ഞാൻ ലക്ഷ്യമി​ല്ലാ​ത്ത​വ​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നാൽ ജീവി​ത​ത്തിൽ ഒരു ഉദ്ദേശ്യം കണ്ടെത്തി

ഒരു ദിവസം നന്നേ പ്രഭാ​ത​ത്തിൽ, കിടക്ക​മു​റി​യിൽ തിരച്ചിൽ നടത്തു​ക​യാ​യി​രുന്ന, ദൃഢഗാ​ത്ര​രായ രണ്ടു പുരു​ഷൻമാർ എന്നെ അപ്രതീ​ക്ഷി​ത​മാ​യി ഉണർത്തി​യ​പ്പോൾ എനിക്കു​ണ്ടായ അന്ധാളി​പ്പും സംഭ്ര​മ​വും ഒന്നു സങ്കൽപ്പി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ. എന്റെ അമ്മ വിളറി വെളുത്ത്‌ നിസ്സഹാ​യ​യാ​യി അവിടെ നോക്കി​നിൽപ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ സ്‌തം​ഭി​ച്ചു​പോ​യി​രു​ന്നു എന്നതു വ്യക്തമാ​യി​രു​ന്നു. ആ മനുഷ്യർ കുറ്റാ​ന്വേ​ഷ​ക​രാ​യി​രു​ന്നു.

അവർ എന്തിനു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണു തിരച്ചിൽ നടത്തു​ന്ന​തെന്നു പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ എനിക്കു പിടി​കി​ട്ടി. ഞാൻ പുറമേ ധൈര്യ​വും തന്റേട​വും നടി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളിൽ എനിക്കു ഭയമാ​യി​രു​ന്നു. യു.എസ്‌.എ.-യിലെ ന്യൂ​ജേ​ഴ്‌സി​യി​ലുള്ള ഞാനുൾപ്പെട്ട കുട്ടി​ക​ളു​ടെ മോഷണ സംഘത്തി​നു​വേണ്ടി പൊലീസ്‌ വല വിരി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു​വെന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. വസ്‌ത്രം​മാ​റി​വ​രാൻ കുറ്റാ​ന്വേ​ഷകർ എന്നോടു പരുക്ക​മാ​യി പറഞ്ഞു. പിന്നെ ചോദ്യം​ചെ​യ്യ​ലി​നാ​യി അവരെന്നെ പൊലീസ്‌ ആസ്ഥാന​ത്തേക്കു കെട്ടി​യെ​ടു​ത്തു.

ഈ ദാരു​ണ​മായ അവസ്ഥയിൽ ഞാൻ എങ്ങനെ​യാ​ണു ചെന്നു​പെ​ട്ടത്‌? അത്‌ ജീവി​ത​ത്തിൽ വളരെ നേരത്തെ തന്നെ ആരംഭി​ച്ചി​രു​ന്നു. കൗമാര മധ്യത്തിൽ ആയിരി​ക്കു​മ്പോൾതന്നെ തഴമ്പിച്ച ഒരു കൊച്ചു കുറ്റവാ​ളി​യാ​യി ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ കരുതി​യി​രു​ന്നു. ഒരു കാരണ​വു​മി​ല്ലാ​തെ ഒരു മത്സരി​യാ​യി​രി​ക്കുക എന്നതു “സ്വീകാ​ര്യ​മായ” ഒരു സംഗതി​യാ​യി 1960-കളിൽ പല യുവാ​ക്ക​ളും വിചാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഞാൻ അതി​നോ​ടു പൂർണ​മാ​യി യോജി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അങ്ങനെ, 16 വയസ്സു​ള്ള​പ്പോൾ, ഹൈസ്‌കൂ​ളിൽനി​ന്നു പുറത്താ​ക്ക​പ്പെട്ട ഞാൻ അയൽപ​ക്ക​ത്തുള്ള ബില്ല്യാർഡ്‌സ്‌ കളിസ്ഥ​ലത്തു ചുറ്റി​പ്പറ്റി കഴിഞ്ഞു. അവി​ടെ​വെച്ച്‌ കുത്തി​ക്ക​വർച്ചകൾ നടത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രുന്ന ഒരു യുവ സംഘത്തി​ന്റെ കൂട്ടത്തിൽ ഞാൻ ചേർന്നു. താരത​മ്യേന നിസ്സാ​ര​മായ ചില കൃത്യ​ങ്ങ​ളിൽ അവരോ​ടു ചേർന്നു കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ ആവേശ​വും ഉദ്വേ​ഗ​വും ആസ്വദി​ച്ചു തുടങ്ങി. വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ ഞാൻ ഓരോ അനുഭ​വ​വും തികച്ചും പുളക​പ്ര​ദ​മാ​യി കണ്ടെത്തി.

കുത്തി​ക്ക​വർച്ച​യു​ടെ ഒൻപതു​മാ​സം നീണ്ടു​നിന്ന ഉല്ലാസ​ല​ഹ​രി​യു​ടെ തുടക്കം അതായി​രു​ന്നു. ഒരു സംഘ​മെ​ന്ന​നി​ല​യിൽ ഞങ്ങൾ മുഖ്യ​മാ​യും ശ്രദ്ധ​കേ​ന്ദ്രീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്നതു മിക്ക​പ്പോ​ഴും വൻതു​കകൾ സ്വരൂ​പി​ച്ചു​വെ​ക്കുന്ന ഉദ്യോ​ഗസ്ഥ ഓഫീ​സു​ക​ളി​ലാ​യി​രു​ന്നു. പിടി​കൂ​ട​പ്പെ​ടാ​തെ ഞങ്ങൾ എത്രയ​ധി​കം കുത്തി​ക്ക​വർച്ചകൾ നടത്തി​യോ അത്രയ​ധി​കം ഞങ്ങൾ ധൈര്യ​മു​ള്ള​വ​രാ​യി​ത്തീർന്നു. ഒടുവിൽ, കൗണ്ടി ബാങ്കിന്റെ ഒരു ശാഖ കൊള്ള​യ​ടി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ തീരു​മാ​നി​ച്ചു.

സംഗതി​കൾ ആദ്യമാ​യി വഴിപി​ഴ​യ്‌ക്കാൻ തുടങ്ങി. ഞങ്ങൾക്കു കുഴപ്പ​മൊ​ന്നും കൂടാതെ ബാങ്കി​നു​ള്ളിൽ പ്രവേ​ശി​ക്കാൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കി​ലും ആ രാത്രി ഞങ്ങൾക്ക്‌ അതിനു​ള്ളിൽ വൃഥാ ചെലവി​ടേ​ണ്ടി​വന്നു. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ ഞങ്ങൾക്ക്‌ കാഷ്യ​റു​ടെ മേശവ​ലി​പ്പു​കൾ മാത്രമേ കുത്തി​ത്തു​റ​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞു​ള്ളൂ. ഞങ്ങൾ നടത്തിയ ബാങ്കു കവർച്ച ഫെഡറൽ ബ്യൂറോ ഓഫ്‌ ഇൻവെ​സ്റ്റി​ഗേ​ഷനെ (എഫ്‌ബി​ഐ) കേസി​ലേക്ക്‌ ആനയിച്ചു എന്നതാ​യി​രു​ന്നു ഏറെ ഗുരു​ത​ര​മായ ഒരു പ്രശ്‌നം. എഫ്‌ബി​ഐ അന്വേ​ഷണം ആരംഭിച്ച്‌ ഏറെ താമസി​യാ​തെ ഞങ്ങളെ​ല്ലാം അറസ്റ്റി​ലാ​യി.

