ക്രൈ​സ്‌ത​വ​ലോ​കം ഈ ലോക​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാഗമാ​യി​ത്തീർന്ന വിധം

ആദിമ ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വം ആരംഭി​ച്ചി​ട​മായ റോമാ സാമ്രാ​ജ്യം കാലം കടന്നു​പോ​യ​തോ​ടെ തകർന്നു. ആ തകർച്ച പുറജാ​തി മതങ്ങളു​ടെ​മേ​ലുള്ള ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തി​ന്റെ അന്തിമ വിജയ​ത്തി​ന്റെ സമയവും​കൂ​ടെ​യാ​യി​രു​ന്നെന്നു ചരി​ത്ര​കാ​രൻമാർ പലരും അവകാ​ശ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ഒരു വ്യത്യസ്‌ത വീക്ഷണം പ്രകടി​പ്പി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ആംഗ്ലിക്കൻ ബിഷപ്പായ ഇ. ഡബ്ലിയു. ബാൺസ്‌ ഇങ്ങനെ എഴുതി: “ഉത്‌കൃഷ്ട സംസ്‌കാ​രം നിലം​പ​തി​ച്ച​പ്പോൾ ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വം യേശു​ക്രി​സ്‌തു​വി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള ശ്രേഷ്‌ഠ വിശ്വാ​സ​മി​ല്ലാ​താ​യി: ഛിന്നഭി​ന്ന​മാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കുന്ന ഒരു ലോക​ത്തി​നു സാമൂ​ഹി​ക​മാ​യി കെട്ടു​റപ്പു നൽകുന്ന ഘടക​മെ​ന്ന​നി​ല​യിൽ അതൊരു ഉപയോ​ഗ​പ്ര​ദ​മായ മതമാ​യി​ത്തീർന്നു.”—ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ഉയർച്ച (The Rise of Christianity).

ആ പതനത്തി​നു​മു​മ്പു യേശു​വി​നെ അനുക​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന്‌ അവകാ​ശ​പ്പെ​ട്ടവർ രണ്ട്‌, മൂന്ന്‌, നാല്‌ എന്നീ നൂററാ​ണ്ടു​ക​ളിൽ പല വിധങ്ങ​ളി​ലും റോമാ ലോക​ത്തു​നി​ന്നു സ്വയം വേർപെ​ട്ടു​നി​ന്ന​താ​യി ചരിത്രം രേഖ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. എന്നാൽ പ്രബോ​ധ​ന​ങ്ങ​ളി​ലും പ്രവർത്ത​ന​ത്തി​ലും സംഘട​ന​യി​ലും, യേശു​വും അവിടു​ത്തെ അപ്പോ​സ്‌ത​ലൻമാ​രും മുൻകൂ​ട്ടി​പ്പ​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​തന്നെ, വിശ്വാ​സ​ത്യാ​ഗ​ത്തി​ന്റെ വികാ​സ​ത്തെ​യും അതു വെളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. (മത്തായി 13:36-43; പ്രവൃ​ത്തി​കൾ 20:29, 30; 2 തെസ്സ​ലൊ​നീ​ക്യർ 2:3-12; 2 തിമൊ​ഥെ​യൊസ്‌ 2:16-18; 2 പത്രൊസ്‌ 2:1-3, 10-22) അവസാനം ഗ്രീക്ക്‌-റോമൻ ലോക​വു​മാ​യി അനുര​ഞ്‌ജ​ന​ത്തി​ലാ​കാ​നി​ട​യായ ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ക​ളെന്ന്‌ അവകാ​ശ​പ്പെട്ട ചിലർ ലോക​ത്തി​ന്റെ പുറജാ​തീയ വിശ്വാ​സ​ത്തെ​യും (അതിന്റെ ഉത്സവങ്ങ​ളും ദൈവ​മാ​താ​വി​ന്റെ ആരാധ​ന​യും ഒരു ത്രിയേക ദൈവ​വും പോലു​ള്ളവ) അതിന്റെ തത്ത്വശാ​സ്‌ത്ര​ത്തെ​യും (ഒരു അമർത്ത്യ ദേഹി​യി​ലുള്ള വിശ്വാ​സം പോലു​ള്ളവ) ഭരണപ​ര​മായ സംഘട​ന​യെ​യും (ഒരു വൈദി​ക​വർഗ​ത്തി​ന്റെ ആവിർഭാ​വ​ത്തിൽ കാണു​ന്നതു പോലു​ള്ളവ) സ്വീക​രി​ച്ചു. പുറജാ​തി ജനസാ​മാ​ന്യ​ത്തെ ആകർഷി​ച്ച​തും റോമാ ചക്രവർത്തി​മാർ ആദ്യം തൂത്തെ​റി​യാൻ ശ്രമി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും പിന്നീടു കൈ​ക്കൊ​ള്ളു​ക​യും സ്വന്തം ലക്ഷ്യങ്ങൾക്കു​വേണ്ടി ഉപയോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തു​വാൻ പരി​ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌ത ഒരു ശക്തിയാ​യി​ത്തീർന്ന​തും ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തി​ന്റെ ഈ ദുഷിച്ച പതിപ്പാ​യി​രു​ന്നു.

