សកម្មភាពរបស់ពួកសាវ័ក*
១ ថេអូហ្វីលអើយ ក្នុងកំណត់ហេតុទីមួយ ខ្ញុំបានសរសេរអំពីការទាំងអស់ដែលលោកយេស៊ូចាប់ផ្ដើមធ្វើនិងបង្រៀន ២ រហូតដល់ថ្ងៃដែលព្រះបានយកលោកឡើងទៅស្ថានសួគ៌ បន្ទាប់ពីលោកបានឲ្យបញ្ញត្ដិតាមរយៈសកម្មពល* បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ដល់ពួកសាវ័កដែលលោកបានជ្រើសរើស។ ៣ លោកក៏បានបង្ហាញខ្លួនឲ្យអ្នកទាំងនេះឃើញជាច្រើនដងតាមរបៀបដែលបញ្ជាក់យ៉ាងជាក់ច្បាស់ថាលោកមានជីវិតរស់នៅ បន្ទាប់ពីបានរងទុក្ខវេទនា។ លោកបានបង្ហាញខ្លួនឲ្យពួកគាត់ឃើញក្នុងរយៈពេលសែសិបថ្ងៃ ក៏បានប្រាប់ពួកគាត់អំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ ៤ កាលដែលលោកកំពុងជួបជាមួយនឹងពួកគាត់ លោកបង្គាប់ពួកគាត់ថា៖ «កុំចេញពីក្រុងយេរូសាឡិមឡើយ តែចូររង់ចាំអ្វីដែលបិតានៅស្ថានសួគ៌បានសន្យា ជាអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានឮពីខ្ញុំ ៥ ពីព្រោះយ៉ូហានបានជ្រមុជគេក្នុងទឹក ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នានឹងទទួលការជ្រមុជក្នុងសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ នៅប៉ុន្មានថ្ងៃខាងមុខនេះ»។
៦ ពេលដែលបានជួបជុំគ្នាហើយ ពួកគាត់តាំងសួរលោកថា៖ «លោកម្ចាស់ តើលោកនឹងតាំងរាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលឡើងវិញនៅពេលនេះឬ?»។ ៧ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនចាំបាច់ដឹងអំពីពេលវេលានិងគ្រាកំណត់ដែលបិតានៅស្ថានសួគ៌ដាក់នៅក្រោមអំណាចរបស់លោកផ្ទាល់ឡើយ ៨ ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នានឹងទទួលឫទ្ធានុភាព កាលដែលសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះមកសណ្ឋិតលើអ្នករាល់គ្នា ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីខ្ញុំនៅក្រុងយេរូសាឡិម នៅតំបន់យូឌាទាំងមូល នៅស្រុកសាម៉ារី និងរហូតដល់កន្លែងឆ្ងាយបំផុតនៅផែនដី»។ ៩ បន្ទាប់ពីលោកមានប្រសាសន៍អ្វីៗទាំងនេះ នៅពេលដែលពួកគាត់កំពុងមើលនៅឡើយ លោកបានត្រូវលើកឡើង ហើយពពកមួយបានមកបាំងលោកបាត់ពីភ្នែកពួកគាត់ទៅ។ ១០ កាលដែលពួកគាត់កំពុងសម្លឹងទៅមេឃ ពេលលោកកំពុងធ្វើដំណើរទៅ មើល! មានបុរសពីរនាក់ស្លៀកពាក់សឈរនៅក្បែរពួកគាត់ ១១ ហើយនិយាយថា៖ «អ្នកស្រុកកាលីឡេអើយ ហេតុអ្វីអ្នករាល់គ្នាកំពុងឈរមើលមេឃដូច្នេះ? លោកយេស៊ូនោះ ដែលបានត្រូវយកឡើងទៅលើមេឃ ក៏នឹងមកតាមបែបដែលអ្នករាល់គ្នាឃើញលោកឡើងទៅលើមេឃដូច្នេះដែរ»។
១២ រួចមក ពួកគាត់បានត្រឡប់មកក្រុងយេរូសាឡិមវិញពីភ្នំមួយហៅថា ភ្នំដើមអូលីវ ដែលនៅជិតក្រុងយេរូសាឡិម នៅចម្ងាយដែលគេអនុញ្ញាតឲ្យដើរក្នុងថ្ងៃឈប់សម្រាក។* * ១៣ លុះទៅដល់ហើយ ពួកគាត់បានឡើងទៅបន្ទប់ខាងលើ ជាកន្លែងពួកគាត់ស្នាក់នៅ។ មានពេត្រុស ព្រមទាំងយ៉ូហាន យ៉ាកុប អនទ្រេ ភីលីព ថូម៉ាស់ បាថូឡូម៉េ ម៉ាថាយ យ៉ាកុបជាកូនអាល់ផៀស ស៊ីម៉ូនជាអ្នកខ្នះខ្នែង និងយូដាសជាកូនយ៉ាកុប។ ១៤ អ្នកទាំងអស់នេះបានព្យាយាមក្នុងការអធិដ្ឋានដោយចិត្តព្រមព្រៀងគ្នា ជាមួយនឹងស្ត្រីខ្លះ ប្អូនប្រុសៗរបស់លោក និងម៉ារៀជាម្ដាយលោកយេស៊ូ។
១៥ នៅគ្រានោះ ពេត្រុសបានក្រោកឡើងនៅកណ្ដាលបងប្អូនទាំងនោះ (ក្រុមអ្នកទាំងនោះមានគ្នាប្រហែលមួយរយម្ភៃនាក់) ក៏បាននិយាយថា៖ ១៦ «បងប្អូនអើយ បទគម្ពីរដែលសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះបានថ្លែងទុកជាមុនដោយមាត់របស់ដាវីឌ ស្តីអំពីយូដាសដែលបាននាំផ្លូវពួកគេមកចាប់ខ្លួនលោកយេស៊ូ នោះត្រូវសម្រេចជាចាំបាច់ ១៧ ពីព្រោះគាត់ធ្លាប់ជាសមាជិកមួយរូបក្នុងក្រុមយើង ក៏ធ្លាប់រួមចំណែកក្នុងកិច្ចបម្រើនេះ។ ១៨ (ម្ល៉ោះហើយ បុរសនេះឯងបានយកប្រាក់ឈ្នួលពីអំពើទុច្ចរិតមកទិញវាលមួយ ហើយបានធ្លាក់ ក្បាលចុះក្រោម បែកពោះធ្លាយពោះវៀនចេញដោយឮសូរយ៉ាងខ្លាំង។ ១៩ អ្នកក្រុងយេរូសាឡិមទាំងឡាយបានដឹងឮអំពីរឿងនេះ។ ដូច្នេះ គេហៅវាលនោះតាមភាសារបស់ពួកគេថាអាកិលដាម៉ា ដែលមានន័យថា វាលឈាម)។ ២០ ព្រោះសៀវភៅទំនុកតម្កើងចែងថា៖ ‹ចូរឲ្យកន្លែងស្នាក់នៅរបស់គាត់ទៅជាទីស្ងាត់ជ្រងំវិញ ហើយកុំឲ្យអ្នកណាស្នាក់នៅទីនោះតទៅទៀត› ក៏ចែងថា៖ ‹ចូរឲ្យអ្នកផ្សេងទៀតយកមុខងាររបស់គាត់ជាអ្នកត្រួតពិនិត្យ›។ ២១ ដូច្នេះ គឺចាំបាច់ឲ្យមានបុរសម្នាក់ជំនួសគាត់ ពីចំណោមពួកបុរសដែលបានជួបជុំ ជាមួយនឹងយើង ក្នុងអំឡុងពេលដែលលោកម្ចាស់យេស៊ូបានចេញចូលក្នុងចំណោមយើង ២២ ចាប់តាំងពីពេលដែលយ៉ូហានបានជ្រមុជទឹកឲ្យលោក រហូតដល់ថ្ងៃដែលលោកបានត្រូវយកឡើងទៅលើមេឃ។ បុរសនេះត្រូវធ្វើជាសាក្សីជាមួយនឹងយើងអំពីការប្រោសឲ្យលោករស់ឡើងវិញ»។
២៣ ដូច្នេះ ពួកគាត់លើកឈ្មោះពីរឡើង គឺម៉ាធាស និងយ៉ូសែបដែលហៅថាបាសាបាសនិងហៅថាយូស្ទុស។ ២៤ រួចមក ពួកគាត់ក៏អធិដ្ឋានថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ា លោកជ្រាបនូវអ្វីដែលនៅក្នុងចិត្តមនុស្សទាំងអស់ សូមលោកបញ្ជាក់ថា ក្នុងចំណោមបុរសពីរនាក់នេះ លោកបានជ្រើសរើសបុរសមួយណា ២៥ ឲ្យទទួលកិច្ចបម្រើនិងមុខងារជាសាវ័ក ដែលយូដាសបានបោះបង់ចោលដើម្បីទៅតាមផ្លូវរបស់ខ្លួនវិញ»។ ២៦ ដូច្នេះ ពួកគាត់ចាប់ឆ្នោត ហើយឆ្នោតក៏ត្រូវលើម៉ាធាស រួចគាត់បានត្រូវរាប់ជាមួយនឹងសាវ័កដប់មួយនាក់ទៀត។
២ ក្នុងអំឡុងបុណ្យថ្ងៃទីហាសិប ពួកគាត់ទាំងអស់គ្នានៅជុំគ្នានៅកន្លែងតែមួយ ២ ស្រាប់តែមានសូរសំឡេងពីលើមេឃ ដូចសន្ធឹកខ្យល់បក់យ៉ាងខ្លាំង ឮពេញផ្ទះដែលពួកគាត់អង្គុយ។ ៣ រួចពួកគាត់ឃើញអ្វីដែលមើលទៅដូចជាអណ្ដាតភ្លើងជាច្រើនលេចមក ហើយចែកគ្នាទៅសណ្ឋិតលើពួកគាត់ម្នាក់មួយៗ ៤ រួចពួកគាត់គ្រប់គ្នាក៏បានពេញទៅដោយសកម្មពល* បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ហើយចាប់តាំងនិយាយជាភាសាផ្សេងៗ តាមដែលសកម្មពលនោះបានឲ្យពួកគាត់និយាយ។
៥ នៅពេលនោះ នៅក្រុងយេរូសាឡិម មានជនជាតិយូដាមកពីគ្រប់ប្រទេសនៅក្រោមមេឃ ហើយពួកគេជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ។ ៦ ដូច្នេះ ពេលដែលសូរសំឡេងនោះបានឮឡើង បណ្ដាជនបានមូលគ្នា ក៏តាំងងឿងឆ្ងល់ ពីព្រោះពួកគេម្នាក់ៗកំពុងឮពួកគាត់និយាយភាសារបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួន។ ៧ ពួកគេបានភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងក៏បានឆ្ងល់ថា៖ «មើល! អ្នកទាំងអស់នេះជាអ្នកស្រុកកាលីឡេ មែនទេ? ៨ ចុះហេតុអ្វីបានជាយើងកំពុងឮភាសាកំណើតរបស់យើងរៀងៗខ្លួនដូច្នេះ? ៩ ជនជាតិផាធា មេឌី អេឡាំ និងអ្នកមកពីតំបន់មេសូប៉ូតាមៀ តំបន់យូឌា កាប៉ាដូគា ប៉ុនតុស និងតំបន់អាស៊ី* ១០ និងព្រីគា ប៉ាមភីលា អេស៊ីប និងតំបន់លីប៊ីនៅជិតគីរេន អ្នកដែលធ្វើដំណើរមកពីក្រុងរ៉ូម ទាំងជនជាតិយូដាទាំងអ្នកដូរសាសនា* ១១ អ្នកកោះក្រេត និងជនជាតិអារ៉ាប់ យើងកំពុងឮពួកគេនិយាយអំពីការដ៏រុងរឿងរបស់ព្រះ ជាភាសារបស់យើង»។ ១២ ពួកគេទាំងអស់គ្នាបានភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ក៏ងឿងឆ្ងល់ ហើយនិយាយគ្នាថា៖ «តើការនេះមានន័យដូចម្ដេច?»។ ១៣ ក៏ប៉ុន្តែអ្នកឯទៀតបានចំអកឲ្យពួកគេ ក៏តាំងនិយាយថា៖ «ពួកគេស្រវឹងស្រាផ្អែមហើយ»។
១៤ ប៉ុន្តែពេត្រុសបានក្រោកឡើងជាមួយនឹងសាវ័កដប់មួយនាក់ទៀត ក៏បានបន្លឺសំឡេងនិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «អ្នកតំបន់យូឌា និងអ្នកក្រុងយេរូសាឡិមទាំងឡាយអើយ សូមប្រុងស្ដាប់ពាក្យរបស់ខ្ញុំ ហើយសូមជ្រាបថា ១៥ ការពិតអ្នកទាំងនេះមិនស្រវឹងស្រាដូចអ្នករាល់គ្នានឹកស្មាននោះទេ ពីព្រោះគឺម៉ោងទីបី* ហើយ។ ១៦ ផ្ទុយទៅវិញ នេះជាអ្វីដែលបានត្រូវប្រកាសតាមរយៈយ៉ូអែល ជាអ្នកប្រកាសទំនាយថា៖ ១៧ ‹ព្រះមានប្រសាសន៍ថា៖ «នៅគ្រាចុងក្រោយ ខ្ញុំនឹងចាក់សកម្មពលខ្លះរបស់ខ្ញុំទៅលើមនុស្សគ្រប់ប្រភេទ* ហើយកូនប្រុសនិងកូនស្រីរបស់អ្នករាល់គ្នានឹងប្រកាសទំនាយ ហេតុការណ៍ផ្សេងៗនឹងត្រូវបើកបង្ហាញឲ្យយុវជនក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាឃើញក្នុងគំនិត ហើយបុរសវ័យចាស់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានឹងមានការយល់សប្ដិពិសេស ១៨ នៅគ្រានោះ សូម្បីតែខ្ញុំបម្រើប្រុសខ្ញុំបម្រើស្រីរបស់ខ្ញុំ ក៏ខ្ញុំនឹងចាក់សកម្មពលខ្លះរបស់ខ្ញុំទៅលើពួកគេដែរ រួចពួកគេនឹងប្រកាសទំនាយ។ ១៩ ខ្ញុំក៏នឹងធ្វើការអស្ចារ្យនៅមេឃខាងលើ និងសញ្ញាសម្គាល់នៅផែនដីខាងក្រោម គឺឈាម ភ្លើង និងកំសួលផ្សែង។ ២០ ថ្ងៃនឹងទៅជាងងឹត ហើយលោកខែនឹងទៅជាឈាម មុនថ្ងៃដ៏ធំនិងរុងរឿងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមកដល់។ ២១ ឯអស់អ្នកណាដែលហៅរកនាមព្រះយេហូវ៉ា អ្នកនោះនឹងត្រូវសង្គ្រោះ»›។
២២ «ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអើយ ចូរស្ដាប់ពាក្យនេះ៖ លោកយេស៊ូ ពីក្រុងណាសារ៉ែត ជាបុរសម្នាក់ដែលព្រះបានសម្ដែងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឃើញជាចំហ ដោយការដែលប្រកបដោយឫទ្ធានុភាព សញ្ញាសម្គាល់ និងការដ៏គួរឲ្យកោតស្ងើច ដែលព្រះបានធ្វើតាមរយៈលោកនៅកណ្ដាលអ្នករាល់គ្នា ដូចអ្នករាល់គ្នាដឹងហើយ។ ២៣ បុរសនេះបានត្រូវប្រគល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាតាមបំណងប្រាថ្នានិងការដឹងជាមុនរបស់ព្រះ ហើយអ្នករាល់គ្នាបានយកបុរសនោះទៅបោះដែកគោលភ្ជាប់នឹងបង្គោលឈើ ក៏បានសម្លាប់លោក ដោយដៃរបស់មនុស្សប្រឆាំងច្បាប់។ ២៤ ប៉ុន្តែព្រះបានប្រោសលោកឲ្យរស់ឡើងវិញ ដោយស្រាយចំណងនៃសេចក្ដីស្លាប់ ពីព្រោះលោកមិនអាចត្រូវចងទុកដោយសេចក្ដីស្លាប់តទៅទៀតបានឡើយ។ ២៥ ព្រោះដាវីឌបាននិយាយអំពីលោកថា៖ ‹ខ្ញុំឃើញព្រះយេហូវ៉ានៅមុខខ្ញុំជានិច្ច។ ដោយសារលោកនៅខាងស្ដាំខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងមិនត្រូវធ្វើឲ្យរង្គោះរង្គើឡើយ។ ២៦ ហេតុនេះ ចិត្តខ្ញុំក៏រីករាយ ហើយអណ្ដាតខ្ញុំក៏បានត្រេកអរក្រៃលែង។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំនឹងរស់ដោយមានសេចក្ដីសង្ឃឹម ២៧ ពីព្រោះលោកនឹងមិនទុកឲ្យព្រលឹង* ខ្ញុំនៅក្នុងផ្នូរ* ក៏នឹងមិនឲ្យសាច់របស់អ្នកដែលមានភក្ដីភាពចំពោះលោកខូចទៅដែរ។ ២៨ លោកបានសម្ដែងឲ្យខ្ញុំស្គាល់ផ្លូវដែលនាំទៅឯជីវិត។ លោកនឹងបំពេញចិត្តខ្ញុំដោយសេចក្ដីរីករាយ ដោយសារទឹកមុខរបស់លោក›។
២៩ «បងប្អូនអើយ ខ្ញុំសូមនិយាយដោយក្លាហានទៅកាន់អ្នករាល់គ្នាអំពីដាវីឌ ជាមេគ្រួសារថា គាត់ក៏បានស្លាប់ហើយបានត្រូវបញ្ចុះ ហើយកន្លែងដែលសពរបស់គាត់បានត្រូវបញ្ចុះ ក៏នៅជាមួយនឹងយើងរហូតដល់ថ្ងៃនេះ។ ៣០ ដូច្នេះ ដោយសារគាត់ជាអ្នកប្រកាសទំនាយ ហើយដឹងថាព្រះបានស្បថនឹងគាត់ថា លោកនឹងតែងតាំងម្នាក់ពីពូជពង្សរបស់គាត់ឲ្យអង្គុយលើបល្ល័ង្ក ៣១ គាត់បានឃើញទុកជាមុនក៏បាននិយាយអំពីការប្រោសគ្រិស្ត* ឲ្យរស់ឡើងវិញថា លោកមិនបានត្រូវទុកចោលក្នុងផ្នូរ* ហើយសាច់របស់លោកក៏មិនបានខូចទៅដែរ។ ៣២ គឺលោកយេស៊ូនេះហើយ ដែលព្រះបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយយើងទាំងអស់គ្នាជាសាក្សីអំពីការពិតនោះ។ ៣៣ ដូច្នេះ ដោយសារលោកបានត្រូវតម្កើងឲ្យនៅខាងស្ដាំព្រះ ក៏បានទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធពីបិតានៅស្ថានសួគ៌ដូចអ្វីដែលបានត្រូវសន្យា នោះលោកបានចាក់សកម្មពលនេះមកលើយើង ដូចអ្នករាល់គ្នាកំពុងឃើញនិងឮ។ ៣៤ ដាវីឌមិនបានឡើងទៅស្ថានសួគ៌ឡើយ ប៉ុន្តែគាត់បាននិយាយដោយផ្ទាល់ថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅលោកម្ចាស់របស់ខ្ញុំថា៖ «ចូរអង្គុយនៅខាងស្ដាំខ្ញុំ ៣៥ រហូតដល់ខ្ញុំដាក់ពួកសត្រូវរបស់អ្នក ជាកំណល់កល់ជើងអ្នក»›។ ៣៦ ដូច្នេះ ត្រូវឲ្យពូជពង្សអ៊ីស្រាអែលទាំងឡាយដឹងជាក់ច្បាស់ថា លោកយេស៊ូដែលអ្នករាល់គ្នាបានព្យួរនឹងបង្គោលឈើ* ជាអ្នកដែលព្រះបានតែងតាំងជាលោកម្ចាស់និងជាគ្រិស្ត»។
៣៧ ឮដូច្នេះ ពួកគេបានស្ដាយជាខ្លាំង ក៏បាននិយាយទៅកាន់ពេត្រុសនិងពួកសាវ័កឯទៀតថា៖ «បងប្អូនអើយ តើយើងគួរធ្វើយ៉ាងណា?»។ ៣៨ ពេត្រុសនិយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖ «ចូរប្រែចិត្ត ហើយអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗត្រូវទទួលការជ្រមុជទឹក* ដោយនូវនាមលោកយេស៊ូគ្រិស្ត ដើម្បីឲ្យការខុសឆ្គង* របស់អ្នករាល់គ្នាបានត្រូវអភ័យទោសឲ្យ រួចអ្នករាល់គ្នានឹងទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាអំណោយទាន។ ៣៩ ព្រោះនេះជាអ្វីដែលបានត្រូវសន្យាដល់អ្នករាល់គ្នា កូនចៅរបស់អ្នករាល់គ្នា និងអស់អ្នកដែលនៅឆ្ងាយ គឺអស់អ្នកណាដែលព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់យើង ហៅឲ្យមកឯលោក»។ ៤០ គាត់បាននិយាយពាក្យជាច្រើនទៀតដើម្បីបញ្ជាក់ឲ្យបានសព្វគ្រប់ ក៏ដាស់តឿនពួកគេម្ដងហើយម្ដងទៀតថា៖ «ចូរញែកខ្លួនចេញពីមនុស្សជំនាន់នេះដែលមានចិត្តវៀចវេរ កុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាត្រូវបំផ្លាញចោល»។ ៤១ ដូច្នេះ អស់អ្នកដែលបានជឿពាក្យរបស់គាត់យ៉ាងអស់ពីចិត្តបានទទួលការជ្រមុជទឹក ហើយនៅថ្ងៃនោះប្រហែលបីពាន់នាក់* បានត្រូវបន្ថែម។ ៤២ ពួកគេបន្តប្រុងស្ដាប់សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ពួកសាវ័ក ក៏បានចែកអ្វីៗទាំងអស់ជាមួយគ្នា ហើយបរិភោគជាមួយគ្នា ព្រមទាំងបានព្យាយាមក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋាន។
៤៣ មនុស្ស* គ្រប់គ្នាចាប់តាំងមានចិត្តកោតខ្លាច ហើយការអស្ចារ្យនិងសញ្ញាសម្គាល់ជាច្រើនក៏បានចាប់ផ្ដើមកើតឡើងតាមរយៈពួកសាវ័ក។ ៤៤ អស់អ្នកណាដែលទៅជាអ្នកជឿបាននៅជាមួយគ្នា ហើយមានអ្វីៗទាំងអស់ជាមួយគ្នា។ ៤៥ ពួកគេក៏លក់ដីនិងរបស់របរដែលខ្លួនមាន រួចយកប្រាក់មកចែកដល់គ្រប់គ្នាតាមសេចក្ដីត្រូវការរបស់អ្នកទាំងនោះ។ ៤៦ ហើយពួកគេបានជួបជុំគ្នានៅឯវិហារជារៀងរាល់ថ្ងៃ ក៏បានបរិភោគអាហារជាមួយគ្នាក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេ ដោយសេចក្ដីស្មោះនិងចិត្តត្រេកអរជាខ្លាំង ៤៧ ព្រមទាំងសរសើរព្រះ ហើយបណ្ដាជនទាំងឡាយបានពេញចិត្តនឹងពួកគេ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ នៅដំណាលគ្នានោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានបន្តនាំអស់អ្នកដែលកំពុងត្រូវសង្គ្រោះឲ្យមកចូលរួមជាមួយនឹងពួកគេ។
៣ នៅម៉ោងអធិដ្ឋាន គឺម៉ោងទីប្រាំបួន* ពេត្រុសនិងយ៉ូហានកំពុងឡើងទៅឯវិហារ ២ ហើយបុរសម្នាក់ដែលខ្វិនតាំងពីនៅក្នុងផ្ទៃម្ដាយ កំពុងត្រូវគេសែងមក។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គេដាក់គាត់នៅជិតទ្វារវិហារដែលហៅថាទ្វារលម្អ ដើម្បីសុំទានពីអ្នកដែលចូលវិហារ។ ៣ ពេលដែលគាត់ក្រឡេកទៅឃើញពេត្រុសនិងយ៉ូហានហៀបនឹងចូលវិហារ គាត់ចាប់ផ្ដើមសុំទាន។ ៤ ប៉ុន្តែពេត្រុសព្រមទាំងយ៉ូហានសម្លឹងមើលគាត់ ហើយពេត្រុសនិយាយថា៖ «សូមមើលមកយើង»។ ៥ ដូច្នេះ បុរសនោះក៏សម្លឹងមើលពួកគាត់ ដោយសង្ឃឹមថានឹងបានទានពីពួកគាត់។ ៦ ក៏ប៉ុន្តែពេត្រុសនិយាយថា៖ «មាសនិងប្រាក់ខ្ញុំមិនមានទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំមាន ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នក៖ ដោយនូវនាមលោកយេស៊ូគ្រិស្តពីក្រុងណាសារ៉ែត ចូរដើរទៅចុះ!»។ ៧ លុះនិយាយចប់ហើយ គាត់ក៏ចាប់ដៃស្ដាំរបស់បុរសនោះហើយលើកគាត់ឡើង។ រំពេចនោះ បាតជើងនិងឆ្អឹងកជើងរបស់បុរសនោះបានមាំឡើង ៨ គាត់ស្ទុះឈរ ចាប់ផ្ដើមដើរ រួចចូលក្នុងវិហារជាមួយនឹងពួកគាត់ ដោយដើរផង លោតផង ហើយសរសើរព្រះ។ ៩ បណ្ដាជនទាំងឡាយបានក្រឡេកទៅឃើញគាត់កំពុងដើរព្រមទាំងសរសើរព្រះ។ ១០ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគេកត់សម្គាល់ថា គាត់ជាបុរសដែលធ្លាប់អង្គុយសុំទាននៅទ្វារលម្អនៃវិហារ ហើយពួកគេតាំងភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ក៏រំភើបចិត្តក្រៃលែងដោយសារអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់គាត់។
១១ កាលដែលបុរសនោះកំពុងតោងពេត្រុសនិងយ៉ូហាន មនុស្សទាំងឡាយបានរត់មកឯពួកគាត់នៅល្វែងសាឡូម៉ូន ដោយភ្ញាក់ផ្អើលហួសប្រមាណ។ ១២ ឃើញដូច្នេះ ពេត្រុសនិយាយទៅកាន់បណ្ដាជនថា៖ «ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអើយ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាកំពុងឆ្ងល់អំពីរឿងនេះ ឬហេតុអ្វីអ្នករាល់គ្នាកំពុងសម្លឹងមើលយើងដូចជាយើងបានធ្វើឲ្យបុរសនេះដើរដោយសារឫទ្ធានុភាពរបស់យើងផ្ទាល់ ឬក៏ដោយសារយើងមានភក្ដីភាពចំពោះព្រះ? ១៣ ព្រះរបស់អាប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប ជាព្រះនៃពួកបុព្វបុរសរបស់យើង បានតម្កើងអ្នកបម្រើរបស់លោក គឺលោកយេស៊ូ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានប្រគល់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃមនុស្ស ក៏បានបដិសេធមិនទទួលស្គាល់នៅមុខពីឡាត កាលដែលគាត់បានសម្រេចចិត្តដោះលែងលោក។ ១៤ អ្នករាល់គ្នាបានបដិសេធមិនទទួលស្គាល់អ្នកបរិសុទ្ធហើយសុចរិតនោះ រួចបានសុំគេអនុគ្រោះ ហើយដោះលែងបុរសម្នាក់ដែលជាឃាតករឲ្យអ្នករាល់គ្នា ១៥ រីឯមេដឹកនាំដែលផ្ដល់ជីវិត អ្នករាល់គ្នាបានសម្លាប់ចោលវិញ។ ប៉ុន្តែព្រះបានប្រោសលោកឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយយើងជាសាក្សីអំពីការពិតនោះ។ ១៦ ហេតុនេះ នាមរបស់លោក គឺថាជំនឿរបស់យើងលើនាមរបស់លោក បានធ្វើឲ្យបុរសនេះមាំមួនឡើង ជាអ្នកដែលអ្នករាល់គ្នាឃើញនិងស្គាល់ ហើយជំនឿដែលយើងមានដោយសារលោក បានធ្វើឲ្យបុរសនេះជាទាំងស្រុងនៅមុខអ្នករាល់គ្នា។ ១៧ បងប្អូនអើយ ខ្ញុំដឹងថាអ្នករាល់គ្នាបានប្រព្រឹត្តដោយមិនដឹងខ្លួន ដូចពួកអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់អ្នករាល់គ្នាក៏បានប្រព្រឹត្តដូច្នេះដែរ។ ១៨ ប៉ុន្តែគឺយ៉ាងនេះហើយ ដែលព្រះបានសម្រេចការទាំងប៉ុន្មានដែលលោកបានប្រកាសទុកជាមុន ដោយមាត់របស់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយថា គ្រិស្តរបស់លោកនឹងរងទុក្ខ។
១៩ «ដូច្នេះ ចូរប្រែចិត្ត ហើយវិលមកវិញចុះ ដើម្បីឲ្យការខុសឆ្គងរបស់អ្នករាល់គ្នាត្រូវលុបចោល ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាទទួលការល្ហើយចិត្តពីព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់ ២០ ហើយដើម្បីលោកចាត់គ្រិស្តឲ្យមក ដែលបានត្រូវតែងតាំងសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា គឺលោកយេស៊ូ ២១ ដែលស្ថានសួគ៌ត្រូវទុករហូតដល់គ្រាធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ជាថ្មីឡើងវិញ តាមអ្វីដែលព្រះបានមានប្រសាសន៍តាមរយៈមាត់របស់ពួកអ្នកបរិសុទ្ធដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយរបស់លោកនៅសម័យបុរាណ។ ២២ តាមការពិត ម៉ូសេបាននិយាយថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ានឹងតែងតាំងអ្នកប្រកាសទំនាយម្នាក់ដូចខ្ញុំសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា ពីចំណោមបងប្អូនរបស់អ្នក។ អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែស្ដាប់តាមអ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អ្នករាល់គ្នា។ ២៣ អ្នក* ណាដែលមិនស្ដាប់តាមអ្នកប្រកាសទំនាយនោះ អ្នកនោះនឹងត្រូវបំផ្លាញចោលពីចំណោមបណ្ដាជន›។ ២៤ ការពិត ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយគ្រប់គ្នា ចាប់តាំងពីសាំយូអែលរៀងមក ក៏បានប្រកាសជាចំហអំពីគ្រានេះដែរ។ ២៥ អ្នករាល់គ្នាជាកូនរបស់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ និងជាអ្នកដែលបានទទួលជាមត៌កនូវកិច្ចព្រមព្រៀងដែលព្រះបានធ្វើជាមួយនឹងពួកបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នា ដោយមានប្រសាសន៍ទៅអាប្រាហាំថា៖ ‹ហើយតាមរយៈពូជរបស់អ្នក គ្រប់ក្រុមគ្រួសារនៅផែនដីនឹងទទួលពរ›។ ២៦ ក្រោយពីព្រះបានតែងតាំងអ្នកបម្រើរបស់លោក នោះលោកក៏ចាត់ឲ្យមកឯអ្នករាល់គ្នាមុនគេ ដើម្បីឲ្យពរដល់អ្នករាល់គ្នា ដោយបង្វែរអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗចេញពីអំពើទុច្ចរិតរបស់ខ្លួន»។
៤ កាលដែលពួកគាត់ទាំងពីរនាក់កំពុងនិយាយនៅឡើយ ពួកសង្ឃនាយក មេកងរក្សាវិហារ និងពួកសាឌូស៊ី* បានមករកពួកគាត់ភ្លាម ២ ទាំងមួម៉ៅពីព្រោះពួកគាត់កំពុងបង្រៀនបណ្ដាជន ក៏កំពុងប្រកាសជាចំហអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញដោយសំអាងលើករណីលោកយេស៊ូ។ ៣ ពួកគេចាប់ពួកគាត់ ហើយឃុំទុករហូតដល់ថ្ងៃស្អែក ព្រោះល្ងាចហើយ។ ៤ ក៏ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើនដែលបានស្ដាប់សុន្ទរកថានោះបានជឿ រួចចំនួនបុរសបានកើនឡើងដល់ប្រហែលប្រាំពាន់នាក់។
៥ លុះថ្ងៃស្អែក ពួកអ្នកគ្រប់គ្រង ពួកបុរសចាស់ទុំ និងពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់* បានជួបជុំគ្នានៅក្រុងយេរូសាឡិម ៦ (ព្រមទាំងអេណាស ជាសង្ឃនាយក កៃផាស យ៉ូហាន អាឡិចសង់ និងអស់អ្នកដែលជាសាច់ញាតិរបស់សង្ឃនាយក) ៧ រួចមកក៏យកពួកគាត់មកឈរនៅកណ្ដាលពួកគេហើយតាំងសួរថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើការនេះដោយអាងអំណាចអ្វី ឬដោយអាងឈ្មោះរបស់អ្នកណា?»។ ៨ បន្ទាប់មក ពេត្រុសបានពេញទៅដោយសកម្មពល* បរិសុទ្ធរបស់ព្រះក៏និយាយទៅកាន់ពួកគេថា៖
«ពួកអ្នកគ្រប់គ្រងបណ្ដាជន និងពួកបុរសចាស់ទុំអើយ ៩ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាកំពុងសួរចម្លើយយើងឥឡូវនេះ ស្តីអំពីអំពើល្អដែលយើងបានធ្វើដល់បុរសពិការម្នាក់ ព្រោះចង់ដឹងថាគាត់បានជាដោយសារអ្នកណា ១០ សូមអ្នកទាំងអស់គ្នា និងបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងឡាយជ្រាបថា បុរសនេះឈរនៅមុខអ្នករាល់គ្នាទាំងមានរូបកាយមាំមួន ដោយសារនាមរបស់លោកយេស៊ូគ្រិស្តពីក្រុងណាសារ៉ែត ដែលអ្នករាល់គ្នាបានព្យួរ* តែព្រះបានប្រោសឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ ១១ លោកយេស៊ូនេះហើយជា‹ដុំថ្មដែលអ្នករាល់គ្នា ជាអ្នកសាងសង់ បានចាត់ទុកថាគ្មានប្រយោជន៍ ដែលបានទៅជាថ្មនៅលើគេបំផុតនៅជ្រុងជញ្ជាំង›។* ១២ ម្យ៉ាងទៀត គ្មានសេចក្ដីសង្គ្រោះតាមរយៈអ្នកណាទៀតឡើយ ព្រោះនៅក្រោមមេឃ គ្មាននាមណាផ្សេងទៀតដែលព្រះបានផ្ដល់ក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិឲ្យយើងរាល់គ្នាទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះទេ»។
១៣ ពេលដែលពួកគេឃើញថាពេត្រុសនិងយ៉ូហាននិយាយដោយសេចក្ដីក្លាហានដូច្នេះ ក៏យល់ឃើញថាពួកគាត់មិនបានរៀនសូត្រ* នោះពួកគេតាំងឆ្ងល់ រួចចាប់ផ្ដើមដឹងថាពួកគាត់ធ្លាប់នៅជាមួយនឹងលោកយេស៊ូ ១៤ ហើយកាលដែលពួកគេមើលបុរសដែលពួកគាត់បានធ្វើឲ្យជា ដែលកំពុងឈរជាមួយនឹងពួកគាត់ នោះពួកគេគ្មានអ្វីឆ្លើយតបទេ។ ១៥ ដូច្នេះ ពួកគេបង្គាប់ពួកគាត់ឲ្យចេញក្រៅសាលក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់* រួចពួកគេចាប់ផ្ដើមប្រឹក្សាគ្នា ១៦ ថា៖ «តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីដល់បុរសទាំងនេះ? ពីព្រោះសញ្ញាសម្គាល់ដ៏អស្ចារ្យមួយបានកើតឡើងតាមរយៈពួកគេពិតមែន ជាសញ្ញាសម្គាល់ដែលអ្នកក្រុងយេរូសាឡិមទាំងឡាយបានឃើញជាក់ស្តែង ហើយយើងបដិសេធមិនបានទេ។ ១៧ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ចូរយើងគំរាមពួកគេ ហើយប្រាប់ថាមិនត្រូវនិយាយដោយនូវឈ្មោះនោះទៅអ្នកណាម្នាក់តទៅទៀតឡើយ ដើម្បីកុំឲ្យការនោះឮសុសសាយក្នុងចំណោមបណ្ដាជន»។
១៨ និយាយចប់ហើយ ពួកគេក៏ហៅពួកគាត់មក រួចបង្គាប់ថា មិនត្រូវនិយាយឬបង្រៀនដោយនូវនាមលោកយេស៊ូសោះឡើយ ទោះជានៅកន្លែងណាក៏ដោយ។ ១៩ ប៉ុន្តែពេត្រុសនិងយ៉ូហានតបទៅពួកគេថា៖ «ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាគិតថាការស្ដាប់តាមអ្នករាល់គ្នាជាជាងស្ដាប់តាមព្រះ ជាអ្វីដែលព្រះចាត់ទុកជាអំពើសុចរិត នោះស្រេចលើអ្នករាល់គ្នាចុះ។ ២០ ប៉ុន្តែចំណែកយើងវិញ យើងមិនអាចឈប់និយាយអំពីអ្វីដែលយើងបានឃើញនិងឮបានទេ»។ ២១ ដូច្នេះ ពួកគេគំរាមពួកគាត់ទៀត រួចដោះលែងទៅ ដោយសារមិនអាចរកឃើញហេតុឲ្យដាក់ទោសពួកគាត់ និងដោយសារបណ្ដាជន ព្រោះបណ្ដាជនទាំងឡាយកំពុងតម្កើងព្រះដោយសារអ្វីដែលបានកើតឡើង ២២ ព្រោះបុរសដែលបានត្រូវធ្វើឲ្យជាដោយហេតុអស្ចារ្យនោះ មានអាយុជាងសែសិបឆ្នាំហើយ។
២៣ បន្ទាប់ពីបានត្រូវដោះលែងហើយ ពួកគាត់ក៏ទៅឯអ្នករួមជំនឿ ហើយរៀបរាប់ប្រាប់អំពីអ្វីៗដែលពួកសង្ឃនាយកនិងពួកបុរសចាស់ទុំបាននិយាយទៅកាន់ពួកគាត់។ ២៤ កាលដែលឮអ្វីៗទាំងនោះ ពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាបានបន្លឺសំឡេងអធិដ្ឋានទៅព្រះរួមគ្នាថា៖
«ឱម្ចាស់ដ៏ឧត្តមបំផុត លោកជាអ្នកដែលបានបង្កើតមេឃ ផែនដី សមុទ្រ និងអ្វីៗទាំងអស់ដែលនៅទីនោះ ២៥ ហើយលោកបានមានប្រសាសន៍ដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់លោក តាមរយៈមាត់របស់ដាវីឌ ជាបុព្វបុរសរបស់យើង និងជាអ្នកបម្រើរបស់លោកថា៖ ‹ហេតុអ្វីបានជាប្រជាជាតិទាំងឡាយចាប់ផ្ដើមជ្រួលច្របល់ ហើយជនជាតិនានាជញ្ជឹងគិតអំពីការឥតប្រយោជន៍? ២៦ ពួកស្តេចផែនដីបានក្រោកឈរ ហើយពួកអ្នកគ្រប់គ្រងបានរួមគ្នាប្រឆាំងព្រះយេហូវ៉ានិងប្រឆាំងអ្នកដែលលោកបានរើសតាំង›។ ២៧ គឺដូច្នោះមែន ព្រោះទាំងហេរ៉ូឌទាំងប៉ុនទាសពីឡាតជាមួយនឹងជនជាតិផ្សេងនិងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ពិតជាបានជួបជុំគ្នានៅក្រុងនេះ ដើម្បីប្រឆាំងអ្នកបម្រើបរិសុទ្ធរបស់លោក គឺលោកយេស៊ូគ្រិស្ត ដែលលោកបានរើសតាំង* ២៨ ដើម្បីឲ្យធ្វើអ្វីដែលឫទ្ធានុភាពនិងបំណងប្រាថ្នារបស់លោកបានសម្រេចទុកជាមុនថាត្រូវកើតឡើង។ ២៩ ឥឡូវនេះ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមស្ដាប់សេចក្ដីគំរាមរបស់ពួកគេ ហើយអនុគ្រោះឲ្យពួកខ្ញុំបម្រើរបស់លោកបន្តប្រកាសបណ្ដាំរបស់លោកដោយសេចក្ដីក្លាហាន ៣០ កាលដែលលោកលាដៃដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សជាសះស្បើយ ហើយកាលដែលសញ្ញាសម្គាល់និងការអស្ចារ្យកើតឡើងដោយនូវនាមអ្នកបម្រើបរិសុទ្ធរបស់លោក គឺលោកយេស៊ូ»។