തിൻമ​പ്ര​വൃ​ത്തി​യു​ടെ ദുഃഖ​ക​ര​മായ പ്രത്യാ​ഘാ​ത​ങ്ങൾ

78 കുത്തി​ക്ക​വർച്ച​കൾക്ക്‌ വ്യക്തി​പ​ര​മാ​യി എന്നെ കുറ്റം ചുമത്തി. ഓരോ​ന്നി​ന്റെ​യും വിശദാം​ശങ്ങൾ കോട​തി​സ​മക്ഷം ഉച്ചത്തിൽ വായി​ച്ചു​കേൾപ്പി​ച്ച​തി​ന്റെ നാണ​ക്കേ​ടും ഞാൻ അനുഭ​വി​ച്ചു. ഇതി​നെ​ല്ലാം പുറമേ, ഞങ്ങളുടെ കുറ്റകൃ​ത്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ്രാ​ദേ​ശിക പത്രത്തിൽ വന്ന പരസ്യ​വും കൂടെ​യാ​യ​പ്പോൾ അതിന്‌ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ​മേൽ ഒരു നാശക​ര​മായ പ്രത്യാ​ഘാ​ത​മു​ണ്ടാ​യി. എങ്കിലും ഞാൻ കാരണം അവർക്കു​ണ്ടായ അപമാ​ന​വും ലജ്ജയും അന്ന്‌ എന്നെ വളരെ​യ​ധി​ക​മൊ​ന്നും ചിന്തി​പ്പി​ച്ചില്ല. സ്റ്റേറ്റിലെ ഒരു ദുർഗു​ണ​പ​രി​ഹാ​ര​പാ​ഠ​ശാ​ല​യിൽ അനിശ്ചിത കാല​ത്തേക്ക്‌ എനിക്കു ശിക്ഷവി​ധി​ക്ക​പ്പെട്ടു. 21 വയസ്സാ​കു​ന്ന​തു​വരെ ഞാൻ കസ്റ്റഡി​യിൽ ആയിരി​ക്ക​ണ​മെന്ന്‌ അത്‌ അർഥമാ​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും മുഖ്യ​മാ​യും ഒരു വിദഗ്‌ധ വക്കീലി​ന്റെ ശ്രമഫ​ല​മാ​യി എന്നെ ഒരു പ്രത്യേക ദുർഗു​ണ​പ​രി​ഹാര സ്‌കൂ​ളി​ലേക്കു മാറ്റി.

തടവു​ജീ​വി​തം എനിക്ക്‌ ഒഴിവാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും സമുദാ​യ​ത്തിൽനി​ന്നും എന്റെ എല്ലാ മുൻ സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളിൽനി​ന്നും എന്നെ മാറ്റി​നിർത്ത​ണ​മെ​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു ഒരു വ്യവസ്ഥ. ഈ ഉദ്ദേശ്യ​ത്തിൽ, എന്നെ​പ്പോ​ലെ​യുള്ള പ്രശ്‌ന​ക്കാ​രായ കുട്ടി​ക​ളിൽ ശ്രദ്ധ പതിപ്പി​ക്കുന്ന നിവാർക്കി​ലെ ഒരു സ്വകാര്യ സ്‌കൂ​ളിൽ എന്നെ ചേർത്തു. കൂടാതെ, ഔദ്യോ​ഗിക സഹായം ലഭിക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ഒരു മനഃശാ​സ്‌ത്ര​ജ്ഞ​നു​മാ​യി ആഴ്‌ച​തോ​റും ചർച്ചകൾ നടത്താൻ എന്നോട്‌ ആവശ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഈ ക്രമീ​ക​ര​ണ​ങ്ങൾക്കെ​ല്ലാ​മുള്ള ചെലവു വഹിച്ചത്‌ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളാണ്‌. തങ്ങൾക്കു​തന്നെ വമ്പിച്ച സാമ്പത്തിക ത്യാഗം വരുത്തി​വെ​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാണ്‌ അവർ അതു ചെയ്‌തത്‌.

നേർവ​ഴി​ക്കു​കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​നുള്ള ശ്രമങ്ങൾ

സംശയ​ലേ​ശ​മെ​ന്യേ, ഞങ്ങളുടെ വിചാ​ര​ണ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു നന്നായി പരസ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തി​ന്റെ ഫലമായി ഞങ്ങളുടെ സ്വദേ​ശത്തെ പത്രത്തിൽ “വടി ഉപയോ​ഗി​ക്കാ​തി​രി​ക്കൽ” എന്ന തലക്കെ​ട്ടിൽ ഒരു മുഖ​പ്ര​സം​ഗം പ്രത്യ​ക്ഷ​പ്പെട്ടു. ഞങ്ങളുടെ സംഘ​ത്തോ​ടുള്ള മയത്തി​ലുള്ള ഇടപെ​ട​ലി​നെ വിമർശി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നു ഈ ലേഖനം. ഈ മുഖ​പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​ലെ അഭി​പ്രാ​യങ്ങൾ ആദ്യമാ​യി എന്റെ മനഃസാ​ക്ഷി​യെ സ്‌പർശി​ച്ചു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ പത്രത്തിൽനിന്ന്‌ അതു വെട്ടി​യെ​ടു​ക്കു​ക​യും ഞാൻ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്കു​ണ്ടാ​ക്കിയ എല്ലാ കഷ്ടപ്പാ​ടി​നും ലജ്ജയ്‌ക്കും ചെലവി​നും എന്നെങ്കി​ലും, ഏതെങ്കി​ലും വിധത്തിൽ നഷ്ടപരി​ഹാ​രം നൽകു​മെന്നു സ്വയം പ്രതി​ജ്ഞ​യെ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

എനിക്കു മാറ്റം​വ​രു​ത്താൻ കഴിയു​മെന്നു മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്കു തെളി​യി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാ​നുള്ള ഒരു മാർഗ​മാ​യി ഞാൻ കരുതി​യത്‌ എന്റെ ആദ്യ സഹപാ​ഠി​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം ഹൈസ്‌കൂ​ളിൽനി​ന്നു പാസ്സാ​കുക എന്നതാണ്‌. ജീവി​ത​ത്തിൽ മുമ്പൊ​രി​ക്ക​ലും പഠിച്ചി​ട്ടി​ല്ലാത്ത വിധത്തിൽ ഞാൻ പഠിക്കാൻ തുടങ്ങി. സ്‌കൂൾ വർഷാ​വ​സാ​നം ഞാൻ എന്റെ പ്രൊ​ബേഷൻ ഓഫീ​സ​റു​ടെ സാന്നി​ധ്യ​ത്തിൽ എനിക്കു ശിക്ഷ വിധിച്ച ജഡ്‌ജി​യു​ടെ മുമ്പിൽ വീണ്ടും ഹാജരാ​യി. ഞാൻ ഓരോ ടേമി​ലും ശരാശരി ബി-പ്ലസ്‌ നേടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ഗൗരവം നിറഞ്ഞ മുഖത്തു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. അങ്ങനെ എന്റെ പഴയ ഹൈസ്‌കൂ​ളി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​ചെ​ല്ലാ​നുള്ള വഴി എനിക്കു തുറന്നു​കി​ട്ടി. ഞാൻ പിറ്റേ വർഷം പാസ്സാ​കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