ലോകം ജയിച്ച​ട​ക്കു​ന്നു

സഭാ ചരി​ത്ര​കാ​ര​നായ അഗസ്‌റ​റസ്‌ നിയാണ്ടർ “ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​വും” ലോക​വും തമ്മിലുള്ള ഈ പുതിയ ബന്ധത്തിലെ അപകടം പ്രകട​മാ​ക്കി. ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​കൾ ലോക​ത്തിൽനി​ന്നുള്ള തങ്ങളുടെ വേർപാട്‌ ഉപേക്ഷി​ച്ചാൽ “ലോക​വു​മാ​യി​ട്ടുള്ള സഭയുടെ കുഴയ​ലാ​യി​രി​ക്കും ഫലം . . . അതിനാൽ സഭ അവളുടെ ശുദ്ധി കളഞ്ഞു​കു​ളി​ക്കും. കീഴട​ക്കു​ന്ന​താ​യി തോന്നു​മെ​ങ്കി​ലും അവൾ കീഴട​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും ചെയ്യുക” എന്ന്‌ അദ്ദേഹം എഴുതി.—ക്രിസ്‌തീയ മതത്തി​ന്റെ​യും സഭയു​ടെ​യും പൊതു​വായ ചരിത്രം (General History of the Christian Religion and Church), വാല്യം 2, പേജ്‌ 161.

സംഭവി​ച്ചത്‌ ഇതാണ്‌. നാലാം നൂററാ​ണ്ടി​ന്റെ ആരംഭ​ത്തിൽ റോമാ ചക്രവർത്തി​യായ കോൺസ്‌റ​റൻറ​യിൻ ശിഥി​ല​മാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രുന്ന തന്റെ സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തെ കെട്ടു​റ​പ്പിൽ നിർത്താൻ തന്റെ നാളിലെ “ക്രിസ്‌തീയ” മതത്തെ ഉപയോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്താൻ ശ്രമിച്ചു. ഈ ഉദ്ദേശ്യ​ത്തിൽ, ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ക​ളെന്ന്‌ അവകാ​ശ​പ്പെ​ട്ട​വർക്കു മതസ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം അനുവ​ദി​ക്കു​ക​യും പുറജാ​തീയ പൗരോ​ഹി​ത്യ​ത്തി​ന്റെ പദവി​ക​ളിൽ ചിലത്‌ അവരുടെ വൈദി​ക​വർഗ​ത്തി​നു നൽകു​ക​യും ചെയ്‌തു. ദ ന്യൂ എൻ​സൈ​ക്ലോ​പീ​ഡിയ ബ്രിട്ടാ​നിക്ക ഇപ്രകാ​രം പ്രസ്‌താ​വി​ക്കു​ന്നു: “സാമൂ​ഹിക ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​ങ്ങൾ സ്വീക​രി​ക്കാൻ കോൺസ്‌റ​റൻറ​യിൻ സഭയെ ലോക​ത്തിൽനി​ന്നുള്ള പിൻമാ​റ​റ​ത്തിൽനി​ന്നു പുറത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ക​യും സഭയ്‌ക്കു​വേണ്ടി പുറജാ​തീയ സമൂഹ​ങ്ങളെ നേടാൻ അതിനെ സഹായി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.”

ദേശീയ മതം

കോൺസ്‌റ​റൻറ​യി​നു​ശേഷം ജൂലിയൻ ചക്രവർത്തി (പൊ.യു. 361-363) ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തെ എതിർക്കാ​നും പുറജാ​തി മതം തിരികെ കൊണ്ടു​വ​രാ​നും ഒരു ശ്രമം നടത്തി. എന്നാൽ അദ്ദേഹം വിജയി​ച്ചില്ല, ഏതാണ്ട്‌ 20 വർഷം കഴിഞ്ഞ്‌, ചക്രവർത്തി​യായ തിയോ​ഡോ​സി​യസ്‌ I-ാമൻ പുറജാ​തി മതങ്ങളെ നിരോ​ധി​ക്കു​ക​യും ത്രി​യേ​ക​വി​ശ്വാ​സ “ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ”ത്തെ റോമൻ സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ ദേശീയ മതമായി അടി​ച്ചേൽപ്പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. സമർഥ​മായ കൃത്യ​ത​യോ​ടെ ഫ്രഞ്ച്‌ ചരി​ത്ര​കാ​ര​നായ ഹെൻട്രി മറൂ ഇങ്ങനെ എഴുതി: “തിയോ​ഡോ​സി​യ​സി​ന്റെ വാഴ്‌ച​യു​ടെ അന്ത്യ​ത്തോ​ടെ ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വം, കൂടുതൽ കൃത്യ​മാ​യി, ഓർത്ത​ഡോ​ക്‌സ്‌ കത്തോ​ലി​ക്കാ​മതം മുഴു റോമാ ലോക​ത്തി​ന്റെ​യും ഔദ്യോ​ഗിക മതമാ​യി​ത്തീർന്നു.” ഓർത്ത​ഡോ​ക്‌സ്‌ കത്തോ​ലി​ക്കാ​മതം സത്യ​ക്രി​സ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തെ മാററി തൽസ്ഥാ​നത്തു വരുക​യും “ലോക​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം” ആയിത്തീ​രു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. ഈ ദേശീയ മതം യേശു​വി​ന്റെ ആദിമ അനുഗാ​മി​ക​ളു​ടെ മതത്തിൽനിന്ന്‌ അതിയാ​യി വ്യത്യ​സ്‌ത​മാ​യി​രു​ന്നു. അവരോട്‌ അവിടുന്ന്‌ ഇപ്രകാ​രം പറഞ്ഞി​രു​ന്നു: “നിങ്ങൾ ലോക​ത്തി​ന്റെ ഭാഗമല്ല”—യോഹ​ന്നാൻ 15:19, NW.

