Lipiec

Swoje naturalne pragnienie, żeby mieć męża i dzieci, córka Jeftego poświęciła na rzecz prawdziwego wielbienia. Jak możemy naśladować jej ofiarność? Tysiące młodych mężczyzn i kobiet jest gotowych zrezygnować — przynajmniej na pewien okres — z zawarcia związku małżeńskiego czy posiadania dzieci, by w pełni zaangażować się w służbę dla Jehowy. Osoby starsze chętnie poświęcają czas, który normalnie mogłyby spędzać z dziećmi i wnukami, żeby pracować na teokratycznych budowach lub skorzystać z Kursu dla Ewangelizatorów Królestwa i usługiwać na terenach, gdzie potrzeba więcej głosicieli. Inni tak układają osobiste sprawy, że mogą wziąć udział w różnych kampaniach. Taka służba pełniona całym sercem sprawia Jehowie głęboką radość — On nigdy nie zapomni o ‛naszej pracy ani o miłości, którą Mu okazujemy’ (Hebr. 6:10-12). Czy możesz zdobyć się na dodatkowe ofiary, by służyć Jehowie w pełniejszej mierze? w16.04 1:16, 17

Jezus przyrównał się do pasterza, a swoich naśladowców do owiec. Wyobraź sobie, że widzisz dwie owce na wzgórzu, dwie w dolinie i jeszcze jedną skubiącą trawę w oddali. Czy powiedziałbyś, że te pięć owiec tworzy stado? Stado przeważnie trzyma się razem i podąża za pasterzem. Podobnie jest z nami. Trudno byłoby powiedzieć, że podążamy za naszym Pasterzem, gdybyśmy świadomie się odosabniali. Aby być „jedną trzodą” pod przewodnictwem „jednego pasterza”, musimy zgromadzać się z braćmi. Kiedy przychodzimy na zebrania, mamy wkład w zachowywanie jedności braterskiej (Ps. 133:1). Niektórzy z naszych współwyznawców zostali odtrąceni przez rodziców i rodzeństwo. Jezus jednak obiecał, że zapewni im duchową rodzinę, w której zaznają miłości i troski (Marka 10:29, 30). Kiedy regularnie jesteś na zebraniach, masz okazję stać się niejako ojcem, matką, bratem lub siostrą dla kogoś z nich. Czy nie jest to motywacją do podejmowania wysiłków, żeby przychodzić na zebrania? w16.04 3:9, 10

Nasze wysiłki związane z wielbieniem Boga — modlitwy, obecność na zebraniach, głoszenie i inne aspekty służby — są bez wartości, jeżeli nie zachowujemy pokoju z innymi. Nie możemy być przyjaciółmi Boga, jeśli nie jesteśmy gotowi przebaczać (Łuk. 11:4; Efez. 4:32). Każdy chrześcijanin powinien się poważnie i uczciwie zastanowić, czy wybacza drugim oraz zachowuje z nimi pokój. Warto zadać sobie pytania: „Czy jestem gotowy przebaczać współwyznawcom? Nawet jeśli ktoś mnie urazi, to czy nadal chętnie spędzam czas w jego towarzystwie?”. Jehowa oczekuje od swych sług przebaczania innym. Jeżeli sumienie podpowiada ci, że mógłbyś coś pod tym względem ulepszyć, z modlitwą szukaj pomocy naszego niebiańskiego Ojca. On z pewnością wysłucha takich pokornych próśb (1 Jana 5:14, 15). w16.05 1:6, 7

Jak długo miało trwać to ogólnoziemskie dzieło głoszenia? Jezus zapowiedział, że będzie ono prowadzone przez cały okres dni ostatnich, „a potem nadejdzie koniec”. Jakie inne ugrupowanie religijne nieustannie głosi dobrą nowinę w tych doniosłych czasach? Niekiedy spotykamy w służbie ludzi, którzy mówią: „Mamy ducha świętego”. Ale czy okazywana przez nas wytrwałość w tym dziele nie świadczy, że to my go mamy? (Dzieje 1:8; 1 Piotra 4:14). Działalność Świadków Jehowy czasami próbują naśladować inne wyznania, ale zwykle kończy się to fiaskiem. Inni angażują się przez jakiś czas w coś, co przypomina działalność misjonarską, a potem wracają do normalnego życia. Jeszcze inni mogą nawet usiłować chodzić od drzwi do drzwi, ale co wtedy głoszą? Odpowiedź na to pytanie wyraźnie pokazuje, że nie kontynuują dzieła rozpoczętego przez Chrystusa. w16.05 2:13, 16

