ບົດຄວາມສຶກສາທີ 48
ເພງທີ 97 ຊີວິດເຮົາຕ້ອງອາໄສຄຳສອນຂອງພະເຈົ້າ
ເຮົາຮຽນຫຍັງຈາກການອັດສະຈັນຂອງພະເຢຊູເລື່ອງເຂົ້າຈີ່?
“ຂ້ອຍນີ້ແຫຼະແມ່ນອາຫານທີ່ໃຫ້ຊີວິດ. ຄົນທີ່ມາຫາຂ້ອຍຈະບໍ່ຫິວເຂົ້າອີກເລີຍ.”—ຢຮ. 6:35
ຈຸດສຳຄັນ
ເຮົາຈະໄດ້ບົດຮຽນຫຍັງຈາກໂຢຮັນບົດ 6 ເຊິ່ງເວົ້າເຖິງການອັດສະຈັນທີ່ພະເຢຊູເຮັດຕອນທີ່ເພິ່ນລ້ຽງອາຫານຫຼາຍພັນຄົນດ້ວຍເຂົ້າຈີ່ 5 ອັນກັບປາ 2 ໂຕ.
1. ໃນສະໄໝທີ່ຂຽນຄຳພີໄບເບິນເຂົ້າຈີ່ສຳຄັນສ່ຳໃດ?
ເຂົ້າຈີ່ເປັນອາຫານຫຼັກຂອງຄົນໃນສະໄໝທີ່ຂຽນຄຳພີໄບເບິນ. (ປຖກ. 18:6; ລກ. 9:3) ທີ່ຈິງ ມັນສຳຄັນຫຼາຍຈົນບາງເທື່ອຄຳພີໄບເບິນໃຊ້ຄຳວ່າ “ເຂົ້າຈີ່” ເພື່ອໝາຍເຖິງຂອງກິນ. (ມທ. 6:11; ກຈກ. 20:7 ເບິ່ງຂໍ້ມູນສຳລັບສຶກສາ)a ພະເຢຊູກໍໃຊ້ເຂົ້າຈີ່ເພື່ອເຮັດການອັດສະຈັນ 2 ເທື່ອເຊິ່ງເປັນເລື່ອງທີ່ເຮົາຮູ້ຈັກດີ. (ມທ. 16:9, 10) ການອັດສະຈັນເທື່ອໜຶ່ງທີ່ເພິ່ນເຮັດແມ່ນຢູ່ໂຢຮັນບົດ 6. ຕອນນີ້ເຮົາຈະເບິ່ງເລື່ອງນີ້ນຳກັນ ແລະເຮົາຈະເບິ່ງວ່າມີບົດຮຽນຫຍັງແດ່ທີ່ເຮົາຈະເອົາມາໃຊ້ໄດ້ໃນທຸກມື້ນີ້.
2. ເປັນຫຍັງຫຼາຍພັນຄົນຈຶ່ງຕ້ອງການຂອງກິນ?
2 ມີເທື່ອໜຶ່ງ ຫຼັງຈາກພວກອັກຄະສາວົກກັບມາຈາກການປະກາດ ພະເຢຊູໄດ້ພາເຂົາເຈົ້າຂຶ້ນເຮືອລຳໜຶ່ງຂ້າມທະເລຄາລີເລເພື່ອເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ພັກຜ່ອນ. (ມຣກ. 6:7, 30-32; ລກ. 9:10) ເມື່ອພະເຢຊູກັບພວກອັກຄະສາວົກໄປຮອດບ່ອນທີ່ງຽບໆຫ່າງໄກຈາກຄົນໃນເຂດໃກ້ເມືອງເບັດຊາອີດາ ບໍ່ດົນປະຊາຊົນຫຼາຍພັນຄົນກໍໄປຫາເຂົາເຈົ້າຢູ່ຫັ້ນ. ພະເຢຊູບໍ່ໄດ້ລະເລີຍຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ. ເພິ່ນສອນເຂົາເຈົ້າເລື່ອງການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າແລະປົວຄົນທີ່ເຈັບປ່ວຍ. ຍ້ອນໃກ້ຊິຄ່ຳແລ້ວ ພວກລູກສິດຈຶ່ງສົງໄສວ່າຄົນເຫຼົ່ານີ້ຊິກິນຫຍັງ. ບາງຄົນອາດເອົາຂອງກິນມານຳໜ້ອຍໜຶ່ງ ແຕ່ຄົນສ່ວນຫຼາຍຈະຕ້ອງເຂົ້າໄປໃນບ້ານທີ່ຢູ່ແຖວນັ້ນເພື່ອຊື້ຂອງກິນ. (ມທ. 14:15; ຢຮ. 6:4, 5) ເມື່ອເປັນແບບນີ້ ພະເຢຊູຈະເຮັດແນວໃດ?