എന്റെ ലക്ഷ്യമി​ല്ലായ്‌മ തുടരു​ന്നു

അപ്പോ​ഴേ​ക്കും 1966 ആയിരു​ന്നു. എന്റെ സഹപാ​ഠി​ക​ളിൽ പലരും വിയറ്റ്‌നാ​മി​ലെ യുദ്ധത്തി​നു പോയ​പ്പോൾ ഞാൻ വെസ്റ്റ്‌ വെർജി​നി​യ​യി​ലെ കോൺകോർഡ്‌ കോ​ളെ​ജിൽ ചേർന്നു. കോ​ളെ​ജിൽവെച്ച്‌ മയക്കു​മ​രു​ന്നു​കൾ, സമാധാന റാലികൾ, ആകെ പുത്തൻ ഒരു സംസ്‌കാ​രം എന്നിങ്ങനെ പാരമ്പര്യ മൂല്യ​ങ്ങളെ ചോദ്യം ചെയ്യാൻ എന്നെ പ്രേരി​പ്പിച്ച കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഞാൻ ഏർപ്പെട്ടു. ഞാൻ എന്തോ ഒന്നിനു​വേണ്ടി തിരയു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ എന്താ​ണെന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. താങ്ക്‌സ്‌ഗി​വിങ്‌ അവധി വന്നപ്പോൾ വീട്ടിൽ പോകു​ന്ന​തി​നു​പ​കരം ഞാൻ ബ്ലൂ റിഡ്‌ജ്‌ പർവത​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ തെക്കോട്ട്‌ അലഞ്ഞു​തി​രിഞ്ഞ്‌ അവസാനം ഫ്‌ളോ​റി​ഡ​യി​ലേക്കു പോയി.

ഞാൻ അതിനു മുമ്പ്‌ ഒരിക്ക​ലും വളരെ​യ​ധി​ക​മൊ​ന്നും യാത്ര​ചെ​യ്‌തി​രു​ന്നില്ല. പുതി​യ​തും വ്യത്യ​സ്‌ത​വു​മായ വളരെ​യ​ധി​കം സ്ഥലങ്ങൾ കണ്ടുകണ്ട്‌ ഞാൻ ആ യാത്ര അത്ഭുത​ക​ര​മാ​യി ആസ്വദി​ച്ചു. എന്നാൽ താങ്ക്‌സ്‌ഗി​വിങ്‌ ദിവസം എന്റെ ആ യാത്ര അവസാ​നി​ച്ചത്‌ ഡേറ്റോ​ണാ ബീച്ച്‌ ജയിലി​ലാ​യി​രു​ന്നു, അലഞ്ഞു​ന​ട​ക്കു​ന്നു എന്ന കുറ്റത്തിന്‌. എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളു​മാ​യി ബന്ധപ്പെ​ടാൻ എനിക്കു വല്ലാത്ത ലജ്ജയാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ജയില​ധി​കാ​രി​കൾ അവരു​മാ​യി ബന്ധപ്പെട്ടു. ഞാൻ തടവു ശിക്ഷ അനുഭ​വി​ക്കാൻ ഇടയാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം കടുത്ത പിഴ അടയ്‌ക്കു​ന്ന​തിന്‌ എന്റെ പിതാവ്‌ ഒരിക്കൽക്കൂ​ടി ക്രമീ​ക​ര​ണങ്ങൾ ചെയ്‌തു.

അതിൽപ്പി​ന്നെ ഞാൻ കോ​ളെ​ജിൽ നിന്നില്ല. പകരം, ഒരു സ്യൂട്ട്‌കേ​സും യാത്ര​ചെ​യ്യാ​നുള്ള ഒരു പുത്തൻ അഭിലാ​ഷ​വു​മാ​യി ഞാൻ വീണ്ടും തെരു​വി​ലി​റങ്ങി. ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളു​ടെ കിഴക്കൻ കടലോ​ര​ത്തൂ​ടെ യാതൊ​രു ലക്ഷ്യവു​മി​ല്ലാ​തെ അലഞ്ഞു​തി​രി​ഞ്ഞും കിട്ടുന്ന പണികൾ ചെയ്‌ത്‌ ഉപജീ​വനം കഴിച്ചും പോന്നു. ഞാൻ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കളെ ഇടയ്‌ക്കി​ട​യ്‌ക്കു സന്ദർശി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഞാൻ എവി​ടെ​യാ​ണെന്ന്‌ അവർക്ക്‌ അറിയാൻ പാടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നെ കാണു​ന്ന​തിൽ അവർ എല്ലായ്‌പോ​ഴും സന്തോ​ഷ​മു​ള്ള​വ​രാ​യി കാണ​പ്പെ​ട്ടത്‌ എന്നെ അതിശ​യി​പ്പി​ച്ചു. എന്നാൽ എനിക്ക്‌ അവിടെ താമസ​മു​റ​പ്പി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

ഇപ്പോൾ ഞാൻ കോ​ളെ​ജിൽ അല്ലാതി​രു​ന്ന​തി​നാൽ സൈനിക സേവന​ത്തി​ന്റെ നീട്ടി​വെപ്പ്‌ അനുവ​ദി​ച്ചി​രുന്ന വിദ്യാർഥി എന്ന യോഗ്യത എനിക്കു നഷ്ടമായി. നിർബ​ന്ധി​ത​മാ​യി എന്നെ സൈന്യ​ത്തിൽ ചേർക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള 1-എ നിലവാ​രം എനിക്കി​പ്പോൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. സൈന്യ​ത്തി​ലേക്ക്‌ എന്നെ എപ്പോൾ വേണ​മെ​ങ്കി​ലും വിളി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. പട്ടാള​ച്ചി​ട്ട​യു​ടെ കാര്യ​വും എന്റെ പുതിയ സ്വാത​ന്ത്ര്യം നഷ്ടമാ​കു​ന്ന​തും എനിക്ക്‌ ഓർക്കാൻ പോലും വയ്യായി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ കപ്പൽമാർഗം രാജ്യം വിട്ടു​പോ​കാൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. അത്തരു​ണ​ത്തിൽ എനിക്ക്‌ ഒരു പുതിയ തൊഴി​ല​വ​സരം തുറന്നു കിട്ടി. ഒടുവിൽ ഇതായി​രി​ക്കു​മോ എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ന്റെ യഥാർഥ ഉദ്ദേശ്യം?

