Lamentacje

1 Ach, jakże samotnie przyszło jej siedzieć+ — miastu, w którym pełno było ludzi!+

Jakże się upodobniła do wdowy,+ ta niegdyś ludna między narodami!+

Jakże tej, która była księżniczką wśród prowincji, przyszło wykonywać pracę przymusową!+

 2 Płacze i płacze w nocy,+ a na jej policzkach łzy.+

Wśród wszystkich, którzy ją kochali, nie ma ona nikogo, kto by ją pocieszył.+

Zdradziecko postąpili wobec niej wszyscy jej bliscy towarzysze.+ Stali się dla niej nieprzyjaciółmi.+

 3 Juda poszła na wygnanie z powodu uciśnienia+ i pełnego zniewolenia.+

Musiała zamieszkać wśród narodów.+ Nie znalazła miejsca odpoczynku.

Wszyscy jej prześladowcy dopadli ją w jej udrękach.+

 4 Drogi Syjonu — w żałobie, gdyż nikt nie przybywa na święto.+

Wszystkie jej bramy spustoszone;+ jej kapłani wzdychają.+

Dziewice jej pogrążone w smutku, ona zaś jest przepojona goryczą.+

 5 Wrogowie jej stali się głową.+ Jej nieprzyjaciele się nie przejmują.+

Jehowa bowiem sprowadził na nią smutek za mnogość jej występków,+

dzieci jej pojmane szły przed wrogiem.+

 6 I odstępuje od córy syjońskiej cała jej wspaniałość.+

Książęta jej są jak jelenie, które nie znalazły pastwiska;+

bez siły idą przed ścigającym.+

 7 W dniach swego uciśnienia i bezdomności swego ludu Jerozolima wspomina

wszystkie piękne rzeczy, które były od dni dawnych.+

Kiedy jej lud wpadł w rękę wroga i nie miała żadnego wspomożyciela,+

ujrzeli ją wrogowie. Śmiali się z jej upadku.+

 8 Jerozolima rażąco zgrzeszyła.+ Dlatego stała się po prostu czymś odrażającym.+

Wszyscy, którzy ją szanowali, mają ją za nic,+ bo widzieli jej nagość.+

Ona sama też wzdycha+ i odwraca się tyłem.

 9 Nieczystość jej jest na połach jej szaty.+ Niepomna była swej przyszłości+

i upada w sposób zdumiewający. Nie ma ona żadnego pocieszyciela.+

Jehowo, spójrz na moją udrękę,+ gdyż nieprzyjaciel bardzo się pyszni.+

10 Wróg wyciągnął rękę po wszystkie jej kosztowności.+

Widziała bowiem, jak do jej sanktuarium weszły narody,+

którym nakazałeś, by nie wchodziły do zboru twojego.

11 Cały jej lud wzdycha; poszukują chleba.+

Dali swe kosztowności za coś do zjedzenia, aby pokrzepić duszę.+

Zobacz, Jehowo, i racz spojrzeć, bo stałam się jak kobieta nic niewarta.+

12 Czy to jest niczym dla was wszystkich, którzy przechodzicie drogą? Spójrzcie i zobaczcie.+

Czy istnieje ból podobny do mojego bólu, który mi okrutnie zadano,+

a którym Jehowa przysporzył smutku w dniu swego płonącego gniewu?+

13 Zesłał z wysoka ogień w moje kości+ i każdą pokonuje.

Zastawił sieć na moje stopy.+ Obrócił mnie do tyłu.

Sprawił, że ległam spustoszona. Cały dzień jestem chora.+

14 Pozostał czujny na moje występki.+ W jego ręce przeplatają się ze sobą.

Wspięły mi się na kark.+ Moc moja się potknęła.

Jehowa wydał mnie w rękę tych, przeciw którym nie potrafię powstać.+

15 Wszystkich moich mocarzy Jehowa wyrzucił ze mnie.+

Zwołał przeciw mnie spotkanie, aby porozbijać moich młodzieńców.+

Jehowa wydeptał winną tłocznię+ należącą do dziewiczej córy judzkiej.+

16 Nad tym wszystkim płaczę jak kobieta.+ Oko moje, oko moje ocieka wodami.+

Bo oddalił się ode mnie pocieszyciel — ktoś, kto by pokrzepił moją duszę.

