ယေဟောဝါ တောင်းဆိုတာကို လုပ်ဆောင်ခြင်းကြောင့် ကောင်းချီးရ

အင်္ဂလန်နိုင်ငံ၊ ယောက်ရှိုင်းနယ်၊ ဟဲမ်းစဝေါ့ရွာလေးမှာ ၁၉၂၃ ခုနှစ်တုန်းက ကျွန်မ မွေးဖွားလာတယ်။ ကျွန်မမှာ ဘော့ဘ်ဆိုတဲ့ အစ်ကိုတစ်ယောက် ရှိတယ်။ ဘာသာရေး အရေခြုံမှုကို မကြိုက်တဲ့ အဖေက ကျွန်မ ကိုးနှစ်လောက်မှာ မှားယွင်းတဲ့ ဘာသာရေးကို ဖော်ထုတ်ထားတဲ့ စာပေတချို့ ရရှိခဲ့တယ်။ ဖတ်ရတာတွေကို တအားသဘောကျသွားတယ်။ နှစ်အနည်းငယ်ကြာတော့ ကျွန်မတို့အိမ်ကို ဘော့ဘ် အတ်ကင်ဆန် ရောက်လာပြီး ညီအစ်ကို ရပ်သဖော့ဒ်ရဲ့ ဟောပြောချက် အသံသွင်းခွေကို ဓာတ်ပြားစက်နဲ့ ဖွင့်ပြတယ်။ သူနဲ့ စာအုပ်ထုတ်ဝေသူတွေ တစ်ဖွဲ့တည်းပဲဆိုတာ ကျွန်မတို့ သိတယ်။ ညတိုင်း အိမ်မှာ ညစာ လာစားပြီး ကျမ်းစာမေးခွန်းတွေကို ဖြေပေးဖို့ ညီအစ်ကို အတ်ကင်ဆန်ကို မိဘတွေ ဖိတ်လိုက်တယ်။ မိုင်အနည်းငယ် ဝေးတဲ့ ညီအစ်ကိုတစ်ယောက်ရဲ့ အိမ်မှာ အစည်းအဝေးတွေ လာတက်ဖို့ သူ ဖိတ်တယ်။ ကျွန်မတို့ ချက်ချင်း လက်ခံလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဟဲမ်းစဝေါ့မှာ အသင်းတော်ငယ်လေး ဖြစ်လာတယ်။ မကြာခင်မှာပဲ ဇုန်အမှုထမ်း (အခု တိုက်နယ်ကြီးကြပ်မှူး) တွေကို တည်းခိုဖို့ နေရာပေးပြီး အနီးအနားက ရှေ့ဆောင်တွေကို ထမင်းစား ဖိတ်လေ့ရှိတယ်။ သူတို့နဲ့ ပေါင်းသင်းခြင်းက ကျွန်မအပေါ် တကယ်အကျိုးသက်ရောက်ခဲ့တယ်။

ကျွန်မတို့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတစ်ခု စလုပ်တော့ အဖေက အစ်ကို့ကို “ရှေ့ဆောင် လုပ်ချင်ရင် ဒါကို ပိတ်လိုက်မယ်” လို့ပြောတယ်။ အစ်ကို သဘောတူပြီး အသက် ၂၁ နှစ်မှာ ရှေ့ဆောင်လုပ်ဖို့ အိမ်ကနေ ထွက်သွားတယ်။ ကျွန်မလည်း နှစ်နှစ်အကြာ၊ အသက် ၁၆ နှစ်မှာ ရှေ့ဆောင်အဖြစ် ခန့်အပ်ခံရတယ်။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေနေ့တွေကလွဲလို့ ကြားရက်တွေမှာ တစ်ယောက်တည်း အမှုဆောင်ရလေ့ရှိတယ်။ သက်သေခံကတ်ပြားတွေ၊ ဓာတ်ပြားစက်တွေကို သုံးတယ်။ ဒါပေမဲ့ တကယ်တိုးတက်တဲ့ ကျမ်းစာသင်သားတစ်ယောက်နဲ့ ယေဟောဝါ ကောင်းချီးပေးတယ်။ အဲဒီသင်သားရဲ့ မိသားစုဝင်များစွာလည်း အမှန်တရားကို တဖြည်းဖြည်း လက်ခံလာကြတယ်။ နောက်နှစ်မှာ မေရီဟင်ရှယ်နဲ့အတူ အထူးရှေ့ဆောင်အဖြစ် ခန့်အပ်ခံရတယ်။ မဟောပြောဖူးသေးတဲ့ ချက်ရှိုင်းနယ်မှာ တာဝန်ကျတယ်။