ഫ്രഞ്ച്‌ ചരി​ത്ര​കാ​ര​നും തത്ത്വചി​ന്ത​ക​നു​മായ ലൂയിസ്‌ റൂസ്സിയാ ഇപ്രകാ​രം എഴുതി: “ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വം വ്യാപി​ച്ച​തോ​ടെ അതു തിരി​ച്ച​റി​യാൻ കഴിയാത്ത ഘട്ടത്തോ​ളം വിചി​ത്ര​മായ ഉത്‌പ​രി​വർത്ത​ന​ങ്ങൾക്കു വിധേ​യ​മാ​യി. . . . ത്യാഗ​ത്തോ​ടെ ജീവിച്ച ദരി​ദ്ര​രു​ടെ ആദിമ സഭ അപ്രതി​രോ​ധ്യ​മാ​യി ജയിച്ച​ട​ക്കുന്ന ഒരു സഭയാ​യി​ത്തീർന്നു, നിലവി​ലുള്ള ലൗകിക അധികാ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ​മേൽ അധീശ​ത്വം പുലർത്താൻ അതിനു കഴിയാ​തെ​വ​ന്ന​പ്പോൾ അത്‌ അവയു​മാ​യി അനുര​ഞ്‌ജ​ന​ത്തി​ലാ​യി.”

പൊ.യു. അഞ്ചാം നൂററാ​ണ്ടി​ന്റെ ആരംഭ​ത്തിൽ റോമൻ കത്തോ​ലി​ക്ക​രു​ടെ “വിശുദ്ധ” അഗസ്‌റ​റ്യൻ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ നഗരം (The City of God) എന്ന തന്റെ പ്രമുഖ കൃതി രചിച്ചു. അതിൽ അദ്ദേഹം “ദൈവ​ത്തി​ന്റേ​തും ലോക​ത്തി​ന്റേ​തു​മായ” രണ്ടു നഗരങ്ങളെ വർണിച്ചു. കത്തോ​ലി​ക്ക​രും ലോക​വും തമ്മിലുള്ള വേർപാ​ടിന്‌ ഈ കൃതി ഊന്നൽ നൽകി​യോ? യഥാർഥ​ത്തിൽ ഇല്ല. പ്രൊ​ഫസർ ലററൂ​റെ​ററ്‌ ഇങ്ങനെ പ്രസ്‌താ​വി​ക്കു​ന്നു: “ഭൗമി​ക​വും സ്വർഗീ​യ​വു​മായ ഈ രണ്ടു നഗരങ്ങൾ കൂടി​ക്കു​ഴ​ഞ്ഞ​താ​ണെന്ന്‌ അദ്ദേഹം തുറന്നു സമ്മതിച്ചു.” “[കത്തോ​ലി​ക്കാ] സഭയുടെ സ്ഥാപന​ത്തോ​ടെ ദൈവ​രാ​ജ്യം ഭൂമി​യിൽ ആരംഭി​ച്ചു” എന്ന്‌ അഗസ്‌റ​റ്യൻ പഠിപ്പി​ച്ചു. (ദ ന്യൂ എൻ​സൈ​ക്ലോ​പീ​ഡിയ ബ്രിട്ടാ​നിക്ക, മാ​ക്രോ​പീ​ഡിയ, വാല്യം 4, പേജ്‌ 506) അങ്ങനെ അഗസ്‌റ​റ്യ​ന്റെ ആദി​മോ​ദ്ദേ​ശ്യം എന്തുത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നാ​ലും, അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സിദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങൾക്കു കത്തോ​ലി​ക്കാ സഭയെ ലോക​ത്തി​ന്റെ രാഷ്‌ട്രീയ കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഏറെ ആഴത്തിൽ ഉൾപ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തി​ന്റെ ഫലമു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ഒരു വിഭജിത സാമ്രാ​ജ്യം