Synowie moi spustoszeni,+ gdyż nieprzyjaciel bardzo się pyszni.+

17 Syjon wyciąga ręce.+ Nie ma żadnego pocieszyciela.+

Jehowa wydał co do Jakuba nakaz wszystkim, którzy go otaczają jako jego wrogowie.+

Jerozolima stała się pośród nich czymś odrażającym.+

18 Jehowa jest prawy,+ zbuntowałam się bowiem przeciw jego ustom.+

Posłuchajcie więc, wszystkie ludy, i patrzcie na mą boleść.

Dziewice me i moi młodzieńcy poszli do niewoli.+

19 Wołałam na tych, którzy mnie mocno kochali.+ Okpili mnie.

W mieście wyginęli moi kapłani i moi starcy,+

gdy musieli sobie szukać czegoś do zjedzenia, aby pokrzepić swą duszę.+

20 Zobacz, Jehowo, bo jestem w opałach. Burzą się moje trzewia.+

Serce me wywrócone we mnie,+ gdyż byłam na wskroś buntownicza.+

Na zewnątrz miecz zabierał dzieci.+ W domu to samo co śmierć.+

21 Usłyszano mnie wzdychającą.+ Nie ma dla mnie pocieszyciela.+

Wszyscy moi nieprzyjaciele usłyszeli o mym nieszczęściu.+ Wielce się uradowali, żeś ty to uczynił.+

Sprowadzisz dzień, który obwieściłeś+ — by stali się do mnie podobni.+

22 Niech stanie przed tobą całe ich zło i obejdź się z nimi surowo,+

tak jak surowo obszedłeś się ze mną za wszystkie moje występki.+

Bo westchnień moich wiele,+ a serce me chore.+

2 Ach, jakże Jehowa w swym gniewie zakrywa chmurą córę syjońską!+

Piękno Izraela+ zrzucił z nieba na ziemię.+

I w dniu swego gniewu nie pamiętał o swoim podnóżku.+

 2 Jehowa pochłonął, nie okazał współczucia żadnemu z miejsc pobytu+ Jakuba.

W swym strasznym gniewie poburzył warownie+ córy judzkiej.

Rzucił na ziemię,+ zbezcześcił królestwo,+ a także jej książąt.+

 3 Pałając gniewem, ściął Izraelowi każdy róg.+

Cofnął swą prawicę sprzed nieprzyjaciela;+

i dalej płonie w Jakubie niczym ogień płomienisty, który strawił wszystko dookoła.+

 4 Napiął swój łuk jak nieprzyjaciel.+ Prawica+ jego przybrała pozycję

jak wróg+ i zabijał on wszystkich miłych dla oczu.+

Do namiotu+ córy syjońskiej wlał swą złość niczym ogień.+

 5 Jehowa stał się jak nieprzyjaciel.+ Pochłonął Izraela.+

Pochłonął wszystkie jej wieże mieszkalne;+ obrócił w ruinę swoje warownie.+

A u córy judzkiej mnoży żałość i lament.+

 6 I obchodzi się w sposób gwałtowny ze swoim szałasem+ — jak z szałasem w ogrodzie.+ Wniwecz obrócił swe święto.

Jehowa sprawił, że na Syjonie zapomniano o święcie+ i sabacie,

a w swym gniewnym potępianiu nie ma względu na króla ani kapłana.+

 7 Jehowa odrzucił swój ołtarz.+ Wzgardził swoim sanktuarium.+

W rękę nieprzyjaciela wydał mury jej wież mieszkalnych.+

W domu Jehowy wydawali głos jak w dniu świątecznym.+

 8 Jehowa umyślił, by mur+ córy syjońskiej obrócić w ruinę.

Rozciągnął sznur mierniczy.+ Nie cofnął ręki od połknięcia.+

I wał obronny oraz mur pogrąża w żałobie.+ Razem zmarniały.

