2 Подшоҳон

18 Довуд одамонеро, ки бо ӯ буданд, ҳисоб кард ва бар онҳо мириҳазорҳо ва мирисадҳоро гузошт.+ 2 Довуд одамонашро ба се қисм ҷудо карда, бар қисми якум — Юоб,+ бар қисми дуюм — Абишойи+ бародари Юоб, писари Саруё,+ ва бар қисми сеюм Иттойи+ ҷаттиро сардор гузошта, онҳоро равона кард. Подшоҳ ба онҳо гуфт: «Ман ҳам бо шумо меравам». 3 Вале онҳо гуфтанд: «Ту бо мо нарав,+ чунки ту баробари 10 000-и мо ҳастӣ. Агар мо рӯ ба гурез орем ё нисфамон бимирад, барои душман аҳамияте нахоҳад дошт, зеро онҳо дар пайи ту ҳастанд.+ Барои ҳамин беҳтар аст, ки ба мо аз шаҳр ёрӣ диҳӣ». 4 Подшоҳ ба онҳо гуфт: «Ҳар чӣ ба назаратон дуруст бошад, ҳамонро мекунам». Подшоҳ назди дарвозаи шаҳр истод ва ҳамаи одамонаш 100-нафарӣ ва 1000-нафарӣ ба ҷанг рафтанд. 5 Сипас шоҳ ба Юоб, Абишой ва Иттой чунин амр дод: «Ба хотири ман Абшолӯми ҷавонро эҳтиёт кунед».+ Ҳамаи одамон амреро, ки шоҳ дар бораи Абшолӯм ба сардорон дод, шуниданд.

6 Мардум ба муқобили Исроил ба саҳро баромад ва дар ҷангали Эфроим ҳарбу зарб ба амал омад.+ 7 Одамони Довуд исроилиёнро+ шикаст доданд+ ва дар он рӯз куштори азиме рӯй дода 20 000 нафар кушта шуд. 8 Муҳориба саросари он заминро фаро гирифт. Дар он рӯз одамоне, ки дар ҷангал мурданд, аз онҳое, ки бо шамшер кушта шуданд, зиёдтар буданд.

9 Чунин шуд, ки Абшолӯм бо ходимони Довуд рӯ ба рӯ гашт ва, вақте ӯ савори хачир аз онҳо мегурехт, хачир аз зери дарахти калони сершох гузашт ва мӯйҳои Абшолӯм ба шохаҳои он дарахти калон дармонд. Хачире, ки ӯ бар он савор буд, рафт, вай бошад, дар байни замину осмон овезон монд. 10 Як кас инро дида ба Юоб+ гуфт: «Ман дидам, ки Абшолӯм дар дарахти калоне овезон аст». 11 Юоб ба вай гуфт: «Чаро инро дидиву ӯро дар ҷояш кушта ба замин наафтондӣ? Он гоҳ ман аз ту даҳ сиқл нуқраю як камарбанд қарздор мешудам». 12 Вале он мард ба Юоб гуфт: «Ҳатто агар ба ман 1000 сиқл нуқра медоданд, бар писари подшоҳ даст намебардоштам, охир, мо шунидем, ки шоҳ ба ту, Абишой ва Иттой амр дода гуфт: “Бинед, ки касе ба Абшолӯми ҷавон зарар нарасонад”.+ 13 Агар ман беитоатӣ карда, ӯро мекуштам, ин ҳаргиз аз назари шоҳ пинҳон намемонд ва худи ту ҳам тарафи маро намегирифтӣ». 14 Юоб бошад, гуфт: «Чаро вақти худро ҳайф карда, пеши ту истодаам?!» Ӯ се тир* гирифта, ба дили Абшолӯм, ки то он дам дар байни шохаҳои дарахти калон зинда буд, бизад. 15 Баъд аз ин даҳ силоҳбардори Юоб омада, Абшолӯмро зада куштанд.+ 16 Он гоҳ Юоб шох навохт, то мардум таъқиби Исроилро бас кунад. Ҳамин тавр Юоб мардумро боздошт. 17 Ҷасади Абшолӯмро бошад, гирифта, ба чуқурии калоне, ки дар ҷангал буд, партофтанд ва дар болояш сангтӯдаи хеле калон карданд.+ Пас аз ин тамоми Исроил ҳар яке ба хонаи худ гурехт.