ഒരു കൂലി​പ്പ​ട​യാ​ളി​യാ​യുള്ള എന്റെ കടൽ ജീവിതം

ഞങ്ങളുടെ ഒരു പഴയ കുടുംബ സുഹൃത്ത്‌ ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലെ വാണി​ജ്യ​ക്ക​പ്പ​ലു​ക​ളി​ലെ ഒരു നാവി​ക​നാ​യി​രു​ന്നു. മറൈൻ എഞ്ചിനി​യർമാർക്കു​വേണ്ടി ആയിടെ സ്ഥാപിച്ച ഒരു പരിശീ​ലന പരിപാ​ടി​യെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അദ്ദേഹം എന്നോടു പറഞ്ഞു. രണ്ടു വർഷത്തെ ഒരു സമഗ്ര പദ്ധതി​ക്കാ​യി എനിക്ക്‌ ഒരു പ്രയാ​സ​വും കൂടാതെ അംഗീ​കാ​രം ലഭിച്ചു. സൈനിക സേവന​ത്തി​ന്റെ നീട്ടി​വെപ്പ്‌, ഒരു മറൈൻ എഞ്ചിനി​യ​റിങ്‌ ഡിഗ്രി​യു​ടെ പ്രതീ​ക്ഷകൾ എന്നിങ്ങനെ അതിനു രണ്ടു പ്രയോ​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. 1969-ൽ ഞാൻ ഡിപ്ലോമ സമ്പാദി​ക്കു​ക​യും ഒരു മൂന്നാം​കിട എഞ്ചിനി​യ​റിങ്‌ ഓഫീസർ എന്നനി​ല​യിൽ സാൻഫ്രാൻസി​സ്‌കോ​യിൽ എന്റെ ആദ്യത്തെ കപ്പലിൽ ജോലി​ക്കു കയറു​ക​യും ചെയ്‌തു. യുദ്ധസാ​മ​ഗ്രി​ക​ളു​ടെ ഒരു ചരക്കു​മാ​യി ഉടൻതന്നെ ഞങ്ങൾ വിയറ്റ്‌നാ​മി​ലേക്കു കപ്പൽയാ​ത്ര ചെയ്‌തു. യാത്ര സുഗമ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ സിംഗ​പ്പൂ​രി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ഞാൻ ആ കപ്പലിലെ ജോലി രാജി​വച്ചു.

സിംഗ​പ്പൂ​രിൽവെച്ച്‌ ഞാൻ ഒരു ‘റൺഎ​വേയ്‌’ പതാക​ക്ക​പ്പ​ലിൽ ജോലി​ക്കു കയറി. ഡോക്കു​ക​ളിൽ ജോലി​ക്കാ​യി കാത്തു​കി​ട​ക്കുന്ന, തൊഴി​ലാ​ളി യൂണി​യ​നിൽ ഉൾപ്പെ​ടാത്ത എല്ലാവർക്കും അത്‌ ജോലി നൽകി​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാണ്‌ അത്‌ അങ്ങനെ വിളി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടത്‌. വിയറ്റ്‌നാ​മി​ന്റെ തീരത്തു​കൂ​ടെ​യാ​യി​രു​ന്നു സാധാ​ര​ണ​മാ​യി ഈ കപ്പലിന്റെ യാത്ര. അതായത്‌ തെക്കുള്ള കം റാൻഹ്‌ കടലി​ടു​ക്കു തൊട്ട്‌ വടക്ക്‌ സൈന്യ​മി​ല്ലാത്ത മേഖല​യ്‌ക്ക​ടു​ത്തുള്ള ഡ നാങ്‌ വരെ. നിർദ​യ​മായ ബോം​ബി​ടീ​ലി​ന്റെ മാറ്റൊ​ലി​കൊ​ള്ളുന്ന മുഴക്കം ഇവിടെ ഒരിക്ക​ലും അവസാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. എന്നിരു​ന്നാ​ലും സാമ്പത്തി​ക​മാ​യി ഈ വഴി പ്രയോ​ജ​ന​പ്ര​ദ​മാ​യി​രു​ന്നു. നേരി​ട്ടുള്ള വെടി​വെ​പ്പു​ണ്ടാ​കു​മ്പോ​ഴുള്ള യുദ്ധ-ആപത്തി​നും ഇടയ്‌ക്കി​ട​യ്‌ക്കു​ണ്ടാ​കുന്ന ആക്രണ​ത്തി​നു​മാ​യി ബോണ​സു​കൾ നൽകി​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ കൂലി​പ്പ​ട​യാ​ളി എന്നനി​ല​യിൽ ഞാൻ ഒരു വർഷം 35,000 ഡോള​റി​ല​ധി​കം സമ്പാദി​ച്ചി​രു​ന്നു. പുതു​താ​യി കൈവന്ന ഈ ധനസമൃ​ദ്ധി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും എനിക്കു ലക്ഷ്യമി​ല്ലാ​ത്ത​താ​യി തോന്നി. ജീവി​ത​മെ​ന്താ​ണെ​ന്നും ഞാൻ എങ്ങോ​ട്ടാ​ണു പോകു​ന്ന​തെ​ന്നും അതിശ​യി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

ജീവി​ത​ത്തി​ന്റെ അർഥം സംബന്ധിച്ച ഒരു ഒളിമി​ന്നൽ

ശത്രു​വിൽനി​ന്നുള്ള പ്രത്യേ​കി​ച്ചും ഭീതി​ദ​മായ ഒരു വെടി​വെ​പ്പാ​ക്ര​മ​ണ​ത്തി​നു ശേഷം ബൊയ്‌ല​റി​ലെ എന്റെ സേവക​നായ ആൽബർട്ട്‌ ദൈവം ഭൂമി​യിൽ പെട്ടെന്ന്‌ ഒരു നാൾ സമാധാ​നം കൊണ്ടു​വ​രാൻ പോകു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ​യെന്ന്‌ എന്നോടു പറയാൻ തുടങ്ങി. ഈ അസാധാ​ര​ണ​മായ വിവരം ഞാൻ ചെവി​കൂർപ്പി​ച്ചു കേട്ടു. അടുത്ത​താ​യി, ഞങ്ങൾ സിംഗ​പ്പൂ​രി​ലേക്കു കപ്പലിൽ തിരിച്ചു പോകു​മ്പോൾ താൻ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളി​ലൊ​രാ​ളാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നും എന്നാൽ മേലാൽ ക്രമമു​ള്ള​വ​ന​ല്ലെ​ന്നും ആൽബർട്ട്‌ എന്നോടു പറഞ്ഞു. അതു​കൊണ്ട്‌ സിംഗ​പ്പൂ​രി​ലെ പ്രാ​ദേ​ശിക സാക്ഷി​കളെ കണ്ടുപി​ടി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ഞങ്ങൾ ഒരുമി​ച്ചു ശ്രമം​ന​ടത്തി. ആർക്കും ഞങ്ങളെ സഹായി​ക്കാൻ കഴിയാ​ത്ത​താ​യി തോന്നി. എന്നാൽ ഞങ്ങൾ നാവി​ക​യാ​ത്ര തുടങ്ങു​ന്ന​തി​ന്റെ തൊട്ടു തലേന്ന്‌ ഒരു ഹോട്ട​ലി​ന്റെ പ്രവേശന മുറി​യിൽ ആൽബർട്ട്‌ ഒരു വീക്ഷാ​ഗോ​പുര മാസിക കണ്ടെത്തി. അതിൽ ഒരു അഡ്രസ്സ്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും അത്‌ അന്വേ​ഷി​ച്ചു കണ്ടെത്താ​നുള്ള സമയം ഞങ്ങൾക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല. കാരണം അടുത്ത പ്രഭാ​ത​ത്തിൽ ഞങ്ങൾ ജപ്പാനി​ലെ സസെ​ബൊ​യി​ലേക്കു കപ്പൽയാ​ത്ര ചെയ്‌തു. അവി​ടെ​ചെ​ന്നിട്ട്‌ കപ്പൽ രണ്ടാഴ്‌ച​ത്തേക്ക്‌ ഡ്രൈ ഡോക്കി​ലേക്കു കൊണ്ടു​പോ​കാൻ പരിപാ​ടി​യി​ട്ടി​രു​ന്നു.

