Vormt de politie of het gerecht het antwoord?
HET is één ding te weten dat geweld in huis algemeen voorkomt, maar het is iets anders te vermijden er deel aan te hebben. Het is één ding enkele oorzaken ervan te leren kennen, maar het is iets anders te weten wat de aanpak moet zijn in verband met geweld thuis of hoe het in uw eigen huis te vermijden.
Personen die geen gewelddadig gezin hebben gekend, zeggen misschien snel dat de oplossing is eenvoudig de politie te bellen of, zo nodig, gewoon te scheiden. Maar ligt de zaak zo eenvoudig?
Menige mishandelde vrouw (of man) kiest er bewust voor ondanks de wreedheid van de partner niet weg te gaan. Waarom? Sommigen vanwege de kinderen, omdat zij menen dat een gewelddadig gezin beter is dan een uiteengevallen gezin. Anderen vrezen een seksuele partner of een metgezel te verliezen en hun leven alleen te moeten slijten. Vrees voor een latere wraakneming weerhoudt een aantal. Sommige wreed behandelde vrouwen hebben voor hun man toch nog enige liefde, die in stand wordt gehouden door de hoop dat hij zal veranderen. En velen worden gevangen gehouden door de zorg dat zij zichzelf niet kunnen onderhouden.
Suzanne is een voorbeeld. Zij was 18 toen zij met Alex trouwde. Kort daarna kwam zijn gewelddadigheid aan de oppervlakte. „Hij gebruikte me als zijn slaafje”, vertelt zij. „Hij kon geen enkele kritiek verdragen, zeker niet wanneer hij dronk, wat de meeste avonden gebeurde. Hij verwachtte dat ik kookte, poetste, voor de kinderen zorgde, seksuele gemeenschap met hem had en alles deed wat hij wilde, wanneer hij het wilde. Het leek werkelijk op leven in een gevangeniscel. . . . Gewoonlijk sloeg en verwondde hij me als ik hem niet gehoorzaamde.” Waarom zij niet bij hem wegging? „Ik hield echt van hem. Ik dacht dat hij zou veranderen. . . . Later, toen mijn ogen eindelijk opengingen en ik besefte dat hij nooit zou veranderen, had ik geen plaats om naar toe te gaan en geen geld.”
Mishandelde vrouwen nemen vaak hun toevlucht tot het bellen van de politie. Als de politie komt, kan die gewoonlijk echter niet meer doen dan een einde maken aan de vechtpartij die op dat moment aan de gang is. Hoe zouden zij in een 20 minuten de fundamentele situatie in huis kunnen veranderen? Nadat mishandelde partners hebben getracht bescherming te vinden door de politie erbij te halen (of zelfs zonder dit te hebben geprobeerd) vragen sommigen een wettelijke scheiding van tafel en bed of een echtscheiding aan. Bij een in Cleveland, in de Amerikaanse staat Ohio, verricht onderzoek gaf 36 percent van de vrouwen lichamelijke mishandeling op als reden voor het aanvragen van een echtscheiding. Doch mevrouw Eileen Mack, die als inspectrice van de Newyorkse rechtbank betrokken is bij het toezicht op proefperiodes bij gezins- en echtscheidingszaken, gaf het volgende commentaar over echtparen met een huwelijk waarin geweld voorkomt:
„Door mensen zo snel mogelijk met een echtscheidingsprocedure te laten beginnen, bewijst men hun geen dienst. Het antwoord is niet gezinnen uiteen te scheuren, maar beide partners in de raadskamer te krijgen om het uit te praten.”
En dan nog iets. Hoe staat het met een christen die mishandeld wordt, maar weet dat Gods Woord echtscheiding ontraadt? Jezus zei dat de enige grond voor echtscheiding die iemand volgens de Schrift de vrijheid geeft te hertrouwen, overspel (ontucht) van de zijde van iemands partner is (Matth. 19:9; Mal. 2:10-16). En de apostel Paulus drong er bij christenen op aan bij hun ongelovige partner te blijven in de hoop hem of haar te redden. — 1 Kor. 7:12-16.
Deze raad kan worden overwogen in het licht van Gods duidelijke afkeuring van bruutheid en wrede toorn. „Al wie geweld liefheeft”, zegt Psalm 11:5, „haat Zijn ziel stellig.” De bijbel noemt twist, vlagen van toorn en ruzies „werken van het vlees” die iemand kunnen beletten Gods koninkrijk binnen te gaan. — Gal. 5:19-21; Matth. 5:22.
Het is dan ook begrijpelijk dat Paulus schreef: „Wanneer een vrouw een ongelovige man heeft en hij het nochtans goedvindt bij haar te wonen, moet zij haar man niet verlaten” (1 Kor. 7:13). Vrouwen hebben zich afgevraagd: ’Is het feit dat een man zijn vrouw hevig mishandelt, een teken dat hij het „goedvindt” bij haar te wonen?’ Sommige christelijke slachtoffers hebben de conclusie getrokken dat dit niet zo is. En zij zijn weggegaan en hebben bescherming gezocht door middel van een wettelijke scheiding van tafel en bed of een echtscheiding, ook al beseften zij dat zij niet de schriftuurlijke vrijheid hadden te hertrouwen.
Is er een andere benadering?
Zoals wij hebben opgemerkt menen sommige mishandelde echtgenoten dat zij dwingende redenen hebben om te proberen bij hun partner te blijven. Vooral wanneer er kleinere kinderen zijn, hebben sommige christelijke vrouwen met een gewelddadige ongelovige echtgenoot geaarzeld een wettelijke scheiding van tafel en bed of een echtscheiding te verkrijgen. Zij willen proberen in de gelegenheid te blijven hun kinderen levengevende bijbelse waarheden te onderwijzen. Derhalve rijst de deugdelijke vraag: Is er nog een andere benadering om aan geweld thuis het hoofd te bieden? Dat kan ook de vraag zijn in ieder huwelijk waar beide partners zich schuldig hebben gemaakt aan uitbarstingen van geweld. Kunnen er veranderingen worden aangebracht en kan het geweld worden overwonnen?