ພະເຢຊູລ້ຽງເຂົ້າຈີ່ຫຼາຍພັນຄົນໂດຍການອັດສະຈັນ
3. ພະເຢຊູບອກພວກລູກສິດໃຫ້ເຮັດຫຍັງສຳລັບປະຊາຊົນຫຼາຍພັນຄົນ? (ເບິ່ງຮູບໜ້າປົກນຳ)
3 ພະເຢຊູບອກພວກອັກຄະສາວົກວ່າ: “ບໍ່ຕ້ອງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໄປໃສດອກ. ໃຫ້ພວກເຈົ້າຫັ້ນແຫຼະເອົາຂອງກິນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າກິນ.” (ມທ. 14:16) ແຕ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນໄປບໍ່ໄດ້ ຍ້ອນວ່າສະເພາະຜູ້ຊາຍກໍມີປະມານ 5.000 ຄົນແລ້ວ. ຖ້ານັບຜູ້ຍິງກັບເດັກນ້ອຍລວມກັນອາດຈະປະມານ 15.000 ຄົນທີ່ຕ້ອງລ້ຽງອາຫານ. (ມທ. 14:21) ອັນເດອາເວົ້າວ່າ: “ເດັກນ້ອຍຜູ້ນີ້ມີເຂົ້າຈີ່ບາເລ 5 ອັນກັບປານ້ອຍໆ 2 ໂຕ ແຕ່ມັນບໍ່ພໍສຳລັບຄົນຫຼາຍປານນີ້ດອກ.” (ຢຮ. 6:9) ເຂົ້າຈີ່ທີ່ເຮັດຈາກເຂົ້າບາເລເປັນອາຫານທີ່ຄົນທົ່ວໄປກິນແລະປານ້ອຍໆ 2 ໂຕນັ້ນອາດຈະເປັນປາທີ່ເອືອບເກືອແລະຕາກແຫ້ງ. ແຕ່ເຂົ້າຈີ່ກັບປາສ່ຳນັ້ນຊິພໍສຳລັບຫຼາຍພັນຄົນໄດ້ແນວໃດ?
ພະເຢຊູເອົາໃຈໃສ່ຄວາມຈຳເປັນຂອງປະຊາຊົນທັງທາງດ້ານຄວາມເຊື່ອແລະທາງດ້ານຮ່າງກາຍ (ເບິ່ງຂໍ້ 3)
4. ເຮົາຮຽນຫຍັງຈາກໂຢຮັນ 6:11-13? (ເບິ່ງຮູບນຳ)
4 ພະເຢຊູຢາກສະແດງຄວາມໃຈກວ້າງຕໍ່ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງບອກເຂົາເຈົ້າໃຫ້ນັ່ງລົງເປັນກຸ່ມຢູ່ພື້ນທີ່ເປັນຫຍ້າ. (ມຣກ. 6:39, 40; ອ່ານໂຢຮັນ 6:11-13) ຈາກນັ້ນ ພະເຢຊູໄດ້ອະທິດຖານຂອບໃຈພະເຢໂຫວາສຳລັບເຂົ້າຈີ່ແລະປາ. ພະເຢຊູເຮັດແບບນີ້ກໍເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຢໂຫວາເປັນຜູ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ມີອາຫານແລະເພິ່ນຢາກຂອບໃຈສຳລັບເລື່ອງນີ້. ເປັນເລື່ອງສຳຄັນທີ່ເຮົາຈະຮຽນແບບພະເຢຊູໂດຍອະທິດຖານຂອບໃຈພະເຢໂຫວາກ່ອນກິນເຂົ້າ ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຢູ່ຄົນດຽວຫຼືຢູ່ກັບຄົນອື່ນ. ເມື່ອອະທິດຖານແລ້ວໆ ພະເຢຊູບອກພວກອັກຄະສາວົກໃຫ້ຢາຍອາຫານໃຫ້ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ ທຸກຄົນໄດ້ກິນຈົນອີ່ມແລະອາຫານກໍຍັງເຫຼືອບັກຫຼາຍໆ. ແຕ່ພະເຢຊູບໍ່ໃຫ້ຖິ້ມ ເພິ່ນບອກພວກອັກຄະສາວົກໃຫ້ທ້ອນອາຫານໄວ້ເຊິ່ງອາດຈະເອົາໄວ້ກິນຫຼັງຈາກນັ້ນ. ພະເຢຊູວາງຕົວຢ່າງໃຫ້ເຮົາໃນການໃຊ້ສິ່ງຕ່າງໆແບບບໍ່ຖິ້ມບໍ່ເສຍ. ຖ້າເຈົ້າເປັນພໍ່ແມ່ ເຈົ້າສາມາດໃຊ້ເລື່ອງນີ້ສອນລູກໃຫ້ຮູ້ວ່າເປັນເລື່ອງສຳຄັນທີ່ຈະອະທິດຖານກ່ອນກິນເຂົ້າ ເຮັດດີຕໍ່ຄົນອື່ນ ແລະເປັນຄົນໃຈກວ້າງ.