 9 Bramy jej+ zapadły się w ziemię. Zniszczył i porozbijał jej zasuwy.

Jej król i jej książęta są pomiędzy narodami.+ Prawa już nie ma.+

Także jej prorocy nie otrzymują żadnej wizji od Jehowy.+

10 Starsi córy syjońskiej siedzą na ziemi w milczeniu.+

Nasypali sobie prochu na głowę.+ Opasali się worem.+

Do samej ziemi pochyliły głowę dziewice Jerozolimy.+

11 Oczy moje gasną od łez.+ Burzą się me trzewia.+

Wątroba moja wylała się na ziemię+ ze względu na upadek córy mego ludu,+

z powodu omdlewania dziecka i oseska na placach grodu.+

12 Do matek swych mówiły: „Gdzie zboże i wino?”+

Bo omdlewały na placach miejskich jak ktoś śmiertelnie ugodzony,

bo dusza ich wylewała się w objęciach ich matek.

13 Czego mi będziesz świadkiem? Cóż do ciebie przyrównam, córo jerozolimska?+

Z czym ciebie zestawię, żeby cię pocieszyć, dziewicza córo syjońska?+

Twoja ruina+ jest przecież wielka jak morze. Kto potrafi zapewnić ci uzdrowienie?+

14 Dla ciebie prorocy twoi mieli wizje rzeczy nic niewartych i nie dających zadowolenia,+

a nie odsłonili twego przewinienia, aby odwrócić od ciebie niewolę,+

lecz w wizjach wciąż znajdowali dla ciebie wypowiedzi nic niewarte i zwodnicze.+

15 Nad tobą wszyscy przechodzący drogą klasnęli w ręce.+

Zagwizdali+ i kiwali głową+ nad córą jerozolimską, mówiąc:

„Czy to jest miasto, o którym powiadano: ‚Skończone piękno, radość dla całej ziemi’?”+

16 Wszyscy twoi nieprzyjaciele rozwarli na ciebie paszczę.+

Zagwizdali i zgrzytali zębami.+ Powiedzieli: „Połkniemy ją.+

To właśnie jest dzień, na któryśmy liczyli.+ Doczekaliśmy się! Widzimy!”+

17 Jehowa wykonał, co miał na myśli.+ Spełnił swą wypowiedź,+

to, co nakazał od dni dawnych.+ Zburzył i nie okazał współczucia.+

I za jego sprawą nieprzyjaciel raduje się nad tobą.+ Wywyższył róg twoich wrogów.+

18 Serce ich zawołało do Jehowy+ — o ty, murze córy syjońskiej.+

Dniem i nocą roń łzy, by płynęły jak potok.+

Nie pozwalaj sobie na odrętwienie. Niech nie zaznaje spokoju źrenica twego oka.

19 Wstań! Jęcz nocą na początku straży porannych.+

Serce swe niczym wodę wylej+ przed obliczem+ Jehowy.

Podnieś ku niemu dłonie+ ze względu na duszę twoich dzieci,

które wskutek klęski głodu omdlewają u wlotu wszystkich ulic.+

20 Zobacz, Jehowo, i spójrz+ na tego, z którym się obszedłeś tak surowo.

Czy kobiety mają zjadać owoc swego łona, dzieci, które się urodziły w pełni ukształtowane,+

albo czy w sanktuarium Jehowy ma być zabijany kapłan i prorok?+

21 Chłopiec i starzec+ legli na ziemi ulic.+

Dziewice me i moi młodzieńcy padli od miecza.+

Pozabijałeś w dniu swego gniewu.+ Dokonałeś rzezi;+ nie okazałeś współczucia.+

22 Jak w dniu świątecznym+ zewsząd pozwoływałeś miejsca mego przebywania jako osiadłego przybysza.

I w dniu srogiego gniewu Jehowy nie było nikogo, kto by ocalał albo przeżył;+

tych, których urodziłam w pełni ukształtowanych i wychowywałam, nieprzyjaciel wytracił.+

34 Kiedy się pod stopami miażdży+ wszystkich więźniów na ziemi,+

35 kiedy przed obliczem Najwyższego odmawia się sądu krzepkiemu mężowi,+

36 kiedy się przewrotnie postępuje z człowiekiem w jego sprawie sądowej — Jehowa nie patrzy na to z uznaniem.+

49 Oko moje się wylewa i nie spocznie; nie ma żadnej przerwy,+

50 dopóki Jehowa nie spojrzy i nie zobaczy z nieba.+

61 Usłyszałeś ich znieważanie, Jehowo, wszystkie ich zamysły przeciwko mnie,+

62 wargi powstających na mnie+ oraz ich poszeptywanie przeciw mnie przez cały dzień.+