‛Poddawanie się skorygowaniu’ i przejawianie cech „nowej osobowości” wymaga ciągłych wysiłków. Paweł przypomniał współwyznawcom: „Macie bowiem odrzucić starą osobowość, która odpowiada waszemu poprzedniemu sposobowi postępowania i która ulega skażeniu według swych zwodniczych pragnień, a macie się odnowić w sile pobudzającej wasz umysł i przyoblec się w nową osobowość, stworzoną według woli Bożej w rzeczywistej prawości i lojalności” (Efez. 4:22-24; zob. też Biblię Tysiąclecia). Forma greckiego czasownika przetłumaczonego tu na „odnowić się” wskazuje na trwanie czynności. A zatem praca nad nową osobowością jest procesem ciągłym. To zachęcające, bo upewnia nas, że bez względu na to, jak długo służymy Jehowie, możemy nadal robić postępy w pielęgnowaniu i rozwijaniu chrześcijańskich przymiotów, które wchodzą w skład nowej osobowości. Biblia naprawdę może wciąż zmieniać nasze życie. w16.05 4:8, 9

Przebywamy w duchowym raju — w środowisku, w którym Jehowa wciąż nas kształtuje (Izaj. 64:8). Czujemy się w nim bezpiecznie mimo otaczającego nas niegodziwego świata. Poznaliśmy Jehowę i odczuwamy Jego ojcowską miłość (Jak. 4:8). W nowym świecie w pełni doświadczymy błogosławieństw raju duchowego. Poza tym będziemy się cieszyć literalnym rajem pod rządami Królestwa Bożego. Podczas tego odrodzenia Jehowa będzie kształtował mieszkańców ziemi w stopniu, który dzisiaj nawet trudno sobie wyobrazić (Izaj. 11:9). Co więcej, kiedy doprowadzi do doskonałości nasze umysły i ciała, będziemy mogli w pełni przyswajać sobie Jego nauki i bezbłędnie wykonywać Jego wolę. Dalej więc podporządkowujmy się Jehowie, dając tym dowód, że uważamy kształtowanie przez Niego za przejaw miłości. w16.06 1:8, 9

To część mowy pożegnalnej, którą Mojżesz wygłosił do Izraelitów zgromadzonych w 1473 roku p.n.e. na równinach moabskich. Wkrótce mieli oni przekroczyć rzekę Jordan i wejść do Ziemi Obiecanej (Powt. Pr. 6:1). Mojżesz był ich przywódcą przez ostatnie 40 lat, a teraz chce, by odważnie stawili czoła czekającym ich wyzwaniom. Muszą ufać Jehowie i okazywać Mu wierność. Bez wątpienia to, co usłyszą, będzie miało na nich ogromny wpływ. Dlatego po nawiązaniu do Dziesięciu Przykazań i innych przepisów, które dał im Jehowa, Mojżesz wypowiada dobitne słowa zanotowane w Księdze Powtórzonego Prawa 6:4, 5. Czy Izraelici słuchający Mojżesza nie wiedzieli, że ich Bóg to „jeden Jehowa”? Oczywiście, że wiedzieli. Wierni Izraelici znali i wielbili tylko jednego Boga — Boga swoich praojców, Abrahama, Izaaka i Jakuba. w16.06 3:2, 3

Jezus wypowiedział te słowa, kiedy przebywał na ziemi. Ale obecnie jest w niebie i został upoważniony do zniszczenia szatańskiego świata (Obj. 19:11-16). Dlatego rozsądny wydaje się wniosek, że teraz zna datę rozpoczęcia Armagedonu. My jej nie znamy, więc musimy pozostawać czujni. Nie zmienia to faktu, że Jehowa wyznaczył konkretną datę wielkiego ucisku. Obecnie trwa odliczanie czasu do końca tego systemu rzeczy — to wydarzenie się „nie opóźni” (Hab. 2:1-3). Skąd mamy taką pewność? Proroctwa Jehowy zawsze spełniają się w wyznaczonym czasie. Możemy być pewni, że obietnica Jehowy dotycząca ocalenia nas z wielkiego ucisku również się spełni. Ale jeśli chcemy przeżyć koniec tego świata, musimy być czujni. w16.07 2:4-6