ໃຫ້ຖາມໂຕເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍອະທິດຖານກ່ອນກິນເຂົ້າຄືກັບທີ່ພະເຢຊູເຮັດບໍ?’ (ເບິ່ງຂໍ້ 4)
5. ເມື່ອເຫັນສິ່ງທີ່ພະເຢຊູເຮັດໃນມື້ນັ້ນ ປະຊາຊົນພະຍາຍາມເຮັດຫຍັງກັບເພິ່ນ ແຕ່ເພິ່ນໄດ້ເຮັດແນວໃດ?
5 ປະຊາຊົນເຫຼົ່ານີ້ງຶດຫຼາຍໃນວິທີທີ່ພະເຢຊູສອນແລະວິທີທີ່ເພິ່ນເຮັດການອັດສະຈັນ. ເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າໂມເຊເຄີຍບອກວ່າພະເຈົ້າຈະແຕ່ງຕັ້ງຄົນໜຶ່ງໃຫ້ເປັນຜູ້ພະຍາກອນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ສະນັ້ນເຂົາເຈົ້າອາດຈະຄິດວ່າ ‘ພະເຢຊູຊິແມ່ນຜູ້ພະຍາກອນຄົນນັ້ນບໍ?’ (ພບຍ. 18:15-18) ຖ້າແມ່ນ ເພິ່ນຄືຊິເປັນຜູ້ປົກຄອງທີ່ດີແທ້ໆແລະຄືຊິສາມາດໃຫ້ທຸກຄົນໃນອິດສະຣາເອນມີອາຫານກິນຢ່າງເຫຼືອເຟືອ. ຍ້ອນແນວນີ້ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງ “ພະຍາຍາມຈະຕັ້ງ [ພະເຢຊູ] ໃຫ້ເປັນກະສັດ.” (ຢຮ. 6:14, 15) ຖ້າພະເຢຊູຍອມໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຕັ້ງເພິ່ນເປັນກະສັດ ເພິ່ນກໍຈະເຂົ້າໄປມີສ່ວນໃນເລື່ອງການເມືອງຂອງຄົນຢິວທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງໂຣມ. ພະເຢຊູເຮັດແນວໃດ? ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າ ພະເຢຊູແຍກ “ໄປຢູ່ພູຄົນດຽວ.” ດັ່ງນັ້ນ ເຖິງວ່າຈະຖືກຄົນອື່ນກົດດັນ ແຕ່ພະເຢຊູກໍບໍ່ຍອມເຂົ້າໄປຫຍຸ້ງກ່ຽວກັບການເມືອງ. ນີ້ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ສຳຄັນແທ້ໆສຳລັບເຮົາ!
6. ເຮົາຈະຮຽນແບບຕົວຢ່າງຂອງພະເຢຊູແນວໃດ? (ເບິ່ງຮູບນຳ)
6 ແນ່ນອນວ່າບໍ່ມີໃຜຈະມາຂໍໃຫ້ເຮົາເຮັດການອັດສະຈັນເພື່ອໃຫ້ມີອາຫານ ປົວຄົນເຈັບປ່ວຍ ຫຼືພະຍາຍາມຕັ້ງເຮົາໃຫ້ເປັນກະສັດຫຼືເປັນປະທານປະເທດ. ແຕ່ເຂົາເຈົ້າອາດພະຍາຍາມຊວນເຮົາໃຫ້ມີສ່ວນໃນເລື່ອງການເມືອງໂດຍໄປເລືອກຕັ້ງ ຫຼືໃຫ້ເຮົາສະໜັບສະໜູນຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າຄິດວ່າຈະເປັນຜູ້ປົກຄອງທີ່ດີ. ແນວໃດກໍຕາມ ພະເຢຊູເຮັດໃຫ້ເຮົາເຫັນແຈ້ງໃນເລື່ອງນີ້. ເພິ່ນບໍ່ເຂົ້າໄປຫຍຸ້ງກ່ຽວກັບເລື່ອງການເມືອງເລີຍ ຕໍ່ມາເພິ່ນເຖິງຂັ້ນເວົ້າວ່າ: “ການປົກຄອງຂອງຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງໂລກນີ້.” (ຢຮ. 17:14; 18:36) ໃນທຸກມື້ນີ້ ເຮົາທຸກຄົນກໍຕ້ອງຮຽນແບບພະເຢຊູທັງທາງຄວາມຄິດແລະການກະທຳ. ຄືກັບພະເຢຊູ ເຮົາສະໜັບສະໜູນການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າ ບອກຄົນອື່ນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ແລະອະທິດຖານຂໍໃຫ້ການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າມາປົກຄອງໂລກນີ້. (ມທ. 6:10) ຕອນນີ້ໃຫ້ເຮົາກັບມາເບິ່ງການອັດສະຈັນເລື່ອງເຂົ້າຈີ່ທີ່ພະເຢຊູເຮັດ ແລະເບິ່ງວ່າເຮົາຈະໄດ້ບົດຮຽນຫຍັງອີກຈາກເລື່ອງນີ້.