ဒုတိယကမ္ဘာစစ် ဖြစ်နေချိန်ဆိုတော့ အမျိုးသမီးတွေ စစ်ကို ထောက်ပံ့ဖို့ ညွှန်ကြားခံရတယ်။ အချိန်ပြည့် အမှုဆောင်တွေဖြစ်တဲ့ အထူးရှေ့ဆောင်တွေဟာ တခြားဘာသာရေး အမှုဆောင်တွေလိုပဲ လွတ်ငြိမ်းခွင့် ရသင့်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တရားရုံးတွေက သဘောမတူတဲ့အတွက် ကျွန်မ ထောင်ဒဏ် ၃၁ ရက် ကျခဲ့တယ်။ အသက် ၁၉ နှစ်ပြည့်တဲ့ နောက်နှစ်မှာ ယုံကြည်ချက်ကြောင့် စစ်မှုထမ်းဖို့ ငြင်းပယ်သူအဖြစ် မှတ်ပုံတင်ခဲ့တယ်။ ကျွန်မရဲ့အမှုဟာ ခုံရုံးနှစ်ခုကို ရောက်ခဲ့ပေမဲ့ ပယ်ချခံရတယ်။ ဒီလိုအတွေ့အကြုံတွေတစ်လျှောက် သန့်ရှင်းသော စွမ်းအားတော် ကူညီပေးနေမှန်း၊ ကျွန်မလက်ကို ယေဟောဝါ ကိုင်ဆွဲပြီး ခွန်အားရှိစေမှန်း သိတယ်။—ဟေရှာ. ၄၁:၁၀၊ ၁၃။

အဖော်မွန်သစ်

၁၉၄၆ ခုနှစ်မှာ အာသာမက်သယူးနဲ့ ဆုံတယ်။ ယုံကြည်ချက်ကြောင့် စစ်မှုထမ်းဖို့ ငြင်းပယ်တဲ့အတွက် ထောင်ဒဏ် သုံးလကျခံပြီးနောက် အထူးရှေ့ဆောင် ညီ ဒဲနစ္စရှိတဲ့ ဟဲမ်းစဝေါ့ကို ရောက်လာတယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဖခင်က သူတို့ကို ယေဟောဝါအကြောင်း သွန်သင်ပေးတယ်။ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်မှာ နှစ်ခြင်းခံခဲ့ကြတယ်။ သိပ်မကြာခင် အိုင်ယာလန်မှာ ဒဲနစ္စ တာဝန်ကျတဲ့အတွက် အာသာတစ်ယောက်တည်း ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ အလုပ်ကြိုးစားတဲ့ ဒီရှေ့ဆောင်လူငယ်ကို ကျွန်မမိဘတွေ သဘောကျတဲ့အတွက် အိမ်မှာ လာနေဖို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်တယ်။ သူတို့ဆီ ကျွန်မ သွားလည်တိုင်း ထမင်းစားပြီးနောက် အာသာနဲ့အတူ ပန်းကန်ဆေးပေးကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ စာတွေ အပြန်အလှန် ရေးဖြစ်ကြတယ်။ ၁၉၄၈ ခုနှစ်အတွင်း အာသာ နောက်တစ်ကြိမ် ထောင်ဒဏ် သုံးလကျတယ်။ ၁၉၄၉၊ ဇန်နဝါရီမှာ ကျွန်မတို့ အိမ်ထောင်ပြုပြီး အချိန်ပြည့်လုပ်ငန်းမှာ အတတ်နိုင်ဆုံး ပါဝင်မယ်လို့ ပန်းတိုင်ထားလိုက်ကြတယ်။ ယေဟောဝါရဲ့ ကောင်းချီး၊ သေသေချာချာ စီမံမှုကြောင့် အားလပ်ခွင့် အချိန်တွေမှာ သစ်သီးခူးပြီး ငွေစုနိုင်ခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ရှေ့ဆောင် ဆက်လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်။

