Jobi

30 Kurse tani më qeshin

ata që janë më të rinj se unë,+

etërit e të cilëve nuk do të kisha pranuar

as t’u afroheshin qenve të kopesë sime.

 3 Janë të këputur nga skamja e uria;

cimbisin ç’të gjejnë në vendin e zhuritur,

në një vend tashmë të rrënuar e të shkretuar.

 4 Mbledhin bar të kripur nëpër kaçuba;

hanë e ngopen me rrënjë gjineshtre.

 5 Të gjithë i dëbojnë nga mesi i tyre,+

u bërtasin e i përzënë si të ishin hajdutë.

 6 Jetojnë në shpatet e grykave,*

nëpër zgavrat e tokës, nëpër shkëmbinj.

 7 Klithin për ndihmë nga ferrat,

struken të gjithë bashkë pas hithrave.

 8 Janë bij të të marrëve e të njerëzve pa emër,

të dëbuar me forcë* nga vendi i tyre.

 9 Por tani unë jam bërë refreni i këngës së tyre;+

jam bërë për ta gazi i botës.*+

10 Ndiejnë neveri për mua e më rrinë larg;+

s’mi kursejnë të pështyrat në fytyrë.+

11 Ngaqë Perëndia më ka çarmatosur* e më ka poshtëruar,

ata sulen pa fre* kundër meje.

12 Në të djathtën time ngrihen si një turmë e tërbuar;

më detyrojnë t’ia mbath,

e rrugës më vënë pengesa për të më rrënuar.

13 Rrugët m’i shkatërrojnë krejt;

hallet veç m’i shtojnë,+ e askush s’i ndal.*

14 Vijnë kundër meje si nëpërmjet një të çare të madhe në mur;

vërsulen në mes të një vendi të rrënuar.

15 Tmerri më mbërthen e s’më lëshon;

dinjitetin tim e fshin tej era, e si një re më davaritet çdo shpresë shpëtimi.

16 Jeta po më shuhet pak nga pak,+

ditë të mundimshme+ më mbajnë nën kthetra.

17 Natën kockat më therin nga dhembja;*+

dhembjet që më mundojnë, s’kanë të sosur.+

18 Nga forca e madhe edhe veshja* ime s’njihet më;*

si një jakë e ngushtë rreth qafës, më mbyt e më merr frymën.

19 Ti, o Perëndi, më ke hedhur në baltë,

e jam bërë pluhur e hi.

20 Të thërras për ndihmë, por ti s’më përgjigjesh;+

qëndroj para teje, por ti vetëm sa më vështron.

21 Mizorisht je kthyer kundër meje+

e me tërë fuqinë e dorës sate më sulmon.

22 Ti më ngre që era të më marrë tutje,

e pastaj në mes të stuhisë më flak.*

23 Unë e di se do të më çosh drejt vdekjes,

në shtëpinë ku do të shkojnë gjithë të gjallët.

24 Por askush nuk do të godiste një njeri të mjerë*+

teksa thërret për ndihmë në ditë të vështirë.

26 Prisja të mirën, por më erdhi e keqja;

prisja dritën, por më erdhi terri.

27 Më është bërë një lëmsh në zemër që s’më lë të qetë;

ditë të mundimshme më kanë ardhur si lumë.

29 Jam bërë vëlla i çakejve

dhe shok i zogjve të strucit.+

30 Lëkura më është nxirë e më ka rënë;+

kockat më përvëlojnë nga zjarrmia.*

31 Harpa ime nxjerr veç tinguj vajtimi,

fyelli* im vajton me ata që qajnë.