Piotr zadeklarował, że choćby inni opuścili Jezusa, on tego nigdy nie zrobi (Marka 14:27-31, 50). Jednak kiedy Jezus został aresztowany, wszyscy apostołowie uciekli — również Piotr. Nawet kilkakrotnie wyparł się znajomości ze swoim Mistrzem (Marka 14:53, 54, 66-72). Później pokazał, że żałuje tego, co zrobił, i Jehowa w dalszym ciągu się nim posługiwał. Gdybyś był jednym z uczniów Jezusa, czy postępowanie Piotra wpłynęłoby na twoje zaufanie do Jehowy? Czy wierzysz, że Jehowa również obecnie daje grzesznikom czas na okazanie skruchy, naprawienie błędów i zmianę postępowania? Zdarza się jednak, że ktoś, kto popełnił poważny grzech, odrzuca miłosierdzie Boże i nie okazuje skruchy. Czy zaufasz wtedy, że Jehowa w odpowiednim czasie osądzi winowajcę i być może zostanie on usunięty ze zboru? w16.06 4:8, 9

Niezasłużona życzliwość Jehowy jest źródłem pokrzepienia dla osób mających ‛zdruzgotane serce’ (Ps. 51:17). Słowa dzisiejszego tekstu Paweł skierował do chrześcijan w Tesalonice, którzy przechodzili prześladowania. Świadomość tego, że Jehowa życzliwie o nas dba, jest bardzo pokrzepiająca. Bez Jego pomocy grzeszni ludzie nie mieliby żadnych widoków na przyszłość (Ps. 49:7, 8). Ale Bóg daje nam wspaniałą nadzieję. Jezus obiecał swoim naśladowcom: „Wolą mego Ojca jest, żeby każdy, kto widzi Syna i w niego wierzy, miał życie wieczne” (Jana 6:40). Nadzieja na życie wieczne to prawdziwy dar — wspaniały wyraz niezasłużonej życzliwości Boga. Paweł, który bez wątpienia to cenił, powiedział: „Ujawniła się niezasłużona życzliwość Boża, niosąca wybawienie ludziom wszelkiego pokroju” (Tyt. 2:11). w16.07 3:14, 15

Wśród sług Jehowy zdrada małżeńska nie jest tolerowana. Załóżmy, że żonaty brat lub zamężna siostra wiąże się z czyimś współmałżonkiem i po uzyskaniu rozwodu poślubia tę osobę. W takiej sytuacji nieokazujący skruchy winowajca zostanie wykluczony, co służy zachowaniu czystości zboru (1 Kor. 5:11-13). Zanim taka osoba będzie mogła zostać przyłączona, musi ‛wydawać owoce odpowiadające skrusze’ (Łuk. 3:8; 2 Kor. 2:5-10). Chociaż nie ma reguły, ile czasu miałoby upłynąć, zanim będzie mogła wrócić do zboru, zdradzieckiego postępowania nie można traktować lekko. Zapewne będzie musiało minąć sporo czasu — rok lub dłużej — żeby grzesznik mógł dać dowody szczerej skruchy. Nawet jeśli zostanie przyłączony, za swoje uczynki odpowie „przed tronem sędziowskim Boga” (Rzym. 14:10-12). w16.08 1:12, 13

Zwrot ‛ubiegać się’ jest tłumaczeniem greckiego czasownika, który kryje w sobie myśl o sięganiu po coś, co może nie znajdować się w zasięgu ręki. Używając tego słowa, apostoł Paweł podkreślił, że robienie postępów duchowych wymaga wysiłku. Pomyślmy o bracie, który chce być bardziej przydatny w zborze. Zdaje sobie sprawę, że musi wypracować pewne przymioty duchowe. Stara się zdobyć kwalifikacje do usługiwania najpierw jako sługa pomocniczy, a z czasem jako starszy. Wie, że aby sprostać dodatkowym zadaniom, powinien podejmować ciągłe wysiłki. Na wysiłek zdobywają się również osoby, które pragną usługiwać jako pionierzy, betelczycy albo ochotnicy na budowach. w16.08 3:3, 4