ພະເຢຊູວາງຕົວຢ່າງໃຫ້ພວກລູກສິດໂດຍບໍ່ຫຍຸ້ງກ່ຽວກັບເລື່ອງການເມືອງຂອງຄົນຢິວຫຼືຂອງພວກໂຣມ (ເບິ່ງຂໍ້ 6)
“ຄວາມໝາຍຂອງການອັດສະຈັນເລື່ອງເຂົ້າຈີ່”
7. ພະເຢຊູໄດ້ເຮັດຫຍັງ ແລະພວກອັກຄະສາວົກມີທ່າທີແນວໃດ? (ໂຢຮັນ 6:16-20)
7 ຫຼັງຈາກພະເຢຊູລ້ຽງອາຫານຫຼາຍພັນຄົນແລ້ວ ເພິ່ນໄດ້ບອກພວກອັກຄະສາວົກໃຫ້ຂີ່ເຮືອອອກຈາກເຂດນັ້ນແລະກັບໄປເມືອງກາເປນາອູມ ແລະເພິ່ນໄປຢູ່ພູຄົນດຽວຍ້ອນວ່າຢາກໜີຈາກຄົນກຸ່ມນັ້ນທີ່ພະຍາຍາມຕັ້ງເພິ່ນໃຫ້ເປັນກະສັດ. (ອ່ານໂຢຮັນ 6:16-20) ຕອນທີ່ພວກອັກຄະສາວົກກຳລັງພາຍເຮືອຢູ່ ກໍເກີດພາຍຸເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ທະເລປັ່ນປ່ວນແລະມີຄື້ນໃຫຍ່. ຈາກນັ້ນ ພະເຢຊູໄດ້ຍ່າງຢູ່ເທິງໜ້ານ້ຳມາຫາເຂົາເຈົ້າ ແລະເພິ່ນໄດ້ຊວນເປໂຕໃຫ້ຍ່າງຢູ່ເທິງໜ້ານ້ຳຄືກັນ. (ມທ. 14:22-31) ເມື່ອພະເຢຊູຂຶ້ນມາຢູ່ເທິງເຮືອແລ້ວ ພາຍຸກໍສະຫງົບລົງ. ພວກອັກຄະສາວົກພາກັນງຶດແລະເວົ້າວ່າ: “ທ່ານເປັນລູກຂອງພະເຈົ້າແທ້ໆ.”b (ມທ. 14:33) ເປັນຕາໜ້າສົນໃຈ ພວກອັກຄະສາວົກເວົ້າແບບນີ້ຫຼັງຈາກທີ່ເຫັນພະເຢຊູຍ່າງຢູ່ເທິງໜ້ານ້ຳ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງຫຼັງຈາກທີ່ເພິ່ນເຮັດການອັດສະຈັນເລື່ອງເຂົ້າຈີ່. ມາຣະໂກເວົ້າວ່າ: “[ພວກອັກຄະສາວົກ] ຮູ້ສຶກງຶດຫຼາຍ ຍ້ອນເຂົາເຈົ້າຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍຂອງການອັດສະຈັນເລື່ອງເຂົ້າຈີ່ນັ້ນ.” (ມຣກ. 6:50-52) ແມ່ນແລ້ວ ພວກອັກຄະສາວົກບໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າພະເຢໂຫວາສາມາດໃຫ້ພະເຢຊູມີລິດເດດທີ່ຈະເຮັດຫຼາຍຢ່າງນອກຈາກເຮັດການອັດສະຈັນເລື່ອງເຂົ້າຈີ່. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ພະເຢຊູໄດ້ເວົ້າເຖິງການອັດສະຈັນເລື່ອງເຂົ້າຈີ່ອີກ ແລະເພິ່ນໄດ້ສອນເຮົາອີກບົດຮຽນໜຶ່ງ.