៣១ លុះបានអង្វរចប់ហើយ កន្លែងដែលពួកគាត់ជួបជុំគ្នាបានរញ្ជួយ ហើយពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាបានពេញទៅដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ក៏បានប្រកាសបណ្ដាំរបស់ព្រះដោយសេចក្ដីក្លាហាន។
៣២ ម្យ៉ាងទៀត អស់អ្នកដែលជាអ្នកជឿបានរួមចិត្តគំនិត* តែមួយ ហើយគ្មានអ្នកណាម្នាក់ចង់និយាយថាអ្វីដែលពួកគាត់មានជារបស់ខ្លួនទេ តែពួកគាត់មានអ្វីៗទាំងអស់ជាមួយគ្នា។ ៣៣ ហើយដោយអានុភាពខ្លាំងក្លា នោះពួកសាវ័កបន្តធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីការប្រោសលោកម្ចាស់យេស៊ូឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាបានទទួលគុណវិសេសដ៏ច្រើនលើសលប់ពីព្រះ។ ៣៤ ម្យ៉ាងទៀត គ្មានអ្នកណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគាត់ខ្វះខាតឡើយ ព្រោះអស់អ្នកណាដែលមានស្រែចម្ការឬផ្ទះ បានលក់យកប្រាក់មក ៣៥ ឲ្យពួកសាវ័ក។ រួចពួកសាវ័កក៏ចែកដល់ពួកគាត់ម្នាក់ៗ តាមដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ។ ៣៦ ដូច្នេះ យ៉ូសែប ដែលពួកសាវ័កហៅថាបាណាបាស ដែលមានន័យថា កូននៃការសម្រាលទុក្ខ ហើយដែលជាអ្នកក្រុងគីប្រុស ពីកុលសម្ព័ន្ធលេវី ៣៧ គាត់មានដី ហើយបានលក់យកប្រាក់មកឲ្យពួកសាវ័ក។
៥ ក៏ប៉ុន្តែ បុរសម្នាក់ឈ្មោះអាណានាស ជាមួយនឹងសាភីរ៉ាជាប្រពន្ធ បានលក់មួយចំណែកនៃកម្មសិទ្ធិរបស់ពួកគាត់ ២ រួចទុកប្រាក់ខ្លះដោយលួចលាក់ ហើយប្រពន្ធរបស់គាត់ក៏បានដឹងដែរ។ បន្ទាប់មក ពួកគាត់ក៏យកតែមួយចំណែកទៅឲ្យពួកសាវ័ក។ ៣ ប៉ុន្តែពេត្រុសនិយាយថា៖ «អាណានាស ហេតុអ្វីបានជាសាថាន* បានធ្វើឲ្យអ្នកហ៊ានកុហកសកម្មពល* បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ហើយទុកប្រាក់ខ្លះដោយលួចលាក់ ដែលអ្នកបានមកពីការលក់ដីវាលនោះ? ៤ មុនដែលអ្នកលក់វា តើវាមិនមែនជារបស់អ្នកទេឬ? រួចក្រោយពីបានលក់ហើយ អ្នកអាចប្រើប្រាស់ប្រាក់នោះតាមចិត្ត មែនទេ? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកបានគិតគ្រោងក្នុងចិត្តដូច្នេះ? អ្នកមិនបានកុហកមនុស្សទេ តែបានកុហកព្រះវិញ»។ ៥ កាលដែលឮដូច្នេះ អាណានាសបានដួលស្លាប់នៅនឹងកន្លែង។ ហើយអស់អ្នកណាដែលឮអំពីការនោះតាំងកោតខ្លាចជាខ្លាំង។ ៦ ប៉ុន្តែពួកយុវជនបានក្រោកឡើងយកក្រណាត់មករុំគាត់ រួចសែងយកទៅបញ្ចុះ។
៧ ប្រហែលបីម៉ោងក្រោយមក ប្រពន្ធរបស់គាត់ក៏ចូលមក ដោយមិនដឹងអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងទេ។ ៨ ពេត្រុសនិយាយទៅនាងថា៖ «សូមប្រាប់ខ្ញុំ តើអ្នកទាំងពីរបានលក់ដីវាលបានប្រាក់ប៉ុណ្ណេះឬ?»។ នាងឆ្លើយថា៖ «ចាស យើងបានប្រាក់ប៉ុណ្ណឹង»។ ៩ ម្ល៉ោះហើយ ពេត្រុសនិយាយទៅនាងថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកទាំងពីរបានព្រមព្រៀងគ្នាសាកល្បងសកម្មពលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដូច្នេះ? មើល! ពួកអ្នកដែលបានបញ្ចុះសពប្ដីរបស់នាងក៏នៅមាត់ទ្វារ ហើយពួកគេនឹងសែងនាងទៅដែរ»។ ១០ រំពេចនោះ នាងក៏ដួលស្លាប់នៅជិតជើងពេត្រុស។ កាលដែលពួកយុវជនមកដល់ឃើញថានាងស្លាប់ហើយ ពួកគេក៏សែងនាងទៅបញ្ចុះនៅក្បែរប្ដី។ ១១ ហេតុនេះហើយ ក្រុមជំនុំទាំងមូល និងអស់អ្នកណាដែលបានឮអំពីការទាំងនេះក៏តាំងកោតខ្លាចជាខ្លាំង។
១២ ម្យ៉ាងទៀត ពួកសាវ័កបន្តធ្វើសញ្ញាសម្គាល់និងការអស្ចារ្យក្នុងចំណោមបណ្ដាជន ហើយពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាតែងជួបជុំគ្នានៅល្វែងសាឡូម៉ូន។ ១៣ ពិតមែនហើយ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ពីចំណោមអ្នកឯទៀតហ៊ានចូលរួមជាមួយនឹងពួកគាត់ឡើយ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ បណ្ដាជនបានសរសើរពួកគាត់យ៉ាងខ្លាំង។ ១៤ ហើយមានអ្នកជឿលើលោកម្ចាស់កាន់តែច្រើនឡើងៗ ទាំងប្រុសទាំងស្រីមួយក្រុមធំ ១៥ រហូតដល់គេនាំមនុស្សដែលឈឺចេញមកផ្លូវធំៗរួចដាក់លើគ្រែតូចៗនិងគ្រែស្នែង ដើម្បីយ៉ាងហោចណាស់ពេលដែលពេត្រុសដើរកាត់ គាត់អាចចោលស្រមោលលើពួកគេណាម្នាក់។ ១៦ ម្យ៉ាងទៀត មនុស្សច្រើនសន្ធឹកពីក្រុងទាំងប៉ុន្មាននៅជុំវិញក្រុងយេរូសាឡិមចេះតែមកមូលគ្នា ដោយនាំមនុស្សដែលរងទុក្ខដោយសារពួកវិញ្ញាណ* អសោច ព្រមទាំងមនុស្សដែលឈឺមកជាមួយ ហើយពួកគេបានជាសះស្បើយគ្រប់គ្នា។
១៧ ប៉ុន្តែសម្ដេចសង្ឃនិងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយ ពោលគឺពួកអ្នកពីនិកាយសាឌូស៊ី បានក្រោកឡើងទាំងមានចិត្តច្រណែនក្រៃលែង ១៨ រួចពួកគេចាប់ពួកសាវ័ក ហើយដាក់ក្នុងគុកសាធារណៈ។ ១៩ ប៉ុន្តែនៅយប់នោះ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានមកបើកទ្វារគុក រួចនាំពួកគាត់ចេញមកហើយប្រាប់ថា៖ ២០ «ចូរទៅចុះ ហើយក្រោយពីបានទៅឯវិហារ ចូរបន្តប្រាប់បណ្ដាជននូវបណ្ដាំទាំងអស់អំពីជីវិតនេះ»។ ២១ ឮដូច្នេះ ពួកគាត់បានចូលក្នុងវិហារពេលថ្ងៃរះ រួចចាប់ផ្ដើមបង្រៀន។
ក្រោយពីសម្ដេចសង្ឃនិងពួកអ្នកដែលនៅជាមួយមកដល់ហើយ ពួកគេក៏ប្រមូលក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់និងពួកបុរសចាស់ទុំទាំងឡាយនៃពួកកូន* អ៊ីស្រាអែល រួចបានចាត់គេឲ្យទៅគុកហើយនាំពួកសាវ័កមក។ ២២ លុះទៅដល់ហើយ ពួកអាជ្ញាធរឃើញថាពួកសាវ័កមិននៅក្នុងគុកឡើយ ដូច្នេះពួកគេក៏វិលមកវិញ ហើយរាយការណ៍ ២៣ ថា៖ «យើងឃើញថាគុកនៅចាក់សោនិងបិទជិតល្អណាស់ ហើយឃើញអ្នកយាមកំពុងឈរនៅមាត់ទ្វារនៅឡើយ ប៉ុន្តែពេលដែលបើកទៅមិនឃើញអ្នកណានៅក្នុងទេ»។ ២៤ ឮដូច្នេះ ទាំងមេកងរក្សាវិហារទាំងពួកសង្ឃនាយកក៏ងឿងឆ្ងល់ជាខ្លាំងថារឿងនោះនឹងទៅជាយ៉ាងណាវិញ។ ២៥ ប៉ុន្តែបុរសម្នាក់បានមកដល់ ហើយរាយការណ៍ប្រាប់ពួកគេថា៖ «មើល! បុរសទាំងប៉ុន្មានដែលអ្នករាល់គ្នាបានដាក់គុក កំពុងឈរបង្រៀនបណ្ដាជននៅវិហារ»។ ២៦ រួចមក មេកងរក្សាវិហារបានចេញទៅជាមួយនឹងពួកភ្នាក់ងាររបស់គាត់ ហើយបានចាប់ពួកសាវ័កនាំមក តែមិនបានប្រើអំពើហិង្សាទេ ដោយសារខ្លាចបណ្ដាជនគប់ដុំថ្មសម្លាប់ពួកគេ។
២៧ ដូច្នេះ ពួកគេក៏នាំពួកគាត់មកឲ្យឈរនៅសាលក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់។ រួចសម្ដេចសង្ឃសួរចម្លើយពួកគាត់ ២៨ ហើយនិយាយថា៖ «យើងបានបង្គាប់អ្នករាល់គ្នាមិនឲ្យបង្រៀនដោយអាងឈ្មោះនោះជាដាច់ខាត តែមើល! អ្នករាល់គ្នាបានផ្សាយសេចក្ដីបង្រៀនរបស់អ្នកពេញក្រុងយេរូសាឡិម ក៏បានតាំងចិត្តធ្វើឲ្យយើងទទួលខុសត្រូវចំពោះឈាមបុរសនោះ»។ ២៩ ពេត្រុសនិងពួកសាវ័កឯទៀតបានឆ្លើយថា៖ «យើងត្រូវស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាអ្នកគ្រប់គ្រង ជាជាងមនុស្ស។ ៣០ ព្រះនៃបុព្វបុរសរបស់យើងបានប្រោសលោកយេស៊ូឲ្យរស់ឡើងវិញ ជាអ្នកដែលអ្នករាល់គ្នាបានសម្លាប់ដោយព្យួរលើបង្គោលឈើ។ ៣១ គឺអ្នកនោះហើយដែលព្រះបានតម្កើងឲ្យនៅខាងស្ដាំលោក ជាមេដឹកនាំនិងអ្នកសង្គ្រោះ ហើយដើម្បីឲ្យអ៊ីស្រាអែលប្រែចិត្ត រួចទទួលការអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គង។ ៣២ យើងជាសាក្សីអំពីការទាំងនេះ ហើយសាក្សីមួយទៀតគឺសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ដែលលោកបានឲ្យដល់អ្នកណាដែលស្ដាប់បង្គាប់លោកជាអ្នកគ្រប់គ្រង»។
៣៣ ឮដូច្នេះ ពួកគេក៏ខឹងជាខ្លាំង ហើយចង់សម្លាប់ពួកគាត់ចោល។ ៣៤ ប៉ុន្តែបុរសម្នាក់ក្នុងក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់បានក្រោកឡើង គឺផារិស៊ី* ម្នាក់ឈ្មោះកាម៉េលៀល ជាគ្រូច្បាប់* មួយរូបដែលបណ្ដាជនទាំងឡាយកោតគោរព។ គាត់បង្គាប់ឲ្យគេនាំបុរសទាំងនោះទៅខាងក្រៅបន្ដិចសិន។ ៣៥ គាត់និយាយទៅពួកគេថា៖ «ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអើយ ចូរប្រយ័ត្នខ្លួនស្តីអំពីអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបម្រុងនឹងធ្វើចំពោះបុរសទាំងនេះ។ ៣៦ ជាឧទាហរណ៍ នៅសម័យមុនមានធើដាស ដែលបានលើកខ្លួនថាគាត់ជាវរជន ហើយបុរសប្រហែលបួនរយនាក់បានចូលបក្សពួករបស់គាត់។ ប៉ុន្តែគាត់ត្រូវគេសម្លាប់ចោល ចំណែកអស់អ្នកដែលស្ដាប់តាមគាត់បានខ្ចាត់ខ្ចាយហើយបាត់សូន្យទៅ។ ៣៧ បន្ទាប់ពីគាត់ មានយូដាសពីស្រុកកាលីឡេបានក្រោកឡើង នៅសម័យបណ្ដាជនត្រូវចុះបញ្ជី ហើយគាត់បានទាញនាំមនុស្សឲ្យទៅតាមគាត់។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ គាត់បានស្លាប់ ហើយអស់អ្នកដែលស្ដាប់តាមគាត់បានខ្ចាត់ខ្ចាយទៅទីជិតឆ្ងាយ។ ៣៨ អាស្រ័យហេតុនេះ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា កុំជ្រៀតជ្រែកក្នុងការរបស់បុរសទាំងនេះឡើយ ហើយកុំធ្វើអ្វីដល់ពួកគេឲ្យសោះ (ពីព្រោះបើគម្រោងឬកិច្ចការនេះមកពីមនុស្ស នោះនឹងរលាយសាបសូន្យ ៣៩ ប៉ុន្តែប្រសិនបើមកពីព្រះវិញ អ្នករាល់គ្នាមិនអាចរំលាយបានឡើយ) ពុំនោះសោត អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាកំពុងតយុទ្ធប្រឆាំងព្រះទៅវិញ»។ ៤០ ឮដូច្នេះ ពួកគេក៏ស្ដាប់តាមគាត់ រួចបានហៅពួកសាវ័កមក វាយពួកគាត់នឹងរំពាត់ ហើយបង្គាប់ឲ្យឈប់និយាយដោយអាងនាមលោកយេស៊ូ។ បន្ទាប់មក ពួកគេក៏ដោះលែងពួកគាត់ទៅ។
៤១ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគាត់ចេញពីមុខក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដោយត្រេកអរ ពីព្រោះពួកគាត់បានត្រូវរាប់ជាសមនឹងទទួលការមើលងាយ ដោយសារនាមរបស់លោក។ ៤២ ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ក្នុងវិហារនិងពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ពួកគាត់បន្តបង្រៀននិងប្រកាសដំណឹងល្អឥតឈប់ អំពីលោកយេស៊ូ ដែលជាគ្រិស្ត។
៦ នៅគ្រានោះ កាលដែលចំនួនអ្នកកាន់តាមកំពុងកើនឡើង ពួកអ្នកកាន់តាមដែលនិយាយភាសាក្រិចចាប់ផ្ដើមត្អូញត្អែរអំពីពួកអ្នកកាន់តាមដែលនិយាយភាសាហេប្រឺ ពីព្រោះរាល់ថ្ងៃ ពេលធ្វើការចែកចាយអាហារ ពួកគេមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកស្ត្រីមេម៉ាយដែលនិយាយភាសាក្រិចទេ។ ២ ដូច្នេះ សាវ័កទាំងដប់ពីរនាក់បានហៅពួកអ្នកកាន់តាមមកជុំគ្នាទាំងអស់ ហើយនិយាយទៅពួកគាត់ថា៖ «បើយើងឈប់បង្រៀនបណ្ដាំរបស់ព្រះ ហើយទៅបម្រើនៅតុ នោះមិនត្រឹមត្រូវទេ។ ៣ ហេតុនេះហើយ សូមបងប្អូនរកបុរសប្រាំពីរនាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ដែលមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះល្អ ហើយដែលពោរពេញទៅដោយប្រាជ្ញានិងសកម្មពល* របស់ព្រះ ដើម្បីយើងអាចតែងតាំងពួកគាត់ឲ្យមើលការខុសត្រូវលើកិច្ចការដ៏ចាំបាច់នោះ។ ៤ ចំណែកយើងវិញ យើងនឹងព្យាយាមក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋាននិងក្នុងកិច្ចបម្រើដែលទាក់ទងនឹងបណ្ដាំរបស់ព្រះ»។ ៥ ពួកអ្នកកាន់តាមទាំងឡាយពេញចិត្តនឹងអ្វីដែលពួកសាវ័កបាននិយាយ ហើយពួកគាត់ជ្រើសរើសស្ទេផាន ជាបុរសម្នាក់ដែលពោរពេញទៅដោយជំនឿនិងសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ព្រមទាំងជ្រើសរើសភីលីព ប្រូខូរ៉ុស នីកាន័រ ទីម៉ូន ប៉ាមេណាស និងនីកូឡាស ជាអ្នកដូរសាសនា* មកពីក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ៦ ហើយនាំបុរសទាំងនោះមកឈរនៅមុខពួកសាវ័ក។ ពួកសាវ័កអធិដ្ឋាន រួចដាក់ដៃលើអ្នកទាំងនោះ។
៧ ម្ល៉ោះហើយ បណ្ដាំរបស់ព្រះបានបន្តចម្រើនឡើង ហើយចំនួនអ្នកកាន់តាមនៅក្រុងយេរូសាឡិមក៏កើនកាន់តែច្រើនឡើងៗ ហើយសង្ឃមួយក្រុមធំបានទៅជាអ្នកជឿ។
៨ ឯស្ទេផាន ដែលបានពោរពេញទៅដោយគុណដ៏វិសេសលើសលប់និងឫទ្ធានុភាព បានធ្វើការអស្ចារ្យយ៉ាងធំនិងសញ្ញាសម្គាល់ក្នុងចំណោមបណ្ដាជន។ ៩ ប៉ុន្តែបុរសខ្លះពីក្រុមដែលហៅថាសាលាប្រជុំអតីតខ្ញុំបម្រើ និងពីក្រុងគីរេន ក្រុងអាឡិចសង់ទ្រា និងពីតំបន់ស៊ីលីស៊ី និងអាស៊ី* បានក្រោកឡើងជជែកតវ៉ានឹងស្ទេផាន។ ១០ ប៉ុន្តែពួកគេមិនអាចទប់ទល់នឹងប្រាជ្ញារបស់គាត់និងសកម្មពលរបស់ព្រះដែលកំពុងដឹកនាំឲ្យគាត់និយាយទេ។ ១១ រួចពួកគេលួចញុះញង់បុរសខ្លះឲ្យនិយាយថា៖ «យើងបានឮគាត់និយាយប្រមាថម៉ូសេនិងព្រះ»។ ១២ ពួកគេក៏អុជអាលបណ្ដាជន ពួកបុរសចាស់ទុំ និងពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់ ហើយស្រាប់តែពួកគេស្ទុះទៅចាប់ស្ទេផានដោយកម្លាំង រួចនាំទៅក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់។ ១៣ បន្ទាប់មក ពួកគេនាំសាក្សីក្លែងក្លាយមកប្រាប់ថា៖ «បុរសនេះចេះតែនិយាយប្រឆាំងច្បាប់* និងកន្លែងបរិសុទ្ធនេះ។ ១៤ ជាឧទាហរណ៍ យើងបានឮគាត់និយាយថា យេស៊ូនេះពីក្រុងណាសារ៉ែតនឹងរុះកន្លែងនេះចោល ហើយកែប្រែទំនៀមទម្លាប់ដែលយើងបានពីម៉ូសេមក»។
១៥ កាលអស់អ្នកដែលអង្គុយនៅក្នុងសាលក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់កំពុងសម្លឹងមើលគាត់ ពួកគេឃើញថាមុខគាត់គឺដូចមុខទេវតា។
៧ ប៉ុន្តែសម្ដេចសង្ឃនិយាយថា៖ «តើដូច្នេះមែនឬ?»។ ២ ស្ទេផាននិយាយថា៖ «បងប្អូននិងឪពុកអើយ សូមស្ដាប់ខ្ញុំ។ ព្រះនៃសិរីរុងរឿងបានលេចមកឲ្យអាប្រាហាំ ជាបុព្វបុរសយើងឃើញ កាលដែលគាត់នៅតំបន់មេសូប៉ូតាមៀ មុនគាត់តាំងលំនៅ នៅក្រុងហារ៉ាន។ ៣ រួចព្រះមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ ‹ចូរចាកចេញពីស្រុកនិងសាច់ញាតិរបស់អ្នក ហើយមកកាន់ស្រុកដែលខ្ញុំនឹងបង្ហាញអ្នក›។ ៤ គាត់ក៏ចាកចេញពីស្រុកខាល់ដេទៅតាំងលំនៅ នៅក្រុងហារ៉ាន។ បន្ទាប់ពីឪពុកគាត់ស្លាប់ ព្រះនាំឲ្យគាត់ដូរលំនៅពីកន្លែងនោះមកកាន់ស្រុកនេះ ដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងរស់នៅ។ ៥ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះមិនបានឲ្យមត៌កដល់គាត់ក្នុងស្រុកនេះឡើយ សូម្បីតែដីប៉ុនបាតជើង* តែលោកបានសន្យាឲ្យស្រុកនោះជាកម្មសិទ្ធិរបស់គាត់និងពូជពង្សរបស់គាត់ដែលកើតតៗមក ទោះជាគាត់មិនទាន់មានកូនក៏ដោយ។ ៦ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា ពូជរបស់គាត់នឹងទៅជាអ្នកស្នាក់នៅបរទេស ហើយជនជាតិនោះនឹងយកពួកគេធ្វើជាខ្ញុំបម្រើ ក៏នឹងធ្វើទុក្ខពួកគេអស់បួនរយឆ្នាំ។ ៧ រួចព្រះមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងវិនិច្ឆ័យប្រជាជាតិដែលបានយកពួកគេធ្វើជាខ្ញុំបម្រើ។ បន្ទាប់ពីការទាំងនោះ ពួកគេនឹងចេញពីស្រុកនោះមកបំពេញកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋចំពោះខ្ញុំនៅកន្លែងនេះ›។
៨ «ព្រះក៏បានឲ្យកិច្ចព្រមព្រៀងដែលទាក់ទងការកាត់ចុងស្បែក* ទៅគាត់។ ម្ល៉ោះហើយ ពេលដែលអ៊ីសាក ជាកូនរបស់គាត់កើតបានប្រាំបីថ្ងៃហើយ នោះគាត់បានកាត់ចុងស្បែកឲ្យ រួចអ៊ីសាកបានបង្កើតយ៉ាកុប យ៉ាកុបបានបង្កើតមេគ្រួសារទាំងដប់ពីររបស់យើង។ ៩ មេគ្រួសារទាំងនោះក៏មានចិត្តច្រណែនយ៉ូសែប រួចលក់គាត់ទៅឲ្យជនជាតិអេស៊ីប។ ប៉ុន្តែព្រះនៅជាមួយនឹងយ៉ូសែប ១០ ហើយបានរំដោះគាត់ឲ្យរួចពីទុក្ខវេទនាទាំងអស់ដែលគាត់មាន ក៏ផ្ដល់ប្រាជ្ញាហើយធ្វើឲ្យផារ៉ូ ជាស្តេចអេស៊ីបពេញចិត្តនឹងគាត់។ ផារ៉ូក៏តែងតាំងយ៉ូសែបឲ្យគ្រប់គ្រងស្រុកអេស៊ីបនិងផ្ទះទាំងមូលរបស់គាត់។ ១១ ប៉ុន្តែស្រុកអេស៊ីបនិងស្រុកកាណានទាំងមូលបានកើតអត់ឃ្លាន រហូតដល់មានទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង ហើយពួកបុព្វបុរសរបស់យើងរកស្បៀងអាហារមិនបានឡើយ។ ១២ ប៉ុន្តែយ៉ាកុបឮថាមានស្បៀងអាហារនៅស្រុកអេស៊ីប ដូច្នេះ គាត់ចាត់ពួកបុព្វបុរសរបស់យើងឲ្យទៅជាលើកទីមួយ។ ១៣ រួចលើកទីពីរដែលពួកគាត់ទៅ យ៉ូសែបបានឲ្យពួកគាត់ដឹងថាខ្លួនគាត់ជាអ្នកណា ហើយផារ៉ូក៏បានដឹងអំពីដើមកំណើតរបស់យ៉ូសែប។ ១៤ ដូច្នេះ យ៉ូសែបបានចាត់គេឲ្យទៅហៅយ៉ាកុបជាឪពុក និងសាច់ញាតិទាំងអស់របស់គាត់ ដែលមានចំនួនចិតសិបប្រាំនាក់* ឲ្យចេញពីកន្លែងនោះមកឯគាត់។ ១៥ យ៉ាកុបបានចុះទៅស្រុកអេស៊ីប រួចក្រោយមកគាត់បានស្លាប់ ហើយពួកបុព្វបុរសរបស់យើងក៏ដូច្នោះដែរ។ ១៦ ឆ្អឹងរបស់ពួកគាត់បានត្រូវយកទៅក្រុងស៊ីគឹម ហើយដាក់ក្នុងទីបញ្ចុះសពដែលអាប្រាហាំបានយកប្រាក់ទៅទិញពីពួកកូនហេម័រនៅក្រុងស៊ីគឹមក្នុងតម្លៃមួយដែលបានត្រូវកំណត់។
១៧ «លុះជិតដល់គ្រាដែលព្រះនឹងសម្រេចតាមសេចក្ដីសន្យាដែលលោកបានប្រកាសប្រាប់អាប្រាហាំជាចំហ នោះចំនួនបណ្ដាជនបានកើនកាន់តែច្រើនឡើងនៅស្រុកអេស៊ីប ១៨ រហូតដល់មានស្តេចមួយផ្សេងទៀតឡើងគ្រងរាជ្យលើស្រុកអេស៊ីប ហើយស្តេចនោះមិនស្គាល់យ៉ូសែបទេ។ ១៩ ស្តេចនោះបានប្រើល្បិចកលដើម្បីទាស់ប្រឆាំងពូជសាសន៍យើង ក៏បានបង្ខំឪពុកទាំងឡាយដោយអយុត្ដិធម៌ ឲ្យបោះបង់ចោលទារករបស់ពួកគេ កុំឲ្យរស់រានមានជីវិត។ ២០ នៅគ្រានោះម៉ូសេបានកើតមក ហើយគាត់ស្អាតល្អក្រៃលែងចំពោះព្រះ។ គេក៏ចិញ្ចឹមគាត់បីខែនៅផ្ទះរបស់ឪពុក។ ២១ ប៉ុន្តែពេលដែលគេបោះបង់ចោលគាត់ កូនស្រីរបស់ផារ៉ូបានរើសគាត់យកមកចិញ្ចឹមជាកូនប្រុសរបស់ខ្លួន។ ២២ ម្ល៉ោះហើយ ម៉ូសេបានត្រូវអប់រំទៅតាមអស់ទាំងចំណេះវិជ្ជា* របស់ជនជាតិអេស៊ីប ហើយគាត់ក៏ពូកែក្នុងពាក្យសម្ដីនិងក្នុងកិច្ចការដែលគាត់បានធ្វើ។
២៣ «លុះមានអាយុសែសិបឆ្នាំហើយ គាត់មានចិត្តចង់ទៅមើលស្ថានភាពរបស់បងប្អូនគាត់ ពោលគឺពួកកូន* អ៊ីស្រាអែល។ ២៤ ហើយពេលដែលគាត់ក្រឡេកទៅឃើញជនជាតិអេស៊ីបម្នាក់កំពុងប្រព្រឹត្តដោយអយុត្ដិធម៌ទៅលើបងប្អូនម្នាក់របស់គាត់ ម៉ូសេការពារអ្នកដែលកំពុងត្រូវគេធ្វើបាបហើយសងសឹកជំនួសគាត់ ដោយវាយសម្លាប់ជនជាតិអេស៊ីបនោះ។ ២៥ គាត់នឹកស្មានថាបងប្អូនរបស់គាត់នឹងយល់ថា ព្រះកំពុងសង្គ្រោះពួកគេដោយដៃរបស់គាត់ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានយល់ទេ។ ២៦ លុះថ្ងៃស្អែក គាត់លេចមុខមកកាលដែលពួកគេពីរនាក់កំពុងឈ្លោះគ្នា ហើយគាត់ខំសម្រុះសម្រួលពួកគេ ដោយនិយាយថា៖ ‹អ្នកទាំងពីរជាបងប្អូននឹងគ្នា។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកទាំងពីរប្រព្រឹត្តដោយអយុត្ដិធម៌ទៅវិញទៅមកដូច្នេះ?›។ ២៧ ប៉ុន្តែអ្នកដែលកំពុងប្រព្រឹត្តដោយអយុត្ដិធម៌ទៅលើអ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួន បានបដិសេធម៉ូសេដោយនិយាយថា៖ ‹តើអ្នកណាបានតែងតាំងអ្នកឲ្យធ្វើជាអ្នកគ្រប់គ្រងនិងចៅក្រមរបស់យើង? ២៨ តើអ្នកចង់សម្លាប់ខ្ញុំ ដូចអ្នកបានសម្លាប់ជនជាតិអេស៊ីបម្នាក់នោះពីម្សិលមិញឬ?›។ ២៩ ឮដូច្នេះ ម៉ូសេភៀសខ្លួនទៅតាំងលំនៅ នៅស្រុកម៉ាឌាន។ នៅទីនោះគាត់បង្កើតបានកូនប្រុសពីរនាក់។
៣០ «លុះសែសិបឆ្នាំក្រោយមក ទេវតាមួយរូបបានលេចមកជួបគាត់នៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំភ្នំស៊ីណាយក្នុងអណ្ដាតភ្លើងដែលកំពុងឆេះគុម្ពបន្លាមួយ។ ៣១ ពេលដែលម៉ូសេឃើញ គាត់នឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្ត។ ប៉ុន្តែកាលដែលគាត់កំពុងចូលទៅជិតដើម្បីពិនិត្យមើល គាត់ឮសំឡេងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាថា៖ ៣២ ‹ខ្ញុំជាព្រះនៃពួកបុព្វបុរសរបស់អ្នក ជាព្រះរបស់អាប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប›។ ម៉ូសេក៏ញ័ររន្ធត់ហើយមិនហ៊ានពិនិត្យមើលតទៅទៀតទេ។ ៣៣ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ ‹ចូរដោះស្បែកជើងចេញ ព្រោះកន្លែងដែលអ្នកកំពុងឈរជាដីបរិសុទ្ធ។ ៣៤ ខ្ញុំបានឃើញច្បាស់នូវរបៀបដែលគេធ្វើបាបរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំដែលនៅស្រុកអេស៊ីប ក៏បានឮពួកគេថ្ងូរ ហើយខ្ញុំបានចុះមកដើម្បីរំដោះពួកគេ។ ដូច្នេះ ចូរមកចុះ ខ្ញុំនឹងចាត់អ្នកឲ្យទៅស្រុកអេស៊ីប›។ ៣៥ ម៉ូសេនេះឯង ដែលពួកគេបានបដិសេធមិនទទួលស្គាល់ ដោយនិយាយថា៖ ‹តើអ្នកណាបានតែងតាំងអ្នកឲ្យធ្វើជាអ្នកគ្រប់គ្រងនិងចៅក្រម?› គឺជាបុរសដែលព្រះបានចាត់ឲ្យទៅធ្វើជាអ្នកគ្រប់គ្រងនិងអ្នករំដោះ ដោយដៃរបស់ទេវតាដែលបានលេចមកជួបគាត់ក្នុងគុម្ពបន្លា។ ៣៦ បុរសនេះបាននាំពួកគេចេញមក ក្រោយពីបានធ្វើការអស្ចារ្យនិងសញ្ញាសម្គាល់នៅស្រុកអេស៊ីប នៅសមុទ្រក្រហម និងនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំអស់សែសិបឆ្នាំ។
៣៧ «គឺម៉ូសេនេះឯងដែលបានប្រាប់ពួកកូនអ៊ីស្រាអែលថា៖ ‹ព្រះនឹងតែងតាំងអ្នកប្រកាសទំនាយម្នាក់ដូចខ្ញុំ សម្រាប់អ្នករាល់គ្នា ពីចំណោមបងប្អូនរបស់អ្នក›។ ៣៨ គឺអ្នកនេះហើយដែលបាននៅជាមួយនឹងក្រុមជំនុំនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ ព្រមទាំងជាមួយនឹងទេវតាដែលបាននិយាយជាមួយនឹងគាត់នៅភ្នំស៊ីណាយ ក៏នៅជាមួយនឹងពួកបុព្វបុរសរបស់យើង។ គាត់បានទទួលប្រសាសន៍ដ៏ពិសិដ្ឋដែលរស់នៅ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នា។ ៣៩ ពួកបុព្វបុរសរបស់យើងមិនព្រមស្ដាប់បង្គាប់គាត់ឡើយ តែបានបដិសេធគាត់ ហើយចិញ្ចឹមចិត្តចង់ត្រឡប់ទៅស្រុកអេស៊ីបវិញ ៤០ ដោយប្រាប់អេរ៉ុនថា៖ ‹ចូរធ្វើព្រះឲ្យយើង ដើម្បីនាំមុខយើង។ ព្រោះម៉ូសេនេះដែលបាននាំយើងចេញពីស្រុកអេស៊ីបមក យើងមិនដឹងថាគាត់បានទៅជាយ៉ាងណានោះទេ›។ ៤១ ម្ល៉ោះហើយ នៅគ្រានោះពួកគេធ្វើរូបកូនគោមួយ ក៏បានយកគ្រឿងបូជាមកជូនរូបព្រះនោះ រួចនាំគ្នាសប្បាយរីករាយនឹងស្នាដៃរបស់ពួកគេ។ ៤២ ដូច្នេះ ព្រះបែរជាទុកឲ្យពួកគេបំពេញកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋជូនអ្វីៗដែលនៅលើមេឃ ដូចពួកអ្នកប្រកាសទំនាយបានសរសេរថា៖ ‹ឱអ៊ីស្រាអែលអើយ ពេលដែលអ្នករាល់គ្នាសម្លាប់សត្វនិងឲ្យគ្រឿងបូជាអស់សែសិបឆ្នាំនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ នោះមិនមែនសម្រាប់ខ្ញុំទេ មែនទេ? ៤៣ ប៉ុន្តែគឺជាត្រសាលនៃព្រះម៉ូឡុក និងផ្កាយរបស់ព្រះរេផាន់ដែលអ្នករាល់គ្នាបានលើកយកទៅ គឺជារូបផ្សេងៗដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើដើម្បីគោរពបូជាព្រះទាំងនោះ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងបំបរបង់អ្នករាល់គ្នាឲ្យឆ្ងាយហួសស្រុកបាប៊ីឡូនទៀត›។
៤៤ «នៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ ពួកបុព្វបុរសរបស់យើងមានត្រសាលសក្ខីភាព ដូចព្រះបានបង្គាប់ ពេលដែលមានប្រសាសន៍ប្រាប់ម៉ូសេឲ្យធ្វើតាមគំរូដែលគាត់បានឃើញ។ ៤៥ ហើយពួកបុព្វបុរសរបស់យើងដែលបានទទួលត្រសាលនោះតៗមក ក៏យកទៅជាមួយ ពេលដែលពួកគាត់និងយ៉ូស្វេចូលក្នុងស្រុករបស់ជនជាតិដទៃ ដែលព្រះបានបណ្ដេញចេញពីមុខពួកបុព្វបុរសរបស់យើង។ ត្រសាលក៏នៅទីនោះរហូតដល់សម័យដាវីឌ។ ៤៦ ព្រះបានពេញចិត្តនឹងគាត់ ហើយគាត់សុំសិទ្ធិពិសេសដើម្បីធ្វើលំនៅមួយសម្រាប់ព្រះនៃយ៉ាកុប។ ៤៧ ប៉ុន្តែគឺសាឡូម៉ូនវិញ ដែលបានធ្វើផ្ទះសម្រាប់លោក។ ៤៨ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតមិនអាស្រ័យនៅក្នុងផ្ទះធ្វើដោយដៃមនុស្សឡើយ ដូចអ្នកប្រកាសទំនាយបាននិយាយថា៖ ៤៩ ‹ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា ស្ថានសួគ៌ជាបល្ល័ង្ករបស់ខ្ញុំ ហើយផែនដីជាទីកល់ជើងខ្ញុំ។ តើអ្នករាល់គ្នាអាចធ្វើផ្ទះបែបណាសម្រាប់ខ្ញុំ? ឬតើកន្លែងណាអាចជាទីអាស្រ័យនៅរបស់ខ្ញុំ? ៥០ ដៃរបស់ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីៗទាំងអស់នេះ មែនទេ?›។
៥១ «ឱអ្នករឹងរូសដែលបិទទាំងចិត្តទាំងត្រចៀក* អើយ អ្នករាល់គ្នាតែងតែប្រឆាំងសកម្មពល* បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។ ពួកបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាបានធ្វើយ៉ាងណា អ្នករាល់គ្នាក៏ធ្វើយ៉ាងនោះដែរ។ ៥២ គ្មានអ្នកប្រកាសទំនាយណាម្នាក់ដែលពួកបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាមិនបានបៀតបៀនទេ ពួកគេបានសម្លាប់អស់អ្នកដែលបានប្រកាសទុកជាមុនអំពីការមកដល់របស់លោកដែលជាអ្នកសុចរិត គឺជាអ្នកដែលអ្នករាល់គ្នាបានក្បត់និងធ្វើឃាត ៥៣ គឺអ្នករាល់គ្នា ដែលទទួលច្បាប់* ដូចដែលទេវតាបានពាំនាំមក ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាមិនបានធ្វើតាមទេ»។
៥៤ ឮដូច្នេះ ពួកគេបានខឹងជាខ្លាំង ក៏បានសង្កៀតធ្មេញដាក់គាត់។ ៥៥ ប៉ុន្តែដោយសារគាត់បានពេញទៅដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ គាត់បានសម្លឹងទៅមេឃ ហើយឃើញសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះនិងលោកយេស៊ូឈរនៅខាងស្ដាំព្រះ ៥៦ រួចគាត់និយាយថា៖ «មើល! ខ្ញុំមើលឃើញមេឃ* បើកចំហ ហើយកូនមនុស្សឈរនៅខាងស្ដាំព្រះ»។ ៥៧ ឮដូច្នេះ ពួកគេស្រែកអស់សំឡេង ហើយយកដៃខ្ទប់ត្រចៀក រួចស្ទុះទៅចាប់គាត់ព្រមគ្នា។ ៥៨ ហើយបន្ទាប់ពីពួកគេបោះគាត់ទៅក្រៅក្រុង ពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមគប់គាត់នឹងដុំថ្ម។ ពួកសាក្សីបានដាក់សម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់ពួកគេនៅជិតជើងយុវជនម្នាក់ឈ្មោះសុល។ ៥៩ ពួកគេបន្តគប់ស្ទេផាននឹងដុំថ្ម កាលដែលគាត់កំពុងអង្វរថា៖ «លោកម្ចាស់យេស៊ូ សូមទទួលជីវិត* ខ្ញុំ»។ ៦០ រួចគាត់លុតជង្គង់ បន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ា សូមកុំផ្ដន្ទាទោសពួកគេ ចំពោះអំពើខុសឆ្គងនេះឡើយ»។ និយាយចប់ហើយ គាត់ក៏ដេកលក់ក្នុងសេចក្ដីស្លាប់ទៅ។
៨ ចំណែកសុលវិញ គាត់បានពេញចិត្តនឹងការធ្វើឃាតស្ទេផាន។
នៅថ្ងៃនោះ គេចាប់ផ្ដើមបៀតបៀនក្រុមជំនុំនៅក្រុងយេរូសាឡិមជាខ្លាំង ហើយពួកអ្នកកាន់តាមទាំងឡាយ លើកលែងតែពួកសាវ័ក បានត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយពេញតំបន់យូឌានិងតំបន់សាម៉ារី។ ២ ប៉ុន្តែបុរសមួយចំនួនដែលកោតខ្លាចព្រះបានយកស្ទេផានទៅបញ្ចុះ ក៏បានយំស្ដាយគាត់ជាខ្លាំង។ ៣ ចំណែកសុលវិញ គាត់ចាប់ផ្ដើមធ្វើទុក្ខក្រុមជំនុំយ៉ាងខ្លាំងក្រៃលែង។ គាត់សម្រុកចូលពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយដោយចាប់អូសទាំងប្រុសទាំងស្រីចេញមក រួចបញ្ជូនទៅគុក។
៤ ក៏ប៉ុន្តែអស់អ្នកដែលបានត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយ បានធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយក្នុងស្រុក ដោយប្រកាសដំណឹងល្អអំពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ។ ៥ ឯភីលីពបានចុះទៅក្រុងសាម៉ារី ហើយចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយប្រាប់ពួកគេអំពីគ្រិស្ត។ ៦ បណ្ដាជនគ្រប់គ្នាបានផ្ចង់អារម្មណ៍ទៅលើអ្វីដែលភីលីពនិយាយ កាលដែលពួកគេស្ដាប់ហើយមើលសញ្ញាសម្គាល់ដែលគាត់កំពុងធ្វើ។ ៧ ព្រោះមានពួកគេជាច្រើននាក់ដែលមានវិញ្ញាណ* អសោច ហើយវិញ្ញាណទាំងនោះបានស្រែកយ៉ាងខ្លាំង រួចចេញទៅ។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគេជាច្រើននាក់ដែលស្លាប់ដៃស្លាប់ជើងឬពិការបានត្រូវធ្វើឲ្យជាសះស្បើយ។ ៨ ដូច្នេះ បណ្ដាជននៅក្រុងនោះបានត្រេកអរជាខ្លាំង។
