कथा ८७
बालक येशू मन्दिरमा
हेर त, यो केटोले कति मज्जाले पाको मान्छेहरूसित कुरा गरिरहेको छ। उनीहरू यरूशलेममा परमेश्वरको मन्दिरका शिक्षकहरू हुन्। यो केटोचाहिं येशू हुनुहुन्छ। उहाँ अब हलक्कै बढिसक्नुभयो। अहिले उहाँ १२ वर्षको भइसक्नुभयो।
बाइबलमा लेखिएका कुराहरू र परमेश्वरबारे येशूलाई धेरै जानकारी भएको देखेर शिक्षकहरू छक्क पर्छन्। तर मरियम र यूसुफचाहिं खोइ? तिनीहरू त यहाँ छैनन् नि?
यूसुफ हरेक वर्ष आफ्नो परिवारलाई लिएर यरूशलेममा निस्तारको चाड मनाउन जान्थ्यो। नासरतबाट यरूशलेम पुग्न धेरै समय लाग्थ्यो। तर त्यतिखेर मोटरगाडी अनि रेलगाडी थिएन। त्यसकारण धेरैजसो मान्छेहरू तीन दिनसम्म हिंडेरै नासरतबाट यरूशलेम पुग्थे।
यतिबेलासम्ममा यूसुफका धेरै छोराछोरी भइसकेका थिए। अब उनीहरूले येशूका भाइबहिनीहरूको पनि हेरचाह गर्नुपर्छ। निस्तार चाड मनाइसकेपछि यूसुफ र मरियम आफ्ना छोराछोरीलाई लिएर आफ्नो घर नासरत फर्कन्छन्। येशू पनि अरूसँगै आइरहनुभएको होला भनी उनीहरू सोच्छन्। तर दिनभरि हिंडिसकेपछि बेलुकीतिर येशूलाई खोज्दा उनीहरूले कतै भेट्टाउँदैनन्। उनीहरूले येशू आफ्ना नातेदारहरू अनि साथीहरूसित पो हुनुहुन्छ कि भनेर खोज्छन्। तर त्यहाँ पनि भेट्टाउँदैनन्! त्यसपछि उनीहरू उहाँलाई खोज्न यरूशलेम फर्कन्छन्।
निकै बेर खोजेपछि उनीहरूले बल्ल येशूलाई शिक्षकहरूसित फेला पार्छन्। उहाँ ती शिक्षकहरूले भनेको कुरा सुन्दै अनि प्रश्न पनि गर्दै हुनुहुन्थ्यो। येशूलाई यति समझदार देखेर सबै जना छक्क परिरहेका थिए। मरियमले येशूलाई यसो भन्छे: ‘बाबु, तिमीले हामीलाई किन यसो गरेको? तिम्रो बुबा र म तिमीलाई खोज्दा-खोज्दा कति चिन्तित भयौं।’
येशूले यस्तो जवाफ दिनुहुन्छ: ‘तपाईंहरूले मलाई किन खोजिरहनुभएको? म आफ्नो बुबाको घरमा हुनुपर्छ भनेर तपाईंहरूलाई थाह थिएन?’
येशूलाई परमेश्वरबारे सिकाउने ठाउँमा जान असाध्यै मन पर्थ्यो। के हामी पनि त्यस्तै हुनु पर्दैन? नासरतमा हुँदा येशू हरेक हप्ता यहोवाको उपासना गर्न सभाहरूमा जानुहुन्थ्यो। सधैं ध्यान दिएर सुन्ने गरेकोले उहाँले बाइबलको थुप्रै कुराहरू सिक्नुभयो। हामी पनि येशू जस्तै हुनुपर्छ।