4 Ach, jakże matowieje złoto błyszczące, dobre złoto!+

Jakże porozrzucane są święte kamienie+ u wlotu wszystkich ulic!+

 2 A drogocenni synowie Syjonu,+ którzy byli na wagę oczyszczonego złota,

jakże zostali poczytani za wielkie dzbany gliniane, dzieło rąk garncarza!+

 3 Nawet szakale podsuwają sutki. Pozwalają ssać swym szczeniętom.

Córa mojego ludu staje się okrutna,+ niczym strusie na pustkowiu.+

 4 Język oseska z pragnienia przylgnął mu do podniebienia.+

Dzieci proszą o chleb.+ Nie ma nikogo, kto by im go podał.+

 5 Ci, którzy jadali smakołyki, na ulicach wpadają w osłupienie.+

Wychowani w szkarłacie+ muszą się tulić do stosów popiołu.+

 6 Kara za przewinienie córy mego ludu przerasta karę za grzech Sodomy,+

która była zniszczona jakby w jednej chwili i której żadne ręce nie przyszły z pomocą.+

 7 Nazirejczycy+ jej byli czystsi niż śnieg;+ byli bielsi od mleka.

Doprawdy, byli bardziej rumiani+ niż korale; blask ich przypominał szafir.+

 8 Cera ich stała się ciemniejsza niż czerń. Nie poznaje się ich na ulicach.+

Skóra pomarszczyła się im na kościach.+ Wyschła zupełnie jak drzewo.

 9 Lepiej jest tym, którzy padają od miecza,+ niż tym, którzy padają od klęski głodu,+

ponieważ ci marnieją, przeszyci brakiem płodów z pola.

10 Ręce czułych kobiet gotowały ich własne dzieci.+

Stały się one jakby chlebem pocieszenia w czasie klęski córy mego ludu.+

11 Jehowa dopełnił miary swej złości.+ Wylał swój płonący gniew.+

I wznieca ogień na Syjonie, pożerający jego fundamenty.+

12 Królowie ziemi i wszyscy mieszkańcy żyznej krainy nie wierzyli,+

że wróg i nieprzyjaciel wejdzie w bramy Jerozolimy.+

13 Z powodu grzechów jej proroków, przewinień jej kapłanów,+

znaleźli się pośrodku niej przelewający krew prawych.+

14 Błąkali się po ulicach jak ślepi.+ Skalali się krwią,+

tak iż nikt nie może dotknąć ich szat.+

15 „Z drogi! Nieczysty!”+ — wołano do nich. „Z drogi! Z drogi! Nie dotykać!”+

Stali się bowiem bezdomni.+ I błąkali się.+ Wśród narodów mówiono: „Nie osiedlą się na nowo jako przybysze.+

16 Porozdzielało ich oblicze Jehowy.+ Nie spojrzy on więcej na nich.+

Nie będzie względu nawet dla kapłanów.+ Nie będzie łaski nawet dla starców”.+

17 Chociaż jeszcze jesteśmy, na próżno oczy nasze gasną, oczekując pomocy dla nas.+

Rozglądając się, patrzyliśmy na naród, który nie może przynieść wybawienia.+

18 Polują na nasze kroki,+ tak iż nie chodzi się po naszych placach.

Nasz kres się przybliżył. Dni nasze się dopełniły, bo nadszedł nasz kres.+

19 Szybsi niż orły na niebiosach okazali się ci, którzy nas ścigają.+

Zawzięcie ścigali nas po górach.+ Czyhali na nas na pustkowiu.+

20 Tchnienie naszych nozdrzy,+ pomazaniec Jehowy,+ pojmany w ich wielkim dole,+

ten, o którym powiedzieliśmy: „W jego cieniu+ żyć będziemy wśród narodów”.+

21 Wielce się raduj i wesel,+ córo edomska,+ mieszkająca w krainie Uc.+

Do ciebie także dojdzie ten kielich.+ Upijesz się i obnażysz.+

22 Wina twa, córo syjońska, dobiegła kresu.+ Nie powiedzie cię on ponownie na wygnanie.+

Zwrócił uwagę na twą winę, córo edomska. Odsłonił twoje grzechy.+

17 Wskutek tego rozchorowało się nasze serce.+ Z powodu tych rzeczy przyćmiły się nasze oczy,+

18 z powodu spustoszonej góry syjońskiej;+ chodzą po niej lisy.+