៩ នៅក្រុងនោះមានបុរសម្នាក់ឈ្មោះស៊ីម៉ូន ដែលពីមុនមកចេះវេទមន្ត។ គាត់ធ្វើឲ្យជនជាតិសាម៉ារីនឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តហើយនិយាយថាខ្លួនគាត់ជាអ្នកឧត្តុង្គឧត្តមមួយរូប។ ១០ ពួកគេទាំងអស់គ្នាតាំងពីអ្នកតូចបំផុតរហូតដល់អ្នកធំបំផុត បានប្រុងស្ដាប់គាត់ ហើយនិយាយគ្រប់គ្នាថា៖ «បុរសនេះគេហៅថា‹ឫទ្ធានុភាពនៃព្រះ› ដែលជាឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លា»។ ១១ ដូច្នេះ ពួកគេធ្លាប់ផ្ចង់អារម្មណ៍ស្ដាប់គាត់ ពីព្រោះគាត់បានធ្វើឲ្យពួកគេនឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តដោយសារវេទមន្តរបស់គាត់អស់មួយរយៈពេល។ ១២ ប៉ុន្តែកាលពួកគេបានជឿភីលីព ដែលកំពុងប្រកាសដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនិងនាមរបស់លោកយេស៊ូគ្រិស្ត នោះពួកគេទាំងប្រុសទាំងស្រីក៏ទទួលការជ្រមុជទឹក។* ១៣ ស៊ីម៉ូនបានទៅជាអ្នកជឿដែរ ហើយក្រោយពីទទួលការជ្រមុជទឹក គាត់ក៏នៅជាប់នឹងភីលីព ព្រោះគាត់កំពុងនឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តដោយមើលសញ្ញាសម្គាល់ទាំងប៉ុន្មាននិងការដែលប្រកបដោយឫទ្ធានុភាពយ៉ាងធំដែលកំពុងកើតឡើង។
១៤ ពេលដែលពួកសាវ័កនៅក្រុងយេរូសាឡិមឮថាបណ្ដាជននៅស្រុកសាម៉ារីបានទទួលបណ្ដាំរបស់ព្រះ នោះពួកគាត់បានចាត់ពេត្រុសនិងយ៉ូហានឲ្យទៅឯពួកគេ ១៥ រួចពួកគាត់ក៏ចុះទៅអធិដ្ឋានឲ្យពួកគេទទួលសកម្មពល* បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។ ១៦ ព្រោះពួកគេមិនទាន់ទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធនៅឡើយទេ តែបានត្រឹមតែទទួលការជ្រមុជទឹកដោយនូវនាមលោកយេស៊ូប៉ុណ្ណោះ។ ១៧ រួចមក ពួកគាត់ដាក់ដៃលើអ្នកទាំងនោះ ហើយពួកគេចាប់ផ្ដើមទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។
១៨ កាលដែលស៊ីម៉ូនឃើញថាមនុស្សទទួលសកម្មពលរបស់ព្រះដោយពួកសាវ័កដាក់ដៃលើពួកគេ នោះគាត់ស្នើឲ្យលុយដល់ពួកសាវ័ក ១៩ ដោយនិយាយថា៖ «សូមឲ្យខ្ញុំមានអំណាចនោះដែរ ដើម្បីពេលខ្ញុំដាក់ដៃលើអ្នកណា អ្នកនោះនឹងទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ»។ ២០ ប៉ុន្តែពេត្រុសនិយាយទៅគាត់ថា៖ «ចូរឲ្យប្រាក់របស់អ្នកវិនាសទៅជាមួយនឹងអ្នកចុះ ពីព្រោះអ្នកនឹកស្មានថាអាចយកប្រាក់មកដើម្បីទទួលអំណោយទានរបស់ព្រះ។ ២១ អ្នកគ្មានចំណែកអ្វីសោះក្នុងរឿងនេះ ពីព្រោះព្រះឃើញថាចិត្តរបស់អ្នកមិនទៀងត្រង់ទេ។ ២២ ដូច្នេះ ចូរប្រែចិត្តចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នេះ ហើយអង្វរសុំព្រះយេហូវ៉ាអភ័យទោសចំពោះបំណងចិត្តអាក្រក់របស់អ្នក ២៣ ព្រោះខ្ញុំឃើញថាអ្នកមានចិត្តពិសពុល ក៏ពោរពេញទៅដោយភាពមិនសុចរិត»។ ២៤ ស៊ីម៉ូនតបថា៖ «សូមអ្នកទាំងពីរអង្វរព្រះយេហូវ៉ាឲ្យខ្ញុំផង ដើម្បីកុំឲ្យអ្វីៗដែលអ្នកបាននិយាយកើតឡើងដល់ខ្ញុំ»។
២៥ ម្ល៉ោះហើយ ពេលដែលពួកគាត់បានធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់សព្វគ្រប់និងបានប្រាប់បណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាហើយ នោះពួកគាត់វិលទៅក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ក៏បានប្រកាសដំណឹងល្អនៅភូមិជាច្រើនរបស់ជនជាតិសាម៉ារី។
២៦ ក៏ប៉ុន្តែទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ានិយាយទៅភីលីពថា៖ «ចូរក្រោកឡើងទៅប៉ែកខាងត្បូងដល់ផ្លូវដែលចុះពីក្រុងយេរូសាឡិមដល់ហ្គាសា»។ (ផ្លូវនេះកាត់វាលខ្សាច់) ២៧ ឮដូច្នេះ គាត់ក៏ក្រោកឡើងហើយទៅ រួចឃើញមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ជនជាតិអេចូពីម្នាក់របស់មហាក្សត្រីអេចូពីឈ្មោះខាន់ឌីស។ គាត់មានអំណាច ហើយជាអ្នកមើលការខុសត្រូវលើឃ្លាំងទ្រព្យទាំងអស់របស់មហាក្សត្រី។ បុរសនោះបានទៅក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីគោរពបូជា ២៨ ប៉ុន្តែឥឡូវគាត់កំពុងអង្គុយក្នុងរទេះសេះធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅវិញទាំងអានឮៗពីសៀវភៅអេសាយ ជាអ្នកប្រកាសទំនាយ។ ២៩ ដូច្នេះ សកម្មពលរបស់ព្រះប្រាប់ភីលីពថា៖ «ចូររត់ទៅឲ្យទាន់រទេះនេះ»។ ៣០ ភីលីពក៏រត់ទន្ទឹមរទេះនោះ ហើយឮគាត់កំពុងអានឮៗពីសៀវភៅអេសាយ ជាអ្នកប្រកាសទំនាយ រួចភីលីពសួរថា៖ «តើអ្នកពិតជាយល់អ្វីដែលអ្នកកំពុងអានឬទេ?»។ ៣១ គាត់និយាយថា៖ «តើខ្ញុំអាចយល់យ៉ាងដូចម្ដេចបាន ប្រសិនបើគ្មានអ្នកណាបង្រៀនខ្ញុំ?» រួចគាត់អង្វរភីលីពឲ្យឡើងអង្គុយជាមួយនឹងគាត់។ ៣២ បទគម្ពីរដែលគាត់អានឮៗគឺ៖ «លោកត្រូវគេនាំមកដូចជាដឹកចៀមមកសម្លាប់។ ម្យ៉ាងទៀត លោកមិនហើបមាត់សោះ ដូចជាកូនចៀមដែលនៅស្ងៀមស្ងាត់នៅមុខអ្នកកាត់រោម។ ៣៣ ក្នុងអំឡុងពេលដែលលោកត្រូវគេបន្ទាបបន្ថោកនោះ គេបានដកសេចក្ដីយុត្ដិធម៌ចេញពីលោក។ តើអ្នកណានឹងរៀបរាប់អំពីជំនាន់របស់លោក? ពីព្រោះជីវិតរបស់លោកនឹងត្រូវផ្ដាច់ចេញពីផែនដី»។
៣៤ មន្ត្រីនោះតបទៅភីលីពថា៖ «សូមប្រាប់ខ្ញុំផង តើអ្នកប្រកាសទំនាយនិយាយដូច្នេះអំពីអ្នកណា? អំពីខ្លួនគាត់? ឬអំពីបុរសមួយផ្សេងទៀត?»។ ៣៥ ភីលីពក៏តាំងនិយាយ រួចប្រកាសប្រាប់គាត់នូវដំណឹងល្អអំពីលោកយេស៊ូដោយប្រើបទគម្ពីរនោះមុនបង្អស់។ ៣៦ កាលដែលពួកគាត់កំពុងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ នោះឃើញកន្លែងមួយមានទឹកច្រើន ហើយមន្ត្រីនោះនិយាយថា៖ «មើល! កន្លែងនេះមានទឹកច្រើន! តើមានអ្វីធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចទទួលការជ្រមុជទឹកឬទេ?»។ ៣៧ * —— ៣៨ និយាយចប់ហើយ គាត់បញ្ជាឲ្យបញ្ឈប់រទេះ រួចទាំងភីលីពទាំងមន្ត្រីនោះបានចុះទៅក្នុងទឹក ហើយភីលីពជ្រមុជទឹកឲ្យមន្ត្រីនោះ។ ៣៩ កាលដែលពួកគាត់ឡើងពីទឹកមក សកម្មពលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបាននាំភីលីពចេញទៅភ្លាម ហើយគាត់មិនឃើញភីលីពទៀតទេ ដោយសារមន្ត្រីនោះបន្តដំណើរទៅមុខទៀតទាំងមានចិត្តត្រេកអរ។ ៤០ ប៉ុន្តែភីលីពបានទៅក្រុងអាសូត ហើយធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយនៅតំបន់នោះ ក៏បានប្រកាសដំណឹងល្អក្នុងក្រុងទាំងអស់ រហូតដល់គាត់ទៅដល់ក្រុងសេសារៀ។
៩ ប៉ុន្តែសុលនៅតែគំរាមពួកអ្នកកាន់តាមលោកម្ចាស់នៅឡើយ ហើយចង់សម្លាប់ពួកគាត់យ៉ាងខ្លាំង។ សុលបានទៅជួបសម្ដេចសង្ឃ ២ ហើយសុំសំបុត្រពីគាត់យកទៅសាលាប្រជុំទាំងប៉ុន្មាននៅក្រុងដាម៉ាស់ ដើម្បីអាចចាប់ចងអស់អ្នកណាដែលកាន់តាមផ្លូវលោកម្ចាស់ រួចនាំមកក្រុងយេរូសាឡិម ទោះជាប្រុសឬស្រីក៏ដោយ។
៣ លុះធ្វើដំណើរជិតដល់ក្រុងដាម៉ាស់ហើយ ស្រាប់តែមានពន្លឺពីលើមេឃចាំងជុំវិញគាត់ ៤ រួចគាត់ដួលដល់ដី ហើយឮសំឡេងមួយបន្លឺមកថា៖ «សុល សុល ហេតុអ្វីអ្នកបៀតបៀនខ្ញុំ?»។ ៥ គាត់និយាយថា៖ «តើលោកម្ចាស់ជាអ្នកណា?»។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំគឺយេស៊ូ ដែលអ្នកកំពុងបៀតបៀន។ ៦ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ចូរក្រោកឡើងហើយចូលក្នុងក្រុងចុះ រួចអ្នកនឹងទទួលដំណឹងអំពីអ្វីដែលអ្នកត្រូវធ្វើ»។ ៧ ឯបុរសទាំងប៉ុន្មានដែលរួមដំណើរជាមួយនឹងគាត់កំពុងឈរនិយាយមិនចេញ។ ពួកគេឮសំឡេងនិយាយ តែមិនឃើញអ្នកណាឡើយ។ ៨ ប៉ុន្តែសុលបានក្រោកពីដីឡើង ហើយទោះជាភ្នែកគាត់នៅបើកក៏ដោយ គាត់មើលមិនឃើញអ្វីសោះ។ ដូច្នេះ ពួកគេដឹកដៃគាត់ហើយនាំទៅក្រុងដាម៉ាស់។ ៩ គាត់មើលមិនឃើញអ្វីសោះអស់រយៈពេលបីថ្ងៃ ក៏មិនបានបរិភោគឬផឹកអ្វីដែរ។
១០ នៅក្រុងដាម៉ាស់ មានអ្នកកាន់តាមម្នាក់ឈ្មោះអាណានាស។ លោកម្ចាស់លេចមកឲ្យគាត់ឃើញក្នុងគំនិត ហើយមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «អាណានាស!» គាត់និយាយថា៖ «ខ្ញុំនៅនេះហើយ លោកម្ចាស់»។ ១១ លោកម្ចាស់មានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ចូរក្រោកឡើងទៅផ្លូវហៅថាត្រង់ ហើយរកបុរសម្នាក់ឈ្មោះសុល ជាអ្នកក្រុងតើសុស នៅផ្ទះរបស់យូដាស។ ព្រោះមើល! គាត់កំពុងអធិដ្ឋាន ១២ ហើយក្នុងគំនិត គាត់បានឃើញបុរសម្នាក់ឈ្មោះអាណានាសមកដាក់ដៃលើគាត់ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចមើលឃើញឡើងវិញ»។ ១៣ ប៉ុន្តែអាណានាសតបថា៖ «លោកម្ចាស់អើយ ខ្ញុំបានឮគេជាច្រើននាក់និយាយអំពីបុរសនេះ ថាគាត់បានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ជាច្រើនទៅលើពួកអ្នកបរិសុទ្ធរបស់លោកនៅក្រុងយេរូសាឡិម។ ១៤ គាត់ក៏មានអំណាចពីពួកសង្ឃនាយក ដើម្បីចាប់ចងអស់អ្នកណាដែលហៅរកនាមរបស់លោក»។ ១៥ ប៉ុន្តែលោកម្ចាស់មានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ចូរទៅចុះ ពីព្រោះបុរសនេះប្រៀបដូចជាភាជនៈដែលខ្ញុំបានជ្រើសរើសដើម្បីជាតំណាងឈ្មោះខ្ញុំនៅមុខប្រជាជាតិទាំងឡាយ ព្រមទាំងនៅមុខស្តេចនានា និងពួកកូន* អ៊ីស្រាអែល។ ១៦ ព្រោះខ្ញុំនឹងបង្ហាញគាត់ឲ្យឃើញច្បាស់ថា គាត់ត្រូវរងទុក្ខច្រើនប៉ុនណាដោយសារឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ»។
១៧ ដូច្នេះ អាណានាសចេញទៅ រួចចូលក្នុងផ្ទះនោះ ក៏ដាក់ដៃលើសុលហើយនិយាយថា៖ «សុល បងប្រុសអើយ លោកម្ចាស់ គឺលោកយេស៊ូដែលបានលេចមកឲ្យអ្នកឃើញតាមផ្លូវដែលអ្នកបានធ្វើដំណើរមកនោះ បានចាត់ខ្ញុំឲ្យមក ដើម្បីឲ្យអ្នកមើលឃើញឡើងវិញ ហើយឲ្យពេញទៅដោយសកម្មពល* បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ»។ ១៨ រំពេចនោះ មានអ្វីដែលមើលទៅដូចជាស្រកាធ្លាក់ពីភ្នែកគាត់ ហើយគាត់បានមើលឃើញឡើងវិញ ក៏បានក្រោកឡើងហើយទទួលការជ្រមុជទឹក* ១៩ បន្ទាប់មក គាត់បរិភោគ រួចមានកម្លាំងឡើងវិញ។
គាត់នៅក្រុងដាម៉ាស់ជាមួយនឹងពួកអ្នកកាន់តាមនៅទីនោះអស់ជាច្រើនថ្ងៃ ២០ ហើយចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយភ្លាមៗក្នុងសាលាប្រជុំនានាអំពីលោកយេស៊ូថា លោកជាបុត្រព្រះ។ ២១ ប៉ុន្តែអស់អ្នកដែលឮគាត់និយាយតាំងភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ក៏និយាយថា៖ «តើមិនមែនបុរសនេះទេឬ? ដែលបានបៀតបៀនយ៉ាងឃោរឃៅដល់អស់អ្នកនៅក្រុងយេរូសាឡិមដែលហៅរកឈ្មោះនេះ ហើយក៏បានមកទីនេះសម្រាប់ការនោះឯង គឺដើម្បីចាប់ចងពួកគេរួចនាំទៅពួកសង្ឃនាយក»។ ២២ ចំណែកសុលវិញ គាត់កាន់តែពូកែឡើងៗក្នុងកិច្ចបម្រើ ក៏ផ្ចាញ់ផ្ចាលជនជាតិយូដាដែលរស់នៅក្រុងដាម៉ាស់ កាលដែលគាត់បញ្ជាក់ភ័ស្តុតាងយ៉ាងសមហេតុសមផលថាលោកយេស៊ូគឺជាគ្រិស្ត។
២៣ លុះយូរថ្ងៃក្រោយមក ជនជាតិយូដាបានប្រឹក្សាគ្នារកវិធីសម្លាប់គាត់ចោល។ ២៤ ក៏ប៉ុន្តែគម្រោងអាក្រក់របស់ពួកគេបានឮដល់សុល។ ពួកគេបានចាំមើលទ្វារក្រុងយ៉ាងដិតដល់ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃដើម្បីសម្លាប់គាត់ចោល។ ២៥ ដូច្នេះ ពួកអ្នកកាន់តាមដាក់គាត់ក្នុងកញ្ឆេ រួចសម្រូតចុះតាមចន្លោះមួយនៃកំពែង។
២៦ លុះទៅដល់ក្រុងយេរូសាឡិមហើយ សុលខំចូលរួមជាមួយនឹងពួកអ្នកកាន់តាម ប៉ុន្តែពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាខ្លាចគាត់ ពីព្រោះពួកគាត់មិនជឿថាគាត់ជាអ្នកកាន់តាមទេ។ ២៧ ដូច្នេះ បាណាបាសបានមកជួយគាត់ ហើយនាំទៅឯពួកសាវ័ក រួចរៀបរាប់ប្រាប់ពួកគាត់យ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីការដែលសុលបានឃើញលោកម្ចាស់ពេលគាត់កំពុងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ ហើយលោកបានមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ ក៏ប្រាប់អំពីការដែលសុលបាននិយាយយ៉ាងក្លាហានដោយនូវនាមលោកយេស៊ូនៅក្រុងដាម៉ាស់។ ២៨ គាត់ក៏នៅជាមួយនឹងពួកគាត់តទៅទៀត ហើយដើរដោយសេរីនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមទាំងនិយាយយ៉ាងក្លាហានដោយនូវនាមរបស់លោកម្ចាស់ ២៩ គាត់ក៏និយាយ ហើយជជែកតវ៉ាជាមួយនឹងជនជាតិយូដាដែលនិយាយភាសាក្រិច។ ប៉ុន្តែពួកគេប៉ុនប៉ងសម្លាប់គាត់។ ៣០ ពេលដែលបងប្អូនកត់សម្គាល់ការនោះ ពួកគាត់ក៏នាំគាត់ចុះទៅក្រុងសេសារៀ រួចឲ្យគាត់ចេញដំណើរទៅក្រុងតើសុស។
៣១ បន្ទាប់មក ក្រុមជំនុំទាំងមូលនៃតំបន់យូឌា ស្រុកកាលីឡេ និងស្រុកសាម៉ារីមានសេចក្ដីសុខសាន្តមួយគ្រា ហើយបានត្រូវពង្រឹងឲ្យមាំមួនឡើង ក៏រស់នៅដោយកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ា និងសមស្របតាមការសម្រាលទុក្ខពីសកម្មពលបរិសុទ្ធ ព្រមទាំងបានចម្រើនឡើងជានិច្ច។
៣២ កាលដែលពេត្រុសកំពុងធ្វើដំណើរកាត់តាមគ្រប់តំបន់ គាត់ក៏បានចុះទៅឯពួកអ្នកបរិសុទ្ធនៅក្រុងលីដា។ ៣៣ នៅទីនោះគាត់ឃើញបុរសម្នាក់ឈ្មោះអេនាស ដែលបានដេកលើគ្រែស្នែងងើបមិនរួចអស់ប្រាំបីឆ្នាំ ព្រោះគាត់ស្លាប់ដៃស្លាប់ជើង។ ៣៤ រួចពេត្រុសនិយាយទៅគាត់ថា៖ «អេនាស លោកយេស៊ូគ្រិស្តធ្វើឲ្យអ្នកជា។ ចូរក្រោកឡើងហើយរៀបចំគ្រែអ្នកចុះ» គាត់ក៏ក្រោកឡើងភ្លាម។ ៣៥ អស់អ្នកដែលរស់នៅក្រុងលីដានិងវាលទំនាបសារ៉ុនបានឃើញគាត់ ហើយពួកគេចាប់ផ្ដើមជឿលើលោកម្ចាស់។
៣៦ ប៉ុន្តែនៅក្រុងយ៉ុបប៉ា មានអ្នកកាន់តាមម្នាក់ឈ្មោះតាប៊ីថា ដែលបកប្រែជាភាសាក្រិចថា ដ័រកាស។ នាងធ្វើអំពើល្អជាបរិបូរនិងធ្វើទានជាច្រើន។ ៣៧ ប៉ុន្តែនៅគ្រានោះ នាងធ្លាក់ខ្លួនឈឺហើយស្លាប់។ ដូច្នេះ គេលាងជម្រះសព រួចដាក់ក្នុងបន្ទប់ខាងលើ។ ៣៨ ឯក្រុងលីដានៅជិតក្រុងយ៉ុបប៉ា ដូច្នេះ ពេលដែលពួកអ្នកកាន់តាមឮថាពេត្រុសនៅក្រុងនោះ ពួកគាត់ចាត់បុរសពីរនាក់ឲ្យទៅអង្វរគាត់ថា៖ «សូមមកឯយើងជាប្រញាប់»។ ៣៩ ឮដូច្នេះ ពេត្រុសក្រោកឡើងហើយទៅជាមួយនឹងពួកគាត់។ លុះទៅដល់ហើយ ពួកគាត់នាំពេត្រុសទៅបន្ទប់ខាងលើ ហើយពួកស្ត្រីមេម៉ាយបានចូលមកជិតគាត់ទាំងយំហើយបង្ហាញឲ្យគាត់ឃើញនូវសម្លៀកបំពាក់ក្រៅនិងសម្លៀកបំពាក់ក្នុងផ្សេងៗដែលដ័រកាសបានដេរកាលពីនាងនៅរស់។ ៤០ ប៉ុន្តែពេត្រុសឲ្យពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាចេញទៅក្រៅ រួចគាត់លុតជង្គង់អធិដ្ឋាន ក៏បែរទៅសពហើយនិយាយថា៖ «តាប៊ីថា ចូរក្រោកឡើង!» នាងបើកភ្នែក ហើយកាលដែលក្រឡេកទៅឃើញពេត្រុស នាងក៏ងើបអង្គុយ។ ៤១ គាត់ហុចដៃឲ្យនាងតោង ហើយទាញឲ្យងើបឡើង រួចគាត់ហៅពួកអ្នកបរិសុទ្ធនិងពួកស្ត្រីមេម៉ាយមក ហើយបង្ហាញនាងឲ្យពួកគាត់ឃើញថានាងមានជីវិតរស់នៅ។ ៤២ រឿងនេះបានឮពេញក្រុងយ៉ុបប៉ា ហើយមនុស្សជាច្រើនបានទៅជាអ្នកជឿលើលោកម្ចាស់។ ៤៣ ពេត្រុសបាននៅក្រុងយ៉ុបប៉ាជាច្រើនថ្ងៃទៀត ជាមួយនឹងបុរសម្នាក់ឈ្មោះស៊ីម៉ូន ជាអ្នកសម្លាប់ស្បែក។
១០ នៅក្រុងសេសារៀ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះកូនេលាស ជានាយទាហានក្នុងកងទ័ពហៅថា កងទ័ពអ៊ីតាលី។ ២ គាត់ព្រមទាំងពួកអ្នកផ្ទះទាំងអស់របស់គាត់ ជាអ្នកគោរពកោតខ្លាចព្រះ។ គាត់ធ្វើទានជាច្រើនដល់បណ្ដាជន ហើយក៏អធិដ្ឋានអង្វរព្រះជានិច្ច។ ៣ នៅប្រហែលម៉ោងទីប្រាំបួន* គាត់ឃើញទេវតាមួយរូបរបស់ព្រះយ៉ាងច្បាស់ក្នុងគំនិត ហើយទេវតានោះចូលមកជិតគាត់រួចនិយាយថា៖ «កូនេលាស!»។ ៤ កូនេលាសសម្លឹងមើលទេវតា ក៏តាំងភ័យខ្លាចហើយនិយាយថា៖ «តើលោកម្ចាស់មានការអ្វី?»។ គាត់និយាយទៅកូនេលាសថា៖ «ទាននិងសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អ្នកបានឡើងទៅទុកជាទីរំលឹកនៅចំពោះព្រះ។ ៥ ដូច្នេះ ចូរចាត់បុរសខ្លះឲ្យទៅក្រុងយ៉ុបប៉ាដើម្បីហៅស៊ីម៉ូនដែលហៅថាពេត្រុស។ ៦ បុរសនេះជាភ្ញៀវស្នាក់នៅផ្ទះរបស់ស៊ីម៉ូន ជាអ្នកសម្លាប់ស្បែក ដែលមានផ្ទះនៅក្បែរមាត់សមុទ្រ»។ ៧ កាលទេវតាដែលនិយាយជាមួយនឹងគាត់បានទៅផុតហើយ គាត់ហៅអ្នកបម្រើពីរនាក់ក្នុងផ្ទះគាត់ឲ្យមកភ្លាម ក៏ហៅកូនទាហានម្នាក់ដែលជាអ្នកគោរពព្រះ ពីចំណោមពួកអ្នកដែលនៅបម្រើគាត់ជាប្រចាំ ៨ ហើយគាត់រៀបរាប់ប្រាប់ពួកគេនូវហេតុការណ៍ទាំងអស់ រួចចាត់ឲ្យទៅក្រុងយ៉ុបប៉ា។
៩ លុះថ្ងៃស្អែកឡើង កាលដែលពួកគេកំពុងធ្វើដំណើរទៅជិតដល់ក្រុងហើយ នោះពេត្រុសបានឡើងលើដំបូលផ្ទះដើម្បីអធិដ្ឋាន នៅប្រហែលម៉ោងទីប្រាំមួយ។* ១០ ក្រោយមក គាត់ក៏ឃ្លានខ្លាំងហើយចង់បរិភោគ។ កាលដែលគេកំពុងរៀបចំអាហារ ស្រាប់តែគាត់លង់ស្មារតីឃើញអ្វីមួយក្នុងគំនិត។ ១១ គាត់ឃើញមេឃបើកឡើង ហើយឃើញភាជនៈមួយដែលមើលទៅដូចជាផ្ទាំងក្រណាត់ធំមួយដែលគេចងចុងជាយទាំងបួន កំពុងចុះមកដី ១២ ហើយក្នុងនោះមានសត្វគ្រប់ប្រភេទជាសត្វជើងបួន សត្វលូនវារនៅលើដី និងសត្វហើរលើអាកាស។ ១៣ រួចមក មានសំឡេងមួយបន្លឺទៅកាន់គាត់ថា៖ «ពេត្រុស! ចូរក្រោកឡើង សម្លាប់ហើយបរិភោគទៅ!»។ ១៤ ប៉ុន្តែពេត្រុសនិយាយថា៖ «ទេ លោកម្ចាស់ ពីព្រោះខ្ញុំមិនដែលបរិភោគអ្វីដែលមិនស្អាតឬស្មោកគ្រោកសោះឡើយ»។ ១៥ សំឡេងនោះបន្លឺទៅគាត់ម្ដងទៀត ជាលើកទីពីរថា៖ «ឈប់ហៅអ្វីៗដែលព្រះបានសម្អាត ថាមិនស្អាត»។ ១៦ សំឡេងនោះបន្លឺជាលើកទីបីទៅកាន់គាត់ រួចភាជនៈនោះបានត្រូវលើកឡើងទៅលើមេឃ។
១៧ កាលដែលពេត្រុសកំពុងងឿងឆ្ងល់ក្នុងចិត្តអំពីអត្ថន័យនៃអ្វីដែលគាត់បានឃើញក្នុងគំនិត មើល! បុរសទាំងប៉ុន្មានដែលកូនេលាសបានចាត់ឲ្យមក បានសួររកផ្ទះរបស់ស៊ីម៉ូន ហើយក៏កំពុងឈរនៅក្បែររបងផ្ទះ។ ១៨ ពួកគេស្រែកសួរឲ្យដឹងថាតើស៊ីម៉ូនហៅថាពេត្រុសកំពុងស្នាក់នៅទីនោះឬទេ។ ១៩ កាលដែលពេត្រុសកំពុងគិតហើយគិតទៀតអំពីអ្វីដែលគាត់បានឃើញក្នុងគំនិត នោះសកម្មពល* របស់ព្រះបាននិយាយថា៖ «មើល! បុរសបីនាក់កំពុងសួររកអ្នក។ ២០ តែចូរក្រោកឡើង ចុះទៅក្រោម ហើយទៅជាមួយនឹងពួកគេ ដោយមិនសង្ស័យឡើយ ព្រោះខ្ញុំបានចាត់ពួកគេឲ្យមក»។ ២១ ដូច្នេះ ពេត្រុសក៏ចុះទៅឯបុរសទាំងនោះនៅខាងក្រោម ហើយនិយាយថា៖ «មើល! ខ្ញុំនេះហើយដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងរក។ តើអ្នករាល់គ្នាមកទីនេះមានការអ្វី?»។ ២២ ពួកគេនិយាយថា៖ «មាននាយទាហានម្នាក់ ឈ្មោះកូនេលាស ដែលជាមនុស្សសុចរិតនិងជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ ហើយជនជាតិយូដាសរសើរគ្រប់គ្នា។ ព្រះបានណែនាំគាត់តាមរយៈទេវតាបរិសុទ្ធមួយរូប ឲ្យចាត់មនុស្សមកសុំអ្នកទៅផ្ទះរបស់គាត់ ដើម្បីស្ដាប់អ្វីដែលអ្នកនិយាយ»។ ២៣ ដូច្នេះ គាត់អញ្ជើញពួកគេចូលផ្ទះ ហើយឲ្យស្នាក់នៅជាមួយនឹងគាត់។
លុះថ្ងៃស្អែក គាត់ក្រោកឡើងហើយចេញទៅជាមួយនឹងពួកគេ។ បងប្អូនខ្លះពីក្រុងយ៉ុបប៉ាក៏បានទៅជាមួយនឹងគាត់ដែរ។ ២៤ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ពីនោះ គាត់ចូលក្រុងសេសារៀ។ កូនេលាសកំពុងរង់ចាំពួកគាត់ ហើយបានហៅញាតិសន្ដាននិងមិត្តជិតស្និទ្ធរបស់គាត់ឲ្យមកជុំគ្នា។ ២៥ កាលពេត្រុសចូលមកដល់ កូនេលាសបានចូលទៅជិត រួចលំឱនកាយគោរពនៅជិតជើងគាត់។ ២៦ ប៉ុន្តែពេត្រុសបានលើកគាត់ឡើង ដោយនិយាយថា៖ «ចូរក្រោកឡើង ខ្ញុំក៏ជាមនុស្សដែរ»។ ២៧ កាលដែលកំពុងសន្ទនាជាមួយនឹងគាត់ ពេត្រុសក៏ចូលក្នុងឃើញថា មានមនុស្សជាច្រើននៅជុំគ្នានៅទីនោះ ២៨ ហើយគាត់និយាយទៅពួកគេថា៖ «អ្នករាល់គ្នាដឹងច្បាស់ថា ជនជាតិយូដាគ្មានច្បាប់ចូលទៅជិតឬទាក់ទងជាមួយនឹងជាតិសាសន៍ដទៃទេ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ព្រះបានបង្ហាញខ្ញុំថា ខ្ញុំមិនគួរហៅមនុស្សណាម្នាក់មិនស្អាតឬស្មោកគ្រោកឡើយ។ ២៩ ហេតុនេះ ពេលដែលគេទៅហៅខ្ញុំ ខ្ញុំក៏មកដោយមិនជំទាស់ទេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមសួរអំពីមូលហេតុដែលអ្នករាល់គ្នាបានចាត់គេឲ្យទៅហៅខ្ញុំ»។
៣០ ម្ល៉ោះហើយ កូនេលាសនិយាយថា៖ «បួនថ្ងៃមុនចាប់ពីម៉ោងនេះ ខ្ញុំកំពុងអធិដ្ឋានក្នុងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ គឺនៅម៉ោងទីប្រាំបួន* ហើយមើល! បុរសម្នាក់ដែលមានសម្លៀកបំពាក់ភ្លឺត្រចះបានឈរនៅមុខខ្ញុំ ៣១ ហើយនិយាយថា៖ ‹កូនេលាស ព្រះបានឮសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អ្នក ក៏ចាំទានដែលអ្នកបានធ្វើ។ ៣២ ដូច្នេះ ចូរចាត់គេឲ្យទៅក្រុងយ៉ុបប៉ា ហើយហៅស៊ីម៉ូនដែលហៅថាពេត្រុស។ បុរសនេះកំពុងស្នាក់នៅផ្ទះរបស់ស៊ីម៉ូន ជាអ្នកសម្លាប់ស្បែក ដែលនៅក្បែរមាត់សមុទ្រ›។ ៣៣ ហេតុនេះ ខ្ញុំបានចាត់គេឲ្យទៅហៅអ្នកភ្លាម ហើយជាការល្អណាស់ដែលអ្នកបានមកទីនេះ។ ដូច្នេះ ឥឡូវនេះយើងទាំងអស់គ្នានៅជុំគ្នានៅមុខព្រះ ដើម្បីស្ដាប់អ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់អ្នកឲ្យនិយាយ»។
៣៤ ឮដូច្នេះ ពេត្រុសចាប់ផ្ដើមនិយាយថា៖ «ខ្ញុំយល់ឃើញច្បាស់ថា ព្រះមិនរើសមុខទេ ៣៥ តែនៅគ្រប់ជាតិសាសន៍ លោកពេញចិត្តនឹងអ្នកណាដែលកោតខ្លាចលោកហើយប្រព្រឹត្តអំពើសុចរិត។ ៣៦ លោកបានផ្ញើបណ្ដាំទៅពួកកូន* អ៊ីស្រាអែល ដើម្បីប្រកាសប្រាប់ពួកគេនូវដំណឹងល្អស្តីអំពីសន្ដិភាពតាមរយៈលោកយេស៊ូគ្រិស្ត ដែលជាម្ចាស់លើមនុស្សទាំងអស់។ ៣៧ អ្នករាល់គ្នាដឹងអំពីរឿងដែលគេបាននិយាយពេញតំបន់យូឌា ចាប់ពីស្រុកកាលីឡេ បន្ទាប់ពីយ៉ូហានបានផ្សព្វផ្សាយអំពីការទទួលការជ្រមុជទឹក* ៣៨ ពោលគឺ រឿងអំពីលោកយេស៊ូពីក្រុងណាសារ៉ែត ហើយអំពីការដែលព្រះបានរើសតាំង* លោកដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធនិងឫទ្ធានុភាព។ លោកបានធ្វើដំណើរពាសពេញស្រុក ដោយធ្វើអំពើល្អហើយធ្វើឲ្យអស់អ្នកដែលត្រូវមេកំណាច* បៀតបៀន បានជាសះស្បើយ ពីព្រោះព្រះនៅជាមួយនឹងលោក។ ៣៩ យើងជាសាក្សីអំពីការទាំងអស់ដែលលោកបានធ្វើនៅស្រុករបស់ជនជាតិយូដានិងនៅក្រុងយេរូសាឡិម។ ប៉ុន្តែពួកគេក៏បានសម្លាប់លោកដោយព្យួរនឹងបង្គោលឈើ។* ៤០ ព្រះបានប្រោសលោកឲ្យរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃទីបី ក៏អនុញ្ញាតឲ្យបង្ហាញខ្លួន ៤១ មិនមែនដល់បណ្ដាជនទាំងឡាយទេ តែឲ្យបង្ហាញខ្លួនដល់ពួកសាក្សីដែលព្រះបានតែងតាំងទុកជាមុន គឺពួកយើងដែលបានផឹកនិងបរិភោគជាមួយនឹងលោកបន្ទាប់ពីបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ ៤២ ម្យ៉ាងទៀត លោកបានបង្គាប់យើងឲ្យផ្សព្វផ្សាយប្រាប់បណ្ដាជន ថែមទាំងឲ្យធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់សព្វគ្រប់ថា គឺលោកហើយដែលព្រះបានចេញបង្គាប់ឲ្យធ្វើជាចៅក្រមនៃមនុស្សរស់និងមនុស្សស្លាប់។ ៤៣ ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយបានធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីលោកគ្រប់គ្នា ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកណាដែលជឿលើលោកទទួលការអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គង ដោយនូវនាមរបស់លោក»។
៤៤ កាលដែលពេត្រុសកំពុងនិយាយអំពីការទាំងនេះ នោះអស់អ្នកដែលកំពុងស្ដាប់បណ្ដាំរបស់ព្រះបានទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធ។ ៤៥ ហើយពួកអ្នកស្មោះត្រង់ដែលបានមកជាមួយនឹងពេត្រុស គឺពួកអ្នកដែលបានត្រូវគេកាត់ចុងស្បែក* បាននឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្ត ពីព្រោះសកម្មពលបរិសុទ្ធដែលជាអំណោយទានរបស់ព្រះ កំពុងត្រូវចាក់ទៅលើជាតិសាសន៍ដទៃផងដែរ ៤៦ ព្រោះពួកគេឮអ្នកទាំងនោះនិយាយភាសាផ្សេងៗ ព្រមទាំងសរសើរតម្កើងព្រះ។ ពេលនោះពេត្រុសតបថា៖ ៤៧ «តើមានអ្នកណាអាចហាមអ្នកទាំងនេះ មិនឲ្យទទួលការជ្រមុជទឹក ក្រោយពីពួកគេបានទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធដូចយើងដែរឬទេ?»។ ៤៨ លុះនិយាយចប់ហើយ គាត់បង្គាប់ពួកគេឲ្យទទួលការជ្រមុជទឹកដោយនូវនាមលោកយេស៊ូគ្រិស្ត។ រួចមក ពួកគេសុំគាត់នៅជាមួយនឹងពួកគេអស់មួយរយៈ។
១១ ឯពួកសាវ័កនិងបងប្អូនទាំងឡាយនៅតំបន់យូឌា បានឮថាជនជាតិដទៃក៏បានទទួលបណ្ដាំរបស់ព្រះដែរ។ ២ ដូច្នេះ ពេលដែលពេត្រុសបានឡើងមកក្រុងយេរូសាឡិមវិញហើយ ពួកអ្នកដែលគាំទ្រការកាត់ចុងស្បែក* ចាប់ផ្ដើមរិះគន់គាត់ ៣ ដោយនិយាយថា គាត់បានចូលផ្ទះបុរសដែលមិនបានទទួលការកាត់ចុងស្បែក ហើយបានបរិភោគជាមួយនឹងពួកគេ។ ៤ ឮដូច្នេះ ពេត្រុសចាប់ផ្ដើមនិយាយ ហើយពន្យល់ពួកគេយ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីហេតុការណ៍នោះថា៖
៥ «ខ្ញុំកំពុងអធិដ្ឋាននៅក្រុងយ៉ុបប៉ា ហើយខ្ញុំបានឃើញអ្វីមួយក្នុងគំនិត គឺភាជនៈម្យ៉ាងដែលមើលទៅហាក់ដូចជាផ្ទាំងក្រណាត់ធំមួយ ដែលគេបានចងចុងជាយទាំងបួន កំពុងចុះមកពីលើមេឃ។ ភាជនៈនោះបានចុះមកជិតខ្ញុំ។ ៦ ខ្ញុំក៏សម្លឹងមើលទៅក្នុង ហើយសង្កេតឃើញថាមានសត្វជើងបួនដែលនៅលើដី ព្រមទាំងសត្វព្រៃ សត្វលូនវារ និងសត្វហើរលើអាកាស។ ៧ ខ្ញុំក៏ឮសំឡេងមួយបន្លឺមកកាន់ខ្ញុំថា៖ ‹ពេត្រុស! ចូរក្រោកឡើង សម្លាប់ហើយបរិភោគទៅ!›។ ៨ ប៉ុន្តែខ្ញុំនិយាយថា៖ ‹ទេ លោកម្ចាស់ ពីព្រោះខ្ញុំមិនដែលដាក់អ្វីដែលមិនស្អាតឬស្មោកគ្រោកក្នុងមាត់ខ្ញុំឡើយ›។ ៩ សំឡេងនោះបន្លឺតបមកពីលើមេឃជាលើកទីពីរថា៖ ‹ឈប់ហៅអ្វីៗដែលព្រះបានសម្អាត ថាមិនស្អាត›។ ១០ សំឡេងនោះក៏បន្លឺមកជាលើកទីបី រួចរបស់ទាំងអស់នោះបានត្រូវលើកឡើងទៅលើមេឃវិញ។ ១១ ម្យ៉ាងទៀត នៅរំពេចនោះ មើល! មានបុរសបីនាក់ឈរនៅផ្ទះដែលយើងកំពុងស្នាក់នៅ។ ពួកគេបានត្រូវចាត់ពីក្រុងសេសារៀឲ្យមកជួបខ្ញុំ។ ១២ ដូច្នេះ សកម្មពល* របស់ព្រះប្រាប់ខ្ញុំឲ្យទៅជាមួយនឹងពួកគេ ដោយមិនសង្ស័យអ្វីសោះ។ ប៉ុន្តែបងប្រុសប្រាំមួយនាក់នេះក៏បានទៅជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ រួចពួកយើងបាននាំគ្នាចូលផ្ទះបុរសនោះ។
១៣ «គាត់រៀបរាប់ប្រាប់យើងអំពីការដែលគាត់ឃើញទេវតាមួយរូបឈរក្នុងផ្ទះគាត់ ដោយប្រាប់ថា៖ ‹ចូរចាត់បុរសខ្លះឲ្យទៅក្រុងយ៉ុបប៉ា ដើម្បីហៅស៊ីម៉ូនដែលហៅថាពេត្រុសឲ្យមក ១៤ ហើយគាត់នឹងប្រាប់អ្នកអំពីការអ្វីដែលអាចឲ្យអ្នកនិងពួកអ្នកផ្ទះទាំងឡាយរបស់អ្នកទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ›។ ១៥ ប៉ុន្តែពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមនិយាយ ពួកគេទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធដូចយើងបានទទួលនៅដើមដំបូងដែរ។ ១៦ ឃើញដូច្នេះ ខ្ញុំនឹកឃើញថា លោកម្ចាស់ធ្លាប់មានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ឯយ៉ូហានបានជ្រមុជគេក្នុងទឹក តែអ្នករាល់គ្នានឹងជ្រមុជគេក្នុងសកម្មពលបរិសុទ្ធ›។ ១៧ ដូច្នេះ ប្រសិនបើព្រះបានផ្ដល់អំណោយទានដល់ពួកគេ ដូចដែលលោកបានផ្ដល់ឲ្យពួកយើងដែលបានជឿលើលោកម្ចាស់យេស៊ូគ្រិស្ត តើខ្ញុំជាអ្វីដែលអាចឃាត់ព្រះបាន?»។