അവി​ടെ​വെച്ച്‌ ഞങ്ങൾ കപ്പൽജോ​ലി​ക്കാർക്കു ശമ്പളം കൊടു​ത്തു. ആൽബർട്ട്‌ കപ്പലിൽനി​ന്നു വിരമി​ച്ചു. എന്നാൽ വെറും ഒരാഴ്‌ച കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ എന്നെ അതിശ​യി​പ്പിച്ച ഒരു സംഗതി നടന്നു. തൊട്ട​ടുത്ത വാരാ​ന്ത​ത്തിൽ സസെ​ബൊ​യിൽ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഒരു കൺ​വെൻ​ഷൻ ഉണ്ടെന്നും പറഞ്ഞ്‌ ആൽബർട്ട്‌ എനി​ക്കൊ​രു ടെല​ഗ്രാം അയച്ചു. ഈ കൺ​വെൻ​ഷൻ എങ്ങനെ​യാ​ണെന്നു പോയി കാണാൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു.

ആ ദിനം അതായത്‌, 1970 ആഗസ്റ്റ്‌ 8 എന്റെ മനസ്സിൽ എല്ലായ്‌പോ​ഴും തങ്ങിനിൽക്കും. കൺ​വെൻ​ഷൻ സ്ഥലത്ത്‌ ടാക്‌സി​യിൽ എത്തി​ച്ചേർന്ന ഞാൻ വൃത്തി​യാ​യി വസ്‌ത്ര​മ​ണിഞ്ഞ പരശ്ശതം ജപ്പാൻകാ​രു​ടെ​യി​ട​യി​ലേ​ക്കാണ്‌ ഇറങ്ങി​ച്ചെ​ന്നത്‌. അവരിൽ മിക്കവർക്കും ഇംഗ്ലീഷ്‌ സംസാ​രി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും എല്ലാവ​രും എനിക്ക്‌ കൈ തരാൻ ആഗ്രഹി​ച്ച​താ​യി തോന്നി. അതു​പോ​ലെ ഒന്ന്‌ മുമ്പൊ​രി​ക്ക​ലും ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. ജാപ്പനീ​സിൽ നടന്ന പരിപാ​ടി​യു​ടെ ഒരു വാക്കു​പോ​ലും എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും അതേ അഭിവാ​ദനം തന്നെ ഇനിയും ലഭിക്കു​മോ​യെ​ന്ന​റി​യു​ന്ന​തി​നാ​യി അടുത്ത​ദി​വസം വീണ്ടും പോകാൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. അത്‌ എനിക്കു ലഭിക്കു​ക​തന്നെ ചെയ്‌തു!

ഞങ്ങൾ കപ്പൽജോ​ലി​ക്കാ​രു​ടെ ഒരു പുതിയ സംഘ​ത്തോ​ടു ചേർന്നു. ഒരാഴ്‌ച കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ വീണ്ടും കടലി​ലി​റങ്ങി. സിംഗ​പ്പൂ​രി​ലേക്കു യാത്ര​യാ​കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അവിടെ എത്തിക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​യു​ടൻ ഞാൻ ആദ്യം ചെയ്‌ത സംഗതി ഒരു ടാക്‌സി​യെ​ടുത്ത്‌ വീക്ഷാ​ഗോ​പു​രം മാസി​ക​യിൽ പതിച്ചി​രുന്ന അഡ്രസ്സുള്ള സ്ഥലത്തേക്കു പോയി എന്നതാ​യി​രു​ന്നു. സൗഹൃ​ദ​മുള്ള ഒരു സ്‌ത്രീ വീടിനു വെളി​യി​ലേക്കു വന്ന്‌ എന്തു സഹായം വേണ​മെന്നു ചോദി​ച്ചു. ഞാൻ വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ലെ അഡ്രസ്സ്‌ അവരെ കാണിച്ചു. ഉടൻതന്നെ അവർ എന്നെ അകത്തേക്കു ക്ഷണിച്ചു. അപ്പോൾ ഞാൻ അവരുടെ ഭർത്താ​വി​നെ കണ്ടുമു​ട്ടി. നൊർമൻ ബെലൊ​ട്ടി എന്നും ഗ്ലാഡിസ്‌ ബെലൊ​ട്ടി എന്നും പേരുള്ള അവർ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യിൽനി​ന്നുള്ള മിഷന​റി​മാ​രാ​ണെന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. അവരുടെ അഡ്രസ്സ്‌ എനിക്കു കിട്ടിയ വിധം ഞാൻ അവരോ​ടു വിശദീ​ക​രി​ച്ചു. അവർ എനിക്ക്‌ വമ്പിച്ച സ്വാഗ​ത​മ​രു​ളി. എന്റെ അനേകം ചോദ്യ​ങ്ങൾക്ക്‌ ഉത്തരം നൽകു​ക​യും ചെയ്‌തു. കൂടാതെ, ഒരു ഷോപ്പിങ്‌ ബാഗു നിറയെ എനിക്കു ബൈബിൾ സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ തന്നുവി​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു. അടുത്ത ഏതാനും മാസക്കാ​ലം വിയറ്റ്‌നാ​മി​ന്റെ തീരത്തു​കൂ​ടെ നാവി​ക​യാ​ത്ര ചെയ്‌ത സമയത്ത്‌ നിത്യ​ജീ​വ​നി​ലേക്കു നയിക്കുന്ന സത്യം എന്ന പുസ്‌ത​ക​മുൾപ്പെടെ ആ പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളിൽ പലതും ഞാൻ വായിച്ചു.

ഇപ്പോൾ, ജീവി​ത​ത്തിൽ ആദ്യമാ​യി, എനിക്ക്‌ യഥാർഥ ഉദ്ദേശ്യ​ത്തി​ന്റെ​യും മാർഗ​നിർദേ​ശ​ത്തി​ന്റെ​യും ഒരു ബോധം അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു. സിംഗ​പ്പൂ​രി​ലേ​ക്കുള്ള അടുത്ത മടക്കയാ​ത്ര​യിൽ ഞാൻ കപ്പലിൽനി​ന്നും വിരമി​ച്ചു.