တစ်နှစ်ကြာပြီးနောက် အိုင်ယာလန်မြောက်ပိုင်းမှာရှိတဲ့ အာမာမြို့၊ နောက်တော့ နယူရီမြို့မှာ ကျွန်မတို့ တာဝန်ကျတယ်။ နှစ်မြို့စလုံး ကက်သလစ်မြို့တွေ ဖြစ်တယ်။ တင်းမာတဲ့ အခြေအနေကြောင့် လူတွေနဲ့ စကားပြောတဲ့အခါ သိပ်သတိထားရတယ်။ အစည်းအဝေးတွေကို ကျွန်မတို့ နေတဲ့ နေရာနဲ့ ဆယ်မိုင် (၁၆ ကီလိုမီတာ) ဝေးတဲ့ ညီအစ်ကို/မအိမ်တွေမှာ ကျင်းပတယ်။ ရှစ်ယောက်လောက် တက်လေ့ရှိတယ်။ ညအိပ်ရတဲ့အခါတွေမှာ ကြမ်းပြင်ပေါ် အိပ်ရပြီး နောက်နေ့မှာ မနက်စာ တစ်ဝကြီး စားရတယ်။ အဲဒီနေရာမှာ အခု သက်သေခံ အများကြီး ရှိနေတာ သိရလို့ ဝမ်းသာစရာပဲ။

“ပါဝင်ကြမယ်”

အိုင်ယာလန်မြောက်ပိုင်းမှာ အစ်ကိုနဲ့ ဇနီး လော့တီတို့ အထူးရှေ့ဆောင်တွေအဖြစ် ရောက်နေပြီ။ ၁၉၅၂ ခုနှစ်မှာ ကျွန်မတို့လေးယောက် ဘဲလ်ဖတ်မြို့မှာ ခရိုင်အစည်းအဝေး တက်ခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီတုန်းက ဌာနခွဲအမှုထမ်း ပရိုက်စ် ဟျူးနဲ့ ကျွန်မတို့လေးယောက်ကို ညီအစ်ကိုတစ်ယောက် တည်းခိုဖို့ နေရာ ပေးတယ်။ တစ်ညမှာ အိုင်ယာလန်လူမျိုးတွေအတွက် အထူးရည်ရွယ်ပြီး အသစ်ထုတ်ဝေတဲ့ စာအုပ်ငယ်တစ်အုပ် (God’s Way Is Love) အကြောင်း ဆွေးနွေးကြတယ်။ အိုင်ယာလန်နိုင်ငံမှာရှိတဲ့ ကက်သလစ်ဘာသာဝင်တွေကို ဟောပြောဖို့ ခက်ခဲတဲ့အကြောင်း ညီအစ်ကိုဟျူး ပြောပြတယ်။ ညီအစ်ကိုတွေဟာ ဘုန်းတော်ကြီးတွေရဲ့ သွေးထိုးမှုကြောင့် အိမ်ထဲကနေ ဆွဲထုတ်ခံရ၊ အုပ်စုဖွဲ့ အကြမ်းဖက်ခံရတယ်။ “ဒီစာအုပ်ငယ်ကို နိုင်ငံတစ်ဝန်းလုံး ဝေငှမယ့် ကင်ပိန်းမှာ ပါဝင်ဖို့ ကားရှိတဲ့ ဇနီးမောင်နှံတွေ လိုနေတယ်”a လို့ ညီအစ်ကိုဟျူး ပြောတယ်။ “ပါဝင်ကြမယ်” လို့ ချက်ချင်း လက်ခံတုံ့ပြန်လိုက်တယ်။ အဲဒါ အစပိုင်းမှာ ပြောခဲ့တဲ့အကြောင်းပဲ။

ဒပ်ဘလင်မြို့မှာ ရှေ့ဆောင်တွေ အမြဲ တည်းခိုနိုင်တဲ့ နေရာတစ်ခုကတော့ သက်တမ်းကြာ သစ္စာရှိ ညီအစ်မ မာရုလန်းရဲ့ အိမ်ပဲ။ အဲဒီအိမ်မှာ ခဏနေပြီး ပစ္စည်းတွေ ရောင်းချတယ်။ အစ်ကိုရဲ့ ဘေးတွဲပါတဲ့ မော်တော်ဆိုင်ကယ်နဲ့ လေးယောက်သား ကားတစ်စီး လိုက်ရှာကြတယ်။ သင့်တော်တဲ့ တစ်ပတ်ရစ်ကားကို တွေ့သွားတယ်။ တစ်ယောက်မှ ကားမမောင်းတတ်လို့ ကားကို အိမ်အထိ ပို့ပေးဖို့ ရောင်းသူကို ပြောရတယ်။ အဲဒီညမှာ အာသာ အိပ်ရာပေါ် ထိုင်ပြီး စိတ်ကူးနဲ့ ဂီယာထိုး ကျင့်တယ်။ နောက်နေ့ ဂိုဒေါင်ထဲကနေ ကားထုတ်ဖို့ လုပ်နေတုန်း သာသနာပြု မီလ်ဒရက် ဝီလတ် (နောက်ပိုင်း ဂျွန်ဘားနဲ့ အိမ်ထောင်ပြု) ရောက်လာတယ်။ သူက ကားမောင်းတတ်လို့ လမ်းပေါ်မှာ နည်းနည်းလေး လေ့ကျင့်ပေးတယ်။ ဒီလိုနဲ့ သွားဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီ။