១៨ កាលដែលឮអ្វីៗទាំងនេះ ពួកគេក៏យល់ព្រមតាម ហើយតម្កើងព្រះដោយពោលថា៖ «បើដូច្នេះ ព្រះក៏បានផ្ដល់ឱកាសឲ្យជនជាតិដទៃប្រែចិត្ត ហើយទទួលជីវិតដែរ»។
១៩ ម្ល៉ោះហើយ អស់អ្នកដែលបានត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយដោយសារការបៀតបៀនដែលបានកើតមកពីរឿងស្ទេផាន ក៏បានទៅរហូតដល់ស្រុកភេនីស៊ី កោះគីប្រុស និងក្រុងអាន់ទីយ៉ូក តែមិនបានផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នកណាឡើយ លើកលែងតែជនជាតិយូដាប៉ុណ្ណោះ។ ២០ ក៏ប៉ុន្តែក្នុងចំណោមពួកគាត់ មានបុរសខ្លះពីកោះគីប្រុសនិងក្រុងគីរេន។ ពួកគាត់បានមកក្រុងអាន់ទីយ៉ូកហើយចាប់ផ្ដើមនិយាយជាមួយនឹងអ្នកដែលនិយាយភាសាក្រិច ដោយប្រកាសប្រាប់ពួកគេនូវដំណឹងល្អអំពីលោកម្ចាស់យេស៊ូ។ ២១ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេហូវ៉ានៅជាមួយនឹងពួកគាត់ ហើយមនុស្សច្រើនសន្ធឹកក៏បានជឿ ហើយបែរមកកាន់តាមលោកម្ចាស់។
២២ ដំណឹងអំពីពួកគេបានឮដល់ក្រុមជំនុំនៅក្រុងយេរូសាឡិម រួចពួកគាត់ចាត់បាណាបាសឲ្យទៅរហូតដល់ក្រុងអាន់ទីយ៉ូក។ ២៣ លុះទៅដល់ហើយ ព្រមទាំងឃើញគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះ គាត់ក៏ត្រេកអរហើយតាំងលើកទឹកចិត្តពួកគេទាំងអស់គ្នាឲ្យនៅស្មោះត្រង់នឹងលោកម្ចាស់ដោយតាំងចិត្តយ៉ាងរឹងមាំ ២៤ ព្រោះបាណាបាសជាមនុស្សល្អ ក៏ពោរពេញទៅដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធនិងជំនឿ។ ហើយមនុស្សមួយក្រុមធំចាប់ផ្ដើមជឿលើលោកម្ចាស់។ ២៥ ដូច្នេះ គាត់បានចេញទៅក្រុងតើសុស ដើម្បីរកសុលទាល់តែឃើញ។ ២៦ លុះឃើញហើយ គាត់ក៏នាំសុលមកក្រុងអាន់ទីយ៉ូក។ ដូច្នេះ អស់មួយឆ្នាំគត់ ពួកគាត់បានជួបជុំជាមួយនឹងពួកអ្នកក្នុងក្រុមជំនុំ ក៏បានបង្រៀនមនុស្សមួយក្រុមធំ ហើយគឺនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកដែលពួកអ្នកកាន់តាមបានត្រូវហៅថា គ្រិស្តសាសនិក ជាលើកដំបូង តាមការណែនាំរបស់ព្រះ។
២៧ នៅគ្រានេះ មានពួកអ្នកប្រកាសទំនាយចុះពីក្រុងយេរូសាឡិមមកក្រុងអាន់ទីយ៉ូក។ ២៨ អ្នកប្រកាសទំនាយម្នាក់ឈ្មោះអាហ្គាប៊ូស បានក្រោកឡើងបញ្ជាក់ដោយសារសកម្មពលរបស់ព្រះថា ផែនដីទាំងមូលជិតកើតមានការអត់ឃ្លានយ៉ាងខ្លាំង ហើយការនោះបានកើតឡើងពិតមែននៅសម័យក្លូឌាស។ ២៩ ដូច្នេះ ពួកអ្នកកាន់តាមបានសម្រេចថា ពួកគាត់នឹងផ្ញើជំនួយទៅបងប្អូនដែលរស់នៅតំបន់យូឌា តាមលទ្ធភាពរបស់ពួកគាត់ម្នាក់ៗ។ ៣០ ហើយពួកគាត់បានធ្វើដូច្នេះមែន ដោយផ្ញើតាមបាណាបាសនិងសុលទៅឯពួកបុរសចាស់ទុំ។
១២ នៅគ្រានោះ ស្តេច* ហេរ៉ូឌចាប់ផ្ដើមបៀតបៀនសមាជិកខ្លះនៃក្រុមជំនុំ។ ២ គាត់សម្លាប់យ៉ាកុបជាបងប្រុសរបស់យ៉ូហានដោយដាវ។ ៣ កាលដែលគាត់ឃើញថាជនជាតិយូដាពេញចិត្តនឹងការនោះ គាត់ក៏ចាប់ខ្លួនពេត្រុសដែរ។ (នោះជាគ្រាបុណ្យនំឥតដំបែ) ៤ លុះចាប់ពេត្រុសហើយ ហេរ៉ូឌដាក់គាត់ក្នុងគុក ព្រមទាំងប្រគល់ដល់ទាហានបួនក្រុមឲ្យយាមគាត់ ដោយក្នុងក្រុមនីមួយៗមានទាហានបួននាក់។ ហេរ៉ូឌធ្វើដូច្នេះដោយសារមានបំណងនាំពេត្រុសមកបង្ហាញបណ្ដាជនបន្ទាប់ពីបុណ្យរំលង។ ៥ ដូច្នេះ ពេត្រុសត្រូវគេឃុំទុកក្នុងគុក តែក្រុមជំនុំបានអធិដ្ឋានអង្វរព្រះឥតឈប់ដោយអស់ពីចិត្តដើម្បីគាត់។
៦ ប៉ុន្តែមួយយប់មុនហេរ៉ូឌបម្រុងនឹងនាំគាត់ចេញមកបង្ហាញគេ ពេត្រុសកំពុងដេកនៅកណ្ដាលទាហានពីរនាក់ ទាំងជាប់ច្រវាក់ពីរខ្សែ ហើយក៏មានគេចាំយាមនៅទ្វារគុកដែរ។ ៧ ប៉ុន្តែមើល! ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាឈរនៅក្បែរគាត់ ហើយមានពន្លឺភ្លឺមកក្នុងបន្ទប់គុកនោះ។ ទេវតានោះទះចំហៀងខ្លួនពេត្រុស ហើយដាស់ដោយនិយាយថា៖ «ក្រោកឡើងជាប្រញាប់!» រួចច្រវាក់បានរបូតចេញពីដៃគាត់។ ៨ ទេវតានោះនិយាយទៅគាត់ថា៖ «ចូររៀបចំខ្លួនហើយពាក់ស្បែកជើងទៅ»។ គាត់ក៏ធ្វើដូច្នោះ។ បន្ទាប់មក ទេវតាប្រាប់ថា៖ «ចូរពាក់សម្លៀកបំពាក់ក្រៅ ហើយតាមខ្ញុំឲ្យជាប់»។ ៩ គាត់ក៏ចេញទៅ ហើយតាមទេវតានោះជាប់ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានដឹងថាអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងតាមរយៈទេវតានោះជាការពិតឡើយ តែគាត់នឹកស្មានថានោះជាអ្វីដែលកំពុងត្រូវបើកឲ្យគាត់ឃើញក្នុងគំនិតប៉ុណ្ណោះ។ ១០ ពួកគាត់ដើរកាត់ចន្លោះកណ្ដាលកងអ្នកយាមទីមួយ រួចកាត់កងអ្នកយាមទីពីរ ទៅដល់ទ្វារដែកចូលក្រុង ហើយទ្វារនោះក៏របើកឯងនៅមុខពួកគាត់។ លុះបានចេញទៅខាងក្រៅហើយ ពួកគាត់ចុះទៅតាមផ្លូវមួយ ស្រាប់តែទេវតានោះបានចាកចេញពីគាត់ភ្លាម។ ១១ ឯពេត្រុសក៏ដឹងខ្លួន ហើយនិយាយថា៖ «ឥឡូវខ្ញុំដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ទេវតារបស់លោកឲ្យមក ហើយបានសង្គ្រោះខ្ញុំឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃហេរ៉ូឌនិងពីការទាំងអស់ដែលជនជាតិយូដាបានសង្ឃឹមថានឹងកើតឡើងដល់ខ្ញុំ»។
១២ លុះពិចារណាអំពីការនោះហើយ គាត់ក៏ទៅផ្ទះម៉ារៀ ជាម្ដាយយ៉ូហានដែលហៅថាម៉ាកុស។ នៅទីនោះ ពួកអ្នកកាន់តាមជាច្រើននាក់បានជួបជុំគ្នាហើយកំពុងអធិដ្ឋាន។ ១៣ នៅពេលដែលពេត្រុសគោះទ្វាររបង ស្ត្រីអ្នកបម្រើម្នាក់ឈ្មោះរ៉ូដាបានចេញមកសួរ ១៤ លុះស្គាល់ថាសំឡេងនោះជាសំឡេងពេត្រុស នាងត្រេកអរពន់ពេក ក៏មិនបានបើកទ្វាររបង តែបានរត់ចូលក្នុងវិញ ប្រាប់ពួកគាត់ថាពេត្រុសកំពុងឈរនៅមាត់ទ្វាររបង។ ១៥ ពួកគាត់និយាយទៅនាងថា៖ «នាងឆ្កួតហើយ»។ ប៉ុន្តែនាងនៅតែថាពេត្រុសបានមកមែន។ ពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមនិយាយថា៖ «គឺជាទេវតារបស់គាត់»។ ១៦ ប៉ុន្តែពេត្រុសមិនបានចេញទៅណាទេ តែនៅគោះទ្វារ។ ពេលបើកទ្វារឃើញពេត្រុស ពួកគាត់ក៏បានភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ១៧ តែពេត្រុសធ្វើសញ្ញាឲ្យពួកគាត់នៅស្ងៀម រួចបានរៀបរាប់ប្រាប់ពួកគាត់យ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីការដែលព្រះយេហូវ៉ានាំគាត់ចេញពីគុកមក ក៏បានប្រាប់ថា៖ «ចូរទៅរាយការណ៍ប្រាប់យ៉ាកុបនិងបងប្អូនអំពីការទាំងនេះ»។ លុះនិយាយចប់ហើយ គាត់ក៏ចេញដំណើរទៅកន្លែងមួយផ្សេងទៀត។
១៨ លុះភ្លឺឡើង ពួកទាហានក៏កើតវឹកវរជាខ្លាំងដោយឆ្ងល់អំពីអ្វីដែលកើតឡើងដល់ពេត្រុស។ ១៩ ហេរ៉ូឌខំរកគាត់នៅគ្រប់ទីកន្លែង លុះរកមិនឃើញ គាត់សួរចម្លើយពួកអ្នកយាម រួចបង្គាប់ឲ្យនាំពួកគេទៅដាក់ទោស។ បន្ទាប់មក ហេរ៉ូឌចុះពីតំបន់យូឌាទៅក្រុងសេសារៀ ហើយគាត់នៅទីនោះអស់មួយរយៈ។
២០ ហេរ៉ូឌមួម៉ៅក្ដៅចិត្តនឹងពួកអ្នកក្រុងទីរ៉ុសនិងក្រុងស៊ីដូន។ ដូច្នេះ ពួកអ្នកក្រុងទាំងនោះព្រមព្រៀងគ្នាមកជួបគាត់។ ពួកគេបញ្ចុះបញ្ចូលប្លាស្ទុស ជាអ្នកមើលការខុសត្រូវលើបន្ទប់ទទួលទានដំណេករបស់ស្តេចមុនសិន រួចពួកគេតាំងសុំផ្សះផ្សាជាមួយនឹងស្តេច ពីព្រោះស្រុករបស់ពួកគេទទួលស្បៀងអាហារពីស្រុករបស់ស្តេចហេរ៉ូឌ។ ២១ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃកំណត់ ហេរ៉ូឌបានស្លៀកពាក់សម្លៀកបំពាក់ស្តេច ក៏បានអង្គុយនៅកន្លែងវិនិច្ឆ័យក្ដី រួចចាប់ផ្ដើមថ្លែងសុន្ទរកថាសាធារណៈឲ្យពួកគេស្ដាប់។ ២២ ក្រោយមក បណ្ដាជនដែលបានជួបជុំគ្នានៅទីនោះ ចាប់ផ្ដើមស្រែកឡើងថា៖ «នេះជាសំឡេងរបស់ព្រះមួយ មិនមែនជាសំឡេងរបស់មនុស្សទេ!»។ ២៣ រំពេចនោះ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានវាយគាត់ ពីព្រោះគាត់មិនបានផ្ដល់កិត្ដិយសជូនព្រះ។ រួចគាត់ក៏ពេញទៅដោយដង្កូវ ហើយបានដាច់ខ្យល់ស្លាប់។
២៤ ប៉ុន្តែបណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានដុះដាលចម្រើនកាន់តែច្រើនឡើង។
២៥ ចំណែកបាណាបាសនិងសុលវិញ បន្ទាប់ពីពួកគាត់បានចាត់ចែងការផ្ដល់ជំនួយនៅក្រុងយេរូសាឡិមរួចរាល់អស់ហើយ នោះពួកគាត់ត្រឡប់មកវិញ ហើយយកយ៉ូហានដែលហៅថាម៉ាកុសមកជាមួយ។
១៣ ក្នុងក្រុមជំនុំនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកមានពួកអ្នកប្រកាសទំនាយនិងពួកអ្នកបង្រៀន ពោលគឺបាណាបាស និងស៊ីម៉ូនដែលហៅថាខ្មៅ* លូសៀសពីក្រុងគីរេន ម៉ាណាអេនដែលធ្លាប់រៀនជាមួយនឹងហេរ៉ូឌជាអភិបាលស្រុក ព្រមទាំងសុល។ ២ កាលដែលពួកគាត់កំពុងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាព្រមទាំងតមអាហារ នោះសកម្មពល* បរិសុទ្ធបានប្រាប់ថា៖ «ចូរទុកបាណាបាសនិងសុលដោយឡែកឲ្យខ្ញុំ ដើម្បីបំពេញកិច្ចការដែលខ្ញុំបានហៅពួកគាត់ឲ្យមកធ្វើ»។ ៣ បន្ទាប់មក ពួកគាត់តមអាហារ អធិដ្ឋាន ហើយដាក់ដៃលើបាណាបាសនិងសុល រួចឲ្យចេញដំណើរទៅ។
៤ ម្ល៉ោះហើយ បុរសទាំងនេះដែលសកម្មពលបរិសុទ្ធបានចាត់ឲ្យទៅ ក៏បានចុះទៅក្រុងសេលូសៀ រួចពួកគាត់ចុះទូកក្ដោងនៅកន្លែងនោះ ហើយទៅកោះគីប្រុស។ ៥ លុះទៅដល់ក្រុងសាឡាមីសហើយ ពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយបណ្ដាំរបស់ព្រះនៅក្នុងសាលាប្រជុំទាំងប៉ុន្មានរបស់ជនជាតិយូដា។ យ៉ូហានក៏បាននៅជាមួយ ហើយបានបម្រើពួកគាត់។
៦ កាលដែលពួកគាត់បានធ្វើដំណើរពេញកោះនោះរហូតដល់ក្រុងប៉ាផូសហើយ ពួកគាត់ក៏ជួបប្រទះបុរសជនជាតិយូដាម្នាក់ឈ្មោះបារយេស៊ូ ជាគ្រូធ្មប់ និងជាអ្នកប្រកាសទំនាយមិនពិត ៧ ហើយគាត់នៅជាមួយនឹងស៊ើគាសប៉ូឡូសដែលជាអភិបាលខេត្ត និងជាអ្នកមានប្រាជ្ញា។ ស៊ើគាសប៉ូឡូសបានហៅបាណាបាសនិងសុលឲ្យមកឯគាត់ ព្រោះគាត់ចង់ឮបណ្ដាំរបស់ព្រះខ្លាំងណាស់។ ៨ ប៉ុន្តែអេលីម៉ាស ដែលជាគ្រូធ្មប់នោះ ចាប់ផ្ដើមប្រឆាំងពួកគាត់ ដោយខំបង្វែរស៊ើគាសប៉ូឡូសចេញពីជំនឿ។ (ឈ្មោះអេលីម៉ាសបកប្រែថាគ្រូធ្មប់) ៩ សុល ដែលហៅថាប៉ូល បានពេញទៅដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធ ហើយបានសម្លឹងមើលចំគាត់ ១០ ដោយនិយាយថា៖ «ឱមនុស្សដែលពេញទៅដោយភាពក្លែងបន្លំ និងសេចក្ដីខូចអាក្រក់សព្វបែបយ៉ាងអើយ អ្នកជាកូនមេកំណាច* និងជាសត្រូវនៃអ្វីៗទាំងអស់ដែលសុចរិត តើអ្នកមិនព្រមឈប់ពង្វាងផ្លូវត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាទេឬ? ១១ បើដូច្នេះ មើល! ដៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅលើអ្នក ហើយអ្នកនឹងងងឹតភ្នែក មិនឃើញពន្លឺថ្ងៃអស់មួយរយៈ»។ រំពេចនោះ អ្វីដែលមើលទៅដូចជាអ័ព្ទបានធ្វើឲ្យគាត់មើលមិនឃើញ រួចគាត់ក៏ងងឹតភ្នែកទៅ ហើយបានដើរសុំគេដឹកដៃគាត់។ ១២ លុះឃើញអ្វីដែលបានកើតឡើង អភិបាលខេត្តបានទៅជាអ្នកជឿ ព្រោះគាត់នឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តនឹងសេចក្ដីបង្រៀននៃព្រះយេហូវ៉ា។
១៣ បន្ទាប់មក ប៉ូលនិងបុរសទាំងនោះធ្វើដំណើរតាមផ្លូវទឹកទៅដល់ក្រុងពើកានៅខេត្តប៉ាមភីលា។ ប៉ុន្តែយ៉ូហានបានចាកចេញពីពួកគាត់ ហើយត្រឡប់ទៅក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ ១៤ ក៏ប៉ុន្តែពួកគាត់បានបន្តដំណើរពីក្រុងពើកាទៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកនៅតំបន់ពីស៊ីឌា រួចបានចូលអង្គុយនៅក្នុងសាលាប្រជុំនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក។ ១៥ ក្រោយពីពួកអ្នកទទួលខុសត្រូវលើសាលាប្រជុំបានអានច្បាប់* និងអ្វីៗដែលពួកអ្នកប្រកាសទំនាយបានសរសេរ ពួកអ្នកទទួលខុសត្រូវចាត់គេឲ្យទៅប្រាប់ពួកគាត់ថា៖ «បងប្អូនអើយ ប្រសិនបើមានអ្វីដែលអាចនិយាយលើកទឹកចិត្តបណ្ដាជន សូមប្រាប់មក»។ ១៦ ដូច្នេះ ប៉ូលក្រោកឡើងលើកដៃធ្វើសញ្ញា រួចនិយាយថា៖
«ឱជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនិងអ្នកឯទៀតដែលកោតខ្លាចព្រះ សូមស្ដាប់ខ្ញុំ។ ១៧ ព្រះនៃបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលនេះបានជ្រើសរើសពួកបុព្វបុរសរបស់យើង ក៏បានតម្កើងបណ្ដាជននេះក្នុងអំឡុងពេលពួកគេស្នាក់នៅស្រុកអេស៊ីប ហើយលោកបាននាំពួកគេចេញមកដោយឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លា។* ១៨ អស់រយៈពេលប្រហែលសែសិបឆ្នាំនៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ លោកបានទ្រាំនឹងការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ។ ១៩ បន្ទាប់ពីបានបំផ្លាញអស់ប្រជាជាតិប្រាំពីរនៅស្រុកកាណាន លោកក៏ចែកដីរបស់ពួកគេដោយចាប់ឆ្នោត។ ២០ ការទាំងអស់នោះកើតឡើងក្នុងរយៈពេលប្រហែលបួនរយហាសិបឆ្នាំ។
«ក្រោយពីការទាំងនេះ លោកបានឲ្យពួកចៅក្រមដល់ពួកគេ រហូតដល់មានសាំយូអែល ជាអ្នកប្រកាសទំនាយ។ ២១ ប៉ុន្តែចាប់ពីពេលនោះ ពួកគេទាមទារឲ្យមានស្តេច រួចព្រះបានឲ្យសុល ជាកូនគីស ពីកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនដល់ពួកគេ អស់រយៈពេលសែសិបឆ្នាំ។ ២២ បន្ទាប់ពីបានដកសុលពីតំណែង លោកបានតាំងដាវីឌឡើងជាស្តេច ក៏បានធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីគាត់ថា៖ ‹ខ្ញុំបានរកឃើញដាវីឌ ជាកូនអ៊ីសាយ និងជាអ្នកត្រូវនឹងចិត្តរបស់ខ្ញុំ គាត់នឹងធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំចង់បាន›។ ២៣ ព្រះបាននាំអ្នកសង្គ្រោះមកឲ្យអ៊ីស្រាអែលពីពូជពង្សរបស់បុរសនេះ ដូចលោកបានសន្យា ពោលគឺលោកយេស៊ូ ២៤ បន្ទាប់ពីយ៉ូហានបានផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈ (មុននឹងលោកមកដល់) ឲ្យបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងឡាយទទួលការជ្រមុជទឹក* ដើម្បីបង្ហាញពីការប្រែចិត្ត។ ២៥ ប៉ុន្តែកាលដែលយ៉ូហានកំពុងបំពេញកិច្ចបម្រើ គាត់ធ្លាប់និយាយថា៖ ‹តើអ្នករាល់គ្នាគិតថាខ្ញុំជាអ្វី? ខ្ញុំមិនមែនជាលោកទេ។ ប៉ុន្តែមើល! មានមនុស្សម្នាក់ដែលនឹងមកក្រោយខ្ញុំ ខ្ញុំមិនសមនឹងស្រាយខ្សែស្បែកជើងជូនលោកឡើយ›។
២៦ «បងប្អូនជាកូន* អាប្រាហាំ និងអ្នកឯទៀត ដែលកោតខ្លាចព្រះអើយ បណ្ដាំរបស់ព្រះស្តីអំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះបានត្រូវផ្ញើមកយើង។ ២៧ ព្រោះអ្នកក្រុងយេរូសាឡិមនិងពួកអ្នកគ្រប់គ្រងមិនបានស្គាល់លោកទេ តែកាលដែលពួកគេបានធ្វើជាចៅក្រម នោះពួកគេបានសម្រេចអ្វីៗទាំងប៉ុន្មានដែលពួកអ្នកប្រកាសទំនាយបានប្រាប់ ជាអ្វីៗដែលគេអានឲ្យស្ដាប់រាល់ថ្ងៃឈប់សម្រាក ២៨ ហើយទោះជាពួកគេមិនបានឃើញថាលោកមានទោសអ្វីគួរនឹងស្លាប់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេទាមទារឲ្យពីឡាតប្រហារជីវិតលោក។ ២៩ ក្រោយពីពួកគេបានសម្រេចការទាំងអស់ដែលបានត្រូវសរសេរអំពីលោកហើយ គេក៏យកលោកចេញពីបង្គោលឈើ រួចដាក់ក្នុងទីបញ្ចុះសព។ ៣០ ប៉ុន្តែព្រះបានប្រោសលោកឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ៣១ រួចអស់ជាច្រើនថ្ងៃ លោកបានលេចមកជួបពួកអ្នកដែលបានឡើងពីស្រុកកាលីឡេទៅក្រុងយេរូសាឡិមជាមួយនឹងលោក ហើយអ្នកទាំងនេះកំពុងធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីលោកប្រាប់បណ្ដាជន។
៣២ «ដូច្នេះ យើងកំពុងប្រកាសប្រាប់អ្នករាល់គ្នានូវដំណឹងល្អអំពីសេចក្ដីសន្យាដែលបានត្រូវធ្វើជាមួយនឹងពួកបុព្វបុរស ៣៣ គឺថាព្រះបានសម្រេចសេចក្ដីសន្យានោះយ៉ាងពេញលេញដើម្បីយើង ដែលជាកូនរបស់បុព្វបុរសទាំងនោះ ដោយប្រោសលោកយេស៊ូឲ្យរស់ឡើងវិញ ដូចបានត្រូវសរសេរនៅទំនុកតម្កើងទីពីរថា៖ ‹អ្នកជាបុត្ររបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានក្លាយទៅជាបិតារបស់អ្នកនៅថ្ងៃនេះ›។ ៣៤ ហើយព្រះបានបញ្ជាក់ថាលោកបានប្រោសលោកយេស៊ូឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ដោយមិនអាចត្រឡប់ទៅមានរូបកាយមនុស្សដែលអាចខូចបង់បានឡើយ ពេលដែលមានប្រសាសន៍ដូច្នេះថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នានូវគុណដ៏វិសេសលើសលប់ ជាគុណដ៏ស្មោះត្រង់ដែលខ្ញុំបានសន្យាចំពោះដាវីឌ›។ ៣៥ ដូច្នេះ លោកចែងក្នុងទំនុកតម្កើងមួយទៀតថា៖ ‹លោកនឹងមិនឲ្យសាច់របស់អ្នកដែលមានភក្ដីភាពចំពោះលោកខូចទៅឡើយ›។ ៣៦ ចំណែកដាវីឌវិញ គាត់បានធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នាច្បាស់លាស់របស់ព្រះនៅជំនាន់របស់គាត់ រួចបានដេកលក់ក្នុងសេចក្ដីស្លាប់ ក៏បានត្រូវគេដាក់ជាមួយនឹងពួកបុព្វបុរសរបស់គាត់ ហើយបានជួបនឹងសេចក្ដីខូចបង់។ ៣៧ ចំណែកលោកដែលព្រះបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ លោកមិនបានជួបសេចក្ដីខូចបង់ទេ។
៣៨ «ដូច្នេះ បងប្អូនអើយ សូមជ្រាបថា យើងកំពុងផ្សព្វផ្សាយប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីការអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គងតាមរយៈលោកនោះហើយ។ ៣៩ តាមរយៈលោកដែរ អស់អ្នកណាដែលជឿក៏រាប់ជាគ្មានទោស ពីការទាំងអស់ដែលអ្នករាល់គ្នាមិនអាចត្រូវរាប់ជាគ្មានទោសតាមរយៈច្បាប់ម៉ូសេ។ ៤០ ម្ល៉ោះហើយ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រយ័ត្ន កុំឲ្យអ្វីដែលពួកអ្នកប្រកាសទំនាយបានចែង កើតឡើងចំពោះអ្នករាល់គ្នា ពោលគឺ៖ ៤១ ‹ឱពួកអ្នកមើលងាយអើយ ចូរមើល ហើយងឿងឆ្ងល់ចុះ ហើយចូរបាត់សូន្យទៅ ពីព្រោះខ្ញុំនឹងធ្វើការមួយនៅសម័យរបស់អ្នករាល់គ្នា ជាការដែលអ្នករាល់គ្នានឹងមិនជឿសោះ ទោះជាមានគេរៀបរាប់ប្រាប់យ៉ាងល្អិតល្អន់ក៏ដោយ›»។
៤២ កាលដែលពួកគាត់កំពុងចេញទៅ បណ្ដាជនចាប់ផ្ដើមអង្វរពួកគាត់ឲ្យប្រាប់ពួកគេអំពីរឿងទាំងនេះនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកបន្ទាប់។ ៤៣ ដូច្នេះ បន្ទាប់ពីអង្គប្រជុំបែកគ្នាហើយ ជនជាតិយូដានិងអ្នកដូរសាសនា* ជាច្រើននាក់ដែលគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះក៏បានទៅតាមប៉ូលនិងបាណាបាស ឯពួកគាត់បានព្យាយាមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យបន្តធ្វើជាមនុស្សសមនឹងទទួលគុណដ៏វិសេសលើសលប់ពីព្រះ។
៤៤ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាកបន្ទាប់ អ្នកក្រុងសឹងតែទាំងអស់បានមកមូលគ្នាស្ដាប់បណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ៤៥ នៅពេលដែលជនជាតិយូដាឃើញមនុស្សសន្ធឹកយ៉ាងនេះ ពួកគេមានចិត្តច្រណែនក្រៃលែង ក៏ចាប់ផ្ដើមនិយាយមួលបង្កាច់ប្រឆាំងសម្ដីរបស់ប៉ូល។ ៤៦ ដូច្នេះ ប៉ូលនិងបាណាបាសបាននិយាយដោយក្លាហានថា៖ «ជាការចាំបាច់ដែលបណ្ដាំរបស់ព្រះត្រូវប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នាមុនគេ។ ប៉ុន្តែដោយសារអ្នករាល់គ្នាកំពុងច្រានបណ្ដាំនោះចោល ហើយមិនចាត់ទុកថាខ្លួនសមនឹងទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ មើល! យើងបែរទៅឯប្រជាជាតិដទៃវិញ។ ៤៧ ការពិត ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់យើងដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ខ្ញុំបានតែងតាំងអ្នកឲ្យធ្វើជាពន្លឺបំភ្លឺប្រជាជាតិទាំងឡាយ ដើម្បីឲ្យអ្នកធ្វើជាសេចក្ដីសង្គ្រោះរហូតដល់កន្លែងឆ្ងាយបំផុតនៅផែនដី›»។
៤៨ កាលដែលជនជាតិដទៃឮដូច្នេះ ពួកគេក៏ត្រេកអរហើយចាប់ផ្ដើមតម្កើងបណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា រួចអស់អ្នកដែលមានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវឲ្យបានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់បានក្លាយទៅជាអ្នកជឿ។ ៤៩ ម្យ៉ាងទៀត គេបន្តនាំបណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទៅគ្រប់កន្លែងក្នុងស្រុកនោះ។ ៥០ ប៉ុន្តែជនជាតិយូដាបានញុះញង់ពួកស្ត្រីដែលមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះល្អ ហើយជាអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ ព្រមទាំងញុះញង់ពួកបុរសដែលមានមុខមាត់នៅក្រុងនោះ រួចអ្នកទាំងនោះបណ្ដាលឲ្យគេបៀតបៀនប៉ូលនិងបាណាបាស ហើយបានបោះពួកគាត់ទៅក្រៅដែនដីរបស់ពួកគេ។ ៥១ បន្ទាប់មក ពួកគាត់បានរលាស់ធូលីដីពីជើងពួកគាត់ចេញទាស់នឹងពួកគេ រួចបានទៅក្រុងអ៊ីកូនាម ៥២ ហើយពួកអ្នកកាន់តាមបានពោរពេញទៅដោយអំណរនិងសកម្មពលបរិសុទ្ធជានិច្ច។
១៤ នៅក្រុងអ៊ីកូនាម ប៉ូលនិងបាណាបាសទាំងពីរនាក់ចូលក្នុងសាលាប្រជុំរបស់ជនជាតិយូដា ហើយអធិប្បាយល្អដល់ម្ល៉េះ បានជាជនជាតិយូដានិងជនជាតិក្រិចច្រើនសន្ធឹកទៅជាអ្នកជឿ។ ២ ប៉ុន្តែជនជាតិយូដាដែលមិនជឿ បានញុះញង់និងបង្វិលខួរបណ្ដាជនជាជាតិសាសន៍ដទៃឲ្យប្រឆាំងបងប្អូន។ ៣ ដូច្នេះ ប៉ូលនិងបាណាបាសចំណាយពេលជាច្រើននិយាយយ៉ាងក្លាហានដោយមានអំណាចពីព្រះយេហូវ៉ាដែលបានបញ្ជាក់នូវបណ្ដាំរបស់លោកស្តីអំពីគុណដ៏វិសេសលើសលប់ ដោយបណ្ដាលឲ្យសញ្ញាសម្គាល់និងការអស្ចារ្យកើតឡើងតាមរយៈពួកគាត់។ ៤ ក៏ប៉ុន្តែបណ្ដាអ្នកក្រុងនោះបានបែកគ្នាជាពីរក្រុម ហើយអ្នកខ្លះគាំទ្រខាងជនជាតិយូដា ឯអ្នកខ្លះទៀតគាំទ្រខាងពួកសាវ័ក។ ៥ បណ្ដាជនជាតិដទៃ ជនជាតិយូដា ព្រមទាំងពួកអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់ពួកគេបានប៉ុនប៉ងប្រព្រឹត្តយ៉ាងព្រហើនទៅលើប៉ូលនិងបាណាបាស ថែមទាំងគប់ពួកគាត់នឹងដុំថ្ម។ ៦ កាលដឹងអំពីគម្រោងនោះហើយ ពួកគាត់ក៏ភៀសខ្លួនទៅតំបន់លីកៅនា ក្រុងលីស្ដ្រា ក្រុងឌើបេ និងតំបន់នៅជិតៗនោះ។ ៧ នៅទីនោះពួកគាត់បន្តប្រកាសដំណឹងល្អ។
៨ នៅក្រុងលីស្ដ្រាមានបុរសពិការជើងម្នាក់កំពុងអង្គុយ។ គាត់ពិការតាំងពីនៅក្នុងផ្ទៃម្ដាយ ហើយគាត់មិនដែលដើរសោះឡើយ។ ៩ បុរសនេះកំពុងស្ដាប់ប៉ូលនិយាយ។ ប៉ូលសម្លឹងមើលចំគាត់ ហើយឃើញថាគាត់មានជំនឿដើម្បីឲ្យបានជាសះស្បើយ។ ១០ រួចប៉ូលបន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «ចូរក្រោកឈរឲ្យត្រង់ចុះ!» គាត់ក៏ស្ទុះក្រោកឡើងហើយចាប់ផ្ដើមដើរ។ ១១ លុះឃើញអ្វីដែលប៉ូលបានធ្វើ បណ្ដាជនក៏បន្លឺសំឡេង និយាយជាភាសាលីកៅនាថា៖ «ព្រះបានប្រែកាឡាជាមនុស្សជាតិ រួចចុះមកឯយើងហើយ!»។ ១២ ពួកគេបានហៅបាណាបាសថាព្រះសឺស ហើយហៅប៉ូលថាព្រះហ៊ើមេស ដោយសារគាត់ជាអ្នកនាំមុខនិយាយ។ ១៣ ឯសង្ឃរបស់ព្រះសឺស ដែលវិហារបស់គាត់នៅមុខក្រុងនោះ បាននាំគោឈ្មោលនិងភួងមកខ្លោងទ្វារក្រុង ហើយចង់បូជាសត្វជាមួយនឹងបណ្ដាជន។
១៤ ក៏ប៉ុន្តែពេលដែលសាវ័កបាណាបាសនិងសាវ័កប៉ូលឮអំពីការនោះ ពួកគាត់ហែកសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់ខ្លួន ហើយស្ទុះរត់ទៅកណ្ដាលបណ្ដាជន ដោយស្រែកឡើង ១៥ ថា៖ «ហេតុអ្វីអ្នករាល់គ្នាកំពុងធ្វើដូច្នេះ? យើងជាមនុស្សជាតិធម្មតាដូចអ្នករាល់គ្នាដែរ ហើយយើងកំពុងប្រកាសប្រាប់អ្នករាល់គ្នានូវដំណឹងល្អ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាវៀរចាកការឥតប្រយោជន៍ទាំងនេះ ហើយបែរមកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ ជាព្រះដែលបានបង្កើតមេឃ ផែនដី សមុទ្រ និងអ្វីៗនៅទីនោះ។ ១៦ នៅជំនាន់មុនៗ លោកបានអនុញ្ញាតឲ្យប្រជាជាតិនានាធ្វើតាមចិត្តខ្លួន ១៧ ទោះជាលោកបានផ្ដល់ភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថាលោកបានធ្វើល្អចំពោះអ្នករាល់គ្នា ដោយធ្វើឲ្យទឹកភ្លៀងធ្លាក់ពីលើមេឃនិងធ្វើឲ្យមានរដូវដែលសម្បូរភោគផល ក៏ឲ្យអាហារជាបរិបូរនិងធ្វើឲ្យចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាពោរពេញទៅដោយក្ដីរីករាយ»។ ១៨ ក៏ប៉ុន្តែទោះជាបាននិយាយដូច្នេះក៏ដោយ ពួកគាត់ឃាត់បណ្ដាជនកុំឲ្យធ្វើការបូជាជូនពួកគាត់សឹងតែមិនបាន។
១៩ ប៉ុន្តែជនជាតិយូដាពីក្រុងអាន់ទីយ៉ូកនិងក្រុងអ៊ីកូនាមបានមកដល់ ហើយញុះញង់បណ្ដាជន រួចពួកគេគប់ប៉ូលនឹងដុំថ្ម ហើយអូសទៅខាងក្រៅក្រុងដោយនឹកស្មានថាគាត់ស្លាប់ហើយ។ ២០ ក៏ប៉ុន្តែពេលដែលពួកអ្នកកាន់តាមបានមកឈរជុំវិញគាត់ នោះគាត់ក៏ក្រោកឡើងហើយចូលក្នុងក្រុង។ លុះស្អែកឡើងគាត់ចេញដំណើរទៅក្រុងឌើបេជាមួយនឹងបាណាបាស។ ២១ បន្ទាប់ពីបានប្រកាសដំណឹងល្អដល់ក្រុងនោះ ហើយបានបង្រៀនមនុស្សច្រើនគួរសមឲ្យទៅជាអ្នកកាន់តាម នោះពួកគាត់ត្រឡប់ទៅក្រុងលីស្ដ្រា ក្រុងអ៊ីកូនាម និងក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ២២ ដោយពង្រឹងកម្លាំងចិត្តពួកអ្នកកាន់តាម ហើយលើកទឹកចិត្តឲ្យកាន់ខ្ជាប់នឹងជំនឿ ក៏បាននិយាយថា៖ «យើងត្រូវចូលរាជាណាចក្រព្រះដោយឆ្លងកាត់សេចក្ដីវេទនាជាច្រើន»។ ២៣ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគាត់ក៏តែងតាំងពួកបុរសចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំនីមួយៗ ហើយបន្ទាប់ពីបានអធិដ្ឋាននិងតមអាហារ ប៉ូលនិងបាណាបាសប្រគល់ពួកគាត់ឲ្យព្រះយេហូវ៉ា ដែលពួកគាត់បានជឿ។
២៤ រួចមក ពួកគាត់ធ្វើដំណើរកាត់ស្រុកពីស៊ីឌាទៅដល់ខេត្តប៉ាមភីលា។ ២៥ បន្ទាប់ពីបានប្រាប់បណ្ដាំរបស់ព្រះនៅក្រុងពើកា ពួកគាត់ក៏ចុះទៅកំពង់ផែអត្ដាលី។ ២៦ ពួកគាត់ចុះទូកនៅទីនោះហើយចេញដំណើរទៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ជាកន្លែងពួកគាត់បានត្រូវផ្ទុកផ្ដាក់នឹងព្រះ ឲ្យលោកបង្ហាញគុណដ៏វិសេសលើសលប់ ដើម្បីបំពេញកិច្ចការដែលពួកគាត់ទើបតែបានបំពេញគ្រប់ជំពូក។
២៧ លុះបានទៅដល់ ហើយបានប្រមូលក្រុមជំនុំឲ្យជុំគ្នា ពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមរៀបរាប់ប្រាប់ពីការជាច្រើនដែលព្រះបានធ្វើតាមរយៈពួកគាត់ ហើយថាលោកបានបើកទ្វារនៃជំនឿឲ្យប្រជាជាតិទាំងឡាយ។ ២៨ ដូច្នេះ ពួកគាត់បានចំណាយពេលជាច្រើនជាមួយនឹងពួកអ្នកកាន់តាម។
១៥ មានបុរសខ្លះចុះមកពីតំបន់យូឌា ហើយចាប់ផ្ដើមបង្រៀនបងប្អូនថា៖ «លុះត្រាតែអ្នករាល់គ្នាទទួលការកាត់ចុងស្បែក* តាមទំនៀមទម្លាប់ម៉ូសេ ទើបអាចទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះបាន»។ ២ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីប៉ូលនិងបាណាបាសមានការខ្វែងគំនិតជាមួយនឹងពួកគាត់ ក៏បានជជែកតវ៉ាជាច្រើនហើយ នោះគេចាត់ចែងឲ្យប៉ូល បាណាបាស និងអ្នកខ្លះទៀតពីចំណោមពួកគាត់ឲ្យឡើងទៅជួបពួកសាវ័កនិងពួកបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីនិយាយអំពីទំនាស់នោះ។
៣ ក្រោយពីក្រុមជំនុំជូនដំណើរពួកគាត់បានមួយកំណាត់ផ្លូវ នោះពួកគាត់បន្តដំណើរកាត់ស្រុកភេនីស៊ីនិងស្រុកសាម៉ារី ព្រមទាំងរៀបរាប់ប្រាប់យ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីជនជាតិដទៃបានបែរមកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ។ ការរៀបរាប់នោះបានធ្វើឲ្យបងប្អូនត្រេកអរជាខ្លាំង។ ៤ លុះទៅដល់ក្រុងយេរូសាឡិមហើយ ក្រុមជំនុំ ពួកសាវ័ក និងពួកបុរសចាស់ទុំបានទទួលពួកគាត់យ៉ាងរាក់ទាក់ ហើយពួកគាត់បានរៀបរាប់អំពីការជាច្រើនដែលព្រះបានធ្វើតាមរយៈពួកគាត់។ ៥ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះពីនិកាយពួកផារិស៊ី ដែលបានទៅជាអ្នកជឿបានក្រោកឡើងនិយាយថា៖ «យើងត្រូវកាត់ចុងស្បែកពួកគេ ហើយបង្គាប់ពួកគេឲ្យកាន់តាមច្បាប់ម៉ូសេ»។
