ថ្ងៃសុក្រ ទី១៩ ខែកញ្ញា
ចូរ . . . បន្តស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកជានិច្ច។—១យ៉ូន. ៤:៧
យើងទាំងអស់គ្នាចង់«បន្តស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកជានិច្ច»។ ប៉ុន្តែ គឺសំខាន់ឲ្យយើងចាំថាលោកយេស៊ូបានព្រមានថា៖ «សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សភាគច្រើននឹងរសាយទៅ»។ (ម៉ាថ. ២៤:១២) លោកយេស៊ូមិនបានមានប្រសាសន៍ថា នេះនឹងកើតឡើងដល់ពួកអ្នកកាន់តាមភាគច្រើនរបស់លោកទេ។ ប៉ុន្តែ យើងគួរបន្តប្រុងប្រយ័ត្នដើម្បីមិនទទួលឥទ្ធិពលពីការខ្វះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សដែលនៅជុំវិញយើងក្នុងពិភពលោកនេះ។ ដោយចាំចំណុចនេះ សូមយើងពិចារណាអំពីសំណួរសំខាន់នេះ៖ តើមានវិធីដែលជួយយើងឲ្យដឹងថាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះបងប្អូនគឺខ្លាំងឬទេ? របៀបមួយដើម្បីដឹងថាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងគឺខ្លាំងយ៉ាងណា គឺដោយពិនិត្យមើលប្រតិកម្មរបស់យើងចំពោះស្ថានភាពផ្សេងៗក្នុងជីវិត។ (២កូ. ៨:៨) ស្ថានភាពមួយបានត្រូវរៀបរាប់ដោយសាវ័កពេត្រុសដែលថា៖ «ជាពិសេស ចូរស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកឲ្យខ្លាំង ពីព្រោះសេចក្ដីស្រឡាញ់គ្របបាំងការខុសឆ្គងជាច្រើន»។ (១ពេ. ៤:៨) ដូច្នេះ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងអាចត្រូវសាកល្បងដោយភាពទន់ខ្សោយនិងភាពមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់អ្នកឯទៀត។ w២៣.១១ ទំ.១០-១១ វ.១២-១៣
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី២០ ខែកញ្ញា
ត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។—យ៉ូន. ១៣:៣៤
យើងមិនអាចធ្វើតាមបង្គាប់របស់លោកយេស៊ូអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់បានទេ បើយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់តែចំពោះអ្នកខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំ ប៉ុន្តែមិនបង្ហាញចំពោះអ្នកខ្លះទៀត។ ពិតមែនថា យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ជិតស្និទ្ធជាងចំពោះបុគ្គលខ្លះ ដូចលោកយេស៊ូដែរ។ (យ៉ូន. ១៣:២៣; ២០:២) ប៉ុន្តែ សាវ័កពេត្រុសរំលឹកយើងថា យើងគួរព្យាយាម«ស្រឡាញ់គ្នាជាបងប្អូន» គឺមានអារម្មណ៍បែបកក់ក្ដៅដូចក្រុមគ្រួសារចំពោះបងប្អូនទាំងអស់។ (១ពេ. ២:១៧) ពេត្រុសលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យ«ស្រឡាញ់គ្នាឲ្យខ្លាំងដោយស្មោះពីចិត្ត»។ (១ពេ. ១:២២) ក្នុងបរិបទនេះ ការស្រឡាញ់«ឲ្យខ្លាំង»រួមបញ្ចូលការស្រឡាញ់បុគ្គលណាម្នាក់ ទោះជាពិបាកបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគាត់ក្ដី។ ជាឧទាហរណ៍ ចុះបើបងប្អូនណាម្នាក់ធ្វើឲ្យយើងទើសចិត្តឬឈឺចិត្តដោយហេតុណាមួយ? ជាជាងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដំបូងយើងប្រហែលជាចង់ប្រព្រឹត្តទៅលើគាត់ ដូចដែលគាត់ប្រព្រឹត្តមកលើយើង។ ប៉ុន្តែពេត្រុសបានរៀនពីលោកយេស៊ូថាព្រះមិនពេញចិត្តការប្រព្រឹត្តបែបនេះទេ។ (យ៉ូន. ១៨:១០, ១១) ពេត្រុសបានសរសេរថា៖ «មិនត្រូវធ្វើអំពើអាក្រក់សងអ្នកដែលធ្វើអំពើអាក្រក់មកលើខ្លួន ឬប្រមាថតបទៅអ្នកដែលប្រមាថខ្លួននោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូរឲ្យពរគេ»។ (១ពេ. ៣:៩) ពេលអ្នកស្រឡាញ់អ្នកឯទៀតឲ្យខ្លាំង អ្នកនឹងសប្បុរសនិងចេះគិតគូរ។ w២៣.០៩ ទំ.២៩ វ.៩-១១
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី២១ ខែកញ្ញា
ស្ត្រីត្រូវ . . . ប្រព្រឹត្តដោយមានតុល្យភាព ព្រមទាំងស្មោះត្រង់ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់។—១ធី. ៣:១១
យើងកោតស្ងើចដោយឃើញក្មេងៗឆាប់ធំទៅជាមនុស្សពេញវ័យ។ ការធំលូតលាស់នេះមើលទៅគឺមិនចាំបាច់ខំប្រឹងទេ។ ប៉ុន្តែ ការធំលូតលាស់ទៅជាគ្រិស្តសាសនិកដែលមានភាពចាស់ទុំគឺត្រូវការការខំប្រឹង។ (១កូ. ១៣:១១; ហេ. ៦:១) ដើម្បីសម្រេចគោលដៅនេះ យើងផ្ទាល់ត្រូវមានចំណងមិត្តភាពដ៏ជ្រាលជ្រៅជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ យើងក៏ត្រូវការឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធរបស់លោកកាលដែលយើងបណ្ដុះឲ្យមានគុណសម្បត្តិដែលព្រះពេញចិត្ត បណ្ដុះបណ្ដាលជំនាញដែលមានប្រយោជន៍ និងត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ភារកិច្ចដែលយើងប្រហែលជានឹងទទួលនៅថ្ងៃអនាគត។ (សុភ. ១:៥) ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតមនុស្សជាប្រុសជាស្រី។ (ដក. ១:២៧) ច្បាស់ណាស់បុរសនិងស្ត្រីមានរូបកាយខុសគ្នា ប៉ុន្តែពួកគេមានភាពខុសគ្នាតាមរបៀបផ្សេងទៀតផងដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតបុរសនិងស្ត្រីឲ្យបំពេញតួនាទីរៀងៗខ្លួន ដូច្នេះពួកគេត្រូវការគុណសម្បត្តិនិងជំនាញផ្សេងៗដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ។—ដក. ២:១៨ w២៣.១២ ទំ.១៨ វ.១-២