნეს ქალაქ კალიში. ამასობაში, 1952 წელს მე ცოლად გავყევი რობერტ ტრეისის, კოლუმბიაში მომსახურე მისიონერსb. ჩვენ 1982 წლამდე დავრჩით კოლუმბიაში, შემდეგ კი დაგვნიშნეს მეხიკოში, სადაც დღემდე ვმსახურობთ. 1968 წელს, ჯანმრთელობის შერყევის გამო ჩემს მშობლებს შეერთებულ შტატებში მოუწიათ დაბრუნება. გამოკეთების შემდეგ მათ სპეციალურ პიონერებად განაგრძეს მსახურება მობილში (ალაბამა).

ზრუნვა ჩვენს მშობლებზე

რაც უფრო ასაკში შედიოდნენ, დედ-მამა უფრო დაუძლურდა და ორივეს მეტი მხარდაჭერა და ყურადღება სჭირდებოდა. მათი თხოვნის გათვალისწინებით, მსახურებისთვის ისინი ატენზში (ალაბამა) ედვინასა და ბილის მახლობლად დანიშნეს. მოგვიანებით ჩვენმა ძმამ, დიუიმ, ჩათვალა, რომ ბრძნული იქნებოდა, ოჯახს სამხრეთ კაროლინაში ერთმანეთთან ახლოს ეცხოვრა. ასე რომ, ბილმა თავისი ოჯახი დედ-მამასთან ერთად საცხოვრებლად გრინვუდში გადმოიყვანა. ამ სიყვარულით სავსე ქმედებამ ჩემთვისა და რობერტისთვის კოლუმბიაში ჩვენი მისიონერული მსახურების გაგრძელება გახადა შესაძლებელი; ვიცოდით, რომ ჩემს მშობლებზე კარგად იზრუნებდნენ.

მოგვიანებით, 1985 წელს მამას მოუვიდა შეტევა, რომელმაც მეტყველების უნარი წაართვა და ლოგინად ჩააგდო. ოჯახი ერთად შევიკრიბეთ, რომ გადაგვეწყვიტა, საუკეთესოდ როგორ გვეზრუნა მშობლებზე. გადაწყდა, რომ ოდრი ყოფილიყო მამის მომვლელი და რომ აჯობებდა, მე და რობერტს ყოველ კვირას გამოგვეგზავნა წერილები გამამხნევებელი შემთხვევებით და რამდენადაც შესაძლებელი იქნებოდა, ხშირად ჩამოვსულიყავით.

მამის უკანასკნელი მონახულება ცოცხლად მრჩება გონებაში. მას არ შეეძლო ჩვეულებრივ მკაფიოდ მეტყველება, მაგრამ მას შემდეგ, რაც ვუთხარით, რომ ჩვენ მეხიკოში დავბრუნდით, დიდი ძალისხმევისა და ემოციური დაძაბულობის ფასად როგორღაც აღმოხდა ერთი სიტყვა — „ადიოს!“ ამით გავიგეთ, რომ გულში ის მხარს უჭერდა ჩვენს გადაწყვეტილებას, გაგვეგრძელებინა მისიონერული დავალების შესრულება. მამა 1987 წლის ივლისში დაიღუპა, ხოლო დედა ცხრა თვის შემდეგ გარდაიცვალა.

ჩემი დაქვრივებული დისგან მიღებული წერილი კარგად აჯამებს მადლიერებას, რომელსაც ყოველი ჩვენგანი მშობლების მიმართ გრძნობს: „მე დიდად ვაფასებ ჩემს მდიდარ ქრისტიანულ მემკვიდრეობას და არასოდეს ერთი წამითაც კი არ ვფიქრობ იმას, რომ უფრო ბედნიერი ვიქნებოდი, თუ ჩვენი მშობლები სხვანაირად აღგვზრდიდნენ. მათი მტკიცე რწმენის, თავგანწირვისა და იეჰოვასადმი სრული ნდობის მაგალითი ცხოვრებაში სხვადასხვა განსაცდელის დროს მეხმარებოდა“. ედვინამ ამ სიტყვებით გამოხატა თავისი მადლიერება: „ვმადლობ იეჰოვას მშობლებისთვის, რომლებმაც სიტყვითა და მაგალითით დაგვანახვეს ის, რომ ყოველთვის ბედნიერი იქნები, თუკი სიცოცხლეს მოსიყვარულე ღმერთის, იეჰოვას, მსახურებას უძღვნი“.

[სქოლიოები]

[სურათები 22, 23 გვერდებზე]

ფაუნტენების ოჯახი: (მარცხნიდან მარჯვნივ) დიუი, ედვინა, ვინი, ელისაბედი, დიუი უმცროსი; მარჯვნივ: ელისაბედი და დიუი უმცროსი ჰენშელის ავტომობილის კაპოტზე (1937); მარჯვნივ დაბლა: 16 წლის ელისაბედი პლაკატებით მსახურების დროს.