៦ រួចពួកសាវ័កនិងពួកបុរសចាស់ទុំបានជួបជុំគ្នាដើម្បីពិភាក្សាអំពីរឿងនោះ។ ៧ បន្ទាប់ពីមានការជជែកតវ៉ាជាច្រើន នោះពេត្រុសក្រោកឡើងនិយាយទៅពួកគាត់ថា៖ «បងប្អូនអើយ អ្នករាល់គ្នាដឹងច្បាស់ថា តាំងពីយូរហើយព្រះបានរើសខ្ញុំពីចំណោមអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យជនជាតិដទៃឮបណ្ដាំអំពីដំណឹងល្អហើយជឿដោយសារខ្ញុំ ៨ ហើយព្រះ ដែលជ្រាបពីអ្វីក្នុងចិត្ត ក៏បានធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់ថាលោកពេញចិត្តនឹងពួកគេ ដោយឲ្យសកម្មពល* បរិសុទ្ធ ដូចលោកបានឲ្យយើងដែរ។ ៩ លោកមិនបានរាប់យើងថាខុសពីពួកគេសោះឡើយ ប៉ុន្តែលោកបានធ្វើឲ្យចិត្តរបស់ពួកគេបរិសុទ្ធដោយសារជំនឿ។ ១០ ដូច្នេះ ឥឡូវនេះ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាកំពុងសាកល្បងព្រះ ដោយដាក់នឹមមួយលើ កពួកអ្នកកាន់តាម ដែលទាំងយើងទាំងពួកបុព្វបុរសរបស់យើងមិនអាចទ្រាំទ្របានផង? ១១ ផ្ទុយទៅវិញ យើងទុកចិត្តថា យើងនឹងទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ តាមរយៈគុណដ៏វិសេសលើសលប់នៃលោកម្ចាស់យេស៊ូ ដូចអ្នកទាំងនោះដែរ»។
១២ ឮដូច្នេះ អង្គប្រជុំទាំងមូលក៏ស្ងៀមទៅ ហើយបានស្ដាប់បាណាបាសនិងប៉ូលរៀបរាប់អំពីសញ្ញាសម្គាល់និងការអស្ចារ្យជាច្រើនដែលព្រះបានធ្វើតាមរយៈពួកគាត់ក្នុងចំណោមប្រជាជាតិនានា។ ១៣ លុះពួកគាត់និយាយចប់ហើយ យ៉ាកុបតបថា៖ «បងប្អូនអើយ សូមស្ដាប់ខ្ញុំ។ ១៤ ស៊ីម្មានបានរៀបរាប់យ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីដំណើរដែលព្រះបានបង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ជាលើកដំបូងទៅលើប្រជាជាតិនានា ដើម្បីរើសយករាស្ត្រមួយជាតំណាងនាមរបស់លោក ១៥ ហើយសម្ដីរបស់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយក៏ស្របនឹងការនេះដែរ ដូចអ្វីដែលបានត្រូវសរសេរថា៖ ១៦ ‹បន្ទាប់ពីការទាំងនេះ ខ្ញុំនឹងត្រឡប់មក ហើយខ្ទមរបស់ដាវីឌដែលបានរលំ ខ្ញុំនឹងសង់ឡើងវិញ ក៏នឹងសង់ពីសំណល់បាក់បែក ហើយនឹងដំឡើងវាឡើងវិញ ១៧ ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកដែលនៅសល់ពីបណ្ដាជននេះ អាចស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្ត ជាមួយនឹងមនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ ដែលបានត្រូវហៅដោយឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ។ នេះជាប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលកំពុងធ្វើការទាំងនេះ ១៨ ដែលគេបានដឹងតាំងពីបុរាណមក›។ ១៩ ដូច្នេះ តាមយោបល់ខ្ញុំ យើងមិនត្រូវធ្វើឲ្យជនជាតិដទៃដែលកំពុងបែរមកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ មានការពិបាកឡើយ ២០ តែយើងសរសេរទៅកាន់ពួកគេឲ្យជៀសវាងជាដាច់ខាតពីអ្វីៗដែលសៅហ្មងដោយរូបព្រះ និងពីអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ* សាច់សត្វដែលបានត្រូវសម្លាប់ដោយច្របាច់ក និងពីឈាម។ ២១ ព្រោះតាំងពីសម័យបុរាណ តែងមានគេផ្សព្វផ្សាយអំពីម៉ូសេនៅក្រុងទាំងឡាយ ពីព្រោះរាល់ថ្ងៃឈប់សម្រាក នៅសាលាប្រជុំមានគេអានឲ្យស្ដាប់នូវអ្វីៗដែលគាត់បានសរសេរ»។
២២ រួចមក ពួកសាវ័កនិងពួកបុរសចាស់ទុំ ព្រមទាំងក្រុមជំនុំទាំងមូលបានសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសបុរសខ្លះពីចំណោមពួកគាត់ ហើយចាត់ឲ្យទៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកជាមួយនឹងប៉ូលព្រមទាំងបាណាបាស។ បុរសទាំងនោះមានយូដាសហៅថាបាសាបាស និងស៊ីឡាស ដែលពួកគាត់ទាំងពីរនាក់ជាអ្នកនាំមុខគេក្នុងចំណោមបងប្អូន ២៣ ហើយតាមរយៈអ្នកទាំងនោះពួកគាត់ផ្ញើសំបុត្រថា៖
«ពីពួកសាវ័កនិងពួកបុរសចាស់ទុំ ជាបងប្អូនរបស់អ្នករាល់គ្នា ជូនចំពោះបងប្អូនជនជាតិដទៃនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ស្រុកស៊ីរី និងស្រុកស៊ីលីស៊ី៖ ជម្រាបសួរ! ២៤ ដោយសារយើងបានឮថាអ្នកខ្លះពីចំណោមយើងបានធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាពិបាកដោយសម្ដីរបស់ពួកគេ ក្នុងបំណងបង្ខូចអ្វីដែលអ្នកបានជឿ ទោះជាយើងមិនបានណែនាំឲ្យពួកគាត់ធ្វើដូច្នោះក៏ដោយ ២៥ នោះយើងបានព្រមចិត្តគ្នាសម្រេចជ្រើសរើសបុរសខ្លះ ដើម្បីចាត់ឲ្យទៅឯអ្នករាល់គ្នាជាមួយនឹងប៉ូលនិងបាណាបាសជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ២៦ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់បានប្រថុយជីវិត* ដើម្បីនាមរបស់លោកម្ចាស់យេស៊ូគ្រិស្ត។ ២៧ ដូច្នេះ យើងចាត់យូដាសនិងស៊ីឡាសឲ្យទៅ ដើម្បីឲ្យពួកគាត់រៀបរាប់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នានូវអ្វីៗដែលបានត្រូវសរសេរក្នុងសំបុត្រនេះដែរ។ ២៨ ព្រោះសកម្មពលបរិសុទ្ធនិងយើងខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថា មិនត្រូវដាក់បន្ទុកអ្វីទៀតលើអ្នករាល់គ្នា លើកលែងតែអ្វីៗដូចតទៅនេះ ដែលជាការចាំបាច់ ពោលគឺ ២៩ ជៀសវាងជាដាច់ខាតពីអ្វីៗដែលបានត្រូវបូជាចំពោះរូបព្រះ ហើយជៀសវាងពីឈាម សាច់សត្វដែលបានត្រូវសម្លាប់ដោយច្របាច់ក និងពីអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាជៀសវាងដោយប្រុងប្រយ័ត្នពីការទាំងនេះ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសុខសប្បាយ។ សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយសេចក្ដីសុខចុះ!»។
៣០ ម្ល៉ោះហើយ កាលដែលចាត់បុរសទាំងនោះឲ្យទៅ ពួកគាត់ក៏ចុះទៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ប្រមូលពួកអ្នកកាន់តាមទាំងអស់ឲ្យមកជុំគ្នា រួចហុចសំបុត្រឲ្យ។ ៣១ លុះអានសំបុត្រចប់ហើយ ពួកគាត់ក៏ត្រេកអរនឹងការលើកទឹកចិត្តនោះ។ ៣២ ដោយសារយូដាសនិងស៊ីឡាសជាអ្នកប្រកាសទំនាយផងដែរ ពួកគាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តបងប្អូនដោយថ្លែងសុន្ទរកថាជាច្រើននិងបានពង្រឹងកម្លាំងចិត្តពួកគាត់។ ៣៣ ម្ល៉ោះហើយ ក្រោយពីបានចំណាយពេលយូរបន្ដិចនៅទីនោះ បងប្អូនឲ្យពួកគាត់ត្រឡប់ទៅឯពួកអ្នកដែលបានចាត់ឲ្យមក ដោយសេចក្ដីសុខសាន្ត ៣៤ * —— ៣៥ ក៏ប៉ុន្តែប៉ូលនិងបាណាបាសនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកតទៅទៀត ដោយបង្រៀននិងប្រកាសដំណឹងល្អអំពីបណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាមួយនឹងអ្នកឯទៀតជាច្រើន។
៣៦ ច្រើនថ្ងៃក្រោយមក ប៉ូលនិយាយទៅបាណាបាសថា៖ «ចូរយើងនាំគ្នាត្រឡប់ទៅឯបងប្អូននៅគ្រប់ក្រុងដែលយើងបានផ្សព្វផ្សាយបណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីសួរសុខទុក្ខពួកគាត់»។ ៣៧ ឯបាណាបាសបានតាំងចិត្តយកយ៉ូហានហៅថាម៉ាកុសទៅជាមួយដែរ។ ៣៨ ប៉ុន្តែប៉ូលគិតថាមិនគួរយកគាត់ទៅជាមួយទេ ដោយឃើញថាគាត់បានចាកចេញពីពួកគាត់នៅប៉ាមភីលា ហើយមិនបានទៅបំពេញកិច្ចការជាមួយនឹងពួកគាត់ឡើយ។ ៣៩ ដូច្នេះ ពួកគាត់ក៏ផ្ទុះកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង ហើយចែកផ្លូវគ្នា។ បន្ទាប់មក បាណាបាសយកម៉ាកុស រួចចុះទូកចេញដំណើរទៅកោះគីប្រុស។ ៤០ ប៉ូលបានជ្រើសរើសស៊ីឡាស រួចចេញទៅ ក្រោយពីបងប្អូនបានផ្ទុកផ្ដាក់គាត់នឹងគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ៤១ ប៉ុន្តែគាត់បានធ្វើដំណើរកាត់ស្រុកស៊ីរីនិងស្រុកស៊ីលីស៊ី ដោយពង្រឹងក្រុមជំនុំនានា។
១៦ ដូច្នេះ គាត់បានទៅដល់ក្រុងឌើបេនិងក្រុងលីស្ដ្រា ហើយមើល! មានអ្នកកាន់តាមម្នាក់នៅទីនោះឈ្មោះធីម៉ូថេ ជាកូនរបស់ស្ត្រីជនជាតិយូដាម្នាក់ដែលជាអ្នកជឿ តែឪពុកគាត់ជនជាតិក្រិច។ ២ បងប្អូននៅក្រុងលីស្ដ្រានិងក្រុងអ៊ីកូនាមតែងនិយាយល្អអំពីធីម៉ូថេ។ ៣ ប៉ូលប្រាប់ថាគាត់ចង់ឲ្យបុរសនេះចេញទៅជាមួយនឹងគាត់ ក៏បានយកគាត់ទៅកាត់ចុងស្បែក* ដោយសារមានជនជាតិយូដានៅកន្លែងនោះ ហើយពួកគេដឹងគ្រប់គ្នាថា ឪពុករបស់គាត់ជាជនជាតិក្រិច។ ៤ កាលដែលធ្វើដំណើរកាត់ក្រុងនានា ពួកគាត់ក៏ប្រាប់ពួកអ្នកដែលនៅទីនោះអំពីបង្គាប់ដែលពួកសាវ័កនិងពួកបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងយេរូសាឡិមបានសម្រេច ដើម្បីឲ្យពួកគេកាន់តាម។ ៥ ម្ល៉ោះហើយ ជំនឿរបស់ក្រុមជំនុំនានាបានត្រូវពង្រឹង ហើយក្រុមជំនុំទាំងនោះក៏បានចម្រើនឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
៦ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគាត់បានធ្វើដំណើរកាត់ស្រុកព្រីគា និងស្រុកកាឡាទី ពីព្រោះសកម្មពល* បរិសុទ្ធបានហាមពួកគាត់មិនឲ្យប្រាប់បណ្ដាំរបស់ព្រះនៅតំបន់អាស៊ី។* ៧ លុះទៅដល់តំបន់មិសៀ ពួកគាត់ខំចុះទៅស្រុកប៊ីធូនា ប៉ុន្តែសកម្មពលរបស់លោកយេស៊ូមិនបានអនុញ្ញាតទេ។ ៨ ដូច្នេះ ពួកគាត់បន្តធ្វើដំណើរហួសតំបន់មិសៀ រួចបានចុះទៅក្រុងត្រូអាស។ ៩ នៅពេលយប់ ប៉ូលឃើញអ្វីមួយក្នុងគំនិត គឺបុរសជនជាតិម៉ាសេដូនម្នាក់កំពុងឈរអង្វរគាត់ថា៖ «សូមឆ្លងមកស្រុកម៉ាសេដូន ហើយជួយយើងផង»។ ១០ ពេលគាត់ឃើញការនោះក្នុងគំនិតហើយ យើងបានរកឱកាសចេញដំណើរទៅស្រុកម៉ាសេដូនភ្លាម ដោយសន្និដ្ឋានថា ព្រះបានហៅយើងឲ្យទៅប្រកាសដំណឹងល្អដល់ពួកគេ។
១១ ដូច្នេះ យើងបានចុះទូកនៅត្រូអាសចេញដំណើរតម្រង់ទៅកោះសាម៉ូត្រេស ហើយនៅថ្ងៃបន្ទាប់ទៅដល់ក្រុងណេអាពើលិស ១២ រួចពីក្រុងនោះ យើងបានទៅក្រុងភីលីព ដែលជាអាណានិគមរបស់រ៉ូម ក៏ជាក្រុងសំខាន់បំផុតនៃតំបន់ម៉ាសេដូន។ យើងបាននៅក្រុងនេះជាច្រើនថ្ងៃ។ ១៣ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក យើងបានចេញក្រៅទ្វារកំពែងក្រុង ទៅមាត់ទន្លេ ដែលយើងគិតថាមានកន្លែងអធិដ្ឋាន ក៏បានអង្គុយ រួចចាប់ផ្ដើមនិយាយជាមួយនឹងពួកស្ត្រីដែលបានជួបជុំគ្នានៅទីនោះ។ ១៤ ស្ត្រីអ្នកក្រុងធាទេរ៉ាម្នាក់ឈ្មោះលីឌា ដែលជាអ្នកលក់ក្រណាត់និងសម្លៀកបំពាក់ពណ៌ស្វាយ និងជាអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ កំពុងស្ដាប់ ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានបើកចិត្តនាងទាំងស្រុងឲ្យទទួលយកអ្វីដែលប៉ូលកំពុងនិយាយ។ ១៥ ក្រោយពីនាងនិងពួកអ្នកផ្ទះនាងបានទទួលការជ្រមុជទឹក* ហើយ នាងអង្វរថា៖ «ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាចាត់ទុកថាខ្ញុំស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា សូមស្នាក់នៅផ្ទះខ្ញុំ» ហើយនាងបានបង្ខំឲ្យយើងមក។
១៦ ចៃដន្យ កាលដែលយើងកំពុងទៅកន្លែងអធិដ្ឋាន យើងបានជួបប្រទះក្មេងស្រីម្នាក់ដែលជាអ្នកបម្រើ ហើយមានវិញ្ញាណកំណាច* ចូលដែលនាំឲ្យនាងចេះទាយ។ នាងធ្លាប់ធ្វើឲ្យពួកម្ចាស់របស់នាងទទួលកម្រៃយ៉ាងច្រើន ដោយការទាយរបស់នាង។ ១៧ ក្មេងស្រីនេះចេះតែដើរតាមប៉ូលនិងពួកយើងដោយស្រែកឡើងថា៖ «បុរសទាំងនេះជាខ្ញុំបម្រើរបស់ព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ហើយកំពុងផ្សព្វផ្សាយប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីផ្លូវដែលនាំទៅឯសេចក្ដីសង្គ្រោះ»។ ១៨ នាងធ្វើដូច្នេះជាច្រើនថ្ងៃ។ នៅទីបំផុត ប៉ូលក៏ធុញទ្រាន់ ហើយបានបែរទៅនិយាយទៅកាន់វិញ្ញាណនោះថា៖ «ដោយនាមរបស់លោកយេស៊ូគ្រិស្ត ខ្ញុំបង្គាប់ឲ្យអ្នកចេញពីនាងទៅ» រំពេចនោះ វាក៏ចេញទៅ។
១៩ លុះពួកម្ចាស់របស់នាងឃើញថា លែងមានសង្ឃឹមនឹងបានកម្រៃទៀត ពួកគេចាប់ប៉ូលនិងស៊ីឡាស ហើយអូសយកទៅឯពួកអ្នកគ្រប់គ្រងនៅផ្សារ* ២០ រួចនាំពួកគាត់ទៅដាក់មុខពួកអាជ្ញាធរស៊ីវិល ដោយនិយាយថា៖ «បុរសជនជាតិយូដាទាំងនេះកំពុងរំខានក្រុងយើងខ្លាំងណាស់ ២១ ហើយពួកគេកំពុងផ្សព្វផ្សាយអំពីទំនៀមទម្លាប់ដែលយើងគ្មានច្បាប់ទទួលឬកាន់តាមទេ ព្រោះយើងជាពលរដ្ឋរ៉ូម»។ ២២ បន្ទាប់មក បណ្ដាជនបានក្រោកឡើងជាមួយគ្នា ហើយប្រឆាំងពួកគាត់។ រួចបន្ទាប់ពីពួកអាជ្ញាធរស៊ីវិលបានហែកសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់ពួកគាត់ចេញ នោះពួកគេបង្គាប់ឲ្យវាយពួកគាត់នឹងដំបង។ ២៣ ក្រោយពីបានវាយពួកគាត់ច្រើនដំបងហើយ នោះក៏បោះពួកគាត់ចូលក្នុងគុក ហើយបង្គាប់អ្នកយាមគុកឲ្យឃុំពួកគាត់កុំឲ្យរត់រួច។ ២៤ ដោយសារអ្នកយាមគុកទទួលបង្គាប់ដូច្នេះ គាត់ក៏បោះពួកគាត់ចូលក្នុងគុកងងឹត ហើយដាក់ខ្នោះជើង។
២៥ ប៉ុន្តែប្រហែលកណ្ដាលអធ្រាត្រ ប៉ូលនិងស៊ីឡាសកំពុងអធិដ្ឋាននិងច្រៀងសរសើរព្រះ ហើយពួកអ្នកទោសឮ។ ២៦ ភ្លាមនោះ ដីរញ្ជួយយ៉ាងខ្លាំងធ្វើឲ្យគ្រឹះគុករង្គោះរង្គើ។ ម្យ៉ាងទៀត ទ្វារទាំងអស់បានរបើកឡើងក្នុងមួយរំពេច ហើយចំណងរបស់ពួកគេទាំងអស់គ្នាបានរបូតចេញ។ ២៧ ពេលអ្នកយាមគុកបានត្រូវកន្ដ្រាក់ពីដំណេក ហើយឃើញថាទ្វារគុកនៅចំហ គាត់ហូតដាវបម្រុងនឹងសម្លាប់ខ្លួន ដោយនឹកស្មានថាពួកអ្នកទោសបានរត់បាត់ហើយ។ ២៨ ប៉ុន្តែប៉ូលបានបន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «កុំធ្វើបាបខ្លួនឡើយ! ព្រោះយើងទាំងអស់គ្នានៅឯនេះទេ!»។ ២៩ ដូច្នេះ គាត់សុំគេយកភ្លើងមក ក៏បានរត់ចូលទាំងញាប់ញ័រ ហើយក្រាបនៅមុខប៉ូលនិងស៊ីឡាស។ ៣០ រួចអ្នកយាមគុកនាំពួកគាត់ចេញមកក្រៅហើយនិយាយថា៖ «លោក តើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ?»។ ៣១ ពួកគាត់និយាយថា៖ «ចូរជឿលើលោកម្ចាស់យេស៊ូ ហើយអ្នកនិងពួកអ្នកផ្ទះរបស់អ្នកនឹងទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ»។ ៣២ បន្ទាប់មក ពួកគាត់ប្រាប់បណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដល់អ្នកយាមគុក និងពួកអ្នកផ្ទះទាំងអស់របស់គាត់។ ៣៣ នៅវេលាយប់នោះឯង អ្នកយាមគុកនាំពួកគាត់ទៅជាមួយ ហើយបានលាងរបួស រួចគាត់និងពួកអ្នកផ្ទះទាំងអស់របស់គាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹកភ្លាម។ ៣៤ អ្នកយាមគុកក៏នាំពួកគាត់មកផ្ទះរបស់គាត់ ហើយរៀបចំតុដាក់អាហារសម្រាប់ពួកគាត់ រួចគាត់ត្រេកអរជាខ្លាំងជាមួយនឹងពួកអ្នកផ្ទះទាំងអស់របស់គាត់ ដោយសារបានជឿព្រះ។
៣៥ លុះភ្លឺឡើង អាជ្ញាធរស៊ីវិលបានចាត់ពួកតម្រួតឲ្យទៅប្រាប់ថា៖ «ចូរដោះលែងបុរសទាំងនោះ»។ ៣៦ ម្ល៉ោះហើយ អ្នកយាមគុកប្រាប់ប៉ូលអំពីសម្ដីរបស់ពួកគេថា៖ «ពួកអាជ្ញាធរស៊ីវិលបានចាត់បុរសខ្លះឲ្យមកដោះលែងអ្នកទាំងពីរ។ ដូច្នេះ ឥឡូវនេះ សូមចេញទៅដោយសេចក្ដីសុខចុះ»។ ៣៧ ប៉ុន្តែប៉ូលប្រាប់ពួកគេថា៖ «យើងជាពលរដ្ឋរ៉ូម តែពួកគេបានវាយយើងនឹងរំពាត់ជាសាធារណៈ ដោយមិនទាន់វិនិច្ឆ័យទោសផង រួចបោះក្នុងគុក ហើយឥឡូវនេះតើពួកគេចង់បណ្ដេញយើងចេញដោយសម្ងាត់ឬ? ទេ! ចូរឲ្យពួកគេមកនាំយើងចេញដោយខ្លួនឯង»។ ៣៨ ដូច្នេះ ពួកតម្រួតបានរាយការណ៍ប្រាប់ការទាំងនេះដល់ពួកអាជ្ញាធរស៊ីវិល។ កាលដែលឮថាបុរសទាំងនោះជាពលរដ្ឋរ៉ូម ពួកគេតាំងភ័យខ្លាច។ ៣៩ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេមកអង្វរពួកគាត់ រួចបន្ទាប់ពីបាននាំចេញមក ក៏សុំពួកគាត់ចេញពីក្រុងទៅ។ ៤០ ប៉ុន្តែពួកគាត់បានចេញមកពីគុកទៅផ្ទះលីឌា លុះឃើញបងប្អូនហើយ ពួកគាត់លើកទឹកចិត្តបងប្អូនទាំងនោះ រួចចាកចេញទៅ។
១៧ ឥឡូវពួកគាត់ធ្វើដំណើរកាត់ក្រុងអាំភីពើលិសនិងក្រុងអាប៉ូឡូនា ទៅដល់ក្រុងថែស្សាឡូនិច ហើយនៅទីនោះមានសាលាប្រជុំមួយរបស់ជនជាតិយូដា។ ២ ម្ល៉ោះហើយ ប៉ូលបានចូលទៅជួបពួកគេ តាមទម្លាប់របស់គាត់ ហើយបានយកបទគម្ពីរមកជជែកវែកញែកជាមួយនឹងពួកគេអស់បីថ្ងៃឈប់សម្រាក ៣ ថែមទាំងពន្យល់និងបញ្ជាក់ភ័ស្តុតាងដោយផ្អែកលើអ្វីដែលបានត្រូវសរសេរ ដើម្បីឲ្យយល់ថាគ្រិស្តត្រូវរងទុក្ខ ហើយរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ គាត់ក៏និយាយថា៖ «លោកយេស៊ូដែលខ្ញុំកំពុងផ្សព្វផ្សាយប្រាប់អ្នករាល់គ្នា គឺជាគ្រិស្តនោះឯង»។ ៤ ជាលទ្ធផលពួកគេខ្លះបានទៅជាអ្នកជឿ ហើយបានសេពគប់ជាមួយនឹងប៉ូលនិងស៊ីឡាស។ ពួកក្រិចច្រើនសន្ធឹកដែលគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ ហើយស្ត្រីជាច្រើនដែលមានមុខមាត់ក៏បានធ្វើដូច្នោះដែរ។
៥ ប៉ុន្តែជនជាតិយូដាតាំងមានចិត្តច្រណែន ក៏ប្រមូលបុរសទុច្ចរិតមួយចំនួនពីចំណោមមនុស្សត្រែតត្រតដែលនៅតាមផ្សារបង្កើតជាក្រុមមួយបង្កចលាចលក្នុងក្រុង ហើយពួកគេសម្រុកចូលក្នុងផ្ទះយេសុន រកចាប់ប៉ូលនិងស៊ីឡាសយកទៅប្រគល់ឲ្យមនុស្សទាំងនោះ។ ៦ លុះរកពួកគាត់មិនឃើញ ពួកគេអូសយេសុននិងបងប្រុសៗខ្លះទៅឯពួកអ្នកគ្រប់គ្រងក្រុងនោះ ដោយស្រែកឡើងថា៖ «បុរសទាំងនោះដែលបានបង្កឲ្យមានភាពជ្រួលច្របល់នៅគ្រប់ទីអាស្រ័យនៅផែនដី ក៏នៅទីនេះដែរ ៧ ហើយយេសុនបានទទួលពួកគាត់ឲ្យស្នាក់នៅ។ បុរសទាំងអស់នេះបំពានបញ្ញត្ដិរបស់សេសារ* ដោយនិយាយថាមានស្តេចមួយទៀត គឺយេស៊ូ»។ ៨ ឮដូច្នេះ បណ្ដាជននិងពួកអ្នកគ្រប់គ្រងក្រុងបានជ្រួលច្របល់ក្នុងចិត្ត ៩ ហើយបន្ទាប់ពីបានយកប្រាក់ធានាគ្រប់គ្រាន់ពីយេសុននិងអ្នកឯទៀត ពួកគេក៏ដោះលែងពួកគាត់ទៅ។
១០ ពេលយប់មកដល់ភ្លាម បងប្អូនបានឲ្យប៉ូលនិងស៊ីឡាសចេញទៅក្រុងបេរៀ។ លុះទៅដល់ហើយ ពួកគាត់ក៏ចូលក្នុងសាលាប្រជុំរបស់ជនជាតិយូដា។ ១១ ជនជាតិយូដានៅក្រុងបេរៀមានសន្ដានចិត្តល្អជាងពួកអ្នកនៅក្រុងថែស្សាឡូនិច ព្រោះពួកគាត់ទទួលបណ្ដាំរបស់ព្រះដោយក្ដីរំភើប ក៏បានពិនិត្យមើលបទគម្ពីររាល់ថ្ងៃដើម្បីឲ្យដឹងថាការទាំងនោះជាការពិតឬមិនពិត។ ១២ ដូច្នេះ ពួកគេជាច្រើននាក់បានទៅជាអ្នកជឿ ហើយបុរសស្ត្រីក្រិចជាច្រើននាក់ដែលមានមុខមាត់ក៏បានធ្វើដូច្នេះដែរ។ ១៣ ប៉ុន្តែកាលដែលជនជាតិយូដាពីក្រុងថែស្សាឡូនិចដឹងថាប៉ូលបានផ្សព្វផ្សាយបណ្ដាំរបស់ព្រះនៅបេរៀដែរ ពួកគេក៏បានទៅទីនោះដើម្បីអុជអាលមហាជនឲ្យជ្រួលច្របល់។ ១៤ ម្ល៉ោះហើយ បងប្អូនឲ្យប៉ូលចេញទៅរហូតដល់មាត់សមុទ្រភ្លាម ប៉ុន្តែស៊ីឡាសនិងធីម៉ូថេនៅទីនោះតទៅទៀត។ ១៥ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកដែលជូនដំណើរប៉ូលបាននាំគាត់រហូតដល់ក្រុងអាថែន រួចបន្ទាប់ពីទទួលបង្គាប់ឲ្យស៊ីឡាសនិងធីម៉ូថេមកឯគាត់ឲ្យបានឆាប់បំផុត នោះពួកគាត់ក៏ចាកចេញទៅ។
១៦ កាលដែលប៉ូលកំពុងរង់ចាំពួកគាត់នៅក្រុងអាថែន គាត់ចាប់ផ្ដើមទើសចិត្តដោយសារឃើញថាក្រុងនោះពេញទៅដោយរូបព្រះ។ ១៧ ដូច្នេះ គាត់ចាប់ផ្ដើមជជែកវែកញែកជាមួយនឹងជនជាតិយូដានៅសាលាប្រជុំ ជាមួយនឹងមនុស្សឯទៀតដែលគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ ហើយក៏ជជែកវែកញែករៀងរាល់ថ្ងៃជាមួយនឹងអស់អ្នកដែលគាត់ជួបនៅផ្សារ។ ១៨ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះពីចំណោមពួកទស្សនវិទូអេពីគួ* និងទស្សនវិទូស្តូអ៊ីក* ចាប់ផ្ដើមជជែកតវ៉ាជាមួយនឹងគាត់ ហើយពួកគេខ្លះបាននិយាយថា៖ «តើអ្នកព្រោកប្រាជ្ញនេះចង់និយាយអ្វី?» អ្នកឯទៀតថា៖ «តាមមើលទៅ គាត់ផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះដទៃ»។ នេះគឺដោយសារគាត់ប្រកាសដំណឹងល្អអំពីលោកយេស៊ូនិងអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ១៩ ដូច្នេះ ពួកគេនាំយកគាត់ទៅឯអារីយ៉ូស* ដោយនិយាយថា៖ «តើយើងអាចស្គាល់សេចក្ដីបង្រៀនថ្មីនេះដែលអ្នកកំពុងប្រាប់បានទេ? ២០ ព្រោះអ្នកកំពុងនិយាយអំពីរឿងចម្លែកណាស់។ ដូច្នេះ យើងចង់ដឹងថារឿងទាំងនោះមានន័យដូចម្ដេច»។ ២១ ការពិត ពេលដែលអ្នកក្រុងអាថែននិងជនបរទេសដែលស្នាក់នៅក្រុងនោះមានពេលទំនេរ ពួកគេមិនធ្វើអ្វីទេក្រៅពីនិយាយឬស្ដាប់រឿងថ្មីៗប៉ុណ្ណោះ។ ២២ ឥឡូវប៉ូលឈរនៅកណ្ដាលអារីយ៉ូស ហើយនិយាយថា៖
«អ្នកក្រុងអាថែនអើយ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា អ្នករាល់គ្នាហាក់ដូចជាមានចិត្តកោតខ្លាចជាងអ្នកឯទៀតចំពោះព្រះផ្សេងៗ។ ២៣ ជាឧទាហរណ៍ កាលដែលខ្ញុំបានដើរនៅទីនេះ ខ្ញុំបានសង្កេតមើលអ្វីៗដែលអ្នករាល់គ្នាគោរពបូជា ហើយឃើញទីបូជាមួយដែលមានអក្សរចារឹកថា‹ជូនព្រះដែលគេពុំស្គាល់›។ ដូច្នេះ ខ្ញុំកំពុងផ្សព្វផ្សាយប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីលោកដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងគោរពបូជាដោយមិនស្គាល់នោះ។ ២៤ ព្រះដែលបានបង្កើតពិភពលោកនិងអ្វីៗទាំងអស់ក្នុងពិភពលោក មិននៅក្នុងវិហារធ្វើដោយដៃមនុស្សឡើយ ព្រោះលោកជាម្ចាស់មេឃនិងផែនដី ២៥ លោកក៏មិនត្រូវការឲ្យមនុស្សបម្រើលោក ហាក់បីដូចជាលោកត្រូវការអ្វីមួយ ពីព្រោះគឺលោកហើយដែលផ្ដល់ជីវិត ដង្ហើម និងអ្វីៗទាំងអស់ដល់មនុស្សគ្រប់រូប។ ២៦ លោកបានបង្កើតជនជាតិទាំងឡាយពីបុរសតែមួយ ដើម្បីឲ្យអាស្រ័យនៅពេញផែនដី ក៏បានចេញបញ្ជាស្តីអំពីគ្រាកំណត់ ក៏បានដាក់កម្រិតលើទីអាស្រ័យនៅរបស់មនុស្សជាតិ ២៧ ដើម្បីឲ្យពួកគេរកព្រះ ប្រសិនបើពួកគេនឹងស្វះស្វែងរកលោកទាល់តែឃើញ ទោះជាការពិត លោកមិននៅឆ្ងាយពីយើងម្នាក់ៗក៏ដោយ។ ២៨ ព្រោះគឺដោយសារលោកទើបមានយើង ហើយគឺដោយសារលោក ទើបយើងមានជីវិត ក៏អាចធ្វើចលនាផង ដូចកវីខ្លះរបស់អ្នករាល់គ្នាថា៖ ‹ព្រោះយើងក៏ជាពូជពង្សរបស់លោកដែរ›។
២៩ «ដូច្នេះ ដោយឃើញថាយើងជាពូជពង្សរបស់ព្រះ យើងមិនគួរនឹកស្មានថាព្រះគឺដូចជាមាស ឬប្រាក់ ឬថ្ម ដូចអ្វីដែលបានត្រូវឆ្លាក់តាមការនឹកឃើញរបស់មនុស្សទេ។ ៣០ ពិតមែនតែព្រះមិនបានប្រកាន់ទោសមនុស្សឡើយក្នុងគ្រាដែលពួកគេខ្វះចំណេះដឹង ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ លោកកំពុងប្រាប់មនុស្សជាតិនៅគ្រប់កន្លែងថា ពួកគេត្រូវប្រែចិត្ត។ ៣១ ពីព្រោះលោកបានកំណត់មួយថ្ងៃដែលលោកមានគោលបំណងវិនិច្ឆ័យពិភពលោកដោយសេចក្ដីសុចរិត តាមរយៈបុរសម្នាក់ដែលលោកបានតែងតាំង ហើយលោកបានផ្ដល់ការធានាដល់មនុស្សគ្រប់រូប ដោយប្រោសបុរសនោះឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ»។
៣២ ពេលដែលឮអំពីការប្រោសឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ពួកគេខ្លះចាប់ផ្ដើមចំអកឲ្យ ឯអ្នកខ្លះទៀតនិយាយថា៖ «យើងនឹងស្ដាប់អ្នកនិយាយអំពីរឿងនេះតទៅទៀតនៅពេលក្រោយ»។ ៣៣ ដូច្នេះ ប៉ូលចេញពីចំណោមពួកគេទៅ ៣៤ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះនៅជាប់នឹងគាត់ហើយក្លាយទៅជាអ្នកជឿ រួមមានឌីយ៉ូនីស ជាចៅក្រមម្នាក់នៅតុលាការអារីយ៉ូស និងស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះដាម៉ារីស ក៏មានអ្នកឯទៀតផងដែរ។
១៨ បន្ទាប់ពីការទាំងនេះ គាត់ចេញពីក្រុងអាថែន ហើយទៅដល់ក្រុងកូរិនថូស។ ២ រួចមក គាត់ជួបប្រទះជនជាតិយូដាជាអ្នកស្រុកប៉ុនតុសម្នាក់ ឈ្មោះអាគីឡា ដែលទើបតែបានមកពីស្រុកអ៊ីតាលី ជាមួយនឹងប្រពន្ធរបស់គាត់ឈ្មោះព្រីស៊ីល ពីព្រោះក្លូឌាសបានបង្គាប់ឲ្យជនជាតិយូដាទាំងអស់ចេញពីក្រុងរ៉ូម។ ដូច្នេះ ប៉ូលទៅឯពួកគាត់ ៣ ហើយបានធ្វើការនិងស្នាក់នៅផ្ទះជាមួយនឹងពួកគាត់ ដោយសារមានមុខរបរដូចពួកគាត់ដែរ ព្រោះពួកគាត់ជាអ្នកធ្វើត្រសាល។ ៤ ក៏ប៉ុន្តែគាត់តែងតែថ្លែងសុន្ទរកថានៅសាលាប្រជុំរាល់ថ្ងៃឈប់សម្រាក ក៏បានជជែកវែកញែកនាំឲ្យជនជាតិយូដានិងពួកក្រិចជឿ។
៥ ក្រោយពីស៊ីឡាសនិងធីម៉ូថេបានចុះមកពីស្រុកម៉ាសេដូនហើយ ប៉ូលចាប់ផ្ដើមផ្ចង់អារម្មណ៍ទាំងស្រុងទៅលើការផ្សព្វផ្សាយបណ្ដាំរបស់ព្រះ ដោយធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់ហេតុផលប្រាប់ជនជាតិយូដាថា លោកយេស៊ូជាគ្រិស្ត។ ៦ ប៉ុន្តែក្រោយពីពួកគេចេះតែប្រឆាំងនិងនិយាយប្រមាថ នោះគាត់រលាស់សម្លៀកបំពាក់របស់គាត់ ហើយនិយាយទៅពួកគេថា៖ «ចូរឲ្យឈាមរបស់អ្នករាល់គ្នាធ្លាក់លើអ្នករាល់គ្នាវិញ។ ខ្ញុំគ្មានទោសទេ។ ចាប់ពីពេលឥឡូវនេះទៅ ខ្ញុំនឹងទៅឯជនជាតិដទៃវិញ»។ ៧ ម្ល៉ោះហើយ គាត់ចាកចេញពីកន្លែងនោះទៅផ្ទះរបស់បុរសម្នាក់ឈ្មោះទីទិយុសយូស្ទុស ជាអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ ដែលផ្ទះរបស់គាត់នៅជាប់នឹងសាលាប្រជុំ។ ៨ ប៉ុន្តែគ្រីស្ពូស ដែលជាអ្នកទទួលខុសត្រូវសាលាប្រជុំបានទៅជាអ្នកជឿលើលោកម្ចាស់ ហើយពួកអ្នកផ្ទះទាំងអស់របស់គាត់ក៏ដូច្នោះដែរ។ អ្នកក្រុងកូរិនថូសជាច្រើននាក់ដែលបានឮ ក៏ចាប់ផ្ដើមជឿហើយទទួលការជ្រមុជទឹក។* ៩ ម្យ៉ាងទៀត នៅពេលយប់ មានអ្វីដែលបានត្រូវបើកបង្ហាញឲ្យប៉ូលឃើញក្នុងគំនិត ហើយគាត់ឮលោកម្ចាស់មានប្រសាសន៍មកគាត់ថា៖ «កុំខ្លាចឡើយ តែចូរបន្តនិយាយ ហើយកុំនៅស្ងៀម ១០ ពីព្រោះខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នក ហើយគ្មានអ្នកណាម្នាក់នឹងវាយធ្វើបាបអ្នកឲ្យរបួសឡើយ ព្រោះខ្ញុំមានមនុស្សជាច្រើននៅក្រុងនេះ»។ ១១ ដូច្នេះ គាត់បាននៅទីនោះអស់មួយឆ្នាំកន្លះ ដោយបង្រៀនពួកគេអំពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ។
១២ ក្នុងកាលដែលកាលីយ៉ូជាអភិបាលស្រុកអាខេយ៉ា ជនជាតិយូដាបាននាំគ្នាក្រោកឡើងប្រឆាំងប៉ូល ហើយយកគាត់ទៅឯកន្លែងវិនិច្ឆ័យក្ដី ១៣ ដោយនិយាយថា៖ «បុរសនេះនាំមនុស្សឲ្យគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះតាមរបៀបខុសច្បាប់»។ ១៤ ប៉ុន្តែពេលដែលប៉ូលបម្រុងនឹងហាមាត់និយាយ កាលីយ៉ូនិយាយទៅជនជាតិយូដាថា៖ «ឱជនជាតិយូដាអើយ ប្រសិនបើមានអំពើខុសឆ្គងឬអំពើអាក្រក់ជួជាតិណាមួយ ខ្ញុំទំនងជាទ្រាំស្ដាប់អ្នករាល់គ្នា។ ១៥ ប៉ុន្តែប្រសិនបើជាទំនាស់អំពីពាក្យ ឬឈ្មោះ ឬច្បាប់ដែលមានក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា នោះអ្នករាល់គ្នាត្រូវដោះស្រាយដោយខ្លួនអ្នក។ ខ្ញុំមិនចង់វិនិច្ឆ័យរឿងទាំងនេះទេ»។ ១៦ លុះនិយាយចប់ហើយ គាត់បណ្ដេញពួកគេចេញពីកន្លែងវិនិច្ឆ័យក្ដី។ ១៧ ដូច្នេះ ពួកគេចាប់សូស្តែន ជាអ្នកមើលការខុសត្រូវសាលាប្រជុំ ហើយចាប់ផ្ដើមវាយគាត់នៅមុខកន្លែងវិនិច្ឆ័យក្ដី។ ប៉ុន្តែកាលីយ៉ូមិនព្រមរវីរវល់នឹងរឿងទាំងនេះសោះ។