Jak Nehemiasz mógł się czuć po przybyciu do Jerozolimy? Miasto było pozbawione murów, a Żydzi bardzo zniechęceni. Z powodu gróźb przeciwników opuścili ręce i nie odbudowywali murów. Czy Nehemiasz pozwolił, żeby ta sytuacja również jego zniechęciła? Skądże! Podobnie jak Mojżesz, Asa i inne wierne osoby, w trudnych chwilach polegał na Bogu. Także tym razem zwrócił się do Niego w modlitwie (Wyjścia 17:8-13; 2 Kron. 14:8-13). Jehowa odpowiedział na jego szczere błagania. Użył swojej ‛wielkiej mocy i silnej ręki’, by pomóc Żydom przezwyciężyć przeszkody, które wydawały się zbyt trudne do pokonania (Nehem. 2:17-20; 6:9). Czy wierzysz, że i dziś Jehowa posługuje się „wielką mocą” i „silną ręką”, by wspierać swoich sług? w16.09 1:9

„Wielu ubrało się swobodnie, ponieważ było gorąco” — napisano w holenderskiej gazecie o duchownych uczestniczących w pewnym spotkaniu. Powiedziano też: „Zupełnie inaczej jest na kongresie Świadków Jehowy”. Świadkowie rzeczywiście są często chwaleni za odpowiedni wygląd. Chcą stosować się do biblijnej rady, by ‛ozdabiać się schludnym ubiorem, ze skromnością i trzeźwością umysłu, jak przystoi osobom utrzymującym, że boją się Boga’ (1 Tym. 2:9, 10). Chociaż apostoł Paweł pisał o kobietach, ta sama zasada odnosi się do mężczyzn. Przywiązujemy wagę do wyglądu, ponieważ jest to ważne dla Boga, któremu służymy (Rodz. 3:21). Z Biblii wyraźnie wynika, że Władca Wszechświata oczekuje od swoich sług trzymania się w tej kwestii wzniosłych zasad. Dlatego powinniśmy brać pod uwagę zdanie Jehowy. w16.09 3:1, 2

Niektórzy postanowili przeanalizować proroctwa biblijne albo dowody historyczne, archeologiczne i naukowe potwierdzające autentyczność Biblii. Jedno z fascynujących proroctw znajdujemy w Księdze Rodzaju 3:15. Werset ten wprowadza główny temat Biblii: jak Królestwo Boże wykaże prawo Jehowy do sprawowania władzy i uświęci Jego imię. Za pomocą symbolicznego języka we fragmencie tym opisano, w jaki sposób Jehowa usunie wszystkie problemy ludzi. Jak mógłbyś przeanalizować to proroctwo? Możesz na przykład narysować oś czasu. Umieść na niej wersety, które pokazują, jak Bóg stopniowo ujawniał szczegóły dotyczące spełnienia tego proroctwa. Kiedy zobaczysz, jak tworzą one harmonijną całość, upewni cię to, że wspomniane proroctwo się urzeczywistni. Z pewnością przyznasz też, że prorocy i pisarze biblijni byli „uniesieni duchem świętym”. w16.09 4:8

Przez jakiś czas apostoł Piotr żywił uprzedzenia wobec osób niebędących Żydami. Jednak stopniowo nauczył się je przezwyciężać (Dzieje 10:28, 34, 35; Gal. 2:11-14). Jeśli zauważymy u siebie oznaki uprzedzeń lub dumy narodowej, podobnie jak Piotr powinniśmy podejmować świadome wysiłki, żeby się ich wyzbyć (1 Piotra 1:22). Pomyślmy: nikt z nas nie zasługuje na zbawienie, bo wszyscy, bez względu na pochodzenie, jesteśmy niedoskonali (Rzym. 3:9, 10, 21-24). Czy mamy więc powód, żeby czuć się lepsi od innych? Powinniśmy naśladować apostoła Pawła, który o swoich namaszczonych współbraciach powiedział, że ‛nie są już obcymi ani osiadłymi przybyszami, lecz (...) domownikami Boga’ (Efez. 2:19). Szczere starania, by wyzbyć się uprzedzeń, bez wątpienia pomogą nam ‛przyodziać się w nową osobowość’ (Kol. 3:10, 11). w16.10 1:9