പൊ.യു. 395-ൽ തിയോ​ഡോ​സി​യസ്‌ I-ാമൻ മരിച്ച​പ്പോൾ റോമാ സാമ്രാ​ജ്യം ഔദ്യോ​ഗി​ക​മാ​യി രണ്ടായി വിഭജി​ക്ക​പ്പെട്ടു. പൗരസ്‌ത്യ അഥവാ ബൈസ്സാൻറ​യിൻ സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​നു തലസ്ഥാ​ന​മാ​യി കോൺസ്‌റ​റാൻറി​നോ​പ്പിൾ ലഭിച്ചു (മുമ്പു ബൈസ്സാൻറ​യി​യം, ഇപ്പോൾ ഇസ്‌താൻബൂൾ), പശ്ചിമ സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ തലസ്ഥാനം (പൊ.യു. 402-നുശേഷം) ഇററലി​യി​ലെ റാവന്ന​യി​ലും. തൽഫല​മാ​യി രാഷ്‌ട്രീ​യ​മാ​യും മതപര​മാ​യും ക്രൈ​സ്‌ത​വ​ലോ​കം വിഭജി​ത​മാ​യി​ത്തീർന്നു. സഭയും രാഷ്‌ട്ര​വും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം സംബന്ധി​ച്ചാ​ണെ​ങ്കിൽ, പൗരസ്‌ത്യ സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ സഭ കൈസ​ര്യാ​യി​ലെ യൂസേ​ബി​യ​സി​ന്റെ (കോൺസ്‌റ​റൻറ​യി​ന്റെ ഒരു സമകാ​ലി​കൻ) സിദ്ധാന്തം പിൻപ​ററി. ചക്രവർത്തി​യും സാമ്രാ​ജ്യ​വും ക്രിസ്‌തീ​യ​മാ​യി​ത്തീർന്നാൽ സഭയും രാഷ്‌ട്ര​വും ഒരു ഏക ക്രിസ്‌തീയ സമൂഹ​മാ​യി​ത്തീ​രു​മെ​ന്നും ദൈവ​ത്തി​ന്റെ ഭൂമി​യി​ലെ പ്രതി​നി​ധി​യാ​യി ചക്രവർത്തി പ്രവർത്തി​ക്കു​മെ​ന്നും, ലോക​ത്തിൽനി​ന്നുള്ള വേർപാ​ടി​ന്റെ ക്രിസ്‌തീയ തത്ത്വം അവഗണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു യൂസേ​ബി​യസ്‌ ന്യായ​വാ​ദം ചെയ്‌തു. പൊതു​വെ സഭയും രാഷ്‌ട്ര​വും തമ്മിലുള്ള ഈ ബന്ധം പൗരസ്‌ത്യ ഓർത്ത​ഡോ​ക്‌സ്‌ സഭകൾ നൂററാ​ണ്ടു​ക​ളോ​ളം പിന്തു​ടർന്നു പോന്നു. ഒരു ഓർത്ത​ഡോ​ക്‌സ്‌ ബിഷപ്പായ തിമോ​ത്തി വാർ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ഓർത്ത​ഡോ​ക്‌സ്‌ ചർച്ച്‌ എന്ന പുസ്‌ത​ക​ത്തിൽ അതിന്റെ പരിണ​ത​ഫലം പ്രകട​മാ​ക്കി: “കഴിഞ്ഞ പത്തു നൂററാ​ണ്ടു​ക​ളിൽ ദേശീ​യ​വാ​ദം ഓർത്ത​ഡോ​ക്‌സ്‌ വിശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ ശാപമാ​യി​രു​ന്നു.”

പശ്ചിമ ദേശത്ത്‌ ആക്രമ​ണ​കാ​രി​ക​ളായ ജർമൻ ഗോ​ത്രങ്ങൾ പൊ.യു. 476 ആയപ്പോ​ഴേ​ക്കും റോമാ ചക്രവർത്തി​യെ സ്ഥാന​ഭ്ര​ഷ്ട​നാ​ക്കി. ഇതു പശ്ചിമ റോമാ സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ അന്ത്യം കുറിച്ചു. അതേത്തു​ടർന്നു​ണ്ടായ രാഷ്‌ട്രീയ ശൂന്യ​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു ദ ന്യൂ എൻ​സൈ​ക്ലോ​പീ​ഡിയ ബ്രിട്ടാ​നിക്ക ഇപ്രകാ​രം പ്രസ്‌താ​വി​ക്കു​ന്നു: “ഒരു പുതിയ അധികാ​ര​കേ​ന്ദ്രം രൂപം​കൊ​ണ്ടു: റോമി​ലെ ബിഷപ്പി​ന്റെ സഭയായ റോമൻ സഭ. നിലച്ചു​പോയ റോമാ സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ പിൻഗാ​മി​യാ​യി ഈ സഭ സ്വയം പരിഗ​ണി​ച്ചു.” ഇതേ എൻ​സൈ​ക്ലോ​പീ​ഡിയ തുടർന്ന്‌ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “റോമൻ പാപ്പാ​മാർ . . . സഭാഭ​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ലൗകി​കാ​വ​കാ​ശം സഭാ-രാഷ്‌ട്ര​ത്തി​ന്റെ അതിർത്തി​കൾക്ക​പ്പു​റ​ത്തേക്കു വ്യാപി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ക്രിസ്‌തു പാപ്പാ​യ്‌ക്കു സഭയു​ടെ​മേൽ ആത്മീയ അധികാ​രം മാത്രമല്ല ലോക​രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ​മേൽ ലൗകിക അധികാ​ര​വും നൽകി​യെന്ന ഇരട്ടവാൾ സിദ്ധാ​ന്ത​മെ​ന്ന​റി​യ​പ്പെ​ടു​ന്നതു വികസി​പ്പി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.”

