ბევრი, რომელსაც ეჭვი ეპარება ყოვლისშემძლე, მოსიყვარულე ღვთის არსებობაში, კითხულობს: თუ ღმერთი არსებობს, რატომ დაუშვა ამდენი ტანჯვა-წამება და ბოროტება კაცობრიობის ისტორიის მანძილზე? რატომ უშვებს ასეთ სავალალო მდგომარეობას, რომელსაც დღეს ჩვენს გარშემო ვხედავთ? რატომ არ უღებს ბოლოს ომებს, დამნაშავეობას, უსამართლობას, სიღარიბესა და სხვა უბედურებებს, რომლებიც მსოფლიოს მრავალ ქვეყანაში შემაშფოთებელი სისწრაფით იზრდება?

ზოგი ამბობს, რომ ღმერთმა შექმნა სამყარო, დედამიწაზე დაასახლა ადამიანები და თავიანთ ნებაზე მიუშვა. ამ მოსაზრებით ღმერთი არ უნდა დავადანაშაულოთ ტანჯვა-წამებასა და უბედურებაში, რომელიც თვითონ ადამიანმა დაიტეხა სიხარბისა და არასწორი ხელმძღვანელობის გამო.

მაგრამ სხვები უარყოფენ ამ თეორიას. მაგალითად, ფიზიკის პროფესორი კონიერზ ჰერინგი, რომელიც აღიარებს ღვთის არსებობას, ამბობს: „არ ვეთანხმები მოსაზრებას, რომ ღმერთმა დიდი ხნის წინათ აამუშავა უდიდესი საათი და მას შემდეგ, გულზე ხელებდაკრეფილი, უყურებს ჩიხში მოქცეული კაცობრიობის წვალებას. ერთ-ერთი მიზეზი თუ რატომ არ მწამს ეს, ის არის, რომ მეცნიერული გამოცდილება არავითარ საფუძველს არ მაძლევს, დავიჯერო „საათის“ აბსოლუტური მოდელის არსებობა. ჩვენი მეცნიერული თეორიები. . . უფრო და უფრო გასრულყოფილდება, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ ისინი ყოველთვის არასრულყოფილი იქნება. ვფიქრობ, უფრო გონივრულია, გვწამდეს ცოცხალი ძალის, რომელიც ყოველთვის შესაძლებელს ხდის ამ გასრულყოფილებას“.

მაგრამ ყოვლისშემძლე ღმერთი ‘გულზე ხელებდაკრეფილი არ უყურებს ჩიხში მოქცეული კაცობრიობის წვალებას’. მას საფუძვლიანი მიზეზი ჰქონდა, რომ ათასობით წლის განმავლობაში არ ჩარეულიყო უმრავლესობის ცხოვრებაში.

სასიკეთო მიზანს მოემსახურა

კაცობრიობის ისტორიის განვლილი 6 000 წელი შეიძლება დიდ დროდ გვეჩვენება, თუ მას ჩვენი სიცოცხლის საშუალო ასაკს ვადარებთ, რომელიც 100 წელზე ნაკლებია. მაგრამ ღვთის განრიგისა და დროის მსვლელობაზე მისი თვალსაზრისიდან გამომდინარე, ეს პერიოდი ექვსი დღის ტოლფასია, ანუ ერთ კვირაზე ნაკლები! მოციქულმა პეტრემ ახსნა: „ეს ერთი არ უნდა დაიფაროს თქვენგან, საყვარელნო, რომ უფლისათვის ერთი დღე არის, როგორც ათასი წელი, ხოლო ათასი წელი, როგორც ერთი დღე“ (2 პეტრე 3:8).

შემდეგ პეტრე პასუხობს მათ, ვინც ღმერთს გულგრილობასა და დაყოვნებაში ადანაშაულებს: „არ აყოვნებს უფალი აღთქმულს, ზოგიერთებს რომ დაყოვნებად მიაჩნიათ, არამედ სულგრძელია თქვენდამი და არ სურს, რომ ვინმე დაიღუპოს, არამედ რომ ყველა მივიდეს მოსანანიებლად“ (2 პეტრე 3:9).

ასე რომ, როდესაც გამოყოფილი წლები ამოიწურება, შემოქმედი სისრულეში მოიყვანს თავის განზრახვას ჩვენს შესანიშნავ პლანეტასთან დაკავშირებით. მან საკმაოდ დიდი დრო გამოუყო კაცობრიობას, რომ ეჩვენებინა ადამიანის უუნარობა ემმართველა ან შეეწყვიტა ომები, დამნაშავეობა, სიღარიბე, ავადმყოფობა და ტანჯვა-წვალების გამომწვევი სხვა მიზეზები. ეს აშკარად დაადასტურებს იმას, რაზეც ღმერთმა დასაწყისში მიუთითა ადამიანებს, რომ საკუთარი კეთილდღეობისთვის ღვთის ხელმძღვანელობას უნდა მიჰყოლოდნენ (დაბადება 2:15–17).