Jobi

30 Kurse tani qeshin me mua+

ata që janë më të rinj se unë,+

etërit e të cilëve nuk do të pranoja

as t’i vija me qentë e kopesë sime.

 2 Ç’do të më hynte në punë fuqia e duarve të tyre?

Forca e tyre ka marrë fund.+

 3 Nga skamja dhe uria janë të pajetë;

ushqeheshin duke cimbisur vendin e thatë,+

ku dje kishte shtrëngatë e shkretim.

 4 Këputnin bar të kripur nëpër kaçuba,

dhe hanin rrënjë gjineshtre.

 5 Njerëzit i dëbonin nga mesi i tyre,+

u bërtisnin si të ishin hajdutë.

 6 Janë të detyruar të banojnë nëpër rrëpirat e luginave të përrenjve,

nëpër vrimat e dheut e nëpër shkëmbinj.

 7 Bërtisnin mes kaçubave,

ngjisheshin poshtë hithrave.

 8 Si bij të njerëzve të pamend+ e të paemër,

u dëbuan nga vendi me kamxhik.

 9 Dhe tani jam bërë kënga e tyre,+

dhe për ta jam gazi i botës.+

10 U vinte neveri nga unë e më rrinin larg.+

Nuk m’i kursyen të pështyrat në fytyrë.+

11 Ai ma liroi fillin e harkut dhe më poshtëroi,

kurse ata i lëshuan frerët para meje.

12 Në të djathtën time u çuan si farë e keqe;

m’i liruan këmbët,

por më vunë pengesa për të më rrënuar.+

13 Rrugët m’i prishën;

hallet veç m’i shtuan,+

madje pa i ndihmuar njeri.

14 Dilnin si nga një e çarë e madhe,

mes shtrëngatës vërsuleshin mbi mua.

15 Tmerret e papritura janë kthyer mbi mua,

fisnikërinë time e fshiu era,

shpëtimi im mori fund, ashtu si davariten retë.

16 Jeta po më shuhet,*+

më kanë mbërthyer ditë mundimesh.+

17 Natën kockat+ më shpojnë sikur më shqiten nga trupi,

dhe dhembjet që më therin, s’kanë të pushuar.+

18 Nga fuqia e madhe edhe veshja më është shndërruar,

më shtrëngon si jaka e rrobës.

19 Ai më hodhi në baltë,*

dhe u bëra si pluhuri e hiri.

20 Të thërras për ndihmë, por ti s’më përgjigjesh;+

unë rri në këmbë, që të më vësh re.

21 Tani je bërë mizor ndaj meje;+

me tërë fuqinë e dorës sate shfren mllef kundër meje.

22 Ti çon erën që të më marrë e të më flakë tutje,

pastaj më bën të mpakem mes një buçime.

23 Unë e di mirë se do të më çosh drejt vdekjes,+

në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

24 Veçse askush nuk e shtrin dorën drejt një pirgu rrënojash,+

dhe askush nuk thërret për ndihmë për vuajtjen time, teksa rrëgjohem.

25 Derdhja lot për atë që ishte në ditë të hallit,+

shpirti im hidhërohej për të varfrin.+

26 Prisja të mirën, por më vinte e keqja;+

prisja dritën, por më vinte terri.

27 Zorrët më zienin e s’pushonin;

më erdhën ditë mundimi.

28 Endesha i trishtuar+ atje ku s’hynte drita e diellit.

Në mes të kongregacionit ngrihesha e klithja për ndihmë.

29 U bëra vëllai i çakejve

dhe shok i zogjve të strucit.+

30 Lëkura m’u nxi+ e më ra,

kockat më përvëlonin nga zjarrmia.

31 Harpa ime nxirrte veç tinguj zie,

pipëza ime vajtonte bashkë me ata që qanin.