რატომაა ჩვენს დროში ამდენი ბოროტება?
როცა გაზეთის წასაკითხად, ტელევიზორში ახალი ამბების საყურებლად ან რადიოში მათი ტრანსლაციის მოსასმენად ჯდები, რაღაც ცუდ ცნობებს მოელი, ასე არ არის? ალბათ, არ გიკვირს იმის გაგება, რომ ჯერ კიდევ მძვინვარებს ომი, რომ ჯერ კიდევ ფართოდაა გავრცელებული მოძალადეობრივი დამნაშავეობა ან რომ შიმშილი ჯერ კიდევ ძალას აცლის განვითარებად ქვეყანას.
თუ ამ მოვლენებისგან მოშორებით ცხოვრობ, შესაძლებელია, ყოველთვის არ გრძნობდე ასეთი ცნობებით მოყენებულ მეტისმეტ გულისტკივილს. გარდა ამისა, ვის შეუძლია უთანაგრძნოს ასე მრავალ ტანჯულს? თუმცა მაინც ძალიან ძნელია გულგრილად დარჩენა, როცა საკუთარი თვალით ვხედავთ, თუ როგორ იტანჯებიან ადამიანები. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მაშინ, როცა ერთი საქმეა ომის შესახებ წაკითხვა და უბედური შემთხვევების სტატისტიკურ მონაცემებზე ფიქრი, სულ სხვა საქმეა პატარა ადნენის, ცხრა წლის ბოსნიელი ბიჭუნას, შესახებ წაკითხვა, რომელსაც დედა მოუკვდა მათი სახლის დაბომბვის დროს. სულ რაღაც ერთი თვის შემდეგ სნაიპერმა სასიკვდილოდ დაჭრა ადნენის მამა, როცა მამა-შვილი ქუჩას მიუყვებოდა. მხოლოდ რამდენიმე კვირის შემდეგ კი მის თვალწინ სისხლად დაიცალა მისი და, რომელიც სკოლის ეზოში საარტილერიო ჭურვმა იმსხვერპლა. ექიმებმა, რომლებიც ტრავმირებულ ადნენს მკურნალობდნენ, აღმოაჩინეს, რომ ბიჭუნა გაშეშებული იყო, დაკარგული ჰქონდა ყოველგვარი გრძნობა — ცნობისმოყვარეობაც კი. საშინელებები და მოგონებები მოსვენებას არ აძლევდა მას, როცა ეღვიძა; კოშმარები კი ძილს უფრთხობდა. ადნენი სტატისტიკა არაა. ის ტანჯული ბავშვია; ჩვენ ვერ დავეხმარებით მას, მაგრამ შეგვიძლია ვუთანაგრძნოთ.
ასეა აგრეთვე სხვა მსოფლიო ცუდ პირობებთან დაკავშირებით. ერთი საქმეა შიმშილობაზე წაკითხვა; სულ სხვა საქმეა, იხილო შიმშილობის ცოცხალ-მკვდარი მსხვერპლის, ხუთი წლის გოგონას, სურათი, რომელსაც გაბერილი მუცელი და ჩხირის მსგავსი კიდურები აქვს. ერთია დამნაშავეობის სტატისტიკური მონაცემების წაკითხვა; სულ სხვაა მოისმინო ხანში შესულ ქვრივ ქალზე, რომელიც მხეცურად სცემეს, გაქურდეს და გააუპატიურეს. ერთია ოჯახის დაცემაზე წაკითხვა; სულ სხვაა გაიგო, რომ დედამ განზრახ აშიმშილა და ბოროტად მოექცა საკუთარ ბავშვს.
ასეთი საკითხების წაკითხვა მტკივნეულია. მაგრამ რამდენად უფრო უარესია, როცა ამ მსოფლიო უბედურებებიდან ერთ-ერთი უშუალოდ ჩვენ გვაწუხებს! როცა პირადად იტანჯები რამე უბედურებით, მსოფლიო ახალი ამბებით წარმოდგენილი უფრო დიდი სურათი შეიძლება დაუძლეველი გახდეს. საშინელებაა, პირისპირ უყურო ფაქტს, რომ დამნაშავეობით, ომით, შიმშილობითა და ავადმყოფობით მოყენებული ტანჯვა კაცობრიობის ისტორიაში უპრეცედენტო მასშტაბით იზრდება. ამ XX საუკუნის სინამდვილეებთან შეჯახებამ შეიძლება ნამდვილად ღრმა კვალი დატოვოს — დაბნეულობა, შიში და დეპრესია საყოველთაოა.
მრავალი რელიგიის წარმომადგენლები ეძებენ პასუხს ისეთ მტკივნეულ კითხვებზე, როგორიცაა: რატომაა ყველაფერი ასე ცუდად? საით მიექანება კაცობრიობა?
სამწუხაროდ, დღეს რელიგიები იშვიათად თუ გვთავაზობენ დამაკმაყოფილებელ პასუხებს. როცა პირველად ნახე ამ ჟურნალის გარეკანზე მოცემული კითხვა, შეიძლება სკეპტიკურად შეხვდი მას — ეს გასაგები რეაქციაა. ფუნდამენტალისტური რელიგიები ხშირად ცდილობენ, რომ ახსნან ბიბლიაში ის, რასაც იგი, უბრალოდ, არ შეიცავს, — ამ წუთისოფლის აღსასრულის ზუსტი დღე და საათი (იხილე მათე 24:36). ამ ჟურნალის გამომცემლები ამჯობინებენ, რომ თვითონ ბიბლიას ანდონ ახსნა. შეიძლება გაგიკვირდეს იმის გაგება, რომ უკანასკნელ დღეებზე ბიბლიის მსჯელობა დასაბუთებული და გონივრულია. და ბიბლია არა მხოლოდ ხსნის, თუ რატომაა ყველაფერი ასე ცუდი, არამედ უფრო მეტსაც აკეთებს. ის აგრეთვე გვთავაზობს მომავლის იმედს — იმედს, რომელიც ნამდვილად მანუგეშებელია. გიწვევთ, რომ განიხილო შემდეგი სტატიები, რათა დაინახო, როგორ აკეთებს ის ამას.
[საავტორო უფლება მე-3 გვერდზე]
Jobard/Sipa Press