နောက်ထပ် လိုနေတာက နေစရာပဲ။ နောက်တွဲရွက်ဖျင်တဲနဲ့ နေလို့မဖြစ်ဘူး။ ဆန့်ကျင်သူတွေ မီးရှို့လိုက်နိုင်တယ်။ ဒါကြောင့် အိမ်တစ်အိမ် လိုက်ရှာပေမဲ့ မတွေ့ဘူး။ အဲဒီညမှာ လေးယောက်သား ကားထဲ အိပ်လိုက်ရတယ်။ နောက်နေ့မှာ ရှာတွေ့တာကတော့ ခုတင်နှစ်လုံးပါတဲ့ ရွက်ဖျင်တဲလေးပဲ။ အဲဒါ ကျွန်မတို့အိမ် ဖြစ်လာတယ်။ အံ့ဩစရာကတော့ သဘောကောင်းတဲ့ လယ်သမားတွေရဲ့ ခြံထဲ ရွက်ဖျင်တဲကို ထားပေမဲ့ ပြဿနာ မလုပ်ကြတာပဲ။ ၁၀ မိုင်ကနေ ၁၅ မိုင် (၁၆ ကနေ ၂၄ ကီလိုမီတာ) လောက်ရှိတဲ့ ရပ်ကွက်ကို ပြီးစီးနိုင်ခဲ့တယ်။ နေရာသစ် ပြောင်းသွားတဲ့အခါ ရွက်ဖျင်တဲ ထားခဲ့တဲ့သူတွေဆီ ပြန်လည်ပတ်လေ့ရှိတယ်။

အိုင်ယာလန်အရှေ့တောင်ပိုင်း အိမ်အားလုံးကို အခက်အခဲမရှိ လည်ပတ်နိုင်ခဲ့တယ်။ စာအုပ်ငယ် ၂၀,၀၀၀ ကျော် ဝေငှခဲ့ပြီး စိတ်ဝင်စားသူတွေရဲ့ နာမည်တွေကို ဗြိတိန် ဌာနခွဲရုံးဆီ ပို့ပေးခဲ့တယ်။ အခု အဲဒီမှာ သက်သေခံ ရာနဲ့ချီ ရှိနေတာ ကောင်းချီးတစ်ခုပါပဲ။

အင်္ဂလန်၊ ပြီးတော့ စကော့တလန်

နောက်တော့ လန်ဒန်တောင်ပိုင်းမှာ ပြန်တာဝန်ကျတယ်။ အပတ်အနည်းငယ်အတွင်း ဗြိတိန်ဌာနခွဲက အာသာကို ဖုန်းဆက်ပြီး နောက်နေ့မှာ တိုက်နယ်လုပ်ငန်း စနိုင်မလားလို့ မေးတယ်။ တစ်ပတ်ကြာ လေ့ကျင့်မှုပြီးနောက် စကော့တလန်မှာ တိုက်နယ်ပတ်ဖို့ ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ဟောပြောချက်တွေ ပြင်ဖို့ အာသာ အချိန်ပို မရပေမဲ့ ယေဟောဝါရဲ့ လုပ်ငန်းမှာ အခက်အခဲတွေကို ရင်ဆိုင်ဖို့ အသင့်ရှိနေတာ ကျွန်မအတွက် အားရှိစရာပဲ။ တိုက်နယ်လုပ်ငန်းမှာ ကျွန်မတို့ သိပ်ပျော်ခဲ့ကြတယ်။ မဟောပြောသေးတဲ့ ရပ်ကွက်မှာ နှစ်အနည်းငယ် အမှုဆောင်ပြီးနောက် ညီအစ်ကို/မများစွာနဲ့ ပြန်အမှုဆောင်ရတာ တကယ့်ကောင်းချီးပါပဲ။