Żeby pomóc nam dbać o silną wiarę, Jehowa życzliwie dał nam swoje Słowo, Biblię. Jeśli chcemy być szczęśliwi i działać skutecznie, powinniśmy czytać tę Księgę regularnie, o ile to możliwe, każdego dnia (Ps. 1:1-3; Dzieje 17:11). Podobnie jak wierni słudzy z czasów przedchrześcijańskich chcemy też okazywać Bogu posłuszeństwo i stale rozmyślać o Jego obietnicach. Ponadto Jehowa zapewnia obfitość duchowego pokarmu, który dostarcza nam przez „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mat. 24:45). Jeśli tak jak wierne osoby z czasów starożytnych cenimy te duchowe dary, będziemy mieli pewność, że nasza nadzieja co do Królestwa się spełni (Hebr. 11:1). Słudzy Jehowy w dawnych czasach zachowywali silną wiarę również dzięki modlitwom. Gdy widzieli, jak Bóg na nie odpowiada, wzmacniało to ich wiarę (Nehem. 1:4, 11; Ps. 34:4, 15, 17; Dan. 9:19-21). w16.10 3:7, 8

Jezus podkreślił nadrzędną rolę miłości do Boga, kiedy odpowiedział na pytanie: „Które przykazanie w Prawie jest największe?” (Mat. 22:35-40). Wiara i miłość odgrywają kluczową rolę, dlatego pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich wielokrotnie wymieniają je razem, często w tym samym zdaniu lub wyrażeniu. Paweł zachęcał braci, żeby nałożyli „napierśnik wiary i miłości” (1 Tes. 5:8). Jan napisał: „To jest (...) przykazanie [Boże], żebyśmy wierzyli w imię jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie” (1 Jana 3:23). W przyszłości nie będziemy musieli przejawiać wiary w Boże obietnice, ponieważ wszystkie się spełnią. Ale nadal będziemy pielęgnować miłość do Boga i bliźnich. Właśnie dlatego Paweł napisał: „Teraz jednak pozostaje wiara, nadzieja, miłość — te trzy; lecz z nich największa jest miłość” (1 Kor. 13:13). w16.10 4:15-17

Przedstawiciele ciała kierowniczego „przekazywali miejscowym do przestrzegania postanowienia powzięte przez apostołów i starszych, którzy byli w Jerozolimie” (Dzieje 16:4). Kiedy zbory wprowadzały te postanowienia w życie, „utwierdzały się w wierze i dzień w dzień wzrastały liczebnie”. Co powinniśmy robić, gdy otrzymujemy wskazówki od organizacji Jehowy? W Słowie Bożym czytamy, że wszyscy powinniśmy być posłuszni i ulegli (Powt. Pr. 30:16; Hebr. 13:7, 17). W organizacji Bożej nie ma miejsca na krytyczną czy buntowniczą postawę, która mogłaby zagrozić miłości, pokojowi i jedności. Żaden lojalny chrześcijanin nie chciałby upodobnić się do Diotrefesa, który lekceważył rady podawane przez apostołów (3 Jana 9, 10). Warto zadać sobie pytania: „Czy pozytywnie wpływam na usposobienie duchowe osób ze swojego otoczenia? Czy chętnie przyjmuję i wprowadzam w czyn wskazówki otrzymywane od braci, którzy sprawują przewodnictwo?”. w16.11 2:10, 11

Żydowscy wygnańcy, którzy podporządkowali się woli Bożej, prowadzili w Babilonie w miarę normalne życie. Do pewnego stopnia mogli sami zarządzać własnymi sprawami i mieli swobodę poruszania się po kraju. Starożytny Babilon był ważnym ośrodkiem handlu, a odnalezione dokumenty wskazują, że wielu Żydów wyspecjalizowało się tam w prowadzeniu interesów. Inni stali się wykwalifikowanymi rzemieślnikami. Niektórzy nawet się wzbogacili. Życie na wygnaniu w Babilonie nie przypominało wcześniejszej niewoli w Egipcie (Wyjścia 2:23-25). Ale czy Żydzi mieli kiedykolwiek odzyskać możliwość wielbienia Boga w sposób, który Mu się podoba? W tamtym okresie mogło się to wydawać mało prawdopodobne. Babilon nigdy nie uwalniał jeńców. Jednak w tej sytuacji miał zaingerować sam Jehowa. Obiecał, że Jego naród zostanie wyzwolony, i tak się stało. Bóg zawsze spełnia swoje obietnice (Izaj. 55:11). w16.11 4:3, 5