18 Абшолӯм, ҳангоме ки дар қайди ҳаёт буд, барои худ дар водии Подшоҳ+ сутуне гузошта, гуфт: «Писаре надорам, ки номи маро зинда дорад».+ Ӯ ба он сутун номи худро дод ва он то ба имрӯз ҳайкали Абшолӯм номида мешавад.

19 Аҳимааси+ писари Содӯқ гуфт: «Илтимос, иҷозат деҳ, ки давида, ин хабарро ба подшоҳ расонам, чунки Яҳува ҳақро ба ҳақдор расонда ӯро аз дасти душманонаш халос кард».+ 20 Аммо Юоб ба вай гуфт: «Ту имрӯз ба подшоҳ хабар намерасонӣ, балки ягон рӯзи дигар инро мекунӣ, зеро писари подшоҳ мурдааст».+ 21 Сипас Юоб ба марди кушӣ+ гуфт: «Рафта, ҳар он чиро дидӣ, ба подшоҳ бирасон». Он кушӣ ба Юоб таъзим карда, давид. 22 Аҳимааси писари Содӯқ боз аз Юоб хоҳиш кард: «Ҳар чӣ бодо бод, илтимос, бимон, ки ман ҳам аз паси кушӣ бидавам». Вале Юоб гуфт: «Надав, писарам, охир, дигар хабари тозае нест, ки бирасонӣ». 23 Вай бошад, гуфт: «Ҳар чӣ бодо бод, мон, ки равам». Он гоҳ Юоб гуфт: «Бидав!» Аҳимаас бо роҳи ноҳияи Урдун давид ва аз марди кушӣ пеш гузашт.

24 Довуд дар байни ду дарвозаи шаҳр+ менишаст. Он вақт дидбон+ ба боми дарвозаи назди девор баромад ва нигоҳ карда дид, ки касе танҳо давида истодааст. 25 Дидбон ба подшоҳ фарёд зада инро хабар дод. Подшоҳ гуфт: «Агар вай танҳо бошад, хабаре дорад». Вақте ки он шахс торафт наздик мешуд, 26 дидбон дид, ки марди дигаре низ давида меояд, ва ба дарбон фарёд зад: «Боз як кас танҳо давида истодааст!» Подшоҳ гуфт: «Ин ҳам хабаре меорад». 27 Дидбон гуфт: «Марде, ки якум давида истодааст, монанди Аҳимааси+ писари Содӯқ медавад». Подшоҳ гуфт: «Ӯ марди хуб аст ва хабари хуш меорад». 28 Аҳимаас ба подшоҳ фарёд зада гуфт: «Хушхабар!» Ӯ рӯ ба замин афтода ба подшоҳ таъзим кард ва гуфт: «Яҳува, Худои туро, ҳамду сано бод, зеро ӯ касонеро, ки бар зидди хоҷаам подшоҳ исён бардоштанд, шикаст дод».+

29 Вале подшоҳ гуфт: «Абшолӯми ҷавон сиҳату саломат аст?» Аҳимаас дар ҷавоб гуфт: «Вақте ки Юоб бандаи шоҳ ва ин бандаро фиристод, бесарусомонии азиме буд, лекин намедонам, ки дар он ҷо чӣ гап буд».+ 30 Подшоҳ гуфт: «Омада, ин ҷо ист», ва Аҳимаас рафта, истод.

31 Баъдтар марди кушӣ омад+ ва гуфт: «Бигзор хоҷаам подшоҳ хабарро бишнавад: имрӯз Яҳува адлу инсофро барқарор карда туро аз дасти ҳамаи исёнгарон халос кард».+ 32 Аммо подшоҳ ба кушӣ гуфт: «Абшолӯми ҷавон сиҳату саломат аст?» Марди кушӣ гуфт: «Бигзор ҳамаи душманони хоҷаам подшоҳ ва ҳамаи исёнгароне, ки ба ту қасди бад доштанд, мисли он ҷавон бишаванд».+

33 Подшоҳ аз ин хабар ба изтироб омад ва ба болохонаи дарвоза баромад. Ӯ қадам зада мегиристу мегуфт: «Эй вой, писарам Абшолӯм, вой, писарам! Вой, писарам Абшолӯм, кошки, ба ҷойи ту ман мемурдам! Эй вой, писарам Абшолӯм, вой, писарам!»+