8-9. ເປັນຫຍັງປະຊາຊົນກຸ່ມໃຫຍ່ຈຶ່ງຊອກຫາພະເຢຊູ? (ໂຢຮັນ 6:26, 27)
8 ມື້ຕໍ່ມາ ຄົນກຸ່ມນັ້ນກໍກັບມາບ່ອນທີ່ພະເຢຊູລ້ຽງອາຫານເຂົາເຈົ້າ ແຕ່ພະເຢຊູກັບພວກອັກຄະສາວົກບໍ່ໄດ້ຢູ່ຫັ້ນແລ້ວ. ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຂຶ້ນເຮືອທີ່ມາຈາກເມືອງຕີເບເຣຍແລ້ວຂີ່ໄປເມືອງກາເປນາອູມເພື່ອຊອກຫາພະເຢຊູ. (ຢຮ. 6:22-24) ເຂົາເຈົ້າເຮັດແບບນີ້ຍ້ອນຢາກຮຽນຮູ້ຫຼາຍຂຶ້ນເລື່ອງການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າບໍ? ບໍ່ແມ່ນ. ເຂົາເຈົ້າມີແຕ່ຢາກໃຫ້ພະເຢຊູລ້ຽງອາຫານເຂົາເຈົ້າຕື່ມອີກ. ເຮົາຮູ້ໄດ້ແນວໃດ?
9 ຕອນທີ່ຄົນກຸ່ມນັ້ນເຈິກັບພະເຢຊູຢູ່ໃກ້ເມືອງກາເປນາອູມ ເພິ່ນເວົ້າກົງໆວ່າເຂົາເຈົ້າມາຫາເພິ່ນຍ້ອນຕ້ອງການອາຫານເທົ່ານັ້ນ. ພະເຢຊູຍອມຮັບວ່າເຂົາເຈົ້າ “ໄດ້ກິນອີ່ມ” ແຕ່ອາຫານທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ກິນນັ້ນເປັນ “ອາຫານທີ່ເນົ່າເປື່ອຍ.” ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງກະຕຸ້ນເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຮັດວຽກເພື່ອຈະໄດ້ “ອາຫານທີ່ບໍ່ເນົ່າເປື່ອຍເຊິ່ງຈະໃຫ້ຊີວິດຕະຫຼອດໄປ.” (ອ່ານໂຢຮັນ 6:26, 27) ພະເຢຊູບອກວ່າພະເຢໂຫວາພໍ່ຂອງເພິ່ນຈະໃຫ້ອາຫານແບບນີ້. ເມື່ອປະຊາຊົນໄດ້ຍິນວ່າມີອາຫານທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປ ເຂົາເຈົ້າກໍຮູ້ສຶກງຶດຫຼາຍ. ອາຫານແບບໃດທີ່ຈະໃຫ້ຊີວິດຕະຫຼອດໄປ ແລະເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ອາຫານນັ້ນແນວໃດ?
10. ຄົນຢິວກຸ່ມນີ້ຕ້ອງເຮັດຫຍັງເພື່ອ “ຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປ”?