Skoro chrześcijanie wspomniani przez Pawła ciągle żyli na ziemi, to dlaczego powiedział, że umarli? Bóg na podstawie okupu przebaczył grzechy Pawła i innych osób. Namaścił ich duchem świętym, dzięki czemu stali się Jego duchowymi synami. Odtąd mieli nadzieję niebiańską. Musieli okazać się wierni, żeby żyć w niebie i panować z Chrystusem. Ale dlaczego Paweł mógł powiedzieć, że ‛umarli względem grzechu’? Żeby to wyjaśnić, posłużył się przykładem Jezusa, który umarł jako człowiek i został wskrzeszony jako nieśmiertelna osoba duchowa. Śmierć nie miała już nad nim władzy. Podobnie było z pomazańcami: ‛uważali siebie za umarłych dla grzechu, ale żyjących dla Boga przez Chrystusa Jezusa’ (Rzym. 6:9, 11). Całkowicie zmienili swoje życie. Przestali pozwalać, by władzę nad nimi miały grzeszne pragnienia. Umarli dla poprzedniego stylu życia. w16.12 1:9, 10

Nie oznacza to, że należy bez przerwy myśleć i rozmawiać o Biblii, swojej miłości do Boga i nadziei na przyszłość. Przypomnijmy sobie, że Paweł i inni wierni chrześcijanie w I wieku prowadzili pod wieloma względami normalne życie. Jedli posiłki, pracowali, a wielu zakładało rodziny (Marka 6:3; 1 Tes. 2:9). Jednak ci słudzy Boży nie pozwolili, żeby normalne aspekty życia stały się dla nich najważniejsze. W Biblii czytamy, że Paweł utrzymywał się z szycia namiotów. Ale na czym był skoncentrowany? Na głoszeniu i nauczaniu (Dzieje 18:2-4; 20:20, 21, 34, 35). Do tego samego zachęcił też braci i siostry w Rzymie. Życie Pawła rzeczywiście skupiało się na zajęciach duchowych. Powinniśmy go w tym naśladować (Rzym. 15:15, 16). w16.12 2:5, 15, 16

Możemy być pewni, że Jehowa ceni nasze wysiłki w służbie dla Niego. Rozumie nasze obawy i wątpliwości. Wczuwa się w nasze położenie, gdy przytłaczają nas problemy finansowe albo gdy zdrowie czy stan emocjonalny nie pozwala nam robić w służbie tyle, co kiedyś. Możemy być całkowicie przekonani, że Jehowa troszczy się o osoby, które starają się zachowywać wierność (Hebr. 6:10, 11). Warto też pamiętać, że Bóg jako ‛Ten, który wysłuchuje modlitwę’, nigdy nas nie zlekceważy (Ps. 65:2). Kiedy będziemy potrzebować sił emocjonalnych czy duchowych, „Ojciec tkliwych zmiłowań i Bóg wszelkiego pocieszenia” chętnie nas wesprze. Może się do tego posłużyć naszymi braćmi (2 Kor. 1:3). On cieszy się, widząc, jak okazujemy współczucie innym (Mat. 6:3, 4). Obiecuje nagrodzić taką życzliwość. w16.12 4:13, 14

Kiedy Jezus był na ziemi, z własnej woli oparł się pokusom Przeciwnika Bożego (Mat. 4:10). W nocy przed swoją śmiercią w żarliwej modlitwie potwierdził, że jest zdecydowany spełniać wolę Boga. Powiedział: „Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ten kielich ode mnie. Jednakże nie moja wola, lecz twoja niech się dzieje” (Łuk. 22:42). Naśladujmy Jezusa i używajmy wolnej woli, by przynosić chwałę Jehowie oraz spełniać Jego wolę. Ale czy jest to w ogóle możliwe? Tak, ponieważ podobnie jak Jezus jesteśmy stworzeni na obraz Boga (Rodz. 1:26). Ale podlegamy pewnym ograniczeniom. W odróżnieniu od Jehowy nie jesteśmy wolni w sensie absolutnym. Słowo Boże wyjaśnia, że Jehowa wyznaczył granice naszej wolności oraz że nie powinniśmy ich przekraczać. Na przykład żony mają być podporządkowane mężom, a dzieci — rodzicom (Efez. 5:22; 6:1). w17.01 2:4, 5

