Забур

2 Чаро халқҳо ба шӯр омадаанд

Ва одамон дар сар фикрҳои ҳеҷу пуч мепарваранд?+

 2 Подшоҳони замин бармехезанд

Ва сарварон забон як мекунанд,+

То бар зидди Яҳува ва масеҳи* ӯ бароянд.+

 3 Онҳо мегӯянд: «Биёед занҷирҳояшонро пора созем

Ва бандҳояшонро канда, аз худ дур кунем!»

 4 Дар осмон Нишинандаи тахт механдад,

Яҳува ба ҳоли онҳо писханд мезанад.

 5 Он вақт ӯ бо қаҳр ба онҳо сухан меронад

Ва бо оташи ғазабаш онҳоро ба воҳима андохта мегӯяд:

 6 «Ман подшоҳи худро дар Сион,+

Дар кӯҳи муқаддасам, таъйин кардам».+

 7 Сухани Яҳуваро эълон мекунам,

Ӯ ба ман чунин гуфт: «Ту писари ман ҳастӣ,+

Имрӯз ман падари ту шудам.+

 8 Аз ман хоҳиш кун

Ва ман ба ту ҳамаи халқҳоро мерос медиҳам

Ва заминро то гӯшаю канораш ба ту мебахшам.+

 9 Ту онҳоро бо чӯбдасти оҳанин шикаст хоҳӣ дод+

Ва мисли кӯзаи сафолин пора-пора хоҳӣ кард».+

10 Пас, эй подшоҳон, ақлу хирадро ба кор баред

Ва, эй доварони замин, бохабар бошед*.

11 Бо шодию ҳаяҷон

Ва тарс Яҳуваро парастиш кунед.

12 Писарро иззат кунед*,+ то Худо ба хашм наояд

Ва шумо аз роҳи ростӣ нобуд нашавед,+

Зеро ғазаби Худо зуд аланга мегирад.