ദേശീയ പ്രൊ​ട്ട​സ്‌റ​റൻറ്‌ സഭകൾ

മധ്യയു​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലു​ട​നീ​ളം ഓർത്ത​ഡോ​ക്‌സ്‌, കത്തോ​ലി​ക്കാ മതങ്ങൾ രാഷ്‌ട്രീ​യ​ത്തി​ലും ലൗകിക ഉപജാ​പ​ങ്ങ​ളി​ലും യുദ്ധങ്ങ​ളി​ലും ആഴമായി ഉൾപ്പെ​ടു​ന്ന​തിൽ തുടർന്നു​പോ​ന്നു. പതിനാ​റാം നൂററാ​ണ്ടി​ലെ പ്രൊ​ട്ട​സ്‌റ​റൻറ്‌ നവീക​രണം ലോക​ത്തിൽനി​ന്നു വേറി​ട്ടു​നിൽക്കുന്ന സത്യ​ക്രി​സ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തി​ലേ​ക്കുള്ള ഒരു തിരി​ച്ചു​വ​ര​വി​നെ അടയാ​ള​പ്പെ​ടു​ത്തി​യോ?

ഇല്ല. ദ ന്യൂ എൻ​സൈ​ക്ലോ​പീ​ഡിയ ബ്രിട്ടാ​നി​ക്ക​യിൽ നാം ഇങ്ങനെ വായി​ക്കു​ന്നു: “ലൂഥറൻ, കാൽവി​നി​സ്‌ററ്‌, ആംഗ്ലിക്കൻ പാരമ്പ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്രൊ​ട്ട​സ്‌റ​റൻറ്‌ പരിഷ്‌കർത്താ​ക്കൾ . . . അഗസ്‌റ​റ്യ​ന്റെ വീക്ഷണ​ങ്ങ​ളോ​ടു ദൃഢമാ​യി പററി​നി​ന്നു, അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ദൈവ​ശാ​സ്‌ത്ര​ത്തോട്‌ അവർക്ക്‌ ഒരു പ്രത്യേക മമത തോന്നി. . . . പതിനാ​റാം നൂററാ​ണ്ടിൽ യൂറോ​പ്പി​ലു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന മൂന്നു പ്രമുഖ പ്രൊ​ട്ട​സ്‌റ​റൻറ്‌ പാരമ്പ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഓരോ​ന്നും സാക്‌സ​ണി​യി​ലെ​യും [മധ്യജർമനി] സ്വിറ​റ്‌സർലൻഡി​ലെ​യും ഇംഗ്ലണ്ടി​ലെ​യും ലൗകിക അധികാ​രി​ക​ളിൽനി​ന്നു പിന്തുണ നേടു​ക​യും രാഷ്‌ട്ര​ത്തോ​ടുള്ള താരത​മ്യ​ത്തിൽ മധ്യകാല സഭയുടെ അതേ സ്ഥാനത്തു നില​കൊ​ള്ളു​ക​യും ചെയ്‌തു.”

യഥാർഥ ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തി​ലേക്ക്‌ ഒരു തിരി​ച്ചു​വ​രവു നടത്തു​ന്ന​തി​നു പകരം, നവീക​രണം രാഷ്‌ട്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്രീതി നേടു​ക​യും യുദ്ധങ്ങ​ളിൽ അവയെ സജീവ​മാ​യി പിന്തു​ണ​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌ത ദേശീ​യ​മോ പ്രാ​ദേ​ശി​ക​മോ ആയ ഒരു കൂട്ടം സഭകളെ ഉളവാക്കി. വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ കത്തോ​ലി​ക്കാ സഭയും പ്രൊ​ട്ട​സ്‌റ​റൻറ്‌ സഭകളും മതയു​ദ്ധ​ങ്ങളെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. മതത്തോ​ടുള്ള ചരി​ത്ര​കാ​രന്റെ സമീപനം (An Historian’s Approach to Religion) എന്ന പുസ്‌ത​ക​ത്തിൽ അർനോൾഡ്‌ ടോയൻബി അത്തരം യുദ്ധങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച്‌ ഇങ്ങനെ എഴുതി: “അവ ആയുധ ബലത്താൽ പരസ്‌പരം അടിച്ച​മർത്താൻ ശ്രമി​ക്കുന്ന മൃഗീയ പ്രവർത്ത​ന​ത്തിൽ ഫ്രാൻസി​ലെ​യും നെതർലൻഡി​ലെ​യും ജർമനി​യി​ലെ​യും അയർല​ണ്ടി​ലെ​യും കത്തോ​ലി​ക്ക​രെ​യും പ്രൊ​ട്ട​സ്‌റ​റൻറു​കാ​രെ​യും ഇംഗ്ലണ്ടി​ലെ​യും സ്‌കോ​ട്ട്‌ല​ണ്ടി​ലെ​യും പ്രൊ​ട്ട​സ്‌റ​റൻറു​കാർക്കി​ട​യി​ലെ എതിർ വിഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​യും തുറന്നു​കാ​ട്ടി.” അയർല​ണ്ടി​നെ​യും മുൻയൂ​ഗോ​സ്ലാ​വി​യ​യെ​യും വിഭജി​ക്കുന്ന ഇപ്പോൾ നടന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കുന്ന പോരാ​ട്ടങ്ങൾ, റോമൻ കത്തോ​ലി​ക്കാ സഭകളും ഓർത്ത​ഡോ​ക്‌സ്‌ സഭകളും പ്രൊ​ട്ട​സ്‌റ​റൻറ്‌ സഭകളും ഈ ലോക​ത്തി​ന്റെ കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഇപ്പോ​ഴും ആഴമായി ഉൾപ്പെ​ടു​ന്നു​വെന്നു പ്രകട​മാ​ക്കു​ന്നു.