១៨ ក៏ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីបាននៅទីនោះអស់ច្រើនថ្ងៃទៀត ប៉ូលក៏លាបងប្អូន រួចចុះទូកចេញដំណើរទៅស្រុកស៊ីរីជាមួយនឹងព្រីស៊ីលនិងអាគីឡា ព្រោះគាត់បានកាត់សក់ឲ្យខ្លីនៅក្រុងសង់គ្រា ដោយសារជាប់សម្បថ។ ១៩ ក្រោយមក ពួកគាត់ទៅក្រុងអេភេសូរ ហើយប៉ូលទុកពួកគាត់នៅទីនោះ។ ចំណែកប៉ូលវិញ គាត់ចូលសាលាប្រជុំ ហើយជជែកវែកញែកជាមួយនឹងជនជាតិយូដា។ ២០ ទោះជាពួកគេសុំគាត់ឲ្យនៅយូរជាងក៏ដោយ ក៏គាត់មិនព្រមដែរ ២១ ប៉ុន្តែគាត់លាពួកគេហើយនិយាយថា៖ «ប្រសិនបើព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ត ខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកឯអ្នករាល់គ្នាម្ដងទៀត»។ រួចគាត់ចុះទូកចេញដំណើរពីក្រុងអេភេសូរ ២២ ហើយចុះទៅក្រុងសេសារៀ។ បន្ទាប់មក គាត់ឡើងទៅសួរសុខទុក្ខក្រុមជំនុំ រួចចុះទៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក។
២៣ ក្រោយពីគាត់បានចំណាយពេលយូរបន្ដិចនៅទីនោះ គាត់ក៏ចាកចេញហើយធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយពេញស្រុកកាឡាទីនិងស្រុកព្រីគា ដោយពង្រឹងកម្លាំងចិត្តពួកអ្នកកាន់តាមគ្រប់គ្នា។
២៤ អ្នកក្រុងអាឡិចសង់ទ្រាម្នាក់ ជាជនជាតិយូដា ឈ្មោះអាប៉ូឡុស ដែលជាអ្នកមានវោហារកោសល្យ បានមកដល់ក្រុងអេភេសូរ ហើយគាត់ស្គាល់បទគម្ពីរច្បាស់។ ២៥ បុរសនេះបានត្រូវបង្រៀន* អំពីផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយដោយសារសកម្មពល* របស់ព្រះ គាត់មានចិត្តខ្នះខ្នែងដោយក្ដីរំភើប ក៏បាននិយាយនិងបង្រៀនយ៉ាងត្រឹមត្រូវអំពីលោកយេស៊ូ ប៉ុន្តែគាត់ស្គាល់តែការជ្រមុជទឹករបស់យ៉ូហានប៉ុណ្ណោះ។ ២៦ បុរសនេះចាប់ផ្ដើមនិយាយយ៉ាងក្លាហានក្នុងសាលាប្រជុំ។ នៅពេលដែលព្រីស៊ីលនិងអាគីឡាបានឮ នោះក៏នាំទៅដោយឡែកពីគេ ហើយចាប់ផ្ដើមពន្យល់អំពីផ្លូវរបស់ព្រះឲ្យគាត់យល់បានត្រឹមត្រូវជាង។ ២៧ ម្យ៉ាងទៀត ដោយសារគាត់ចង់ឆ្លងទៅស្រុកអាខេយ៉ា បងប្អូនបានសរសេរទៅពួកអ្នកកាន់តាម ដោយខំលើកទឹកចិត្តឲ្យទទួលគាត់យ៉ាងរាក់ទាក់។ ដូច្នេះ ពេលដែលគាត់ទៅដល់ គាត់បានជួយយ៉ាងច្រើនដល់អស់អ្នកដែលបានជឿដោយសារគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះ ២៨ ព្រោះដោយចិត្តខ្នះខ្នែង គាត់បញ្ជាក់យ៉ាងសព្វគ្រប់ជាសាធារណៈថា ជនជាតិយូដាគឺខុស ក៏បង្ហាញពីបទគម្ពីរថាលោកយេស៊ូគឺជាគ្រិស្ត។
១៩ កាលដែលអាប៉ូឡុសនៅក្រុងកូរិនថូស ប៉ូលបានចុះទៅក្រុងអេភេសូរតាមផ្លូវមួយដែលនៅឆ្ងាយពីសមុទ្រ រួចបានរកឃើញពួកអ្នកកាន់តាមខ្លះនៅទីនោះ។ ២ ប៉ូលនិយាយទៅកាន់ពួកគាត់ថា៖ «ពេលដែលអ្នករាល់គ្នាបានទៅជាអ្នកជឿ តើបានទទួលសកម្មពល* បរិសុទ្ធទេ?»។ ពួកគាត់និយាយទៅប៉ូលថា៖ «យើងមិនធ្លាប់ឮអំពីសកម្មពលបរិសុទ្ធទេ»។ ៣ គាត់និយាយថា៖ «បើដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាបានទទួលការជ្រមុជទឹក* បែបណា?» ពួកគាត់និយាយថា៖ «យើងបានទទួលការជ្រមុជទឹករបស់យ៉ូហាន»។ ៤ ប៉ូលនិយាយថា៖ «យ៉ូហានបានជ្រមុជទឹកឲ្យគេ ដើម្បីបង្ហាញថាពួកគេបានប្រែចិត្ត ក៏ប្រាប់ពួកគេឲ្យជឿលើលោកដែលនឹងមកក្រោយគាត់ គឺលោកយេស៊ូ»។ ៥ ឮដូច្នេះ ពួកគាត់ទទួលការជ្រមុជទឹកដោយនូវនាមរបស់លោកម្ចាស់យេស៊ូ។ ៦ ហើយកាលដែលប៉ូលដាក់ដៃលើពួកគាត់ នោះពួកគាត់ទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធ ក៏ចាប់ផ្ដើមនិយាយភាសាផ្សេងៗនិងប្រកាសទំនាយ។ ៧ សរុបទាំងអស់មានបុរសប្រហែលដប់ពីរនាក់។
៨ ក្នុងអំឡុងបីខែ គាត់ចូលក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយនិយាយយ៉ាងក្លាហាន ដោយថ្លែងសុន្ទរកថានិងខំបញ្ជាក់ហេតុផលដើម្បីឲ្យពួកគេជឿអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ ៩ ប៉ុន្តែកាលដែលអ្នកខ្លះកាន់តែរឹងចចេសទៅៗ ហើយមិនព្រមជឿ ក៏និយាយអាក្រក់អំពីផ្លូវលោកម្ចាស់នៅមុខបណ្ដាជន នោះប៉ូលចេញពីពួកគេ ក៏យកពួកអ្នកកាន់តាមទៅជាមួយ ហើយថ្លែងសុន្ទរកថាជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងសាលនៅសាលាទីរ៉ានុស។ ១០ នេះបានកើតឡើងអស់ពីរឆ្នាំ រហូតដល់អស់អ្នកដែលរស់នៅតំបន់អាស៊ី* ឮបណ្ដាំរបស់លោកម្ចាស់ ទាំងពួកយូដាទាំងពួកក្រិច។
១១ ម្ដងហើយម្ដងទៀត ព្រះបានធ្វើការដែលប្រកបទៅដោយឫទ្ធានុភាពតាមរយៈប៉ូល ១២ រហូតដល់គេគ្រាន់តែយកក្រណាត់ឬអៀមរបស់ប៉ូលទៅដល់អ្នកដែលឈឺ ជំងឺនោះក៏បានបាត់ ហើយវិញ្ញាណ* អាក្រក់បានចេញពីពួកគេទៅ។ ១៣ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះពីចំណោមជនជាតិយូដាដែលធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ និងដែលធ្វើការបណ្ដេញវិញ្ញាណកំណាច ក៏ចាប់ផ្ដើមយកនាមលោកម្ចាស់យេស៊ូទៅប្រើចំពោះពួកអ្នកដែលមានវិញ្ញាណអាក្រក់ចូល ដោយនិយាយថា៖ «ខ្ញុំបង្គាប់ពួកអ្នកដោយនូវនាមរបស់លោកយេស៊ូដែលប៉ូលផ្សព្វផ្សាយ»។ ១៤ កូនប្រុសប្រាំពីរនាក់របស់សង្ឃនាយកជនជាតិយូដាម្នាក់ឈ្មោះស៊ីវ៉ា កំពុងធ្វើដូច្នេះ។ ១៥ ប៉ុន្តែវិញ្ញាណអាក្រក់នោះនិយាយទៅពួកគេថា៖ «ខ្ញុំស្គាល់យេស៊ូ ហើយដឹងថាប៉ូលជាអ្នកណា ប៉ុន្តែតើពួកអ្នកឯងជាអ្នកណា?»។ ១៦ លុះនិយាយចប់ហើយ បុរសដែលមានវិញ្ញាណអាក្រក់ចូលក៏លោតទៅវាយពួកគេ រហូតដល់ពួកគេរត់ចេញពីផ្ទះនោះទាំងរបួសហើយគ្មានសម្លៀកបំពាក់។ ១៧ ឯមនុស្សទាំងឡាយនៅក្រុងអេភេសូរ គឺទាំងពួកយូដាទាំងពួកក្រិចបានឮអំពីការនោះគ្រប់គ្នា រួចពួកគេទាំងអស់គ្នាក៏តាំងភ័យខ្លាច ហើយនាមរបស់លោកម្ចាស់យេស៊ូបន្តទទួលការសរសើរតម្កើង។ ១៨ មនុស្សជាច្រើននាក់ដែលបានក្លាយទៅជាអ្នកជឿបានមកសារភាពប្រាប់ពីការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួនជាចំហ។ ១៩ មនុស្សជាច្រើនដែលចេះវេទមន្តបានយកសៀវភៅរបស់ពួកគេមកដាក់រួមគ្នា រួចដុតចោលនៅមុខគេទាំងអស់គ្នា។ ហើយពួកគេសរុបតម្លៃសៀវភៅទាំងនោះឃើញថាមានតម្លៃប្រាំម៉ឺនកាក់ធ្វើពីប្រាក់។ ២០ ដូច្នេះ បណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបន្តដុះដាលចម្រើនឡើង ហើយមានអំណាចខ្លាំងក្លា។
២១ បន្ទាប់ពីការទាំងនេះ ប៉ូលបានសម្រេចចិត្ត* ថា ក្រោយពីគាត់ធ្វើដំណើរកាត់ស្រុកម៉ាសេដូននិងស្រុកអាខេយ៉ា គាត់នឹងទៅក្រុងយេរូសាឡិម ដោយនិយាយថា៖ «ពេលខ្ញុំទៅដល់ហើយ ខ្ញុំក៏ត្រូវទៅមើលក្រុងរ៉ូមដែរ»។ ២២ ដូច្នេះ ប៉ូលចាត់អ្នកជួយពីរនាក់របស់គាត់ឲ្យទៅស្រុកម៉ាសេដូន គឺធីម៉ូថេនិងអេរ៉ាស្ទុស ប៉ុន្តែគាត់បានពន្យារពេលនៅតំបន់អាស៊ីមួយរយៈពេល។
២៣ នៅពេលនោះ ភាពជ្រួលច្របល់ជាខ្លាំងបានកើតឡើងដោយសារផ្លូវលោកម្ចាស់។ ២៤ ព្រោះបុរសម្នាក់ឈ្មោះដេមេទ្រាស ដែលជាជាងប្រាក់ បានជួយឲ្យពួកជាងទទួលកម្រៃជាច្រើន ដោយធ្វើរូបវិហារតូចៗរបស់ព្រះអាតេមីសពីប្រាក់ ២៥ ហើយគាត់ប្រមូលពួកគេនិងអ្នកឯទៀតដែលធ្វើការនេះ រួចនិយាយថា៖ «អ្នករាល់គ្នាដឹងច្បាស់ថា ពួកយើងចម្រុងចម្រើនដោយសារមុខរបរនេះឯង។ ២៦ ម្យ៉ាងទៀត អ្នករាល់គ្នាឃើញហើយឮថា ប៉ូលនេះបានបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សជាច្រើនឲ្យមានគំនិតផ្សេង មិនត្រឹមតែនៅក្រុងអេភេសូរប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែសឹងតែគ្រប់កន្លែងនៅតំបន់អាស៊ី ដោយនិយាយថាព្រះដែលធ្វើដោយដៃមនុស្ស មិនមែនជាព្រះទេ។ ២៧ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះទេ តែមានអន្តរាយមួយអាចកើតដល់យើង គឺមុខរបររបស់យើងនេះនឹងលែងមានឈ្មោះល្អ ហើយវិហាររបស់ព្រះអាតេមីសដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមនឹងត្រូវគេចាត់ទុកថាគ្មានតម្លៃសោះ។ សូម្បីតែភាពរុងរឿងរបស់នាង ដែលគេគោរពបូជានៅតំបន់អាស៊ីទាំងមូលនិងនៅគ្រប់ទីអាស្រ័យនៅផែនដី ក៏ហៀបនឹងវិនាសសាបសូន្យដែរ»។ ២៨ កាលដែលឮដូច្នេះ បុរសទាំងនោះក៏មានកំហឹងពុះពោរពេញក្នុងចិត្ត ហើយចាប់ផ្ដើមស្រែកឡើងថា៖ «ព្រះអាតេមីសនៃក្រុងអេភេសូរគឺឧត្តុង្គឧត្តម!»។
២៩ ដូច្នេះ ក្រុងនោះក៏ពេញទៅដោយភាពច្របូកច្របល់ ហើយពួកគេនាំគ្នាសម្រុកចូលកន្លែងមហោស្រព ដោយចាប់កៃយុសនិងអារីស្ដាក ជាអ្នកស្រុកម៉ាសេដូនដែលរួមដំណើរជាមួយប៉ូល រួចយកទៅជាមួយដោយកម្លាំង។ ៣០ ចំណែកប៉ូលវិញ គាត់ចង់ចូលទៅឯបណ្ដាជន ប៉ុន្តែពួកអ្នកកាន់តាមមិនឲ្យគាត់ចូលទេ។ ៣១ សូម្បីតែអ្នកខ្លះដែលជាអ្នកចាត់ចែងពិធីបុណ្យនិងការប្រកួតកីឡា ហើយដែលរាប់អានប៉ូល ក៏បានផ្ដាំអង្វរគាត់កុំឲ្យប្រថុយជីវិតចូលសាលមហោស្រពនោះ។ ៣២ តាមការពិត បណ្ដាជនខ្លះកំពុងស្រែកយ៉ាងនេះ ឯខ្លះទៀតកំពុងស្រែកយ៉ាងនោះ ព្រោះអង្គប្រជុំកំពុងច្របូកច្របល់ ហើយពួកគេភាគច្រើនមិនដឹងថាពួកគេបានមកជួបជុំគ្នាដើម្បីអ្វីទេ។ ៣៣ ដូច្នេះ ពួកគេនាំអាឡិចសង់ចេញពីបណ្ដាជនដោយមានជនជាតិយូដារុញគាត់ទៅមុខ រួចអាឡិចសង់លើកដៃធ្វើសញ្ញា ហើយចង់និយាយទៅបណ្ដាជន។ ៣៤ ប៉ុន្តែកាលដែលឃើញថាគាត់ជាជនជាតិយូដា ពួកគេទាំងអស់ស្រែកព្រមគ្នាអស់ពីរម៉ោង៖ «ព្រះអាតេមីសនៃក្រុងអេភេសូរគឺឧត្តុង្គឧត្តម!»។
៣៥ លុះអភិបាលក្រុងបានធ្វើឲ្យបណ្ដាជននៅស្ងៀមហើយ គាត់និយាយថា៖ «អ្នកក្រុងអេភេសូរអើយ មនុស្សជាតិទាំងអស់ដឹងថាក្រុងអេភេសូរជាអ្នករក្សាវិហាររបស់ព្រះអាតេមីសដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមនិងរូបចម្លាក់ដែលបានធ្លាក់ពីលើមេឃ មែនទេ? ៣៦ ដូច្នេះ ដោយសារគ្មានអ្នកណាអាចតវ៉ាការទាំងនេះបាន នោះគប្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នានៅស្ងៀម ហើយមិនធ្វើអ្វីដោយប្រញាប់ប្រញាល់ឡើយ។ ៣៧ ព្រោះអ្នករាល់គ្នាបានយកបុរសទាំងនេះមក ដែលមិនបានប្លន់វិហាររបស់យើង ក៏មិនបាននិយាយប្រមាថព្រះរបស់យើងដែរ។ ៣៨ ម្ល៉ោះហើយ ប្រសិនបើដេមេទ្រាសនិងពួកជាងដែលនៅជាមួយនឹងគាត់មានរឿងក្ដីជាមួយនឹងអ្នកណាម្នាក់ នោះមានថ្ងៃសម្រាប់វិនិច្ឆ័យក្ដី ហើយក៏មានអភិបាលខេត្ត ដូច្នេះ ចូរឲ្យពួកគេប្ដឹងគ្នាចុះ។ ៣៩ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាមានរឿងឯទៀតដែលចង់ប្ដឹង នោះត្រូវធ្វើក្នុងការប្រជុំដែលស្របច្បាប់។ ៤០ ពីព្រោះយើងអាចត្រូវគេចោទពីបទបំបះបំបោរដោយសារការនេះ ព្រោះគ្មានមូលហេតុណាមួយដែលយើងអាចប្រាប់ស្តីអំពីហេតុដែលមនុស្សមកប្រជុំគ្នាឥតសណ្ដាប់ធ្នាប់ដូច្នេះទេ»។ ៤១ លុះនិយាយការទាំងនេះចប់ហើយ គាត់រំសាយអង្គប្រជុំ។
២០ បន្ទាប់ពីភាពចលាចលបានស្ងប់ស្ងាត់ ប៉ូលហៅពួកអ្នកកាន់តាមមក។ គាត់លើកទឹកចិត្តនិងលាពួកគាត់ រួចចេញដំណើរទៅស្រុកម៉ាសេដូន។ ២ បន្ទាប់ពីគាត់ធ្វើដំណើរកាត់តំបន់នោះ ព្រមទាំងលើកទឹកចិត្តពួកអ្នកកាន់តាមដែលនៅទីនោះដោយពាក្យជាច្រើន គាត់ក៏ចូលស្រុកក្រិច។ ៣ ក្រោយពីគាត់នៅទីនោះអស់បីខែហើយ ជនជាតិយូដាបានឃុបឃិតគ្នាប៉ុនប៉ងធ្វើបាបគាត់កាលដែលគាត់ហៀបនឹងចុះទូកចេញដំណើរទៅស្រុកស៊ីរី ដូច្នេះ គាត់សម្រេចចិត្តត្រឡប់ទៅវិញតាមស្រុកម៉ាសេដូន។ ៤ អ្នកដែលរួមដំណើរជាមួយនឹងគាត់មានសូប៉ាទែរ ជាកូនប្រុសពីរូស ពីក្រុងបេរៀ ក៏មានអារីស្ដាកនិងសេគុនដុសពីក្រុងថែស្សាឡូនិច កៃយុសពីក្រុងឌើបេ ធីម៉ូថេ ហើយមានទីឃីកុសនិងត្រូភីមពីតំបន់អាស៊ី។* ៥ អ្នកទាំងនោះបានទៅមុន រួចបានរង់ចាំយើងនៅក្រុងត្រូអាស។ ៦ ប៉ុន្តែយើងបានចេញដំណើរពីក្រុងភីលីពតាមផ្លូវទឹក បន្ទាប់ពីបុណ្យនំឥតដំបែ។ លុះប្រាំថ្ងៃក្រោយមក យើងបានមកឯពួកគាត់នៅក្រុងត្រូអាស រួចយើងចំណាយពេលប្រាំពីរថ្ងៃនៅទីនោះ។
៧ នៅថ្ងៃដំបូងនៃសប្ដាហ៍ កាលដែលយើងបានជួបជុំគ្នាដើម្បីបរិភោគអាហារ នោះប៉ូលចាប់ផ្ដើមថ្លែងសុន្ទរកថាជូនពួកគាត់ស្ដាប់ ដោយសារថ្ងៃស្អែកគាត់នឹងចាកចេញ ហើយគាត់បន្តថ្លែងរហូតដល់ពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ។ ៨ ដូច្នេះ មានចង្កៀងជាច្រើននៅបន្ទប់ខាងលើដែលយើងបានមកជួបជុំគ្នា។ ៩ មានយុវជនម្នាក់ឈ្មោះអឺទីកុសកំពុងអង្គុយនៅមាត់បង្អួច ហើយគាត់លង់លក់ទៅកាលដែលប៉ូលកំពុងនិយាយយ៉ាងយូរ រួចធ្លាក់ពីជាន់ទីបីចុះទៅក្រោម។ កាលដែលលើកគាត់ឡើង គេឃើញថាគាត់បានស្លាប់ហើយ។ ១០ ប៉ុន្តែប៉ូលចុះទៅក្រោម ហើយទ្រោបលើគាត់ រួចឱបគាត់ហើយនិយាយថា៖ «ឈប់ជ្រួលច្របល់ ព្រោះព្រលឹង* គាត់នៅក្នុងគាត់ហើយ»។ ១១ រួចប៉ូលឡើងទៅលើវិញ ហើយកាច់នំប៉័ងចាប់ផ្ដើមបរិភោគ។ ក្រោយពីគាត់បានសន្ទនាយ៉ាងយូររហូតដល់ថ្ងៃរះ នោះគាត់ក៏ចាកចេញទៅ។ ១២ ដូច្នេះ ពួកគាត់យកយុវជននោះទៅវិញ ហើយក៏ធូរស្រាលក្នុងចិត្តជាពន់ពេក។
១៣ ក្រោយមក យើងចុះទូកចេញដំណើរទៅក្រុងអាសុស ក្នុងបំណងទទួលប៉ូលក្នុងទូកនៅទីនោះ ព្រោះក្រោយពីគាត់បានផ្ដាំឲ្យធ្វើដូច្នេះ គាត់សម្រេចចិត្តដើរទៅកន្លែងនោះវិញ។ ១៤ ម្ល៉ោះហើយ ពេលដែលគាត់មកជួបជុំយើងនៅក្រុងអាសុស យើងទទួលគាត់ឲ្យចូលទូក រួចធ្វើដំណើរទៅក្រុងមីទូលេន។ ១៥ លុះថ្ងៃស្អែកយើងចេញដំណើរពីក្រុងនោះ ទៅដល់កន្លែងទល់មុខកោះឃីយ៉ូស ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃបន្ទាប់យើងបានឈប់មួយស្របក់នៅកោះសាម៉ូស ហើយនៅថ្ងៃបន្ទាប់ពីនោះទៀតយើងបានទៅដល់ក្រុងមីលេត។ ១៦ ព្រោះប៉ូលបានសម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរហួសក្រុងអេភេសូរ ដើម្បីកុំឲ្យចំណាយពេលនៅតំបន់អាស៊ី ព្រោះគាត់កំពុងប្រញាប់ទៅដល់ក្រុងយេរូសាឡិមនៅបុណ្យថ្ងៃទីហាសិប ប្រសិនបើអាចទៅទាន់។
១៧ ក៏ប៉ុន្តែនៅក្រុងមីលេត គាត់ផ្ញើសារទៅក្រុងអេភេសូរ ដើម្បីហៅពួកបុរសចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំនៅទីនោះ។ ១៨ កាលដែលពួកគាត់មកឯប៉ូលហើយ ប៉ូលនិយាយទៅពួកគាត់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាដឹងច្បាស់ថា តាំងពីថ្ងៃដំបូងដែលខ្ញុំឈានជើងចូលតំបន់អាស៊ី ខ្ញុំបាននៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នារហូត ១៩ ខ្ញុំបានធ្វើការយ៉ាងនឿយហត់ដើម្បីលោកម្ចាស់ ដូចជាខ្ញុំបម្រើម្នាក់ ដោយចិត្តរាបទាប ទាំងទឹកភ្នែក និងដោយមានទុក្ខលំបាកដែលមកពីគម្រោងអាក្រក់ទាំងប៉ុន្មានរបស់ជនជាតិយូដា ២០ នៅពេលដំណាលគ្នានោះ ខ្ញុំមិនបានខានប្រាប់អ្នករាល់គ្នានូវអ្វីៗដែលមានប្រយោជន៍ ក៏មិនបានខានបង្រៀនអ្នករាល់គ្នាជាសាធារណៈ និងពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយដែរ។ ២១ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់យ៉ាងសព្វគ្រប់ប្រាប់ពួកយូដានិងពួកក្រិចថា ពួកគេត្រូវប្រែចិត្ត បែរមកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ ហើយមានជំនឿលើលោកម្ចាស់យេស៊ូ។ ២២ ហើយមើល! ដោយមានការជំរុញពីសកម្មពល* របស់ព្រះ ខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរទៅក្រុងយេរូសាឡិម ទោះជាខ្ញុំមិនដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងដល់ខ្ញុំនៅក្រុងនោះក៏ដោយ ២៣ គ្រាន់តែដឹងថាពីក្រុងមួយទៅក្រុងមួយ សកម្មពលបរិសុទ្ធបញ្ជាក់ប្រាប់ខ្ញុំថា មានចំណងនិងទុក្ខលំបាករង់ចាំខ្ញុំ។ ២៤ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ខ្ញុំមិនចាត់ទុកថាព្រលឹង* ខ្ញុំគឺសំខាន់ ឬជាអ្វីដ៏វិសេសចំពោះខ្ញុំទេ ប្រសិនបើខ្ញុំគ្រាន់តែអាចរត់ក្នុងការប្រណាំងនេះរហូតដល់ទីបញ្ចប់ ហើយបង្ហើយកិច្ចបម្រើដែលខ្ញុំបានទទួលពីលោកម្ចាស់យេស៊ូ ពោលគឺការធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់យ៉ាងសព្វគ្រប់ពីដំណឹងល្អស្តីអំពីគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះ។
២៥ «ឥឡូវមើល! ខ្ញុំដឹងថាអ្នកទាំងអស់គ្នា ដែលជាអ្នកដែលខ្ញុំបានផ្សព្វផ្សាយប្រាប់អំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ នឹងមិនឃើញមុខខ្ញុំទៀតឡើយ។ ២៦ ដូច្នេះ នៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំយកអ្នករាល់គ្នាធ្វើជាសាក្សីថា ខ្ញុំគ្មានទោសចំពោះឈាមរបស់មនុស្សណាម្នាក់ទេ ២៧ ព្រោះខ្ញុំមិនបានខានប្រាប់អ្នករាល់គ្នានូវឱវាទណាមួយរបស់ព្រះឡើយ។ ២៨ ចូរប្រយ័ត្នខ្លួនអ្នក ហើយមើលការខុសត្រូវហ្វូងចៀម ដែលក្នុងនោះសកម្មពលបរិសុទ្ធបានតែងតាំងអ្នករាល់គ្នាឲ្យធ្វើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យ ដើម្បីឃ្វាលក្រុមជំនុំរបស់ព្រះ ដែលលោកបានទិញដោយឈាមរបស់បុត្រលោក។ ២៩ ខ្ញុំដឹងថា ក្រោយពីខ្ញុំចាកចេញទៅនឹងមានឆ្កែចចកដ៏សាហាវ* ចូលមកក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ហើយនឹងមិនប្រព្រឹត្តដោយស្លូតបូតចំពោះហ្វូងចៀមទេ ៣០ ហើយពីចំណោមអ្នករាល់គ្នានឹងមានបុរសខ្លះក្រោកឡើងនិយាយបង្ខុសសេចក្ដីពិត ដើម្បីអូសទាញពួកអ្នកកាន់តាមឲ្យទៅតាមខ្លួនវិញ។
៣១ «ដូច្នេះ ចូរចាំយាមចុះ ហើយចាំថា ខ្ញុំមិនបានឈប់ដាស់តឿនអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗទាំងយប់ទាំងថ្ងៃអស់បីឆ្នាំ ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែក។ ៣២ ឥឡូវ ខ្ញុំផ្ទុកផ្ដាក់អ្នករាល់គ្នានឹងព្រះនិងបណ្ដាំស្តីអំពីគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់លោក ជាបណ្ដាំដែលអាចធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាមាំមួនឡើង ហើយឲ្យអ្នករាល់គ្នាទទួលមត៌កជាមួយនឹងអស់អ្នកដែលបានត្រូវញែកជាបរិសុទ្ធ។ ៣៣ ខ្ញុំមិនដែលប៉ងប្រាថ្នាចង់បានប្រាក់ ឬមាស ឬសម្លៀកបំពាក់របស់អ្នកណាម្នាក់ទេ។ ៣៤ អ្នករាល់គ្នាដឹងថា ដៃរបស់ខ្ញុំនេះ បានផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីត្រូវការរបស់ខ្ញុំនិងរបស់អ្នកដែលនៅជាមួយនឹងខ្ញុំ។ ៣៥ ក្នុងការទាំងអស់ ខ្ញុំបានបង្ហាញអ្នករាល់គ្នាថា អ្នករាល់គ្នាត្រូវជួយអ្នកដែលខ្សោយដោយខំប្រឹងធ្វើការនឿយហត់ដូច្នេះដែរ ហើយអ្នករាល់គ្នាត្រូវចាំប្រសាសន៍របស់លោកម្ចាស់យេស៊ូដែលថា៖ ‹ការឲ្យគេ នោះនឹងផ្ដល់សុភមង្គលច្រើនជាងការទទួល›»។
៣៦ លុះនិយាយការទាំងនេះចប់ហើយ គាត់ក៏លុតជង្គង់ជាមួយនឹងពួកគាត់ រួចអធិដ្ឋាន។ ៣៧ បន្ទាប់មក ពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាហូរទឹកភ្នែក ថែមទាំងឱបប៉ូលនិងថើបគាត់ថ្នមៗ ៣៨ ពីព្រោះពួកគាត់ព្រួយចិត្តជាខ្លាំង កាលដែលប៉ូលនិយាយថាពួកគាត់នឹងលែងឃើញមុខគាត់ទៀត។ ដូច្នេះ ពួកគាត់ជូនដំណើរប៉ូលទៅចុះទូក។
២១ ក្រោយពីយើងបានបង្ខំខ្លួនចាកចេញពីពួកគាត់ យើងបានចេញសំពៅតម្រង់ទៅកោះកូស តែនៅថ្ងៃស្អែកបានទៅដល់កោះរ៉ូដ រួចចេញពីនោះទៅដល់កំពង់ផែប៉ាតារ៉ា។ ២ លុះបានរកឃើញសំពៅមួយដែលនឹងឆ្លងទៅស្រុកភេនីស៊ី យើងឡើងចេញដំណើរទៅ។ ៣ ក្រោយមក យើងឃើញកោះគីប្រុសនៅខាងឆ្វេងដៃ តែបានធ្វើដំណើរបង្ហួសទៅខេត្តស៊ីរី រួចបានចតនៅក្រុងទីរ៉ុស ព្រោះជាកន្លែងដែលត្រូវរើទំនិញចេញពីសំពៅ។ ៤ យើងបានរកឃើញពួកអ្នកកាន់តាមនៅទីនោះ រួចបានស្នាក់នៅអស់ប្រាំពីរថ្ងៃ។ តែដោយសកម្មពល* របស់ព្រះ ពួកគាត់បានប្រាប់ប៉ូលម្ដងហើយម្ដងទៀតថា កុំចូលក្រុងយេរូសាឡិមឲ្យសោះ។ ៥ លុះផុតថ្ងៃទាំងនោះហើយ យើងបានចេញដំណើរទៅ ប៉ុន្តែពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាទាំងស្ត្រីទាំងកូនក្មេង បានជូនដំណើរយើងរហូតដល់ក្រៅក្រុង។ រួចនៅលើឆ្នេរសមុទ្រ យើងបានលុតជង្គង់អធិដ្ឋាន ៦ ហើយបានលាគ្នាទៅវិញទៅមក។ បន្ទាប់មក យើងបានឡើងសំពៅ ប៉ុន្តែពួកគាត់បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
៧ រួចយើងចេញសំពៅពីក្រុងទីរ៉ុសទៅក្រុងផ្ទលេមេ។ នៅទីនោះយើងសួរសុខទុក្ខបងប្អូន ហើយនៅជាមួយនឹងពួកគាត់មួយថ្ងៃ។ ៨ លុះស្អែកឡើង យើងចេញដំណើរទៅដល់ក្រុងសេសារៀ ហើយចូលផ្ទះភីលីព ជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយជាបុរសម្នាក់ក្នុងចំណោមបុរសប្រាំពីរនាក់ដែលមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះល្អ រួចយើងបានស្នាក់នៅជាមួយនឹងគាត់។ ៩ បុរសនេះមានកូនក្រមុំបួននាក់ ហើយពួកនាងជាអ្នកប្រកាសទំនាយ។ ១០ ប៉ុន្តែ កាលដែលយើងបាននៅទីនោះជាច្រើនថ្ងៃ អ្នកប្រកាសទំនាយម្នាក់ឈ្មោះអាហ្គាប៊ូសបានចុះពីតំបន់យូឌា។ ១១ គាត់មកឯយើង ហើយយកខ្សែក្រវាត់របស់ប៉ូលមកចងដៃនិងជើងខ្លួន រួចនិយាយថា៖ «សកម្មពលបរិសុទ្ធចែងដូច្នេះថា៖ ‹បុរសដែលជាម្ចាស់ខ្សែក្រវាត់នេះ នឹងត្រូវជនជាតិយូដាចងយ៉ាងនេះនៅក្រុងយេរូសាឡិម រួចប្រគល់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃជនជាតិដទៃ›»។ ១២ ឮដូច្នេះ យើងនិងពួកអ្នកដែលនៅទីនោះចាប់ផ្ដើមអង្វរសុំប៉ូល កុំឲ្យឡើងទៅក្រុងយេរូសាឡិម។ ១៣ ប៉ូលតបថា៖ «ហេតុអ្វីអ្នករាល់គ្នាយំហើយធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកចិត្តដូច្នេះ? ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនរួចហើយ មិនត្រឹមតែឲ្យគេចងប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏សុខចិត្តស្លាប់នៅក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីនាមលោកម្ចាស់យេស៊ូ»។ ១៤ ពេលយើងឃើញថាមិនអាចឃាត់គាត់បាន នោះយើងយល់ព្រមដោយនិយាយថា៖ «សូមឲ្យបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្រេច»។
១៥ លុះផុតថ្ងៃទាំងនោះហើយ យើងបានរៀបចំធ្វើដំណើរ រួចបានចាប់ផ្ដើមឡើងទៅក្រុងយេរូសាឡិម។ ១៦ ប៉ុន្តែ អ្នកកាន់តាមខ្លះពីក្រុងសេសារៀក៏បានទៅជាមួយនឹងយើងដែរ ដើម្បីនាំយើងទៅឯបុរសដែលនឹងទទួលយើងស្នាក់នៅផ្ទះរបស់គាត់ ពោលគឺម្នេសុនពីកោះគីប្រុស ដែលជាអ្នកកាន់តាមម្នាក់ពីដើមដំបូង។ ១៧ លុះទៅដល់ក្រុងយេរូសាឡិមហើយ បងប្អូនបានទទួលយើងដោយអំណរ។ ១៨ ប៉ុន្តែថ្ងៃស្អែកឡើង ប៉ូលបានចូលទៅជាមួយនឹងយើងដើម្បីជួបយ៉ាកុប ហើយបុរសចាស់ទុំទាំងអស់ក៏នៅទីនោះដែរ។ ១៩ គាត់ក៏សួរសុខទុក្ខពួកគាត់ ហើយរៀបរាប់ប្រាប់យ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីការទាំងប៉ុន្មានដែលព្រះបានធ្វើក្នុងចំណោមប្រជាជាតិនានា តាមរយៈកិច្ចបម្រើរបស់គាត់។
២០ ក្រោយពីបានឮការទាំងនោះ ពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមសរសើរតម្កើងព្រះ ក៏បាននិយាយទៅគាត់ថា៖ «បងប្រុសអើយ អ្នកឃើញទេថា មានអ្នកជឿរាប់ពាន់នាក់ក្នុងចំណោមជនជាតិយូដា ហើយពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាមានចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងការកាន់តាមច្បាប់។* ២១ ប៉ុន្តែពួកគាត់បានឮគេនិយាយអំពីអ្នកថា អ្នកបង្រៀនជនជាតិយូដាទាំងអស់ ដែលរស់នៅក្នុងចំណោមប្រជាជាតិនានានូវអ្វីដែលប្រឆាំងច្បាប់ម៉ូសេ ដែលជាការក្បត់ជំនឿ ដោយហាមពួកគាត់មិនឲ្យកាត់ចុងស្បែក* កូន ឬកាន់តាមទំនៀមម្លាប់ដែលបានត្រូវកំណត់។ ២២ ដូច្នេះ តើត្រូវធ្វើដូចម្ដេចទៅ? ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគាត់នឹងឮថាអ្នកបានមកដល់។ ២៣ ហេតុនេះ សូមអ្នកធ្វើតាមពាក្យយើងនេះ៖ យើងមានបុរសបួននាក់ដែលជាប់សម្បថ។ ២៤ ចូរយកបុរសទាំងនេះទៅជាមួយនឹងអ្នក ហើយសម្អាតខ្លួនឲ្យបរិសុទ្ធតាមច្បាប់ជាមួយនឹងពួកគេ ព្រមទាំងចេញថ្លៃឲ្យពួកគេកោរសក់ផង។ យ៉ាងនេះ មនុស្សទាំងអស់នឹងដឹងថាពាក្យចចាមអារ៉ាមដែលពួកគេបានឮអំពីអ្នកគឺមិនពិតទេ តែនឹងដឹងថាអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើល្អ ដោយកាន់តាមច្បាប់ដែរ។ ២៥ ចំណែកពួកអ្នកជឿពីចំណោមប្រជាជាតិនានាវិញ យើងបានផ្ដាំផ្ញើពួកគាត់អំពីសេចក្ដីសម្រេចរបស់យើង គឺឲ្យពួកគាត់ជៀសវាងពីអ្វីដែលគេបានបូជាចំពោះរូបព្រះ ថែមទាំងជៀសវាងពីឈាម សត្វដែលគេបានសម្លាប់ដោយច្របាច់ក និងអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ»។*
២៦ លុះស្អែកឡើង ប៉ូលបានយកបុរសទាំងនោះទៅជាមួយ ក៏បានសម្អាតខ្លួនឲ្យបរិសុទ្ធតាមច្បាប់ជាមួយនឹងពួកគាត់ រួចគាត់ចូលក្នុងវិហារដើម្បីប្រាប់ឲ្យដឹងថាចំនួនថ្ងៃសម្រាប់ការសម្អាតខ្លួនជាបរិសុទ្ធនោះនឹងចប់ពេលណា ហើយប្រាប់ពីពេលណាដែលត្រូវជូនគ្រឿងបូជាសម្រាប់ពួកគាត់ម្នាក់ៗ។
២៧ ពេលដែលប្រាំពីរថ្ងៃនោះជិតចប់ហើយ ជនជាតិយូដាពីតំបន់អាស៊ី* ឃើញប៉ូលក្នុងវិហារ ក៏ធ្វើឲ្យបណ្ដាជនជ្រួលច្របល់ រួចពួកគេចាប់គាត់ ២៨ ដោយស្រែកថា៖ «ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអើយ! សូមជួយផង! គឺបុរសនេះឯងដែលបង្រៀនមនុស្សទាំងអស់នៅគ្រប់កន្លែងឲ្យប្រឆាំងជាតិយើង ប្រឆាំងច្បាប់ និងប្រឆាំងកន្លែងនេះ ហើយគាត់ថែមទាំងយកពួកក្រិចចូលក្នុងវិហារនាំឲ្យកន្លែងបរិសុទ្ធនេះទៅជាស្មោកគ្រោកវិញ»។ ២៩ ព្រោះពីមុនពួកគេបានឃើញត្រូភីមពីក្រុងអេភេសូរនៅជាមួយនឹងប៉ូលក្នុងក្រុង ប៉ុន្តែពួកគេនឹកស្មានថាប៉ូលបាននាំគាត់ចូលក្នុងវិហារ។ ៣០ រួចមក ក្រុងទាំងមូលបានជ្រួលច្របល់ ហើយបណ្ដាជនបានរត់មកជុំគ្នានៅវិហារ រួចចាប់ប៉ូលអូសទៅក្រៅវិហារ។ ភ្លាមនោះ គេបិទទ្វារវិហារ។ ៣១ កាលដែលពួកគេកំពុងប៉ុនប៉ងសម្លាប់គាត់ មេបញ្ជាការកងទ័ពបានទទួលដំណឹងថាក្រុងយេរូសាឡិមទាំងមូលកំពុងច្របូកច្របល់។ ៣២ គាត់យកកូនទាហាននិងនាយទាហានខ្លះ រួចរត់ចុះទៅឯពួកគេភ្លាម។ កាលដែលពួកគេក្រឡេកទៅឃើញមេបញ្ជាការកងទ័ពនិងពួកទាហាន នោះពួកគេក៏ឈប់វាយប៉ូល។
៣៣ បន្ទាប់មក មេបញ្ជាការនោះចូលមកជិត ចាប់ប៉ូល រួចបង្គាប់ឲ្យយកច្រវាក់ពីរមកចងគាត់។ ក្រោយមក គាត់ចាប់ផ្ដើមសួរឲ្យដឹងថាគាត់ជាអ្នកណា ហើយបានធ្វើអ្វី។ ៣៤ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះក្នុងបណ្ដាជនចាប់ផ្ដើមស្រែកយ៉ាងនេះ អ្នកខ្លះទៀតស្រែកយ៉ាងនោះ។ ដូច្នេះ ដោយមិនអាចទទួលព័ត៌មានច្បាស់លាស់ ដោយសារមានភាពចលាចល នោះគាត់បង្គាប់ឲ្យយកប៉ូលទៅប៉ុស្តិ៍ទាហាន។ ៣៥ ប៉ុន្តែក្រោយពីគាត់នៅលើជណ្ដើរហើយ បណ្ដាជនចាប់ផ្ដើមបញ្ចេញអាការឃោរឃៅដល់ម្ល៉េះបានជាពួកទាហានត្រូវគ្រាហ៍លើកយកគាត់ឡើងទៅលើ ៣៦ ព្រោះបណ្ដាជនទាំងមូលចេះតែទៅតាមដោយស្រែកឡើងថា៖ «សម្លាប់អ្នកនោះចោលទៅ!»។
៣៧ កាលដែលគេហៀបនឹងនាំគាត់ចូលប៉ុស្តិ៍ទាហាន ប៉ូលនិយាយទៅមេបញ្ជាការថា៖ «តើខ្ញុំអាចនិយាយជាមួយនឹងលោកបន្ដិចបានទេ?» មេបញ្ជាការនិយាយថា៖ «តើអ្នកចេះនិយាយភាសាក្រិចទេ? ៣៨ តើអ្នកមិនមែនជាជនជាតិអេស៊ីបដែលបានបំបះបំបោរបណ្ដាជន ហើយនាំបុរសបួនពាន់នាក់ប្រដាប់ដោយកាំបិតស្នៀតចេញទៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំទេឬ?»។ ៣៩ ប៉ូលនិយាយថា៖ «ខ្ញុំជាជនជាតិយូដា ពីក្រុងតើសុសនៅស្រុកស៊ីលីស៊ី ជាពលរដ្ឋនៃក្រុងដ៏ល្បីឈ្មោះ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមអង្វរលោកអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំនិយាយទៅកាន់បណ្ដាជន»។ ៤០ បន្ទាប់ពីទទួលការអនុញ្ញាតពីមេបញ្ជាការ នោះប៉ូលឈរលើជណ្ដើរលើកដៃធ្វើសញ្ញាទៅបណ្ដាជន។ ពួកគេក៏ស្ងាត់ច្រៀបទៅ រួចគាត់និយាយភាសាហេប្រឺទៅកាន់ពួកគេថា៖
