តើអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងដល់យុវជន?
ពត៌មានល្អ ឬក៏ពត៌មានអាក្រក់—តើអ្នកចង់ស្ដាប់មួយណាមុន? ពេលដែលបានសួរសំនួរនេះ មនុស្សភាគច្រើនចង់ស្ដាប់ពត៌មានអាក្រក់មុន ដោយសង្ឃឹមថានឹងចងចាំពត៌មានល្អ។
ពេលដែលយើងពិនិត្យនូវអ្វីដែលកើតឡើងដល់យុវជន សូមពិចារណាមើលស្ថានការណ៍ក្នុងបច្ចុប្បន្ននេះ។ មនុស្សចាស់តែងតែនិយាយថាយុវជននៅសម័យនេះមិនដូចយុវជនពីសម័យបុរាណទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យុវជនតូចចិត្តដល់ការនិយាយបញ្ឆិតបញ្ឆៀងណាមួយ ដែលថាគេមិនបានបំពេញដល់ខ្នាតគំរូពីសម័យមុន។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកអ្នកសង្កេតការណ៍នៃមនុស្សជាតិ យល់ថាយុវជនសម័យនេះ គឺខុសពីយុវជនពីសម័យមុន។
តើខុសគ្នាយ៉ាងណា?
ទោះជាមនុស្សទូទៅជឿថា យុវជនគួរមានសុជីវធម៌ ការស្គាល់ភារកិច្ចខ្លួន ហើយគោរពដល់អ្នកដទៃ ការពិតនោះគឺមិនដូច្នោះទេ។ យោងទៅតាមការស្រាវជ្រាវដែលបានបោះពុម្ពក្នុងកាសែត ឯករាជ្យនៃទីក្រុងឡុនដន យុវជនគឺ«បង្កើត ‹វិញ្ញាណថ្មីនៃការបះបោរ› ប្រឆាំងនឹងពិភពលោកដែលគេឃើញថា ធ្វើឲ្យគេខកចិត្ត»។ «វិញ្ញាណនៃការបះបោរ»នេះ គឺឃើញក្នុងការស្រាវជ្រាវ ដែលមានយុវជនតិចណាស់ក្នុងសម័យទំនើបនេះ ដែលចាត់ខ្លួនគេ«សមហេតុផលហើយដោយដឹងពីភារកិច្ចខ្លួន»។ គេចង់ឲ្យមនុស្សចាត់ទុកគេជា«អវិន័យហើយដែលមិនអាចទាយទុកមុនបាន»។
នៅប្រទេសអង់គ្លេស ជាឧទាហរណ៍ បទឧក្រិដ្ឋដែលបានរាយការណ៍—ភាគច្រើនបានប្រព្រឹត្តដោយយុវជន—រវាងឆ្នាំ១៩៥០និងឆ្នាំ១៩៩៣បានកើនដល់ទៅដប់ដង។ គ្រឿងញៀននិងការរំលោភស្រាមានកាន់តែច្រើនឡើង ហើយបទឧក្រិដ្ឋក៏មានដូចគ្នាដែរ។ នៅពេលដដែលនោះ ថែម្សនៃទីក្រុងឡុនដនកត់សម្គាល់ថា សឹងគ្រប់ប្រទេសដែលលូតលាស់មានការពិសោធ «តាំងតែពីសង្គ្រាមលោកទីពីរ មានឃើញជម្ងឺខាងចិត្តក្នុងចំណោមយុវជនជាច្រើន»។ យោងទៅតាមដាវីឌ ជេស្មិត ជាសាស្ដ្រាចារ្យខាងបទឧក្រិដ្ឋ ជម្ងឺទាំងនេះ«មិនមែនទាក់ទងនឹងការខ្វះខាត ឬការកើនខាងភាពសំបូរទ្រព្យធនណាមួយទេ»។ ការស្រាវជ្រាវបង្ហាញថា មានការខុសគ្នាដ៏ជាក់ស្តែងរវាងយុវជននិងមនុស្សចាស់ៗ។
ក្មេងៗនិងយុវជនសព្វថ្ងៃនេះប្រឈមភាពតានតឹងកាន់តែច្រើនឡើង។ ករណីនៃការសម្លាប់ខ្លួន ប៉ុនប៉ងសម្លាប់ឬមានការជោគជ័យក៏ដោយ គឺបានក្លាយជាការធម្មតា។ កាសែតគ្លាស្កូនៃប្រទេសអេកូស បានរាយការណ៍ថា ការប៉ុនប៉ងសម្លាប់ខ្លួនដោយកូនក្មេងក្រោមអាយុ១២ឆ្នាំ បានកាន់តែទ្វេឡើងក្រោមរយៈតែដប់ឆ្នាំ។ ការអស់សង្ឃឹមរបស់ក្មេងជំទង់បណ្ដោយឲ្យគេសម្លាប់ខ្លួន។ កាសែតមួយបាននិយាយថា «ការប៉ុនប៉ងសម្លាប់ខ្លួនជាលទ្ធផលនៃការមានបញ្ហាខាងផ្លូវចិត្តចំពោះយុវជន ដែលគំរាមផ្ទុកសេវាជំនួយដែលបានទំនុកបំរុងនោះ»។
តើដាក់កំហុសទៅលើអ្នកណា?