၁၉၆၂ ခုနှစ်မှာ ဆယ်လကြာ ဂိလဒ်သင်တန်း တက်ဖို့ အာသာ ဖိတ်ခေါ်ခံရတဲ့အခါ ဆုံးဖြတ်ချက်ကြီး ချခဲ့ရတယ်။ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့ရမှာ ဖြစ်ပေမဲ့ ဒီအခွင့်ထူးကို အာသာ လက်ခံသင့်တယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။ တွဲဖက် မရှိတော့လို့ အထူးရှေ့ဆောင်အဖြစ် ဟဲမ်းစဝေါ့မှာ ပြန်တာဝန်ကျတယ်။ တစ်နှစ်အကြာ အာသာ ပြန်လာတဲ့အခါ ခရိုင်လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်ဖို့ တာဝန်ရတယ်။ စကော့တလန်၊ အင်္ဂလန် မြောက်ပိုင်း၊ အိုင်ယာလန် မြောက်ပိုင်းတို့ ပါဝင်တယ်။

အိုင်ယာလန်မှာ တာဝန်သစ်

၁၉၆၄ ခုနှစ်မှာ အိုင်ယာလန်နိုင်ငံမှာ ဌာနခွဲအမှုထမ်းအဖြစ် အာသာ တာဝန်သစ် ရတယ်။ နယ်လှည့်လုပ်ငန်းမှာ သိပ်ပျော်နေပြီမို့ အပြောင်းအလဲအတွက် အစပိုင်းမှာ စိုးရိမ်မိတယ်။ ပြန်တွေးကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ဗေသလမှာ အမှုဆောင်ရတဲ့ အခွင့်ထူးအတွက် အခု ကျေးဇူးတင်နေပါပြီ။ တာဝန်တစ်ခုကို မကြိုက်ပေမဲ့ လက်ခံလိုက်ရင် ယေဟောဝါ အမြဲ ကောင်းချီးပေးမယ်ဆိုတာ ကျွန်မ ယုံကြည်တယ်။ နေ့တိုင်းလိုလို ရုံးအလုပ်၊ စာပေထုပ်ပိုးရေး၊ ချက်ပြုတ်ရေး၊ သန့်ရှင်းရေးတွေ လုပ်ရတယ်။ ခရိုင်လုပ်ငန်းမှာလည်း မကြာမကြာ ပါဝင်ရလို့ နိုင်ငံတစ်ဝန်းက ညီအစ်ကိုတွေနဲ့ တွေ့ခွင့်ရခဲ့တယ်။ အဲဒီအပြင် ကျမ်းစာသင်သားတွေ တိုးတက်နေတာကို မြင်ရခြင်းက အိုင်ယာလန်မှာရှိတဲ့ ဘုရားရေးရာမိသားစုနဲ့ ပိုရင်းနှီးစေတယ်။ တကယ့်ကောင်းချီးပါပဲ။

အိုင်ယာလန်ရဲ့ ဘုရားရေးရာ သမိုင်းတစ်ကွေ့

၁၉၆၅ ခုနှစ်မှာ ပထမဆုံး အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ အစည်းအဝေးကြီးကို အိုင်ယာလန်နိုင်ငံ၊ ဒပ်ဘလင်မြို့မှာ ကျင်းပခဲ့တယ်။b ပြင်းထန်တဲ့ဆန့်ကျင်မှုကြားမှာ အစည်းအဝေးကြီး အောင်မြင်ခဲ့တယ်။ စုစုပေါင်း ၃,၉၄၈ ယောက် တက်ပြီး ၆၅ ယောက် နှစ်ခြင်းခံတယ်။ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ကိုယ်စားလှယ် ၃,၅၀၀ ကို တည်းခိုဖို့ နေရာ ပေးခဲ့သူတိုင်း ကျေးဇူးတင်စာတွေ ရရှိကြတယ်။ အိမ်ရှင်တွေကလည်း ကိုယ်စားလှယ်တွေရဲ့ အမူအကျင့်ကောင်းကို ချီးမွမ်းကြတယ်။ အိုင်ယာလန်နိုင်ငံအတွက် သမိုင်းတစ်ကွေ့ပါပဲ။

