28 Исо ба онҳо ҷавоб дод: «Ба ростӣ ба шумо мегӯям: ҳангоми навсозӣ, вақте ки Фарзанди одам ба тахти бошукӯҳи худ менишинад, шумо, ки маро пайравӣ намудаед, бар 12 тахт нишаста, 12 қабилаи Исроилро доварӣ мекунед.+

28 Шумо касоне ҳастед, ки дар озмоишҳоям+ бо ман будед.+ 29 Ман бо шумо аҳди подшоҳӣ мебандам, чуноне ки Падарам бо ман бастааст,+ 30 то шумо дар Подшоҳии ман дар сари дастархон бихӯреду бинӯшед+ ва бар тахтҳо нишаста,+ 12 қабилаи Исроилро доварӣ кунед.+

21 Ба касе, ки ғолиб меояд,+ иҷозат медиҳам, ки ҳамроҳам бар тахти ман нишинад,+ чи тавре ки ман ғолиб омада, бо Падарам бар тахти ӯ нишастам.+

4 Ман тахтҳо ва касонеро дидам, ки бар онҳо менишастанд; ба онҳо қудрат дода шуд, то доварӣ кунанд. Бале, ман касонеро дидам, ки онҳоро барои шаҳодат додан дар бораи Исо ва сухан гуфтан дар бораи Худо кушта буданд*. Инҳо касонеянд, ки ба ҳайвони ваҳшӣ ва ҳайкали он саҷда накарданд ва бар пешониву дасти худ аломат нагирифтанд.+ Онҳо зинда шуданд ва ҳамроҳи Масеҳ 1000 сол подшоҳӣ карданд.+