Żyjemy w niezwykłych czasach. Ziemska część organizacji Jehowy ciągle się rozrasta, a to wymaga dokonywania zmian. Zachowujmy pokorę, kiedy takie zmiany dotyczą nas osobiście. Nie skupiajmy się na swoich korzyściach, tylko na tym, co przyczyni się do rozwoju dzieła Jehowy. Takie postępowanie sprzyja jedności. Do chrześcijan w Rzymie Paweł napisał: „Bo jak w jednym ciele mamy wiele członków, lecz nie wszystkie członki pełnią tę samą funkcję, tak my, chociaż liczni, jesteśmy jednym ciałem w jedności z Chrystusem” (Rzym. 12:4, 5). Bez względu na okoliczności starajmy się popierać sprawy Królestwa. Jeśli jesteś starszy, staraj się wyszkolić młodszych do wykonywania zadań, którymi obecnie się zajmujesz. A jeśli jesteś młodszy, bierz na siebie odpowiedzialność, przejawiaj skromność i z szacunkiem traktuj starszych braci. Z kolei żony powinny naśladować Pryscyllę, żonę Akwilasa. Pryscylla towarzyszyła mężowi i wiernie go wspierała, gdy ich sytuacja się zmieniła (Dzieje 18:2). w17.01 5:15, 16

Gedeon szczerze przyznał, że nie jest kimś znaczącym. Po przyjęciu zadania od Jehowy upewnił się, że dobrze zrozumiał, co ma zrobić, i modlił się o Jego kierownictwo (Sędz. 6:36-40). Chociaż był dzielny i odważny, postępował ostrożnie i roztropnie (Sędz. 6:11, 27). Nie wykorzystywał otrzymanych przywilejów, żeby zdobyć pozycję. Kiedy wykonał zlecone zadanie, po prostu wrócił do domu (Sędz. 8:22, 23, 29). Skromność nie oznacza, że nie powinniśmy się ubiegać o dodatkowe przywileje ani ich przyjmować. Biblia zachęca każdego sługę Jehowy do robienia postępów (1 Tym. 4:13-15). Ale czy to zawsze oznacza, że otrzymamy nowe zadania? Niekoniecznie. Dzięki błogosławieństwu Jehowy możemy wzrastać duchowo bez względu na to, co robimy. W dalszym ciągu możemy rozwijać zdolności otrzymane od Boga i w większym stopniu pomagać innym. w17.01 3:15, 16

Żeby dostarczyć okup, Jehowa zdobył się na ogromne wyrzeczenie (1 Piotra 1:19). Ludzkość jest dla Niego tak cenna, że był gotowy poświęcić swojego jednorodzonego Syna. W pewnym sensie Jezus zajął miejsce naszego ojca, Adama (1 Kor. 15:45). W ten sposób dał nam nie tylko widoki na życie wieczne, ale również możliwość powrotu do rodziny Bożej. Na podstawie złożonego przez niego okupu Jehowa będzie mógł z powrotem nas do niej przyjąć, nie łamiąc przy tym swoich prawych zasad. Czujemy się poruszeni, kiedy rozmyślamy o świecie, w którym wierni ludzie staną się doskonali. Wszystkie rozumne stworzenia w niebie i na ziemi utworzą zjednoczoną rodzinę Bożą. Staniemy się dziećmi Bożymi w całym tego słowa znaczeniu (Rzym. 8:21). Wdzięczność za okup powinna nas pobudzać do gorliwego mówienia innym, jak mogą odnieść korzyść z tego bezcennego daru. w17.02 1:17, 19

