Панҷ роҳи ёфтани омӯзиши Китоби Муқаддас
1. Агар дар маҳалли мо ёфтани омӯзиши Китоби Муқаддас душвор бошад, мо бояд чӣ кор кунем ва чаро?
1 Оё барои шумо ёфтани шахсе, ки Китоби Муқаддасро омӯзиш кардан мехоҳад, душвор аст? Ҷустанро давом диҳед. Яҳува онҳоеро, ки иродаи Ӯро иҷро карда ноумед намешаванд, баракат медиҳад (Ғал. 6:9). Дар поён панҷ маслиҳат дода шудааст, ки ба шумо кӯмак мекунанд.
2. Чӣ тавр мо пешниҳоди рӯиростро истифода бурда омӯзиш сар карда метавонем?
2 Пешниҳоди рӯирост. Бисёр одамон медонанд, ки мо маҷаллаҳои «Бурҷи дидбонӣ» ва «Бедор шавед!»–ро пешниҳод мекардем, вале онҳо шояд намедонанд, ки мо омӯзиши Китоби Муқаддас пешниҳод мекунем. Оё шумо фикр накардед, ки ҳангоми хизмати хона ба хона ба одамон рӯирост омӯзиш пешниҳод кунед? Шумо ҳамчунин аз шахсони шавқманде, ки хабар мегиред пурсида метавонед, ки оё онҳо омӯзиш кардан мехостанд. Агар рад кунанд, шумо метавонед минбаъд низ ба онҳо адабиёт расонед ва рағбаташонро инкишоф диҳед. Як бародар ба ҷуфти ҳамсарон дар давоми солҳо мунтазам адабиёт мебурд. Боре ба онҳо маҷаллаҳои навро гузошта рафтанӣ шуд, лекин чизе ба ёдаш расида ба ақибаш нигарист ва аз онҳо пурсид: «Шумо мехостед, ки Китоби Муқаддасро омӯзед?» Ғайри чашмдошти ӯ, онҳо розӣ шуданд. Ҳозир онҳо воизони таъмидёфтаанд.
3. Оё чунин фикр кардан дуруст аст, ки ҳамаи шахсоне, ки ба вохӯриҳо меоянд, бо касе омӯзиш мекунанд? Фаҳмонед.
3 Касоне, ки ба вохӯриҳои мо меоянд. Фикр накунед, ки ҳамаи шахсони рағбатдоре, ки шумо дар ҷамъомад мебинед, аллакай бо касе омӯзиш мекунанд. Як бародар мегӯяд: «Аз нисф зиёди омӯзишҳоям бо касоне мебошанд, ки ман дар ҷамъомад ба наздашон рафта сӯҳбат карда будам». Як хоҳар қарор кард, ки бо зани шармгине, ки духтарони таъмидёфтааш дар ҷамъомад буданд, сӯҳбат кунад. Он зан қариб 15 сол боз ба ҷамъомад ташриф меовард, вале ҳамеша ба Толори Салтанат дар айни саршавии вохӯрӣ медаромад ва баъди тамомшавӣ даррав мерафт. Хоҳар ба он зан омӯзиш пешниҳод кард. Ӯ розӣ шуд ва оқибат ба ҳақиқат омад. Хоҳар менависад: «Ман хеле афсӯс мехӯрам, ки 15 сол боз ба ӯ омӯзиш пешниҳод накардам!»
4. Чӣ тавр мо ба воситаи шиносҳоямон омӯзиши Китоби Муқаддас ёфта метавонем?
4 Ба воситаи шиносҳо. Як хоҳар мекӯшад, ки ба омӯзиши Китоби Муқаддаси дигарон равад. Баъди тамом шудани омӯзиш, ӯ бо иҷозати ҳамроҳаш аз омӯзанда мепурсад, ки оё ӯ шахсонеро медонад, ки Китоби Муқаддасро омӯхтан мехоҳанд. Вақте ки ба ягон шахс боздид мекунеду китоби «Таълимоти Китоби Муқаддас»–ро пешниҳод мекунед, шумо метавонед аз ӯ пурсед: «Оё шумо боз касеро медонед, ки аз ин китоб доштан мехост?» Баъзан вазъият имконият намедиҳад, ки воизон ва пешравон бо шахсе, ки дар минтақаашон вомехӯранд, омӯзиш гузаронанд. Барои ҳамин, бигзор дигарон донанд, ки шумо бо шахсони хоҳишманд омӯзиши Китоби Муқаддас мегузаронед.
5. Барои чӣ мо ба ҳамсарони ҳамимон набудаи аъзоёни ҷамъомад омӯзиш пешниҳод карда метавонем?
5 Ҳамсароне, ки ҳамимони мо нестанд. Оё дар ҷамъомади шумо воизоне ҳастанд, ки ҳамсаронашон Шоҳиди Яҳува нестанд. Баъзе ҳамсарон намехоҳанд, ки ҳамсари масеҳиашон бо онҳо дар бораи Китоби Муқаддас гап занад, аммо ҳангоме ки каси берун аз оила ба онҳо омӯзиш пешниҳод мекунад, онҳо розӣ мешаванд. Бисёр вақт хуб мебуд, ки пешакӣ бо хоҳар ё бародарамон маслиҳат кунем, то бифаҳмем, ки кадом вақт барои чунин пешниҳод мувофиқ аст.
6. Барои ёфтани омӯзиш дуо чӣ аҳамияти калон дорад?
6 Дуо. Қуввае, ки дуо дорад, камаҳамият нашуморед (Яъқ. 5:16). Яҳува ваъда медиҳад, ки хоҳишҳои моро мешунавад, агар онҳо мувофиқи иродааш бошанд (1 Юҳ. 5:14). Як бародаре, ки хеле серкор буд, дар бораи ёфтани омӯзиши Китоби Муқаддас дуо мегуфтагӣ шуд. Зани ӯ фикр кард, ки оё вай барои ғамхорӣ нисбати омӯзанда вақт меёбад, хусусан агар он шахс душвориҳои зиёд дошта бошад. Аз ин рӯ, вақте ки оиди ёфтани омӯзиш барои шавҳараш дуо мегуфт, ба Яҳува ин ташвишашро баён кард. Онҳо ба дуоҳои худ қариб пас аз ду ҳафта ҷавоб гирифтанд. Як пешраве, ки аз ҷамъомади онҳо буд, мардеро ёфт, ки мехост омӯзиш кунад ва ӯ он мардро ба бародар дод. Зан менависад: «Ба ҳар касе ки фикр мекунад, ки гузарондани омӯзиши Китоби Муқаддас берун аз қувваташ аст, ман чунин мегӯям: “Дар дуоҳоятон хоҳишу ташвишатонро аниқ баён кунед ва дар бораи он дуо гуфтанро бас накунед. Хурсандие, ки мо ёфтем, аз он ки ман тасаввур карда будам, бештар буд». Бо кӯшишҳои исроркорона шумо низ омӯзиши Китоби Муқаддас ёфта метавонед. Вақте ки шумо ба касе ёрӣ медиҳеду ӯ ба «роҳе ки сӯи ҳаёт мебарад» меояд, шумо аз ин шодиву хурсандӣ ҳис хоҳед кард (Мат. 7:13,14).