4 Подшоҳон
11 Вақте Аталё,+ модари Аҳазё, дид, ки писараш мурд,+ хеста, тамоми насли шоҳро нест кард.+ 2 Вале Еҳушобаи духтари шоҳ Еҳуром, хоҳари Аҳазё, Еҳуоши+ писари Аҳазёро аз миёни шоҳзодагон, ки бояд кушта мешуданд, дуздида, ҳамроҳи дояаш дар хонаи хоби дарунӣ пинҳон кард. Онҳо ӯро аз чашми Аталё пинҳон медоштанд ва ӯ кушта нашуд. 3 Еҳуош шаш сол бо вай дар хонаи Яҳува пинҳон буд, дар сурате ки Аталё бар мамлакат ҳукмронӣ мекард.
4 Дар соли ҳафтум Еҳуёдоъ ба назди мирисадҳои посбонони каригӣ ва посбонони қаср*+ кас фиристод ва онҳо ба наздаш ба хонаи Яҳува омаданд. Ӯ бо онҳо аҳд баста, онҳоро дар хонаи Яҳува қасам дод ва шоҳзодаро ба онҳо нишон дод.+ 5 Ӯ ба онҳо фармуд: «Чунин бикунед: сеяки шумо рӯзи шанбе навбатдорӣ кунед ва қасри подшоҳро ба хубӣ посбонӣ намоед,+ 6 сеяки дигар назди дарвозаи Таҳкурсӣ биистад ва боз сеяке назди дарвозае, ки дар паси посгоҳи посбонони қаср мебошад. Шумо бояд хонаро бо навбат посбонӣ кунед. 7 Ду қисми шумо, ки рӯзи шанбе навбатдор нест, дар ин ҷо бимонад ва хонаи Яҳуваро нағз посбонӣ карда подшоҳро муҳофизат намояд. 8 Шумо бояд аслиҳа ба даст гирифта, подшоҳро аз ҳар тараф гирд кунед. Ҳар касеро, ки ба сафҳои шумо даромаданӣ шавад, бикушед ва ба ҳар ҷое подшоҳ равад*, ҳамроҳаш бошед».
9 Мирисадҳо+ ҳар он чиро, ки Еҳуёдои коҳин ба онҳо фармуд, ба ҷо оварданд. Ҳар яки онҳо одамонашро, ки рӯзи шанбе навбатдор буданд, ва онҳоеро, ки навбаташон рӯзи шанбе набуд, гирифта, назди Еҳуёдои коҳин омад.+ 10 Еҳуёдои коҳин найзаҳо ва сипарҳои гирдаи шоҳ Довудро, ки дар хонаи Яҳува буд, ба мирисадҳо дод. 11 Посбонони қаср,+ ҳар яке аслиҳа дар даст, дар ҷойи худ, аз тарафи рости хона то тарафи чапи он, назди қурбонгоҳ+ ва назди хона, гирдогирди подшоҳ истоданд. 12 Еҳуёдоъ шоҳзодаро+ бароварда, бар сараш тоҷ ва шаҳодатро*+ гузошт ва онҳо ӯро подшоҳ карданд ва тадҳин намуданд*. Онҳо чапак зада гуфтанд: «Зинда бод подшоҳ!»+
13 Аталё садои даводави мардумро шунида дарҳол назди мардум ба хонаи Яҳува омад+ 14 ва подшоҳро, ки дар он ҷо аз рӯйи урфу одат назди сутун меистод,+ дид. Сардорону карнайнавозон+ бо подшоҳ буданд ва тамоми мардуми мамлакат хурсандӣ мекарду карнай менавохт. Он гоҳ Аталё либосашро чок карда, дод зад: «Хиёнат! Хиёнат!» 15 Еҳуёдои коҳин бошад, ба мирисадон,+ ки бар сари лашкар гузошта шуда буданд, фармон дода гуфт: «Ӯро аз сафҳо бароред ва ҳар касеро аз пайи ӯ равад, бо дами шамшер бикушед!», зеро коҳин гуфта буд, ки ӯро дар хонаи Яҳува накушанд. 16 Онҳо Аталёро дастгир карда, бароварданд ва, вақте, ба ҷое ки аспонро ба қасри подшоҳ+ медароварданд, расиданд, ӯро куштанд.
17 Баъд аз ин Еҳуёдоъ байни Яҳува ва подшоҳу халқ аҳд баст,+ ки онҳо халқи Яҳува бимонанд. Ӯ ҳамчунин байни подшоҳ ва халқ аҳд баст.+ 18 Тамоми халқи мамлакат ба ибодатхонаи Баал рафта, қурбонгоҳҳояшро вайрон намуд,+ бутҳояшро шикаста майда-майда кард+ ва Маттони коҳини Баалро дар пеши қурбонгоҳҳо кушт.+
Сипас коҳин бар хонаи Яҳува нозиронро таъйин кард.+ 19 Ӯ мирисадҳо,+ посбонони каригӣ, посбонони қаср+ ва тамоми халқи мамлакатро гирифта, шоҳро аз хонаи Яҳува баровард. Онҳо ӯро бо роҳе, ки аз дарвозаи посбонони қаср мегузашт, ба хонаи подшоҳ оварданд ва ӯ бар тахти шоҳон нишаст.+ 20 Тамоми халқи мамлакат шодию хурсандӣ кард ва шаҳр ором гирифт, зеро онҳо Аталёро дар хонаи подшоҳ бо шамшер ба қатл расонданд.