២២ «បងប្អូននិងឪពុកអើយ សូមស្ដាប់ខ្ញុំពន្យល់សិន»។ ២ (កាលដែលឮគាត់និយាយភាសាហេប្រឺទៅពួកគេ នោះពួកគេក៏រឹតតែស្ងៀមទៅ រួចគាត់និយាយថា៖) ៣ «ខ្ញុំជាជនជាតិយូដា។ ខ្ញុំកើតនៅក្រុងតើសុសនៅខេត្តស៊ីលីស៊ី តែបានត្រូវអប់រំនៅក្រុងនេះដោយកាម៉េលាលផ្ទាល់ ហើយបានត្រូវបង្រៀនឲ្យកាន់តាមច្បាប់* នៃពួកបុព្វបុរសយើងយ៉ាងហ្មត់ចត់ ក៏ខ្នះខ្នែងក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះដូចអ្នករាល់គ្នាសព្វថ្ងៃនេះដែរ។ ៤ ខ្ញុំបានបៀតបៀនអស់អ្នកដែលកាន់តាមផ្លូវលោកម្ចាស់ រហូតដល់បញ្ជូនទៅឲ្យគេសម្លាប់ទៀត ដោយចងទាំងប្រុសទាំងស្រី រួចប្រគល់ឲ្យគេដាក់គុក ៥ ហើយសម្ដេចសង្ឃនិងអង្គប្រជុំពួកបុរសចាស់ទុំទាំងឡាយជាសាក្សី។ ខ្ញុំក៏បានសុំសំបុត្រពីពួកគេ ដើម្បីយកទៅឲ្យបងប្អូនយើងនៅក្រុងដាម៉ាស រួចខ្ញុំចេញដំណើរទៅទីនោះដើម្បីយកអស់អ្នកដែលកាន់តាមផ្លូវលោកម្ចាស់មកក្រុងយេរូសាឡិមទាំងជាប់ចំណង ដើម្បីឲ្យគេដាក់ទោស។
៦ «ប៉ុន្តែប្រហែលជាថ្ងៃត្រង់ កាលដែលខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅជិតដល់ក្រុងដាម៉ាសហើយ ស្រាប់តែមានពន្លឺភ្លឺយ៉ាងខ្លាំងពីលើមេឃចាំងជុំវិញខ្ញុំ ៧ រួចខ្ញុំដួលដល់ដីហើយឮសំឡេងមួយបន្លឺមកខ្ញុំថា៖ ‹សុល សុល ហេតុអ្វីអ្នកបៀតបៀនខ្ញុំ?›។ ៨ ខ្ញុំឆ្លើយថា៖ ‹តើលោកម្ចាស់ជាអ្នកណា?› លោកមានប្រសាសន៍មកខ្ញុំថា៖ ‹ខ្ញុំគឺយេស៊ូ ពីក្រុងណាសារ៉ែត ដែលអ្នកកំពុងបៀតបៀន›។ ៩ ឯបុរសទាំងប៉ុន្មានដែលនៅជាមួយនឹងខ្ញុំបានឃើញពន្លឺនោះ តែមិនបានឮ* សំឡេងរបស់លោកដែលមានប្រសាសន៍មកខ្ញុំទេ។ ១០ បន្ទាប់មក ខ្ញុំនិយាយថា៖ ‹លោកម្ចាស់ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើយ៉ាងណា?› លោកម្ចាស់មានប្រសាសន៍មកខ្ញុំថា៖ ‹ចូរក្រោកឡើងហើយចូលក្រុងដាម៉ាសចុះ។ នៅទីនោះអ្នកនឹងទទួលដំណឹងអំពីការទាំងអស់ដែលតម្រូវឲ្យអ្នកធ្វើ›។ ១១ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញអ្វីសោះដោយសារភាពរុងរឿងនៃពន្លឺនោះ ដូច្នេះ ពួកអ្នកដែលនៅជាមួយនឹងខ្ញុំបានដឹកដៃខ្ញុំទៅដល់ក្រុងដាម៉ាស។
១២ «មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះអាណានាស ជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះសមស្របតាមច្បាប់ ហើយជនជាតិយូដាទាំងអស់ដែលអាស្រ័យនៅទីនោះតែងនិយាយល្អអំពីគាត់។ ១៣ គាត់មកឈរជិតខ្ញុំហើយនិយាយថា៖ ‹សុល បងប្រុសអើយ មើលឃើញឡើងវិញចុះ!› ហើយរំពេចនោះខ្ញុំងើបភ្នែកឡើងឃើញគាត់។ ១៤ គាត់និយាយថា៖ ‹ព្រះនៃពួកបុព្វបុរសរបស់យើងបានជ្រើសរើសអ្នកឲ្យស្គាល់បំណងប្រាថ្នារបស់លោកនិងឲ្យឃើញលោកដែលជាអ្នកសុចរិត ថែមទាំងឲ្យឮសំឡេងរបស់លោក ១៥ ព្រោះអ្នកត្រូវធ្វើជាសាក្សីរបស់លោក ដោយបញ្ជាក់ប្រាប់មនុស្សទាំងអស់អំពីអ្វីដែលអ្នកបានឃើញនិងឮ។ ១៦ ឥឡូវ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកកំពុងបង្អង់ដូច្នេះ? ចូរក្រោកឡើង ទៅទទួលការជ្រមុជទឹក* ហើយលាងការខុសឆ្គងរបស់អ្នកដោយហៅរកនាមរបស់លោក›។
១៧ «ក្រោយពីខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅក្រុងយេរូសាឡិម ហើយកំពុងអធិដ្ឋានក្នុងវិហារ នោះអ្វីមួយបានត្រូវបើកបង្ហាញឲ្យខ្ញុំឃើញក្នុងគំនិត ១៨ ខ្ញុំឃើញលោកម្ចាស់កំពុងមានប្រសាសន៍មកខ្ញុំថា៖ ‹ចូរប្រញាប់ចេញពីក្រុងយេរូសាឡិមភ្លាម ពីព្រោះពួកគេនឹងមិនព្រមទទួលការបញ្ជាក់របស់អ្នកអំពីខ្ញុំទេ›។ ១៩ ខ្ញុំនិយាយថា៖ ‹លោកម្ចាស់ ពួកគេដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំធ្លាប់ចាប់ពួកអ្នកដែលជឿលើលោក ពីសាលាប្រជុំមួយទៅសាលាប្រជុំមួយ រួចបញ្ជូនទៅឲ្យគេដាក់គុក ក៏ធ្លាប់វាយពួកគេនឹងរំពាត់ ២០ ហើយពេលដែលគេកំពុងកម្ចាយឈាមរបស់ស្ទេផានដែលជាសាក្សីរបស់លោក នោះរូបខ្ញុំកំពុងឈរនៅក្បែរក៏បានយល់ព្រមនឹងការនោះ ហើយខ្ញុំបានជួយមើលសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់ពួកអ្នកដែលកំពុងសម្លាប់គាត់›។ ២១ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ លោកមានប្រសាសន៍មកខ្ញុំថា៖ ‹ចូរចេញទៅចុះ ពីព្រោះខ្ញុំនឹងចាត់អ្នកឲ្យទៅឯប្រជាជាតិដែលនៅឆ្ងាយៗ›»។
២២ ពួកគេបានស្ដាប់ប៉ូលនិយាយមកដល់ត្រឹមនេះ រួចក៏ស្រែកឡើងថា៖ «កម្ចាត់មនុស្សបែបនេះចេញពីផែនដីទៅ! ព្រោះអ្នកនោះមិនសមនឹងរស់ទេ!»។ ២៣ ម្ល៉ោះហើយ ដោយសារពួកគេកំពុងស្រែក បោះសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់ខ្លួន ហើយបាចធូលីដីឡើងលើ ២៤ នោះមេបញ្ជាការបង្គាប់ឲ្យយកប៉ូលចូលប៉ុស្តិ៍ទាហាន រួចវាយនឹងរំពាត់ខ្សែតីសួរចម្លើយ ដើម្បីអាចដឹងច្បាស់ពីមូលហេតុដែលពួកគេកំពុងស្រែកប្រឆាំងគាត់ដូច្នេះ។ ២៥ ប៉ុន្តែក្រោយពីពួកគេបានចងសន្ធឹងគាត់ដើម្បីវាយ ប៉ូលនិយាយទៅនាយទាហានដែលឈរនៅទីនោះថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាមានច្បាប់វាយបុរសម្នាក់ដែលជាពលរដ្ឋរ៉ូម ហើយមិនទាន់ត្រូវគេវិនិច្ឆ័យទោសឬទេ?»។ ២៦ ពេលដែលនាយទាហានឮដូច្នេះ គាត់ទៅរាយការណ៍ប្រាប់មេបញ្ជាការថា៖ «តើលោកបម្រុងនឹងធ្វើអ្វី? បុរសនេះជាពលរដ្ឋរ៉ូមទេតើ»។ ២៧ ដូច្នេះ មេបញ្ជាការបានចូលទៅជិតប៉ូលហើយនិយាយថា៖ «ប្រាប់ខ្ញុំមក តើអ្នកជាពលរដ្ឋរ៉ូមឬ?» គាត់ឆ្លើយថា៖ «បាទ»។ ២៨ មេបញ្ជាការតបថា៖ «ខ្ញុំបានចំណាយប្រាក់ជាច្រើនដើម្បីចូលសញ្ជាតិរ៉ូម»។ ប៉ូលនិយាយថា៖ «តែខ្ញុំបានកើតមកជាសញ្ជាតិរ៉ូមតែម្ដង»។
២៩ ដូច្នេះ ពួកអ្នកដែលបម្រុងនឹងធ្វើទារុណកម្មសួរចម្លើយបានថយចេញពីគាត់ភ្លាម ហើយកាលដែលដឹងថាប៉ូលជាពលរដ្ឋរ៉ូម នោះមេបញ្ជាការក៏តាំងភ័យខ្លាច ព្រោះបានចងគាត់។
៣០ លុះស្អែកឡើង មេបញ្ជាការចង់ដឹងប្រាកដពីមូលហេតុដែលជនជាតិយូដាកំពុងចោទប្រកាន់ប៉ូល ដូច្នេះ គាត់ស្រាយចំណងប៉ូល រួចបង្គាប់ឲ្យពួកសង្ឃនាយកនិងក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ទាំងមូលមកជួបជុំគ្នា។ បន្ទាប់មក គាត់នាំប៉ូលចុះមកឲ្យឈរក្នុងចំណោមពួកគេ។
២៣ ប៉ូលសម្លឹងទៅក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ ហើយនិយាយថា៖ «បងប្អូនអើយ រហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ ចិត្តខ្ញុំវិនិច្ឆ័យថា នៅចំពោះព្រះ ខ្ញុំមិនបានប្រព្រឹត្តអ្វីគួរនឹងទទួលទោសឡើយ»។ ២ ឮដូច្នេះ អាណានាសដែលជាសម្ដេចសង្ឃបង្គាប់ពួកអ្នកដែលឈរជិតប៉ូលឲ្យវាយមាត់គាត់។ ៣ នោះប៉ូលនិយាយទៅគាត់ថា៖ «មនុស្សលាក់ពុត!* ព្រះនឹងវាយអ្នកដែរ។ តើអ្នកមកដើម្បីវិនិច្ឆ័យទោសខ្ញុំស្របតាមច្បាប់* តែខ្លួនអ្នកបែរជាបំពានច្បាប់ដោយបង្គាប់គេឲ្យវាយខ្ញុំឬ?»។ ៤ ពួកអ្នកដែលឈរនៅក្បែរនិយាយថា៖ «តើអ្នកហ៊ានជេរប្រមាថសម្ដេចសង្ឃរបស់ព្រះឬ?»។ ៥ ប៉ូលនិយាយថា៖ «បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនបានដឹងថាគាត់ជាសម្ដេចសង្ឃទេ។ ព្រោះបទគម្ពីរចែងថា៖ ‹អ្នកមិនត្រូវនិយាយអាក្រក់អំពីអ្នកគ្រប់គ្រងជាតិអ្នកឡើយ›»។
៦ ពេលដែលប៉ូលកត់សម្គាល់ថាពាក់កណ្ដាលនៃក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ជាពួកសាឌូស៊ី ហើយពាក់កណ្ដាលទៀតជាពួកផារិស៊ី នោះគាត់បន្លឺសំឡេងប្រាប់ពួកគេថា៖ «បងប្អូនអើយ ខ្ញុំជាផារិស៊ី ក៏ជាកូនពួកផារិស៊ីដែរ។ គេកំពុងវិនិច្ឆ័យខ្ញុំ ដោយសារខ្ញុំជឿលើការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ»។ ៧ ដោយសារគាត់និយាយដូច្នេះ ពួកផារិស៊ីនិងពួកសាឌូស៊ីចាប់ផ្ដើមទាស់ទែងគ្នា ហើយអង្គប្រជុំក៏បែកបាក់គ្នាទៅ។ ៨ ព្រោះពួកសាឌូស៊ីមិនជឿថាមនុស្សស្លាប់នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ក៏មិនជឿថាមានទេវតាឬវិញ្ញាណ* ឡើយ ប៉ុន្តែពួកផារិស៊ីជឿថាមានទាំងអស់។ ៩ ដូច្នេះ ពួកគេចាប់ផ្ដើមស្រែកយ៉ាងខ្លាំង ហើយក្នុងគណៈពួកផារិស៊ីមានពួកអ្នកខ្លះដែលជំនាញខាងច្បាប់ក្រោកឡើងប្រកែកតវ៉ាយ៉ាងខ្លាំងក្លាថា៖ «យើងមិនឃើញថាបុរសនេះមានកំហុសអ្វីទេ ចុះបើមានវិញ្ញាណឬទេវតាមួយនិយាយជាមួយនឹងគាត់?»។ ១០ កាលដែលការទាស់ទែងគ្នាកាន់តែខ្លាំងឡើង នោះមេបញ្ជាការចាប់ផ្ដើមខ្លាចថាពួកគេនឹងប្រទាញប្រទង់ហែកប៉ូលជាពីរ ដូច្នេះ គាត់បង្គាប់កងទាហានចុះទៅកញ្ឆក់យកប៉ូលចេញពីចំណោមពួកគេ ហើយនាំមកប៉ុស្តិ៍ទាហាន។
១១ ប៉ុន្តែនៅយប់នោះឯង លោកម្ចាស់បានឈរជិតគាត់ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរមានចិត្តក្លាហានឡើង ព្រោះអ្នកត្រូវធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់អំពីខ្ញុំនៅក្រុងរ៉ូម ដូចអ្នកបានធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់សព្វគ្រប់អំពីខ្ញុំនៅក្រុងយេរូសាឡិមដែរ»។
១២ លុះព្រឹកឡើង ជនជាតិយូដាបានឃុបឃិតគ្នា ក៏ស្បថឲ្យត្រូវបណ្ដាសា ដោយនិយាយថា ពួកគេនឹងមិនបរិភោគឬផឹកអ្វីទេ ទាល់តែបានសម្លាប់ប៉ូល។ ១៣ មានបុរសជាងសែសិបនាក់ដែលបានឃុបឃិតគ្នាស្បថដូច្នេះ។ ១៤ ពួកគេទៅជួបពួកសង្ឃនាយកនិងពួកបុរសចាស់ទុំ រួចនិយាយថា៖ «យើងបានស្បថឲ្យត្រូវបណ្ដាសាថា យើងនឹងមិនបរិភោគអាហារមួយម៉ាត់ឡើយ ទាល់តែបានសម្លាប់ប៉ូល។ ១៥ ដូច្នេះ ឥឡូវ សូមអ្នករាល់គ្នាព្រមទាំងក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ប្រាប់មេបញ្ជាការឲ្យច្បាស់អំពីមូលហេតុដែលគាត់គួរនាំប៉ូលមកឯអ្នករាល់គ្នា ដោយធ្វើហាក់ដូចជាអ្នករាល់គ្នាបម្រុងនឹងពិចារណារឿងក្ដីរបស់អ្នកនោះឲ្យបានល្អិតល្អន់ជាងមុន។ ប៉ុន្តែមុនពេលដែលអ្នកនោះមកជិតដល់ យើងប្រុងប្រៀបជាស្រេចដើម្បីសម្លាប់អ្នកនោះចោល»។
១៦ ប៉ុន្តែក្មួយប្រុសរបស់ប៉ូលបានឮថាពួកគេកំពុងពួនចាំប៉ូល ហើយគាត់ចូលប៉ុស្តិ៍ទាហានរាយការណ៍ប្រាប់ប៉ូល។ ១៧ ដូច្នេះ ប៉ូលបានហៅនាយទាហានម្នាក់មកឯគាត់ រួចប្រាប់ថា៖ «សូមនាំយុវជននេះទៅជួបមេបញ្ជាការ ព្រោះគាត់មានរឿងមួយដែលត្រូវរាយការណ៍ប្រាប់លោក»។ ១៨ ម្ល៉ោះហើយ បុរសនោះនាំយុវជននោះទៅឯមេបញ្ជាការ រួចនិយាយថា៖ «អ្នកទោសឈ្មោះប៉ូលបានហៅខ្ញុំ រួចសុំឲ្យនាំយុវជននេះមកជួបលោក ព្រោះគាត់មានរឿងមួយដែលត្រូវរាយការណ៍ប្រាប់លោក»។ ១៩ មេបញ្ជាការដឹកដៃយុវជននោះនាំទៅដោយឡែកពីគេ រួចសួរថា៖ «តើអ្នកមានរឿងអ្វីចង់រាយការណ៍ប្រាប់ខ្ញុំ?»។ ២០ គាត់និយាយថា៖ «ជនជាតិយូដាបានសន្មតគ្នាសុំលោកនាំប៉ូលចុះទៅក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់នៅថ្ងៃស្អែក ដោយធ្វើហាក់ដូចជាពួកគេចង់ដឹងព័ត៌មានល្អិតល្អន់ជាងអំពីគាត់។ ២១ សូមកុំឲ្យពួកគេបញ្ចុះបញ្ចូលលោកបានឲ្យសោះ ព្រោះពួកគេមានបុរសជាងសែសិបនាក់កំពុងពួនចាំគាត់ ក៏បានស្បថឲ្យខ្លួនត្រូវបណ្ដាសាថា ពួកគេនឹងមិនបរិភោគឬផឹកអ្វីទេ ទាល់តែបានសម្លាប់គាត់។ ឥឡូវនេះ ពួកគេបានប្រុងប្រៀបជាស្រេច ហើយកំពុងចាំលោកយល់ព្រមតាមសំណូមពររបស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ»។ ២២ ដូច្នេះ មេបញ្ជាការឲ្យយុវជននោះទៅវិញ បន្ទាប់ពីបានបង្គាប់គាត់ថា៖ «កុំប្រាប់អ្នកណាឲ្យសោះថា អ្នកបានបញ្ជាក់ប្រាប់ឲ្យខ្ញុំដឹងអំពីការទាំងនេះ»។
២៣ បន្ទាប់មក គាត់ហៅនាយទាហានពីរនាក់មក រួចប្រាប់ថា៖ «ចូររៀបចំកូនទាហានថ្មើរជើងពីររយនាក់ដើម្បីចេញដំណើរទៅរហូតដល់ក្រុងសេសារៀនៅម៉ោងទីបី* យប់នេះ ព្រមទាំងទាហានសេះចិតសិបនាក់ និងទាហានកាន់លំពែងពីររយនាក់ទៀត។ ២៤ ម្យ៉ាងទៀត ចូរឲ្យសេះដើម្បីពួកគេអាចឲ្យប៉ូលជិះ ហើយនាំគាត់ទៅដល់ភេលីចជាអភិបាលដោយសុវត្ថិភាព»។ ២៥ រួចគាត់សរសេរសំបុត្រមួយដូចតទៅនេះ៖
២៦ «ខ្ញុំក្លូឌាសឡែសៀស សូមជម្រាបជូនឯកឧត្តមអភិបាលភេលីច៖ ជម្រាបសួរ! ២៧ ជនជាតិយូដាបានចាប់បុរសនេះ ហើយបម្រុងនឹងសម្លាប់គាត់ចោល ប៉ុន្តែខ្ញុំបានមកភ្លាមជាមួយនឹងកងទាហានហើយសង្គ្រោះគាត់ ពីព្រោះខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថាគាត់ជាពលរដ្ឋរ៉ូម។ ២៨ រួចមក ដោយសារខ្ញុំចង់ដឹងពីមូលហេតុដែលពួកគេចោទប្រកាន់គាត់ នោះខ្ញុំនាំគាត់ចុះទៅក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់របស់ពួកគេ។ ២៩ ខ្ញុំឃើញថាពួកគេចោទប្រកាន់គាត់អំពីបញ្ហាទាក់ទងនឹងច្បាប់របស់ពួកគេ តែមិនត្រូវគេចោទប្រកាន់រឿងណាមួយដែលគួរនឹងស្លាប់ឬជាប់ចំណងឡើយ។ ៣០ ប៉ុន្តែដោយសារមានគេប្រាប់ខ្ញុំអំពីការឃុបឃិតគ្នាដើម្បីសម្លាប់បុរសនេះ ខ្ញុំបានបញ្ជូនគាត់ទៅលោកភ្លាម ក៏បានបង្គាប់ឲ្យពួកអ្នកដើមចោទឲ្យទៅចោទប្រកាន់គាត់នៅមុខលោក»។
៣១ ដូច្នេះ ពួកនាយទាហានទាំងនោះក៏ធ្វើតាមបង្គាប់ ហើយយកប៉ូលទៅដល់ក្រុងអាន់ទីប៉ាទ្រីសទាំងយប់។ ៣២ លុះស្អែកឡើង ពួកគេឲ្យពួកទាហានសេះបន្តដំណើរជាមួយនឹងប៉ូល តែពួកគេបានវិលត្រឡប់ទៅប៉ុស្តិ៍ទាហានវិញ។ ៣៣ ពួកទាហានសេះចូលក្រុងសេសារៀ ហើយយកសំបុត្រជូនអភិបាល ក៏ប្រគល់ប៉ូលទៅគាត់។ ៣៤ ដូច្នេះ អភិបាលអានសំបុត្រនោះ ហើយសួរឲ្យដឹងថាប៉ូលមកពីខេត្តមួយណា។ លុះដឹងប្រាកដថាប៉ូលមកពីខេត្តស៊ីលីស៊ី ៣៥ គាត់និយាយថា៖ «កាលណាពួកដើមចោទមកដល់ ខ្ញុំនឹងស្ដាប់រឿងក្ដីរបស់អ្នកឲ្យបានសព្វគ្រប់»។ រួចគាត់បង្គាប់ឲ្យឃុំប៉ូលក្នុងវាំងរបស់ហេរ៉ូឌ ដោយមានអ្នកយាម។
២៤ ប្រាំថ្ងៃក្រោយមក សម្ដេចសង្ឃអាណានាសបានចុះមកជាមួយនឹងពួកបុរសចាស់ទុំខ្លះ និងមេធាវីម្នាក់ឈ្មោះទើទូលុស រួចពួកគេបានប្ដឹងទៅអភិបាលអំពីប៉ូល។ ២ ពេលដែលគេហៅទើទូលុស គាត់ចាប់ផ្ដើមចោទប្រកាន់ប៉ូលថា៖
«ឯកឧត្តមភេលីច ដោយឃើញថាយើងមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្រៃលែងដោយសារលោក ហើយថាប្រជាជាតិនេះកំពុងទទួលការកែទម្រង់ផ្សេងៗដោយសារគំនិតគិតទុកជាមុនរបស់លោក ៣ នោះយើងតែងទទួលការទាំងនោះ ដោយអំណរគុណដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុត ទោះនៅពេលណាឬនៅកន្លែងណាក៏ដោយ។ ៤ ប៉ុន្តែដើម្បីកុំឲ្យលោកធុញទ្រាន់ ខ្ញុំសូមអង្វរលោកមេត្ដាស្ដាប់យើងតែបន្ដិចប៉ុណ្ណោះ។ ៥ ព្រោះយើងបានឃើញថាបុរសនេះជាមនុស្សចង្រៃ ក៏បំបះបំបោរជនជាតិយូដាទាំងឡាយនៅគ្រប់ទីអាស្រ័យនៅផែនដី និងជាមេដឹកនាំនិកាយពួកណាសារ៉ែត។ ៦ បុរសនេះក៏ប៉ុនប៉ងធ្វើឲ្យវិហារលែងបរិសុទ្ធ ហើយយើងបានចាប់អ្នកនេះ។ ៧ * —— ៨ កាលណាលោកសួរចម្លើយបុរសនេះដោយផ្ទាល់ លោកមុខជាដឹងអំពីរឿងទាំងអស់នេះដែលយើងបានចោទប្រកាន់»។
៩ លុះនិយាយចប់ហើយ ជនជាតិយូដាក៏បានចូលរួមវាយប្រហារប៉ូលដោយសម្ដី ហើយអះអាងថារឿងទាំងនោះគឺដូច្នេះមែន។ ១០ ពេលដែលអភិបាលងក់ក្បាលជាសញ្ញាឲ្យនិយាយ នោះប៉ូលតបថា៖
«ដោយដឹងច្បាស់ថាលោកបានធ្វើជាចៅក្រមនៃជនជាតិនេះជាច្រើនឆ្នាំហើយ នោះខ្ញុំសប្បាយចិត្តនឹងនិយាយការពារខ្លួន ដោយប្រាប់អំពីរឿងដែលទាក់ទងនឹងខ្ញុំ។ ១១ លោកអាចស៊ើបសួរឲ្យដឹងថា គឺមិនលើសពីដប់ពីរថ្ងៃទេ តាំងពីខ្ញុំបានឡើងទៅគោរពប្រណិប័តន៍នៅក្រុងយេរូសាឡិម ១២ ហើយពួកគេមិនឃើញថាខ្ញុំកំពុងឈ្លោះប្រកែកជាមួយនឹងអ្នកណាក្នុងវិហារ ក៏មិនឃើញថាខ្ញុំបានបណ្ដាលឲ្យបណ្ដាជនរត់មកជុំគ្នាបង្កើតចលាចលដែរ ទោះជាក្នុងសាលាប្រជុំឬក្នុងក្រុងក៏ដោយ ១៣ ហើយពួកគេក៏មិនអាចផ្ដល់សំអាងបញ្ជាក់អំពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងចោទប្រកាន់ខ្ញុំឥឡូវនេះទេ។ ១៤ ប៉ុន្តែខ្ញុំសារភាពប្រាប់លោកថា ខ្ញុំកំពុងបំពេញកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋជូនព្រះនៃពួកបុព្វបុរសរបស់ខ្ញុំ សមស្របតាមរបៀបគោរពប្រណិប័តន៍ដែលគេហៅថា‹និកាយ› ពីព្រោះខ្ញុំជឿអ្វីៗទាំងអស់ដែលចែងក្នុងច្បាប់* និងអ្វីៗដែលសរសេរដោយពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ ១៥ ហើយខ្ញុំមានសេចក្ដីសង្ឃឹមលើព្រះ ដូចបុរសទាំងនេះដែរថា មនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សមិនសុចរិតនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ១៦ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំខំប្រឹងជានិច្ច ដើម្បីឲ្យចិត្តខ្ញុំវិនិច្ឆ័យខ្ញុំថា ខ្ញុំមិនបានល្មើសច្បាប់របស់ព្រះ ឬរបស់មនុស្សឡើយ។ ១៧ ដូច្នេះ ក្រោយពីច្រើនឆ្នាំបានកន្លងទៅហើយ ខ្ញុំបានមកដើម្បីយកទានមកជូនជនរួមជាតិរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏យកគ្រឿងបូជាមកដែរ។ ១៨ កាលដែលខ្ញុំកំពុងចាត់ចែងកិច្ចការនោះ ពួកគេឃើញថាខ្ញុំបានស្អាតបរិសុទ្ធនៅក្នុងវិហារ ប៉ុន្តែគ្មានហ្វូងមនុស្សនៅជាមួយក៏គ្មានភាពជ្រួលច្របល់ដែរ។ តែមានជនជាតិយូដាខ្លះពីតំបន់អាស៊ី* ១៩ ដែលគួរមកចោទប្រកាន់ខ្ញុំនៅមុខលោក ប្រសិនបើពួកគេមានហេតុទាស់នឹងខ្ញុំ។ ២០ ឬឲ្យបុរសទាំងប៉ុន្មានដែលនៅទីនេះនិយាយដោយខ្លួនឯងថា ពួកគេឃើញខ្ញុំមានកំហុសអ្វីពេលដែលខ្ញុំឈរនៅមុខក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ ២១ ក្រៅពីពាក្យដែលខ្ញុំបានស្រែកឡើងកាលដែលខ្ញុំកំពុងឈរក្នុងចំណោមពួកគេថា៖ ‹គេកំពុងវិនិច្ឆ័យខ្ញុំនៅមុខអ្នករាល់គ្នា ដោយសារខ្ញុំជឿលើការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ!›»។
២២ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារភេលីចដឹងច្បាស់អំពីរឿងទាំងនោះដែលទាក់ទងនឹងផ្លូវលោកម្ចាស់ គាត់លើករឿងក្ដីនោះចោលរហូតដល់ពេលក្រោយ ហើយនិយាយថា៖ «កាលណាមេបញ្ជាការឡែសៀសមកដល់ ខ្ញុំនឹងសម្រេចរឿងក្ដីរបស់អ្នករាល់គ្នា»។ ២៣ រួចគាត់បង្គាប់នាយទាហានឲ្យឃុំប៉ូល ហើយឲ្យមានសេរីភាពខ្លះ ក៏ប្រាប់ថាមិនត្រូវហាមឃាត់មិត្តសំឡាញ់ណាម្នាក់របស់គាត់ដែលមកបម្រើគាត់ឡើយ។
២៤ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក ភេលីចមកដល់ជាមួយនឹងទ្រូស៊ីលជាប្រពន្ធ ដែលជាជនជាតិយូដា រួចគាត់ចាត់គេឲ្យទៅនាំប៉ូលមក ក៏ស្ដាប់គាត់និយាយអំពីជំនឿលើគ្រិស្តយេស៊ូ។ ២៥ ប៉ុន្តែកាលដែលប៉ូលនិយាយអំពីសេចក្ដីសុចរិត ការទប់ចិត្ត និងការវិនិច្ឆ័យសេចក្ដីនៅអនាគត នោះភេលីចតាំងភ័យខ្លាច ហើយតបថា៖ «ឥឡូវនេះ ចូរត្រឡប់ទៅវិញសិនចុះ ប៉ុន្តែកាលណាខ្ញុំមានឱកាសល្អ ខ្ញុំនឹងចាត់គេឲ្យនាំអ្នកមកម្ដងទៀត»។ ២៦ តែនៅដំណាលគ្នានោះ គាត់សង្ឃឹមថានឹងបានទទួលប្រាក់ពីប៉ូល។ ហេតុនោះ គាត់ចាត់គេឲ្យនាំប៉ូលមកកាន់តែញឹកញាប់ ក៏បានសន្ទនាជាមួយនឹងគាត់។ ២៧ ប៉ុន្តែពីរឆ្នាំក្រោយមក ព័រសៀសភេស្ទុសបានចូលកាន់តំណែងជំនួសភេលីច ហើយដោយសារភេលីចចង់ផ្គាប់ចិត្តជនជាតិយូដា គាត់ទុកប៉ូលឲ្យនៅជាប់គុក។
២៥ ដូច្នេះ បីថ្ងៃបន្ទាប់ពីភេស្ទុសចូលកាន់អំណាចនៅខេត្តរបស់គាត់ នោះគាត់ក៏ចេញពីក្រុងសេសារៀហើយឡើងទៅក្រុងយេរូសាឡិម។ ២ រួចមក ពួកសង្ឃនាយកនិងពួកបុរសដែលមានមុខមាត់ក្នុងចំណោមជនជាតិយូដាបានប្ដឹងគាត់អំពីប៉ូល។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេចាប់ផ្ដើមអង្វរគាត់ ៣ ដោយសុំគាត់អនុគ្រោះចាត់គេឲ្យនាំប៉ូលមកក្រុងយេរូសាឡិម ព្រោះពួកគេកំពុងរៀបចំឲ្យគេពួនចាំសម្លាប់ប៉ូលតាមផ្លូវ។ ៤ ក៏ប៉ុន្តែភេស្ទុសតបថា ត្រូវឃុំប៉ូលនៅក្រុងសេសារៀ ក៏ប្រាប់ថាមិនយូរទៀតខ្លួនគាត់នឹងចាកចេញទៅក្រុងនោះដែរ។ ៥ គាត់និយាយថា៖ «ដូច្នេះ ចូរឲ្យពួកអ្នកដឹកនាំរបស់អ្នករាល់គ្នាចុះទៅជាមួយនឹងខ្ញុំ ហើយចោទប្រកាន់គាត់ ប្រសិនបើបុរសនោះមានកំហុសមែន»។
៦ ម្ល៉ោះហើយ បន្ទាប់ពីគាត់នៅក្រុងយេរូសាឡិមត្រឹមតែប្រាំបីឬដប់ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ គាត់ក៏ចុះទៅក្រុងសេសារៀ។ លុះស្អែកឡើងគាត់អង្គុយនៅកន្លែងវិនិច្ឆ័យក្ដី ហើយបង្គាប់ឲ្យគេនាំប៉ូលចូលមក។ ៧ កាលដែលគាត់មកដល់ ជនជាតិយូដាដែលបានចុះមកពីក្រុងយេរូសាឡិមក៏ឈរជុំវិញគាត់ ហើយចោទប្រកាន់អំពីរឿងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរជាច្រើន តែពួកគេមិនអាចរកសំអាងបញ្ជាក់បានឡើយ។
៨ ប៉ុន្តែប៉ូលនិយាយការពារខ្លួនថា៖ «ខ្ញុំមិនបានធ្វើខុសនឹងច្បាប់* ជនជាតិយូដា វិហារ ឬសេសារ* ឡើយ»។ ៩ ដោយសារភេស្ទុសចង់ផ្គាប់ចិត្តជនជាតិយូដា គាត់តបទៅប៉ូលថា៖ «តើអ្នកចង់ឡើងទៅក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីទទួលការវិនិច្ឆ័យនៅមុខខ្ញុំនៅទីនោះទេ?»។ ១០ ប៉ុន្តែប៉ូលនិយាយថា៖ «ខ្ញុំកំពុងឈរនៅកន្លែងវិនិច្ឆ័យក្ដីរបស់សេសារហើយ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំគួរទទួលការវិនិច្ឆ័យ។ ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីខុសនឹងជនជាតិយូដាទេ ដូចលោកបានឃើញច្បាស់ហើយ។ ១១ ប្រសិនបើខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់មែន ហើយបានធ្វើអ្វីគួរនឹងទទួលទោសដល់ស្លាប់ ខ្ញុំសុខចិត្តស្លាប់ទៅចុះ។ ក៏ប៉ុន្តែប្រសិនបើគ្មានរឿងទាំងប៉ុន្មានដូចបុរសទាំងនេះចោទប្រកាន់ខ្ញុំ គ្មានអ្នកណាអាចប្រគល់ខ្ញុំឲ្យពួកគេដើម្បីផ្គាប់ចិត្តពួកគេបានទេ។ ខ្ញុំសូមលើករឿងក្ដីទៅសេសារ!»។ ១២ បន្ទាប់ពីភេស្ទុសពិភាក្សាជាមួយនឹងពួកទីប្រឹក្សា គាត់តបថា៖ «អ្នកសុំលើករឿងក្ដីទៅសេសារ ដូច្នេះ អ្នកនឹងទៅជួបសេសារ»។
១៣ ច្រើនថ្ងៃកន្លងផុតទៅ ស្តេចអាគ្រីប៉ានិងប៊ើនីសបានមកដល់ក្រុងសេសារៀ ដើម្បីចូលជួបភេស្ទុសសម្ដែងការគួរសម។ ១៤ ដូច្នេះ ដោយសារពួកគេនឹងនៅទីនោះជាច្រើនថ្ងៃ ភេស្ទុសរៀបរាប់ប្រាប់ស្តេចអំពីរឿងប៉ូលថា៖
«មានបុរសម្នាក់ដែលភេលីចបានទុកឲ្យជាប់គុក ១៥ កាលដែលខ្ញុំនៅក្រុងយេរូសាឡិម ពួកសង្ឃនាយកនិងពួកបុរសចាស់ទុំជនជាតិយូដា បានប្ដឹងអំពីបុរសនោះ ដោយសុំឲ្យដាក់ទោសគាត់។ ១៦ ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រាប់ពួកគេថា ច្បាប់រ៉ូមមិនអនុញ្ញាតឲ្យប្រគល់មនុស្សណាម្នាក់ដើម្បីផ្គាប់ចិត្តអ្នកណាឡើយ ទាល់តែចុងចោទបានជួបដើមចោទដោយផ្ទាល់ ហើយមានឱកាសនិយាយការពារខ្លួនស្តីអំពីរឿងដែលគេចោទប្រកាន់។ ១៧ ដូច្នេះ កាលដែលពួកគេបានមកជួបជុំគ្នានៅទីនេះហើយ ខ្ញុំមិនបានបង្អង់ឡើយ តែស្អែកឡើងខ្ញុំបានអង្គុយនៅកន្លែងវិនិច្ឆ័យក្ដី ហើយបង្គាប់ឲ្យគេនាំបុរសនោះមក។ ១៨ កាលដែលពួកអ្នកចោទប្រកាន់ឡើងនិយាយ ពួកគេមិនបានចោទអំពីការអាក្រក់ណាមួយ ដូចខ្ញុំបាននឹកស្មាននោះទេ។ ១៩ ពួកគេគ្រាន់តែមានទំនាស់ជាមួយនឹងបុរសនោះអំពីសាសនារបស់ពួកគេ និងអំពីបុរសម្នាក់ឈ្មោះយេស៊ូដែលបានស្លាប់ហើយ តែប៉ូលចេះតែអះអាងថានៅរស់។ ២០ ដូច្នេះ ដោយសារខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវដោះស្រាយទំនាស់នេះយ៉ាងដូចម្ដេច ខ្ញុំសួរឲ្យដឹងថាគាត់ចង់ទៅក្រុងយេរូសាឡិមហើយទទួលការវិនិច្ឆ័យសេចក្ដីអំពីរឿងទាំងនេះឬទេ។ ២១ ប៉ុន្តែពេលដែលប៉ូលសុំយើងឃុំគាត់រហូតដល់ទទួលការវិនិច្ឆ័យសេចក្ដីពីអធិរាជ នោះខ្ញុំបង្គាប់ឲ្យគេឃុំគាត់ រហូតដល់ខ្ញុំបញ្ជូនឡើងទៅជួបសេសារ»។
២២ នោះអាគ្រីប៉ានិយាយទៅភេស្ទុសថា៖ «ខ្ញុំក៏ចង់ស្ដាប់បុរសនោះដែរ»។ ភេស្ទុសនិយាយថា៖ «ថ្ងៃស្អែកលោកនឹងបានស្ដាប់គាត់»។ ២៣ ម្ល៉ោះហើយ ស្អែកឡើងអាគ្រីប៉ានិងប៊ើនីសបានមកយ៉ាងអ៊ឹកអធឹកទាំងវាយឫក ក៏ចូលសាលសវនាការជាមួយនឹងពួកមេបញ្ជាការនិងពួកបុរសជាវរជននៃក្រុងនោះ។ ពេលដែលភេស្ទុសចេញបញ្ជា នោះគេក៏នាំប៉ូលចូលមក។ ២៤ រួចភេស្ទុសនិយាយថា៖ «ស្តេចអាគ្រីប៉ានិងអស់លោកដែលមានវត្តមាននៅទីនេះ ខ្ញុំសូមជម្រាបថា បុរសដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងឃើញនេះ ជាអ្នកដែលជនជាតិយូដាទាំងឡាយបានមកប្ដឹងខ្ញុំនៅក្រុងយេរូសាឡិមនិងនៅទីនេះដែរ ដោយស្រែកថាគាត់មិនសមនឹងរស់តទៅទៀតឡើយ។ ២៥ ប៉ុន្តែខ្ញុំយល់ឃើញថា គាត់មិនបានធ្វើអ្វីគួរនឹងទទួលទោសដល់ស្លាប់ទេ។ ដូច្នេះ ពេលដែលបុរសនេះសុំលើករឿងក្ដីទៅអធិរាជ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តបញ្ជូនគាត់ទៅ។ ២៦ ប៉ុន្តែមិនមានអ្វីដែលខ្ញុំអាចសរសេរទៅកាន់អធិរាជ* ស្តីអំពីបុរសនេះទេ។ ហេតុនេះ ខ្ញុំបាននាំគាត់មកឲ្យឈរនៅមុខអ្នករាល់គ្នា ជាពិសេសស្តេចអាគ្រីប៉ា ដើម្បីខ្ញុំអាចមានអ្វីសរសេរ បន្ទាប់ពីបានសួរចម្លើយគាត់។ ២៧ ព្រោះចំពោះខ្ញុំ គឺមិនសមហេតុសមផលទេ ប្រសិនបើបញ្ជូនអ្នកទោសទៅដោយមិនបញ្ជាក់ថាអ្នកនោះត្រូវគេចោទប្រកាន់អំពីរឿងអ្វី»។
២៦ អាគ្រីប៉ានិយាយទៅប៉ូលថា៖ «អ្នកអាចនិយាយការពារខ្លួនបាន»។ រួចមក ប៉ូលលាតដៃ ហើយចាប់ផ្ដើមនិយាយថា៖
២ «ស្តេចអាគ្រីប៉ា ខ្ញុំសប្បាយចិត្តដែលថ្ងៃនេះខ្ញុំត្រូវនិយាយការពារខ្លួននៅមុខលោក ស្តីអំពីរឿងផ្សេងៗដែលជនជាតិយូដាចោទប្រកាន់ខ្ញុំ ៣ ជាពិសេស ដោយសារលោកយល់ច្បាស់អំពីទំនៀមទម្លាប់ទាំងឡាយរបស់ជនជាតិយូដា និងរឿងទាំងប៉ុន្មានដែលពួកគេជជែកតវ៉ា។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមលោកមេត្ដាស្ដាប់ខ្ញុំដោយអនុគ្រោះ។
៤ «ស្តីអំពីរបៀបរស់នៅរបស់ខ្ញុំតាំងពីក្មេងមក ពោលគឺកាលដែលខ្ញុំរស់នៅក្នុងចំណោមជនរួមជាតិខ្ញុំ និងនៅក្រុងយេរូសាឡិម នោះជនជាតិយូដាគ្រប់គ្នា ៥ ដែលធ្លាប់ស្គាល់ខ្ញុំតាំងពីដំបូងដឹងថា ខ្ញុំបានកាន់តាមពួកផារិស៊ី សមស្របតាមនិកាយដ៏តឹងរ៉ឹងបំផុតនៃសាសនារបស់យើង ហើយអ្នកទាំងនោះដែលស្គាល់ខ្ញុំក៏អាចធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់ពីការនោះ ប្រសិនបើពួកគេចង់ធ្វើដូច្នោះ។ ៦ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំកំពុងទទួលការវិនិច្ឆ័យសេចក្ដី ដោយសារខ្ញុំសង្ឃឹមលើអ្វីដែលព្រះបានសន្យាឲ្យដល់ពួកបុព្វបុរសរបស់យើង ៧ ឯកុលសម្ព័ន្ធទាំងដប់ពីររបស់យើងក៏សង្ឃឹមទទួលអ្វីដែលបានសន្យា ដោយខំប្រឹងយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការបំពេញកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋជូនព្រះទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។ ស្តេចអាគ្រីប៉ា គឺអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមនេះឯងដែលជនជាតិយូដាកំពុងចោទប្រកាន់ខ្ញុំ។
៨ «ហេតុអ្វីអស់លោកគិតថា ការដែលព្រះប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញជាអ្វីដែលមិនគួរឲ្យជឿនោះ? ៩ ចំណែកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំធ្លាប់គិតថា ខ្ញុំត្រូវប្រើគ្រប់មធ្យោបាយដើម្បីប្រឆាំងនាមរបស់លោកយេស៊ូពីក្រុងណាសារ៉ែត។ ១០ នៅក្រុងយេរូសាឡិមខ្ញុំបានធ្វើដូច្នោះមែន ដោយដាក់អ្នកបរិសុទ្ធជាច្រើននាក់ឲ្យនៅជាប់គុក ព្រោះខ្ញុំមានសិទ្ធិអំណាចពីពួកសង្ឃនាយក ហើយខ្ញុំបានបោះឆ្នោតគាំទ្រការប្រហារជីវិតពួកគាត់។ ១១ ខ្ញុំបានដាក់ទោសពួកគាត់ជាច្រើនដងក្នុងគ្រប់សាលាប្រជុំទាំងអស់ ក្នុងបំណងបង្ខំឲ្យពួកគាត់បោះបង់ចោលជំនឿ ហើយដោយសារខ្ញុំខឹងពួកគាត់ក្រៃលែង ខ្ញុំបានបៀតបៀនពួកគាត់ សូម្បីតែនៅក្រុងឯទៀតដែរ។