ലോക​ത്തിൽനി​ന്നു വേറി​ട്ടു​നിൽക്കുന്ന സത്യ​ക്രി​സ്‌ത്യാ​നി​ത്വം ഭൂമി​യിൽ മേലാൽ സ്ഥിതി ചെയ്യു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നാ​ണോ ഇതെല്ലാം അർഥമാ​ക്കു​ന്നത്‌? പിൻവ​രുന്ന ലേഖനം ആ ചോദ്യ​ത്തിന്‌ ഉത്തരം നൽകും.

[10, 11 പേജു​ക​ളി​ലെ ചതുരം/ചിത്രം]

“ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വം” ഒരു രാഷ്‌ട്ര​മ​ത​മാ​യി​ത്തീർന്ന വിധം

ക്രിസ്‌ത്യാനിത്വം ഈ ലോക​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാഗമാ​യി​രി​ക്കാൻ ഒരിക്ക​ലും ഉദ്ദേശി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നില്ല. (മത്തായി 24:3, 9; യോഹ​ന്നാൻ 17:16) എന്നിട്ടും, പൊ.യു. നാലാം നൂററാ​ണ്ടിൽ “ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വം” റോമാ സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ ഔദ്യോ​ഗിക ദേശീ​യ​മ​ത​മാ​യി​ത്തീർന്നു എന്നു ചരി​ത്ര​പു​സ്‌ത​കങ്ങൾ നമ്മോടു പറയുന്നു. ഇതെങ്ങനെ സംഭവി​ച്ചു?

നീറോ​യു​ടെ (പൊ.യു. 54-68) കാലം​മു​തൽ പൊ.യു. മൂന്നാം നൂററാ​ണ്ടു​വരെ എല്ലാ റോമൻ ചക്രവർത്തി​മാ​രും ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​കളെ സജീവ​മാ​യി പീഡി​പ്പി​ക്കു​ക​യോ അവരെ പീഡി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ അനുവ​ദി​ക്കു​ക​യോ ചെയ്‌തു. അവർക്കു​വേണ്ടി സഹിഷ്‌ണു​ത​യു​ടെ ഒരു പ്രഖ്യാ​പനം പുറ​പ്പെ​ടു​വിച്ച ആദ്യത്തെ റോമൻ ചക്രവർത്തി ഗാലീ​നസ്‌ (പൊ.യു. 253-268) ആയിരു​ന്നു. എന്നിട്ടു​പോ​ലും ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വം സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ലു​ട​നീ​ളം ഭ്രഷ്ടു കല്‌പി​ക്ക​പ്പെട്ട ഒരു മതമാ​യി​രു​ന്നു. ഗാലീ​ന​സി​നു​ശേഷം പീഡനം തുടർന്നു, ഡയോ​ക്ലീ​ഷ്യ​ന്റെ​യും (പൊ.യു. 284-305) അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ തൊട്ട​ടുത്ത പിൻഗാ​മി​ക​ളു​ടെ​യും കീഴിൽ അതു കൂടുതൽ കഠിന​മാ​കുക പോലും ചെയ്‌തു.

നാലാം നൂററാ​ണ്ടി​ന്റെ ആരംഭ​ഘ​ട്ട​ത്തിൽ കോൺസ്‌റ​റൻറ​യിൻ I-ാമന്റെ മതംമാ​റ​റ​മെന്നു പറയ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തോ​ടെ​യാണ്‌ ഒരു വഴിത്തി​രി​വു​ണ്ടാ​യത്‌. ഈ “മതംമാ​ററ”ത്തെക്കു​റിച്ച്‌ ഒരു ഫ്രഞ്ച്‌ കൃതി​യായ പുതിയ കത്തോ​ലി​ക്കാ വിശ്വ​വി​ജ്ഞാ​ന​കോ​ശം (Théo—Nouvelle encyclopédie catholique) ഇങ്ങനെ പ്രസ്‌താ​വി​ക്കു​ന്നു: “കോൺസ്‌റ​റൻറ​യിൻ ഒരു ക്രിസ്‌തീയ ചക്രവർത്തി​യാ​ണെന്ന്‌ അവകാ​ശ​പ്പെട്ടു. വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ, അദ്ദേഹം സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കു​ന്നതു മരണക്കി​ട​ക്ക​യിൽ വെച്ചു​മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു.” എന്നിരു​ന്നാ​ലും പൊ.യു. 313-ൽ കോൺസ്‌റ​റൻറ​യി​നും അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സഹച​ക്ര​വർത്തി​യായ ലിസി​നി​യ​സും ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​കൾക്കും പുറജാ​തി​കൾക്കും ഒരു​പോ​ലെ മതസ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം നൽകുന്ന ഒരു ശാസനം പുറ​പ്പെ​ടു​വി​ച്ചു. ന്യൂ കാത്തലിക്ക്‌ എൻ​സൈ​ക്ലോ​പീ​ഡിയ ഇപ്രകാ​രം പ്രസ്‌താ​വി​ക്കു​ന്നു: “പുറജാ​തി​മ​ത​ത്തി​നു പുറമേ, ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തെ ഒരു നിയമാ​നു​സൃത മതമായി (religio licita) അംഗീ​ക​രി​ച്ചു എന്നർഥ​മാ​ക്കിയ ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​കൾക്കാ​യുള്ള കോൺസ്‌റ​റൻറ​യി​ന്റെ ആരാധ​നാ​സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യാ​നു​മതി വിപ്ലവാ​ത്മ​ക​മായ ഒരു നടപടി​യാ​യി​രു​ന്നു.”