നിരാ​ശ​പ്പെ​ടു​ത്തുന്ന ഒരു ഭവനാ​ഗ​മ​നം

വീട്ടിൽ പോക​ണ​മെന്നു വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ തോന്നി​യ​തും അതാദ്യ​മാ​യി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള എല്ലാ സംഗതി​ക​ളും എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളോ​ടു പറയാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ഏതാനും ആഴ്‌ച​കൾക്കു ശേഷം ഞാൻ വളരെ ആവേശ​ഭ​രി​ത​നാ​യി വീട്ടിൽ തിരി​ച്ചെത്തി. അവർ എന്റെ ഉത്സാഹം പങ്കു​വെ​ച്ചില്ല. ഇതു മനസ്സി​ലാ​ക്കാ​വു​ന്ന​തേ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. എന്തു​കൊ​ണ്ടെ​ന്നാൽ എന്റെ സ്വഭാവം മോശ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ ഭവനത്തിൽ ഏതാനും ആഴ്‌ചകൾ മാത്രമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. അതിനി​ട​യ്‌ക്ക്‌ കോപാ​വേ​ശ​ത്തിൽ ഞാൻ പ്രദേ​ശത്തെ ഒരു നിശാ ക്ലബ്ബ്‌ തകർത്തു നശിപ്പി​ച്ചു. എനിക്കു ബോധം തെളി​ഞ്ഞത്‌ ഒരു ജയില​റ​യിൽ വെച്ചാണ്‌.

അപ്പോ​ഴേ​ക്കും, എന്റെ അക്രമാ​സ​ക്ത​മായ കോപ​ത്തി​നു മാറ്റം വരുത്താ​നും അതിനെ നിയ​ന്ത്രി​ക്കാ​നും കഴിയു​മെ​ന്നതു സംബന്ധിച്ച്‌ ഇനി യഥാർഥ​മായ യാതൊ​രു പ്രതീ​ക്ഷ​യു​മി​ല്ലെന്നു ഞാൻ വിശ്വ​സി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. ഒരുപക്ഷേ ഞാൻ എല്ലായ്‌പോ​ഴും കാരണ​മി​ല്ലാ​തെ മത്സരി​ക്കുന്ന ഒരാളാ​യി​രി​ക്കും. ഇനിയും വീട്ടിൽ താമസി​ക്കാൻ പറ്റുക​യി​ല്ലെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി. എനിക്ക​വി​ടെ​നി​ന്നു പോ​കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌, ഇംഗ്ലണ്ടി​ലേക്കു പോകുന്ന ഒരു നോർവീ​ജി​യൻ ചരക്കു കപ്പലിൽ ഞാൻ ഏതാനും ദിവസ​ങ്ങൾക്കു​ള്ളിൽ യാത്രാ ടിക്കറ്റ്‌ ബുക്കു ചെയ്‌തു.

ഇംഗ്ലണ്ടും നാടക സ്‌കൂ​ളും

ഇംഗ്ലണ്ടി​ലാ​യി​രു​ന്നതു ഞാനാ​സ്വ​ദി​ച്ചു. എന്നാൽ പ്രശ്‌നം തൊഴി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ വ്യത്യസ്‌ത നാടക സ്‌കൂ​ളു​കൾക്കുള്ള പരി​ശോ​ധനാ പ്രകടനം നടത്താൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ദ ലണ്ടൻ സ്‌കൂൾ ഓഫ്‌ ഡ്രമാ​റ്റിക്‌ ആർട്ടിൽ എനിക്കു പ്രവേ​ശനം ലഭിച്ചത്‌ എന്നെ അതിശ​യി​പ്പി​ച്ചു. ലണ്ടനിലെ രണ്ടു വർഷക്കാ​ലം ഞാൻ അമിത​മായ മദ്യപാ​ന​വും കൂട്ടു​കെ​ട്ടും ആയി ചെലവ​ഴി​ച്ചു. ഒരു സംശയ​വും വേണ്ട, എല്ലാ തരത്തി​ലുള്ള മയക്കു​മ​രു​ന്നു​ക​ളും ഉപയോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്നു.

ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലുള്ള എന്റെ കുടും​ബത്തെ കാണാ​നാ​യി മറ്റൊരു സന്ദർശനം നടത്താൻ ഞാൻ പെട്ടെന്നു തീരു​മാ​നി​ച്ചു. എന്നാൽ എന്റെ നാടകീയ വേഷവി​ധാ​നം ഇത്തവണ അവരെ എങ്ങനെ നടുക്കി​യി​രി​ക്കു​മെന്നു നിങ്ങൾക്കു സങ്കൽപ്പി​ക്കാൻ കഴിയു​മോ? കഴുത്തിൽ ഒരു സ്വർണ​മാ​ല​കൊ​ണ്ടു ബന്ധിപ്പി​ച്ചി​രുന്ന രണ്ടു സ്വർണ സിംഹ ശിരസ്സു​ക​ളുള്ള കൈയി​ല്ലാത്ത ഒരു കറുത്ത മേൽക്കു​പ്പാ​യ​വും ചുമന്ന വെൽവെറ്റ്‌ വെയ്‌സ്റ്റ്‌കോ​ട്ടും മുട്ടു​വരെ പൊക്ക​മുള്ള ബൂട്ട്‌സിൽ തിരു​കി​വെ​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന തുകൽ തൊങ്ങ​ലുള്ള കറുത്ത വെൽവെറ്റ്‌ പാൻറ്‌സു​മാ​ണു ഞാൻ ധരിച്ചി​രു​ന്നത്‌. എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്ക്‌ സ്‌പഷ്ട​മാ​യും മതിപ്പു തോന്നി​യി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​തി​ലും അവരുടെ പരമ്പരാ​ഗത ചുറ്റു​പാ​ടു​ക​ളിൽ എനിക്കു പൂർണ​മാ​യും പൊരു​ത്ത​ക്കേടു തോന്നി​യെ​ന്നു​ള്ള​തി​ലും അതിശ​യ​മില്ല! അതു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ ഇംഗ്ലണ്ടി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​പോ​യി. അവി​ടെ​വെച്ച്‌ 1972-ൽ ഞാൻ നാടക കലയിൽ ഒരു ഡിപ്ലോമ കരസ്ഥമാ​ക്കി. ഇപ്പോൾ ഞാൻ മറ്റൊരു ലക്ഷ്യവും നേടി​യെ​ടു​ത്തി​രു​ന്നു. എങ്കിലും, അവി​ടെ​നി​ന്നു ഞാൻ എങ്ങോട്ടു പോകും? എന്ന ചോദ്യം എന്നെ അലട്ടു​ക​യും ആവർത്തി​ച്ചാ​വർത്തിച്ച്‌ എന്റെ ഓർമ​യിൽ മിന്നി​മ​റ​യു​ക​യും ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ജീവി​ത​ത്തിൽ ഒരു യഥാർഥ ഉദ്ദേശ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ന്റെ ആവശ്യം എനിക്കു പിന്നെ​യും അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു.