နိုင်ငံရေး၊ ဘာသာရေး အကြီးအကျယ် ကွဲပြားတဲ့ အိုင်ယာလန် မြောက်ပိုင်းရော၊ တောင်ပိုင်းပါ ၁၉၆၆ ခုနှစ်မှာ ဒပ်ဘလင် ဌာနခွဲရဲ့ ကြီးကြပ်မှုအောက် ရောက်လာတယ်။ ကက်သလစ်များစွာ အမှန်တရားထဲ ရောက်လာပြီး ပရိုတက်စတင့် ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ညီအစ်ကို/မတွေနဲ့ လက်တွဲအမှုဆောင်နေတာ မြင်ရလို့ ကြည်နူးစရာပါပဲ။

တာဝန် အပြောင်းအလဲ

၂၀၁၁ ခုနှစ်မှာ ဗြိတိန်နဲ့ အိုင်ယာလန် ဌာနခွဲတွေကို ပေါင်းလိုက်တယ်။ လန်ဒန် ဗေသလမှာ ကျွန်မတို့ တာဝန်ကျတယ်။ အာသာရဲ့ ကျန်းမာရေးအတွက် စိုးရိမ်နေချိန်မှာပဲ အဲဒီသတင်း ကြားရတာ။ ပါကင်ဆန်ခေါ် နာဗ်ကြောရောဂါ ဖြစ်နေတယ်။ ၂၀၁၅၊ မေ ၂၀ မှာ ၆၆ နှစ်လုံး လက်တွဲခဲ့တဲ့ အဖော်မွန် ဆုံးပါးသွားခဲ့တယ်။

နှစ်အနည်းငယ် ဝမ်းနည်းကြေကွဲ၊ စိတ်ဓာတ်ကျခဲ့တယ်။ အရင်တုန်းက ကျွန်မအတွက် အာသာ အမြဲရှိပေးခဲ့တယ်။ သူ့ကို သတိရလိုက်တာ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီလို အခြေအနေတွေ ကြုံရချိန်မှာ ယေဟောဝါနဲ့ ပိုနီးကပ်လာတယ်။ အာသာကို ဘယ်လောက် ချစ်မြတ်နိုးကြတယ်ဆိုတာ သိရလို့ ကြည်နူးမိပါတယ်။ အိုင်ယာလန်၊ ဗြိတိန်၊ အမေရိကန်က မိတ်ဆွေတွေ စာရေးကြတယ်။ အဲဒီစာတွေနဲ့ အာသာ့ညီ ဒဲနစ္စ၊ ဇနီး မာဗစ္စ၊ တူမ ရုသ်နဲ့ ဂျူဒီတို့ ရေးပို့တဲ့စာတွေက မဖော်ပြနိုင်လောက်အောင် အကူအညီ ဖြစ်စေတယ်။

ကျွန်မကို အားပေးမှု ဖြစ်စေတဲ့ ကျမ်းချက်ကတော့ ဟေရှာယ ၃၀:၁၈ ပဲ။ “ယေဟောဝါက မင်းတို့ကို မျက်နှာသာပေးဖို့ စိတ်ရှည်ရှည် စောင့်နေတယ်။ မင်းတို့ကို ကရုဏာပြဖို့ ကြွလာမယ်။ ယေဟောဝါဟာ တရားမျှတတဲ့ ဘုရားသခင်ပဲ။ ဘုရားကို မျှော်လင့်စောင့်စားနေသူတွေ ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့ရလိမ့်မယ်” တဲ့။ ကိစ္စရပ်တွေကို ဖြေရှင်းပေးဖို့၊ ကမ္ဘာသစ်မှာ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ တာဝန်တွေ ပေးဖို့ ယေဟောဝါ စိတ်ရှည်ရှည် စောင့်နေမှန်း သိရတာ အားရှိစရာပါပဲ။

နောက်ကြောင်း ပြန်တွေးကြည့်တဲ့အခါ အိုင်ယာလန်မှာ ယေဟောဝါ လမ်းညွှန်၊ ကောင်းချီးပေးခဲ့တာကို ကျွန်မ သိမြင်ရတယ်။ အဲဒီဘုရားရေးရာ ကြီးထွားမှုမှာ တစ်ခန်းတစ်ကဏ္ဍကနေ ပါဝင်ခွင့်ရတာ အခွင့်ထူးပါပဲ။ ယေဟောဝါ တောင်းဆိုတာကို လုပ်ဆောင်ခြင်းက အမြဲ ကောင်းချီးရစေတယ်ဆိုတာ သိပ်မှန်ပါတယ်။