എന്നിരു​ന്നാ​ലും ദ ന്യൂ എൻ​സൈ​ക്ലോ​പീ​ഡിയ ബ്രിട്ടാ​നിക്ക ഇങ്ങനെ പ്രഖ്യാ​പി​ക്കു​ന്നു: “അദ്ദേഹം ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തെ സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ മതമാ​ക്കി​യില്ല.” ഫ്രഞ്ച്‌ ചരി​ത്ര​കാ​ര​നും ഇൻസ്‌റ​റി​റ​റ്യൂട്ട്‌ ഓഫ്‌ ഫ്രാൻസിൽ അംഗവു​മായ ഷാൻറാം പലാംഗ്‌ ഇങ്ങനെ എഴുതു​ന്നു: “എന്നിരു​ന്നാ​ലും റോമൻ രാഷ്‌ട്രം . . . ഔദ്യോ​ഗി​ക​മാ​യി പുറജാ​തീ​യ​മാ​യി നില​കൊ​ണ്ടു. ക്രിസ്‌തു​മ​ത​ത്തോ​ടു പററി​നിൽക്കവെ, കോൺസ്‌റ​റൻറ​യിൻ ആ അവസ്ഥയ്‌ക്ക്‌ അറുതി വരുത്തി​യില്ല.” പ്രൊ​ഫസർ ഏർണസ്‌ററ്‌ ബാർക്കർ റോമി​ന്റെ പൈതൃ​കം (The Legacy of Rome) എന്ന തന്റെ കൃതി​യിൽ ഇങ്ങനെ പ്രസ്‌താ​വി​ച്ചു: “[കോൺസ്‌റ​റൻറ​യി​ന്റെ വിജയം] ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തെ സത്വരം രാഷ്‌ട്ര​ത്തി​ന്റെ മതമെ​ന്ന​നി​ല​യിൽ സ്ഥാപി​ക്കു​ന്ന​തിൽ കലാശി​ച്ചില്ല. സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ പൊതു​വായ ആരാധ​നാ​സ​മ്പ്ര​ദാ​യ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നായി ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തെ അംഗീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തിൽ കോൺസ്‌റ​റൻറ​യിൻ സംതൃ​പ്‌ത​നാ​യി​രു​ന്നു. അടുത്ത എഴുപതു വർഷ​ത്തേക്കു പഴയ പുറജാ​തി​മ​താ​നു​ഷ്‌ഠാ​നങ്ങൾ റോമിൽ ഔദ്യോ​ഗി​ക​മാ​യി ആചരി​ച്ചു​പോ​ന്നി​രു​ന്നു.”

അതു​കൊണ്ട്‌ ഈ ഘട്ടത്തിൽ “ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വം” റോമാ​സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്തിൽ ഒരു നിയമാ​നു​സൃത മതമാ​യി​രു​ന്നു. അത്‌, പദത്തിന്റെ സമ്പൂർണ​മായ അർഥത്തിൽ, ഔദ്യോ​ഗിക ദേശീയ മതമാ​യി​ത്തീർന്നത്‌ എപ്പോ​ഴാ​യി​രു​ന്നു? നാം ന്യൂ കാത്തലിക്ക്‌ എൻ​സൈ​ക്ലോ​പീ​ഡി​യാ​യിൽ ഇങ്ങനെ വായി​ക്കു​ന്നു: “ജൂലിയൻ [പൊ.യു. 361-363] ഒഴികെ [കോൺസ്‌റ​റൻറ​യ്‌നി​ന്റെ] പിൻഗാ​മി​കൾ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ നയം തുടർന്നു. ജൂലി​യന്റെ മരണം ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തി​ന്റെ പീഡന​ത്തി​നു സത്വരം അറുതി വരുത്തി. ഒടുവിൽ, നാലാം നൂററാ​ണ്ടി​ന്റെ അവസാ​ന​പാ​ദ​ത്തിൽ മഹാനായ തിയോ​ഡോ​സി​യസ്‌ [പൊ.യു. 379-395] ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​ത്തെ സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ലെ ഔദ്യോ​ഗിക മതമാ​ക്കു​ക​യും പരസ്യ​മായ പുറജാ​തി​യാ​രാ​ധ​നയെ അടിച്ച​മർത്തു​ക​യും ചെയ്‌തു.”