W Strażnicy z 15 lipca 2013 roku wyjaśniono, że niewielka grupa namaszczonych braci, którzy tworzą Ciało Kierownicze, to „niewolnik wierny i roztropny”. Ciało Kierownicze ważne decyzje podejmuje kolektywnie. Jego członkowie biorą udział w cotygodniowych spotkaniach, co sprzyja jedności i dobrej wymianie myśli (Prz. 20:18). Po kolei każdy z nich przez rok pełni funkcję przewodniczącego takich spotkań, ponieważ żaden nie jest ważniejszy od innych (1 Piotra 5:1). Podobnie na zmianę przewodniczą sześciu komitetom Ciała Kierowniczego. Żaden z tych braci nie uważa siebie za przywódcę, ale za ‛członka czeladzi’, który otrzymuje pokarm od wiernego niewolnika i jest mu podporządkowany. Ciało Kierownicze nie jest natchnione przez Boga ani nieomylne. Dlatego może popełnić błąd przy wyjaśnianiu spraw doktrynalnych lub udzielaniu wskazówek organizacyjnych. w17.02 4:10-12

Ważnym sposobem na okazanie wdzięczności za okup jest oddanie swojego życia Bogu i potwierdzenie tego chrztem. Przez chrzest pokazujemy, że „należymy do Jehowy” (Rzym. 14:8). Ponieważ Jehowa kieruje się miłością we wszystkim, co robi, pragnie, żeby Jego słudzy Go w tym naśladowali (1 Jana 4:8-11). Gdy okazujemy innym miłość, dowodzimy, że pragniemy być „synami (...) [naszego] Ojca, który jest w niebiosach” (Mat. 5:43-48). Przykazanie miłości bliźniego ustępuje jedynie nakazowi, by miłować Jehowę (Mat. 22:37-40). Możemy okazywać miłość naszym bliźnim, kiedy dzielimy się z nimi dobrą nowiną o Królestwie Bożym. Przejawiając taką miłość, odzwierciedlamy chwałę Bożą. Kiedy przestrzegamy przykazania, żeby miłować innych, zwłaszcza braci, miłość do Boga „zostaje w nas wydoskonalona” (1 Jana 4:12, 20). w17.02 2:13, 14

Może się wydawać, że wybór był oczywisty. Tak naprawdę zawsze mądrze jest służyć Jehowie i nikogo rozsądnego nie powinien pociągać kult Baala. Mimo to Izraelici ‛utykali, mając dwa różne poglądy’. Dlatego Eliasz nawoływał, by stanęli po stronie Jehowy. Dlaczego podjęcie mądrej decyzji było dla Izraelitów tak trudne? Po pierwsze, stracili wiarę w Jehowę i nie byli Mu posłuszni. Nie nabywali dokładnej wiedzy ani mądrości Bożej i nie ufali Jehowie. Gdyby to robili, mogliby podejmować trafne decyzje (Ps. 25:12). Po drugie, Izraelici ‛szli za tłumem’ i naśladowali sposób myślenia czcicieli fałszywych bogów. Właśnie przed tym Jehowa ich ostrzegał (Wyjścia 23:2). w17.03 2:6, 7

Rozmyślając o przykładzie Ezechiasza, możemy dostrzec potrzebę wyeliminowania czegoś, co negatywnie wpływa na naszą więź z Jehową lub odwraca uwagę od czystego wielbienia. Z całą pewnością nie chcemy naśladować ludzi, którzy sposobem korzystania z portali społecznościowych pokazują, że traktują innych jak idoli. Oczywiście niektórzy chrześcijanie lubią za pośrednictwem takich portali utrzymywać kontakt z rodziną i bliskimi przyjaciółmi. Jednak wiele osób w świecie poświęca zbyt dużo czasu na śledzenie profili ludzi, których w ogóle nie zna. Potrafią godzinami o nich czytać albo oglądać ich zdjęcia. Istnieje realne zagrożenie, że pochłoną nas takie mało znaczące zajęcia. Jakiś sługa Boży mógłby nawet być dumny z tego, jak wiele osób lubi zamieszczane przez niego posty, i obrazić się, gdy ktoś przestanie obserwować jego profil na portalu społecznościowym. Możemy więc zadać sobie pytanie: „Czy nie traktuję ludzi jak idoli i nie marnuję cennego czasu na mało istotne sprawy?” (Efez. 5:15, 16). w17.03 3:14, 17