មនុស្សពេញវ័យបន្ទោសទៅលើយុវជន ចំពោះទស្សនៈ«ដែលខុសពីធម្មតា»របស់យុវជន។ ប៉ុន្តែ តាមការពិតនោះ តើមិនមែនមនុស្ស ដែលជាអ្នកទទួលខុសត្រូវសំរាប់អ្វីៗដែលបានកើតឡើងដល់យុវជននៅសព្វថ្ងៃនេះទេឬអី? ការសម្លុត ការមិនយកចិត្តទុកដាក់ពីឪពុកម្ដាយ ការខ្វះខាតគំរូល្អដែលធ្វើឲ្យយុវជនមិនអាចទុកចិត្តនោះ ដែលធ្វើឲ្យយុវជនប្រព្រឹត្តខុសពីធម្មតា។ លោកមៃកែល រាត់តឺជាអ្នកសាស្ដ្រាចារ្យមេដឹកនាំនៃគណៈស្រាវជ្រាវខាងព្យាបាលនៃពេទ្យវិកលចរិតកូនក្មេង នៅប្រទេសអង់គ្លេសបានអះអាងថា «ការធ្លាក់ទឹកចិត្តក្នុងមនុស្សទូទៅគឺមានដូចគ្នាតាំងពី៣០ឆ្នាំមុនម្ល៉េះ»។ គាត់និយាយបន្ថែមទៀតថា «ប៉ុន្តែ ការធ្លាក់ទឹកចិត្តកើតមានឡើងក្នុងចំណោមក្មេងជំទង់និងយុវជនពេញវ័យបានកើនកាន់តែច្រើនៗឡើង។ . . . ប្រាកដហើយ ការបាក់បែកគ្រួសារជាកត្ដាក្នុងរឿងនេះ; មិនគ្រាន់តែលែងលះគ្នា ប៉ុន្តែ ការមិនស្រុះស្រួលគ្នានិងការទង្គិចចិត្តទូទៅក្នុងចំណោមមនុស្សពេញវ័យ»។
សាស្ដ្រាចារ្យស្រីម្នាក់បានអះអាងថា យុវជន «បោះបង់ចោលទំនៀមទំលាប់»។ ហេតុអ្វី? «ពីព្រោះទំនៀមទំលាប់មិនមែនសំរាប់ពួកគេទេ»។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតដល់ទស្សនៈដែលផ្លាស់ប្ដូរ ដែលស្តីអំពីមុខនាទីនៃភេទ។ យុវនារីជាច្រើនជ្រើសរើសបុគ្គលិកលក្ខណៈជាប្រុសនៃការឈ្លានពាននិងអំពើឃោរឃៅ ចំពោះយុវជនវិញ ក្លាយលក្ខណៈជាស្រី។ នេះគឺខុសពីសម័យដើមមែន!
ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីបានជាយើងឃើញការផ្លាស់ប្ដូរលឿនម្ល៉េះឥឡូវនេះ? ហើយតើអ្វីជាពត៌មានល្អចំពោះយុវជននៅសព្វថ្ងៃនេះ? តើតាមរបៀបណាដែលគេអាចមានអនាគតដ៏ពិតប្រាកដបាន? អត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងមានចម្លើយសំរាប់សំនួរទាំងនេះ។