ഇതിനെ സ്ഥിരീ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടും ഈ പുതിയ ദേശീ​യ​മതം എന്തായി​രു​ന്നെന്നു വെളി​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടും ബൈബിൾ പണ്ഡിത​നും ചരി​ത്ര​കാ​ര​നു​മായ എഫ്‌. ജെ. ഫോക്‌സ്‌ ജാക്‌സൻ ഇങ്ങനെ എഴുതി: “കോൺസ്‌റ​റൻറ​യി​നു കീഴിൽ ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​വും റോമാ സാമ്രാ​ജ്യ​വും സഖ്യത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. തിയോ​ഡോ​സി​യ​സി​നു കീഴിൽ അവ ഏകീകൃ​ത​രാ​യി. . . . അതുമു​ത​ലി​ങ്ങോ​ട്ടു കത്തോ​ലി​ക്കർ എന്ന നാമ​ധേയം പിതാ​വി​നെ​യും പുത്ര​നെ​യും പരിശു​ദ്ധാ​ത്മാ​വി​നെ​യും തുല്യ ഭക്തി​യോ​ടെ ആരാധി​ക്കു​ന്ന​വർക്കു മാത്ര​മാ​യി നീക്കി​വെ​ക്ക​പ്പെ​ടേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. ഈ ചക്രവർത്തി​യു​ടെ സമ്പൂർണ മതനയം ഈ ലക്ഷ്യത്തി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​വി​ട​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു, കത്തോ​ലി​ക്കാ വിശ്വാ​സം റോമാ​ക്കാ​രു​ടെ ഒരേ​യൊ​രു നിയമാ​നു​സൃത മതമാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന​തിൽ കലാശി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.”

“തിയോ​ഡോ​സി​യസ്‌, പുറജാ​തി​മ​ത​ങ്ങളെ എതിർത്തു​നിൽക്കു​മ്പോൾത്തന്നെ, ഓർത്ത​ഡോ​ക്‌സ്‌ [കത്തോ​ലി​ക്കാ] സഭയ്‌ക്ക്‌ അനുകൂ​ല​മാ​യും പ്രവർത്തി​ച്ചു; പൊ.യു. 380-ലെ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ശാസനം ഡമാസസ്‌ പാപ്പാ​യു​ടെ​യും അലക്‌സാ​ണ്ട്രി​യാ​യി​ലെ [ത്രിത്വ​വി​ശ്വാ​സ] ബിഷപ്പി​ന്റെ​യും വിശ്വാ​സം ഏററു​പ​റ​യാൻ എല്ലാ പ്രജക​ളോ​ടും ആജ്ഞാപി​ക്കു​ക​യും വിയോ​ജി​ച്ച​വർക്ക്‌ ആരാധ​നാ​സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം നിഷേ​ധി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. കോൺസ്‌റ​റാൻറി​നോ​പ്പി​ളി​ലെ വലിയ കൗൺസിൽ (381) എല്ലാ പാഷണ്ഡ​ത​ക​ളെ​യും വീണ്ടും അപലപി​ച്ചു, ഒരു ബിഷപ്പും അവയെ പിന്തു​ണ​ക്കി​ല്ലെന്നു ചക്രവർത്തി ഉറപ്പാക്കി. നിഖ്യാ [ത്രിത്വ​വി​ശ്വാ​സ] ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വം യഥാർഥ​ത്തിൽ രാഷ്‌ട്ര​മ​ത​മാ​യി​ത്തീർന്നി​രു​ന്നു . . . സഭ രാഷ്‌ട്ര​വു​മാ​യി ദൃഢമാ​യി ഏകീക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും അതിന്റെ സമ്പൂർണ പിന്തുണ ആസ്വദി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു”വെന്നു ഷാൻറാം പലാംഗ്‌ എഴുതി.

അതു​കൊണ്ട്‌, റോമാ സാമ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ ദേശീ​യ​മ​ത​മാ​യി​ത്തീർന്നത്‌ അപ്പോ​സ്‌ത​ലൻമാ​രു​ടെ നാളിലെ മായം​ചേർത്ത ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ത്വ​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. അതു തിയോ​ഡോ​സി​യസ്‌ I-ാമൻ ചക്രവർത്തി ശക്തിയു​പ​യോ​ഗിച്ച്‌ അടി​ച്ചേൽപ്പി​ച്ച​തും റോമൻ കത്തോ​ലി​ക്കാ സഭയാൽ ആചരി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു​മായ നാലാം നൂററാ​ണ്ടി​ലെ ത്രിത്വ​വി​ശ്വാ​സ കത്തോ​ലി​ക്കാ​മ​ത​മാ​യി​രു​ന്നു, വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ അത്‌ അന്നും ഇന്നും ഈ ലോക​ത്തി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം​തന്നെ.

[കടപ്പാട്‌]

Emperor Theodosius I: Real Academia de la Historia, Madrid (Foto Oronoz)

[8-ാം പേജിലെ ചിത്ര​ത്തിന്‌ കടപ്പാട്‌]

Scala/Art Resource, N.Y.