ലക്ഷ്യമി​ല്ലായ്‌മ ഒടുവിൽ അവസാ​നി​ക്കു​ന്നു

ഇതുക​ഴിഞ്ഞ്‌ അധികം താമസി​യാ​തെ ജീവി​ത​ത്തിൽ എനിക്ക്‌ അവസാ​ന​മാ​യി കുറച്ചു സ്ഥിരത തോന്നി​ത്തു​ടങ്ങി. എന്റെ അയൽവാ​സി​യാ​യി​രുന്ന കാര​ളൈ​നു​മാ​യുള്ള സൗഹൃ​ദ​ത്തോ​ടെ​യാണ്‌ അത്‌ ആരംഭി​ച്ചത്‌. അവൾ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യിൽനി​ന്നുള്ള ഒരു സ്‌കൂൾ അധ്യാ​പി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അവൾ ഒരു പഴമക്കാ​രി​യും സ്ഥിരത​യു​ള്ള​വ​ളു​മാ​യി​രു​ന്നു—എന്റെ വ്യക്തി​ത്വ​ത്തി​നു നേരെ വിപരീ​തം. പ്രേമ​പ​ര​മായ അടുപ്പ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ ഞങ്ങൾ രണ്ടു വർഷം സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളാ​യി കഴിഞ്ഞു. അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ കാര​ളൈൻ മൂന്നു മാസ​ത്തേക്ക്‌ അമേരി​ക്കക്കു പോയി. ഞങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള നല്ല സൗഹൃദം നിമിത്തം പല ആഴ്‌ച​ക​ളോ​ളം എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ കൂടെ താമസി​ക്കാൻ ഞാൻ അവൾക്കു ക്രമീ​ക​രണം ചെയ്‌തു. എന്നെ​പ്പോ​ലെ​യുള്ള ഒരു വിചി​ത്ര​ജീ​വി​യു​മാ​യി അവൾക്കെന്തു കാര്യം എന്ന്‌ അവർ ഒരുപക്ഷേ അതിശ​യി​ച്ചി​രി​ക്കണം.

കാര​ളൈൻ പോയ ഉടനെ, ഞാനും വീട്ടിൽ പോകു​ക​യാ​ണെന്ന്‌ എന്റെ സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളോ​ടു പറഞ്ഞു. അവർ എനി​ക്കൊ​രു വലിയ യാത്ര​യ​യപ്പു നൽകി. എന്നാൽ അമേരി​ക്ക​യി​ലേക്കു തിരിച്ചു പോകു​ന്ന​തി​നു പകരം ഞാൻ ലണ്ടനിലെ സൗത്ത്‌ കെൻസി​ങ്‌റ്റൺ വരെയേ പോയു​ള്ളൂ. അവിടെ ഞാൻ ഒരു കെട്ടി​ട​ത്തി​ന്റെ ഏറ്റവും അടിയി​ലത്തെ ഫ്‌ളാറ്റ്‌ വാടക​യ്‌ക്കെ​ടു​ക്കു​ക​യും ലണ്ടനി​ലുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സി​ലേക്ക്‌ ഫോൺ വിളി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. എന്റെ ജീവിതം ഏതു ഗതിയി​ലാ​ണു പോ​കേ​ണ്ട​തെന്നു ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. ആഹ്ലാദ​പൂർണ​രായ ഒരു വിവാ​ഹിത ദമ്പതികൾ ഒരാഴ്‌ച​ക്കകം എന്നെ സന്ദർശി​ക്കു​ക​യും ഞാനു​മാ​യി ഒരു നിരന്തര ബൈബിൾ പഠനത്തിന്‌ ഉടനടി ക്രമീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഞാൻ അതി​നോ​ടകം തന്നെ വായിച്ചു കഴിഞ്ഞി​രുന്ന സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണങ്ങൾ നിമിത്തം ഞാൻ അപ്പോൾ തികച്ചും ആകാം​ക്ഷ​യു​ള്ള​വ​നാ​യി​രു​ന്നു. തന്മൂലം ഞാൻ ഓരോ ആഴ്‌ച​യി​ലും രണ്ട്‌ അധ്യയ​ന​ങ്ങൾക്ക്‌ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. എന്റെ ഉത്സാഹം കണ്ടിട്ട്‌ ബോബ്‌ എന്നെ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ രാജ്യ​ഹാ​ളി​ലേക്കു ക്ഷണിച്ചു. അധികം താമസി​യാ​തെ ഞാൻ വാരത്തി​ലെ എല്ലാ യോഗ​ങ്ങ​ളി​ലും സംബന്ധി​ച്ചു തുടങ്ങി.

യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ പുകവ​ലി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെന്നു കണ്ടപ്പോൾ ആ ശീലം ഉടൻതന്നെ നിർത്താൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. എന്നാൽ എന്റെ ആകാര​മോ? മേലാൽ വിചി​ത്ര​മാ​യി കാണ​പ്പെ​ടാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചില്ല. അതു​കൊണ്ട്‌ ഒരു ഷർട്ടും ഒരു ടൈയും സ്യൂട്ടും ഞാൻ വാങ്ങി. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ വീടു​തോ​റു​മുള്ള പ്രസംഗ പ്രവർത്ത​ന​ത്തിൽ പങ്കെടു​ക്കാ​നുള്ള യോഗ്യത ഞാൻ നേടി—ആദ്യ​മൊ​ക്കെ വളരെ വെപ്രാ​ള​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും പിന്നീട്‌ ഞാൻ അത്‌ ആസ്വദി​ക്കാൻ തുടങ്ങി.

കാര​ളൈൻ തിരി​ച്ചു​വ​രു​മ്പോൾ അവൾ വല്ലാതെ അതിശ​യി​ച്ചു​പോ​കു​മെന്നു ഞാൻ കരുതി. എന്നാൽ സംഗതി ആ ചിന്തയ്‌ക്കും വളരെ​യ​പ്പു​റ​ത്താ​യി​രു​ന്നു! ചുരു​ങ്ങിയ സമയം​കൊണ്ട്‌ എന്നിൽ—എന്റെ ചമയത്തി​ലും ആകാര​ത്തി​ലും മറ്റനേകം കാര്യ​ങ്ങ​ളി​ലും—വന്ന മാറ്റം അവൾക്കു വിശ്വ​സി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എന്റെ ബൈബിൾ പഠനങ്ങൾ എങ്ങനെ എന്നെ സഹായി​ച്ചു​വെന്നു ഞാൻ വിശദീ​ക​രി​ച്ചു. ബൈബിൾ പഠനത്തിന്‌ ഞാൻ അവളെ​യും ക്ഷണിച്ചു. ആദ്യം പേടി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും എന്റെകൂ​ടെ മാത്രമേ പഠിക്കു​ക​യു​ള്ളൂ​വെന്ന നിബന്ധ​ന​യിൽ അവൾ അവസാനം സമ്മതിച്ചു. അവൾ വേഗം പ്രതി​ക​രി​ച്ചു കണ്ടത്‌ എന്നെ ആഹ്ലാദി​പ്പി​ച്ചു. താമസി​യാ​തെ അവൾ ബൈബിൾ സത്യം മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഏതാനും മാസം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ കാര​ളൈൻ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യി​ലേക്കു മടങ്ങി​പ്പോ​കാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. സിഡ്‌നി​യിൽവെച്ച്‌ അവൾ ബൈബിൾ പഠനം പുനരാ​രം​ഭി​ച്ചു. സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കു​ന്ന​തു​വരെ ഞാൻ ലണ്ടനിൽ തങ്ങി. ഏഴു മാസം കഴിഞ്ഞാ​ണു ഞാൻ സ്‌നാ​പ​ന​മേ​റ്റത്‌. ഇപ്പോൾ ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലുള്ള വീട്ടിൽ വീണ്ടും ചെന്ന്‌ എന്റെ മുഴു കുടും​ബ​ത്തെ​യും കാണാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു. എന്നാൽ ഇത്തവണ ഞാൻ എന്റെ ലക്ഷ്യം സാധി​ക്കാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നു!