១២ «កាលដែលខ្ញុំកំពុងជាប់រវល់នឹងការនោះ ខ្ញុំចេញដំណើរទៅក្រុងដាម៉ាស ដោយបានទទួលបង្គាប់និងសិទ្ធិអំណាចពីពួកសង្ឃនាយក។ ១៣ នៅតាមផ្លូវ ប្រហែលជាថ្ងៃត្រង់ ខ្ញុំឃើញពន្លឺមួយដែលភ្លឺជាងពន្លឺថ្ងៃ។ ពន្លឺនោះបានភ្លឺពីលើមេឃចាំងជុំវិញខ្ញុំ និងពួកអ្នកដែលកំពុងរួមដំណើរជាមួយនឹងខ្ញុំ។ ១៤ យើងទាំងអស់គ្នាដួលដល់ដី រួចខ្ញុំឮសំឡេងមួយបន្លឺមកកាន់ខ្ញុំជាភាសាហេប្រឺថា៖ ‹សុល សុល ហេតុអ្វីអ្នកបៀតបៀនខ្ញុំ? អ្នកធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួនឯងដោយសារចេះតែធាក់ជន្លួញដូច្នេះ›។ ១៥ ប៉ុន្តែខ្ញុំនិយាយថា៖ ‹តើលោកម្ចាស់ជាអ្នកណា?› លោកម្ចាស់មានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ខ្ញុំគឺយេស៊ូ ដែលអ្នកកំពុងបៀតបៀន។ ១៦ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ចូរក្រោកឈរឡើង។ ព្រោះខ្ញុំបានលេចមកឲ្យអ្នកឃើញ ដើម្បីជ្រើសរើសអ្នកឲ្យធ្វើជាអ្នកបម្រើ និងជាសាក្សីអំពីការទាំងប៉ុន្មានអំពីខ្ញុំដែលអ្នកបានឃើញ និងការដែលខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យអ្នកឃើញ ១៧ កាលដែលខ្ញុំសង្គ្រោះអ្នកពីបណ្ដាជននេះ និងពីប្រជាជាតិនានាដែលខ្ញុំនឹងចាត់អ្នកឲ្យទៅ ១៨ ដើម្បីបើកភ្នែកពួកគេ ហើយឲ្យពួកគេបែរចេញពីភាពងងឹតមកឯពន្លឺវិញ ថែមទាំងឲ្យចេញពីអំណាចរបស់សាថាន* មកឯព្រះវិញ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចទទួលការអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គង ព្រមទាំងទទួលមត៌កជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលបានត្រូវញែកជាបរិសុទ្ធដោយសារមានជំនឿលើខ្ញុំ›។
១៩ «ដូច្នេះ ស្តេចអាគ្រីប៉ា ខ្ញុំមិនបានធ្វើព្រងើយនឹងអ្វីដែលបានត្រូវបើកបង្ហាញពីស្ថានសួគ៌ឲ្យខ្ញុំឃើញក្នុងគំនិតទេ ២០ ប៉ុន្តែខ្ញុំបាននាំសារទៅដល់អ្នកក្រុងដាម៉ាសមុនដំបូង ហើយដល់បណ្ដាជននៅក្រុងយេរូសាឡិម និងពេញតំបន់យូឌា រួចដល់ជនជាតិដទៃថា ពួកគេត្រូវប្រែចិត្ត ហើយបែរមកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ ដោយប្រព្រឹត្តឲ្យសមនឹងការប្រែចិត្ត។ ២១ ដោយសារការទាំងនេះ ជនជាតិយូដាបានចាប់ខ្ញុំក្នុងវិហារ រួចប៉ុនប៉ងសម្លាប់ខ្ញុំ។ ២២ ក៏ប៉ុន្តែដោយសារខ្ញុំបានទទួលជំនួយពីព្រះ ខ្ញុំបន្តធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់ប្រាប់ទាំងអ្នកធំទាំងអ្នកតូចអំពីដំណឹងល្អរហូតដល់ថ្ងៃនេះ តែខ្ញុំមិននិយាយអ្វីក្រៅពីការទាំងប៉ុន្មានដែលពួកអ្នកប្រកាសទំនាយនិងម៉ូសេបានប្រាប់ថានឹងកើតឡើងនោះទេ ២៣ ពោលគឺ គ្រិស្តត្រូវរងទុក្ខ រួចដោយសារលោកជាអ្នកដែលត្រូវប្រោសឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញមុនគេបង្អស់ នោះលោកនឹងផ្សព្វផ្សាយហើយបំភ្លឺទាំងបណ្ដាជននេះទាំងជនជាតិដទៃ»។
២៤ កាលដែលគាត់កំពុងនិយាយអ្វីៗទាំងនេះដើម្បីការពារខ្លួន ភេស្ទុសបន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «ប៉ូល! អ្នកឆ្កួតហើយ! ការចេះដឹងច្រើនពេកបានធ្វើឲ្យអ្នកឆ្កួត!»។ ២៥ ប៉ុន្តែប៉ូលនិយាយថា៖ «ឯកឧត្តមភេស្ទុស ខ្ញុំមិនឆ្កួតទេ តែខ្ញុំកំពុងនិយាយសេចក្ដីពិតដោយដឹងខុសត្រូវ។ ២៦ តាមការពិត ស្តេចដែលខ្ញុំកំពុងជម្រាបដោយសេចក្ដីក្លាហាន លោកដឹងច្បាស់អំពីការទាំងនេះ ព្រោះខ្ញុំជឿជាក់ថាក្នុងការទាំងអស់នេះគ្មានអ្វីដែលកំបាំងពីលោកទេ ព្រោះការនេះមិនបានធ្វើឡើងដោយសម្ងាត់ឡើយ។ ២៧ ស្តេចអាគ្រីប៉ា តើលោកជឿពួកអ្នកប្រកាសទំនាយទេ? ខ្ញុំដឹងថាលោកជឿ»។ ២៨ ប៉ុន្តែអាគ្រីប៉ានិយាយទៅប៉ូលថា៖ «តែបន្ដិចទៀត ការនិយាយវែកញែករបស់អ្នកនឹងនាំឲ្យខ្ញុំទៅជាគ្រិស្តសាសនិកដែរ»។ ២៩ នោះប៉ូលនិយាយថា៖ «ខ្ញុំអធិដ្ឋានសុំព្រះថា ទោះជាបន្ដិចទៀតឬយូរទៀតក្ដី លោក ព្រមទាំងអស់អ្នកដែលកំពុងស្ដាប់ខ្ញុំនៅថ្ងៃនេះ នឹងបានដូចខ្ញុំដែរ តែដោយគ្មានចំណងទាំងនេះ»។
៣០ រួចមក ស្តេចក៏ក្រោកឈរជាមួយនឹងអភិបាល ប៊ើនីស ព្រមទាំងបុរសទាំងប៉ុន្មានដែលបានអង្គុយជាមួយនឹងពួកគាត់។ ៣១ ប៉ុន្តែកាលដែលពួកគាត់កំពុងចេញទៅ នោះក៏និយាយគ្នាថា៖ «បុរសនេះមិនបានធ្វើអ្វីគួរនឹងទទួលទោសដល់ស្លាប់ ឬជាប់ចំណងសោះ»។ ៣២ ម្យ៉ាងទៀត អាគ្រីប៉ានិយាយទៅភេស្ទុសថា៖ «បុរសនេះអាចត្រូវដោះលែងបាន ប្រសិនបើគាត់មិនបានសុំលើកក្ដីទៅសេសារ»។*
២៧ ដោយសារគេបានសម្រេចឲ្យយើងឡើងសំពៅទៅស្រុកអ៊ីតាលី នោះគេប្រគល់ប៉ូលនិងអ្នកទោសមួយចំនួនទៀតទៅនាយទាហានម្នាក់ឈ្មោះយូលាសពីកងទាហានអូគូស។ ២ បន្ទាប់ពីយើងឡើងសំពៅមួយពីក្រុងអាដ្រាមីទិម ដែលហៀបនឹងចេញដំណើរទៅកន្លែងផ្សេងៗតាមឆ្នេរតំបន់អាស៊ី* នោះយើងក៏ចេញដំណើរទៅ។ អារីស្ដាក ជាអ្នកក្រុងថែស្សាឡូនិចពីស្រុកម៉ាសេដូនក៏នៅជាមួយនឹងយើងដែរ។ ៣ លុះស្អែកឡើងយើងបានចតនៅក្រុងស៊ីដូន ហើយយូលាសបានប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរសនិងប្រកបដោយមនុស្សធម៌ចំពោះប៉ូល ក៏អនុញ្ញាតឲ្យប៉ូលទៅជួបមិត្តសម្លាញ់របស់គាត់ ហើយទទួលការទំនុកបម្រុងពីពួកគេ។
៤ រួចយើងក៏ចេញសំពៅពីកន្លែងនោះ សសៀរតាមបណ្ដោយកោះគីប្រុសដើម្បីបាំងខ្យល់ ព្រោះយើងកំពុងធ្វើដំណើរបញ្ច្រាសខ្យល់ ៥ រួចយើងបើកសំពៅឆ្លងលំហសមុទ្រក្បែរខេត្តស៊ីលីស៊ីនិងខេត្តប៉ាមភីលា រួចបានចតនៅក្រុងមីរ៉ា នាតំបន់លីស៊ី។ ៦ ប៉ុន្តែនាយទាហានយូលាសរកឃើញសំពៅមួយនៅទីនោះ ដែលមកពីក្រុងអាឡិចសង់ទ្រា ហើយនឹងចេញទៅស្រុកអ៊ីតាលី រួចគាត់ឲ្យយើងឡើងសំពៅនោះ។ ៧ បន្ទាប់មក យើងធ្វើដំណើរយឺតៗអស់ជាច្រើនថ្ងៃ ក៏មកដល់ក្រុងគ្នីដូសទាំងលំបាក រួចយើងបើកសំពៅសសៀរតាមបណ្ដោយកោះក្រេត កាត់ជ្រោយសាល់ម៉ូណេ ដោយសារខ្យល់មិនបានឲ្យយើងបន្តដំណើរដូចបំណង។ ៨ យើងក៏ធ្វើដំណើរសសៀរទៅទាំងលំបាករហូតទៅដល់កន្លែងមួយហៅថាកំពង់ផែល្អ ដែលនៅជិតក្រុងឡាសេ។
៩ ជាច្រើនថ្ងៃបានកន្លងផុតទៅ ហើយយើងអាចមានគ្រោះថ្នាក់បើបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ពីព្រោះថ្ងៃតមអាហារនិងជម្រះការខុសឆ្គងបានកន្លងផុតទៅហើយ ដូច្នេះ ប៉ូលជូនយោបល់ ១០ ដល់ពួកគេថា៖ «អ្នករាល់គ្នាអើយ ខ្ញុំយល់ឃើញថា បើបន្តដំណើរទៅមុខទៀត យើងនឹងរងការខូចខាតនិងការបាត់បង់យ៉ាងសម្បើម មិនត្រឹមតែទំនិញនិងសំពៅប៉ុណ្ណោះទេ តែទាំងជីវិត* របស់យើងផង»។ ១១ ក៏ប៉ុន្តែនាយទាហាននោះបានស្ដាប់អ្នកបើកសំពៅនិងម្ចាស់សំពៅ ជាជាងស្ដាប់អ្វីដែលប៉ូលបាននិយាយ។ ១២ ដោយសារកំពង់ផែនោះគឺមិនមែនជាកន្លែងស្រួលស្នាក់នៅក្នុងរដូវត្រជាក់ នោះអ្នកដំណើរភាគច្រើនបានជូនយោបល់ឲ្យចេញដំណើរពីកន្លែងនោះ ហើយទៅកំពង់ផែភេនីចប្រសិនបើអាចធ្វើទៅបាន ដើម្បីស្នាក់នៅទីនោះក្នុងរដូវត្រជាក់។ ភេនីចជាកំពង់ផែមួយនៅកោះក្រេតដែលបែរទៅរកទិសខាងជើងឆៀងខាងកើត និងទិសខាងត្បូងឆៀងខាងកើត។
១៣ ម្យ៉ាងទៀត ពេលដែលខ្យល់បក់មកតិចៗ ពួកគេនឹកស្មានថាច្បាស់ជានឹងបានសម្រេចដូចបំណង ហើយពួកគេទាញយុថ្កាឡើង រួចចាប់ផ្ដើមបើកសំពៅសសៀរតាមឆ្នេរកោះក្រេត។ ១៤ ក៏ប៉ុន្តែមិនយូរក្រោយមក ខ្យល់ព្យុះហៅថាយូរ៉ូអាគីឡូបានបក់មក។ ១៥ ដោយសារខ្យល់បក់យ៉ាងខ្លាំងនាំយកសំពៅទៅ ហើយសំពៅមិនអាចទៅបញ្ច្រាសខ្យល់បាន នោះយើងបានបណ្ដោយទៅតាមខ្យល់វិញ។ ១៦ យើងបើកសំពៅរហូតដល់កោះតូចមួយហៅថាខូដា រួចបានសសៀរតាមកោះនោះដើម្បីបាំងខ្យល់។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយយើងទាញទូកតូចដែលចងនៅកន្ទុយសំពៅមកសឹងតែមិនបានផង។ ១៧ ប៉ុន្តែក្រោយពីបានទាញទូកតូចនោះឡើងលើសំពៅហើយ នោះពួកគេចាប់ផ្ដើមចងគ្រាកសំពៅ រួចក៏ស្រាយខ្សែដងសាវក្ដោង ហើយឲ្យខ្យល់រុញទៅ ដោយសារខ្លាចកឿងនៅផ្នូកខ្សាច់សៀទីស។* ១៨ តែស្អែកឡើង ពួកគេចាប់ផ្ដើមទម្លាក់ទំនិញចោលដើម្បីធ្វើឲ្យសំពៅស្រាល ព្រោះខ្យល់ព្យុះកំពុងធ្វើឲ្យសំពៅយោលយោគចុះឡើងយ៉ាងខ្លាំង ១៩ ហើយនៅថ្ងៃទីបី ពួកគេបោះខ្សែក្ដោងចោលដោយដៃពួកគេផ្ទាល់។
២០ លុះមិនឃើញពន្លឺថ្ងៃឬផ្កាយអស់ជាច្រើនថ្ងៃ ហើយខ្យល់ព្យុះកំពុងបក់មកលើយើងយ៉ាងខ្លាំង នោះសេចក្ដីសង្ឃឹមថានឹងបានសង្គ្រោះក៏រសាយបាត់ទៅ។ ២១ រួចមក ក្រោយពីពួកគេខានបរិភោគអាហារយូរថ្ងៃហើយ នោះប៉ូលក្រោកឈរឡើងនៅកណ្ដាលពួកគេហើយនិយាយថា៖ «អ្នករាល់គ្នាអើយ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាបានស្ដាប់តាមយោបល់ខ្ញុំ ហើយមិនចេញដំណើរពីកោះក្រេត អ្នករាល់គ្នាច្បាស់ជាមិនបានរងការខូចខាតនិងការបាត់បង់ដូច្នេះទេ។ ២២ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នករាល់គ្នាឥឡូវនេះថា កុំអស់សង្ឃឹមឡើយ ព្រោះគ្មានអ្នកណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានឹងបាត់បង់ជីវិត* ឡើយ មានតែសំពៅប៉ុណ្ណោះដែលនឹងត្រូវបាត់បង់។ ២៣ ព្រោះយប់មិញ ទេវតាមួយរូបរបស់ព្រះដែលខ្ញុំគោរពប្រណិប័តន៍និងបំពេញកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋជូន បានឈរនៅជិតខ្ញុំ ២៤ និយាយថា៖ ‹ប៉ូលអើយ កុំខ្លាចឡើយ។ អ្នកត្រូវឈរនៅមុខសេសារ* ហើយមើល! ដោយសារអ្នក ព្រះក៏នឹងមេត្ដាសង្គ្រោះអស់អ្នកដែលកំពុងរួមដំណើរជាមួយនឹងអ្នកដែរ›។ ២៥ ដូច្នេះ ចូរអ្នករាល់គ្នាមានចិត្តរីករាយឡើង ព្រោះខ្ញុំជឿព្រះ ថាលោកនឹងធ្វើការទាំងនោះ ដូចទេវតានោះបានប្រាប់ដល់ខ្ញុំ។ ២៦ ក៏ប៉ុន្តែយើងនឹងលិចសំពៅនៅជិតកោះមួយ»។
២៧ នៅយប់ទីដប់បួន យើងកំពុងយោលយោគចុះឡើងលើសមុទ្រអេឌ្រា លុះប្រហែលជាកណ្ដាលអធ្រាត្រ ពួកអ្នកដើរសំពៅចាប់ផ្ដើមសង្ស័យថាពួកគេជិតដល់ដីគោកហើយ។ ២៨ រួចពួកគេស្ទង់ជម្រៅទឹកឃើញថាមានជម្រៅសាមសិបប្រាំមួយម៉ែត្រ ដូច្នេះ ពួកគេទៅមុខបន្ដិចហើយស្ទង់ម្ដងទៀតឃើញថាមានជម្រៅម្ភៃប្រាំពីរម៉ែត្រ។ ២៩ រួចដោយសារពួកគេខ្លាចថាសំពៅនឹងកឿងលើថ្ម នោះក៏ទម្លាក់យុថ្កាបួនពីកន្ទុយសំពៅ ហើយចាប់ផ្ដើមចង់ឲ្យឆាប់ភ្លឺ។ ៣០ ប៉ុន្តែកាលដែលពួកអ្នកដើរសំពៅចាប់ផ្ដើមរកវិធីរត់ចោលសំពៅ ហើយទម្លាក់ទូកតូចទៅក្នុងទឹក ដោយធ្វើហាក់ដូចជាបម្រុងនឹងទម្លាក់យុថ្កាពីក្បាលសំពៅ ៣១ នោះប៉ូលនិយាយទៅនាយទាហាននិងពួកទាហានឯទៀតថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងមិនបានសង្គ្រោះទេ បើបុរសទាំងនេះមិននៅក្នុងសំពៅ»។ ៣២ រួចពួកទាហានកាត់ខ្សែទូកតូចនោះ ហើយឲ្យធ្លាក់ទៅ។
៣៣ លុះជិតភ្លឺហើយ ប៉ូលចាប់ផ្ដើមលើកទឹកចិត្តពួកគេទាំងអស់គ្នាឲ្យបរិភោគអាហារ ដោយនិយាយថា៖ «ថ្ងៃនេះ ជាថ្ងៃទីដប់បួនហើយដែលអ្នករាល់គ្នាបានចាំយាម ហើយនៅតែមិនបរិភោគ ក៏មិនបានទៅយកអាហារសម្រាប់ខ្លួនអ្នកសោះ។ ៣៤ ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមលើកទឹកចិត្តអ្នករាល់គ្នាឲ្យទៅយកអាហារមកបរិភោគ ដើម្បីសុខភាពរបស់អ្នករាល់គ្នា ព្រោះសូម្បីតែសក់អ្នករាល់គ្នាមួយសរសៃនឹងមិនវិនាសបាត់ទៅសោះឡើយ»។ ៣៥ លុះនិយាយចប់ហើយ គាត់យកនំប៉័ងមួយដុំ អរគុណព្រះនៅមុខពួកគេទាំងអស់គ្នា រួចកាច់នំប៉័ងនោះ ហើយចាប់ផ្ដើមបរិភោគ។ ៣៦ ដូច្នេះ ពួកគេទាំងអស់គ្នាក៏មានចិត្តសប្បាយ ហើយក៏យកអាហារមកបរិភោគដែរ។ ៣៧ សរុបទៅយើងមានគ្នាពីររយចិតសិបប្រាំមួយនាក់* ក្នុងសំពៅ។ ៣៨ លុះបរិភោគឆ្អែតហើយ ពួកគេក៏ធ្វើឲ្យសំពៅស្រាល ដោយយកស្រូវសាលីទៅចោលក្នុងសមុទ្រ។
៣៩ នៅទីបំផុត ពេលភ្លឺហើយ ពួកគេឃើញដីគោកតែមិនស្គាល់កន្លែងនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែពួកគេឃើញឆកសមុទ្រមួយដែលមានឆ្នេរ ហើយពួកគេតាំងចិត្តបើកសំពៅទៅកឿងលើឆ្នេរនោះ ប្រសិនបើអាចធ្វើទៅបាន។ ៤០ ដូច្នេះ ពួកគេកាត់ខ្សែឲ្យយុថ្កាធ្លាក់ចូលសមុទ្រ ហើយនៅដំណាលគ្នាក៏ស្រាយខ្សែចង្កូត រួចសម្រូតក្ដោងមុខឡើងឲ្យចំខ្យល់ហើយបើកសំពៅឆ្ពោះទៅឆ្នេរ។ ៤១ កាលដែលសំពៅប៉ះលើផ្នូកខ្សាច់មួយនៅចន្លោះខ្សែទឹកពីរ សំពៅក៏កឿងទៅ ហើយក្បាលសំពៅបានជាប់នឹងថ្កល់ ប៉ុន្តែរលកសមុទ្រចាប់ផ្ដើមវាយផ្ទប់កន្ទុយសំពៅយ៉ាងខ្លាំង ធ្វើឲ្យបែកបាក់ខ្ទេចខ្ទីអស់។ ៤២ ឃើញដូច្នេះ ពួកទាហានតាំងចិត្តសម្លាប់អ្នកទោសចោល ដើម្បីកុំឲ្យហែលគេចខ្លួន។ ៤៣ ប៉ុន្តែនាយទាហានចង់សង្គ្រោះប៉ូល ដូច្នេះ គាត់ឃាត់ពួកគេមិនឲ្យធ្វើតាមបំណងរបស់ពួកគេ។ រួចគាត់បង្គាប់អស់អ្នកដែលចេះហែលទឹក ឲ្យលោតទៅក្នុងទឹកហើយហែលទៅគោកមុន ៤៤ រួចគាត់បង្គាប់អ្នកដែលនៅសល់ទាំងប៉ុន្មានឲ្យធ្វើដូច្នោះដែរ ដោយមានអ្នកខ្លះតោងបន្ទះក្ដារ ហើយអ្នកខ្លះទៀតតោងរបស់ផ្សេងទៀតក្នុងសំពៅ។ ដូច្នេះ នៅទីបំផុតពួកគេទាំងអស់គ្នាបានទៅដល់គោកដោយសុវត្ថិភាព។
២៨ ក្រោយពីយើងបានទៅដល់ឆ្នេរដោយសុវត្ថិភាពហើយ ទើបយើងដឹងថាកោះនោះឈ្មោះម៉ល់តា។ ២ រួចអ្នកកោះ* នោះប្រព្រឹត្តមកលើយើងដោយមនុស្សធម៌និងចិត្តសប្បុរសក្រៃលែង ដោយបង្កាត់ភ្លើងនិងទទួលយើងទាំងអស់គ្នាហើយផ្ដល់ជំនួយ ព្រោះភ្លៀងចាប់ផ្ដើមធ្លាក់ហើយអាកាសធាតុក៏ត្រជាក់ផង។ ៣ ក៏ប៉ុន្តែពេលដែលប៉ូលប្រមូលអុសមួយបាច់រួចដាក់លើភ្លើង ពស់មានពិសមួយ បានចេញមកដោយសារត្រូវកម្ដៅភ្លើង ហើយក៏ចឹកដៃគាត់ជាប់។ ៤ កាលដែលអ្នកកោះ* នោះ ឃើញសត្វមានពិសនៅជាប់នឹងដៃគាត់ ពួកគេចាប់ផ្ដើមនិយាយថា៖ «បុរសនេះប្រាកដជាឃាតករ ហើយទោះជាគាត់បានរួចពីសមុទ្រដោយសុវត្ថិភាពក្ដី យុត្ដិធម៌មិនអនុញ្ញាតឲ្យគាត់រស់តទៅទៀតទេ»។ ៥ ក៏ប៉ុន្តែគាត់រលាស់សត្វនោះចេញ ហើយវាធ្លាក់ក្នុងភ្លើង ហើយគាត់មិនមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីទេ។ ៦ តែពួកគេចាំមើលគាត់ហើមខ្លួនឬដួលស្លាប់។ ក្រោយពីបានចាំយ៉ាងយូរ ហើយមិនឃើញថាគាត់មានគ្រោះថ្នាក់អ្វីទេ ពួកគេក៏ផ្លាស់គំនិត ចាប់ផ្ដើមនិយាយថាគាត់ជាព្រះមួយទៅវិញ។
៧ នៅតំបន់នោះ បុរសម្នាក់ឈ្មោះផឹបភ្លាស ដែលជាអ្នកធំជាងគេនៅកោះនោះ គាត់មានដីច្រើន ហើយគាត់ទទួលយើងយ៉ាងរាក់ទាក់ដោយចិត្តសប្បុរសអស់បីថ្ងៃ។ ៨ ឯឪពុករបស់ផឹបភ្លាសកំពុងសម្រាន្តលើគ្រែដោយសារឈឺគ្រុនក្ដៅផងហើយរាកមួលផង។ រួចប៉ូលចូលទៅឯគាត់ អធិដ្ឋាន ហើយដាក់ដៃលើគាត់ធ្វើឲ្យជាសះស្បើយ។ ៩ បន្ទាប់ពីការនេះ អ្នកឯទៀតដែលឈឺនៅកោះនោះក៏ចាប់ផ្ដើមមករកប៉ូល ហើយបានជាសះស្បើយដែរ។ ១០ ពួកគេក៏ធ្វើអំណោយជាច្រើនដើម្បីបង្ហាញការគោរពចំពោះយើង ហើយពេលយើងចេញសំពៅ ពួកគេផ្គត់ផ្គង់អ្វីៗជាច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ដែលយើងត្រូវការ។
១១ បីខែក្រោយមក យើងចេញដំណើរតាមសំពៅមួយពីក្រុងអាឡិចសង់ទ្រា ដែលបានចតនៅកោះនោះទាល់តែផុតរដូវត្រជាក់។ នៅក្បាលសំពៅនោះមានរូបមួយដែលមានអក្សរថា«កូនរបស់ព្រះសឺស»។ ១២ រួចយើងចតនៅកំពង់ផែស៊ីរ៉ាគូស ហើយនៅក្រុងនោះអស់បីថ្ងៃ។ ១៣ ពីកន្លែងនោះយើងបើកវាងទៅដល់ក្រុងរេគៀម។ លុះមួយថ្ងៃក្រោយមក ខ្យល់បក់មកពីទិសខាងត្បូង ហើយយើងបានទៅដល់កំពង់ផែពូតេអូលីនៅថ្ងៃទីពីរ។ ១៤ នៅទីនោះយើងរកឃើញបងប្អូន ហើយពួកគាត់បានអង្វរឲ្យយើងនៅជាមួយនឹងពួកគាត់អស់ប្រាំពីរថ្ងៃ។ ដំណើររបស់យើងទៅក្រុងរ៉ូមគឺដូច្នោះ។ ១៥ ពេលដែលទទួលដំណឹងអំពីយើង បងប្អូនបានមកពីក្រុងនោះរហូតដល់ផ្សារអាពីយូសនិងផ្ទះសម្នាក់បី។ កាលដែលប៉ូលឃើញបងប្អូន គាត់អរគុណព្រះហើយក៏មានចិត្តក្លាហាន។ ១៦ នៅទីបំផុតយើងចូលក្រុងរ៉ូម ហើយគេអនុញ្ញាតឲ្យប៉ូលស្នាក់នៅម្នាក់ឯង ជាមួយនឹងទាហានម្នាក់ដែលយាមគាត់។
១៧ ក៏ប៉ុន្តែបីថ្ងៃក្រោយមក គាត់ហៅបុរសដែលមានមុខមាត់ក្នុងចំណោមជនជាតិយូដាឲ្យមកជុំគ្នា។ លុះបានជួបជុំគ្នាហើយ គាត់និយាយទៅពួកគេថា៖ «បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីប្រឆាំងបណ្ដាជនឬទំនៀមទម្លាប់បុព្វបុរសរបស់យើងទេ។ គេបានប្រគល់ខ្ញុំ ជាអ្នកទោសពីក្រុងយេរូសាឡិម ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃជនជាតិរ៉ូម។ ១៨ ហើយក្រោយពីសួរចម្លើយខ្ញុំ អ្នកទាំងនោះចង់ដោះលែងខ្ញុំ ដោយឃើញថាខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីគួរនឹងទទួលទោសដល់ជីវិតឡើយ។ ១៩ ប៉ុន្តែពេលដែលជនជាតិយូដាចេះតែជំទាស់ ខ្ញុំត្រូវសុំលើករឿងក្ដីទៅសេសារ* ប៉ុន្តែមិនមែនដោយសារខ្ញុំមានរឿងអ្វីដែលចង់ចោទប្រកាន់ជាតិខ្ញុំទេ។ ២០ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំអង្វរអ្នករាល់គ្នាឲ្យមក ដើម្បីខ្ញុំអាចនិយាយជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា ព្រោះខ្ញុំជាប់ច្រវាក់នេះដោយសារតែសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់អ៊ីស្រាអែល»។ ២១ ពួកគេនិយាយទៅគាត់ថា៖ «យើងមិនបានទទួលសំបុត្រពីតំបន់យូឌាស្តីអំពីអ្នកទេ ហើយក្នុងចំណោមបងប្អូនដែលទើបតែមកដល់ ក៏គ្មានអ្នកណាបានរាយការណ៍ឬនិយាយអ្វីអាក្រក់អំពីអ្នកដែរ។ ២២ ប៉ុន្តែយើងគិតថាជាការត្រឹមត្រូវឲ្យយើងឮអ្នកនិយាយផ្ទាល់អំពីគំនិតរបស់អ្នក ព្រោះយើងដឹងច្បាស់ថានៅគ្រប់ទីកន្លែងគេតែងនិយាយប្រឆាំងនិកាយនេះ»។
២៣ បន្ទាប់មក ពួកគេណាត់នឹងគាត់ ឲ្យមកពេញមួយថ្ងៃ។ នៅថ្ងៃនោះ ពួកគេមកកន្លែងគាត់ស្នាក់នៅ ដោយមានគ្នាច្រើនជាងមុន ហើយតាំងពីព្រឹកដល់ល្ងាច គាត់ពន្យល់ពួកគេអំពីរឿងនោះ ដោយធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់យ៉ាងសព្វគ្រប់អំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ហើយខំបញ្ជាក់ហេតុផលដើម្បីឲ្យពួកគេជឿអំពីលោកយេស៊ូ ដោយផ្អែកលើច្បាប់របស់ម៉ូសេនិងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ។ ២៤ អ្នកខ្លះចាប់ផ្ដើមជឿអ្វីដែលគាត់និយាយ ឯអ្នកខ្លះទៀតមិនព្រមជឿទេ។ ២៥ ដូច្នេះ ដោយសារពួកគេខ្វែងគំនិតគ្នា នោះពួកគេចាប់ផ្ដើមចេញទៅ។ ពេលនោះប៉ូលនិយាយថា៖
«អ្វីដែលសកម្មពល* បរិសុទ្ធបាននិយាយទៅកាន់ពួកបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នា តាមរយៈអេសាយ ជាអ្នកប្រកាសទំនាយ នោះគឺត្រឹមត្រូវណាស់ ២៦ ពេលថា៖ ‹ចូរទៅឯបណ្ដាជននេះ ហើយនិយាយថា៖ «ពេលដែលស្ដាប់ អ្នករាល់គ្នានឹងស្ដាប់ឮតែមិនយល់ទេ ហើយពេលដែលមើល អ្នករាល់គ្នានឹងមិនឃើញអ្វីសោះ។ ២៧ ព្រោះចិត្តរបស់បណ្ដាជននេះបានទៅជារឹង ហើយពួកគេបានឮនឹងត្រចៀក តែមិនបានអើពើ ក៏បានបិទភ្នែក កុំឲ្យមើលឃើញនឹងភ្នែក ស្ដាប់ឮនឹងត្រចៀក ឬយល់អត្ថន័យហើយឲ្យមានឥទ្ធិពលលើចិត្តរបស់ពួកគេ រួចប្រែចិត្ត ហើយខ្ញុំធ្វើឲ្យពួកគេជាសះស្បើយ»›។ ២៨ ដូច្នេះ ចូរអ្នករាល់គ្នាដឹងថា ដំណឹងនេះ ស្តីអំពីរបៀបដែលព្រះផ្ដល់សេចក្ដីសង្គ្រោះ បានត្រូវផ្សាយដល់ប្រជាជាតិនានា។ ពួកគេប្រាកដជានឹងស្ដាប់»។ ២៩ * ——
៣០ ដូច្នេះ អស់ពីរឆ្នាំគាត់នៅក្នុងផ្ទះដែលគាត់ជួល ហើយក៏បានទទួលយ៉ាងរាក់ទាក់អស់អ្នកដែលមកជួបគាត់ ៣១ ដោយផ្សព្វផ្សាយប្រាប់ពួកគេអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ហើយបង្រៀនអំពីលោកម្ចាស់យេស៊ូគ្រិស្តដោយក្លាហានបំផុត ហើយដោយគ្មានអ្វីមករារាំងឡើយ។
[កំណត់សម្គាល់]
ភាសាក្រិច«អាប៉ូស្តូឡូស»។ មានន័យថា«អ្នកដែលត្រូវគេចាត់ឲ្យទៅ»
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ១២:១
ចម្ងាយនេះគឺប្រមាណ២.០០០ហត្ថ(៨៩០ម៉ែត្រ)។ ពិនិត្យបន្ថែមយ៉ូស្វេ ៣:៤
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
ក្នុងបទគម្ពីរគ្រិស្តសាសនិកជាភាសាក្រិច ពាក្យ«តំបន់អាស៊ី»សំដៅទៅខេត្តមួយរបស់រ៉ូមដែលជាតំបន់មួយនៃប្រទេសតួគីសព្វថ្ងៃនេះ ហើយមិនសំដៅទៅទ្វីបអាស៊ីទេ
ឬអ្នកដែលចូលសាសនាយូដា។ ភាសាក្រិច«ប្រូសាលីតូស»
ប្រហែលជាម៉ោង៩ព្រឹក បើរាប់ពីថ្ងៃរះ
ន័យត្រង់«ទៅលើសាច់ឈាមទាំងអស់»
ភាសាក្រិច«ផ្ស៊ីគី»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ក
ភាសាក្រិច«ហាដេស»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៧
មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៤
មើលកំណត់សម្គាល់ខ២៧
មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៥
ការជ្រមុជទឹកជាពិធីសាសនា
មើលកំណត់សម្គាល់រ៉ូម ៥:១២
មើលកំណត់សម្គាល់ខ២៧
មើលកំណត់សម្គាល់ខ២៧
ប្រហែលជាម៉ោង៣រសៀល បើរាប់ពីថ្ងៃរះ
ភាសាក្រិច«ផ្ស៊ីគី»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ក
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៣:៧
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ២:៤
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
ឬ«បោះដែកគោលភ្ជាប់នឹងបង្គោលឈើ»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៥
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ២១:៤២
តាមមើលទៅ នេះសំដៅទៅការមិនរៀនសូត្រនៅសាលាសាសនារបស់ជនជាតិហេប្រឺ
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ២៦:៥៩
មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៤
ភាសាក្រិច«ផ្ស៊ីគី»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ក
ភាសាក្រិច«សាថាណាស»។ មានន័យថា«អ្នកប្រឆាំង»ឬ«សត្រូវ»
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ១:១
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៣:៧
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៥:១៧
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
ឬអ្នកដែលចូលសាសនាយូដា។ ភាសាក្រិច«ប្រូសាលីតូស»
មើលកំណត់សម្គាល់សកម្ម ២:៩
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៥:១៧
នេះសំដៅទៅដីតូចបំផុតដែលអាចបានជាកម្មសិទ្ធិ
មើលកំណត់សម្គាល់លូក ១:៥៩
ភាសាក្រិច«ផ្ស៊ីគី»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ក
ន័យត្រង់«ប្រាជ្ញា»
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ១:១
ន័យត្រង់«ស្បែកចិត្តនិងត្រចៀកមិនទាន់ត្រូវកាត់ទេ»
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៥:១៧
ពាក្យភាសាក្រិចអាចសំដៅទៅមេឃក៏បានឬស្ថានសួគ៌ក៏បាន
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
ការជ្រមុជទឹកជាពិធីសាសនា
មើលកំណត់សម្គាល់ខ៧
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ១៧:២១
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ១:១
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
ការជ្រមុជទឹកជាពិធីសាសនា
ប្រហែលម៉ោងបីរសៀល បើរាប់ពីថ្ងៃរះ
ប្រហែលម៉ោង១២ថ្ងៃត្រង់ បើរាប់ពីថ្ងៃរះ
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
មើលកំណត់សម្គាល់ខ៣
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ១:១
ការជ្រមុជទឹកជាពិធីសាសនា
មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៤
ភាសាក្រិច«ឌីអាបូឡូស»។ មានន័យថា«អ្នកបង្កាច់បង្ខូច»
មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៥
មើលកំណត់សម្គាល់លូក ១:៥៩
មើលកំណត់សម្គាល់លូក ១:៥៩
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ២:១
ន័យត្រង់«ណែគើរ»
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
ភាសាក្រិច«ឌីអាបូឡូស»។ មានន័យថា«អ្នកបង្កាច់បង្ខូច»
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៥:១៧
ន័យត្រង់«ដោយដៃដែលបានលើកខ្ពស់»
ការជ្រមុជទឹកជាពិធីសាសនា
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ១:១
ឬអ្នកដែលចូលសាសនាយូដា។ ភាសាក្រិច«ប្រូសាលីតូស»
មើលកំណត់សម្គាល់លូក ១:៥៩
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៥:៣២
ភាសាក្រិច«ផ្ស៊ីគី»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ក
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ១៧:២១
មើលកំណត់សម្គាល់លូក ១:៥៩
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
មើលកំណត់សម្គាល់សកម្ម ២:៩
ការជ្រមុជទឹកជាពិធីសាសនា
ភាសាក្រិច«ដាយម៉ូនីអន»។ សំដៅទៅពួកទេវតាអាក្រក់
កន្លែងសាធារណៈដែលមហាជនប្រជុំគ្នា
ន័យត្រង់«អធិរាជ»
ក្រុមអ្នកកាន់តាមទស្សនវិទូឈ្មោះអេពីគួរូស ដែលមានជំនឿថាមនុស្សគួរតែរកការសប្បាយច្រើនបំផុតក្នុងជីវិត
ក្រុមអ្នកកាន់តាមទស្សនវិទូឈ្មោះស៊ីណូ ដែលមានជំនឿថាមនុស្សគួរតែរស់នៅស្របតាមវិចារណញ្ញាណ ហើយតាំងចិត្តជាកណ្ដាល មិនព្រួយលំបាកក៏មិនសប្បាយ
ទួលមួយនៅក្រុងអាថែននៅសម័យបុរាណ ហើយជាកន្លែងដែលតុលាការកំពូលជួបជុំគ្នា
ការជ្រមុជទឹកជាពិធីសាសនា
នេះសំដៅទៅការបង្រៀនដោយមាត់ទទេ
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
ការជ្រមុជទឹកជាពិធីសាសនា
មើលកំណត់សម្គាល់សកម្ម ២:៩
មើលកំណត់សម្គាល់ខ២
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
មើលកំណត់សម្គាល់សកម្ម ២:៩
ឬ«ជីវិត»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ក
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
មើលកំណត់សម្គាល់ខ១០
ឬ«ជិះជាន់»
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៥:១៧
មើលកំណត់សម្គាល់លូក ១:៥៩
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៥:៣២
មើលកំណត់សម្គាល់សកម្ម ២:៩
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៥:១៧
ឬ«ស្ដាប់យល់»ដូចប៉ូល ដែលបានរៀបរាប់ក្នុងខ៧
ការជ្រមុជទឹកជាពិធីសាសនា
ឬ«ជញ្ជាំងលាបកំបោរស»
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៥:១៧
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
ប្រហែលម៉ោង៩យប់ បើរាប់ពីថ្ងៃលិច
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ១៧:២១
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៥:១៧
មើលកំណត់សម្គាល់សកម្ម ២:៩
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ៥:១៧
ន័យត្រង់«អធិរាជ»
ន័យត្រង់«ទៅកាន់លោកម្ចាស់»
ភាសាក្រិច«សាថាណាស»។ មានន័យថា«អ្នកប្រឆាំង»ឬ«សត្រូវ»
ន័យត្រង់«អធិរាជ»
មើលកំណត់សម្គាល់សកម្ម ២:៩
ភាសាក្រិច«ផ្ស៊ីគី»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ក
ឈូងសមុទ្រពីរដែលរាក់ហើយធំនៅប្រទេសលីប៊ី ប៉ែកខាងជើងនៃទ្វីបអាហ្វ្រិក
មើលកំណត់សម្គាល់ខ១០
ន័យត្រង់«អធិរាជ»
ភាសាក្រិច«ផ្ស៊ីគី»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ក
ឬ«អ្នកដែលនិយាយភាសាបរទេស»
មើលកំណត់សម្គាល់ខ២
ន័យត្រង់«អធិរាជ»
ភាសាក្រិច«ភ្នូម៉ា»។ មើលសេចក្ដីពន្យល់បន្ថែមផ្នែកទី៦ខ
មើលកំណត់សម្គាល់ម៉ាថ ១៧:២១