10 ເບິ່ງຄືວ່າຄົນຢິວກຸ່ມນີ້ຄິດວ່າເຂົາເຈົ້າຕ້ອງເຮັດວຽກບາງຢ່າງເພື່ອຈະໄດ້ອາຫານທີ່ຈະໃຫ້ຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. ເຂົາເຈົ້າອາດຄິດເຖິງການເຮັດສິ່ງຕ່າງໆໃນກົດໝາຍຂອງໂມເຊ. ແຕ່ພະເຢຊູບອກວ່າ: “ວຽກທີ່ພະເຈົ້າພໍໃຈແມ່ນໃຫ້ພວກເຈົ້າສະແດງຄວາມເຊື່ອໃນຜູ້ທີ່ເພິ່ນໃຊ້ມາ.” (ຢຮ. 6:28, 29) ທີ່ຈິງ ກ່ອນໜ້ານີ້ພະເຢຊູເຄີຍເນັ້ນແລ້ວວ່າການສະແດງຄວາມເຊື່ອໃນຜູ້ທີ່ພະເຈົ້າໃຊ້ມາເປັນສິ່ງສຳຄັນເພື່ອ “ຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປ.” (ຢຮ. 3:16-18, 36) ຕໍ່ມາ ພະເຢຊູກໍເວົ້າຕື່ມອີກວ່າເຮົາຕ້ອງເຮັດແນວໃດເພື່ອຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປ.—ຢຮ. 17:3
11. ຄົນຢິວສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເຂົາເຈົ້າສົນໃຈແຕ່ອາຫານທີ່ລ້ຽງຮ່າງກາຍເທົ່ານັ້ນ? (ເພງສັນລະເສີນ 78:24, 25)
11 ຄົນຢິວເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ຍອມຮັບວ່າເຂົາເຈົ້າຕ້ອງສະແດງຄວາມເຊື່ອໃນພະເຢຊູເພື່ອຈະໄດ້ຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. ເຂົາເຈົ້າຖາມວ່າ: “ທ່ານຈະເຮັດການອັດສະຈັນຫຍັງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນ ພວກເຮົາຈະໄດ້ເຊື່ອທ່ານ?” (ຢຮ. 6:30) ຈາກນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າກໍເວົ້າວ່າປູ່ຍ່າຕານາຍຂອງເຂົາເຈົ້າໃນສະໄໝໂມເຊໄດ້ຮັບມານາແບບອັດສະຈັນເຊິ່ງເປັນອາຫານທີ່ເຂົາເຈົ້າກິນໃນແຕ່ລະມື້. (ນຮຢ. 9:15; ອ່ານເພງສັນລະເສີນ 78:24, 25) ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າເຂົາເຈົ້າສົນໃຈແຕ່ອາຫານທີ່ລ້ຽງຮ່າງກາຍເທົ່ານັ້ນ. ຕອນທີ່ພະເຢຊູເວົ້າເຖິງ “ອາຫານແທ້ຈາກສະຫວັນ” ທີ່ສາມາດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປເຊິ່ງມານາໃຫ້ບໍ່ໄດ້ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖາມພະເຢຊູຊ້ຳວ່າເພິ່ນໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ. (ຢຮ. 6:32) ເຂົາເຈົ້າສົນໃຈແຕ່ການສະໜອງຄວາມຈຳເປັນທາງດ້ານຮ່າງກາຍ ແຕ່ບໍ່ສົນໃຈຟັງສິ່ງທີ່ພະເຢຊູກຳລັງພະຍາຍາມສອນເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບການໄດ້ຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. ເຮົາໄດ້ຮຽນຫຍັງຈາກເລື່ອງນີ້?
ອັນໃດຄວນເປັນສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດສຳລັບເຮົາ?
12. ພະເຢຊູບອກວ່າອັນໃດເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດ?
12 ບົດຮຽນສຳຄັນຢ່າງໜຶ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຈາກໂຢຮັນບົດ 6 ແມ່ນ ການເຊື່ອຟັງພະເຢໂຫວາແລະການມີສາຍສຳພັນທີ່ດີກັບເພິ່ນຄວນເປັນສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດສຳລັບເຮົາ. ຕອນທີ່ພະເຢຊູຖືກຊາຕານລໍ້ໃຈ ເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເຫັນວ່າການເຊື່ອຟັງພະເຢໂຫວາສຳຄັນກວ່າອາຫານ. (ມທ. 4:3, 4) ໃນຄຳບັນລະຍາຍຢູ່ເທິງພູ ພະເຢຊູເນັ້ນຄວາມສຳຄັນຂອງການມີສາຍສຳພັນທີ່ດີກັບພະເຈົ້າ. (ມທ. 5:3) ສະນັ້ນ ເຮົາຄວນຖາມໂຕເອງວ່າ: ‘ການໃຊ້ຊີວິດຂອງຂ້ອຍສະແດງໃຫ້ເຫັນບໍວ່າຂ້ອຍສົນໃຈເລື່ອງສາຍສຳພັນຂອງຂ້ອຍກັບພະເຢໂຫວາຫຼາຍກວ່າຄວາມຕ້ອງການຂອງໂຕເອງ?’
