„ძმებს, რომლებიც ადრე მუსლიმანები ვიყავით, სხვა მუსლიმანები დღემდე ცუდი თვალით გვიყურებენ, — ჰყვება სალიუ აბაზი, ალბანურ ენაზე მოლაპარაკე ყოფილი მუსლიმანი, — და რადგან სხვა რელიგიის მიმდევრობა ვარჩიეთ, ჩვენს ნათესავებს ჰგონიათ, რომ ვუღალატეთ. გარდა ამისა, ალბანელებსა და სერბებს შორის ეთნიკური დაძაბულობის გამო ყოფილი მუსლიმანებისთვის სერბებთან ქადაგება ადვილი არ არის“.

ყოველივე ამის მიუხედავად, შეხვედრების ჩასატარებლად სალიუს სახლში სხვადასხვა წარმოშობის 30 კაცი იკრიბებოდა. „იმ წლებში, — იხსენებს სალიუ, — შეხვედრები სერბულ ენაზე ტარდებოდა, ლიტერატურა კი ბელგრადიდან ჩამოდიოდა. ერთხელ, როდესაც ბელგრადიდან ძმებმა ლიტერატურა ჩამოგვიტანეს და ყველანი ერთად ვიყავით შეკრებილნი, მოულოდნელად პოლიციელები დაგვადგნენ. ვუთხარი, რომ სტუმრები ჩემი ძმები იყვნენ; ვერაფრით ვერ მიხვდნენ, როგორ შეიძლებოდა სერბები და ალბანელები ძმები ყოფილიყვნენ“. 1998 წელს კოსოვოს უდიდეს ქალაქ პრიშტინაში მაუწყებლებმა დაიქირავეს შენობა, რომელსაც სამეფო დარბაზად იყენებდნენ.

1999 წლის გაზაფხულისთვის ეთნიკური კონფლიქტი კიდევ უფრო გამწვავდა. „ჩემი მეზობელი დამემუქრა, რომ თუ მე და ჩემი ვაჟი იარაღს არ ავიღებდით ხელში, სახლს გადაგვიწვავდა, — ჰყვება სალიუ. — მაშინდელმა პოლიტიკურმა ვითარებამ ხალხზე დიდი გავლენა იქონია; ისინი არ სცნობდნენ სერბიის ყოფილ მთავრობას, არ ემორჩილებოდნენ კანონს, და გაბოროტებული ხალხი თავს ყველაფრის უფლებას აძლევდა“.

კოსოვოში პოლიტიკური მდგომარეობის გამწვავება სერბებს სულ უფრო და უფრო ურთულებდა იქ ცხოვრებას. 1999 წელს სერბები და ალბანელები მეზობელ ქვეყნებში გადაასახლეს. უკიდურესად დაძაბული ეთნიკური კონფლიქტის მიუხედავად, სალიუმ სიცოცხლე საფრთხეში ჩაიგდო და სერბი ძმები სახლში შეიფარა.

[სურათი 235 გვერდზე]

სალიუ აბაზი