ഒരു മാറ്റ​ത്തോ​ടെ​യുള്ള ഭവനാ​ഗ​മ​നം

ഇത്തവണ എന്താണു സംഭവി​ക്കാൻ പോകു​ന്ന​തെന്ന്‌ അറിയാൻ സംഭ്രാ​ന്ത​രായ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ ആഗ്രഹി​ച്ചു—ഞാൻ വളരെ ആദരണീ​യ​നാ​യി കാണ​പ്പെട്ടു! എന്നാൽ വീട്ടി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന യഥാർഥ തോന്ന​ലു​ള​വാ​യത്‌ അപ്പോൾ എന്നെ ആഹ്ലാദി​പ്പി​ച്ചു. എന്റെ നാടകീ​യ​മായ മാറ്റ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ സ്വാഭാ​വി​ക​മാ​യും അതിശ​യി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും അവർ നയമു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ സാധാരണ പ്രകട​മാ​ക്കാ​റുള്ള ദയയോ​ടും സഹിഷ്‌ണു​ത​യോ​ടും​കൂ​ടി​ത്തന്നെ എന്നോ​ടവർ പ്രതി​ക​രി​ച്ചു. തുടർന്നു​വന്ന മാസങ്ങ​ളിൽ അവരു​മൊ​ത്തു ബൈബിൾ പഠിക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള പദവി എനിക്കു ലഭിച്ചു. ഞാൻ എന്റെ മുതിർന്ന രണ്ടു സഹോ​ദ​രി​മാ​രു​മാ​യി പഠനം ആരംഭി​ച്ചു. എന്റെ മാറ്റം വന്ന ജീവി​ത​രീ​തി അവരെ​യും സ്വാധീ​നി​ച്ചി​രു​ന്നു എന്നുള്ള​തി​നു സംശയ​മില്ല. അതേ, അത്‌ വീട്ടി​ലേ​ക്കുള്ള ഒരു യഥാർഥ വരവാ​യി​രു​ന്നു!

1973 ആഗസ്റ്റിൽ ഞാൻ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യിൽ കാര​ളൈന്റെ അടു​ത്തേക്കു പോയി. അവിടെ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ 1973-ലെ സാർവ​ദേ​ശീയ കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽ മറ്റ്‌ 1,200 പേരോ​ടൊ​പ്പം അവൾ സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കു​ന്നതു കാണാൻ ഞാൻ ആഹ്ലാദ​ചി​ത്ത​നാ​യി​രു​ന്നു. ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യു​ടെ ദേശീയ തലസ്ഥാ​ന​മായ കാൻബെ​റ​യിൽവെച്ച്‌ ഞങ്ങൾ തുടർന്നു​വന്ന വാരാ​ന്ത​ത്തിൽ വിവാ​ഹി​ത​രാ​യി. ഞാൻ ഇവിടെ മുഴു​സമയ പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യിൽ കഴിഞ്ഞ 20 വർഷമാ​യും പ്രാ​ദേ​ശിക സഭയിൽ മൂപ്പനാ​യി 14 വർഷമാ​യും സേവി​ച്ചു​വ​രു​ക​യാണ്‌.

എന്റെ ഭാര്യ​യു​ടെ സഹകര​ണ​ത്താൽ ഞങ്ങൾ മൂന്നു കുട്ടി​കളെ വളർത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു—റ്റോബി, ആംബെർ, ജോനാ​ഥൻ. സാധാ​ര​ണ​മായ കുടും​ബ​പ്ര​ശ്‌ന​ങ്ങളെ ഞങ്ങൾ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും ഒരു പയനിയർ എന്നനി​ല​യിൽ മുഴു​സമയ പ്രസംഗ പ്രവർത്ത​ന​ത്തിൽ പങ്കെടു​ക്കാ​നും അതേ സമയം തന്നെ ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ ഭൗതി​കാ​വ​ശ്യ​ങ്ങൾക്കു​വേണ്ടി കരുതാ​നും എനിക്ക്‌ ഇപ്പോ​ഴും കഴിയു​ന്നു.

ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളിൽ, ഇന്ന്‌ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സമർപ്പിത ദാസരാണ്‌. രണ്ടു​പേ​രും തങ്ങളുടെ 80-കളിലാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഇപ്പോ​ഴും അവർ രാജ്യ​ത്തി​ന്റെ പരസ്യ ഘോഷ​ണ​ത്തിൽ പങ്കെടു​ക്കു​ന്നു. എന്റെ പിതാവ്‌ പ്രാ​ദേ​ശിക സഭയിൽ ഒരു ശുശ്രൂ​ഷാ​ദാ​സ​നാ​യി സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ രണ്ടു മൂത്ത സഹോ​ദ​രി​മാർ യഹോ​വ​യു​ടെ സേവന​ത്തിൽ തീക്ഷ്‌ണ​ത​യു​ള്ള​വ​രാണ്‌.

അനേകം വർഷങ്ങ​ളി​ലെ ലക്ഷ്യമി​ല്ലാ​തെ​യുള്ള എന്റെ അലഞ്ഞു​തി​രി​യൽ പൊയ്‌പോ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ യഹോ​വ​യാം ദൈവ​ത്തിന്‌ എത്ര അഗാധ​മാ​യി നന്ദി കൊടു​ക്കു​ന്നു! എന്റെ ജീവിതം ഉപയോ​ഗി​ക്കാ​നുള്ള ഏറ്റവും മികച്ച മാർഗം പഠിക്കാൻ എന്നെ സഹായി​ക്കുക മാത്രമല്ല, പിന്നെ​യോ ഏകീകൃ​ത​വും കരുത​ലു​ള്ള​തു​മായ ഒരു കുടും​ബത്തെ നൽകി അവൻ എന്നെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്നു.—ഡേവിഡ്‌ സുഗ്‌ പാർട്രിക്‌ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം.

[23-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഡേവിഡും ഭാര്യ കാര​ളൈ​നും