13. (ກ) ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ຜິດທີ່ເຮົາຈະມີຄວາມສຸກກັບການກິນອາຫານ? (ຂ) ເຮົາຕ້ອງລະວັງເລື່ອງຫຍັງ? (1 ໂກຣິນໂທ 10:6, 7, 11)
13 ມັນບໍ່ຜິດທີ່ເຮົາຈະອະທິດຖານຂໍໃຫ້ມີສິ່ງຈຳເປັນໃນຊີວິດແລະມີຄວາມສຸກກັບສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ. (ລກ. 11:3) ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າເປັນສິ່ງທີ່ດີສຳລັບມະນຸດທີ່ “ໄດ້ກິນ ໄດ້ດື່ມ ແລະມີຄວາມສຸກກັບວຽກໜັກທີ່ໂຕເອງເຮັດ” ຍ້ອນ “ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພະເຈົ້າທ່ຽງແທ້ເອົາໃຫ້ມະນຸດ.” (ປຍຈ. 2:24; 8:15; ຢກບ. 1:17) ແຕ່ເຮົາຕ້ອງລະວັງທີ່ຈະບໍ່ໃຫ້ວັດຖຸເງິນຄຳກາຍເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງເຮົາ. ອັກຄະສາວົກໂປໂລເນັ້ນເລື່ອງນີ້ຕອນທີ່ລາວຂຽນຈົດໝາຍໄປຫາຄລິດສະຕຽນ. ລາວເວົ້າເຖິງເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບຄົນອິດສະຣາເອນຕອນຢູ່ບ່ອນກັນດານ ແລະລາວຍັງເວົ້າເຖິງສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເຮັດໃກ້ກັບພູຊີນາຍ. ລາວເຕືອນຄລິດສະຕຽນວ່າ: “ບໍ່ [ໃຫ້] ເຮັດສິ່ງທີ່ຊົ່ວຄື [ຄົນອິດສະຣາເອນ].” (ອ່ານ 1 ໂກຣິນໂທ 10:6, 7, 11) ພະເຢໂຫວາໄດ້ເຮັດການອັດສະຈັນເພື່ອໃຫ້ມີອາຫານສຳລັບຄົນອິດສະຣາເອນເຫຼົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍ້ອນເຂົາເຈົ້າໂລບມາກໃນເລື່ອງຂອງກິນ ມັນຈຶ່ງກາຍເປັນ “ສິ່ງທີ່ຊົ່ວ” ສຳລັບເຂົາເຈົ້າ. (ຈຊບ. 11:4-6, 31-34) ຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າເຮັດຮູບງົວນ້ອຍທີ່ເປັນຄຳເພື່ອນະມັດສະການ ເຂົາເຈົ້າສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເຂົາເຈົ້າສົນໃຈການກິນ ການດື່ມ ແລະການມ່ວນຊື່ນຫຼາຍກວ່າການເຊື່ອຟັງພະເຢໂຫວາ. (ອພຍ. 32:4-6) ໂປໂລເວົ້າເຖິງຕົວຢ່າງເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອເຕືອນຄລິດສະຕຽນທີ່ກຳລັງມີຊີວິດຢູ່ໃນໄລຍະທີ່ເມືອງເຢຣູຊາເລັມແລະວິຫານຂອງເມືອງນັ້ນໃກ້ຈະຖືກທຳລາຍໃນປີ 70. ຕອນນີ້ເຮົາກໍກຳລັງມີຊີວິດຢູ່ໃກ້ກັບຈຸດຈົບຂອງລະບົບທີ່ຊາຕານປົກຄອງ. ສະນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ຄຳເຕືອນຂອງໂປໂລຢ່າງຈິງຈັງ.
14. ໃນໂລກໃໝ່ ຄຳພີໄບເບິນເວົ້າແນວໃດກ່ຽວກັບອາຫານ?
14 ຕອນທີ່ພະເຢຊູສອນເຮົາໃຫ້ອະທິດຖານວ່າ: “ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາມີຂອງກິນໃນມື້ນີ້” ເພິ່ນຍັງສອນເຮົາໃຫ້ອະທິດຖານວ່າ: “ຂໍໃຫ້ທຸກຢ່າງໃນໂລກແລະໃນສະຫວັນເປັນໄປຕາມທີ່ [ພະເຢໂຫວາ] ຕ້ອງການໃຫ້ເປັນ.” (ມທ. 6:9-11) ເຈົ້າຄິດວ່າຕອນນັ້ນໂລກຈະເປັນແນວໃດ. ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າຄວາມຕ້ອງການຂອງພະເຢໂຫວາແມ່ນລວມເຖິງໃຫ້ໂລກນີ້ມີອາຫານຢ່າງເຫຼືອເຟືອ. ເອຊາຢາ 25:6-8 ບອກວ່າ ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າຈະມີອາຫານທີ່ແຊບໆຢ່າງອຸດົມສົມບູນໃຫ້ເຮົາໄດ້ກິນ. ໃນເພງສັນລະເສີນ 72:16 ບອກວ່າ: “ແຜ່ນດິນໂລກຈະມີເຂົ້າອຸດົມສົມບູນ. ຂະໜາດຢູ່ເທິງຈອມພູກໍຍັງມີເຂົ້າຫຼາຍແທ້ຫຼາຍວ່າ.” ເຈົ້າລໍຖ້າທີ່ຈະໄດ້ເຮັດອາຫານທີ່ເຈົ້າມັກຫຼືເຮັດບາງສິ່ງທີ່ເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຮັດມາກ່ອນບໍ? ນອກຈາກນັ້ນ ເຈົ້າຍັງລໍຖ້າທີ່ຈະເຮັດສວນໝາກລະແຊັງແລະໄດ້ກິນໝາກຂອງມັນ. (ອຊຢ. 65:21, 22) ທຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນໂລກຈະມີຄວາມສຸກກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້!
15. ຄົນທີ່ຟື້ນຄືນມາຈາກຕາຍຈະໄດ້ຮຽນເລື່ອງຫຍັງ? (ໂຢຮັນ 6:35)
15 ອ່ານໂຢຮັນ 6:35. ໃຫ້ຄິດເຖິງຄົນກຸ່ມນັ້ນທີ່ໄດ້ກິນເຂົ້າຈີ່ກັບປາຈາກການອັດສະຈັນທີ່ພະເຢຊູເຮັດ. ເຖິງວ່າເຂົາເຈົ້າຫຼາຍຄົນອາດບໍ່ໄດ້ສະແດງຄວາມເຊື່ອໃນພະເຢຊູ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າອາດຈະຖືກປຸກໃຫ້ຟື້ນຄືນມາຈາກຕາຍ ແລະເຮົາອາດຈະໄດ້ເຈິກັບເຂົາເຈົ້າບາງຄົນ. (ຢຮ. 5:28, 29) ແຕ່ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນຈະຕ້ອງຮຽນຮູ້ຄວາມໝາຍຂອງສິ່ງທີ່ພະເຢຊູເວົ້າທີ່ວ່າ: “ຂ້ອຍນີ້ແຫຼະແມ່ນອາຫານທີ່ໃຫ້ຊີວິດ. ຄົນທີ່ມາຫາຂ້ອຍຈະບໍ່ຫິວເຂົ້າອີກເລີຍ.” ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງມີຄວາມເຊື່ອໃນຄ່າໄຖ່ຂອງພະເຢຊູແລະເຊື່ອວ່າເພິ່ນໄດ້ສະລະຊີວິດເພື່ອເຂົາເຈົ້າ. ໃນຕອນນັ້ນຈະມີໂຄງການສອນສຳລັບຄົນທີ່ຖືກປຸກໃຫ້ຄືນມາຈາກຕາຍແລະເດັກນ້ອຍທີ່ເກີດໃນໂລກໃໝ່. ການໄດ້ຊ່ວຍຄົນເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ມີສາຍສຳພັນທີ່ໃກ້ຊິດກັບພະເຢໂຫວາຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກຫຼາຍກວ່າການໄດ້ກິນອາຫານທີ່ແຊບໆຢູ່ໃນໂລກໃໝ່.
16. ເຮົາຈະຮຽນຫຍັງໃນບົດຕໍ່ໄປ?
16 ເຮົາໄດ້ເບິ່ງບາງເລື່ອງໃນໂຢຮັນບົດ 6 ແລ້ວ ແຕ່ພະເຢຊູຍັງມີອີກຫຼາຍຢ່າງທີ່ຈະສອນເຮົາກ່ຽວກັບ “ຊີວິດຕະຫຼອດໄປ.” ຄົນຢິວກຸ່ມນັ້ນຄວນສົນໃຈຟັງສິ່ງທີ່ພະເຢຊູເວົ້າ ແລະເຮົາກໍຕ້ອງເຮັດແບບນັ້ນຄືກັນ. ໃນບົດຕໍ່ໄປ ເຮົາຍັງຈະຮຽນອີກບາງເລື່ອງໃນໂຢຮັນບົດ 6.
ເພງທີ 20 ພະອົງເສຍສະລະລູກຊາຍສຸດທີ່ຮັກ
a ພາສາໄທ
b ສຳລັບຂໍ້ມູນເພີ່ມເຕີມໃຫ້ເບິ່ງປຶ້ມພະເຢຊູ—ທາງນັ້ນ ຄວາມຈິງ ຊີວິດ ໜ້າ 131 ແລະປຶ້ມຈົ່ງຮຽນແບບຄວາມເຊື່ອຂອງເຂົາເຈົ້າ ໜ້າ 213. (ພາສາໄທ)